...κληρονόμοι της βασιλείας...

Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας, Περισαΐδης το όνομα, αφήσας τρεις υιούς κληρονόμους της βασιλείας· αλλά θέλων έκαστος από τους αδελφούς να βασιλεύσει μόνος, ήλθον εις μάχην θανάσιμον. Βάλ­λουν κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του πατρός των, ο οποί­ος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει με τρόπον αληθώς επιτήδειον, αλλ' όλως παράδοξον. Προστάζει να εκβάλωσιν από τον τάφον το λείψανον του πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον' έπειτα καλεί τους τρεις αδελφούς και τους λέγει: «Έκαστος από σας ας ρίψη το βέλος του εις το νεκρόν τούτο σώμα και όποιος το κτυπήση καλλίτερα, εκείνος να είναι βασιλεύς».

Παίρνει το τόξον ο πρώτος υιός, το εκτείνει, βάζει το βέλος, σημαδεύει, ρίπτει’ το όμοιον κάμει και ο δεύτερος. Πώς σας φαίνεται η αχαριστία, η απανθρωπία, η σκληροκαρδία τοιούτων υιών;

Έρχεται και ο τρίτος, παίρνει και ετοιμάζει και αυτός το βέλος του, αλλά βλέπων που πρόκειται να το ρίψει, τρομάζει, αφήνει να πέση το τόξον από τας χείρας του και λέγει: «Εγώ δεν επιθυμώ να γίνω με τοιούτον τρόπον βασιλεύς. Παραιτούμαι καλύτερον της βασιλείας, παρά να τοξεύσω το λείψανον του αποθαμμένου πατρός μου».

Τι έκαμεν τότε ο κριτής; Τούτον τον τρίτον υιόν απεφάσισε διά βασιλέα.

Τούτο το ίδιον κάμνω και εγώ σήμερον εις τούτους τους αχαρίστους, τους απανθρώπους, τους σκληροκαρδίους υιούς. Τούτο το οποίον βλέπετε είναι το νεκρόν λείψανον του Πατρός σας, όστις απέθανε κρε­μάμενος επί του ξύλου του Σταυρού

Λάβετε τα βέλη, ρίψατε, κτυπήσα­τε, πληγώσατε, δεν υπάρχει τόπος και δι’ άλλας πληγάς. Αλλοίμονον όμως! Δεν είναι δύο, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι ρίπτουν. Τίνος είναι τούτο το πρώτον βέλος το οποίον του πληγώνει την κεφαλήν; Είναι της εωσφορικής υπερηφάνειας, της ανυπότακτου και απαίδευτου κενοδοξί­ας, την οποίαν έχουν οι Ιερωμένοι.

Τίνος είναι τούτο το δεύτερον βέ­λος, το οποίον του ανοίγει την πλευράν; Είναι της μνησικακίας, την οποίαν τρέφουν οι μισάδελφοι.

Και εκείνο το τρίτον βέλος, το οποίον του πλήττει τας χείρας; Εκείνο είναι της αδικίας και αρπαγής, την οποίαν κάνουν οι άρχοντες  και οι πλούσιοι. Αλλ’ εκείνα τα πολλά βέλη, τα οποία, έρχονται, τόσον πυκνά και κατακεντούν όλας τας καθαρωτάτας σάρκας Του, τι είναι; Αυτά είναι, τα βέλη των σαρκικών αμαρτι­ών, τα οποία πράττουν άνδρες και γυναίκες, παιδία και γέροντες.

Αλλά ποίος ημπορεί να μετρήσει άλλα αναρίθμητα βέλη, τα οποία πίπτουν ως χάλαζα, και τα οποία ρίπτουν αι κατακρίσεις, τα ψεύματα, αι επιορκίαι αι βλασφημίαι των Χριστιανών; Ελάτε, ελάτε, τοξεύετε, χορτάσετε την ορεξίν σας εις το νεκρόν σώμα του αποθαμμένου Πατρός σας, ελάτε, τέκνα, από τα θηρία πλέον ανήμερα. Αλλ’ υπάρχει άραγε και κανείς, όστις να εχει καρδίαν ανθρώπου; Να εχει αγάπην υιού;

Υπάρχει άραγε κανείς, όστις να λυπήται, μήπως τον τραυματίσει; Ποίος είναι ούτος; Φοβούμαι, φοβούμαι, ότι δεν υπάρχει, έως ενός. Και που ηκούσθη τοιαύτη αχαριστία; Ο υιός να τραυματίζει τον πατέρα και μάλιστα τοιούτον Πατέρα νεκρόν; Τούτο είναι, αυτό ωσάν αι Χριστιανοί να ξανασταυρώνουν τον Εσταυρωμένον!

Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λέγεις; «Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ' 34)" Πως; "Αφες αυτοίς! Ναι, γλυκύτατε μου Ιησού, άφες αυτοίς διά την παρούσαν ώραν, "Ας δοθή εις όλους συγχώρησις, Ίσως εννοήσουν ποτέ το σφάλμα των και διορθωθώσιν. «Αφες αυτοίς». Ας είναι συγχώρη­σις λοιπόν, συγχώρησις’ άλλ’ ως τόσον, ας παύσωσι να τον πληγώνουν τα βέλη, ας τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, ας φανεί ένα σημείον της με­τανοίας, εις αναστεναγμός, ένα δάκρυον. Καρδία του Ιησού μου, τί λέγεις; "Αφες αυτοίς, Πάτερ. Καρδία του αμαρτωλού, τι αποκρίνεσαι:

«Μνήσθητί μου Κύριε, όταν ελθεις εν τη Βασιλεία σου» (Λουκ. κγ' 42). Αμήν.

Τη υπερφυεί και περί ημάς παναπείρω Σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

από τον συναξαριστή της Μ.Παρασκευής (και το τμήμα) 

περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου

σχετικό προτεινόμενο άρθρο: εσχίσθη το καταπέτασμα

----

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινε. τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει. τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας, ο νώτος την φραγγέλωσιν και η χειρ τον κάλαμον. αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ. τα άρθρα τους ήλους και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών και παθών ελευθερώσας ημάς, ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.