Συνέχεια περί εγώ και εαυτού…

Συνέχεια περί εγώ και εαυτού… (προσανατολισμοί, αλλά και διάκριση εννοιών)

Και το εγώ και ο εαυτός αναφέρονται στο ίδιο υποκείμενο και αυτό δημιουργεί μια συχνή αδιακρισία, ποιο να καταργηθεί και ποιο να δυναμώσει.

Παρότι αναφέρεται πολύ καθαρά στην ελληνική (τέλεια σε ακρίβεια) γλώσσα η διαφορά, ότι το ένα αφορά την σκιά της εικόνος, επί γης (ε-γώ) και το άλλο την εικόνα Αυτού (ε-αυτός), που όλοι είμαστε εικόνες Του ως άνθρωποι (έχοντες του ανδρός (Σοφού) ανθρ- την όψη, ωπος με σκοπό το καθ’ωμοίωση, σε χώρους συνειδησιακούς όπου φως και σκιές εναλλάσσονται και μπερδεύουν τι είναι τι, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται ‘’φυσική’’ αυτή η αδιακρισία, με επόμενο και την αδυναμία πρώτον θεωρητικής και έπειτα πρακτικής στα καθημερινά λειτουργικότητάς μας.

Ένα υποκείμενο (είτε εγώ, είτε εαυτός) υπόκειται σε νόμους πρώτα βιολογικούς και μετά (βαθύτερα) πνευματικούς, που όμως ευκαίρως προβάλλονται στη συνείδησή μας κατά τάξη, μπορεί να είναι διαφορετικοί στον καθένα, όμως είναι επί του ιδίου Δρόμου.

Για όσους διάλεξαν τον προσανατολισμό του προσώπου τους και την κίνηση από το 0 στο 1, από τον θάνατο και ανυπαρξία στην Ζωή, αφήνουν πίσω τους το κακό και το εγώ (με την εγωπάθειά του και σκιές) τείνουν προς τον εαυτό και δι αυτού (ως δοχείου και σκηνής) Σε Αυτόν κατά τάξη και ετοιμότητα (καθαρότητος οίκου και λειτουργικότητος ως οχήματος εαυτού, όπως προετυπώθη στο τέλειότερο πλάσμα των ανθρώπων, Την Υπεραγία Θεοτόκο).

Με το : Λουκ.α’48 ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί·

δεν έχουμε αμφιβολία, ότι η ταπείνωσις το αντίθετο του εγωισμού είναι αιτία μακαριότητος, σε σχέση με τον εγωισμό που είναι αιτία κάθε κακού.

Αφού το εγώ είναι σκιά, αυτή δεν μετέχει των θείων δωρεών. Κάπου τόχα ξαναγράψει, ότι τον εαυτόν μας μπορεί να τον βρούμε στον Θεό (λόγοι Στον Λόγο) το εγώ μας, όχι κι αυτό γιατί στον πάμφωτο Λόγο, σκιές δεν χωράνε.

Μου θύμισε αυτό ένα κείμενο των σούφι: …μια φορά ένας χτύπησε την πόρτα του Αγαπημένου. Μια φωνή από μέσα, τον ρώτησε

- ποιος είναι;

- εγώ είμαι (νομίζοντας, πως η αγάπη του ήταν γνωστή Στον Κύριο) μα η απάντηση ήταν ‘’σκληρή’’ :

- δεν υπάρχει θέση για μένα και για σένα κι η πόρτα έμεινε κλειστή.

Ασκήθηκε 2 χρόνια και ξαναπήγε και χτύπησε την πόρτα. Πάλι η ίδια στιχομυθία.

- ποιος είναι;

- εγώ είμαι (νομίζοντας, πως η αγάπη του, μαζί με την άσκηση θα ήταν πλέον γνωστή Στον Κύριο) μα η απάντηση η ίδια:

- δεν υπάρχει θέση για μένα και για σένα κι η πόρτα ξαναέμεινε κλειστή.

Ασκήθηκε άλλα 5 χρόνια και ξαναπήγε και χτύπησε την πόρτα. Τώρα ήταν κάπως διαφορετικά.

- ποιος είναι;

- Εσύ Κύριε.

Μόνο τότε η πόρτα άνοιξε…

Πέραν της θεωρητικής ευστοχίας του παραπάνω φιλοσοφήματος, για να γίνει αυτό πράξη, χρειάζεται εκείνο το μυστήριο που μεταγγίζει το Εσύ στο εγώ μας ή ευστοχότερα, το Εγώ ειμί στον εαυτό μας, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… αφού μυστηριακά και μόνο ορθόδοξα κατ’ετοιμότητα και προϋπόθεση που Κύριος ερευνά γνωρίζει και ενεργεί Ο Ίδιος, εισέρχεται μετά φιλανθρωπίας, ανταποκρινόμενος στο: …Ιωαν.στ’ 56 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.   

Όχι θεωρητικά και φανταστικά, αλλά ενσάρκως και πραγματικά. Αληθής βρώσις και αληθής πόσις.

…Κι αν κάποιος εισέλθει μέσα στο φως, τον ακολουθούν οι σκιές; ΟΧΙ. Οι σκιές μένουν στρατοπεδευμένες στα όρια έξω του Φωτός, και όπου ορίσει ο Κύριος. Ο εαυτός εισέρχεται, μετέχει του Φωτός αλλά οι σκιές (και το εγώ) ΟΧΙ.

Εκτιμώντας πως με το παραπάνω παράδειγμα αποτυπωμένο και στα φυσικά, γίνεται κατανοητή η διαφορά του εγώ (μας) και του εαυτού (μας) ας το δούμε και Στον Κύριο, που ενώ είναι όλος Φως χρησιμοποιεί τον όρο ΕΓΩ ΕΙΜΙ. ΑΝ είναι το εγώ σκιά έχει Ο Κύριος σκιές ‘’εγωιστικές’’;

Στις μεταξύ μας θυμώδεις ή επιδερμικές ‘’αυτογνωσίες’’ μπορεί να ακουστεί το ιλαρό (αλλά με ματαιότητα και κενότητα) :

- ξέρεις ποιος είμαι εγώ ;; (και για να έχουμε διάρκεια χρονική, ποιος ήμουν ή ποιος ΘΑ είμαι; )

Τι να του απαντήσουμε ή τι να απαντήσουμε στον εαυτό μας ως αυτοκριτική;

Μάλλον αυτό που πολλάκις αναφέρει ο Κύριος: χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν (Ιωαν.ιε’ 5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.) … αλλά και το : οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· 

(Ιωαν.ιθ’10 λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; 11 ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ' ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν·)

Αναφέρει λοιπόν Ο Κύριος: ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΖΩΗ, ΔΡΟΜΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ… και μαζί και όλα τα χαρίσματα και θείες ιδιότητες.

Εάν τολμήσω και πω, εγώ ειμί ή ήμουν ή θα είμαι… αληθινός, πλούσιος, έξυπνος, έχων εξουσίαν … και οποιοδήποτε καλό (αντικειμενικά), αλήθεια, πόσο εγώ ειμί κι όχι Αυτός μέσα από μένα χωρικά ή χρονικά και πάντα δεδομένον άνωθεν;;; μήπως αδυνατεί Ο Κύριος ΑΝ ΘΕΛΕΙ να μου το χαρίσει ή να το αφαιρέσει  όποτε θέλει;;;  (για το δικό μας συμφέρον που είναι η σωτηρία μας, άσχετα αν εμείς δεν πολυαγωνιζόμαστε για αυτήν ή δεν καταλαβαίνουμε την ωφέλεια που έρχεται με την Πρόνοιά Του, στις διάφορες εναλλασσόμενες καταστάσεις της ζωής μας; )

Πάλι, έχουμε κάνει κανένα συμβόλαιο μόνιμης παραμονής Του (Ιδίου ή χαρισμάτων) σε εμάς; Τώρα που είμαστε τρεπτοί και ασταθείς;

Αποδίδοντας κάθε καλό Στον ενεργούντα δι ημών Κύριο κι όχι στο εγώ μας, αρχίζει ένας δρόμος ευχαριστίας και ταπεινότητος. Με κάθε εγώ ειμί (αναφερόμενος σε εμάς τους ίδιους) αυτοκρινούμενοι μάλλον μας βλέπω αχάριστους αλλά και κλέφτες της δικής Του δόξας Αληθείας Ζωής … προς τι λοιπόν ο κομπασμός και η εγωπάθεια και η αγνωσία; αφού όλα δικά Του είναι, με μας διαχειριστές όποτε και αν θέλει;  

[αυτή είναι και η πρακτική αξία και προτεινόμενη ταπεινή βιωτή: λέω πχ εγώ είμαι αυτό ή εκείνο. Αν δεν μου δινόταν εξ άνωθεν, θα ήμουν; θα είχα; άρα για όλα τα καλά, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! για όλα τα στραβά το εγώ φταίει. Ούτε καν ο ''κακός'' εαυτός, άσχετα που χρησιμοποιείται ευρέως αυτός ο όρος, και δεν ισχύει γιατί ο εαυτός είναι εκείνο το θεόσδοτο δοχείο (καλούπι) που από τη δική μας αδυναμία ή αδιαφορία, ενώ παραλάβαμε πεντακάθαρο, μολύναμε και το κάναμε δυσλειτουργικό ως όχημα και ως οίκο... ]      

…Έδειξας τοις μαθηταίς την δόξαν Σου καθώς ηδύναντο, … καθώς εχώρουν.

Λέει ο Απ.Παύλος, ο ‘’σκηνοπηγός’’ : ..θα μείνω μεθ’ ημών, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν ημίν.

Με μόνιμο προσανατολισμό από το εγώ προς εαυτό, αφήνουμε πίσω τις σκιές. Αν θέλει ο καλός Θεός μονή παρ’αυτώ ποιεί σε ανταπόκριση του ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… πάντα υπό προϋποθέσεις που σαφώς μας γνώρισε, αλλά και μας έδωσε όλα τα εφόδια επιτυχίας. Σε εκείνο το ευλογημένο ‘’σημείο’’ γνωρίζει και αναγνωρίζει ο εαυτός Αυτόν. Τον Ζωοδότη και Φωτοδότη, που μας εξάγει εκ του σκότους και θανάτου του εγώ ειμί (σκιώδες) στο ΕΓΩ ΕΙΜΙ (και ΦΩΣ)…. όσο αναβαπτίζεται και ενδύεται ο παλαιός ΑΔΑΜ το ένδυμα της παλιγγενεσίας, αφού όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε.

   

Μια πορεία, που μας συμφέρει Ο Κύριος ευθέως να ανέβει των υδάτων ώστε να κατέλθει το Πνεύμα το Άγιον. Ανάλογα κι εμείς, απαρνησόμενοι και χάριτι (μετά από μετάνοια ΚΑΙ εξομολόγηση) αφιέμενοι εκ των αμαρτιών και ανομιών μας, να ανέλθουμε εκ των υδάτων για να κατέβει ο Παράκλητος.

Αφού ακούμε τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, να παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν, χωρίς την μακαρία ταπεινότητα (που καμμιά σχέση δεν έχει με το ‘’εγώ’’, αλλά εν εαυτοίς) πως, εγωιστές όντες πάμε να προσεγγίσουμε και βιώσουμε τα θεία γεγονότα;

Κι αν πάλι, τα παραπάνω γραφέντα αδυνατούν να αποδώσουν την διαφορά, μακάρι ο καλός Θεός να μας διορθώνει τους λογισμούς να μας καθάρει τις έννοιες, με την καθαρότητα και λειτουργικότητα του εαυτού, σύμφωνα με την πρακτική παραίνεση και επίτευξη της γλυκυτάτης Θεοτόκου, αμήν να αξιωθούμε:   

Περί διαστημικής και Ορθοδοξίας - Μια προσέγγιση στον Ύμνο Άξιον Εστίν [βιώματα για τη μετοχή στη δόξα της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας ασυγκρίτως των Σεραφείμ (οίκοι και οχήματα)] 

...πυρ είναι, οπότε συνειρμικά εξάγονται δυο σκέψεις ακόμη σχετικές. 

Η γνώση του Θεού, παραλληλίζεται (όχι μόνο φιλοσοφικά, αλλά κυρίως βιωματικά) με την γνώση της φωτιάς (άλλωστε ο Θεός, πυρ τυγχάνει).

Το πρώτο στάδιο γνώσης του Θεού κατέχουν εκείνοι που ‘’κάτι έχουν ακούσει ή κάτι έχουν, από μακρυά, δει’’. Στο δεύτερο στάδιο είναι εκείνοι που είναι τόσο κοντά στην φωτιά, ώστε το πρόσωπό τους να φωτίζεται κι αυτοί οι ίδιοι να θερμαίνονται. Το δε τρίτο στάδιο, το στάδιο της γνώσης των τελείων, είναι όταν όλος ο εαυτός γίνεται παρανάλωμα αυτής της φωτιάς.  

Όχι παρανάλωμα όμως όπως το γνωρίζουμε που χάνεται η ταυτότητα σαν την σταγόνα στον ωκεανό, αλλά στην κυριολεξία εκεί τον βρίσκει. Εκεί εν-τοπίζεται ο εαυτός εντός Αυτού, ο λόγος μέσα Στον Λόγο.

Ως ευθεία πορεία καταγράφηκε η διαδρομή από το εγώ στον εαυτό και από εκεί σε Αυτόν, όντας συγχρόνως η ακτίνα που ενώνει την Ουσία του Θεού (Αυτόν) μέσα στην ουσία του εγώ που είναι ο εαυτός. Είναι σαν ομόκεντρες σφαίρες η μία μέσα στην άλλη, με κέντρο Τον Τριαδικό Θεό, πρώτη σφαίρα περι-ούσια ο εαυτός και επιδερμίδα το εγώ.

Περιζωσμένος ο εαυτός με το εγώ, δεν είναι άστοχο το σχήμα που βλέπουμε στον κόσμο, νάναι ένας άνθρωπος περιζωσμένος με εκρηκτικά. Είναι τα πάθη, που όχι μόνο κουβαλώντας τα, αλλά υπηρετώντας τα, ‘’επενδύουμε’’ (δυστυχώς αλόγως) στην αυτοκαταστροφή μας. Κι αυτή η πορεία με τον συνημμένο επικίνδυνο εγωισμό, κρατά μέχρι τα όρια της εισόδου μας στο άλλο πυρ.

Τότε σταματά η ύπαρξη του εγώ ( οι σκιές επιτέλους καταργούνται) και μεταμορφώνεται υπερλόγως ο εαυτός, στο Εσύ Κύριε. (κατά το μέτρο της ηλικίας Του Χριστού).

Λουκ.α’35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ῞Αγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· … 38 εἶπε δὲ Μαριάμ· ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου.    

Ποιο πυρ; Αυτό:

  

Που στην βάση του όρους Σινά με τις δύο κορυφές, αναπτύσσεται ένας Δρόμος απείρου τελειότητος θείου φωτισμού και έλλαμψης προσώπου, παράλληλης με το όρος Θαβώρ.

Αμήν καλό φωτισμό! 

Φώτα 2014 

---

...ενθυμούμενοι και αμήν διακρίνοντες ότι εκείνη η μία ακτίνα (Ι) Ιησούς, που ανέρχεται ταπεινά για να κατέβει το ΦΩΣ Αυτού και φωτίζει πραγματικά τον εαυτό, ανοίγοντας ουρανούς και οφθαλμούς με την μετοχή των άνω υδάτων, είναι η κεντρομόλος και κλίμαξ ανόδου, σε σχέση με το άλλο Ι πάλι ακτίνα 'φωτός'' σαν αστραπή, αλλά πλάνου Ι' (δεκάτου τάγματος δαιμόνων) που ως ΠΥΡ και ΥΔΩΡ μας κατακαίει και δεν ξεδιψά, παραμένοντας σε εγωιστικό αποκλεισμό.

ΔΕΝ αξίζει σε κανέναν άνθρωπο αυτή η αποκομμένη κατάσταση. Δι ευχών του προφήτη για μετάνοια, ας μην ακούσουμε αυτήν την φωνή ως ματαία, φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, (αλλά αμήν να μας αξιώνει σε προαίρεση) ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ…. αφού αυτή η ευθεία είναι η μόνη ικανή προϋπόθεση μετοχής.