Περί της θεωρίας (και πράξης) για ‘’ένωση’’ κρατική, εθνική, πνευματική...

Για τον καθένα διαφορετικά, ανάλογα με την αφετηρία και ιδιοσυγκρασία του, κάτι προηγείται και κάτι έπεται.

Ακούγεται συχνά, ότι για την ανάσταση του Έθνους, χρειάζεται ομόνοια και ένωση. Λογικό, αφού πάντα η διχόνοια, η αιώνια κατάρα μας το διέλυε…

Ασθενής είναι η Πατρίδα μας και πρέπει να σηκωθεί στα πόδια της.

Το Κράτος υπερασθενεί ως κατάκοιτο και καταρρακώμενο από ‘’τρωκτικά’’ σωτήρες τάχα και συγχρόνως το Έθνος που είναι το πνευματικό σκέλος της διττής ύπαρξης ως Πατρίδα κι αυτό ασθενεί αφού οι αρχές και οι αξίες που το τρέφαν, περιορίστηκαν, μολύνθηκαν, μεταλλάχτηκαν αντί να μεταμορφωθούν με την πρόοδο του χρόνου. Οδηγείται δυστυχώς και το Έθνος στον βροτοκτόνο Κρόνο αντί της Ζωής που κλήθηκε.

Αρά, χαρά, φαρμάκι και φάρμακο, θάνατος με τις σειρήνες του και Ζωή με την παιδεία Της.

Σε μια ομιλία μου (22 Φεβ 2012) είχα γράψει:

…Ο κεντρικός άξονας που θα χαλκεύσει την ταυτότητά μας, για νάχει συνέχεια το

Έθνος,  επαναφέροντας σε τάξη τη ζημιά που δόλια, ανθελληνικά και αντίχριστα έγινε, είναι η ελληνορθόδοξη παιδεία. Ταυτότητα με αξίες κι όχι μια παιδεία που έχει στόχο την αγορά της εργασίας με υπόβαθρο ένα αρρωστημένο εγώ.

Ας δούμε όμως και την πολιτική διάσταση του Συνδέσμου σαν νέο σχήμα και την σύγκρισή του σε σχέση με την κομματοκρατία.

Μπροστά μου έχω, ένα ανομοιογενές σύνολο ανθρώπων. Άτομα πιο σκληρά και επιθετικά και άτομα πιο ψύχραιμα. Με τον κακώς εννοούμενο εγωισμό που θα μπορούσε να διακρίνει τον καθένα, ακούω τους πιο δυναμικούς να πιέζουν τους πιο μαλακούς να εξεγερθούν και από την άλλη, οι πιο υπομονετικοί, να προσπαθούν να ηρεμήσουν τους πρώτους.

Και ρωτώ. Ένα σώμα δεν διαθέτει ΚΑΙ δυνατό θώρακα ΚΑΙ μαλακή καρδιά; ΚΑΙ σκληρό κρανίο ΚΑΙ μαλακό εγκέφαλο; Και ο θώρακας ΔΕΝ πρέπει να μαλακώσει, αλλά ούτε κι η καρδιά να σκληρύνει. Εκκρίνει και γλυκογόνο δλδ προσθέτει σάκχαρο στον οργανισμό, αλλά και ινσουλίνη, που το διασπά. Υπάρχει μηχανισμός μέσα στο ίδιο σώμα που το πυρώνει ανεβάζοντας θερμοκρασία, αλλά και ενεργεί η εφίδρωση, για να την κατεβάσει.   

Ένα σώμα ζει, μόνο αν το κάθε κυτταράκι επιτελεί το έργο του μέσα στο σώμα αρμονικά και με σεβασμό σε σχέση με το έργο των άλλων, έστω και αν είναι αντίθετη η εργασία του ή φαινομενικά αντίθετη. Αυτό ισχύει για το μικρό μας σώμα βιολογικά, το ίδιο αναλογικά ισχύει και για το μεγάλο σώμα μέσα στο οποίο ανήκουμε. Στην Πατρίδα. Ο καθένας καλείται να εκτελεί αυτό που κατά τη φύση του αναλογεί, για το καλό του όλου σώματος.

