το εν ημίν υπερώο όπου τελεσιουργείται το πάσχα....

Ο Κύριος στέλνει μήνυμα στον ιδιοκτήτη του δωματίου: «Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Μαθητῶν μου». Είναι μια φράση που απευθύνεται προς τον καθένα μας. Κάθε Πάσχα ο Ιησούς επιθυμεί ιδιαιτέρως να έρθει μέσα μας και να γιορτάσει πνευματικά το Πάσχα στη δική μας ψυχή. Ακόμη και πέρα από την Πασχαλινή περίοδο, κάθε φορά που ο Κύριος Ιησούς κόβει και μοιράζει στην τράπεζα Του τον Άρτο, που είναι η κοινωνία του Σώματός Του, και προσφέρει τον Οίνο, που είναι η κοινωνία του Αίματός Του, τελεί τον Μυστικό Δείπνο στο δικό μας εσωτερικό Υπερώο.

Ας προσθέσουμε εδώ ότι κάθε ψυχή έχει, κατά κάποιο τρόπο, τα δικά της μυστικά δωμάτια, όπου μαζεύονται η σκόνη και τα σκουπίδια, δωμάτια που προτιμούμε να μην ανοίγουμε σε κανέναν. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να θεωρούμε τη Θεία Ευχαριστία μια «επίσκεψη φιλοφρόνησης» εκ μέρους του Θεού, οπότε φροντίζουμε να Τον δεχθούμε «στο σαλόνι», ενώ αντιθέτως τα υπόγεια της ψυχής και οι αποθήκες της είναι ο χώρος όπου θα πρέπει να Τον οδηγήσουμε.

Και κάτι ακόμη. Πέρα από την εορτή του Πάσχα, πέρα από την ορατή Ευχαριστία, έχουμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή τη δυνατότητα να τελούμε στο μυστικό Υπερώο της ψυχής μας ένα Πάσχα αόρατο και σιωπηρό. Μπορούμε, κάθε φορά που θα το θελήσουμε, να δεχθούμε μέσα μας τον Κύριο και να Του επιτρέψουμε να γίνει, εν πνεύματι, η τροφή μας. Και γι’ αυτόν τον εσωτερικό και πνευματικό Μυστικό Δείπνο ο Ιησούς λέει: «Πρὸς σὲ ποιῶ τὸ Πάσχα…». Πού είναι όμως το δωμάτιο που θα Τον υποδεχθούμε; Είναι όλα έτοιμα; Κανένα δωμάτιο της ψυχής μου δεν είναι αληθινά καθαρό και διακοσμημένο για μια τέτοια επίσκεψη. Εξάλλου δεν θα έφτανε να προετοιμάσω μια γωνιά μόνο της ψυχής μου, στριμώχνοντας την ακαταστασία που υπάρχει στα άλλα μέρη του εαυτού μου. Πρέπει να πλυθεί και να καθαριστεί ολόκληρη η ψυχή. Δεν έχω το κουράγιο να το κάνω. Ε, λοιπόν, Κύριε, έλα εσύ μέσα μου να ετοιμάσεις ένα Υπερώο. Μείνε μαζί μου και πέρα από τον χρόνο μιας παροδικής επίσκεψης. Γίνε ο μόνιμος οικοδεσπότης της ψυχής μου, ο κύριος της. Να τα κλειδιά που ανοίγουν όλες τις πόρτες· τώρα εγώ είμαι φιλοξενούμενος στο δικό Σου σπίτι.

Κι αν θέλεις να έρθεις στον οίκο μου, Κύριε, μαζί με τους μαθητές Σου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σε δεχτώ μέσα μου κατά τρόπο «καθολικό». Δεν μπορώ να σε χωρίσω από το μυστικό Σου Σώμα. Δεχόμενος Εσένα, δέχομαι πνευματικά όλη την κοινότητα των μαθητών Σου, όλη την Εκκλησία. Η ψυχή μου πρέπει να ανοίξει εν αγάπη και να ενωθεί με όλους εκείνους που πιστεύουν σ’ Εσένα, όσους Σε αγαπούν, όλους εκείνους οι οποίοι Σε επικαλούνται. Και μακάρι να γίνω ένα με όλους αυτούς, με όσους ζουν «ἐν Σοί», με όσους έχουν κοιμηθεί «ἐν Σοί», μαζί με την υπερευλογημένη Μητέρα Σου, τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους αγίους τού χθες, τού σήμερα και του αύριο. Έλα μέσα μου, Κύριε, «μετὰ τῶν Μαθητῶν Σου».

+ μον. Λεβ Ζιλέ

---

Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.