Για την ταπεινολογία και την ταπεινότητα και πως από τη μία περνάει κάποιος στην άλλη.

Η ταπεινολογία, είναι εκείνη η σκιώδης κατάσταση που ενώ γνωρίζει ο εξασκών την θεωρία, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να την εκτελεί σε πράξη.

Κι ενώ η θεωρία φαίνεται να κατακτάται πρώτη και η πράξη δεύτερη, και ίσως πάλι δικαιολογείται το ‘’ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε’’… ο Ιακώβ, πρώτα γεννά τα παιδιά με την Λεία και μετά με την πολυαγαπημένη του Ραχήλ. Κατά δε τους αγίους Πατέρες, τον άγιο Θεόδωρο Συκεώτη, άγιο Μάξιμο Ομολογητή κ.α. η Λεία και η Ραχήλ είναι η πράξη και η θεωρία. Κι αν δεν καρπωθεί ο ευλογημένος άνθρωπος τα πρακτικά χαρίσματα από το άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να αποκτήσει τους καρπούς της θεωρίας.

Η Ραχήλ, γεννά τον Ιωσήφ και τον Βενιαμίν, (Γεν.λε’24) τον Ιωσήφ, στον τύπο του Χριστού, παραδίδεται έναντι 20 χρυσών ως σκλάβο και τον Βενιαμίν που πάνω στην γέννα τελευτά. Τελειούται και θάπτεται στην Βηθλεέμ. Κι επειδή όλη η Παλαιά Διαθήκη είναι σκιά της επερχόμενης Καινής, δεν είναι τυχαίο που η Ραχήλ, στον τύπο της θεωρίας, ως σκιά, τελειούται εκεί που γεννάται η θεία θεωρία Χριστός.

Οι έννοιες ‘’εγώ’’ και ‘’εαυτός’’ μπορεί να χρησιμοποιούνται συχνά με το ίδιο
αντικείμενο, αλλά είναι διαφορετικές, ως προς την ουσία. Πράγματι, το ‘’εγώ’’ είναι εκείνη η εικών επί γης, ενώ ο ‘’εαυτός’’, είναι εικών Αυτού. Κι εμείς πλαστήκαμε ως λόγοι μέσα Στον Λόγο, μέσα στο Φως, και κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσίν Του.

Τον εαυτό μας, μπορεί να τον βρούμε εν Θεώ, το εγώ μας, όχι. Ο εαυτός πληρούται ενώ το εγώ καταργείται. Δεν γνωρίζω πόση αμφίδρομη συνάφεια /σχέση/αναλογία/λόγο, έχουν, αλλά η πλήρωση του εαυτού με Τριαδικό Θεό, φέρνει σίγουρα αποτελέσματα μείωσης των σκιών, άρα μεγαλώνει την ταπεινότητα (θείο ένδυμα) σε σχέση με την αποκομμένη προσπάθεια μείωσης του εγώ (ταπεινολογικά), χωρίς την συνακολουθία και της πλήθυνσης των καρπών του Αγίου Πνεύματος.          

Κι εκεί έγκειται η όραση ενός θαύματος. «Μίλησέ μας γιὰ τὶς θεῖες ὀπτασίες ποὺ ἔχεις», εἶπε κάποτε ἕνας μοναχὸς στὸν Ἀββᾶ Παχώμιο (286-346). «Ἕνας ἁμαρτωλὸς σὰν ἐμένα δὲν περιμένει νὰ ἔχει καμιὰ ὀπτασία ἀπὸ τὸ Θεό», ἀπάντησε ὁ Παχώμιος. «(...) Ἐπίτρεψέ μου ὅμως νὰ σοῦ πῶ γιὰ μιὰ μεγάλη ὀπτασία. Ἂν δεῖς ἕναν ἅγιο καὶ ταπεινὸ ἄνθρωπο, αὐτὸ εἶναι μιὰ μεγάλη ὀπτασία. Γιατί ποιὰ ἄλλη μεγαλύτερη ὀπτασία ἀπ᾿ αὐτὴ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει: νὰ δεῖς τὸν ἀόρατο Θεὸ νὰ φανερώνεται στὸ ναό του, σ᾿ ἕνα ὁρατὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο»; [από τον βίο του Αγίου Παχωμίου]

