από την προσευχή προς την ευχή

Γνωρίζοντας ότι τα τρέχοντα γεγονότα δεν είναι άτακτα όπως θέλουν να μας παρουσιαστούν και τρομοκρατήσουν, ή εμείς πανικοβαλόμενοι ''φανταζόμαστε'' ... αλλά ‘’δεμένα’’ με τον ίδιο τελειολογικό μας σκοπό, (την νίκη του θανάτου και ανάστασή μας) … με όλους τους φυσικούς (και γραπτούς) λόγους χωρίς ασυνέχεια υπό Τον παντεπόπτη Λόγο, δυο επιπλέον σκέψεις.

Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικητὰς ἡμᾶς τῶν παραλόγων παθῶν ποίησον, καὶ τὴν σὴν ἐναργῆ κατὰ θανάτου νίκην, τὴν φαιδράν σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Όλα, ξεκινούν κατ’άνθρωπο, από την διάθεση εξόδου/ανόδου, από τον θάνατο στην ζωή vs της εσφαλμένης κοσμικής θεώρησης ότι ζούμε και θα πεθάνουμε (ή ακόμη πιο απαισιόδοξα και μαύρα, ζούμε για να πεθάνουμε). Από ίχνος και σκιά προς πραγμάτωση αυτού του πηγαίου πόθου, προηγείται η έξοδος από την (νοητή) αίγυπτο) οριζοντίως και έπεται η ανύψωση εκ του κόσμου προτυπωθείσα την μεγαλοβδομάδα, ανά μεγάλη ημέρα, κόμβο και σταθμό πνευματικό. 

Η όλη μετακίνηση του ανθρώπου (νου και χου, εις μονάδα) τελεσιουργείται με τον επί πώλου όνου Οδηγό στην έξοδό μας. Είναι ο χριστοφόρος νους που εξέρχεται από αίγυπτο παράλογο --> λογικό /έξοδος πάσχα νομικού και Κυριακή Βαΐων ανέρχεται ως πάσχα ιερόν από το λογικό στο υπέρλογο δια της Ορθοδοξίας, ως ενσωμάτωση ...

Από Κυριακή Βαΐων... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ, πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ, καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ, χαροποιοὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ οἴνου....

Πώλῳ καθίσας, ὁ λόγῳ τείνας πόλον,
Βροτοὺς ἐκζητεῖ λῦσαι τῆς ἀλογίας.

Αμήν ο καλός Θεός να δεσμεύει προς άμπελον τον πώλον αυτού και τη έλικι τον

πώλον της όνου αυτού... (στοιχεία που αναλύθηκαν στο ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου…).

Αυτό που ‘’δένει’’ (εξαρτά δυναμικά) τον νου με Τον Νου και την θέλησή Του, είναι η ευχή και όλες οι προσευχές (προς ευχή). 

Εκ του ψαλμ.118, διαβάζουμε: …ἑπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης σου και οι οποίες σαν τάξη της εκκλησίας που διαρκώς εύχεται, είναι ο Εσπερινός, το Απόδειπνον, το Μεσονυκτικόν, ο Όρθρος, η Γ' Ώρα, η ΣΤ' Ώρα και η Θ' Ώρα.

Είναι γνωστό, πως το λεκτικό σκέλος δυναμικοποιείται ανάλογα της μη λεκτικής στάσης νοός [την μνήμη Θεού, την μνήμη θανάτου που ερεθίζει προς θεάρεστη εργασία. Είναι η άλλη όψη, η μυστηριακή που συμπληρώνει την μυστική προσευχή, Του θανόντος επί Σταυρού, που εκ της  πλευράς δωρίζονται άφεσις και γνώσις. Κι είναι σχέση αίματος αυτή που ‘’ενώνει’’ τον ναό με το θυσιαστήριο. Εκεί που αδίκως χύθηκε και το αίμα του δικαίου Ζαχαρία (Ματθ.κγ’35), με το όνομα αυτού να μεθερμηνεύεται αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται. Κι είναι η εξομολόγηση, αφού γεννηθέντος του υιού του, λύεται η αφωνία του. Αμήν κι η δική μας με την παρουσία του ζωντανού πνεύματος της μετανοίας (Προδρόμου) στην ζωή μας (μην τύχει και λέμε προσευχές, αλλά ως άφωνοι, δεν εισακουόμαστε)…].

αμήν προσκολλάσθαι... (αδιαλείπτως) κατά το ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών. (ψαλμ.72) μην τύχει και ακουστεί το φοβερό ουκ οίδα υμάς [21 Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. 22 πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; 23 καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν (Ματθ.ζ’)].

