φιλοσοφικοθεολογική προσέγγιση της ραβδοσκοπίας...

πιο συμμαζεμένα... προσέγγιση της ραβδοσκοπίας... (προτεινόμενο)

αυτό που ακολουθεί, είναι από μια συζήτηση σε φόρουμ... 

Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ αν κάποιος πιστεύει σε Θεό/θεούς ή όπου αλλού του αρέσει γνώσεις, δυνάμεις, φύση που εντάσσονται στην δεύτερη κατηγορία, καθώς το θέμα μας νομίζω είναι σαν αφετηρία, η ελάχιστη αυτογνωσία, η από κάθε οπτική, ανθρωπογνωσία. Δεν νομίζω κανείς να αμφιβάλλει, πως ο μεταίχμιος άνθρωπος εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο και συγχρόνως εμπεριέχεται από ένα (πάλι) άπειρο, αυτή τη φορά, εξωτερικό. Τα αισθητήρια που χρησιμοποιεί για να γνωρίσει και να χειριστεί ό,τι έχει εκδηλωθεί εκτός του εαυτού του, φυσικά και αδυνατούν να τον πληροφορήσουν για τα εσωτερικά – πνευματικά – ψυχικά συμβαίνοντα. Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) μάτια βλέπανε, τότε πως δικαιολογείται η όραση ονείρων; Αν ΜΟΝΟ τα (εξωτερικά) αυτιά ακούγανε, τότε με ποιο ‘’όργανο’’ ακούει τη φωνή της συνειδήσεώς του; … Ή μήπως τα μάτια από μόνα τους βλέπουν. Ή τα αυτιά από μόνα τους ακούν. Ή τα χέρια από μόνα τους ψηλαφούν. Κατά τη γνώμη μου, είναι το εγώ (διαφορετικό από το: εαυτός) που βλέπει μέσα από τα μάτια, ακούει δια των αυτιών… γεύεται… Αν ο κόσμος εξαντλείτο στα εξωτερικά, και μόνο από τα αντίστοιχα αισθητήρια προσδιδόταν η γνώση, εφόσον δεν θα υπήρχε διαφορά ψυχισμού (ως ανύπαρκτη που ορίζει την ιδιαίτερη και μοναδική προσωπικότητα του καθενός μας) τα ίδια ερεθίσματα σαν μηχανές, θα απέδιδαν όμοια αντανακλαστικά. Όραση θα υπάρχει: 1. Αν λειτουργεί το αντίστοιχο αισθητήριο 2. Αν υπάρχει ικανό φως 3. Και τέλος αν μεταξύ παρατηρητή – παρατηρούμενου παρεμβάλλεται κάτι διαφανές. Η αντίληψης του αντικειμένου λαμβάνει μέσα στον καθένα ‘’υποκειμενικότητα’’, η οποία εξαρτάται από τον βαθμό ευκρίνειας όρασης (διαφοροποιούμενο λόγω μυωπίας, υπερμετρωπίας, πρεσβυωπίας, αστιγματισμού, τυχόν ύπαρξη δαλτονισμού…), από το υπάρχον φως (χρώμα, τόνος…) αλλά και την υφή – πυκνότητα του παρεμβαλλόμενου διαφανούς, ημιδιαφανούς ή ακόμη και αδιαφανούς σώματος που τελικά όλες οι παράμετροι διαφοροποιούν το τελικό αποτέλεσμα. Εκεί εντοπίζεται η ορθή αντίληψη, η μερικά ορθή, η μερικά λάθος (πιθανόν ως μισογεμάτο – μισοάδειο ποτήρι) και ολοκληρωτικά λάθος, σαν ‘’αλήθεια’’ σε κλίμακα, με την υπόθεση ότι υπήρχαν ΜΟΝΟ εξωτερικά αισθητήρια. Η διαστρέβλωση όμως, όπως βλέπουμε πρακτικά στην καθημερινότητα, έχει κατά πολύ ευρύτερες διαστάσεις, κι αυτό γιατί απλά, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη. Εκτός αν υιοθετήσουμε τη γνώμη του Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος είπε, τον Ιούνιο του 1942, ότι «Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο» για τους δικούς του απάνθρωπους λόγους, που όμως δεν διαφέρουν σε ομόρροπο αυτών που υποτιμούν - αδιαφορούν αλλά κυρίως πολεμούν την ολοκλήρωση της ψυχής Εάν ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος σε βάθος άνθρωπος (εκτιμώντας πως η επιστήμη/επιστήμονες δεν επαίρονται πως τον έχουν γνωρίσει ολοκληρωτικά) , είναι κάτι παραπάνω από εξωτερική μηχανή, οι διαστάσεις – δυνατότητες αντιληπτικότητάς του, είναι λογικό να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Έχουμε έναν κοινό (περίπου ίδιας διαμέτρου) κύκλο εξωτερικών αντιλήψεων και έναν ομόκεντρο, που: ή περιορίζεται στα όρια του προηγούμενου στους ανθρώπους που φιλοσοφούν: εγώ πιστεύω μόνο όσα εξωτερικώς αισθάνομαι – αντιλαμβάνομαι, ή απεριορίζεται (μεγεθυνόμενος) στα όρια της Φύσης και επέκεινα, σε αυτούς που δέχονται την έννοια της ψυχής και του πνεύματος, με αρχή γενομένης από την αύρα, την πρώτη μεγαλύτερη σφαίρα σε σχέση με το βιολογικό σώμα κοκ προς τα έξω και παράλληλα μέσα, έως τα όρια του σύμπαντος. Επειδή κάθε αισθητήριο επιδέχεται παιδεία και διόρθωση και ανάπτυξη ευαισθησίας, αλλά και υποβάθμιση με προσωπικά μέσα ή με όργανα (πχ διορθωτικά γυαλιά, κυάλια, ακουστικά αλλά και ωτοασπίδες…) κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα εσωτερικά μας αισθητήρια. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που απωθούν την φωνή της συνειδήσεως, (στο μέτρο της αληθείας) αλλά και άλλοι που ακούνε φωνές εκεί που δεν υπάρχουν (στην επήρεια της φαντασίας). Το σίγουρο είναι, πως κάθετι που εκπέμπει, θέλει τον ιδιαίτερο δέκτη του να συλλάβει το προηγούμενο σήμα. Κι αν σε αυτόν τον δέκτη προσαρμόσουμε έναν ενισχυτή, το ανεπαίσθητο θα μεταφερθεί στον χώρο του αισθητού. Από την άλλη, και να έχουμε τον δέκτη εν ενεργεία, αλλά και τον ενισχυτή, αν δεν έχουμε ηχεία για να ακούσουμε το ηχητικό σήμα, οθόνη να δούμε το οπτικό, αισθητό σε ένα και περισσότερα αισθητήρια, να αισθανθούμε το αντίστοιχο ‘’σήμα’’ που εκπέμπει στη δική του συχνότητα (άρα απαιτείται συντονισμός)… έργο δεν παράγεται – ΔΕΝ εκδηλούται, ώστε να γίνει απτό. Έτσι, επί της ραβδοσκοπίας, αφού ο ραβδοσκόπος ΔΕΝ βλέπει, δεν ακούει, δεν αισθάνεται με κανένα εξωτερικό αισθητήριο το νερό, που παρόλα αυτά υπάρχει (υποθέτουμε την ύπαρξη) συντονίζεται με ‘’άλλο’’ τρόπο, αντιλαμβάνεται με ‘’άλλο’’ όργανο, την ιδιαίτερη αυτή εκπομπή. Κι ο Θεός, ως Παντογνώστης το γνωρίζει, ενημερώνοντας εσωτερικά τον άγιο, όπως πχ εδώ αλλά, και οπωσδήποτε επί του θέματος, έχουμε πολλές αναφορές για ανεύρεση φλεβών νερού ΧΩΡΙΣ ΕΡΓΑΛΕΙΑ, αυτά που ανέφερα ως υλικά σημεία στηρίξεως, καθώς αυτά δεν χρειάζονται στον άγιο, ή θεό (κατά χάριν) όπως μας υπόσχεται Ο Κύριος. Τα δε εργαλεία τύπου Ι, Υ ή Τ (ραβδιά) δεν είναι άλλα από τα ηχεία ή την οθόνη που εκδηλώνει – μας γνωστοποιεί το ανεπαίσθητο που συλλαμβάνεται από τον δέκτη – ενισχυτή (ευαίσθητο) άνθρωπο. ----- Φυσικά, η αναφορά δεν έγινε για να χαϊδέψει τα αυτιά οποιουδήποτε φαντασμένου, αλλά για να δικαιολογήσει κάπως τα ‘’αξιοπερίεργα’’, που αναλογούν στην ιδιαιτερότητα του καθενός, να τα ψάξει να τα βρει με όφελος αυτογνωσίας, φυσιογνωσίας και τέλος και θεογνωσίας.

ΠΡΟΣΕΞΤΕ μην θυμώσετε…. Καλά, τώρα είστε σοβαροί; Σκεφτήκατε καλά; σκεφτήκατε πολύ; ή ό,τι σας κατέβηκε στο μυαλό σας το πετάξατε; Και μετά την ψυχομετρική, εισαγωγική ''γενική κι όχι ειδική'' πρόταση, πάμε στο κυρίως θέμα. Γιατί νομίζετε πως μερικά αυτονόητα τα έκανα έντονα; Γιατί απλά, μάλλον σας διαφεύγει ότι ο ‘’άνθρωπος’’ ΔΕΝ είναι μόνο εξωτερικά αισθητήρια, αλλά ούτε και μόνο μυαλό. ΑΝ ο άνθρωπος σκέφτεται, μονολογεί δλδ καιμιλάει με τον εαυτό του χωρίς όμως να χρησιμοποιεί το εξωτερικό του στόμα για να αρθρώσει λέξεις, αλλά και ακούει την συνείδησή του, χωρίς να χρησιμοποιεί το εξωτερικό όργανο του αυτιού. Κάνει όνειρα; Βλέπει όνειρα; Δομεί μια εικόνα για κάτι που βλέπει, ακούει, αισθάνεται ή ακόμη για τα ανεπαίσθητα ή τα ιδεατά; Και φέρνει αυτήν την εικόνα μπροστά στο νου του; Αναμφίβολα ναι, και μάλιστα την βλέπει χωρίς τα φυσικά του μάτια. Περί σοβαρότητας, εκτιμάτε (ως αυτογνωσία) ότι είστε, κι αυτό νομίζετε πως το οφείλετε στην σκέψη σας και στην διανόησή σας και στην κριτική σας ικανότητα. Αλλά! Μην μου πείτε πως δεν ταραχτήκατε έστω και αμυδρά που σας ‘’πρόσβαλλα’’ δημιουργώντας ακαριαία μια υπόνοια – εν-τύπωση, ως μη σοβαρούς; ή ως άνοες (μη σκεφτόμενους) (σε αντίθεση με το υποτιθέμενο ‘’προσόν’’ σας; Ό,τι είστε, (πληθυντικός) είστε, και δεν με νοιάζει ούτε η αυτογνωσία σας, ούτε τα προσόντα ή τα ελαττώματά σας. Σαν ‘’διανοούμενοι’’ άνθρωποι και φοβούμενοι μην τύχει και πέσετε έξω στην ‘’γνώση’’ εστιάσατε μόνο στη γνώση και σας διέφυγε η έννοια της ‘’έμ-πνευσης’’ όπου δρα μεταξύ άλλων και ο θυμός, μερικές φορές στους περισσότερους ανθρώπους, ιδίως όμως σε εσάς, που υποτιμάτε το συναίσθημα (το θυμικό, την καρδιά) ως ανεξέλεγκτη. Κι αν το μάτι (ιδιαίτερα) αλλά και τα άλλα αισθητήρια επιδέχονται παιδείας, διόρθωσης, εστίασης στα κοντινά οπότε χάνει τα μακρινά αλλά και αντίθετα, … αλλά ΚΑΙ παραπληροφόρησης, απάτης (όπως μπορεί να συμβαίνει με το συνηθισμένο μου παράδειγμα του αντικατοπτρισμού στην έρημο), το ίδιο ισχύει και στην έμπνευση και τα εσωτερικά αισθητήρια της ψυχής, που προσβάλλονται από την αστοχία και πλάνη και φαντασία. Κατά την θεολογία, τέλειος νους, είναι ο αφάνταστος νους. Πολλοί άνθρωποι, θέλοντας να αποφύγουν την πιθανότητα λάθους, κλείνουν την πόρτα της έμπνευσης, ως μη αξιόπιστης. Είναι όμως άδικο, γιατί εθελοτυφλούν ως προς μια πηγαία δύναμη, στην αρχή φαινομενικά ανεξέλεγκτη. Δεν με εμπιστευθήκατε όταν με κόκκινα γράμματα σας είπα ‘’μην θυμώσετε’’, αλλά έπνευσε μέσα σας αέρας ταραχής που σας αναποδογύρισε την λογική σας τάξη και ηρεμία. Αυτό που θα έπρεπε κυρίως να πολεμά ένας νους, είναι η αποφυγή της φαντασίας. Οπότε, καλά κάνει κάποιος που ‘’φοβάται’’ την φθορά που μπορεί να υποστεί δεχόμενος το ‘’λάθος’’, το μη αληθές. Ερχόμαστε λοιπόν στον άγιο Πορφύριο (και φυσικά όχι μοναδικό παράδειγμα) αλλά αφού το επαναποστάραμε το κείμενο, ας δούμε ξανά τι είπε και γιατί είπε (αυτό που είπε): ….Μόλις άκουσε αυτή την αφήγηση ο οδηγός του ταξί, τόσο πολύ συγκλονίστηκε, πού σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου καί φώναξε: «Μη πεις τίποτε, παππούλη• μόνο εγώ το ξέρω αυτό κι εσύ». «Το ξέρει κι ο Θεός», του απάντησε ο Γέρων Πορφύριος. «Εκείνος μου το είπε, για να σου το πω. Καί να φροντίσεις απ’ εδώ κι εμπρός ν' αλλάξεις ζωή». Υπάρχουν ‘’κρύφια’’ που μπορούν να γνωσθούν, αλλά όχι με τα αυστηρά εξωτερικά κριτήρια – αισθητήρια, γιατί αν βασιζόμασταν ΜΟΝΟ σε αυτά θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα ‘’τυχαία’’ βαφτίζουμε άδικα τον άγιο φαντασμένο και πολύ πολύ τυχερό που ανακοίνωσε την ''άγνωστη'' ζωή του ταξιτζή…. Αν επιμένουμε (δλδ) στην ‘’τύχη ανεύρεσης των κρυμμένων’’, χάνουμε (κρίμα) την πρόταση του αγίου, πρόταση Ζωής, για τον τρόπο νίκης της πλάνης και του ψεύδους. Και τι ειρωνία;;; τάχα μου κι εμείς είμαστε αγωνιστές υπέρ της αληθείας. (Και με κεφαλαίο και με μικρό… στο μέτρο της αντίληψης του εαυτού, του κόσμου, του Θεού – για όσους Τον δέχονται). Συγγνώμη για το θάρρος και το ψυχογράφ/μέτρ/ημα. (Η ‘’ραβδοσκοπία’’ είναι περισσότερο ερέθισμα και σκαλοπάτι για όσους αδυνατούν να κάνουν το άλμα ανεύρεσης των ‘’κρυμμένων’’ με την βοήθεια των εργαλείων, σε αυτήν, χωρίς αυτά, με τη βοήθεια του Αληθινού Τριαδικού Θεού). Επαναλαμβάνω ότι ο μόνος λόγος που άνοιξα το θέμα στα θεολογικά, είναι αυτός της τελευταίας πρότασης του πρώτου ποστ. Αυτογνωσία - φυσιογνωσία…. καλούμενος ο διττός σε υπόσταση άνθρωπος, να ‘’παιδεύσει’’ ΚΑΙ προοδεύσει σε αντιληπτικότητα και τη φυσική του κατάσταση και την ψυχική. Και ως νόηση και ως έμπνευση, καθαριζόμενος και ασφαλιζόμενος από τις παρεμβολές του ψεύδους (όλων των διαστάσεων – με ραβδιά ή χωρίς). δλδ αγιασμός ...