Αυτές τις μέρες έχουν πανηγυρική, τα θελήματα και οι ευχές...
Έχει βαλθεί ο κόσμος να γίνει το θέλημά του... και μάλλον αν του ερχόταν ένα τζίνι, δεν θα του λέγαν όχι, όταν αυτό υπάκουα στον αφέντη (yes master!! ) υποκλίνεται με αληθινά διάθεση ζηλευτή, εκτέλεσης του θελήματος μας.
Σε μια γωνιά, στριμωγμένο από το πρώτο, υπάρχει και περιμένει το ‘’τζίνι Νο 2’’ με πρωταγωνιστές, πάλι εμάς (ποιους άλλους
). Έτοιμο για την αναβάθμιση των επιθυμιών μας. Το τζίνι Νο1, υποκλίνεται στον άνθρωπο και προσφωνώντας του ‘’γενηθήτω κύριε το θέλημά σου’’ είναι έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό (μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του) για να εκτελέσει το ανατιθέμενο έργο – επιθυμία του ανθρώπου, που είναι το κέντρο του κόσμου.
Ο άνθρωπος, πράγματι είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά προς τα έξω. Προς τον εσωτερικό του κόσμο, το κέντρο του κόσμου, είναι η ψυχή του, η πνοή, η ζωή που τούδωσε ο καλός Θεός. Έτσι, η λογική τάξη είναι πως ο ‘’άνθρωπος’’
βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και στο κέντρο του ανθρώπου, είναι ο Θεός.
Χωρίς τα ισόρροπα εσωτερικά και εξωτερικά βιώματα, ένας ανθρωπισμός χωρίς Θεό, δεν έχει προοπτική, όπως είναι ακόμη πιο άστοχος και προκλητικός, ένας απάνθρωπος θεϊσμός. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, παρεμβάλλεται ο Μεσσίας ‘’Άνθρωπος’’, έχοντας αφήσει ίχνος – σημείο προς ακολούθησή Του.
Η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστίν, και ο Κύριος, δια του Σταυρού, είναι το Α και το Ω, είναι η Οδός και το Φως, και η Αλήθεια και η Ζωή και η Ανάστασις.
Ο ΑΔΑΜ, με ένδειξη τα αρχικά του, διαχρονικά είναι εκτεινόμενος από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας. Έτσι, ένας απόλυτα εξωστρεφής,απλώνεται χωρίς πολλούς συνειδησιακούς περιορισμούς στον κόσμο ‘’εγωκεντρικά’’ με τα θέλω του, υποχρεώνοντας - προσηλώνοντας τους άλλους στην εκτέλεση του θελήματός του. Αντίθετα, ένας πνευματικός άνθρωπος, που ενδιαφέρεται για την ψυχή του και την αρτιότητα – ολοκλήρωση του εσωτερικού του κόσμου, προσηλώνει ο ίδιος τον εαυτό του στο θείο θέλημα.
Αυτή είναι η έννοια του Σταυρού**. Η προσήλωσις στο θείο θέλημα, στο ‘’γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου’’, με σταυρικά βιώματα, που οδηγούν αψευδώς στην Ανάσταση, αλλά και χωρίς αυτά, ας μην αμφιβάλλει κανείς. Είναι αδύνατον να δομηθεί το θείο οικοδόμημα, όπως και για κάθε φυσική οικοδομή, δεν μπορεί να χτιστεί ένας υψηλότερος όροφος, αν δεν προϋπάρχει ο αμέσως προηγούμενος, αν δεν υπάρχουν θεμέλια...
Από τον καθένα ξεχωριστά (κατά ετοιμότητα) εξαρτάται η διαρκής (δυναμική και κινητική) μεταστροφή της καρδιάς και του νου (μετάνοια) με τις επιθυμίες και σκέψεις τους, σε εκείνο το ‘’σημείο’’ όπου η δύναμίς του, εκπληρώνει τις συμφέρουσες επιθυμίες, με τον τελειότερο τρόπο, όχι κατά το δοκούν και το άστατο και άσοφο του κόσμου (δλδ ένα τυφλό εξωστρεφές ‘’θέλω’’), αλλά το πάνσοφο και πανάγαθο και αγιαστικό θέλημα του Θεού. Τον Σταυρό. Με πίστη και την ορθή τύπωση του σημείου, διακρίνουμε άμεσα ή μακροπρόθεσμα κι αν το θέλημά μας, είναι θέλημα Θεού, ώστε να πορευόμαστε και με υπομονή αντοχής αλλά και με δύναμη αντίδρασης (ΟΠΟΤΕ και ΑΝ χρειαστεί)....
Σταυρωνόμαστε και προχωράμε. Είναι λογικό να έχουμε διάφορες επιθυμίες. Έτσι, ζωντανά πράματα... λέμε θάθελα αυτό, θάθελα εκείνο, καταλήγοντας όμως… αλλά όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις εσύ Κύριε. Μια δικλείδα ασφαλείας και εμπιστοσύνης όχι στο άστατο και όχι πάντα ( ;! ) σοφό θέλημα του εγώ, (που όποτε είναι σύμφωνο, το εγώ σαν σκιά έχει ήδη απομακρυνθεί από την συνείδηση και έχει ενεργήσει / θέληση ο εαυτός, εικών Αυτού*), αλλά σε Ένα θέλημα ΣΙΓΟΥΡΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ, καθώς, Ο Θεός, θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν. Τριαδικός Θεός που είναι έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό (μέσα στα άπειρα όρια των δυνατοτήτων Του, της Παντοδυναμίας, Παντογνωσίας και Παναγαθότητός Του) για να βοηθήσει τον άνθρωπο, σε κάθε αγαθό έργο και σκοπό του, ώστε να τον επαναφέρει στην θέση που του ανήκει. Στο κέντρο του κόσμου. Όχι του φθαρτού, αλλά του παραδείσου. Όχι κατέναντι και απέναντι... αλλά μέσα στον λογικό παράδεισο, στον Λόγο.
Κι αυτή η δύναμις είναι ενέργεια λογική εκ του Λόγου (άρα άριστη), κι η δύναμις, δύναμις του Λόγου (άρα πανσθενής) είναι ζωή, ζωή του Λόγου (άρα τέλεια) από συλλήψεως έως αποκαλύψεως και κίνησις από το α-νόητο στο Νου (γιαυτό και το ονόμασα τζίνι… - στοιχειακά). Από τη γη στον Ουρανό. Από την περιφέρεια με τα τέσσερα ορατά στοιχεία, στο κέντρο και αόρατη πεμπτουσία την δια του Σταυρού, αυτογνωσία, και πάλι με το ίδιο ‘’εργαλείο’’ στην ακριβή θεογνωσία και κορυφή της Δημιουργίας (όπως φαίνεται σχηματικά...).
ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία
** Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι
Αμήν με τον χρόνο που έρχεται, η έλιξις που ευλογείται από τον Κύριο, νάχει άλλον άξονα. Τον ψυχωφελή...
----
Υπόψην, πως στην Ορθοδοξία, η ‘’ισχύουσα λογική’’ είναι σύμφυτη με την συγχωρετικότητα. Αν αυτή η συγκεκριμμένη λογική, είναι επιζητούμενη από ανθρώπους που έχουν κλείσει το παράθυρο στην Ορθοδοξία, ισοπεδώνοντάς την, λόγω απογοήτευσης από τις υπόλοιπες ‘’πολώνουσες τους πιστούς τους’’ θρησκείες, ή αγνοίας της Ουσίας της, ας συνεχίσουν το ψάξιμο. Μελετάτε τας γραφάς, αιτείτε και δοθήσετε… άλλωστε, Ο Κύριος, ο Λόγος, τρέφει και τους 4000 με 7 άρτους και περισσεύουν σπυρίδες 7, αλλά και τους 5000 με 5 άρτους και 2 ιχθείς και περισσεύουν κοφίνια 12.
Έχει βαλθεί ο κόσμος να γίνει το θέλημά του... και μάλλον αν του ερχόταν ένα τζίνι, δεν θα του λέγαν όχι, όταν αυτό υπάκουα στον αφέντη (yes master!! ) υποκλίνεται με αληθινά διάθεση ζηλευτή, εκτέλεσης του θελήματος μας.
Σε μια γωνιά, στριμωγμένο από το πρώτο, υπάρχει και περιμένει το ‘’τζίνι Νο 2’’ με πρωταγωνιστές, πάλι εμάς (ποιους άλλους
). Έτοιμο για την αναβάθμιση των επιθυμιών μας. Το τζίνι Νο1, υποκλίνεται στον άνθρωπο και προσφωνώντας του ‘’γενηθήτω κύριε το θέλημά σου’’ είναι έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό (μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του) για να εκτελέσει το ανατιθέμενο έργο – επιθυμία του ανθρώπου, που είναι το κέντρο του κόσμου.Ο άνθρωπος, πράγματι είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά προς τα έξω. Προς τον εσωτερικό του κόσμο, το κέντρο του κόσμου, είναι η ψυχή του, η πνοή, η ζωή που τούδωσε ο καλός Θεός. Έτσι, η λογική τάξη είναι πως ο ‘’άνθρωπος’’
βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και στο κέντρο του ανθρώπου, είναι ο Θεός.
Χωρίς τα ισόρροπα εσωτερικά και εξωτερικά βιώματα, ένας ανθρωπισμός χωρίς Θεό, δεν έχει προοπτική, όπως είναι ακόμη πιο άστοχος και προκλητικός, ένας απάνθρωπος θεϊσμός. Μεταξύ Θεού και ανθρώπου, παρεμβάλλεται ο Μεσσίας ‘’Άνθρωπος’’, έχοντας αφήσει ίχνος – σημείο προς ακολούθησή Του.
Η Βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστίν, και ο Κύριος, δια του Σταυρού, είναι το Α και το Ω, είναι η Οδός και το Φως, και η Αλήθεια και η Ζωή και η Ανάστασις.
Ο ΑΔΑΜ, με ένδειξη τα αρχικά του, διαχρονικά είναι εκτεινόμενος από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας. Έτσι, ένας απόλυτα εξωστρεφής,απλώνεται χωρίς πολλούς συνειδησιακούς περιορισμούς στον κόσμο ‘’εγωκεντρικά’’ με τα θέλω του, υποχρεώνοντας - προσηλώνοντας τους άλλους στην εκτέλεση του θελήματός του. Αντίθετα, ένας πνευματικός άνθρωπος, που ενδιαφέρεται για την ψυχή του και την αρτιότητα – ολοκλήρωση του εσωτερικού του κόσμου, προσηλώνει ο ίδιος τον εαυτό του στο θείο θέλημα.
Αυτή είναι η έννοια του Σταυρού**. Η προσήλωσις στο θείο θέλημα, στο ‘’γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου’’, με σταυρικά βιώματα, που οδηγούν αψευδώς στην Ανάσταση, αλλά και χωρίς αυτά, ας μην αμφιβάλλει κανείς. Είναι αδύνατον να δομηθεί το θείο οικοδόμημα, όπως και για κάθε φυσική οικοδομή, δεν μπορεί να χτιστεί ένας υψηλότερος όροφος, αν δεν προϋπάρχει ο αμέσως προηγούμενος, αν δεν υπάρχουν θεμέλια...
Από τον καθένα ξεχωριστά (κατά ετοιμότητα) εξαρτάται η διαρκής (δυναμική και κινητική) μεταστροφή της καρδιάς και του νου (μετάνοια) με τις επιθυμίες και σκέψεις τους, σε εκείνο το ‘’σημείο’’ όπου η δύναμίς του, εκπληρώνει τις συμφέρουσες επιθυμίες, με τον τελειότερο τρόπο, όχι κατά το δοκούν και το άστατο και άσοφο του κόσμου (δλδ ένα τυφλό εξωστρεφές ‘’θέλω’’), αλλά το πάνσοφο και πανάγαθο και αγιαστικό θέλημα του Θεού. Τον Σταυρό. Με πίστη και την ορθή τύπωση του σημείου, διακρίνουμε άμεσα ή μακροπρόθεσμα κι αν το θέλημά μας, είναι θέλημα Θεού, ώστε να πορευόμαστε και με υπομονή αντοχής αλλά και με δύναμη αντίδρασης (ΟΠΟΤΕ και ΑΝ χρειαστεί)....
