τα διάφορα φαινόμενα, είναι μια καλή αιτία, για την στροφή προς την αυτογνωσία, και γενικότερα την από κάθε οπτική, ανθρωπογνωσία.
Δεν νομίζω κανείς να αμφιβάλλει, πως ο μεταίχμιος άνθρωπος εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο και συγχρόνως εμπεριέχεται από ένα (πάλι) άπειρο, αυτή τη φορά, εξωτερικό*.
Τα αισθητήρια που χρησιμοποιεί για να γνωρίσει και να χειριστεί ό,τι έχει εκδηλωθεί εκτός του εαυτού του, φυσικά και αδυνατούν να τον πληροφορήσουν για τα εσωτερικά – πνευματικά – ψυχικά συμβαίνοντα.
Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) μάτια βλέπανε, τότε πως δικαιολογείται η όραση ονείρων; Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) αυτιά ακούγανε, τότε με ποιο ‘’όργανο’’
ακούει τη φωνή της συνειδήσεώς του; …
Ή μήπως τα μάτια από μόνα τους βλέπουν. Ή τα αυτιά από μόνα τους ακούν. Ή τα χέρια από μόνα τους ψηλαφούν.
Κατά τη γνώμη μου, είναι το εγώ (διαφορετικό από το: εαυτός) που βλέπει μέσα από τα μάτια, ακούει δια των αυτιών… γεύεται…
Αν ο κόσμος εξαντλείτο στα εξωτερικά, και μόνο από τα αντίστοιχα αισθητήρια προσδιδόταν η γνώση, εφόσον δεν θα υπήρχε διαφορά ψυχισμού (ως ανύπαρκτη που ορίζει την ιδιαίτερη και μοναδική προσωπικότητα του καθενός μας) τα ίδια ερεθίσματα σαν μηχανές, θα απέδιδαν όμοια αντανακλαστικά.
Όραση θα υπάρχει:
1. Αν λειτουργεί το αντίστοιχο αισθητήριο
2. Αν υπάρχει ικανό φως
3. Και τέλος αν μεταξύ παρατηρητή – παρατηρούμενου παρεμβάλλεται κάτι διαφανές.
Η αντίληψης του αντικειμένου λαμβάνει μέσα στον καθένα ‘’υποκειμενικότητα’’, η οποία εξαρτάται από τον βαθμό ευκρίνειας όρασης (διαφοροποιούμενο λόγω μυωπίας, υπερμετρωπίας, πρεσβυωπίας, αστιγματισμού, τυχόν ύπαρξη δαλτονισμού…), από το υπάρχον φως (χρώμα, τόνος…) αλλά και την υφή – πυκνότητα του παρεμβαλλόμενου διαφανούς, ημιδιαφανούς ή ακόμη και αδιαφανούς σώματος που τελικά όλες οι παράμετροι διαφοροποιούν το τελικό αποτέλεσμα.
Εκεί εντοπίζεται η ορθή αντίληψη, η μερικά ορθή, η μερικά λάθος (πιθανόν ως μισογεμάτο – μισοάδειο ποτήρι) και ολοκληρωτικά λάθος, σαν ‘’αλήθεια’’ σε κλίμακα, με την υπόθεση ότι υπήρχαν ΜΟΝΟ εξωτερικά αισθητήρια. Η διαστρέβλωση όμως, όπως βλέπουμε πρακτικά στην καθημερινότητα, έχει κατά πολύ ευρύτερες διαστάσεις, κι αυτό γιατί απλά, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη.
Εκτός αν υιοθετήσουμε τη γνώμη του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος είπε, τον Ιούνιο του 1942, ότι «Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο» για τους δικούς του απάνθρωπους λόγους, που όμως δεν διαφέρουν σε ομόρροπο αυτών που υποτιμούν - αδιαφορούν αλλά κυρίως πολεμούν την ολοκλήρωση της ψυχής
Εάν ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος σε βάθος άνθρωπος (εκτιμώντας πως η επιστήμη/επιστήμονες δεν επαίρονται πως τον έχουν γνωρίσει ολοκληρωτικά) , είναι κάτι παραπάνω από εξωτερική μηχανή, οι διαστάσεις – δυνατότητες αντιληπτικότητάς του, είναι λογικό να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Έχουμε έναν κοινό (περίπου ίδιας διαμέτρου) κύκλο εξωτερικών αντιλήψεων και έναν ομόκεντρο, που:
ή περιορίζεται στα όρια του προηγούμενου στους ανθρώπους που φιλοσοφούν: εγώ πιστεύω μόνο όσα εξωτερικώς αισθάνομαι – αντιλαμβάνομαι,
ή απεριορίζεται (μεγεθυνόμενος) στα όρια της Φύσης και επέκεινα, σε αυτούς που δέχονται την έννοια της ψυχής και του πνεύματος, με αρχή γενομένης από την αύρα, την πρώτη μεγαλύτερη σφαίρα σε σχέση με το βιολογικό σώμα κοκ προς τα έξω και παράλληλα μέσα, έως τα όρια του σύμπαντος.
Επειδή κάθε αισθητήριο επιδέχεται παιδεία και διόρθωση και ανάπτυξη ευαισθησίας, αλλά και υποβάθμιση με προσωπικά μέσα ή με όργανα (πχ διορθωτικά γυαλιά, κυάλια, ακουστικά αλλά και ωτοασπίδες…) κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα εσωτερικά μας αισθητήρια.
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που απωθούν την φωνή της συνειδήσεως, (στο μέτρο της αληθείας) αλλά και άλλοι που ακούνε φωνές εκεί που δεν υπάρχουν (στην επήρεια της φαντασίας).
Το σίγουρο είναι, πως κάθετι που εκπέμπει, θέλει τον ιδιαίτερο δέκτη του να συλλάβει το προηγούμενο σήμα. Κι αν σε αυτόν τον δέκτη προσαρμόσουμε έναν ενισχυτή, το ανεπαίσθητο θα μεταφερθεί στον χώρο του αισθητού. Από την άλλη, και να έχουμε τον δέκτη εν ενεργεία, αλλά και τον ενισχυτή, αν δεν έχουμε ηχεία για να ακούσουμε το ηχητικό σήμα, οθόνη να δούμε το οπτικό, αισθητό σε ένα και περισσότερα αισθητήρια, να αισθανθούμε το αντίστοιχο ‘’σήμα’’ που εκπέμπει στη δική του συχνότητα (άρα απαιτείται συντονισμός)… έργο δεν παράγεται – ΔΕΝ εκδηλούται, ώστε να γίνει απτό.
Έτσι, επί της ραβδοσκοπίας, αφού ο ραβδοσκόπος ΔΕΝ βλέπει, δεν ακούει, δεν αισθάνεται με κανένα εξωτερικό αισθητήριο το νερό, που παρόλα αυτά υπάρχει (υποθέτουμε την ύπαρξη) συντονίζεται με ‘’άλλο’’ τρόπο, αντιλαμβάνεται με ‘’άλλο’’ όργανο, την ιδιαίτερη αυτή εκπομπή.
Κι ο Θεός, ως Παντογνώστης το γνωρίζει, ενημερώνοντας εσωτερικά τον άγιο, όπως πχ εδώ αλλά, και οπωσδήποτε επί του θέματος, έχουμε πολλές αναφορές για ανεύρεση φλεβών νερού ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΑΛΕΙΑ, αυτά που ανέφερα ως υλικά σημεία στηρίξεως, καθώς αυτά δεν χρειάζονται στον άγιο, ή θεό (κατά χάριν) όπως μας υπόσχεται Ο Κύριος.
Τα δε εργαλεία τύπου Ι, Υ ή Τ (ραβδιά) δεν είναι άλλα από τα ηχεία ή την οθόνη που εκδηλώνει – μας γνωστοποιεί το ανεπαίσθητο που συλλαμβάνεται από τον δέκτη – ενισχυτή (ευαίσθητο) άνθρωπο.
-----
Φυσικά, η αναφορά δεν έγινε για να χαϊδέψει τα αυτιά οποιουδήποτε φαντασμένου, αλλά για να δικαιολογήσει κάπως τα ‘’αξιοπερίεργα’’, που αναλογούν στην ιδιαιτερότητα του καθενός, να τα ψάξει να τα βρει με όφελος αυτογνωσίας, φυσιογνωσίας και τέλος και θεογνωσίας.
------
και συνέχεια εδώ με τα συμπεράσματα...
Δεν νομίζω κανείς να αμφιβάλλει, πως ο μεταίχμιος άνθρωπος εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο και συγχρόνως εμπεριέχεται από ένα (πάλι) άπειρο, αυτή τη φορά, εξωτερικό*.
Τα αισθητήρια που χρησιμοποιεί για να γνωρίσει και να χειριστεί ό,τι έχει εκδηλωθεί εκτός του εαυτού του, φυσικά και αδυνατούν να τον πληροφορήσουν για τα εσωτερικά – πνευματικά – ψυχικά συμβαίνοντα.
Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) μάτια βλέπανε, τότε πως δικαιολογείται η όραση ονείρων; Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) αυτιά ακούγανε, τότε με ποιο ‘’όργανο’’
ακούει τη φωνή της συνειδήσεώς του; …
Ή μήπως τα μάτια από μόνα τους βλέπουν. Ή τα αυτιά από μόνα τους ακούν. Ή τα χέρια από μόνα τους ψηλαφούν.
Κατά τη γνώμη μου, είναι το εγώ (διαφορετικό από το: εαυτός) που βλέπει μέσα από τα μάτια, ακούει δια των αυτιών… γεύεται…
Αν ο κόσμος εξαντλείτο στα εξωτερικά, και μόνο από τα αντίστοιχα αισθητήρια προσδιδόταν η γνώση, εφόσον δεν θα υπήρχε διαφορά ψυχισμού (ως ανύπαρκτη που ορίζει την ιδιαίτερη και μοναδική προσωπικότητα του καθενός μας) τα ίδια ερεθίσματα σαν μηχανές, θα απέδιδαν όμοια αντανακλαστικά.
Όραση θα υπάρχει:
1. Αν λειτουργεί το αντίστοιχο αισθητήριο
2. Αν υπάρχει ικανό φως
3. Και τέλος αν μεταξύ παρατηρητή – παρατηρούμενου παρεμβάλλεται κάτι διαφανές.
Η αντίληψης του αντικειμένου λαμβάνει μέσα στον καθένα ‘’υποκειμενικότητα’’, η οποία εξαρτάται από τον βαθμό ευκρίνειας όρασης (διαφοροποιούμενο λόγω μυωπίας, υπερμετρωπίας, πρεσβυωπίας, αστιγματισμού, τυχόν ύπαρξη δαλτονισμού…), από το υπάρχον φως (χρώμα, τόνος…) αλλά και την υφή – πυκνότητα του παρεμβαλλόμενου διαφανούς, ημιδιαφανούς ή ακόμη και αδιαφανούς σώματος που τελικά όλες οι παράμετροι διαφοροποιούν το τελικό αποτέλεσμα.
Εκεί εντοπίζεται η ορθή αντίληψη, η μερικά ορθή, η μερικά λάθος (πιθανόν ως μισογεμάτο – μισοάδειο ποτήρι) και ολοκληρωτικά λάθος, σαν ‘’αλήθεια’’ σε κλίμακα, με την υπόθεση ότι υπήρχαν ΜΟΝΟ εξωτερικά αισθητήρια. Η διαστρέβλωση όμως, όπως βλέπουμε πρακτικά στην καθημερινότητα, έχει κατά πολύ ευρύτερες διαστάσεις, κι αυτό γιατί απλά, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη.
Εκτός αν υιοθετήσουμε τη γνώμη του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος είπε, τον Ιούνιο του 1942, ότι «Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο» για τους δικούς του απάνθρωπους λόγους, που όμως δεν διαφέρουν σε ομόρροπο αυτών που υποτιμούν - αδιαφορούν αλλά κυρίως πολεμούν την ολοκλήρωση της ψυχής
Εάν ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος σε βάθος άνθρωπος (εκτιμώντας πως η επιστήμη/επιστήμονες δεν επαίρονται πως τον έχουν γνωρίσει ολοκληρωτικά) , είναι κάτι παραπάνω από εξωτερική μηχανή, οι διαστάσεις – δυνατότητες αντιληπτικότητάς του, είναι λογικό να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Έχουμε έναν κοινό (περίπου ίδιας διαμέτρου) κύκλο εξωτερικών αντιλήψεων και έναν ομόκεντρο, που:
ή περιορίζεται στα όρια του προηγούμενου στους ανθρώπους που φιλοσοφούν: εγώ πιστεύω μόνο όσα εξωτερικώς αισθάνομαι – αντιλαμβάνομαι,
ή απεριορίζεται (μεγεθυνόμενος) στα όρια της Φύσης και επέκεινα, σε αυτούς που δέχονται την έννοια της ψυχής και του πνεύματος, με αρχή γενομένης από την αύρα, την πρώτη μεγαλύτερη σφαίρα σε σχέση με το βιολογικό σώμα κοκ προς τα έξω και παράλληλα μέσα, έως τα όρια του σύμπαντος.
Επειδή κάθε αισθητήριο επιδέχεται παιδεία και διόρθωση και ανάπτυξη ευαισθησίας, αλλά και υποβάθμιση με προσωπικά μέσα ή με όργανα (πχ διορθωτικά γυαλιά, κυάλια, ακουστικά αλλά και ωτοασπίδες…) κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα εσωτερικά μας αισθητήρια.
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που απωθούν την φωνή της συνειδήσεως, (στο μέτρο της αληθείας) αλλά και άλλοι που ακούνε φωνές εκεί που δεν υπάρχουν (στην επήρεια της φαντασίας).
Το σίγουρο είναι, πως κάθετι που εκπέμπει, θέλει τον ιδιαίτερο δέκτη του να συλλάβει το προηγούμενο σήμα. Κι αν σε αυτόν τον δέκτη προσαρμόσουμε έναν ενισχυτή, το ανεπαίσθητο θα μεταφερθεί στον χώρο του αισθητού. Από την άλλη, και να έχουμε τον δέκτη εν ενεργεία, αλλά και τον ενισχυτή, αν δεν έχουμε ηχεία για να ακούσουμε το ηχητικό σήμα, οθόνη να δούμε το οπτικό, αισθητό σε ένα και περισσότερα αισθητήρια, να αισθανθούμε το αντίστοιχο ‘’σήμα’’ που εκπέμπει στη δική του συχνότητα (άρα απαιτείται συντονισμός)… έργο δεν παράγεται – ΔΕΝ εκδηλούται, ώστε να γίνει απτό.
Έτσι, επί της ραβδοσκοπίας, αφού ο ραβδοσκόπος ΔΕΝ βλέπει, δεν ακούει, δεν αισθάνεται με κανένα εξωτερικό αισθητήριο το νερό, που παρόλα αυτά υπάρχει (υποθέτουμε την ύπαρξη) συντονίζεται με ‘’άλλο’’ τρόπο, αντιλαμβάνεται με ‘’άλλο’’ όργανο, την ιδιαίτερη αυτή εκπομπή.
Κι ο Θεός, ως Παντογνώστης το γνωρίζει, ενημερώνοντας εσωτερικά τον άγιο, όπως πχ εδώ αλλά, και οπωσδήποτε επί του θέματος, έχουμε πολλές αναφορές για ανεύρεση φλεβών νερού ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΑΛΕΙΑ, αυτά που ανέφερα ως υλικά σημεία στηρίξεως, καθώς αυτά δεν χρειάζονται στον άγιο, ή θεό (κατά χάριν) όπως μας υπόσχεται Ο Κύριος.
Τα δε εργαλεία τύπου Ι, Υ ή Τ (ραβδιά) δεν είναι άλλα από τα ηχεία ή την οθόνη που εκδηλώνει – μας γνωστοποιεί το ανεπαίσθητο που συλλαμβάνεται από τον δέκτη – ενισχυτή (ευαίσθητο) άνθρωπο.
-----
Φυσικά, η αναφορά δεν έγινε για να χαϊδέψει τα αυτιά οποιουδήποτε φαντασμένου, αλλά για να δικαιολογήσει κάπως τα ‘’αξιοπερίεργα’’, που αναλογούν στην ιδιαιτερότητα του καθενός, να τα ψάξει να τα βρει με όφελος αυτογνωσίας, φυσιογνωσίας και τέλος και θεογνωσίας.
------
και συνέχεια εδώ με τα συμπεράσματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου