όταν οι δαίμονες ομολογούν αληθινό Θεό... (2)

Συνέχεια αυτού: όταν οι δαίμονες ομολογούν αληθινό Θεό...

(2) Για την αντίληψη τι είναι αποκομμένο, δλδ ποια είναι η ‘’φύσις’’ του  δαιμονικού και πως μπορούμε να την διακρίνουμε, αρκεί να χρησιμοποιηθεί ένα κοσμικό και ορατό σχήμα, που να μας δίνει την δυνατότητα αναγωγής στα αόρατα, αφού αυτά ζητήσαμε να γνωρίσουμε δια ψηλάφησης. Εκ του ορατού ίχνους, στην αόρατη ουσία. Αόρατη για τα χοϊκά μας μάτια και όσο αυτά δεν είναι  χάριτι, πνευματικοποιημένα.

Ο πανταχού Παρών και τα πάντα πληρών συνέχει με μυστικούς δεσμούς, τα πάντα εν τη χειρί Του. Ο Παντεπόπτης έχει δομήσει ένα υγιές Σώμα και μας καλεί να συμμετέχουμε άμεσα Σε Αυτό, για την απολαβή όλων των χαρισμάτων της Αγάπης. Ζωής, Υγείας, Ελευθερίας, Γνώσης, Δύναμης…

Πλην της άμεσης σχέσης, υπάρχει και η έμμεση. Ευλογείται η άμεση και παραχωρείται και επιτρέπεται η έμμεση. Και οι σχέσεις, είναι
αναλογίες, είναι λόγοι. Λόγοι (με μικρό λ) εκπορευθέντες από Τον Λόγο με την ελευθερία να προχωρήσουν στην ένωση ή να παραμείνουν αποκομμένα.

Στη συνείδησή μας παρουσιάζονται διαρκώς τέτοιοι λόγοι και είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να τους ενώσουμε με το Όλον, να τις κατατάξουμε στον ‘’χώρο’’ που ανήκουν ως άμεσους ή έμμεσους.

Κι οι ‘’χώροι’’ που φιλοξενούνται οι λόγοι, είναι 3. Οι μέσα στον Λόγο λόγοι. 

Μέσα στο πάμφωτο είναι Του, χωρίς ίχνος σκιάς, αφού είναι ΦΩΣ. Από αυτόν τον (παραδείσιο) χώρο εξέπεσε ο ΑΔΑΜ και στήθηκε μετά την επιλογή του ανυπακοής, απέναντι. (Γεν.γ’24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.)

Ακόμη αργότερα, μετά τον φόνο του Άβελ από τον Κάϊν ο φιλοξενών (αφιλόξενος εν τοις πράγμασι) χώρος εξέπεσε στο κατέναντι (Γεν.δ’ 16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.) 

Μέσα – απέναντι – κατέναντι, λόγοι ως άνθρωποι και λόγοι ως λόγοι… με, τον έναν κτιστό χώρο που λουζόταν από Άκτιστο Φως, επειδή παρεμβλήθηκε ο αντικείμενος, να χωριστεί σε δύο επιμέρους χώρους. Αυτόν τον απέναντι, πάλι με φως ευθές και τον κατέναντι και σκιώδη, με φως πλάνο και εκ διαχύσεως.

Ο ΑΔΑΜ εκάθητο απέναντι του παραδείσου και ωδύρετο. Κατάσταση που για μερικούς, δλδ να βλέπουν απλά Τον Χριστό αλλά μη συμμετέχοντες στο ΕΝΑ ΣΩΜΑ – Μυστήρια ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τους είναι αρκετό…. Και δεν ωδύρονται, αλλά τουναντίον αυτοπροβάλλονται ως μακάριοι. Θερμαίνονται από τον νοητό Ήλιο, μυστικά, αλλά δεν μετέχουν μυστηριακά. 

…Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Απρόσωπα, σχηματικά.

Και οικονόμησε (όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου) να έλθει Ο Κύριος, ως Πρόσωπο να ενσαρκωθεί ως νέος ΑΔΑΜ, να λάβει δούλου μορφή για να φωτίσει τους καθήμενους εν σκότει και να τελειώσει το έργο που είναι η κατά κράτος διάλυση του αντικειμένου. (κατάσταση βιούμενη όχι χρονολογικά, δλδ επειδή ήλθε συνέβη, αλλά κατά την ετοιμότητα και εργασία του καθενός και δια της χάριτος και επισκέψεως Του Κυρίου) 

Ο θησαυρός των αγαθών, εμπεριέχει όλα τα ‘’νομίσματα’’ που είναι πληρωμένα με ΦΩΣ. Είναι το θησαυροφυλάκιο ο Λόγος. Μόλις παρεμβληθεί όμως ένα αντικείμενο, ένα νόμισμα χοϊκό, αμέσως χωρίζει αυτήν την ολότητα, σε δύο πλευρές. Αυτήν της επάνω όψεως, την φωτεινή και την άλλη, της κάτω όψεως, την σκιώδη.

 

Από εμάς εξαρτάται η συνέχιση ενασχόλησης με τα άστρα… και τις ριπτόμενες από αυτά, σκιές, με τα ενδιαφέροντα μεν, αλλά εξοστρακίζοντα την συνείδηση σε άλλα συστήματα, σε άλλους πολιτισμούς σε άλλα είδωλα ή τεχνοείδωλα. 

Ριπτόμενες οι σκιές από έξω προς τα μέσα. Είναι όμως καιρός να πληθύνεται μέσα μας το σκοτάδι; Κατά την λογική, είναι απαιτητό η πλήθυνση φωτός, αυτό που πραγματικά ΔΙΨΑ η ψυχή. Είναι καιρός νήψης. Το έσω φως, ο μείζων εν ημίν*, να ‘’φωτίσει’’ τα έξω και ομολογεί δια βιωμάτων τον εν σαρκί Θεό. ΔΕΝ μας συμφέρει να μείνουμε με την αποκομμένη ΓΝΩΜΗ. 

Μας συμφέρει η μετάστασή μας στον φωτεινό χώρο της ΓΝΩΣΗΣ και την άλλη όψι του νομίσματος. Σε μας επαφίεται το πέρασμα. Από το κατέναντι (και σκιές) στο απέναντι και από εκεί στο Μέσα. Λόγοι μέσα Στον Λόγο, συμπαρασέρνοντας όλους τους λόγους, που με επιλογή μας, ενώνουμε και δεν αφήνουμε τίποτα αποκομμένο, βιάζοντες θεαρέστως την φύση προς το εσχατολογικό παν γόνυ κάμψει….

Κάθε γνώση να την ενώσουμε και να μην την αφήσουμε αποκομμένη από την Παντογνωσία, Κάθε δύναμη με την Παντοδυναμία…. διακρίνοντες μετά από αυτό χάριτι, ποια η ματαία γνώμη και μέριμνα και τυρβασμός εξωστρεφής και ποια η ωφέλιμη γνώση, η μετάγουσα στην ευθεία θεωρία και τέλος η εισάγουσα στον λογικό Παράδεισο. (όπως όλα ευκρινώς αποτυπώνονται στο απολυτίκιο των Χριστουγέννων).

ΑΝ ΔΕΝ παρεμβαλλόταν το αντικείμενο, δεν θα είχαμε σκιές. Και ο Κύριος έρχεται, και καταργεί τις σκιές, και πληροί τα σύμπαντα με φώς. Νικά τον αντικείμενο και αντίδικο της σωτηρίας μας και μας κάνει συμμετόχους, όσο βιώνουμε Αυτόν, ως συγκείμενο.

Κι είναι Παρών μαζί μας, έως της Συντελείας. Τοις οδοιπορούσι συνοδεύων. Τοις πλέουσι, συμπλέων, τους νοσούντας ιάται… Ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών.

-------

* Α’Ιωαν. δ’4 ῾Υμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καὶ νενικήκατε αὐτούς, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ. 5 αὐτοὶ ἐκ τοῦ κόσμου εἰσί· διὰ τοῦτο ἐκ τοῦ κόσμου λαλοῦσι καὶ ὁ κόσμος αὐτῶν ἀκούει. 6 ἡμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐσμεν· ὁ γινώσκων τὸν Θεὸν ἀκούει ἡμῶν. ὃς οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἀκούει ἡμῶν. ἐκ τούτου γινώσκομεν τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας καὶ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης.

Δύο ακόμη διευκρινιστικά σχήματα αναλογικά, που δια των ορωμένων μπορεί ο νους να μεταβεί στα αόρατα.

με μία παρατήρηση… εκ των συνειρμικών εξαγομένων σκέψεων...

ότι η διαρκής υπερίσχυση της φυγοκέντρου, δια των θελημάτων της, στην ζωή μας, ο ουραγός (ς) μας άγει νομοτελειακά στον εξοστρακισμό και στο χάος, έξω της τάξης, ενώ η διαρκής εμμονή στο θέλημα Του Θεού και αρχηγού και τελειωτού της Πίστεώς μας Χριστού-Λόγου (2), μας άγει, δια της κεντρομόλου Οδού, χάριτι εντός Του Εαυτού Του.

Αμήν, τίποτα να μην μείνει αποκομμένο και η ολκάς των θελόντων σωθήναι, να μας βοηθήσει, αντιπροτείνοντας πανίσχυρη χείρα βοηθείας, επιβλέπουσα και θεραπεύουσα ευσπλαγχνικά, την δική μας ασθένεια.