Κι ο Θεός οράται, από καρδίαν καθαράν. (Ματθ.ε’8)

μετά από πράξη και προσ-ήλωση στον Σταυρό του Κυρίου, και όσο ως συσταυρούμενοι Του Κυρίου βιώνουμε το ‘’μνήσθητί μου Κύριε…’’.

Εάν όμως δεν εγκατασταθεί και πνεύμα ευθές εν τοις εγκάτοις μας, σαν το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού στην έρημο, αλλού θα είναι η πραγματική όαση που ξεκουράζει και ξεδιψά τον οδοιπόρο, από αυτήν που φωτιζόμενος από μη ευθές (πλάνο) φως, πιθανόν να ακολουθεί και να τον ελκύει.

Να ακολουθεί δρόμο ταπεινολογίας κι όχι ταπεινότητος*.

Κι Ο Κύριος δεν ήρθε να διδάξει πολλά και διάφορα. Προτείνει μόνο το μάθετε απ’ εμού… Πράος και ταπεινός στην καρδία (Ματθ. ια’29)

άγιοι γίνεσθε ότι άγιος ειμί (Πέτρ.Α’ α’16)

Σχηματικά, η όλη πορεία εξόδου και (αμήν) επανεισόδου μας, είναι ο δρόμος από το κατ’ εικόνα προς το καθ’ωμοίωσιν.

Ήμασταν μονάδες μέσα στην Μονάδα. (1) Με την βρώση του απαγορευμένου καρπού εξοστρακιστήκαμε στον φθοροποιό τετραδιάστατο χωροχρόνο. (4)  [Και όσον αφορά τον χρόνο, πίσω μας αφήνουμε την γέννηση και μπροστά μας θα βρούμε τον (βιολογικό) θάνατο. Βιούντες μέσα στον χώρο, επάνω μας έχουμε τον μακρόκοσμο και κάτω μας τον μικρο-μικρόκοσμο. Τα δύο παραπάνω ευθύγραμμα τμήματα που συντίθενται με το μπροστά – πίσω και επάνω – κάτω, σχηματίζουν έναν σταυρό.] Συσταυρούμενοι ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ με τον Δεσπότη Κύριο.

…του μεν καταγομένου εις Άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας…

Κι Ο Κύριος σταυρούται (ουκ ήλθον παθείν δια του παθείν) αλλά για να αναστηθεί και να μας συναναστήσει.

Πριν δράσει όμως σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά η Ανάσταση, του προτείνεται δια της λογικής, η ανάταση (από το παράλογο). Δια της προ Χριστού παιδείας (Νόμου και Σοφίας) προεκπαιδεύει τον άνθρωπο δίνοντάς του την πρώτη αίσθηση ελευθερίας/αποδέσμευσης, από το 4 στο 7 δια του Πνεύματός Του (ως προ Χριστού, σπερματικό λόγο και μερική αλήθεια).  

Νοηματικά, ΑΝ η όλη πορεία από το 1 στο 4 και από εκεί στο 7, αρκούσε, τότε θα μέναμε στο 7 να αναπαυόμαστε. Κι η έβδομη ημέρα είναι το Σάββατο. Πριν όμως κλείσει ο κύκλος, πριν επανέλθουμε στην Κυριακή, πώς να αναπαυθούμε μη ολοκληρωμένοι; Εκεί στο 7 εντοπίζονται κενά ΚΑΙ στον Νόμο, με την τρωτή φτέρνα του Ησαύ, αλλά ΚΑΙ στην σοφία, με την τρωτή φτέρνα του Αχιλλέα.  

ΟΧΙ , Ο Κύριος ήλθε να μας αρπάξει από τον ΑΔΗ. Ήλθε να μας εξάγει από το 1(Α)4(Δ)7(Η)* και να μας αναστήσει, προσδίδοντας στην ανάταση, την δική του φωτιά. (Το θείο πυρ που διαφοροποιεί την εν κόσμω ανάταση στην δια Χριστού ποθούμενη ανάσταση). Από το ‘’εγώ’’ στον ‘’εαυτό’’.

πως; ταπεινοί γίνετε ότι ταπεινός ειμί (φαίνεται πως η κεφαλή του 7 που υψηλοφρονεί, ταπεινώνεται) και άγιοι γίνετε ότι άγιος ειμί (πατώντας τα ψυχοφθόρα πάθη – πάλι κατέβασμα του ευθύγραμμου τμήματος που είναι κεντρικά στο εγώ, πατώντας και νικώντας τα πάθη).   

Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί και πνεύμα ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Μόνο έτσι θα ανέβει προς τα πάνω… ο ἄνθρωπος ο ταξιδευτής, ὁ homo viator, (που σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ βρίσκεται σ᾿ ἕνα ταξίδι ἀπὸ τὴν εἰκόνα στὴν ὁμοίωση), όσο ο προσανατολισμός του/μας, είναι, η υψηλοφροσύνη και η κάθε εμπάθεια, του 7, να κατέβει προς τα κάτω… Ταπεινότητα και αγιασμός. Το θείον ένδυμα και η ευάρεστη στον Τριαδικό Θεό (κατά το άγιο θέλημά Του) ζωή. Αμήν γένοιτο, να βάλουμε αρχή, αιτούντες την χάρι Του Τριαδικού Θεού (Πατρός Υιού και Του Παναγίου Πνεύματος), γιατί χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν.... 

------

από τα 147 δελφικά παραγγέλματα στο ''άλ-φα'' που λείπει...

---

* μεταξύ ταπεινότητος πραγματικής και ταπεινολογιών, χάσμα μέγα. Και αυτό οφείλεται στον μη σταθερό προσανατολισμό δια της μετανοίας (μεταστροφής του νου Στον Θεό δι αγάπης) που εμείς βιώνουμε. Αφού λοιπόν κρίνουμε με κρίση ανθρώπινη και μια ''κυνηγάμε'' γνώσεις και μια δυνάμεις, βλέπουμε και καλούς και κακούς και ''διακρίνουμε'' στο μέτρο μιας κάποιας αντικειμενικότητος, ανώτερους, κατώτερους, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων.

Κι ο άγιος, ο διαρκώς ορθά και ορθόδοξα προσανατολισμένος διακρίνει, αλλά με την κατά Θεόν κρίση. Τότε, αυτό που λέει είμαι χειρότερος όλων είναι ταπεινότητα και αλήθεια, σε σχέση με όσους ταπεινολογούν, και ενώ λένε τα ίδια πράματα, ψεύδονται. Στην ''πνευματική φυσική'' με σταθερό προσανατολισμό, όσοι εισέρχονται στο οπτικό πεδίο του αγίου, αφού παρεμβάλλονται μεταξύ αυτού (ως τελευταίου) και του Θεού που τον στοχεύει και προς αυτόν κινείται, είναι καλύτεροι.... γιατί ''φυσικώς'' κατά Θεόν τους οπίσω του, δεν τους βλέπει. (ανεξάρτητα αν ο προσανατολισμός των προσώπων που συναντά είναι διαφορετικός από τον δικό του. Συγκείμενοι ή αντικείμενοι. ΔΕΝ τον ενδιαφέρει. Πονά αν φεύγει αλλά δεν κρίνει αδίκως. Ούτε υποτιμά. Μόνο πονά και εύχεται ταπεινά... η μόνη προϋπόθεση ακρόασης της προσευχής...