Οι δρόμοι και Ο Δρόμος

Αν απλωθούν όλοι οι οριζόντιοι/επίγειοι δρόμοι, αργά ή γρήγορα, ΑΝ περπατηθούν, με κόπο και κόστος, πιθανόν να οδηγούν στη Ρώμη... και αυτό επαναπαύει τους περιερχόμενους εδώ κι εκεί σε πίστη, ώστε να ελπίζουν ότι, ό,τι κι αν πιστεύουν είναι ευλογημένα, και κάποτε θα φτάσουν στην Αλήθεια.

Μεταξύ όμως Αλήθειας και αληθοφάνειας, απλώνεται ένα χάσμα που μόνο η καλή μας Παναγία ως γέφυρα και ως η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα, μπορεί να μας στηρίξει και ελκύσει προς σωτηρία (ολοκλήρωση), ως η ολκάς των θελόντων σωθήναι…

Κι ο Κρόνος, έτρωγε τα παιδιά του…. Δλδ ο χρόνος. Κι αυτός, είναι κλέφτης και περνά πολύ γρήγορα… Άλλοι πάλι λένε, πως δεν περνάει ο χρόνος, εμείς περνάμε κι έχουν μάλλον δίκαιο.

Αυτόν τον Δρόμο καλό θα ήταν να βρούμε και να βαδίσουμε, τον ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ που οδηγεί από τον χρόνο στον Άχρονο... από το αεί στο νυν. Από την πλήρη του διάσταση (αεί) στο αιώνιο παρόν (νυν) και Στον Ο ΩΝ.

Έλεγε ο Αινστάιν, πως αν ήξερε τη φύση του χρόνου όταν ήταν μικρός, θα ήθελε να γινόταν ρολογάς, γιατί έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν, καμμία σχέση δεν έχει με τον πραγματικό χρόνο. Ο χρόνος διαστέλλεται συστέλλεται, αλλά και μηδενίζεται. Ο μηδενισμός του υλοποιείται όσο αυτοσυγκεντρωνόμαστε. Κι αν η επιστήμη σταματά εκεί την θεωρία της και προσπαθεί να ψηλαφήσει αυτήν την μερική αλήθεια, η θεολογία έχει ήδη αποδείξει έμπρακτα την όλη Αλήθεια.

Στο τετραδιάστατο του χωροχρόνου, όταν θα μηδενιστεί ο χρόνος, την σκυτάλη ‘’αξίας’’ θα λάβει ο χώρος μέσα στον οποίο έγινε ο μηδενισμός, ώστε να μας θέσει ένα υπαρξιακό ερώτημα, αλλά και συγχρόνως με την ευκολονόητη απάντηση, να μας δώσει και τον ορθό προσανατολισμό επίτευξής του.

Αν μηδενιστεί ο χρόνος σε χώρο που φθείρεται, ο μηδενίσας τον χρόνο, δλδ αυτός που αυτοσυγκεντρώθηκε, αυτός που συγκέντρωσε το νου του, το συναίσθημά του, την φύση του, σε πράματα φθαρτά, αιωνίως θα φθείρεται. Ενώ αυτός που προσήλωσε νου, καρδιά, σώμα στα άφθαρτα, αιωνίως θα μένει άφθαρτος, στο μέτρο της επιτυχίας (μερικής ή ολοκληρωτικής).

Κι αν κάποιος θέλει να ψηλαφήσει την απόδειξη, με τα χοϊκά του αισθητήρια, ας προσεγγίσει τους άφθαρτους ευωδιαστούς αγίους της Ορθοδοξίας μας.

Δεν είναι πιο πρώτο και πιο δεύτερο, αλλά όποιο μπορεί ο καθένας, ας προσηλώνει στα άνω. Τον νου; Στον Νου (μετανοώντας/ μεταστρέφοντας το νου και δι αυτού τον όλο εαυτό, στον Τριαδικό Θεό). Την καρδιά και κάθε συναίσθημα, ελπίδα, φόβο, πίστη, αγάπη Εκεί! Παρά το ότι πολλά/πολλοί θα ήθελαν να μας ‘’κλέψουν’’ την ελπίδα και την πίστη, να μας υποβάλλουν να φοβόμαστε την απώλεια υγείας χρημάτων κλπ αντί για φόβο/σεβασμό Θεού. Προσηλώνοντας τέλος με αγάπη (έστω και με το ανάλογο κόστος θυσίας) και το σώμα στην τήρηση των ζωηφόρων εντολών του Θεού, μηδενίζεται ΚΑΙ γιαυτό κατά τάξιν ο χρόνος, περνώντας από το χρόνο στον Άχρονο.   

Όταν τυπώνουμε το σημείο του σταυρού επάνω μας, το ‘’νυν’’ είναι στην κεφαλή... και το αεί στην κοιλία.

Ακριβώς από πίσω (που δεν φαίνεται) αναπτύσσεται η όρθια (για τον άνθρωπο) σπονδυλική στήλη των 33 σπονδύλων, στον τύπο του ορθίου  όφεως που προτύπωσε κρεμώντας ο Μωυσής επί της ράβδου του, προ θέα όλων όσων δηλητηριάζονταν από τους έρποντες δηλητηριώδεις όφεις στην έρημο.

Κι όπως δεν πηδάμε από το ένα στο άλλο με μιάς, αλλά χρησιμοποιούμε την κλίμακα, η μετοχή στην σπονδή, στην σπονδυλική στήλη, μας προτρέπει να μετέχουμε στην Ύψιστη Θυσία Του Κυρίου μας, την Θεία Κοινωνία, αφού προηγηθεί η αρμόζουσα Ιερή Εξομολόγησις σε αυτούς τους ‘’αγωγούς’’ που εξουσιοδοτήθηκαν από Τον ίδιο Τον Κύριο να το κάνουν (εμφυσώντας τους Πνεύμα Άγιο) … εάν τινών αφήτε τας αμαρτίας αφίενται, εάν τινών κρατήτε, κεκράτηνται…. (Ιωάν. κ’22-23) τους ορθόδοξους ιερείς που έχουν αποστολική διαδοχή.

Μεταξύ ουρανού και γης απλώθηκε η κλίμαξ* ανόδου μας, Ο Χριστός. Ο ΔΡΟΜΟΣ ή αγιογραφικά, η ΟΔΟΣ, μεταξύ των σειρήνων ‘’άλλων οδών’’, που τάχα οδηγούν κι αυτοί στην Ρώμη… ενώ οδηγούν με ασφάλεια σε αδιέξοδα….

Με τρεις μόνο λέξεις αρκεί να αποσαφηνιστεί και πάλι η ίδια ΑΛΗΘΕΙΑ:

ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ – 999

Μεσσίας ΙΗΣΟΥΣ= 888

χξς’ - 666. (τον Χριστό ξένου σταυρού)

Μεταξύ αθανασίας (νυν) και θανάτου (αεί -χρόνος) των τόσο μεγάλων μεγεθών που θολώνουν την ευκρίνεια του νου, ώστε πολλοί να θεωρητικολογούν άσχετα και επιζήμια φιλοσοφήματα, αποτυπώθηκε σε μικρογραφία στον άνθρωπο, τον έχοντα την όψη (ωπος) του ανδρός (ανθρ), όταν μεταξύ κεφαλής (που τυπούται το νυν) και της κοιλίας (που τυπούται το αεί) μυστικά και κεκαλυμμένα βρίσκεται η οφιοειδής σπονδυλική στήλη. Ο όρθιος όφις που μόνο αυτού η κοινωνία/μετοχή μας δωρίζει την λύτρωση και σωτηρία.

Κι αν πάλι ο Νόμος, η σκιά σαν ΠΔ, είναι για μερικούς νομάδες, κι ο Μωυσής μερικά παραδεκτός, η Μεταμόρφωση Του Κυρίου, έχει κι άλλον παραστάτη, ζωντανό, μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση. Τον προφ. Ηλία, που η παρουσία του, ως πνευματική γνώση των λόγων της φύσης, διδάσκει ισότιμα και ταυτόσημα.

Όταν τα πελεκανάκια τα τσιμπήσει δηλητηριώδες φίδι, ο πατέρας πελεκάνος αυτοτραυματίζεται και χύνοντας το αίμα του, καλεί σε κοινωνία για την σωτηρία των παιδιών του.

Ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…

Ποια όμως είναι η αλήθεια; Ο Χριστός εθυσιάσθη ως πελεκάνος, ή Ο Κύριος και Δημιουργός έστησε ευκρινή οδοδείκτη που να ενδεικνύει προτείνει/προτρέπει με ελευθερία την παραπάνω μετοχή; Με τον απλό αναλογικό νόμο της φύσης, δια της πνευματικής σημασίας των λόγων της;

Κι ο προφ. Ηλίας συνεχίζει να διδάσκει διαχρονικά, για τη δική μας μεταμόρφωση σε τέκνα Φωτός, όσο τρέφεται από έναν κόρακα ‘’κομιστή’’ δεχόμενος την ευλογία του Θεού και τον δι αυτού ‘’κομιζόμενο’’ άρτο, και δεν κοιτάζει με απέχθεια τα ρυπαρά νύχια και το μαύρο του κόρακος. Τολμά υπάκουα να δεχτεί το κομιζόμενο, παρά να πεθάνει υποτιμώντας τον κομιστή…. Μπορεί λοιπόν να μην αρέσει κάποιους αυτός ο δρόμος, σε σχέση με άλλους πιο ‘’κοσμικά εξωραϊσμένους’’ ή προσαρμοσμένους τέτοιους που χαϊδεύουν τα ατομικά θελήματα… αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι του Αληθινού Τριαδικού Θεού το Φως και απαύγασμα, Αυτός Ο ΔΡΟΜΟΣ.

---

ουρανοδρόμος κλίμαξ αγίου Ιωάννου Σιναϊτου

Ο ΘΕΟΣ vs ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

Άγγελοι μας οδηγούν στον ουρανό! (2004)
αυτογνωσία (5) και θεογνωσία (7)...