(κείμενο που γράφτηκε το 2006)
Φυσικό είναι, όταν οδηγούμε αυτοκίνητο… η προσοχή μας να είναι στραμμένη περισσότερο προς τα έξω. Κάπου κάπου, καλό θα ήταν να ρίχνουμε και κάποιες κλεφτές ματιές προς τα μέσα, μην τυχόν και ανεβάσει θερμοκρασία, να βλέπουμε το στροφόμετρο… (αν είμαστε βαρήκοοι :-) ) μην κουράζουμε τη μηχανή και είμαστε συνέχεια στο κόκκινο… γιατί με αυτόν τον τρόπο οδήγησης… δεν θα αντέξει και πολύ το μηχάνημα… πόσο τρέχουμε, μην υπερβούμε τα όρια, πόσο αντέχουν ακόμη τα καύσιμά μας κλπ.
Αυτή η λογική εξωστρέφεια επί της οδήγησης, στην πνευματική μας ζωή, ενέχει και κάποιου είδους επικινδυνότητα, γιατί πρέπει αντί να ρίχνουμε κλεφτές ματιές προς τα έσω… να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο…. καλό είναι να είμαστε προσανατολισμένοι και νηπτικοί προς τα έσω, εφόσον η Βασιλεία, εντός ημών εστί, εφόσον τίποτα [είτε καλό, είτε κακό (έλλειψη καλού)] δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί έξω, χωρίς την ενυπάρχουσα εντός μας, ζωή και ελευθερία, η οποία πρώτα συλλαμβάνει την ιδέα και αφού την κυοφορήσει, την γεννήσει και της δώσει δικαιώματα να κραταιωθεί εν διανοία, μετά από όλα αυτά εκδηλώνεται και υλοποιείται στην σάρκα και στον κόσμο. Πρώτα εν ουρανώ και μετά επί γης, κατά την ισχύουσα διαχρονική διαδικασία της άχρονης και άχωρης ύπαρξης του Λόγου και μετά της χωροχρονικής Του παρουσίας, κατά το ο Λόγος, σαρξ εγένετο. Έτσι ισχύει και στου καθενός τον κόσμο, αλλά και όλων μαζί, σε αναλογία και σε τάξη συνοχής λόγων, υπό τον Παντεπόπτη Λόγο.
Που τελικά βρίσκεται η επικινδυνότητα στην εξωστρέφεια;
Αν δεν εντοπιστούν κατ’αρχάς, τα στοιχεία της Αγίας Γραφής στον έσω άνθρωπο παραμένοντας εξωτερικά, ιστορικά ή θρησκευτικά δεδομένα, αφού δεν λαμβάνουν την πρέπουσα σχέση Ζωής Του Κυρίου με την ζωή μας, σε παράλληλη κίνηση, με δεσμούς Αγάπης, Δύναμης και Σοφίας, (όντας αυτός ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας… η μετά την αποστασία, επανακόλλησης στο παραδείσιο Σώμα και επί γης Ορθόδοξο Εκκλησία) στην κυριολεξία, ακινητούμε με πρώτη αιτία την βαρύτητα του νου και την παχυλότητα της συνειδήσεώς μας. Γιαυτό και ευχόμαστε ‘’γρήγορο νου, σώφρωνα λογισμό και καρδία νήφουσα’’. Γιατί αν σε κάτι είμαστε ελλειπείς και βαρείς, δεν υπάρχει ο ανάλογος συντονισμός, οπότε κάπου (μάλλον σε πολλά, όταν ο νους είναι βαρύς, ή απουσιάζει η νηφαλιότητα της καρδιάς και διαπνεόμαστε από ασύνετους λογισμούς…) έ τότε, δικαίως χάνουμε Τον Κύριο και στην παρούσα και εξ αυτής, και στην μέλλουσα. Και αν αυτό συμβαίνει… μην επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους που αγώνας τους είναι η απομάκρυνσή μας από Τον Τριαδικό Θεό. Αν δεν Τον εντοπίζουμε μέσα μας, είναι η ζωή μας κενή, παρά την εξωτερική θρησκευτικότητα, παρά το πλήθος τύπων ή θεολογικών γνώσεων.
Μετά την αντίληψη των θείων γεγονότων εντός μας, και επειδή Ο αναστηθείς και αναληφθείς Κύριος συμπορεύεται μαζί μας έως της συντελείας, άλλοτε εμφανώς και άλλοτε αφανώς σαν τον δρόμο προς Εμμαούς (όπου οι οφθαλμοί των αποστόλων εκράτηντο…), είναι ώρα να διεγείρουμε (δι ευχών των αγίων) την διάκρισή μας, στο που και πως ο Καλός και Αγαθός Θεός συνοδοιπορεί μαζί μας, προφέροντας ζωηφόρους λόγους και ρήματα (ως έμμεση αποκάλυψη εν κινήσει κατά τον Αγ. Μάξιμο).
Μετά από αυτά τα λίγα εισαγωγικά δεδομένα και ισχυούσης της συμπόρευσης των εσωτερικών και εξωτερικών συμβάντων, στο νου και στον χου, παρεμβαλλομένου πολλάκις του χνου, που δυσκολεύει την διάκριση από τα παρόντα στα επέκεινα, από τα φαινόμενα στην πεμπτουσία και αντικειμενικότητα, καταθέτω επί του συζητούμενου θέματος τα παρακάτω:
Ήταν Σάββατο, 13 Μαΐου (προχθές) όταν ένα τριαξονικό φορτηγό μέσα στην πόλη της Κομοτηνής, με εμπόδιζε να προχωρήσω… με καθυστερούσε. Ήταν κόκκινο μεγαθήριο… αν συγκριθεί με τον όγκο ενός επιβατικού αυτοκινήτου και ο αριθμός του;; 13066. Σε κάποια στιγμή, θέλοντας να στρίψει αριστερά επειδή ερχόντουσαν από απέναντι αυτοκίνητα, ακινητοποιηθήκαμε μπροστά αυτός και πίσω εγώ. Κοιτάζω ασυναίσθητα το κοντέρ μου και βλέπω ότι έχω (διανύσει) ‘’συμπτωματικά’’ 13606 χιλιόμετρα.
Κι αν ήταν μόνο αυτό, δεν θα μου έκανε εντύπωση. Πολλές φορές συμβαίνουν και δεν τα δίνω σημασία. Κι όμως… χτυπούσε ένα καμπανάκι ότι υπήρχε συνέχεια και σχέση των εξωτερικών συμπτώσεων με τα εσωτερικά βιωματικά δεδομένα, δεδομένα, που δεν έπρεπε να προσπεράσω αλλά να μείνω εκεί, να αναλύσω. 606 ήταν ‘’συμπτωματικά’’ και τα ‘’στελέχη’’ της μειονότητας (συμπεριλαμβανομένου του Ιλχάν – μουσουλμάνου βουλευτή της περιοχής) που συνυπέγραψαν ανόμως, για την τουρκική και όχι την μουσουλμανική μειονότητα, προβάλλοντας με έπαρση (και νομιζόμενα δικαίως) αιτήματά τους.
Ποιος αμφισβητεί ότι η γείτονος χώρα, δεν είναι ο πειρασμός μας;;; ο εν σπέρματι (066 ή 606) και όσο του επιτρέπει ο Καλός, Παντεπόπτης Παντοδύναμος και Πάνσοφος Θεός, και συμπορευόμενος με εμάς προς τον τελειολογικό μας σκοπό, υλοποιημένος πειρασμός ‘’666’’; που είναι η αναγέννησις (13) και η ελευθερία; μετά την μυστηριακή βάπτισή μας, την προσεγγίζουμε μυστικά ή αποστασιοποιούμεθα;;; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μόνο που μεριμνά ο αντίδικος της σωτηρίας μας είναι να εμφανίζεται ως δυνατός και κραταιός επί των φαινομένων… που ήθισται τα αισθητήριά μας να λαμβάνουν ως ‘’μόνα’’ αληθινά! Είναι διαβολή και δρα στην φαντασία, έχοντας μόνη μέριμνα, να απελπίζει τον αγωνιζόμενο κόσμο, με την εμφανή του παρουσία την πορεία μας προς Τον Κύριο. Είναι ο δημιουργός της απάτης, της πλάνης και των ψευδαισθήσεων…
Και να που η επόμενη ημέρα, την μετά του Σαββάτου, την Κυριακή δεν αργεί…. Μια Κυριακή όμως ιδιαίτερη! 14 Μαΐου. 14 Μαΐου 2006 έχουμε (είχαμε εχθές) τα ‘’Ελευθέρια’’ της Θράκης τοπική εορτή και συγκεκριμμένα, την 86η επέτειο από χρονολογία ενσωμάτωσης της Θράκης στον εθνικό κορμό. Την νίκη του 8 επί του 6. Του 888 (Ιησού) επί του 666 (χξστ).
Τότε, πριν χρόνια… το 1920 παρουσιάστηκε η καλή μας Παναγία Φανερωμένη (του βαθέος ρύακος) σε πιστούς και τους βεβαίωνε ότι θα τους δώσει την πόλη αναίμακτα… όπερ και εγένετο!
Πάλι καλή μας Παναγία, μερίμνησε Σε παρακαλούμε εμείς οι αχρείοι… για την ποίμνη Σου! ακόμη και την τοπική, που αδιακρίτως Σε στενοχωρεί και Σε πικραίνει. (Συγχώρεσε… τους υπευθύνους που έπαψαν για οποιοδήποτε λόγο την τέλεση της Θ. Λειτουργίας στο μοναστήρι Σου και φώτισέ τους να επανορθώσουν)… Λύσε γλυκυτάτη Θεοτόκε το πλήθος το εν ημίν παθών που κραταιούνται εν διανοία και ισχύουν εν τοις μέλεσί μας! Επίβλεψον εν ευμενεία…! τάχυνον εις προστασίαν…! η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντων Σε! Δείξον μοι Κύριε σημείον εις αγαθόν και ιδέτωσαν οι μισούντες με, ότι Συ Κύριε εβοήθησάς με και παρεκάλεσάς με!
Μήπως αυτό δεν σήμαινε ότι και να στρίψει το κόκκινο (παθών) τριαξονικό (σάρκα – κόσμος – διάβολος) σε άλλη κατεύθυνση… και να αποφευχθεί ας πούμε τεχνιέντως δια της διπλωματίας των πολιτικών ή της επικατάρατης ‘’λήθης’’ των ωχαδελφιστών νεοελλήνων, στον δρόμο της αναγεννήσεώς μας (13) αργά ή γρήγορα ο καθένας κατά τάξη και ετοιμότητα, θα τον βρούμε μπροστά μας… (στο κοντέρ 13606, στο δικό μας, κατά αββά Δωρόθεο… μίλι…) ως ακριβή εσωτερικό οδοδείκτη και σύνδεσμο με τα εξωτερικά δρώμενα. Να τώρα για την Ελλάδα ή εναργέστερα για την περιοχή μας, των 606 ‘’στελεχών’’ που συνυπογράφουν και απειλούν ότι αν δεν γίνει το δικό τους…. θα αναλάβουν άλλου είδους αγώνες οι τούρκοι της Θράκης, ποιοι; μην θροείσθε! γιατί μπορεί να είναι απλά οι σκιές του εσωτερικού μας κόσμου, των δικών μας αδυναμιών και παραλείψεων, αλλά δυστυχώς αυτές είναι που ενεργοποιούν και οπλίζουν (με κοσμικά όπλα) τις εξωτερικές προβολές των αντικειμένων της Ορθοδόξου Ελλάδος! ποιοι;;; οι αντίδικοι της σωτηρίας μας. Μία είναι η λύση: Φως! Χριστός! η χαρά από την αρά… δια της Μετανοίας - Εξομολογήσεως - Θείας Κοινωνίας. Μυστικής και Μυστηριακής κοινωνίας των λόγων, με Τον Λόγο Χριστό. Του νου με Το Νου!
Το μόνο που θα ήθελα μετά από αυτά τα λίγα (σίγουρα ιδιαίτερα, πρωτότυπα και ως εκ της τρεχούσης φύσεώς τους, μη δυνάμενα να γραφούν σε βίους αγίων ή δογματικές θεωρήσεις…) να προσθέσω, είναι αυτό του γέροντα Παϊσίου: ότι δηλαδή αν κάποιος θέλει να βοηθήσει την Εκκλησία, ας γίνει αυτός καλός και (κατά Θεόν) σωστός και τότε η Εκκλησία θα έχει αποκτήσει ένα ακόμη υγιές μέλος. Κατά συνέπεια (σ.σ.) το ίδιο ισχύει και με την Ελλάδα, που είμαστε ως άλλα κύτταρα, (προς το παρόν) μέσα στο σώμα της. Εμείς οι εργαζόμενοι υπέρ της, με πλήθος όμως ξένων ‘’ανένταχτων’’ στην ελληνική ομοιογένειά της σωμάτων και μικροβίων που θέλουν την ασθένειά της, το κακό της… δρώντας και ζώντας παρασιτικά.
Και επειδή, άλλο όπλο δεν έχουμε εμείς οι ορθόδοξοι πλην του Σταυρού, που είναι η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων, Του Σταυρού. που ως Ζωοποιός, ανιστά νεκρούς και ορθώνει παραλύτους, ας τυπώνουμε ορθά το υπέρμαχο σημείο επί του σώματός μας αλλά και επί του σώματος της Ελλάδος από την Θράκη (κεφαλή) έως Κρήτη (κοιλία – γαστέρες αργαί) και από το Ιόνιο έως την Ιωνία… τι άλλο όμως μας μένει μετά τον επιδερμικό ή επιφανειακό τύπο; η βαθυτάτη πνευματικής φύσεως Ουσία, που είναι η προσήλωσή μας στον Σταυρό, δι ου χαρά εν όλω τω κόσμω; η μία και μοναδική αιτία της Αναστάσεώς μας! ανθρωπίνως (προσωπικά), πανελλαδικώς (εκτιμώ πως είναι και η απάντηση στον φίλο ΕΟΧ, στο βιβλίο επισκεπτών) και τέλος παγκοσμίως!
