Ζώντων, αλλά σαρκικώς. Αυτή είναι η έξω ζωή, την και μέσα στην οποία, ζούμε και δραστηριοποιούμαστε βιολογικά. Κι έρχεται ο δεύτερος ΑΔΑΜ (XC) που γεννιέται από την δεύτερη ΕΥΑ (Παναγία), ώστε εκ της Πλευράς Του, αφού ύπνωσε* (ως τριήμερος εν τάφω) για λίγο, να οικοδομήσει ο Θεός την έσω Ζωή.
Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως, εἰς τύπον τῆς πάλαι, τῆς νέας, τῶν δύω ἅμα Διαθηκῶν, Σωτὴρ ἡμῶν.
Γενέσθω μοι κολυμβήθρα τὸ Αἷμα τὸ ἐκ πλευρᾶς σου, ἅμα καὶ πόμα, τὸ πηγάσαν ὕδωρ τῆς ἀφέσεως, ἵνα ἑκατέρωθεν καθαίρωμαι, χριόμενος, πίνων, ὡς χρῖσμα καὶ πόμα, Λόγε, τὰ ζωηρά σου λόγια.
Έχει ο άνθρωπος την ψευδαίσθηση πως έχει εσωτερική ‘’ζωή’’ ενώ την έχει σε
εικόνα και ως μικρό ίχνος θησαυρού, εν δυνάμει, που πρέπει να το βρει και να καταφέρει το ‘’εν ενεργεία’’. Όμοια και ανάλογη πορεία από την εικόνα του Βασιλέως που την έχει εντυπωμένη μέσα του [και την περικυκλώνουν σεβάσμια οι άγγελοι (2) ] ...ως ο έχων Του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) και την οποία εικόνα πρέπει να καταφέρει χάριτι να την φτάσει στο καθ'ωμοίωσιν.
Κι αν πιστέψουμε και ομολογήσουμε Χριστό ενσαρκωθέντα Θεό, αρχίζει αμυδρά από εκείνην την στρεφόμενη ρομφαία που απαγόρευε την διέλευση (ακόμη και θέας του παραδείσου, πόσο περισσότερο της ζωής εντός αυτού), να εξέρχεται το δικό Του Φως και να μας εισάγει στην δική Του (έσω) Ζωή. Να εμφανίζεται δι Αυτού, η καινή νέα κτίσις. Άλλη γη ξεδιπλούται μπροστά στα μάτια μας, άλλο ύδωρ προς ξεδίψασμα (που ου μη διψήσει εις τον αιώνα… ), άλλος αήρ, άλλο πυρ, άλλος αιθήρ…
Βλέποντας αυτό το ‘’σύστημα’’ (και εξάκτινο, ότι είναι το μεταίχμιο μεταξύ παραδείσου και ημών των έκπτωτων, Νοός και ά-νοων) κάποιοι, ακόμη και αγιορείτες, θέλοντας νοησιαρχικώς δι αυτού να εισέλθουν, έπεσαν στην παγίδα της αιρέσεως των εξακτινιτών, που θεωρούσαν αυτό, ανώτερο του Σταυρού.
Για
το γένος όμως των ανθρώπων, πέρασμα είναι ο Σταυρός, είναι Η Θεοτόκος ως
μεσσίτρια και όπως αξιοχρέως χαιρετάτε: …Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι ' ἦς
κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν…
Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, Ἀγγέλων τὸ σύστημα, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος, ἡγιασμένε ναέ, καὶ Παράδεισε λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη, καὶ παιδίον γέγονεν, ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς ἡμῶν. Τὴν γὰρ σὴν μήτραν, θρόνον ἐποίησε, καὶ τὴν σὴν γαστέρα, πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο. Ἐπὶ σοὶ χαίρει Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, δόξα σοι.
Είναι ο εν ημίν θησαυρός του νέου πνευματικού ενσαρκωμένου ΑΔΑΜ που καλύφθηκε από πολύ λάσπη (παλαιός ΑΔΑΜ, ως κύκλος ασεβείας που περισφίγγει τον κύκλο Αληθείας) και από την μήνυ των σταυρωτών Του, σκεπάζεται με σκουπίδια και τοποθέτηση ιερού στην κορυφή, μπερδεύοντας την ιεραρχία μας, στο τι να θεωρούμε ως ‘’ιερό’’ και προσκυνούμε.
Στην αναζήτηση αυτού του θησαυρού (εάν είμαστε βαπτισμένοι) έχουμε ως βοήθεια**, την εμπειρία των αγίων… Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.
Είναι η επιζητούμενη ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία που από δούλους των στοιχείων της φύσης, ως κατ’όνομα άρχοντες λόγω πνευματικής νηπιότητος (Γαλ.δ’) μας περνά Ο Κύριος στην υιοθεσία και πραγματική ελευθερία.
Η μία πλευρά καλύπτεται με σάρκα ενώ η άλλη πλευρά καλύπτεται με πνεύμα το οποίο μας δωρίζει μέσα στην εκκλησία ως Τροφεύς και Τροφή, τον ίδιο Του τον Εαυτό.
Το κλειδί που μας ενώνει με την νέα κτίση, είναι αυτό που Η Ίδια έφερε στον κόσμο και μας Τον γνώρισε. Έφερε, άλλη γη ως τροφή και στήριγμα (Χριστό) άλλο ύδωρ και άλλο πυρ (πυρ τυγχάνει και λάλον ύδωρ, Χριστός). Άλλο αέρα (ΑΗΡ στην απαγγελία του συμβόλου της πίστεως και κάλυμμα, Χριστός), που, όλος ο νέος κόσμος δια της πεμπτουσίας Του που είναι η ένωση των αντιθέτων δια σταυρού να αρχίσει ο άνθρωπος να μετέχει αυτής της έσω Ζωής***.
Αν λείψει ο αήρ, σβήνει η φωτιά. Αν λείψει η γη, η πτώση του ύδατος δεν έχει σταματημό…. κι αν δεν συμβεί η ένωση των αντιθέτων δια Της Θεοτόκου (Η της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα) ΣΤΑΥΡΟΣ, δλδ χωρίς Ενσαρκωμένο και Εσταυρωμένο Χριστό όλη η κτίσις καταντά μια νομοτελειακά θνησιμαία σάρκα.
Ο βιωματικός σταυρός, μετά την είσοδο του Εμμανουήλ στην κεφαλή (όπως δείχνει η αγιογραφία) έχει τέσσερα άκρα που την τελειότητα της εφαρμογής τους, ως γένος ανθρώπων, την αναγνωρίζουμε στον τέλειο άνθρωπο. Την Θεοτόκο (1).
Κεφαλή (ως κορωνίδα προσευχή) –κοιλία (νηστεία ως βάσις) – ακρόαση και τήρηση των εντολών, όπως μακαρίστηκαν οι ακροατές και φυλλάσσοντες αυτές (δεξιά και αριστερά. Ορατώς αλλά όχι μόνο νομικώς, αλλά και πνευματικώς αοράτως, ως συνείδηση και λεπτότητα). ΜΑΡΘΑ + ΜΑΡΙΑ. Φιλανθρωπία διακονία και κίνηση (πράξη – οριζόντιο τμήμα του Σταυρού, το Θ της Μάρθας…) + Φιλοθεΐα ακινησία παρά πόδας Του Κυρίου (θεωρία και κυκλική κίνηση νοός, κάθετο τμήμα του Σταυρού, όπως το Ι της Μαρίας), συμπυκνωμένα στην τελειότητα Της Θεοτόκου. (όντας Μάρθα, Δέσποινα πικρανθείσα και Μαρία, Δέσποινα πικρανθείσα, αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα).
[Στο κέντρο του παραδείσου ήταν το ξύλο που η βρώσις απαγορευόταν γιατί θα έφερνε τον θάνατο, και τον οποίο εισήγαγε ο πρώτος ΑΔΑΜ. Στο κέντρο της σαρακοστής επιβάλλεται η βρώσις του καρπού του Ξύλου γιατί μόνο δι Αυτού (ως πρόσωπο) μας εισάγει την ΖΩΗ, εισάγοντάς μας Ο Κύριος δια Σταυρού, στην έσω Ζωή.... Τότε και μόνο έτσι παύουν οι υλικώς κεκλεισμένες θύρες να είναι εμπόδιο... ενόσω πνευματικοποιούμαστε άρεται ο φραγμός στην θύρα... Με αυτήν την προαίρεση και αγωνιστικότητα, ο καλός Θεός θα κανονίσει και αυτήν την εξωτερική παράμετρο, μετά την εσωτερική μας ευστοχία. Νίκη κατά του τριαξονικού κακού δια του Σταυρού, που πρέπει προσκύνηση.
Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς].
Κι αν δεν καταφέρουμε να την
αποκτήσουμε από τώρα, ούτε μετά θάνατον θα την δούμε, έχοντας σπαταλήσει το κατ’εικόνα
μη ευρόντες το καθ’ωμοίωσιν.
Γνώθί σου, ταλαίπωρε,
ψυχή, τὴν θείαν εὐγένειαν, καὶ τὴν Πατρίδα
τὴν ἄφθαρτον, καὶ σπεῦδε πάντοτε, ἀγαθοεργίαις, ταύτην καταλήψασθαι, Μηδὲν σὲ τῶν φθαρτῶν προσηλώσειε, τῆς ἄνω
μοίρας εἶ, τὸ δὲ σῶμα γῆ, καὶ φθείρεται, μὴ νικήση τὸ χεῖρον τὴν κρείττονα.
Μην νικήσει η λάσπη**** την θεία πνοή και θαφτεί για πάντα (και αφαιρεθεί από την διαχείρησή μας, χαρακτηρίζοντάς μας Ο Κριτής ως δούλους πονηρούς… ) ο όντως θησαυρός, αλλά αφού λάβαμε δωρεάν την πρώτην πνοή (προς σαρκική ύπαρξη) να λάβουμε χάριτι και την δεύτερη πνοή (πεντηκοστής) προς αιώνιο Ζωή.
