...Ο άνθρωπος, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κινείται μεταξύ γνώσης και άγνοιας, φωτός και σκότους, καλού και κακού… δημιουργώντας του οι ακραίες αυτές καταστάσεις, μια ισχυρή ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δυισμός ή ακόμη χειρότερα, δυαρχία.
Η άγνοια όμως, δεν είναι άλλο από την απουσία γνώσης. Το σκοτάδι δεν είναι άλλο, από την απουσία Φωτός. Και όπως στην φυσική ισχύει ότι όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι κι οι σκιές, ανάλογα ισχύει και στα πνευματικά. Αν από τη μία πλευρά του παραπετάσματος, μετράμε 100watt φως, οι δημιουργούμενες σκιές, ισόποσα (αρνητικά) είναι ανάλογες της τάξεως των 100watt.
Έτσι, αν εμείς βρισκόμαστε στην περιοχή των σκιών, δεν είναι καθόλου αυθαίρετο να διακρίνουμε, πως αφού πολλαπλασιάστηκαν οι σκιές από την μία, ΣΙΓΟΥΡΑ από την άλλη πλευρά πολλαπλασιάστηκε ισόποσα (κατοπτρικά) η ποσότητα του Φωτός. Άλλωστε, πως μπορεί να πληθυνθεί το σκότος, από 100 σε 120, αν δεν προηγηθεί η εκπομπή του φωτός από 100 σε 120;
Κι αυτό το προηγείται*, το εντοπίζουμε και στα φυσικά και στα πνευματικά. Αγιογραφικά, στην περίπτωση του Ιακώβ. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτόν, λιτά Ο Αβραάμ απεικονίζεται σαν πατέρας, (παλαιάς εξ Άγαρ που συστοιχείται στο όρος Σινά και Καινής Διαθήκης – εξ ελευθέρας) ο Ισαάκ σαν (υπάκουος έως θανάτου – θυσίας) υιός και ο Ιακώβ τέλος, στον τύπο – σκιά του Αγίου Πνεύματος, ενδεικνύουν την σειρά και την τάξη αυτών που αναδιπλώνονται σε Ουσία, στην Καινή Διαθήκη.
Με την φιλοξενία του Αβραάμ, ερχόμενοι οι τρεις άγγελοι
και βλέπων 3 ορθίους άνδρας, τους προσφώνησε Ο Κύριός μου, (ενικός) εισάγοντας την τριαδικότητα του Αληθινού Θεού. (Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι). **
και ου κληθήσεται έτι το όνομα σου Άβραμ αλλ’ έσται το όνομα σου Αβραάμ (Γεν. ιζ 5’)
είπεν δε ο Θεός τω Αβραάμ Σάρα η γυνή σου ου κληθήσεται το όνομα αυτής Σάρα αλλά Σάρρα έσται το όνομα αυτής (Γεν. ιζ’15)
Εισάγεται στον κόσμο, στην κεφαλή (Αβραάμ) η Αγάπη και η Αλήθεια (το Α) και στο σώμα (Σάρρα) η Δικαιοσύνη (το Ρ).
Μετά την απαραίτητη εισαγωγή που δεν θα αργήσει να κλείσει, (ελπίζοντας να βοηθήσει στον επόμενο συνειρμό) έρχεται η σειρά του Ιακώβ να γεννηθεί στον κόσμο αυτό. Και γεννιέται ο Ιακώβ με επειλημμένη (καλύπτουσα) την χείρα αυτού επί της πτέρνας του Ησαύ…
[…και είπεν Κύριος αύτη δυο έθνη εν τη γαστρί σου εισίν και δυο λαοί εκ της κοιλίας σου διασταλήσονται και λαός λαού υπερέξει και ο μείζων δουλεύσει τω ελάσσονι και ανεπληρώθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και τήδε ην δίδυμα εν τη κοιλία αυτής εξήλθεν δε ο υιός ο πρωτότοκος πυρράκης όλος ωσεί δορά δασύς επωνόμασεν δε το όνομα αυτού Ησαύ και μετά τούτο εξήλθεν ο αδελφός αυτού και η χειρ αυτού επειλημμένη της πτέρνης Ησαύ και εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιακώβ (Γεν. κε’ 23])
Γνωρίζοντας πως, από τα δίδυμα, αυτό που εξέρχεται πρώτο στον κόσμο είναι αυτό που συλλαμβάνεται δεύτερο και αυτό που φαίνεται/έρχεται δεύτερο, είναι αυτό που συλλαμβάνεται πρώτο, (στην περίπτωσή μας Ιακώβ) επανερχόμαστε στα φυσικά και στο τι υποπίπτει πρώτο στην αντίληψή μας. Πρώτα βλέπουμε την πλήθυνση και επισκίαση του σκότους σε αυτόν τον κόσμο, και δεύτερο αντιλαμβανόμαστε το Φως, που έρχεται να καλύψει τα κενά του πρώτου. Την ‘’γνωστή’’ και από τα αρχαία ελληνικά, ‘’τρωτή’’ φτέρνα.
Κι είναι τρωτή και η σοφία του κόσμου τούτου (ελληνική προσέγγιση με τον Αχιλλέα και την τρωτή του φτέρνα) ΚΑΙ ο νόμος (εβραϊκή προσέγγιση με την τρωτή φτέρνα του Ησαύ) που, και τα δύο κενά (Νόμου και Σοφίας έρχεται το Άγιο Πνεύμα να καλύψει, συμπληρώνοντας αυτά, ολοκληρώνοντας τον άνθρωπο, σώζοντάς τον (σωτηρία εκ του σώος = ολοκλήρωση).
Έρχεται ένας λαός, ένα έθνος, το μείζον να υπηρετήσει τω ελάσσονι.
Επανερχόμενοι κλείνοντας τον κύκλο των φυσικών παρατηρήσεων, και σε συνδυασμό με το εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, η διαφορά φωτός και σκότους (στην κυριολεξία φωτός και έλλειψης αυτού) δεν εντοπίζεται ΜΟΝΟ στα ποσοτικά, αλλά σε πνευματοφυσικό επίπεδο, ΚΑΙ ποιοτικά, όπως θα φανεί από την παράθεση του επόμενου ελαχίστου αλλά ενδεικτικού (όχι τυχαίου) σχετικά βιώματος.
Ένα πρωινό πριν καμμιά 20ριά χρόνια, στην εξώπορτα ενός στρατιωτικού κτιρίου μια ομάδα μερικών στρατιωτικών, το πρωί τα λέγανε. Ο υποδιοικητής της μονάδος, χωρίς κανέναν λογικοφανή λόγο, έβριζε. Κι αυτό κι εκείνο… Σε μια στιγμή, ένας αξιωματικός τον ρωτάει:
- Χρήστο, γιατί βρίζεις;
- δεν ξέρω έτσι μου έρχεται… χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
- ξέρεις ποιος άγιος γιορτάζει σήμερα;
- όχι, ποιος;
- ΑΝ θέλεις να δεις, πήγαινε στο ημερολόγιο που το γράφει, δες το και πέσμου αν σου λέει κάτι.
Πράγματι, πηγαίνει για ένα λεπτό μέσα στο γραφείο και επανερχόμενος, λέει:
- Ανακομιδή λειψάνων αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (+27 Ιαν – καλή μέρα, σαν σήμερα :-) ) , αλλά δεν μου λέει τίποτα….
Μετά από λίγη ησυχία και αφού πέρασε κανένα δίλεπτο, αναφωνεί με έκπληξη ανακάλυψης:
- α!!! εκείνος χρυσόστομος, εγώ βρωμόστομος :-(
- έτσι ακριβώς είναι!!! Κι έρχεται ο άγιος να μας υπηρετήσει και διακονήσει! Όσο βέβαια εμείς κρατάμε στέρεο το παραπέτασμα, το εκπεμπόμενο από τη μία φως (ποιοτικό και ποσοτικό) ναι μεν θα εκπέμπει, αλλά εμείς από την άλλη, από την απουσία αυτού, θα υποπίπτουμε στο αντίθετό του. Χάρισμα και ευστοχία λόγου από τη μία, Ύβρις και αστοχία από την άλλη, περιμένοντας την άρση αυτού του παραπετάσματος για την μεταξύ μας Θεού κι ανθρώπων κοινωνία/επικοινωνία. Των δύο λαών, των δύο εθνών, με εμάς, να επιλέγουμε.
Γραφόμενα αυτά και… γενομένη διά της διακονίας ημών, εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ' εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας…. (Κορ.Β’ γ’3)
…διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. (Κορ.Β’ στ’16)
Βασιλεύ Ουράνιε …ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… Αμήν γένοιτο!
-------------
* Ο άγιος γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής, αναφέρει πως η χάρις προηγείται, οι δε πειρασμοί έπονται κι αυτό το βλέπουμε στους αγίους Αποστόλους, που πρώτα έλαβαν την χάρι και μετά περιήλθαν σε πειρασμούς και ο καλός Θεός, δεν μας το κοινοποιεί, μην τύχει και πριν αγωνιστούμε, χάσουμε την χάρι από έπαρση.
Όσον αφορά για αυτό το ιδιότυπο (ενδιάμεσο) παραπέτασμα που σηκώνεται από την εγωπάθειά μας, είναι η κύρια αιτία μη αντίληψης και οικείωσης/αφομοίωσης της χάριτος και του φωτισμού. Γιαυτό και ακούγεται πως, εκεί που επλεόνασεν η αμαρτία, εκεί υπερπερίσσευσεν η χάρις (Ρωμ.ε'20).
** ομόρροπα ελληνικά, οι 3 όρθιοι άνδρες σχηματικά 9 9 9, [σαν τα εμότικον - κεφαλή όρθια και σπονδυλική στήλη – όπως αντίστοιχα το δεξί ωτίον σχηματίζει ένα έμβρυο ανεστραμμένο σχήματος 6 με την κεφαλή κάτω (λωβός) και την σπονδυλική στήλη το πτερύγιο- με αγιογραφικές υπομνήσεις του ωτίου του Μάλχου – (μαλακού χόνδρου) αλλά και αλλού πΧ… ] δεν είναι τυχαίο πως λεξαριθμικά, το: ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = (εξάγει) 999.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου