ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ή ΔΡΑΣΗ ή ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ;

ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ή ΔΡΑΣΗ

ή ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ;

Εφόσον το ένα απάρτιο, η προσευχή, είναι θεολογικό χαρακτηριστικό, καθώς δεν προσεύχεσθε εσείς, αλλά το Άγιο Πνεύμα μέσα σας, και το άλλο ανθρωπολογικό, (με χαρακτηριστικό της ζωής του ανθρώπου την κίνηση και την δράση) μπορούν κατά την φιλοσοφία του καθενός, ή να μείνουν ξεχωριστά με το διαζευκτικό ή το ένα ή το άλλο, ή να ενωθούν, με το: και το ένα και το άλλο, αφού, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που προσεύχονται, ούτε πάλι όχι τόσο σπάνια όσο νομίζουν μερικοί, όταν ο Θεός δρα ή το μερικώς ορθά ρητό: συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα πάνε καλά με την προσευχή, μη δίδοντας χώρο δράσης στο Θεό, στα της ζωής τους εμπιστευόμενοι τον εαυτό τους και τα μέσα που έχουν, ενώ άλλοι πάλι, ενώ θα έπρεπε κάπου να δράσουν, κάθονται με σταυρωμένα χέρια και περιμένουν το μάννα εξ ουρανού.

Σε κάθε όμως περίπτωση,
δεν μπορεί να είναι πάντα στη μέση ή μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, αλλά ρευστά και δυναμικά, ένας ιδιαίτερος συνδυασμός.

Βλέποντας Τον Κύριο που έχει ενώσει ασύγχυτα την μία φύση την θεϊκή με την άλλη την ανθρώπινη, όχι μόνο προτείνεται, αλλά θα τολμούσαμε να πούμε επιβάλλεται για την επίτευξη καλών αποτελεσμάτων και να προσευχόμαστε και να δράμε.  

Έτσι, όταν αναφέρεται ή προσευχή ή δράση, παραπέμπει πρωτογενώς σε αντίθετα νοήματα, μοιάζοντας να τοποθετούνται ως αντίθετα, συνήθως ως παθητικότητα - ενεργητικότητα αντίστοιχα. 

Αυτό όμως ως πρώτη εντύπωση, αμέσως στρέφει αλλού το νου και (μάλλον χωρίς να το θέλει) τον πολώνει από τον συνάνθρωπο που επιλέγει το ένα ή το άλλο, ως οικειότερο τρόπο συμπεριφοράς (χωρικά ή χρονικά). 

Υπάρχουν ζεύγη στην θεολογία που είναι δυνατόν να συνδυαστούν (ακόμη και προτείνεται η συσχέτιση) και άλλα ζεύγη, που η ‘’ένωσή’’ τους επιφέρει καταστροφή, όπως η βιαία ένωση θετικού και αρνητικού φορτίου που δημιουργεί κεραυνό ή βραχυκυκλώματα σε μικρότερο επίπεδο, όταν προσπερνιέται η παρεμβαλλόμενη ‘’λογική διάταξη’’ που προσφέρει δυνάμεις και γνώσεις.

Έχουμε παραδείγματος χάριν ένα ραδιόφωνο, μια τηλεόραση, ένα τηλέφωνο. Διαπερνώντας το ρεύμα τη διάταξη και αν λειτουργεί σωστά, μας δίνει ήχο, εικόνα, επικοινωνία κλπ. Ανάλογα αγαθά απολαμβάνουμε από άλλες εφευρέσεις. Είναι ευνόητα παράλογο κάποιος να καταργεί αυτές και ο ίδιος ο άνθρωπος σαν αγωγός, να ενώνει τον θετικό με τον αρνητικό πόλο. Με το που θα τον διαπεράσει το ρεύμα, θα του κάνει ζημιά. Αν μεν είναι μικρής έντασης, θα τον γαργαλίσει, αν είναι μεγάλης, θα τον τσουρουφλίσει…. Ακριβώς την ίδια και μεγαλύτερη παράλογη στάση τηρεί κάποιος, αν μπαίνει εγωιστικά μεταξύ γης και ουρανού, νομίζοντας ότι ΔΕΝ χρειάζεται Μεσσία και ‘’αγωγούς’’, λες και το κυτταράκι στέλνει άμεσα και χωρίς φλέβα το αίμα στην καρδιά, ή πάλι χωρίς αρτηρία (αγωγό) λαμβάνει το καθαρό αίμα. Ή και σαν αίσθηση/επικοινωνία το ίδιο κυτταράκι, ΔΕΝ χρειάζεται νεύρο σύνδεσης μεταξύ αυτού και του εγκεφάλου.   

Επανερχόμενοι όμως, στα προς σύνθεση κι όχι αντίθεση ζεύγη ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ και καθημερινότητά μας, το ίδιο το φως, ενώ στην αρχή οι επιστήμονες το προσέγγιζαν θεωρητικά ως ή κύμα ή σωματιδιακής μορφής, (τείνοντας στα άκρα και προσβάλλοντας - υποτιμώντας τους μη ομόγνωμους) η πράξη και η ακριβής έρευνα απέδειξε ότι είναι ΚΑΙ κύμα ΚΑΙ σωματίδιο. 

Θεολογικά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζεύγος της φύσης του Χριστού. Μερικοί λένε ή Θεός ή άνθρωπος. Κι όμως είναι, Ο Ιησούς Χριστός, ΚΑΙ Θεός ΚΑΙ άνθρωπος. Θεάνθρωπος.

Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα, πως κάθε ζευγάρι είναι δυνατόν να ενωθεί σε αρμονία. Πάλι μέσα από την Αγία Γραφή, Ο Κύριος αναφέρει για ένα ασύνδετο - άτοπο ζεύγος, που ΔΕΝ χωρά στην υγιή καρδιά. 

Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει• ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά. όρα δημιουργία κεραυνού…

Όταν πρόκειται περί ενός ανθρώπου, μπορούμε να δουλεύουμε συγχρόνως (με το αδιαλείπτως προσεύχεσθαι) ή σε διαφορετικούς χρόνους και την δράση και την προσευχή, μάλιστα, ως ομόρροπες συμπληρωματικές ενέργειες. 

Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να προσαρμοστεί, σε δύο ξεχωριστά, αλλά αδελφές, αγιογραφικά πρόσωπα. Την Μάρθα και την Μαρία. 

…γυνή δε τις ονόματι Μάρθα υπεδέξατο αυτόν εις τον οίκον αυτής και τηδε ην αδελφή καλουμένη Μαρία η και παρακαθίσασα παρά τους πόδας του Κυρίου ήκουεν τον λόγον αυτού. Η δε Μάρθα περιεσπάτο περί πολλήν διακονίαν επιστάσα δε είπεν Κύριε ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπεν διακονείν είπε ουν αυτή ίνα μοι συναντιλάβηται. Αποκριθείς δε είπεν αυτή Ο Κύριος Μάρθα Μάρθα μεριμνάς και τυρβάζης περί πολλά ενός δε εστίν χρεία Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής (Λουκ. ι’38)

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ υπηρετούσαν Τον Κύριο, με τον δικό της η καθεμιά τρόπο. Παρεξηγήθηκε η Μάρθα που η Μαρία την άφησε μόνη… (όπως και παρεξηγιούνται μερικοί που άφησαν τάχα τους αγωνιστές του κόσμου μόνους τους, κι οι άλλοι, ως ριψάσπιδες πήραν ως ‘’παθητικοί’’ τα βουνά). Σκοπός όμως είναι η επόμενη λαι τελευταία πρόταση: μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν…. καθώς ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ τιμούνται ως αγίες. 

Η προσευχή ιδιαιτέρως είναι η τέχνη της ακοής κι η φύλαξη, της δράσης (μετά φυσικά την ακρόαση – έχοντας κατ’ αρχάς, ένα μίνιμουμ θεωρητικής κατάρτισης). 

Αμέσως, δίνεται διαφορετική διάσταση των γενικών εννοιών προσευχή και δράση, γιατί μπορεί άλλα αντ’ άλλων να ακούμε, (σαν σπασμένο τηλέφωνο) άλλα αντ’ άλλων και αλλού να προσευχόμαστε (όχι στην ορώμενη με ευθές φως όαση, αλλά στην εξ αντικατοπτρισμού, φαντασία) και άλλα αντ’ άλλων να κάνουμε (παραβαίνοντας φυσικούς και πνευματικούς νόμους ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ). Όπως υπάρχει άστοχη και καταστροφική δράση, αλλά και αντίθετα, έτσι υπάρχει άστοχη ή εύστοχη προσευχή. 

Ο καθένας με την διάκρισή του, αν κινηθεί προς τον ορθό συνδυασμό προσευχής και δράσης συμμετέχει στην κοινή προσπάθεια μείωσης των παρενεργειών (πνευματικών ΚΑΙ φυσικών), για φιλάνθρωπο αποτέλεσμα, σε αντίθεση των πράξεων/δράσεων/ αντιδράσεων που σκοπό έχει να περάσει το δικό τους, αδιαφορώντας το πόσο ‘’ανθρώπινο και παναθρώπινο’’ είναι το θέλημά τους, κι όχι βολεύοντας μερίδα των ‘’επαναστατών’’.

Σε αυτήν την ιδιότυπη μάχη υπέρ της ζωής, μας δίνονται σχετικά ωφέλιμα παραδείγματα. Ο ασυρματιστής του στρατού και του Θεού (γέροντας Παϊσιος) μας δίνει αναλογικά βιώματα. Μέσα στην κοιλάδα μια διμοιρία μαχόταν. Όσο ο ασυρματιστής ήταν κι αυτός μέσα στην κοιλάδα, τα σήματα που εξέπεμπε ο ασύρματος ήταν ασθενή και δεν έφταναν εκεί που έπρεπε, γιατί τα έκοβε το ύψος των βουνών (λειτουργούν στα fm). Μόνο όταν ανέβηκε στον παρακείμενο λόφο, μπόρεσε και κάλεσε τα αεροπλάνα για βοήθεια. Και ήλθαν.

Μπορεί λοιπόν η ‘’φυσική’’ παρουσία ενός ιερέα ή ενός προσευχόμενου στο πεδίο δράσης και λαϊκού αγώνα, να είναι εμψύχωση και όχι μόνο, (ακόμη και πυροσβεστική αναστολή παθών όπως φαίνεται)

αλλά η ‘’πνευματική’’ παρουσία είναι κι αυτή εξίσου για να μην πω ιεραρχικά ανώτερη και απείρως δυνατότερη, από την προηγούμενη. 

Να δώσω δύο παραδείγματα, πάλι από τον γέροντα Παϊσιο. Το πρώτο, είναι με έναν μηχανόβιο, ο οποίος είχε ένα φοβερό τρακάρισμα μέσα στην πόλη. Ο ίδιος αναφέρει, πως κάποιος παπούλης (που πρώτη φορά τον έβλεπε) την ώρα που έπεφτε, τον άρπαξε από το δεξί χέρι, πάνω στον ώμο, τον έστησε στα πόδια του και δεν σκοτώθηκε. Στο μπουφάν του, ακριβώς σε εκείνο το σημείο σε μια τσεπούλα, η μητέρα του, χωρίς αυτός να το ξέρει, είχε βάλει την εικόνα του γέροντα Παϊσίου…. 

Ένα αυτοκίνητο, πέφτει από μια επικίνδυνη στροφή κάτω στον γκρεμό, εκεί στην γνωστή Κατάρα. Η οικογένεια, σώζεται θαυμαστά. Ο πατέρας, με το μικρό παιδί, μπαίνουν μετά από καιρό στο Άγιο όρος. Όταν το παιδί αντίκρυσε τον γέροντα Παϊσιο, κυριολεκτικά πήδηξε μέχρι επάνω και φώναξε: αυτός ήταν ο παπούλης που μας κράτησε κάτω και δεν σκοτωθήκαμε. 

Και στις δύο περιπτώσεις, ΔΕΝ τον είχαν ξαναδεί για να πει κάποιος πως τον φαντάστηκαν, ή θα ήθελαν οπότε και να έκαναν προβολή, ή άλλες δικαιολογίες σύμπτωσης (δικαιολογίες για να συνεχίσουν να υποτιμούν την δράση των προσευχομένων, παρά την φυσική τους απουσία από τον συγκεκριμμένο χώρο). Υπάρχουν τόσες αναφορές, που η απουσία άμεσης και φυσικής δράσης (όπως πιθανόν να θέλαμε να έχουμε στις δύσκολες στιγμές μας ή στους κοινωνικούς μας αγώνες, δίπλα) η προσευχή καλύπτει τα κενά, χωρίς μάλιστα πιθανές παρενέργειες.

Ποια κενά; ποιες αδυναμίες; ας δεχτούμε πως ο γέροντας ήταν παρών και στο τρακάρισμα με τη μηχανή και εκεί κάτω στο βάθος της χαράδρας. Με τι είδους φυσική δύναμη ο φιλάσθενος παπούλης θα άρπαζε από το μπράτσο τον μοτοσυκλετιστή; πως καταλάθος βρέθηκε στην χαράδρα; ώστε αυτοκίνητο που έπεφτε επάνω του να σταματήσει την ορμή με τα μπράτσα του;;; 

Μάλλον σε αυτήν την περίπτωση, μας συμφέρει η φυσική απουσία, παρά η φυσική παρουσία. Το πως όμως θα καλύψουμε ή θα υποχρεώσουμε την δυνατότερη (εκ των πραγμάτων) πνευματική παρουσία, είναι θέμα προσευχής, που έχει προηγηθεί η δράσις. Όχι ακριβώς όπως την γνωρίζουμε ή την φανταζόμαστε, αλλά σίγουρα προηγείται η πράξη από την θεωρία, με ένα πνεύμα να διαπνέει τα πάντα. Η φιλανθρωπία, η αγάπη, η ταπεινότητα, η ευσπλαγχνία, η συμπάθεια… 

Ο Κύριος, εκεί στον τεθνηκότα τετραήμερο Λάζαρο, παραγγέλει τους εκεί παρόντες, να μετακινήσουν τον βράχο. Μα Θεός είναι, ανάσταση θα κάνει σε λίγα λεπτά, ένας βράχος μπροστά σε αυτήν την δύναμη, την κυριολεκτικά Παντοδυναμία, είναι παιχνιδάκι. Κι όμως! Αφήνει και προτρέπει στον άνθρωπο να κάνει αυτό που μπορεί ώστε να έλθει Ο Κύριος και να κάνει όσα ο άνθρωπος δεν μπορεί.

Αν είμαστε θεωρητικοί αλλά όχι πρακτικοί, μοιάζουμε με κάποιον που καλεί ένα ελικόπτερο κι ενώ είναι στο υπόγειο ή σε κάποιον όροφο ενός πολυόροφου κτιρίου, ΔΕΝ κάνει τον κόπο να ανεβεί στην ταράτσα. Πάει τζάμπα η βοήθεια. Είναι η προσευχή, χωρίς την απαραίτητη δράση. Αν είμαστε πρακτικοί χωρίς θεωρία, δρούμε κατά το δοκούν και με τις δικές μας φτωχές δυνάμεις προσπαθούμε και πράγματι καταφέρνουμε κάποια αποτελέσματα, αλλά ΔΕΝ εκμεταλλευόμαστε την βοήθεια που θα μπορούσε να έλθει ΑΝ την ζητούσαμε (κατά το αιτείται και δοθήσεται). 

Εκτιμώ πως με μέτρο και με συμπλήρωση της μιας ενέργειας με την άλλη, μπορεί να έλθει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Με μία από τις δύο (βασικές) ελλείψεις, η επίτευξη του αποτελέσματος μοιάζει με αδύνατη. 

Και ειδικά σε αυτήν την φάση, που οι άθεοι (κατά δήλωση και ομολογία τους) προϊστάμενοι, που δεν μετρούν την δύναμη της ψυχής, ας μετρήσουν περισσότερο κόσμο στις πλατείες, να φοβηθούν από την κοσμοσυρροή και την δράση τους, ώστε να συσταλλούν από την εκ του ασφαλούς θέσπιση των απάνθρωπων μέτρων, αλλά και την πώληση (μετ’ επίπλων) της Ελλάδος, που πάνε να περάσουν. (πρωτογράφτηκε για τις ανάγκες ενός θέματος σε φόρουμ (acrobase) τον Μάιο του 2010, και διορθώθηκε εν μέρει σήμερα, τέλη Μαρτίου 2011, γιατί η ερώτηση προσευχή (και) ή (ή)  δράση επανατίθεται, πιο επιτακτικά…)

Με την ορθή δράση και ορθή προσευχή, οι παρενέργειες ελαττούνται, έως μηδενίζονται. Με τη μη ορθή όμως δράση και μη ορθή προσευχή, οι παρενέργειες δρουν αρνητικά στο σύνολό τους, με το αποτέλεσμα να αποβαίνει χειρότερο, παρά καλύτερο, απότι ήταν πριν.

Ποιες παρενέργειες και που;  

Μπορούν τέτοιες να εντοπιστούν ευκολονόητα. Ο προφήτης Ηλίας, και όχι μόνο, κατέβασε ας πούμε με την προσευχή του από τον ουρανό βροχή. Οι άνθρωποι μέσω τεχνολογίας και ανάλογες δράσεις μπορούν κι αυτοί τελευταία να κατεβάσουν βροχή και χιόνια, ‘’ψεκάζοντας’’ με στοιχεία τα σύννεφα και όχι μόνο.

Ο Ταξιάρχης Μιχαήλ από Μανταμάδος (και όχι μόνο) θεράπευσε καρκινοπαθή χωρίς τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών και άλλων μεθόδων. 

Είναι η ευστοχία της καθαρής προσευχής και πίστης, από την μονομερή εμπιστοσύνη μόνο στην δράση. 

Το μεταίχμιο της εμπιστοσύνης και προς ποία κατεύθυνση η μία ενέργεια να αντικαθιστά την άλλη, (περισσότερη προσευχή – λιγότερη δράση ή αντίθετα, στο σύνολό τους όμως πάντα στο 100%) είναι προσωπική υπόθεση και φιλοσοφία και στάση ζωής. Στο ένα άκρο είναι ο παντοδύναμος Λόγος που μας καλεί να γίνουμε θεοί κατά χάριν και το άλλο άκρο, η παντοδυναμία ( ; ) της πράξης (και επιστήμης) που πάλι είναι μία πρόκληση, να γίνουμε θεοί, αλλά χωρίς Θεό και Λόγο, με πλήθος παρενεργειών… πυρηνική ενέργεια αλλά με Χιροσίμα, και Φουκοσίμα πρόσφατα….

Όπως εκείνη η ελλειπής ειρήνη, η χωρίς ελευθερία (όπως θα ήθελαν να επιβάλουν οι αμαληκίτες, στο ισραηλιτικό γένος) σε σχέση με την τέλεια και μάλλον ποθούμενη ειρήνη ΜΕ ελευθερία, όπως ευλογεί Ο Κύριος δια του Σταυρού με τον μη παρόντα στον αγώνα που έδινε ο Ιησούς του Ναυή, Μωυσής, αλλά στηριζόμενος μυστικά από τον Α και Ω, Ιησού Χριστό, δια των σκιών παραστατών Ααρών και Ωρ.

Η όποια κίνηση του καθενός, που είναι χαρακτηριστικό της ζωής, ευελπιστούμε να στοχεύει τα ευνόητα. Αν όχι, επιλογή μας. 

Θυμάμαι στο βιβλίο της γερόντισσας Γαβριηλίας, (μιας γερόντισσας που έλιωσε η καρδιά της ΚΑΙ τα μέλη της στην ιεραποστολή, στην ασκητική της αγάπης) ένα περιστατικό, όπου είδε δυο παιδιά να μαλώνουν. Μας λέει λοιπόν η ίδια, πως όταν ήμουν πιο μικρή, σε τέτοια περίπτωση, θα έτρεχα να τα χωρίσω. Σε αυτήν την φάση, γυρνάω την πλάτη μου, παρακαλώ τον Ιησού να επιβάλλει την ειρήνη Του σ' αυτά τα αγαθά πλάσματα. Όταν ξαναγύρισα να τα δω, ήταν αγκαλιασμένα...

Εκτιμώ, πως μέχρι να φτάσει κάποιος σε αυτά τα μέτρα (ενεργοποίησης της δυναμικής προσευχής) πρέπει να προηγηθεί στο μέτρο του δυνατού, μέσω της καλής διάθεσης, η πρακτική δράση επιβολής ειρήνης (με ελευθερία). 

Κι ήρθε η ώρα πολιτικοκοινωνικά ΚΑΙ πνευματικά, η Ελλάδα να διαλέξει τι ειρήνη ποθεί, πώς να προσευχηθεί (αν θέλει) και πώς να δράσει (πάλι αν το θεωρεί αναγκαίο). Αριθμητικά; (ποσοτικά) για να μετρηθούν ως πολλοί, (ολόκληρος ο λαός) εκεί που η ψυχή τους από τους άρχοντες του κόσμου τούτου υποτιμάται έως μηδενίζεται; ή ΚΑΙ ποιοτικά ως αφύπνιση ψυχής και των δυνάμεών της, για την αγαπημένη πίστη και πατρίδα; 

Το σίγουρο είναι, πως η σημερινή κατάσταση, μάλλον οφείλεται στην χλιαρότητα ποιότητος προσευχής και την σοβαρή έλλειψη ποσότητος αντίδρασης, με αποτέλεσμα κάποιοι εκεί στο βάθος, να μειδιούν μαζί μας (που κατάφεραν να μαζοποιήσουν εμάς τους ραθύμους σε προσευχή ΚΑΙ δράση). Είμαστε τελικά αυτός ο λαός για γέλια ή για κλάματα;;;;

Στην Παλαιά Διαθήκη, σε κάποια στιγμή, Ο Θεός δηλώνει πως την σωτηρία σας και μη δίκαια καταστροφή σας, την οφείλετε στον αγαπημένο μου Δαυίδ. Κι ο Δαυίδ είχε ήδη πεθάνει (βιολογικά) 300 χρόνια πριν…

ΑΝ σωθεί η Ελλάδα, θα το οφείλει στους αγίους της. Παναγία πρέσβευε υπέρ ημών! Κύριε ελέησον!!!

Επανερχόμενοι στα καθ’ ημάς, όσον μπορεί να ψηλαφήσει ο νους και τα χέρια, δια της συνειδητοποίησης των αιτιών, που αποφέρουν απτά αποτελέσματα και που αφορά την δράση ΚΑΙ την προσευχή, η Μάρθα και η Μαρία, με ανάστροφη φορά ιεραρχίας και προσέγγισης σαν βιώματα και τα δύο, μας διδάσκουν: Την προσευχή της Μαρίας με το καθίσασα παρά τους πόδας του Κυρίου όπως αδιάσπαστα ήκουε και την δράση της Μάρθας, που παρότι φαίνεται να μεριμνούσε και να τύρβαζε περί πολλών (ίσως δλδ δρούσε χωρίς προσευχή), καλούμαστε να ακούσουμε ΚΑΙ να τηρήσουμε για να είμαστε μακάριοι. Να προσευχηθούμε ΚΑΙ να δράσουμε, ώστε με την ευλογία των αγίων να μάθουμε εμπράκτως και το που και το πώς να προσευχόμαστε και το που και το πώς να δρούμε θεάρεστα και αποτελεσματικά, για το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ ΚΑΙ επί της γης….

Για έναν ευλογημένο και ειρηνικό κόσμο υπό την σκέπη της γλυκυτάτης Θεοτόκου Μαρίας.

  

Για μία ευλογημένη ορθόδοξη Ελλάδα*. ΑΜΗΝ!

Κι αν έτσι γίνει, εκείνη η φιλόξενος πέτρα (στην Βηθανία με την Μάρθα και την Μαρία) που κάθησε να ξαποστάσει και να κηρύξει Ο Κύριος τους λόγους της Αληθείας, η Πέτρα - Χριστός, μετατίθεται πνευματικά, και βρίσκει φυσικό χώρο οικείο, την καρδιά μας, εγκαθίσταται χαρίζοντας την υπέρ νουν, ειρήνη Του, ώστε να μην χρειάζονται οι άλλες ‘’πέτρες’’ για επιβολή ειρήνης και ‘’ανθρώπινων’’ θελημάτων και αξιών, καθώς δεν υπάρχει πιο φιλάνθρωπο και υπεράξιο θέλημα στον κόσμο, από το πάνσοφο και άγιο θέλημα του Τριαδικού Θεού, που ορίζεται και σαρκούται, με το ενός εστίν χρεία: η ακρόασις και η τήρησις. Αμήν γένοιτο!   

προτεινόμενο για ανάγνωση:

Κίνηση/ακινησία, δύναμη/αδυναμία στη ζωή, ευλογημένοι συνδυασμοί ή άλογοι…

---

σχετικά συγγράμματα για την ευλογημένη συνάφεια ΕΛΛΑΔΟΣ + ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (κυκλοφορούντα σε ψηφιακή μορφή, με δυνατότητα ανάκτησης) 

τα εντύπως κυκλοφορούντα