Φαντάζεστε με τα παραπάνω δεδομένα τι είναι κομματοκρατία; Είναι εκείνοι οι ομοϊδεάτες, που καταλαμβάνουν την εξουσία. Μαζεύονται όλα τα κόκκαλα και κάνουν πέρα τα εσωτερικά μαλακά όργανα. Τι κατάφεραν; να γίνουν ένα τσουβάλι (σκληρά) κόκκαλα. Θάνατος. Αναλαμβάνει την εξουσία η ινσουλίνη, απαγορεύοντας να δράσει το γλυκογόνο; Πεθαίνει ο οργανισμός από υπογλυκαιμία. Το αντίθετο; Θάνατος από ζάχαρο κοκ. Όπου κι αν κοιτάξει κάποιος σε κομματικά σχήματα που επενδύουν στην διχόνοια και πόλωση όπως συνέβαινε χρόνια τώρα, σπέρνουν θάνατο. Αυτή είναι η νεότερη Ελλάδα της κομματοκρατίας, που ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΖΩΗ, ο δρόμος είναι της ομόνοιας, συνέργειας και ένωσης των αντιθέτων μέσα στο ίδιο σώμα. Αυτό διδάσκει η φύση, αυτό διδάσκει η υπερφύση και Ορθόδοξη Εκκλησία. ΑΝ θέλουμε την ακούμε και την ακολουθούμε.

Ποιος θεωρείται πως είναι ο συνδετικός κρίκος; Μέσα στο βιολογικό σώμα, νομίζω πως συμφωνούμε όλοι, το αίμα.

Κι όλοι μας, σαν μέλη ΚΑΙ της Εκκλησίας ΚΑΙ της Ελλάδος, έναν συνδετικό κρίκο αισθανόμαστε και τιμούμε. Το αίμα των αγίων και των ηρώων. Της μιας Πατρίδας και της άλλης. Της Άνω, και της κάτω. Της πνευματικής και της φυσικής.

Χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα, ακούμε για τη Μία Μητέρα. Την γλυκυτάτη Παναγία μας. Μπορεί να γίνει αυτό και για την άλλη αγαπημένη Μητέρα – Πατρίδα μας; Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ αυτό θέλει, αυτό κάνει έκκληση, αυτή είναι η φιλοσοφία του. Ένωση όλων των υγιών δυνάμεων. Όχι δεξιά ή αριστερά. Εμπρός και πάνω, για την ανάταση και ανάσταση της Πατρίδας μας.

Μπορούμε να το καταφέρουμε με την έμπνευση και εφαρμογή σε πράξη, πολιτική, κοινωνική, παιδεία και κάθε δραστηριότητα. Με κινητήρια δύναμη και φίλτρο, την άδολη και αγνή φιλοπατρία. ΜΗ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΝΤΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ! ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΖΩΗ προσωπικά και συλλογικά.

Αυτός που θα απομονώσει εντέχνως την μία πίστη από την άλλη, επειδή δεν μπορεί να την υπερασπιστεί, ή ντρέπεται να την ομολογήσει, δεν έχει εμβαθύνει στο τι σημαίνει ΕΛΛΑΔΑ και αδυνατεί συναισθηματικά και νοητικά να πράξει κάτι που θα είναι επ’ωφελεία Της. Ας κάνει στην άκρη…. ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ‘’ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ’’.*

Μετά την μικρή ή για άλλους μεγάλη πολιτική, αλλά με διαφορετική προοπτική, παρένθεση καλούμαστε να εμπνευστούμε από την βιολογική ζωή, τον άνθρωπο και το πρότυπο αυτού, Τον Άνθρωπο. Όχι όμως ουμανιστικά ‘’ανθρωπιά’’ αλλά χωρίς Άνθρωπο-Θεό.

Και ποιο ευλογημένο Πρόσωπο, μπορεί τα εναντία εις ταυτό να φέρει σε ένωση (όσα βέβαια επιδέχονται αυτήν την κλήση και διαπνέονται με αυτόν τον ίδιο πόθο).

Χωράνε εθνομηδενιστικά στοιχεία στην προσπάθεια ανάτασης και ανάστασης της Πατρίδος;  Μάλλον όχι υπό τις παρούσες συνθήκες αλλά ΑΝ φιλοσοφήσουν ότι επενδύουν σαν θεωρία, την αυτοκατάργησή τους ως κύτταρα ενός μεγαλύτερου συνόλου, τότε, αυτά ξέρουν αν θα ενταχθούν υπό προϋποθέσεις σε Αυτό το Σώμα, σε αυτήν την προσπάθεια.

Κι η προϋπόθεση, είναι όμοια και ανάλογη της βιολογικής υγείας. Το ίδιο το μικρόβιο αρχίζει και γίνεται ωφέλιμο, όταν παθητικοποιεί τη δράση του και μεταμορφούται σε εμβόλιο. Το φαρμάκι γίνεται υπό προϋποθέσεις, φάρμακο και το δηλητήριο, ακριβές για την περίπτωση ασθενείας, αντίσωμα.

Δοχεία είμαστε και κατά πόσο (ποιοτικά και ποσοτικά) θα εμ-πνευσθούμε από θεωρία και πράξη του Ζωοδότου Χριστού και της κυησάσης την Ζωή, Μητέρα της Ζωής Παναγία, θα καταφέρουμε αυτήν την πολυπόθητη ένωση, την πολυπόθητη ανάταση και ανάσταση της πολυαγαπημένης μας (όχι με ψωροπερηφάνεια) αλλά ως ακολουθούντες την ιδιαίτερή μας θεόσδοτη κλίση και κλήση μέσα στον κόσμο, Πατρίδα.

Στην Ουράνια Θεία Λειτουργία, ο Αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς, έγραφε: …

Τη δυστυχία τους έκλαιγαν οι Σέρβοι,

αλλ’ ο ζωντανός Θεός δεν τους θυμήθηκε-

γιατί εκείνοι δε θυμήθηκαν το Θεό,

ούτε τις αμαρτίες τους.

Κι ο άγιος Σάββας έμενε γονατιστός,

με πρόσωπο νεκρικό από τον τρόμο.

Ισχύει κάτι ανάλογο για τους Έλληνες; Στην ουράνια Θεία Λειτουργία, γονατίζουν οι άγιοι (κι οι ήρωες) για την Ελλάδα;

Αν ναι, υπάρχει τρόπος ο ζωντανός Θεός να μας θυμηθεί…

[κι αφού μπαίνει κατά τη γνώμη μου ΚΑΙ (ιδίως) ο πνευματικός μας προσανατολισμός, (μετά την κρατική ως αποτέλεσμα πολιτικό και εθνική διάσταση της ομόνοιας) από τον καθένα ξεχωριστά και από όλους μαζί εξαρτάται που θα διελκυσθεί η Πατρίδα. Προς το ένα συμφέρον ΦΩΣ και ΟΦΙ και Σ+ΟΦΙΑ ή στο άλλο, το πλάνο, τον έρποντα και δηλητηριώδη… ].

ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ, ήρθε η ώρα (και πολύ το αργήσαμε), να επιλέξουμε με όση σύνεση μας έχει μείνει, πρώτα την ομονοούσα θεωρία και μετά προβαίνουμε στην πράξη. Την ακολούθηση Του (αναστάσιμου) Δρόμου μεταξύ προτεινομένων ερπόντων επί γης, δρόμων…

ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ, ΚΑΛΗΣΥΝΕΧΕΙΑ….

-----

* παρακαλώ η παραπάνω πρόταση (εκ της ομιλίας, με τα πλάγια) να αποδεσμευθεί από το πολιτικό σκέλος της φτηνής ‘’διαφήμισης’’ ενός ασήμαντου κόμματος και να κατανοηθεί η Ουσία του. Η ελληνορθόδοξη παιδεία, που τόσο (φανερά και ύπουλα, όσο δεν γίνεται) πολεμείται.     

Κι αφού το άγονο δένδρο δεν πετροβολιέται, αμήν η παραπάνω ανάρτηση να είναι ένας μικρός λίθος δόμησης, ένα ερέθισμα σχετικής καρποφορίας, σύνθεσης και κατά Θεόν ομονοίας, αντί για μια ακόμη αφορμή κι άλλου πετροπόλεμου…