Συν Αθηνά, και χείρα κίνει (μια προσέγγιση)

Κανέναν δεν στεναχωρεί αυτή η καραμέλα;! Αυτή η κακόγευστη καραμέλα, που υποτιμά την ενέργεια και βοήθεια του Θεού και υπερτιμά την δράση του ανθρώπου, λες και ό,τι κι αν κάνει είναι καλό και σωστό.

Φυσικά κι ευνόητα, όσα πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, να μην τα περιμένει να του τα κάνει ο Θεός.

Χαρακτηριστικά, στην ανάσταση του Λαζάρου, Ο Κύριος παραγγέλει τους ανθρώπους να μετακινήσουν τον λίθο. Μα! Θεός είναι, έναν λίθο δεν μπορούσε θαυματουργικά να μετακινήσει αφού μετά από λίγο θα ανέσταινε νεκρό τετραήμερο; Άσε που θάκανε και μεγαλύτερη εντύπωση.

Κι η εξήγηση είναι απλή και λογική, που το Υπέρλογο, δεν το καταργεί. Την συμπληρώνει.

Είναι σαν κάποιος
που ζει στον 2^ο όροφο μιας 5όροφης πολυκατοικίας και να ζητά, ‘’άνωθεν’’ βοήθεια. Αυτή σαν ελικόπτερο, έρχεται και παρκάρει στην ταράτσα. Μετά; Για να λάβει αυτήν την βοήθεια δεν πρέπει να κινηθεί από τον όροφό του μέχρι την ταράτσα;

Αυτό είναι που μπορεί (και καλό θα ήταν) να κάνει, αυτό είναι το χείρα κίνει.

Εξυπακούεται ότι ο άνθρωπος που ζήτησε βοήθεια, βγαίνοντας έξω από την πόρτα του διαμερίσματός του, αρχίζει και ανεβαίνει τις σκάλες, κι όχι τις κατεβαίνει, γιατί κι αυτό εντάσσεται στο χείρα κίνει. Εύγε στον άνθρωπο που κάτι κάνει, (και δεν τα περιμένει άεργος και παθητικός, όλα από το Θεό) αλλά τα συγχαρητήρια αρμόζουν σε αυτόν που κάνει το σωστό, το λογικό.

Είναι μάλιστα και σωτήριο, όταν σκεφτούμε τον άνθρωπο που έπεσε μέσα στην θάλασσα και ζητά βοήθεια από την Αθηνά. Ναι! Φυσικά και χείρα κίνει, (χωρίς να ολιγοπιστούμε ότι μπορεί Ο Κύριος των δυνάμεων να μας σώσει, έστω κι έτσι) αλλά επανερχόμενοι στις δικές μας υποχρεώσεις που δεν πρέπει να τις μεταθέτουμε, χείρα κίνει, αλλά πως; ατάκτως ή ευτάκτως; Μήπως δεν εξαρτάται από την θέση και στάση μας; Αν είμαστε ανάσκελα ή μπρούμυτα οι κινήσεις δεν πρέπει να είναι ανάλογες; Ενώ στην μια περίπτωση οι κινήσεις του προσθίου θα μας ανεβάσουν στην άλλη οι ίδιες κινήσεις, θα μας φουντάρουν; Οι ίδιες ακριβώς κινήσεις τη μια μας σώζουν και την άλλη γίνονται αιτίες απωλείας.  Δίκαια χαρακτηρίζοντάς μας αυτόχειρες…   

Ερανειζόμενοι όρους από τα απλά μαθηματικά, του συνόλου και του υποσυνόλου, του μέρους και του όλου, εκτιμώ πως ασφαλίζεται η ελληνική πρόταση, έχει περιθώρια να εξυγιανθεί από το καλώς λίαν στο άριστα, αλλά και γίνεται οδοδείκτης και Οδός, Ο Σεσαρκωμένος Λόγος για κάθε λόγο. Το Καλό για κάθε καλό.

Μήπως η όποια γνώση (φυσική και λογική) δεν ανήκει στο όλον της Παντογνωσίας; Η δύναμη ως μέρος της Παντοδυναμίας; …

Πόση αξία έχει κάθε δύναμη και κάθε γνώση, όταν είναι αποκομμένη και δεν δέχεται το φυσικό της θησαυροφυλάκιο, από το οποίο εξήλθε;

Ένα αυστηρό παράδειγμα (με την έννοια όσων δεν βολεύονται με τίποτα υποδεέστερο από το τέλειο – όχι βέβαια νοσηρώς, αλλά υγιώς και με μέτρο κινούμενοι) είναι το όλο χαρτονόμισμα και το μέρος αυτού.

Πάρτε ένα χιλιάρικο. Το αποκομμένο μέρος, ας πούμε 10%, αξίζει 100; Το 20% αξίζει 200; Ας τολμήσει, ας ερευνήσει, να βγει στην αγορά, να ελέγξει την αξία του μέρους. Αν κάτι που αξίζει πολύ λιγότερο, μπορεί με αυτό το μέρος που κατέχει, να το αγοράσει. Νομίζω πως εμπράγματα, το μέρος από μόνο του, δεν έχει καμμιά αγοραστική αξία.

Μετά, έρχεται το αγιογραφικό, ωμοιώθη η Βασιλεία με ένα μεγάλο μαργαριτάρι, που οι έμποροι που το επιθυμούν, πουλούν τα μικρά για χάριν του μεγάλου.

Συνειρμικά συμπερασματικά, καλό θα ήταν να αποδίδεται η κάθε γνώση, δύναμη, αγάπη μας στην Παντογνωσία, Παντοδυναμία και Παναγαθότητα του Τριαδικού Θεού, ώστε

να ενδυναμώνουν οι σχέσεις μέρους και Όλου

να εγκαθίσταται η αίσθηση της ταπεινότητος ότι τίποτα (πραγματικά καλό) δεν μας ανήκει, αν  δεν ανοίξουν τα σπλάγχνα του αγαθοδότη Θεού, που αν δεν ευλογούσε (ή δυστυχώς και επέτρεπε) ΔΕΝ θα αποκτούσαμε τίποτα και τέλος   

να γεμίζει η ζωή μας με δόξα Θεού, μυστική και μυστηριακή σχέση, ευχαριστία και ευγνωμοσύνη, ενθυμούμενοι πως η ευχαριστία του λαμβάνοντος, ερεθίζει την γενναιοδωρία του δίδοντος.

Από την άλλη, αξίζει τα μικρά χαρισματάκια (το τάλαντο του καθενός) που φιλοπόνως εργάζεται, ακόμη και να το θυσιάσει, για χάριν του μεγάλου.

Και επανερχόμαστε στον δεσμό του καλού με το Καλό, του λόγου με Τον Λόγο ή στο παρόν, της βοηθείας της Αθηνάς απέξω και της εκδηλωμένης εντός μας, σοφής (εκ της Σοφίας) λυτρωτικής ή τελεσφόρου πράξεως.

Δεν απέχει κάποιος από την απαραίτητη αυτογνωσία, αν θεωρήσει τον όλον εαυτό σαν καλούπι. Ε-αυτός, είναι η ε(ικών) Αυτού, σε σχέση με το ε-γώ, που είναι η ε(ικών) επί γης, δλδ σκιά.

Κι ο εαυτός πληρούται, με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, το δε εγώ σαν σκιά καταργείται, όσο το Φως εισέρχεται, εμπνέει, συνοδοιπορεί, κινεί. Έτσι, για να ξέρουμε τι πρέπει να πολεμάμε και τι και πώς να ενεργούμε, εκτός αν αλλιώς (ελευθέρως) αποφασίσουμε.

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός του πρωτοκορυφαίου Παύλου, της παύλας των μυστικών βιωμάτων.

Κι είναι μυστικό βίωμα που γνωρίζεται κατά τάξιν και ετοιμότητα με διάκριση να αποδίδει, κάποιος κάθε καλό στο Καλό, άρα και ποια εύστοχη ‘’κίνηση χειρών’’ (γενικώς αντιμετώπιση) είναι ομόρροπη, συμφέρουσα, λυτρωτική και αναστάσιμη ΣΥΜΦΩΝΗ με το ‘’συν Αθηνά’’. 

Αλλιώς, άστοχα υποτιμήσαμε την Παντοδυναμία του Θεού, αστόχως υπερτιμήσαμε την δράση (και εκδηλωμένη δύναμη/γνώση) του ανθρώπου και με τέτοιες αστοχίες, είναι μάλλον ανοησία μας να ζητάμε (αντικειμενικά) καλό αποτέλεσμα… χωρίς Καλό και χωρίς καλό. 

Κρίμα μας, γιατί ενώ πάμε να το παίξουμε πραγματιστές, πρακτικοί κι όχι θεωρητικοί, η προφερόμενη και προσφερόμενη καραμέλα, είναι κακόγευστη και δείχνει άνθρωπο μη πνευματικό, παρά την πνευματώδη ρήση...

-------

Σχετικός δεσμός (προσευχή ή δράση ή προσευχή ΚΑΙ δράση)


------


ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ κι είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε, ακούμε το: ...χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν.. και από την άλλη, ποιος μπορεί να δογματίσει ότι υφίσταται καλό εκτός Καλού; έτσι, όπως ζητάνε οι αγιογράφοι βοήθεια και υπογράφουν ''δια χειρός'' έτσι να ζητούμε από τον καλό Θεό, να μας κινεί όχι μόνο την χείρα, αλλά και νου και σώμα, όλα τα μέλη, όλον τον εαυτό, εις τα ωφέλιμα. 


Προσωπικά και συλλογικά.


Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις το καλό συνεργαζόμενο με το Καλό, το λογικό με το Υπέρλογο, ομόρροπα και ομόπνοα, μπορεί να φέρει στον κόσμο το καλό, προτείνοντας η όλη προσέγγιση την μετοχή στα άγια (μυστικά και μυστηριακά), ώστε τα μέλη μας να γίνουν καλοί αγωγοί στο Καλό και μονωτές στο κακό, ώστε χριστοκίνητοι και πνευματοκίνητοι, να παραδώσουμε έναν κόσμο καλύτερο στα παιδιά μας.   


Τότε, θάχει βάλει το χέρι Του Ο καλός Θεός κι η καλή μας Παναγία (ΚΑΙ) μέσω των δικών μας αγώγιμων χεριών θα επιτελεσθεί το ποθούμενο θαύμα. Το δε, συν Αθηνά και χείρα κίνει δεν θα είναι δύο έννοιες ξεχωριστές, αλλά μία: ...τα πάντα και εν πάσι, Χριστός. 


Δεν θα είναι Καλό ή καλό, Θεός ή άνθρωπος, αλλά Θεός ΚΑΙ άνθρωπος, Θεάνθρωπος Χριστός υπουργούσης για αυτήν την ένωση εις Ένα, της γλυκυτάτης Θεοτόκου, της Υπερμάχου Στρατηγού, Στην οποία αναπέμπουμε ευχαριστήρια.


(του Ακαθίστου, της επουράνιας κλίμακος δι ης κατέβη ο Θεός, της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, και συγχρόνως του αγίου Ιωάννου της κλίμακος - Σιναϊτου 30 Μαρ 2012).


Κύριε δόξα Σοι!!!   

----------

με μία τελευταία παρατήρηση. Η ορθή/ορθόδοξη πίστη, μπορεί να καλύψει τα κενά της δράσης. Το αντίθετο δεν ισχύει... 

* Κάποιος Κωνσταντινοπολίτης, που αγαπούσε πολύ τον άγιο Νικόλαο επιβιβάστηκε σε πλοίο, για κάποιες δουλειές του. Λόγω ούριου ανέμου, γρήγορα ξανοίχθηκαν μεσοπέλαγα. Εκεί όμως, τους έτυχε θαλασσοταραχή. Ήταν αργά το βράδυ, όταν εξήλθε στο κατάστρωμα, όπου οι ναύτες άλλαζαν την κατεύθυνση των ιστίων, με τα σχοινιά. Από ατυχία, σκόνταψε και έπεσε μέσα στην θάλασσα. Κανείς δεν μπορούσε - λόγω σφοδρών ανέμων - να τον βοηθήσει, κι αυτός, καταποντιζόμενος με κλεισμένα μάτια και ανάσα, ζητούσε βοήθεια από τον Άγιο Νικόλαο. Σε κάποια στιγμή, αισθανόμενος ότι πατάει σε στέρεο έδαφος, και νομίζοντας ότι είναι στο βυθό, συνέχιζε να επικαλείται τον άγιο. Ανοίγοντας τα μάτια του, προς έκπληξή του, βλέπει ότι ήταν μέσα στο σπίτι του στην Κωνσταντινούπολη και τα νερά να στάζουν σαν ποτάμι από τα ρούχα του. Από τις φωνές του ξύπνησε τους γείτονες. Το υπόλοιπο της νύχτας το πέρασε στην Εκκλησία, ευχαριστώντας τον άγιο. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο. 

Πρόσθες ημίν Κύριε πίστη, νουθέτησέ μας και αφορμάς μετανοίας, παράσχου ημίν… Κύριε δόξα Σοι!!!