Αυτή η γλυκύτητα ένωσης που προσθέτει και ποσότητα και ποιότητα προσευχής, ξεκινά με την παραίνεση του αγίου, ως πνευματική ανάγκη. Όσιος Παΐσιος: Να δίνουμε στην ψυχή την τροφή που επιθυμεί και μετά, αφού πνευματική ανάβαση δεν είναι άρνηση του κόσμου και του ενδύματος αυτού, αλλά προσπάθεια να γίνει διάφανο, ΔΕΝ στέκει η δικαιολογία πως όλα τα παραπάνω (περί προσευχών) είναι έργο μοναχών που δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν.

Η προσευχή και η ευχή, δεν είναι μέγγενη που διαλύει τον άνθρωπο, αλλά τον παριστά ως πρόσωπο φωτεινό στην θέση που του αρμόζει. Εντός Του Λόγου, λόγος. Πρόσωπο προς πρόσωπο.  

Η προτεινόμενη από τον μέγα Ευθύμιο μελέτη - προσευχή – διάκρισις μου θυμίζει ένα περιστατικό (από μνήμης) που πήγαν ένα παληκάρι στον γερ.Πορφύριο σχεδόν σαλεμένο.... και του απάντησε: μην προσεύχεσαι τόσο πολύ!!

Με την προσευχή ο άνθρωπος ενεργοποιεί δυνάμεις και ''πιέσεις'' ψυχοσωματικές που ένας ανερχόμενος δύτης (ωσάν υποβρύχιοι νόες* που είμαστε, εκ των κάτω υδάτων προς συνάντηση των άνω) αν δεν ισορροπεί τις έσω και έξω πιέσεις, ασθενεί (ασθένεια αζώτου) και εγγίζει αυτόν ο θάνατος αντί η ζωή. Γιαυτό και η διακριτική απάντηση του αγίου στο παιδί, που δεν κινήθηκε κατά τάξη και ετοιμότητα, αλλά υπέρ μέτρον. Παρά το ότι επαινείται η βία στην κατάκτηση της βασιλείας … αν δεν γίνει συνολικά, με όλες τις ψυχοσωματικές παραμέτρους αγιασμού, κι όχι μονοδιάστατα ΜΟΝΟ προσευχή, απλά και απαλά, ανοίγοντας την καρδιά μας Στον Κύριο, Ο Ίδιος, Ο γνώστης των κρυφίων της βαθείας καρδίας, θα παρατηρεί τις ελλείψεις και θα μας τις γνωρίζει δια των διακριτικών Του αγίων.  

Αμήν κι εμείς μαζί με τον ψαλμωδό να ικετεύουμε ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με (ψαλμ.ιη’) αλλά και… γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ (ψαλμ.λη’)

Η απεικονιζόμενη κλίμακα του αγ.Ιωάννη, δεν είναι μια κάθετος ευθεία αλλά λοξή, βατή, φιλάνθρωπη, με βοηθούς αγίους αγγέλους, παρά την μήνυ των μισανθρώπων δαιμόνων. Δια του πνευματικού του ο καθένας, πρέπει να τηρεί ισορροπίες επί της κλίμακος .... αμήν δι ευχών του εορτάζοντος αγίου εκ του οποίου και το τμήμα από την 14η βαθμίδα περί γαστριμαργίας, ώστε αναλογικά και των λοιπών ''αναγκών'' πλην εφάμαρτων ψυχοβλαβών, να πληρούνται....

8. Ἐνόμισε ὁ θεήλατος Εὐάγριος (1) ὅτι ἔγινε σοφώτερος τῶν σοφῶν καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν λόγων του. Ἀπατήθηκε ὅμως ὁ ταλαίπωρος καὶ φάνηκε ἀνοητότερος τῶν ἀνοήτων καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ζητήματα καὶ σ᾿ αὐτό. Ἐδίδαξε: «Ὁσάκις ἡ ψυχὴ ἐπιθυμεῖ ποικίλα φαγητά, ἂς θλίβεται μὲ ἄρτον μόνο καὶ ὕδωρ». Εἶναι δὲ ἡ προσταγή του αὐτὴ σὰν νὰ προτρέπης ἕνα παιδὶ ν᾿ ἀνεβῆ μὲ ἕνα βῆμα ὅλη τὴν σκάλα.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.

είναι... εκείνη η ποσοστιαία ποσότητα (ανάλογα την πνευματικότητα του καθενός) του ''απαραίτητου'' αζώτου, ικανού ''υλικού'' που διαλύει την καυστικότητα του ''σκέτο οξυγόνο'' (σκέτη προσευχή, σκέτο ΦΩΣ)....