Πλήρωσέ μας Κύριε από την Άπειρη Ευσπλαγχνία Σου με δύναμη και ορθοπραξία δράσεων και επιλογών, τον καθένα μέσα στα ‘’λογικά’’ του καθήκοντα που Εσύ έχεις ορίσει και γιαυτό δημιουργήσει, ώστε να επιτευχθεί το άγιο και πάνσοφο θέλημά Σου Κύριε, ως εν ουρανώ και επί της γης, δι ευχών πάντων των ευαρεστησάντων Σε αγίων και εξαιρέτως της Υπερευλογημένης ημών Θεοτόκου. Αμήν!
ΥΓ. Τέλος, αν όλες αυτές οι ‘’σημειολογικές’’ παρατηρήσεις εκτιμάτε ότι αφορούν τη δική μου/μας (συντοπιτών) αγωνία υπέρ πίστεως και πατρίδος και τον καθ’ ύλην αγώνα κατά των παθών και δεν σας ακουμπούν ή δεν σας λένε κάτι σαν Ορθοδόξους ή Έλληνες, εύχεσθε και ευλογείτε!
Μόνο ένα σχετικό παράδειγμα… εσωτερικών και εξωτερικών ‘’παράλληλων’’ αγώνων. Αυτό του αγίου Αντωνίου. Όσο πολεμούσε τα εσωτερικά του πάθη, πάλευε και εξωτερικά με το λιοντάρι. Όταν εξήλθε νικητής των παθών και χαριτώθηκε από Τον Κύριο… το ίδιο το λιοντάρι τον υπηρετούσε.
Εύχεσθε και ευλογείτε!
---
---
με την παρούσα εμπειρία αδελφού, σύμφωνη με τα γενικόλογα ''μετανοείτε'' κάπως προσωποποιημένα και ομόπνοο αφού φιλτράρεται και κοπανιέται μην τύχει και παρεκκλίνει της πεπατημένης των Γραφών... κατά την παραίνεση του αγ.Μαξίμου ομολογητού: ...
…Στήν πραγματικότητα, πρέπει κανείς νά βλέπη μέσα σ’ ὅλα τά φαινόμενα τῆς φύσης καί τῆς ἱστορίας ὄχι μόνο τόν παράγοντα φύση καί τόν παράγοντα ἄνθρωπος, ἀλλά ἐπίσης καί τόν ὑπέρτατο Λόγο, πού ὁδηγεῖ και κρίνει λογικοποιώντας καί μιλώντας στους ἀνθρώπους μ’ αὐτό τόν συγκεκριμμένο ἐμπράγματο τρόπο. Πρέπει νά βλέπη κανείς μέσα σ’ ὅλα τά πράγματα καί τά φαινόμενα τοῦ κόσμου τήν ἔκφραση τοῦ ὑπέρτατου Προσώπου, πού χρησιμοποιεῖ τούς λόγους τοῦ κόσμου προσαρμόζοντάς τους διαφορετικά πάντοτε, σύμφωνα μέ τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων και σύμφωνα μέ τό σχέδιο πού ἐκτυλίσσεται μέ σκοπό την θέωση. Εἶναι μία παντοδυναμία προσωπική καί λογική συνάμα, πού ὁδηγεῖ τά πάντα πρός ἕνα σκοπό στο πλαίσιο ἑνός διαλόγου, πού ἐξηγεῖ ὅλη την ὕπαρξη. Τά πάντα ἀπορρέουν ἀπό τήν θέληση τῶν προσώπων και ὁδηγοῦνται ἀπό τήν θέληση τῶν λογικῶν προσώπων. Παντοῦ εἶναι τό πρόσωπο ἤ ἡ διαπροσωπική σχέση ἤ τό σῆμα αὐτῆς τῆς σχέσης καί γι’ αὐτό παντοῦ εἶναι ὁ Λόγος. Ὅλα σημαδεύονται ἀπό μία λογική προσωποκρατία ἤ ἀπό ἕναν προσωπικό λόγο. Μόνο ἡ διαρκής καινότητα τοῦ προσώπου μπορεῖ νά ἐξηγήση Τον πάντα νέο δυναμισμό τοῦ λόγου καί τῆς κίνησης τοῦ κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου