Σπαθιά, μάχαιρες και κομποσχοίνια…

(όταν προσβάλλετε η πίστη των ανθρώπων) 

... Ο Μωάμεθ, γυρνώντας από έναν πόλεμο, είπε: Γυρίσαμε από τον μικρό ιερό πόλεμο, που ήταν να ενώσουμε τα αραβικά κρατίδια. Πάμε στο μεγάλο ιερό πόλεμο που είναι μέσα στην καρδιά μας, για να νικήσουμε τους απίστους (και προτάσσοντας το σπαθί του, αλλά δείχνοντας την καρδιά του) είπε: θάνατος λοιπόν στους απίστους. 

    Σε κάθε θρησκεία υπάρχουν οι εξωτερικά θρησκευόμενοι, οι κατ’ όνομα και στον τύπο και λιγότεροι οι εσωτερικά πιστοί, που είναι οι κατά την ουσία.

   Μια φορά, ο Νασρεντίν Χότζας, έψαχνε στην αυλή του. Τον ρωτάει κάποιος περαστικός.

-         Τι ψάχνεις στην αυλή;

-         Το κλειδί μου.

-         Που το έχασες;

-         Μέσα στο σπίτι.

-         Και γιατί ψάχνεις στην αυλή;

-         Γιατί εδώ έχει περισσότερο φως!

   Τα ‘’παραμύθια’’ του Χότζα, έχουν τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι το αστείο, που όλοι καταλαβαίνουν. Το δεύτερο είναι το δίδαγμα και το τρίτο, το βίωμα.

   Το αστείο και την ‘’ανοησία’’ του, την καταλάβαμε όλοι και γελάσαμε… Το δίδαγμα είναι, πως, όπου χάνουμε τα κλειδιά
μας εκεί πρέπει να τα ψάχνουμε. Και τέλος, αφού τα κλειδιά της Βασιλείας εντός υμών εστί, είναι δική μας ανοησία να ψάχνουμε έξω στην αυλή μας, (στα χρήματα, στις ηδονές, στις δόξες, στα εξωτερικά τυπικά…) με την πρόφαση πως έχει περισσότερο φως….

   Μια άλλη φορά, έριχνε ψίχουλα στην αυλή του. Τον ρώτησαν, τι κάνεις εκεί; διώχνω τις τίγρεις. Μα γιατί; τίγρεις δεν υπάρχουν εδώ! και ο Χότζας απαντά: είδες τι αποτελεσματικό όπλο είναι να ρίχνεις ψίχουλα στην εξώπορτα; διώχνει τις τίγρεις!

   Είναι παρατηρημένο, πως αν κάποιος κάνει κάποια καλή πράξη, η ψυχή του σκιρτά, χαίρεται, πτερουγίζει. Αν πάλι κάνει κάτι κακό (αν δεν είναι άνθρωπος αναίσθητος και διαστρεβλωμένος) έχει τύψεις, φοβάται…. 

   Έξω από την ψυχή μας, κάνοντας καλές πράξεις, μοιάζει να ρίχνουμε ‘’ψίχουλα’’, οπότε μας επισκέπτονται άγγελοι που συγκοινωνούν με τη χαρά μας, πτερουγίζοντας. Με τις κακές πράξεις, ρίχνουμε ‘’κρέατα’’ και πλησιάζουν, τα αγρίμια, τα οποία διαρκώς απαιτούν κι άλλη τροφή, φοβίζοντάς μας.

   Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε, πως με τις καλές πράξεις, αλληγορικά ρίχνουμε ψίχουλα στην αυλή μας, οπότε διώχνουμε τους τίγρεις ή από την εμμονή μας στο καλό, επειδή δεν τρέφονται από εμάς, φεύγουν…  

   Πόσο λοιπόν ανόητη ήταν η παραπάνω πράξη, ώστε όχι μόνο να μειδιάσουμε αλλά και να τον ειρωνευτούμε;

   Πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από τον κόσμο, που καλλιεργεί εντέχνως και ύπουλα την γενική ιδέα, πως όποιος προχωρά με το σταυρό στο χέρι, είναι ένας εκμεταλλεύσιμος καλοκάγαθος, ή είναι ανόητος και χαμένος, αλλά να συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην τέλεση του καλού. Επιπλέον, ας μην μας διαφεύγει, πως αν υπάρχει ειρήνη ακόμη σε αυτόν τον τόπο, αιτία δεν είναι αυτοί οι ‘’έξυπνοι είρωνες’’ που πράττουν χωρίς συστολή το κακό, θεωρώντας το απαραίτητο, αλλά οι λιγοστοί αγαθοί που ακόμη για χάριν τους ο καλός Θεός δεν επιτρέπει να πλησιάσουν τα ‘’αγρίμια’’. Δεν πλησιάζουν, αλλά καιροφυλακτούν, πότε θα πέσει η φωτιά, για να επιτεθούν….

   Αν και μόνη η θέα του πολέμου και των δεινών που επιφέρει, τρομάζει τα παιδιά μας, ας μεριμνήσουμε να γίνουμε καλύτεροι, ειρηνικοί, απονήρευτοι, πνευματικά σταυροφόροι.

   Επειδή όμως κακός δεν είναι μόνο αυτός που κάνει το κακό, αλλά και αυτός που το επιτρέπει, η υπεράσπιση της πατρίδας εντάσσεται μέσα στα καθήκοντά μας. Τότε έχουμε συνοδοιπόρο τον Άγιο Κωνσταντίνο, που όποτε χρειαστεί, μας τυπώνει το ‘’εν τούτω νίκα’’ για να προχωρήσουμε με θάρρος,  (αμυνόμενοι, προτείνοντας ως τρόπο ζωής και θυσίας για τα ιδανικά, το μολών λαβέ).

   Πάλι ο ίδιος γίνεται βοηθός, αφού καλείται να μας οπλίζει με υπομονή (ρίζα του ονόματος Κωνσταντίνου) και ηρεμία στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, προσωπικά, εθνικά, ορθόδοξα, ώστε όλοι οι αγώνες της ζωής μας, να στρέφονται προς μία κατεύθυνση: να δώσουμε πνευματικούς καρπούς άνω.

   Στην καθημερινότητά μας, επειδή όλα βρίσκονται σε πρόγευση και όχι σε τελεία κάρπωση, μοιάζει να φυλλοβολούμε ανθάκια, που είναι ενδεικτικά της πνευματικής ευωδίας και της ομορφιάς και γλυκύτητας ψυχής, που αναπαύουν την Θεοτόκο και Τον Κύριο.

   Με τα παραπάνω λιτά δεδομένα, δεν θεωρώ σύμπτωση πως ο Άγιος Κωνσταντίνος εδώ στην Θράκη (Ν. Ροδόπης) είναι στον Πολύανθο. Ούτε πάλι σύμπτωση, πως ακριβώς πάνω από τη Μ. Φανερωμένης είναι το χωριό Αμβροσία. Το όνομα δλδ της ευάρεστης ουράνιας τροφής. Από κάτω στο σταυροδρόμι, το Παλλάδιο και ο Αίγειρος… σηματοδοτώντας, ότι από την αταξία (κατσίκια, αίγες) που κατέχουν το ένα άκρο, με ορθό προσανατολισμό και προοπτική προς την μητέρα όλων, Παναγία, παρεμβάλλεται ενδιάμεσα η ειρηνοποιός Παλλάδα Αθηνά, που ο χαριζόμενος καρπός της, στους πλησιάζοντάς την με σεβασμό (αρχαιοελληνιστές) του κλάδου ελαίας, είναι παγκόσμια γνωστός.    

   Εκτιμώ, πως η Υπερφύση έχει στήσει ‘’οδοδείκτες’’ και αφήνει διαρκώς αποτυπώματα πάνω στη Φύση. Όσο αναζητούμε τη βαθύτερη γνώση των νόμων της, των ‘’ζωντανών λόγων’’ (πέραν των γραμμάτων του Νόμου) και προσπαθούμε να αντιληφθούμε τις αιτίες που κρύβονται πίσω από τη ρευστότητα των καταστάσεων, ο καλός Θεός μας δίνει την ευκαιρία, αν όντως το επιθυμούμε με αγαθή προαίρεση, (ομόρροπη θέληση) να ιχνηλατούμε και να εξηγούμε ορθά τα σημεία της.

   Τότε όλοι οι λόγοι, όλη η Φύση, γίνεται ένας δυναμικός οδοδείκτης που μας καθοδηγεί στο τέρμα, που δεν είναι άλλο, από την ποθούμενη αναγέννησή μας, από τον χώρο της φθοράς, στο χώρο της ατελεύτητης Βασιλείας Του.           

   Παρατηρείστε το αυτί του ανθρώπου, πως μοιάζει με έμβρυο. Στην αναγωγή στα πνευματικά, στην κυριολεξία είμαστε έμβρυα και δεν είναι καθόλου υποτιμητικό, να αισθανόμαστε ότι είμαστε έμβρυα ακρόασης του Λόγου, παρεμβαλλόμενο σε αυτό το γλυκύ θρόϊσμα, ο θόρυβος του κόσμου.

   Η ψυχή κάθε ανθρώπου, χοντρή ή λεπτή, ευαίσθητη ή χοντροκομμένη, έχει μέσα της το σπόρο της Αγάπης. Εκδηλώνει την αγάπη που έχει μέσα του πιο εύκολα στα παιδιά του και τους οικείους, τους προστατεύει και αν χρειαστεί, πολεμά γιαυτούς.

   Η αφαίρεση του δεξιού ωτίου του δούλου του αρχιερέα, Μάλχου, από τον Απ. Πέτρο, έχει τη συμβολική του αξία. (Ιωάν. ιη’10).

   Η μάχαιρα πρέπει να μπει στο θηκάρι της. Η διδασκαλία του Κυρίου, η κατ’ εξοχή θρησκεία της αγάπης και της συγχωρετικότητος, μας προτείνει να συγχωρούμε αυτούς τους ανθρώπους, που εξωτερικά συμπεριφέρονται ως συνεργάτες της σταύρωσης, αλλά στις ψυχές τους είναι κυοφορημένος, ως μαλακός χόνδρος (μάλ-χος) η αγάπη, η φύση του Θεού.

   Στον σταυρό, συνεχίζει… άφες αυτοίς, ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι…

   Κάποτε (και μακάρι να μην αργήσει…) πρέπει να πάρουμε το μάθημα συγχωρετικότητας εμείς οι χριστιανοί! Κάποτε (και μακάρι να μην αργήσει…) οι μουσουλμάνοι πρέπει να βάλουν το σπαθί μέσα στη θήκη, για να στρέψουν την ενεργητικότητά τους στον εσωτερικό πόλεμο, όπως τους προτείνει ο θρησκευτικός τους αρχηγός! πότε θα πάψουμε να είμαστε ανόητοι, πεινασμένοι πνευματικά και να ψάχνουμε το κλειδί που χάσαμε μέσα στο σπίτι μας, έξω στην αυλή; στα έξω επειδή εκεί έχει περισσότερο φως;

   Όταν οι μουσουλμάνοι φτάσουν στο όριο της πίστης τους, στο φεγγάρι, από εκεί φαίνεται ο ολόλαμπρος ήλιος! Και μόνο αυτό, αποδεικνύει βιωματικά πως η σελήνη είναι ετερόφωτο, ‘’κλέβει’’ το φως του ήλιου και το αντανακλά στη γη, στους σκοτισμένους! Αν αφαιρεθεί το φεγγάρι από τον ουρανό τη νύχτα, δεν είναι χειρότερα; ποιος ανόητος χριστιανός (κατ’ όνομα), θέλει μιλώντας με μουσουλμάνο να του καταργήσει την πίστη του; λέγοντας πως είναι λάθος; και μόνο εγωιστικά να το πάρει κάποιος και σε μας τους ίδιους να το πουν, αμέσως αμυνόμαστε υπέρ πίστεως…, για να μην πούμε ότι είναι και αιτία επιθέσεως…

   Ένας Σούφι, έβγαλε κήρυγμα για τον Αλλάχ σε ένα τζαμί και όλοι τον χειροκρότησαν. Μετά από λίγο, τους απέδειξε από στοιχεία της Παλαιάς Διαθήκης, πως ο Θεός γεννήθηκε. Ο Ίσα ίμπν Γιουσούφ (Ιησούς ο υιός του Ιωσήφ) είναι ο υιός του Θεού… και τον λιθοβόλησαν. Ένας από τους μαθητές του, από φόβο, μήπως τον λιθοβολήσουν και αυτόν, του έριξε λίγη λάσπη στο γόνατο. Ο δάσκαλος, άρχισε να κλαίει. Με απορία τον ρώτησε, δάσκαλε, γιατί κλαις, οι άλλοι σε πετροβολούν, σε ματώνουν και με λίγη λάσπη από εμένα, κλαις; Η απάντηση αποστομωτική, (με ιδιαίτερη βαρύτητα και για μας): Εκείνοι, δεν ξέρουν, ενώ εσύ;  

   Πότε κι εμείς θα αρχίσουμε να συγχωρούμε την καλή διάθεση των διαφορετικά προσεγγιζόντων τον Θεό, ανθρώπων; πότε θα σταματήσουμε να αποκόπτουμε αυστηρά με την μάχαιρά μας μάλχους; πότε θα πιάσουμε το κομποσχοίνι το υπερόπλο, το σπαθί των μοναχών να μαστίζουμε τους δαίμονες εν ονόματι Κυρίου; Μόνο με την πρόσθεση της προσευχής, της φωτιάς του Θεού, και μόνο έτσι αποδιώκονται από τον τόπο μας, τα νοητά αγρίμια που διαβάλλουν και συμβουλεύουν τους πολεμοχαρείς (που σα ζιζάνια έχουν φυτρώσει αρκετά σε αυτόν τον τόπο)!

   Ας αφήσουμε στη μοίρα τους αυτούς, που όταν έλθει η ώρα της κρίσεως, θα αποδώσουν λογαριασμό… Μόνο ας τους υπενθυμίζουμε κάτι που ή δεν το ξέρουν, ή τεχνιέντως (εκ του πονηρού) το ξεχνάνε: ότι ο Χριστός θα έλθει πάνω σε άσπρο άλογο ως Κριτής, και θα τους κρίνει. Ας προσέχουν λοιπόν, πως τα πάνε με τους χριστιανούς, όταν λένε Ισταμπούλ, να θυμούνται πως είναι εις την Πόλιν, (εις-την-Πόλιν = Ισταμπούλ). Ποιοι είναι οι Γιουνάν; ποια ή Γιουνανιστάν; είναι αν μη τι άλλο, οι Ίωνες… Ας τιμούν τον Τζαλαλουντίν Ρουμί, τον δάσκαλό τους και τότε θα τους λέμε δερβίσσια, (αδέλφια) και όχι εχθρούς!

   Διαθέτουμε και σπαθιά και μάχαιρες και κομποσχοίνια. Βιώνουμε τα δεινά του πολέμου που γίνονται με όπλα και που μόνο πόνο προξενούν. Κανείς δεν τα θέλει και είναι αποκρουστικά, παρότι εκπαιδευόμαστε για αυτά ως ύψιστο προς την Πατρίδα μας καθήκον. Ας μπουν τα σπαθιά στα θηκάρια τους. Ας καταλαβαίνουμε τα αποτελέσματα της χρησιμοποίησης και οι μάχαιρες να μπουν στα θηκάρια τους… Αν δεν συγχωρούμε, δεν θα συγχωρεθούμε. Ένα υπερόπλο μας έμεινε, που χρησιμοποιώντας το, πλουτίζουμε σε χαρά και ειρήνη. Όχι αυτήν που υπόσχονται στον κόσμο και είναι γήινη, ουμανιστική, (ανθρωποκεντρική χωρίς Τον Άνθρωπο) αλλά αυτήν που είναι θεία, ανεκλάλητη, πνευματική, ουράνια και αναφαίρετη χαρά.

   Όσο θα επιμένουμε να χρησιμοποιούμε την εξωτερική σπάθα και τα συναφή όπλα, όλα αυτά θα γίνονται αιτία να τρέχει σαν ποτάμι το αίμα, άδικα. Αντιθέτως, όσο εμμένουμε στο αγαθό υπερόπλο, το κομποσχοίνι, κατά το αιτείται και δοθήσεται, θα γίνεται αιτία να ρέει πάλι ποτάμι, αλλά αυτή τη φορά, ως δίκαια ανταπόδοση στους πιστεύοντες, το ποτάμι της σοφίας του Θεού. Τότε η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, (Ιωάν. ζ’ 38) θα διαμοιράζει τις γλώσσες πυρός, καλώντας τους πάντες εις ενότητα…

   Δια Πνεύματος Αγίου επιτυγχάνεται η ένωση του λόγου μας με Τον Λόγο Χριστό. Τότε μας γνωρίζει τους λόγους (τα γιατί του παρελθόντος), μας σκέπει με την Αγάπη και το Φως Του αιωνίου παρόντος Του και μας χαρίζει πίστη και ελπίδα να προχωράμε προς το μέλλον. Ο Ην, ο Ων και ο Ερχόμενος, ως ένα γράμμα Λ, πάνω από τον καθένα μας, πάνω από τη Θράκη.

   Τότε η εξωτερική παιδεία προς τη σοφία, παραδίδει τη σκυτάλη στον αγιασμό και την εσωτερική σοφία της Αποκάλυψης. Από απρόσωπη σοφία πλησιάζουμε τους αγίους, τους εγγίζουμε, συζούμε με αυτούς και συμμετέχουμε στη ζωή της Αγίας Τριάδος. Μαζί με αυτούς και την Αγία Σοφία της Θράκης. Καταγόταν από την Αίνο και ήταν θυγατέρα επισήμων και πλουσίων γονέων. Παντρεύτηκε και έγινε μητέρα έξι παιδιών, που είχε το θλιβερό ατύχημα να τα χάσει όλα. Βρήκε λοιπόν παρηγοριά στη θλίψη της, προστατεύοντας ορφανά και χήρες. Έκανε συνεχείς ελεημοσύνες, προσευχές, νηστείες και κάθε τι που ανακούφιζε τον πλησίον. Στα τέλη της ζωής της εκάρη μοναχή και αφιέρωσε τη ζωή της στη λατρεία του Θεού. Απεβίωσε ειρηνικά, σε ηλικία 53 ετών. Γιορτάζει στις 4 Ιουνίου. Είναι η προστάτις της φιλανθρώπου αδελφότητος γυναικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χόνγκ Κόνγκ και Άπω Ανατολής…. Πόσοι άραγε θράκες τη γνωρίζουν και την τιμούν;

   Από εμάς εξαρτάται αν θα κινηθούμε προς απόκτηση των δωρεών, της απλής απρόσωπης σοφίας που υπόσχονται πολλές θρησκείες και προσεγγίσεις ή του αγιασμού που υπόσχεται και πραγματώνεται μέσω της Ορθοδοξίας. Αν επιθυμούμε στη ζωή μας να υλοποιηθούν τα χαρίσματα, να λάβουν σάρκα και οστά, η πύλη της Εκκλησίας είναι ανοιχτή. Η Παναγία μας, ως Πύλη, η ουράνια κλίμακα, δι ής κατέβει ο Θεός και η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν…, υπέρχρονα και διαχρονικά, ενσαρκώνει Τον Κύριο στον κόσμο και με την παρουσία Της στη ζωή μας, μας κοινωνεί αυτήν τη χαρά, την δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία…(Λουκ.β’ 14) και λοιπά αγγελικά εγκώμια των Χριστουγέννων.

   Αν παρακαλέσουμε, την αδιόδευτο πύλη, να μας σκέπει και να μας καθοδηγεί δια των πνευματικών μας και δι ευχών των Αγίων, χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να ομολογούμε ότι τον δρόμο περπατάμε και την πίστη τηρούμε….

Και αφού παραλάβαμε του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, την παρακαταθήκη ‘’…τον δρόμον τετέλεκα, την πίστην τετήρηκα…’’, είθε ο καλός Θεός να μας αξιώσει την ίδια πίστη, απαρασάλευτη να την παραδώσουμε και στα παιδιά μας, για έναν καλύτερο κόσμο, τον ολοφώτεινο κόσμο της ομολογίας της Αλήθειας. 

   Καιρός να ξεκινήσουμε να οικοδομούμε θεάρεστα, τον εν ημίν άνθρωπο, να γνωρίζουμε σε βάθος την θεόσδοτη και άπειρη σε κάλλος θρησκεία μας και να παραδώσουμε την Θράκη και όλη τη ζωή μας, στα χέρια της Παναγίας 

…       Εύχεστε!