Σταυρωνόμαστε και προχωράμε. Είναι λογικό να έχουμε διάφορες επιθυμίες. Έτσι, ζωντανά πράματα... λέμε θάθελα αυτό, θάθελα εκείνο, καταλήγοντας όμως… αλλά όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις εσύ Κύριε. Μια δικλείδα ασφαλείας και εμπιστοσύνης όχι στο άστατο και όχι πάντα ( ;! ) σοφό θέλημα του εγώ, (που όποτε είναι σύμφωνο, το εγώ σαν σκιά έχει ήδη απομακρυνθεί από την συνείδηση και έχει ενεργήσει / θέληση ο εαυτός, εικών Αυτού*), αλλά σε Ένα θέλημα ΣΙΓΟΥΡΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟ, καθώς, Ο Θεός, θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν. Τριαδικός Θεός που είναι έτοιμος να κινήσει γη και ουρανό (μέσα στα άπειρα όρια των δυνατοτήτων Του, της Παντοδυναμίας, Παντογνωσίας και Παναγαθότητός Του) για να βοηθήσει τον άνθρωπο, σε κάθε αγαθό έργο και σκοπό του, ώστε να τον επαναφέρει στην θέση που του ανήκει. Στο κέντρο του κόσμου. Όχι του φθαρτού, αλλά του παραδείσου. Όχι κατέναντι και απέναντι... αλλά μέσα στον λογικό παράδεισο, στον Λόγο.
Κι αυτή η δύναμις είναι ενέργεια λογική εκ του Λόγου (άρα άριστη), κι η δύναμις, δύναμις του Λόγου (άρα πανσθενής) είναι ζωή, ζωή του Λόγου (άρα τέλεια) από συλλήψεως έως αποκαλύψεως και κίνησις από το α-νόητο στο Νου (γιαυτό και το ονόμασα τζίνι… - στοιχειακά). Από τη γη στον Ουρανό. Από την περιφέρεια με τα τέσσερα ορατά στοιχεία, στο κέντρο και αόρατη πεμπτουσία την δια του Σταυρού, αυτογνωσία, και πάλι με το ίδιο ‘’εργαλείο’’ στην ακριβή θεογνωσία και κορυφή της Δημιουργίας (όπως φαίνεται σχηματικά...).
κι επειδή, ως εν εσόπτρω και εν αινίγματι γνωρίζουμε... ενώ μοιάζει το α-νόητο στοιχειακό να μας υπηρετεί, στην κυριολεξία προ και χωρίς Χριστό Ενσαρκωμένο, εμείς είμαστε οι δούλοι σε αυτά, στον κόσμο με τα θελήματά του, αφού επιλέξαμε τον λοξό άξονα γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, στον κοσμοκράτορα, αντί του γενηθήτω Κύριε το άγιο θέλημά ΣΟΥ, υπό και ΜΕ Τον Παντοκράτορα....
Γαλ.Δ´\ΛΕΓΩ δέ, ἐφ' ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι·
* Ελληνορθόδοξοι προσανατολισμοί (από το εγώ στον εαυτό και από αυτόν Σε Αυτόν)
** Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι
Αμήν με τον χρόνο που έρχεται, η έλιξις που ευλογείται από τον Κύριο, νάχει άλλον άξονα. Τον ψυχωφελή...
----
Υπόψην, πως στην Ορθοδοξία, η ‘’ισχύουσα λογική’’ είναι σύμφυτη με την συγχωρετικότητα. Αν αυτή η συγκεκριμμένη λογική, είναι επιζητούμενη από ανθρώπους που έχουν κλείσει το παράθυρο στην Ορθοδοξία, ισοπεδώνοντάς την, λόγω απογοήτευσης από τις υπόλοιπες ‘’πολώνουσες τους πιστούς τους’’ θρησκείες, ή αγνοίας της Ουσίας της, ας συνεχίσουν το ψάξιμο. Μελετάτε τας γραφάς, αιτείτε και δοθήσετε… άλλωστε, Ο Κύριος, ο Λόγος, τρέφει και τους 4000 με 7 άρτους και περισσεύουν σπυρίδες 7, αλλά και τους 5000 με 5 άρτους και 2 ιχθείς και περισσεύουν κοφίνια 12.
ελευθερία
κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία όπου φαίνεται η υγιής μας σχέση με τα στοιχεία της
φύσεως και πως αυτή επιτυγχάνεται περνώντας από την δουλικότητα λόγω νηπιότητος
στην κατά Θεόν ωρίμανση Νέαν ἔδειξε
κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου