αββά Κασσιανού για τις ἀδιάπτωτες φιλίες και δύο συνειρμικά σχόλια

ΑΒΒΑΣ ΙΩΣΗΦ· Δέν εἶπα καθόλου ὅτι ἡ ἀρετή ἤ ὅτι ἡ ὑπομονή τοῦ πνευματικά δυνατοῦ πρέπει νά ξεπεράσει τά ὅρια.

Επεσήμανα, ἀντίθετα, ὅτι οἱ ἄσχημες διαθέσεις τοῦ ἀδύνατου αὐξάνονται καί χειροτερεύουν ἀπό τήν ὑπομονή τοῦ ἄλλου. Καί μάλιστα μέχρι τοῦ σημείου πού νά μήν μπορεῖ πιά κανείς νά τόν ἀντέξει. Γιατί τελικά, ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ἑρμηνεύοντας τήν ὑπομονή τοῦ ἀδελφοῦ του ὡς σημάδι προσβολῆς καί ἀτίμωσης –ἡ ὁποία προκαλεῖται βέβαια, ἀπό τή δική του ἀνυπομονησία καί μόνο– θά προτιμήσει νά ἀπομακρυνθεῖ. Κι αὐτό, γιατί ὁ ἀδύνατος δέν θά ἀντέξει τελικά νά βλέπει τόν ἄλλο, νά τοῦ συμπεριφέρεται μέ τήν ἴδια πάντα ἀνοχή καί ὑπομονή.

῞Οσοι λοιπόν θέλουν νά διατηρήσουν ἀδιάπτωτη τή φιλία τους, ὀφείλουν, καθώς νομίζω, νά ἑδραιώσουν τή σχέση τους στίς ἑξῆς βασικές ἀρχές· Πρῶτα – πρῶτα, ὅποιες κι ἄν εἶναι οἱ προσβολές πού δέχεται κανείς, θά πρέπει ὁπωσδήποτε νά διαφυλάξει τήν εἰρήνη του, ὄχι μόνο ἐξωτερικά, ἀλλά στό βάθος τῆς καρδιᾶς του. Θά πρέπει νά συγκρατεῖται κανείς καί νά τηρεῖ ἀπόλυτη σιωπή, ἀκόμα καί ἄν νιώθει τήν ἐλάχιστη ταραχή, ἐφαρμόζοντας αὐτό πού λέει ὁ Ψαλμωδός·

«Ταράχθηκα κι ἔμεινα σιωπηλός» (Ψαλμ. 76, 5)· «εἶπα καί ἀπεφάσισα νά προσέχω τή συμπεριφορά μου, ὥστε νά μήν ἁμαρτάνω μέ τή γλώσσα μου. ῎Εβαλα φραγμό στό στόμα μου, ὅσο ἦταν μπροστά μου ὁ ἁμαρτωλός. ῎Εγινα ἄφωνος καί μέ ταπείνωση πολλή τήρησα σιγή, ἀκόμα καί γιά καλά πράγματα» (Ψαλμ. 38, 2-3).

Δέν πρέπει ἐπίσης νά στέκεται κανείς καί νά δίνει σημασία σ᾿ αὐτό πού συμβαίνει ἐκείνη τή στιγμή, οὔτε νά ξεστομίζει ὅ,τι τοῦ φέρνει στά χείλη του ὁ παροξυσμός τοῦ θυμοῦ του καί ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ ἐξοργισμένη καρδιά του. ᾿Αντίθετα μάλιστα, θά πρέπει νά ξαναφέρει στή μνήμη του τή χάρη τῆς ἀγάπης πού εὔφραινε, πρίν ἀπό τόν παροξυσμό, τήν ψυχή τους ἤ νά στρέψει τά βλέμματά του πρός τό μέλλον. ᾿Εκεῖ νά ὁραματισθεῖ τήν εἰρήνη πού θά ἀπολαύσουν καί πάλι καί τή ζωντανή φιλία πού θά ξαναζήσουν καί θά ξαναχαροῦν ὅπως τότε, πρίν δηλαδή ἀπό τόν πειρασμό. Νά μή χάσει κανείς αὐτό τό ὅραμα ἀκόμα καί τήν ὥρα πού νιώθει ταραγμένος, ἀλλά νά σκέπτεται ὅτι ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια θά ξανάρθουν πολύ σύντομα.

῎Αν λοιπόν ἔτσι προετοιμάζει κανείς τόν ἑαυτό του τόν καιρό τοῦ πειρασμοῦ, τότε προγεύεται τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης πού σύντομα θά βασιλεύσει καί πάλι στήν καρδιά του καί δέν νιώθει καθόλου τήν πίκρα τῆς διαμάχης. Γι᾿ αὐτό θά προτιμήσει νά μιλήσει στόν ἀδελφό του κατά τέτοιο τρόπο, πού ἀργότερα νά μή νιώσει ἐνοχή γιά τή συμπεριφορά του, οὔτε νά φέρει τόν ἀδελφό στή θέση νά τοῦ καταλογίσει συμμετοχή καί εὐθύνη γιά ὅ,τι συνέβη μεταξύ τους. Θά ἐφαρμόσει ἔτσι τό λόγο τοῦ Προφήτη πού λέει· «῞Οταν ταραχθεῖ ἡ ψυχή μου ἀπό ὀργή, ἐλέησέ με, Κύριε» (᾿Αββ. 3, 2).

Ἀπό τό βιβλίο: ἉΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου” – Α’ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΩΣΗΦ.

---

συνειρμικά σχόλια

Ο Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης παρατηρεί… Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου

Ο κρεμασθείς επί της ράβδου του Μωσέως χάλκινος όφις στην έρημο, που έλυνε το πρόβλημα του θανάτου των ισραηλιτών από τους έρποντες δηλητηριώδεις όφεις, είναι κατά τον αγ.Γρηγόριο θεολόγο το αντίτυπο Του κρεμασθέντος επί του Σταυρού Κυρίου μας, Ο Οποίος δια Του Αίματός Του έλκει όλο αυτό το δηλητήριο, μας ξεπλένει (απόπλυνον τω αίματί Σου τω Αγίω…) και ζωογονεί εκ του θανάτου, θανάτω θάνατον πατήσας…  ώσπερ πέλεκαν τετρωμένος την Πλευράν Σου Λόγε….

Κι όπως ισχύει με τις αμαρτίες που συμπυκνώνονται επάνω Του, αίροντας όλες τις αμαρτίες του κόσμου ανά τους αιώνας, έτσι συμπυκνώνονται και όλες οι οριζόντιες φιλίες (και σχέσεις συγγενικές και κοσμικές) που θα ήθελαν να μην έχουν ημερομηνία λήξης, άρα να πνευματικοποιηθούν (καθετοποιηθούν), οπότε όλες οι φιλίες από Αυτόν Τον καταδεχόμενο να μας αποκαλεί και αισθάνεται φίλους Του* , δια Του Σταυρού, πράγματι πηγάζουν.

Ακινητεί Ο Κύριος στον Σταυρό, προτείνοντας και εμάς επί του σταυρού μας να ακινητούμε ομόπνοα, αφού δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. … αποδεικνύοντας ότι κάθε ταραχή μας οφείλεται ότι κάπως ξεφύγαμε της πραότητός Του, της μακροθυμίας και αμνησικακίας Του. Κύριε δόξα Σοι. Και Ο παιδαγωγός Κύριος που θέλει άγιοι και τέλειοι να γίνουμε όπως κι Ο Ίδιος είναι, μας δείχνει ότι με κάθε ταραχή μας ενάντια σε άνθρωπο αδυνατήσαμε να ευστοχήσουμε και κατευθύνουμε εκεί που πρέπει τον θυμό μας. Το οργίζεσθε και μην αμαρτάνετε. Κι εμείς απότι  φαίνεται, οργιζόμαστε αλλά περισσώς αστοχούμε (όπου αμαρτία στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αστοχία). Οργιζόμαστε με το νέφος που φαίνεται κι όχι με τον αόρατο αέρα που το υποκινεί. Εύκολα παρασυρόμαστε θυμώνοντας κατά του αμαρτωλού αντί κατά της αμαρτίας. Κατά του αιρετικού παρά της αίρεσης… Αμήν ο καλός Θεός να μας παράσχει διάκριση και ευστοχία. Θυμό υγιή κι όχι εμπαθή, εξυγιαίνοντας την ασθενούσα ψυχή μας με τις δοτές δυνάμεις της.   

Ίσως, κάθε φορά που θα αποφασίζουμε να μην αντιδρούμε με την προτεινόμενη από άγιο Νεκτάριο σιωπή, να ‘’κερδίζουμε’’ ναι μεν και να επαναπαυόμαστε στο ότι ‘’δίκαιο έχω’’ αλλά θα στερούμαστε ρανίδα ρανίδα την χάρη. Επλεόνασεν η αμαρτία και οι αιτίες ταραχής** και πειρασμοί, υπερπερίσσευσεν η χάρις ώστε να ιδωθούν όλα ως αφορμές και ευκαιρίες θησαυρισμού μας εν ουρανώ και καρδία. Αμήν δι ευχών…. 

…γιατί, αν δεν διακρίνουμε την διαφορά της ανθρώπινης και της θείας δικαιοσύνης (Αγίου Παϊσίου) και δεν κλείσουμε αυτήν την παρένθεση, της κοσμικής δικαιοσύνης, μπορεί δίκαιο κατά κόσμον να έχουμε (με  ματαιοπονία την μετά μανίας απαίτησή της), θα χάσουμε την ασύγκριτα σπουδαιότερη χάρι. 

Προ εξ ημερών του Πάσχα, τρέχει να αναστήσει τον φίλο Του Λάζαρο… από το : για την ανάσταση του Λαζάρου (γερ.Ιωσήφ βατοπαιδινό)

….Η ανάσταση του ιστορικού Λαζάρου έγινε τότε, αλλά αυτό, μεταφερόμενο στην αλληγορία, ενεργείται κάθε μέρα στις ψυχές των ανθρώπων. Η αναγωγή λοιπόν είναι η εξής. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι πάντοτε μαζί μας, όπως ο ίδιος ομολογεί, «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντέλειας του αιώνος», περιστρέφεται και ανασκοπεί του καθενός την κατάσταση και μυστικώς εκφράζει στις ουράνιες Του δυνάμεις και στους σεσωσμένους· «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

Κάθε ένας από μας είναι νεκρός Λάζαρος και φίλος του Ιησού μας, χάριν του ότι για μας εθυσιάσθη, για όλους ενδιαφέρεται. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο παντογνώστης Θεός, ο πανάγαθος Δεσπότης και ο αληθινός μας πατέρας, βλέποντας την νέκρωση μας, συνεχώς φωνάζει προς τις ουράνιες δυνάμεις Του. «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

---

Κι όπως εκ του ήλιου πηγάζουν όλες οι ακτίνες, που μας φωτίζουν θερμαίνουν, ζωογονούν, έτσι και όλες οι φιλίες σαν ακτίνες ‘’πρέπει’’ να επιστρέψουν Σε Αυτόν Τον φίλο και να αναχθούν. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει σε άλλον χώρο εκτός της βασιλείας Του, εκτός της καρδίας.

Εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε.

από δε το η γνώσις και όρασις του δι εσόπτρου εν αινίγματι, η ευχή και η προσ-ευχή μια επανάληψη….

Επειδή εξ εσόπτρου βλέπουμε εν αινίγματι, ανάλογα με το χρησιμοποιούμενο εσωτερικό ‘’κάτοπτρο’’, οι εισερχόμενες στον νου ακτίνες ή δια μετεωρισμού θα μας απομακρύνουν από το εστιακό κέντρο που είναι το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου (η καρδία), ή θα μας πλησιάζουν σε αυτό.

Επειδή όμως αγιογραφικά η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, αυτό που συνηθίσαμε την εξωστρέφεια, και αυτό έχει ως κεντρικό άξονα η κατά κόσμον παιδεία, δλδ να βλέπουμε τις καταστάσεις με κοίλο κάτοπτρο (και την κοιλιά μας, εγωπαθώς) αντί να συμμαζευόμαστε και βλέπουμε εντός μας, με κυρτό (ταπεινότητα), πρέπει να το περάσουμε από φίλτρο.  

Η φύση διδάσκει, πως με το ένα οι ακτίνες/δυνάμεις διαχέονται και με το άλλον τρόπο, συμμαζεύονται. Μας συμφέρει να μην ζούμε σε μετεωρισμό  δλδ αιχμάλωτοι εκτός ιεροσολύμων (της ψυχής μας) στην βαβυλώνα…

Με την συγκλίνουσα (ταπεινότητα και νήψη) μαζεύονται οι ακτίνες (δυνάμεις) στην καρδιά, ικανές σαν μεγεθυντικός φακός να ανάψει φωτιά (κι εδώ θείο πυρ) με δε την αποκλίνουσα και κοίλο κάτοπτρο, διαχέονται, με αποτέλεσμα την ψυχρότητα, αδιαφορία για Θεό (|) και συνάνθρωπο (-), με βαθύτερη σημασία δυστυχώς, την εναντίωση στο σύμβολο και την επί του πρακτέου, έννοιας του σταυρού.

Όσο δρούμε και κινούμαστε εξωστρεφώς προσπαθώντας σκιωδώς κι όχι ουσιαστικώς να ‘’λύσουμε’’ τα προβλήματα, στον χώρο των αιτιών,  μετεωριζόμαστε και αντί να εγγίζουμε και βιώνουμε την Μία ουσιώδη για την ζωή μας και ψυχική υγεία, υπέρτατη φιλία, ανάγοντας όλες τις φυσικές σε Αυτόν, σαν ακτίνες, τις διαχέουμε, τις διασπείρουμε, ‘’κρυώνουμε’’, χανόμαστε.

Κι επειδή εκ των θυρίδων εισέρχεται ο θάνατος... δια των αισθητηρίων σαν από τρύπες (πολεμίστρες της ιερουσαλήμ) εισέρχονται οι εχθροί και καταλαμβάνουν αυτήν…

Από τις πέντε αισθήσεις μας σαν θυρίδες εισέρχεται από αδιακρισία μας ύπουλα ο εχθρός και καταλήγει το δηλητήριο στην καρδιά. Μετά από αυτήν την κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του εχθρού, αρχίζουμε να αμυνόμαστε εξωτερικά ‘’ασφαλίζοντας’’ αυτά με αίμα αμνού που ου κατεάγησαν τα σκέλη… όπως προτυπώθηκε στην ΠΔ όταν άγγελος θανάτου περνούσε από τους οίκους των ισραηλιτών και όπου έβλεπε το ‘’σημείον’’ προσπερνούσε. Αυτό σαν ουσία ενεργείται τώρα με την Θεία Κοινωνία. Μυστικά και μυστηριακά.

Από την ελάχιστη αυτογνωσία μας, κατανοούμε ότι η φύση μας είναι ένας ζωντανός δακτύλιος που εμπεριέχεται μέσα στο εξωτερικό (υλικό) άπειρο αλλά και εμπεριέχει άλλο ένα άπειρο, του πνευματικού κόσμου που Η Ζωή αρχίζει από την τρωθείσα Πλευρά, όπως από την πλευρά του πρώτου ΑΔΑΜ εξήλθε η έξω ζωή (και ΕΥΑ). .

Έτσι, έχουμε δύο μόνες επιλογές αν δεν καταφέρουμε να μην εισέλθει στο δακτύλιο της ζωής μας. ΑΝ διαγνωσθεί ότι έχει εισέλθει που ένδειξη εισόδου και ισχύος είναι η ταραχή (αρά) που εκδιώκει την χαρά… ΠΡΕΠΕΙ ΑΥΤΟΣ πάση θυσία, να εξέλθει είτε προς τα έξω, είτε να χαθεί προς το έσω άπειρο δια της εξομολογήσεως. Αν μείνει εντός μας, (μη διοχετευόμενο ευστόχως στο έσω άπειρο ώστε να διαλυθεί και όχι αστόχως εξωστρεφώς που μπορεί να πληγώσει τον συνάνθρωπο και έμμεσα μεταφερθεί ως αμαρτία στον Εσταυρωθέντα δι ημάς Κύριο) αργά ή γρήγορα, θα κάνει ζημιά.

Αυτήν δια των μυστηρίων να επιλύσουμε και επιδιορθώσουμε. Αυτήν την ανάσταση που θανάτω τον θάνατον επάτησε να βιώσουμε, αμήν δι ευχών των αγίων. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

---

* ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ … Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις; (Αγ. Ιωάν. Χρυσόστομος)

---

** κι ο αντίδικος θα συνεχίσει να κάνει την δουλειά του… και να μας ταράζει. Έχοντας υπόψην ότι μεταξύ των όπλων που μας έδωσε ο καλός Θεός είναι και οι ψαλμοί, ακόμη και μεταξύ αυτών για να μην μας πειράζει και φοβερίζει (κατά τον αγ.Αρσένιο καππαδόκη) είναι ο 90^ος , όχι μαγικά αλλά άγια, η χρήση του ως κοπανιστήρι δαιμόνων, συμπληρωματικά με τα μυστήρια και την ευλογία του πνευματικού, μπορεί η ανάγνωσή του, να βοηθήσει σχετικά….

…ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου, καὶ ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν,
ὅτι αὐτὸς ρύσεταί σε ἐκ παγίδος θηρευτῶν καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. ἐν τοῖς μεταφρένοις αὐτοῦ ἐπισκιάσει σοι, καὶ ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐλπιεῖς· ὅπλῳ κυκλώσει σε ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ.

…

ὅτι ἐπ᾿ ἐμὲ ἤλπισε, καὶ ρύσομαι αὐτόν· σκεπάσω αὐτόν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄνομά μου. κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει· ἐξελοῦμαι αὐτόν, καὶ δοξάσω αὐτόν. μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου.

...με εμάς τελικά, να βιώνουμε, ότι όσο ισχυροποιούμε την προς τα άνω ΜΙΑ φιλία να αντανακλούνται αυτοί οι ισχυροί δεσμοί και αδιάπτωτες φιλίες και με τις εικόνες Αυτού, ευρισκόμενες όλες, δια XC εν XC στέρεες εις την αιωνιότητα, νικώντας κάθε φθορά παρατεινόμενες και μετά τον τάφο, αναστάσιμες. 

---

περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής...

περί θανάτου…