Κατά τους αγίους, Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος. … με κεντρικό άξονα και στήριγμα και άνωθεν ευλογία, την ευθεία, όπως αυτή διαγράφηκε ΚΑΙ δια του Βαπτίσματος, όπου Ο Κύριος ευθέως ανέβηκε, ως αναμάρτητος, με εμάς όμως κύκλωθεν Αυτού (όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, που ναι μεν αυτός κινείται ευθεία εμείς όμως σπειροειδώς πέριξ και μετ’αυτού) κατά το μέτρο της ομόπνοης σε θεωρία και πράξη (ΜΑΡΙΑΣ + ΜΑΡΘΑΣ) συνανάστασης…. όπως και επί χερουβείμ ευθέως, στην Ανάληψη.

Κι έρχεται ο θανατηφόρος ιός, αόρατος από τον οφθαλμό του ανθρώπου, αλλά ορώμενος μέσω μικροσκοπίου και τεστ, που ο ασθενής, λόγω δύσπνοιας, ζητά οξυγόνο, περισσότερο οξυγόνο. Κι ο γκαίτε, που εκαυχάτο πως δύο πράματα μισεί περισσότερο, τους ψύλλους και τον χριστιανισμό, λίγο πριν πεθάνει και όταν του ανοίχτηκαν οι πνευματικοί οφθαλμοί φώναζε φως… περισσότερο φως (δεχόμενος την επίθεση του αοράτου εχθρού, σκότους, που ούτε μικροσκόπια αλλά ούτε και τηλεσκόπια δεν τον βλέπουν. Αυτό και αυτόν, που αισθάνεται και πολλές φορές διαισθάνεται από τώρα, η ψυχή.    

Κατά τους αγίους πατέρες, υπάρχει μια ταυτότητα αναλογική οξυγόνου δλδ αναπνοής και αναπνοής ψυχής που είναι η (προς)ευχή. Το ει προσευχητέον παρά αναπνευστέον του αγ.Γρηγορίου θεολόγου.  

‘’Τρέχοντες’’ πάνω σε δύο παράλληλες ράγες το σώμα (κάτω έρπων) κι η ψυχή να υπερίπταται, και το ευθές Φως να καθετώνει** και τα δυο, η αδιάλειπτη αναπνοή του βιολογικού σώματος που χωρίς κόπο εκτελείται, μας προσκαλεί να την ενώσουμε με την αδιάλειπτη ‘’αναπνοή’’ της ψυχής, την ευχή. Το μόνο που μπορεί να μείνει πίσω λόγω τροχοπέδης ή ακόμη και πεποιθήσεων αρνητικών, είναι η ευχούλα, που δεν την θυμόμαστε πάντα, οπότε και δεν ενεργεί αυτόματα. Κατάσταση που εγκαθίσταται χάριτι, όχι λόγω κάποιας τεχνικής ή μαγικά, αλλά ΜΟΝΟ ΑΝ αναπαύεται η χάρις μετά από την στέρεη ακρόαση και τήρηση των εντολών (ως απόδειξη της προαίρεσής μας) και μετά από την καθαρότητα που είναι προϋπόθεση φωτισμού.

Έτσι, όλες οι προσευχές έχουν στόχο την ευχή και Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με***. Κι ο εχθρός, ο ένας εχθρός ερχόμενος επί δύο κατευθύνσεων ορατώς (οριζόντια) και αοράτως (κάθετα) δια Σταυρού και του παντοδυνάμου Ονόματος Κυρίου, που γίνεται η Πνοή Του, πνοή και αναπνοή μας (όπως στην πρώτη δημιουργία, τότε ως παροχεύς ζωής, ανάλογα στην αναδημιουργία μας, παροχεύς ευ και αεί μετ’Αυτού ΖΕΙΝ), όχι απλά αμύνεται του διττού θανάτου, φυσικού και πνευματικού, όχι μόνο νικά, αλλά διαλύει αυτόν ωσάν χνου.     

Αμήν, δι ευχών.

---

* (εκ του μεγάλου κανόνος) ... Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι.

** όσο πιο ''πίσω'' (οριζοντίως επί της ράγας) βρίσκεται λόγω έλλειψης προσευχής/αναπνοής η ψυχή, από την κάθετο ευθεία Του Φωτός που φωτίζει το ‘’τρέχον’’ παρόν, τόσο πιο διαθλαστικά έως τυφλά σε πνευματικό περιεχόμενο που κουβαλούν στο βάθος τους τα φαινόμενα, ''βλέπει και νοεί'' τα γεγονότα η συνείδηση. Και τα παρόντα και τα παρελθόντα και πολύ περισσότερο τα μέλλοντα....  με αποτέλεσμα η γνώμη του νάναι διεστραμμένη ακόμη και αιρετική. Χωρίς τελικά σταυρό και μη συνάντηση της ψυχής και του σώματος με το ΦΩΣ, να αυτοστερείται ακριβούς αυτογνωσία, που είναι η βάση της θεογνωσίας

*** είναι οι (απλές) σωτήριες πέντε λεξούλες εν νοΐ... (παρά χίλιες εν γλώττη) Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με και 4 Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.

προσευχή ως αύρα λεπτή

ευχή και Άγιο Πνεύμα

άσκησις της προσευχής του Ιησού (Αρχ. Σωφρονίου)

…9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, 10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, 11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός. (Φιλιπ.β’)

«Ιησού ονόµατι, µάστιζε πολεµίους»· αγ.Ιωάννης της Κλίµακας (ένα όνομα και ένα Κύριε ελέησον, που δεν πρόκειται να ακούσουμε από τους δαίμονες, όπως μας πληροφορούν οι έμπειροι θεόπτες άγιοί μας, σε σχέση με προσευχές που μπορεί τάχα να μας συνοδεύουν και συμψάλλουν, αποδεικνύοντας άκοντες την διαφορά της προσευχής και της αμήν αυτοενέργητης χάριτι, ευχής, την οποία ευχόμαστε να αξιωθούμε).

νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)

άσκηση νηπίων [αρχής γενομένης δια Της Θεοτόκου και ευαγγελισμού από την κεφαλή (αφού μαζευτούμε και σταματήσει ο ψυχοφθόρος μετεωρισμός) προς την καρδία και σπήλαιο, όπου η γέννησις και Η φωνή η επιβεβαιούσα ‘’αββά ο Πατήρ’’…  συνοδοιπορία και ενέργεια Θεοτόκου που μας εξάγει από την νηπιότητα όπου η αιχμαλωσία υπό των στοιχείων της φύσης (Γαλ.δ’) στην ελευθερία και σοφία… 11 ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. 12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· (Α’Κορ.ιγ’)]…

Τότε, ενώ πριν (ως νήπια) κατ’όνομα είμασταν άρχοντες/ πριγκηπόπουλα, τώρα γινόμαστε χάριτι βασιλείς…. με τον ηγεμόνα νου, οφθαλμό της ψυχής στην σιών…. αμήν να δράττουμε παιδεία και να δουλεύουμε τω Κυρίω… (με την προσευχή ο νους να συλλέγει εμμέσως ως τροφή, τους διάσπαρτους λόγους, την δε ευχή ως επιστήμη επιστημών, που είναι η εν σιωπή (χαριζόμενη) άμεση ακρόαση της λεπτής αύρας… (τον δε νουν τρέφει ξένως) επί δε της γραμμής του χρόνου, η μετάβαση επιστροφής, από τον ΣΗΘ στον ΑΒΕΛ και από την ευθεία κίνηση του νοός, στην απλανή κυκλική). 

Με κοσμικά σχήματα, αν ο άνθρωπος λογιστεί ως πομποδέκτης (ομιλών και ακούων), με την προσευχή περισσότερο δρα σαν πομπός ενώ με την ευχή ως δέκτης, δεχόμενος άνωθεν κι όποτε Ο Κύριος ευδοκήσει, ενός ''πακέτου'' ακριβούς χωρίς παρεμβολές ακρόασης του θείου θελήματος, πληροφορία που συνοδεύεται με διάκριση, αγάπη και δύναμη εκτέλεσής του, ώστε ολοέν να προοδεύει στην σώζουσα (βιωματικά δια σταυρού* ) πίστη και το ''γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, καν θέλω καν δεν θέλω'' .

* Σταυρός φιλοθεΐας (ακινησία) σαν την ΜΑΡ(Ι)Α παρά τους πόδας Του Κυρίου + φιλανθρωπίας που είναι η διακονία και κίνηση της ΜΑΡ(Θ)ΑΣ.

Κι όπως ισχύει στο μυστήριο του ορθοδόξου γάμου και έσονται ένα (οριζοντίως), έτσι και το μυστήριο της προσευχής (ως κινητήρια προς τα άνω κάθετα, δύναμη), έχει ως κατάληξη την ένωση εις εν και αυτενέργητη ευχή.  [20 Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός·  (Γαλ.β’)], Τότε ισχύει και το… ουδεμία δύναμη και κατάσταση να μπορεί να τους χωρίσει.... (Ρωμ.η'35). Αμήν δι ευχών, να εγγίσουμε δια καθαρότητος τέτοια βιώματα. 

᾿Εγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ

διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ, καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς. καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν. δουλεύσατε τῷ Κυρίῳ ἐν φόβῳ καὶ ἀγαλλιᾶσθε αὐτῷ ἐν τρόμῳ. δράξασθε παιδείας, μήποτε ὀργισθῇ Κύριος καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας. ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμὸς αὐτοῦ, μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ. (ψαλμ.β’)