Αμήν ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… ως πνεύμα ευθές, καθαρίζοντας την καρδίαν μας με το απόπλυνον τω Αίματί Σου τω Αγίω , από παν μολυσμό σαρκός και πνεύματος… Τον καρπό του Ζωηφόρου Ξύλου και Σταυρού Σου. Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και την Ανάστασιν… (αμήν εκτυπώτερον).
---
(1) Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου … για να ανατείλει σε μας ψαυστώς, τον τσισυπόστατον Ήλιο (πρώτο θαύμα εορτής Χριστουγέννων)
(2) όπως αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής…
…και, το μεν εξάκτινο κάπως στατικά ασφαλίζει ανάλογα με τα εκατέρωθεν διδόμενα από τον άνθρωπο δικαιώματα σε αγγέλους και δαίμονες, [ανελικτικά (9) σπειροειδώς και ανελκτικά ευθέως (Ι/ Ιησούς) ως αρετές ή καθελκτικά (6) ως φυγόκεντρος (Ι τάγμα δαιμόνων) λόγω έξεων παθών] ο δε εσωτερικός σταυρός ως ουσία δυναμικά ενεργεί, ως των αγγέλων η δόξα αλλά και τραύμα των δαιμόνων.
Η σχέση του συστήματος με το γένος, το εξάκτινο με τον Σταυρό, (τιμώμενο ως πρόσωπο), δλδ οι άγγελοι σε σχέση με το πρόσωπο Του Κυρίου και Ανθρώπου ως Εσταυρωμένος, στο κέντρο (όπως φαίνεται στον οίκο ‘’π’’), περιγράφεται με ακρίβεια στους χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού: … Ἄγγελοι οὐρανόθεν ἀοράτως κυκλοῦσι, Σταυρόν τόν ζωηφόρον ἐν φόβῳ… (όπως κυκλώνανε το θείο πρόσωπο στην Γέννηση).
…και λειτουργικά, Ο Ίδιος… Κλῖμαξ οὐρανομήκης, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου ἐγένετο, τούς πάντας ἀνάγων,
ἀπό γῆς πρός ὕψος οὐρανοῦ, τοῦ χοροῖς Ἀγγέλων συνοικεῖν πάντοτε… γιαυτό
και χαιρετάτε Χαῖρε, δι’ οὗ Χριστοφόροι
σκιρτῶσι· χαῖρε, δι’ οὗ Ἰουδαῖοι θρηνοῦσι. Χαῖρε, Ξύλον μακάριον.
(διαχωρίζοντας ως εξαπτέρυγο τους χριστοφόρους νόες εντός προς χαράν σε σχέση
με τον θρήνο και αρά των α-νόων, που σταυρώνουν Τον Κύριο, με την παρατήρηση … ου
γαρ οίδασι τι ποιούσιν).
(3) Τι πρέπει να προσέχετε στους λογισμούς σας αγίου Πορφυρίου
*… ύπνωσε λίγο Ο Κύριος κατά το ψαλμικό: Τοῦτον ἡ Ἁγνὴ καὶ Μήτηρ, ἐπὶ Σταυροῦ θεωροῦσα, ὀδυνηρῶς ἐφθέγγετο· οἴμοι Τέκνον ἐμόν! τί τοῦτο πεποίηκας; ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς, ἄπνους ἄμορφος φαίνῃ, οὐκ ἔχων εἶδος οὐδὲ κάλλος· οἴμοι τὸ ἐμὸν φῶς! οὐ δύναμαι ὑπνοῦντα καθορᾶν σε· τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ δεινή μοι ῥομφαία τὴν καρδίαν διέρχεται. Ἀνυμνῶ σου τὰ Πάθη, προσκυνῶ σου τὸ εὔσπλαγχνον, μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι.
Και με την τριήμερον ταφήν στήνεται ένα Σώμα, το Αναστημένο και ζωογονημένο εκ της πλευράς Του, η ορθόδοξη Εκκλησία, ως νύμφη, ως άλλη γυνή (Εύα) οστούν εκ των οστέων και σάρκα εκ της σαρκός Του.
Εκ του πρώτου ΑΔΑΜ έλαβε μιαν εκ των πλευρών και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’αυτής. Εκ του δευτέρου ΑΔΑΜ (Χριστού) έλαβε εκ της πλευράς και αναπληρώνει πνεύμα. Εκ της πλευράς του πρώτου ΑΔΑΜ η έξω ζωή (ΕΥΑ) εκ της πλευράς του δευτέρου ΑΔΑΜ η έσω ΖΩΗ....
** δυο σχετικές συμπληρωματικές σκέψεις
*** 8. Η έσω Ζωή η μυστική ζωή της ψυχής μέχρι να σημειωθεί εφ' ημών το φως του προσώπου Του Κυρίου
8β η έσω Ζωή β' (παιδεία και νουθεσία Κυρίου)
8γ η έσω Ζωή γ' (παιδεία και νουθεσία Κυρίου)
**** Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ (Ψαλ. 68,15)
νέα εν Χριστώ ζωή, «καινή κτίσις»... (π.Ραφαήλ Νόικα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου