ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΕ ΠΙΛΟΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ!

ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012

 

Πρίν ἀπό περίπου ἕναν μῆνα ἕνα πολεμικό ἀεροσκάφος μας πραγματοποιοῦσε πτήση. Πλήρωμα δύο ἄτομα, ὁ κυβερνήτης καί ὁ συγκυβερνήτης.

 

Στά πολεμικά ἀεροσκάφη ὁ κυβερνήτης κάθεται μπροστά ἐνῶ τό κάθισμα τοῦ συγκυβενήτη εἶναι ἀπό πίσω του. Καθώς πετοῦσαν σέ μεγάλο ὕψος ξαφνικά διαπιστώθηκε βλάβη. Σταμάτησαν νά λειτουργοῦν τά ὄργανα τοῦ σκάφους, ἔσβησαν ὅλα, ὁπότε τό ἀεροπλάνο ἄρχισε νά χάνει ὕψος, νά πέφτει. Ἀμέσως ὁ κυβερνήτης ἐνημερώνει τόν πύργο ἐλέγχου γιά τήν βλάβη καί παίρνει ἔγκριση νά ἐγκαταλείψουν τό σκάφος μέ τόν γνωστό τρόπο τῆς ἐκτίναξης τῶν θέσεων. Τό ἀεροπλάνο συνεχίζει νά χάνει ὕψος. Οἱ στιγμές εἶναι τραγικές! Ἀπό τό ὕψος πού βρίσκονται πέφτουν μέ μεγάλη ταχύτητα. Οἱ δύο πιλότοι συγχρονίζονται γιά τή στιγμή τῆς

Ὁ βλάσφημος ἀνθυπασπιστής

Ὁ Χρῆστος Βέργος, ἐπιστρατευμένος στὸν πόλεμο τῆς Κορέας, διηγεῖται: Ἤμουν ἀνθυπασπιστὴς στὸ τάγμα τῆς Κορέας. Δὲν πίστευα πουθενά, παρὰ μόνο στὴ δύναμη τῶν βαρέωνὅπλων ποὺ κατεύθυνα.

Ἐπὶ πλέον ἤμουν ἀδιόρθωτα βλάσφημος. Ὅλες οἱ βλασφημίες μου συγκεντρώνονταν στὴν Παναγία.

Ὅσοι μὲ ἄκουγαν ἀνατριχίαζαν. Οἱ φαντάροι μου ἔκαναν τὸν σταυρό τους, γιὰ νὰ μὴν τοὺς βρεῖ κακό.

Οἱ ἀνώτεροί μου διαρκῶς μὲ παρατηροῦσαν καὶ μὲ τιμωροῦσαν. Ὥσπου μία νύχτα ἔζησα ἕνα ὁλοφάνερο Θαύμα.

Ξημέρωνε ἡ 7η Ἀπριλίου 1951.

Μὲ τὴ διμοιρία μου εἶχα καταλάβει μία πλαγιὰ σὲ ὕψωμα κοντὰ στὸν 38ο παράλληλο.

Μέχρι τὰ ξημερώματα ἔμεινα ἄγρυπνος στὸ ὄρυγμά μου μαζὶ μὲ τὸν στρατιώτη

ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες...

Η ορθόδοξη παράσταση της Αγίας Τριάδος, σε εικόνα είναι η Φιλοξενία του Αβραάμ. 

Εκλήθη ο Αβραάμ περάτης. Καλούμαστε κι εμείς να περάσουμε από τον ένα φωτισμό (από το απλά Ο ΘΕΟΣ) που αδιάκριτα μπορεί κάποιος θεϊστής να πιστεύει, στον άλλον (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ)* , της ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Επιπλέον,  …και ου κληθήσεται έτι το όνομα σου άβραμ αλλ’ έσται το όνομα σου αβραάμ ότι πατέρα πολλών εθνών τέθεικά σε… (Γεν.ιζ’5) και την Σάρα την μετονομάζει πλέον Σάρρα. Ήταν τότε ο Αβραάμ 99 χρονών… (όταν είδε... τρεις ορθίους άνδρας και ανεφώνησεν Ο Κύριός μου...) 

Προσθέτει Ο Κύριος το Α της Αγάπης (και Αληθείας) στην κεφαλή και το Ρ της δικαιοσύνης, στο σώμα, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, σε όσους ‘’φιλοξενούν’’ το Τριαδικόν Έν

Πεντηκοστή και Αγίου Πνεύματος...

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΔΟΜΗΘΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΕΔΟΜΗΘΗ! 

ΤΡΙΑΣ ΑΓΙΑ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!!

Τριάδα Ὁμοούσιον ὑμνολογήσωμεν, Πατέρα, καὶ Υἱόν, σὺν Ἁγίῳ Πνεύματι· οὕτω γὰρ ἐκήρυξαν πάντες οἱ Προφῆται, καὶ Ἀπόστολοι μετὰ Μαρτύρων.

Ελληνορθόδοξη σχέση (αναλογία) σχήματος – μορφής και εμπεριεχόμενης ουσίας

περί διαφορών μαντείας – προφητείας και μαγείας – θαύματος (αγίου)

Φυσικά και θα δεχόμασταν ως χριστιανοί, όπως θα έκανε και κάθε λογικός άνθρωπος, την προφητεία και το θαύμα, εναντιωνόμενοι στα άλλα δύο σκέλη των συγκρινομένων εννοιών και ενεργειών, μαντείας και μαγείας. 

Το θέμα όμως βρίσκεται, όχι περισσότερο στο όνομα που ο καθένας από την οπτική του γωνία, προσδίνει στα φαινόμενα, αλλά στο τι πραγματικά είναι. Και εξηγούμαι με λιτά παραδείγματα. Ο Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος τα διάφορα μαρτύρια που του έβαζε ο Διοκλητιανός, τα ξεπερνούσε με τη δύναμη του Αληθινού Θεού. Κι όμως, όλα αυτά τα ‘’θαύματα’’, ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας, τα περνούσε για μαγείες, πιέζοντας μάλιστα τον μάγο του Αθανάσιο… να εφευρίσκει καινούρια πιο δυνατά μαγικά, (φαρμάκια) ώστε να νικήσουν την ‘’μαγεία’’ του Γεωργίου. Ακόμη και νεκρό ανέστησε, μπροστά στα μάτια του και ο Διοκλητιανός αρνιόταν πεισματικά να δεχθεί ότι είναι θαύμα. Όταν ο ίδιος μάγος Αθανάσιος παραδέχθηκε την ανάσταση ομολογώντας ως αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό, ο Διοκλητιανός έλεγε ότι: ά! μεταξύ σας τα

Αστρολογία φυσιογνωμική και Ορθοδοξία

Η αστρολογία, ασχολείται με τους πλανήτες και προσφέρει φως αχνό, αστέρων που δύουν ενώ η Ορθοδοξία αναφέρεται σε Αστέρα Άδυτο και Απλανή, Φως Ανέσπερο.

Κι ενώ οι ημέρες και οι νύχτες εναλλάσσονται, ο καθένας σε όποιο φως θέλει, στηρίζει τον φωτισμό και ζωή του.

Άλλοι, μέρα – νύχτα συμβουλεύονται τα άστρα κι άλλοι, μέρα – νύχτα, συμβουλεύονται Τον Άδυτο Αστέρα, ρυθμίζοντας την ζωή τους ανάλογα. Οι πρώτοι πολλές φορές επιρρίπτουν την ευθύνη στα άστρα και οι δεύτεροι στον εαυτό τους.

Ρωτήθηκε ο ΑΔΑΜ από τον Θεό:

- παιδί μου γιατί έφαγες από τον απαγορευμένο καρπό;

- δεν φταίω εγώ, η γυναίκα που μου έδωσες φταίει.

- ΕΥΑ, γιατί έφαγες από τον απαγορευμένο καρπό;

- δεν φταίω εγώ, ο όφις με εξαπάτησε…

(Γεν.γ’11καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός· τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες; 12 καὶ εἶπεν ὁ ᾿Αδάμ· ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ᾿ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον. 13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς

Ο Γέρων Πορφύριος και ο ταξιτζής

Κάποια φορά ο Γέρων Πορφύριος ξεκίνησε μαζί με τρία πνευματικά τέκνα του να πάνε σ' ένα μοναστήρι, για να τελέσουν έναν Εσπερινό.

Αρχικά, είπαν να πάνε με τα πόδια. Αφού, όμως, περπάτησαν κάποια απόσταση κι επειδή ο Γέρων Πορφύριος ήταν κουρασμένος, σκέφτηκαν, μια καί το μοναστήρι εκείνο ήταν κάπως μακριά, να βρουν ένα μεταφορικό μέσον, αντί να πάνε με τα πόδια.

Εκείνη την ώρα φάνηκε από μακριά ένα ταξί. Είπαν τότε στο Γέροντα οι συνοδοί του -καί οι τρεις λαϊκοί, όχι κληρικοί- να κάνουν ένα νεύμα στο ταξί να σταματήσει, για να ρωτήσουν τον οδηγό αν μπορούσε να τους μεταφέρει στο μοναστήρι. «Μη φοβάστε», τους είπε, «θα σταματήσει μόνος του ο οδηγός του ταξί. Αλλά, όταν θα μπούμε στο ταξί, να μη μιλήσει κανένας σας στον οδηγό• μόνο εγώ θα του μιλήσω». Έτσι κι έγινε. Σταμάτησε ο οδηγός του ταξί, χωρίς αυτοί να του κάνουν νεύμα, μπήκαν μέσα καί ο πατήρ Πορφύριος είπε στον οδηγό τον προορισμό τους.

Μόλις ξεκίνησαν, ο οδηγός του ταξί άρχισε να καταφέρεται εναντίον των

''Σκάσε επί τέλους νά λές συνεχώς "Δόξα Σοι, ό Θεός!''

Πρίν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ' έκάλεσαν νά εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου τό όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σέ κακή κατάστασι. Ό καρκίνος μέ τίς ραγδαίες μεταστάσεις τόν είχε προσβάλλει καί στό κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, τό διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Καί μου είπε τά εξής, γιά τό πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως τό τόνισε, "σκληρός άθεος" καί άπιστος.

«Ήλθα έδώ πρίν άπό 35 περίπου μέρες, σ'αυτό τό δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου

H συγκλονιστική ιστορία ενός ναρκομανούς.(Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Νεομάρτυρος Εφραίμ)

Ήταν απόγευμα, ένα από τα συνηθισμένα πολυτάραχα απογεύματα στο κέντρο της Αθήνας. Ο κόσμος ουρά στην στάση της Ομονοίας των ΤΑΞΙ.

- Κουκάκι, παρακαλώ!… – Ευχαρίστως, του απαντώ• και αυτός ήταν όλος ο διάλογος μέχρι τέλους της διαδρομής, διότι το ύφος και ο τρόπος δεν άφηνε κανένα περιθώριο συζητήσεως. Στο ύψος του Αγίου Ιωάννου (Γαργαρέτας) και επί της οδού Βεΐκου κατέβηκε, και λίγα μέτρα πιο κάτω ένα άλλο χέρι με το χαρακτηριστικό νεύμα με σταματάει.

Ήταν νεαρός ο καινούργιος μου επιβάτης 25-27 ετών περίπου, μετρίου αναστήματος και κρατούσε μια βαλίτσα. Τοποθετώντας εγώ ταπράγματα του στο «πόρτ-μπαγκάζ», ο νεαρός κάθησε στην θέση του συνοδηγού.

Και με μια ποιητική έκφραση, που σπάνια χρησιμοποιούσα κατά το παρελθόν: «Σαν Βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, ναύχεσαι ναναι μακρύς ο δρόμος σου, μεγάλο το ταξίδι», υπονοούσα: «για που πάμε;»

- Ναι, φίλε μου, για την Ιθάκη, όμως όχι για το νησί, όπως θα φαντάστηκες, άλλα για το

Περάσματα και Θύρα

(από μνήμης) μια φορά, ο νασρεντίν χότζας είχε δημιουργήσει μια παράξενη γνώμη για το πρόσωπό του, αφού σε κάποια παιχνίδια ενώ είχε σίγουρη τη νίκη έχανε και από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, νικούσε. Ένας μικρός παραξενεμένος, τον ακολούθησε κρυφά, για να δει τι κάνει. Κάπου λοιπόν που ξεκουραζόταν σε ένα ποτάμι, αφού είδε πως δεν τον έβλεπε κανείς, προτείνει το χέρι του, και βγάζει από το πουθενά ένα γλύκισμα. Αφού το έφαγε, ξαναβγάζει από το πουθενά, άλλο ένα. Μετά βγάζει και κρασί και πίνει.

Τρελλάθηκε ο μικρός, πετάγεται μπροστά του και αφού τον προσκυνάει τον παρακαλάει να τον κάνει μαθητή του. Αφού δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, τον ρωτά: θα σε κάνω μαθητή μου, αλλά θέλω να μου πεις ποιον δρόμο θέλεις να διαλέξεις. Τον εύκολο ή τον δύσκολο.

- τον δύσκολο απαντά ο μικρός.  

- κανονικά ξεκινάμε από τα εύκολα και μετά πάμε στα δύσκολα, αλλά αφού διάλεξες τον δρόμο σου, θα πρέπει να περάσεις μία δοκιμασία ώστε αν την περάσεις με επιτυχία, θα σε κάνω μαθητή μου.

Λοιπόν άκου τι πρέπει να κάνεις. Θα πρέπει να ανοίξεις στον φράχτη σου μια τόσο μεγάλη τρύπα ώστε τα κοτόπουλά σου να μπορούν να φάνε τροφή από το χωράφι του γείτονα, αλλά να είναι συγχρόνως τόσο μικρές (αυτές οι τρύπες) ώστε τα κοτόπουλα του γείτονα, να μην τρώνε από το δικό σου χώρο.

Περί κραδασμών, τσάκρας και ΣΤΑΥΡΟΥ

Διαβάζοντας κάποιος αυτό,

worldjudge.blogspot.com: ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΟΤΑΝ ΔΟΝΕΙΤΑΙ...

μπορεί, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα τελευταία ‘’ενδιαφέροντα’’ αλλά παράξενα αναγνώσματα, να έχει μια μερική γνώση, που συνοδεύεται από φόβο γιατί από το αόρατο ή το ανθρωποφανές, πως μπορεί κάποιος να ασφαλιστεί;  Ειδικά αν τελειώνει με την φράση ΣΕ ΕΛΕΓΧΩ και ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΑΙ πάνω σου;;   

Μια ελευθερία του θέλω και του γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, που καλώς ή κακώς γίνεται σημαία και κεντρικό σημείο αναφοράς σε μια εποχή ‘’ελευθερίας’’…  

Η εμπλοκή επιστημονοφάνειας με τα ''τσάκρας'' ενδεικνύει το νεοεποχίτικο της όλης προσπαθείας...

Η αυτοδιάθεση της ελευθερίας μας, καλό θα ήταν να περνάει από φίλτρα σωφροσύνης και διάκρισης, δλδ σε ποια κατάσταση θα μας φέρει η πρακτική και

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

Πριν έναν περίπου χρόνο, επισκεφτήκαμε, στην Παιδιατρική Κλινική του Τζάννειου Νοσοκομείου Πειραιά, την κόρη του κουμπάρου μας, η οποία είχε χτυπήσει το πόδι της και νοσηλευόταν. Εκεί είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρόνων, το οποίο χρωστούσε τη ζωή του στον ίδιο τον Ταξιάρχη. Πραγματικά ήταν απίστευτο το γεγονός που έζησαν οι γονείς τού μικρού κοριτσιού, οι οποίοι ευλαβούταν πολύ τον Ταξιάρχη. Σας γράφω, λοιπόν, το περιστατικό, όπως ακριβώς το άκουσα:

Η κοπέλα (μητέρα του κοριτσιού) όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει, εισήχθη στο μαιευτήριο και ως συνήθως, έξω από το χειρουργείο ήταν ο μέλλων πατέρας με όλους τους κοντινούς συγγενείς, περιμένοντας το ευτυχές γεγονός. Όμως, μετά από πολύωρη αναμονή, βγαίνει ο ιατρός κατάχλωμος και βιαστικός, και αντί ευτυχούς γεγονότος αναγγέλλει ότι το μωρό... ενώ έβγαινε κανονικά, ξαφνικά κόλλησε το κεφαλάκι του στον κόλπο της μήτρας και δεν βγαίνει. «Καταβάλλουμε προσπάθειες αλλά ακόμα και εάν σωθεί και δεν πεθάνει από ασφυξία, λόγω έλλειψης οξυγόνου θα έχει υποστεί βλάβες ο εγκέφαλος». Αυτά είπε ο ιατρός και βιαστικά έφυγε για να ξαναμπεί στο χειρουργείο και να συνεχίσει τις αγωνιώδεις προσπάθειες.

Τα λόγια του είχαν πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία. Τα έχασαν όλοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Την ώρα εκείνη με λίγο κουράγιο που βρήκε η μέλλουσα γιαγιά, ψέλλισε στο παλικάρι: «Πήγαινε

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ

Μαρία, Κυρία και Δέσποινα πάντων ημών, Βασίλισσα του ουρανού και της γης. Μητέρα του Υψίστου Θεού, Παρθένε των Παρθένων, Μητέρα των Μητέρων, η σκέπη και η καταφυγή των πιστών, η προστασία των εις σε προστρεχόντων, η σωτηρία των αμαρτωλών, των πλανωμένων η οδηγήτρια, των αβοηθήτων η βοήθεια, των θλιβομένων η παρηγορία, των κινδυνευόντων η λύτρωσις, των ασθενούντων η ιατρεία, των πεινώντων η τροφή, των ορφανών η επικουρία, των χηρών η επίσκεψις, των Ορθοδόξων βασιλέων το κραταίωμα των ευλαβών ιερέων το καύχημα, των μοναχών το αγλάϊσμα, των πιστών το στήριγμα, απάντων των Χριστιανών το καταφύγιον, ομολογούμεν τάς χάριτας, κηρύττομεν τα άπειρά σου θαύματα, ευχάριστουμέν σου την ευσπλαγχνίαν, δοξάζομέν σου την ευεργεσίαν, προσκυνούμεν την άκραν σου ελεημοσύνην και βοήθειαν, όπου έκαμες και καθ’ εκάστην κάμνεις εις ημάς τούς αμαρτωλούς.

Έτι δε παρακαλούμεν την μεγάλην σου παρρησίαν, μητρόθεε Δέσποινα, και από του νύν εις το ερχόμενον μη απορρίψης ημάς από του  προσώπου σου... αλλά

Για την ακριβή θεολογία και ποιοι δύνανται να ομιλούν

Ποιοι μπορούν να ομιλούν; Φυσικά και άπαντες όσοι έχουν δυνατότητα λόγου. Αλλά! Η διαφορά έγκειται στην ακρίβεια των αναφερομένων, που εξαρτάται από την γνώση (σε σχέση με την γνώμη που εκφέρουν όλοι) επί της Αλήθειας.

Απλώνεται μία κλίμακα από τη γη μέχρι τον ουρανό, αφού η Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε και περιμένει την συνάντησή της με την δικαιοσύνη.  

(Ψαλμ.84) …ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· 12 ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε.  

Και Ο Θεός δικαιώνει και παρουσιάζει την δική Του Αλήθεια. Τον Υιό Του. Επειδή όμως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, εμείς συνηθίζουμε να λέμε την ‘’αλήθεια’’ για να μας δικαιώσει ο Θεός, σε σχέση με την πνευματική ιεράρχηση που αρμόζει, πρώτα να εκτελέσουμε/πληρώσουμε την δικαιοσύνη για να μας

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΩΝ (ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

Τὴ Λαμπροδευτέρα τὸ βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρὶν νὰ πλαγιάσω γιὰ νὰ κοιμηθῶ, βγῆκα στὸ μικρὸ περιβολάκι ποὺ ἔχουμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, καὶ στάθηκα γιὰ λίγο, κοιτάζοντας τὸ σκοτεινὸ οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἄστρα.

Σὰν νὰ τὸν ἔβλεπα πρώτη φορά. Μοῦ φάνηκε πολὺ βαθύς, καὶ σὰν νὰ ἐρχότανε ἀπὸ πάνω μία μακρινὴ ψαλμωδία. Τὸ στόμα μου εἶπε σιγανά: «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ».
Ἕνας ἁγιασμένος γέροντας μοῦ εἶχε πεῖ μία φορὰ πὼς κατὰ τοῦτες τὶς ὧρες ἀνοίγουνε τὰ οὐράνια. Ὁ ἀγέρας μοσκοβολοῦσε ἀπὸ τὰ λουλούδια κι ἀπὸ τὰ
ἁγιοχόρταρα, ποὺ ἔχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ᾿ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου».

Θὰ στεκόμουνα ἔχει πέρα μοναχὸς ὡς τὸ ξημέρωμα. Σὰν νὰ μὴν εἶχα σῶμα, μήτε κανένα δεσμὸ μὲ τὴ γῆ. Ἀλλὰ συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στὸ σπίτι καὶ ἀνησυχήσουνε ποὺ ἔλειπα, καὶ γι᾿ αὐτὸ μπῆκα μέσα καὶ ξάπλωσα.

Δὲ μὲ εἶχε θολώσει καλὰ-καλὰ ὁ ὕπνος, δὲν ξέρω ἂν ἤμουνα ξυπνητὸς ἢ
κοιμισμένος, καὶ βλέπω μπροστά μου ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀλλόκοτη ὄψη. Ἤτανε
κατακίτρινος, σὰν πεθαμένος, μὰ τὰ μάτια του ἤτανε σὰν ἀνοιχτὰ καὶ μ᾿