Θεοφάνεια 2016 (με το παλαιό)

Μετά τα Θεοφάνεια 2016 με το νέο, κι ενώ ο ρους του ποταμού της ζωής μας συνεχίζεται, με αφορμή ένα γεγονός, ‘’τρέχω’’ να στηριχθώ και κρατηθώ από αυτά τα ουράνια ρείθρα που κατήλθαν, (εκ του 2 στις και στο 5 και 6) τα μόνα στέρεα επανόδου μας. Αγιασμού και σωτηρίας.

Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει, και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί.

Αδελφοί εν XC με το παλαιό, ευλογούν για δεύτερη φορά (κατ’οικονομίαν Θεού) τα ύδατα. Και την έχουμε τόση ανάγκη την ευλογία, αφού πολλαπλασιάζονται οι σκιές.

6 Ιαν με το παλαιό και 19 με το νέο. Συνειρμικά μάλιστα και με τον ποταμό της ζωής μας, μέσα στον οποίο αιτούμαστε να εισέλθει Ο Κύριος για να στραφούν τα ύδατα πίσω και να μην εκβληθούμε στην νεκρά (θάλασσα) και θάνατο, θυμήθηκα το θαύμα του αρχαγγέλου Μιχαήλ εν Χώναις 6/9. 

Θα ήταν πολύ αισιόδοξο και οπωσδήποτε εξωπραγματικό, η πορεία μας στον ποταμό να φαντάζεται κάποιος ότι διαδραματίζεται πάνω σε ένα ασφαλές ποταμόπλοιο.

Δυστυχώς, πάνω σε μια χειροποίητη σχεδία πλέουμε, με το δικό μας σχέδιο, μερικές φορές μπολιασμένο με το θείο σχέδιο, σαν αρχές και αξίες μας.

Και να, που μερικές αν όχι τις περισσότερες φορές, αυτή η σχεδία, μας προδίδει. Κι η ζωή συνεχίζεται. Είναι οι φάσεις και τα βαρειά βήματα που κάνουμε εξαιτίας της λάσπης που μας τροχοπεδεί και δυσκολεύει.

Μέχρι πριν, πάνω στην σχεδία, δεν είχαμε άμεση σχέση με το νερό. Μόλις ‘’διαλυθούν’’ τα δικά μας σχέδια (και σχεδία) και πατήσουμε μέσα στο ποτάμι, ερχόμαστε σε άμεση επαφή με το νερό που ακούμπησε Τον Κύριο. Τότε, σε κείνα τα ζόρια (ασθένειες ανίατες, δυσίατες που δεν σχεδιάζαμε φυσικά και άλλα προβλήματα) , Ο Κύριος μας επισκέπτεται και είναι συνοδοιπόρος, συμπλέων, συγκείμενος στον πόνο του ανθρώπου. Είναι όμως ιδίως, Ιατρός ψυχών και σωμάτων.

Θα ήταν ευκτέο να βαδίζουμε, έστω και με δυσκολία, αλλά έρχεται μια στιγμή, που φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Σα ρουφήχτρα και χωάνη μας έλκει στον πάτο. Να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα, ο θάνατος στην κυριολεξία να μας ακουμπά, να μας γαντζώνει και με ορμή, με περιδίνηση, που σαλεύει το νου και τραντάζει τον χου, να θέλει να μας καταποντίσει και καταπιεί.

Φαίνεται στο εν χώναις θαύμα αυτή η περιδίνηση που την σταματά ο άρχων Μιχαήλ. Σταματά (με το στώμεν καλώς του) το 6 και εγκαθιστά την άλλη, την επιστρέφουσα και εξέλκουσα δύναμη, το 9, στις 6/9.

‘’Πίστεις’’ ανθρώπων και πίστη Θεού, ως τανύσματα, άλλοτε ομορροπούν αλλά τις περισσότερες φορές όχι, εμπιστευόμενοι οι άνθρωποι, πιο πολύ σε αυτά που βλέπουν και επιστημονικώς ενημερώνονται , παρά σε αυτά που ελπίζουν. Δικαιολογημένα μεν, αλλά. Και το αλλά, μπαίνει, γιατί από αυτές τις δύο δυνάμεις, ‘’πρέπει’’ να υπερισχύσει η προς τα άνω. Άσχετα αν χαθεί ή σωθεί κοντοπρόθεσμα και το πήλινο δοχείο…

Θυμάμαι μια εμπειρία φίλου μου, πάνω σε αυτές τις αντίρροπες πίστεις.

Ήταν αρχές μιας γνωριμίας με την μέλλουσα κουμπάρα του. Πάνω στην γνωριμία (πάντα τυπικά στην αρχή και πληροφοριακά) της γνώρισε, ότι έχει λίγο σάκχαρο και πως είχε χτυπήσει με την μηχανή και έπαθε εξάρθρωση ισχίου. Ακολούθησαν, 2-3 λεπτά ησυχίας.  

  

Σε αυτά τα λίγα λεπτά, άλλαξαν οι καταστάσεις. Κι ενώ προηγουμένως δεν πονούσε στο ισχίο, αυτό άρχισε να τσιμπάει. Κι ενώ προηγουμένως δεν αισθανόταν δυσφορία, άρχισαν να κολλάνε τα χείλια του, λες και ανέβηκε το σάκχαρο.

Απορημένος την ρωτά:

- Μαρία, τι σκέφτεσαι;

Κι εκείνη με γνώσεις φυσιολογίας και φυσικοθεραπεύτρια ομολογεί με ‘’πίστη’’ (και βεβαιότητα μη επιδεχούμενη αμφισβήτηση).

- Αφού έχεις υποστεί εξάρθρωση ισχίου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΘΑ ΠΟΝΑΣ.

Αφού έχεις σάκχαρο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΘΑ ΚΟΛΛΑΝΕ ΤΑ ΧΕΙΛΙΑ ΣΟΥ…

Η δύναμη και βεβαιότητα που προσέδιδε η μεταπτωτική (επιστημονική) γνώση, έκανε το ‘’θαύμα’’ της. Ενήργησε νομοτελειακά, αλλά υπέρ της φθοράς. Αναγκάστηκε ο αδελφός να την παρατηρήσει με γλυκύτητα, να αφήνει ένα μικρό παραθυράκι ανοιχτό στην βεβαιότητά της, κι ίσα ίσα να προσκαλεί φως και υγεία και χάρι, την πέραν των νόμων φθοράς, το όντως θαύμα (χωρίς εισαγωγικά).

Έτσι ισχύει και στον καθένα που με φειδώ (ή όχι) ανακοινώνει/ μας γνωστοποιεί  το πρόβλημά του. Το δυσίατον και επίπονο της ασθενείας του. Που έχασε την γη κάτω  από τα πόδια του, και περιδινούμενος προς τα κάτω, ζητεί σανίδα.

Ο καθένας που προτείνει χείρα επικοινωνίας, μπαίνει κι αυτός σε μια διελκυστίδα δυνάμεων αντιρρόπων. Ο καθένας μυστικά τανύζει τον άρρωστο συνδούλο του προς τα κάτω ή προς τα επάνω, ανάλογα με την πίστη του. Του κόσμου και των φαινομένων ή του υπέρκοσμου και καρδίας και ελπίδας και παρουσίας Θεού και αγίων, των αιτιών προς σωτηρία.

Αυτή είναι η προσευχή, οι παρακλητικοί, η ράβδος του αρχαγγέλου που στρέφει τον ποταμό αντί για πνιγμό, προς ρώση και ανακούφιση. Στην ίδια ‘’συχνότητα’’ των ουρανίων ρείθρων της ‘’σήμερον’’, προς δόξαν του Επιφανέντος Τριαδικού Θεού.

---

Θα λες συνεχώς Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με. Θαύμα Αγίου Πορφυρίου. (Βίντεο)

θεία επέμβαση

και από την Γερμανία στο Σικάγο

εκ των θαυμάτων του αγ.Λουκά του ιατρού!!

Σταμάτα επιτέλους να λες Δόξα Σοι, ο Θεός

Την αγάπη μας, την προσευχή μας και την μη καταισχύνουσα ελπίδα μας. Εσύ αγιασμό και τα σώζοντα μυστήρια…  τα υπόλοιπα και όλη η ζωή, στα χέρια Του Ευσπλάγχνου Θεού, που σκοπό έχει να μας γνωρίσει την Αλήθεια, να μας ελευθερώσει, να μας αγιάσει, να μας χαρίσει Ζωή και εν μέσω φθοράς, αφθαρσία (όπως βιούται και μας παρουσιάζεται ο άφθαρτος αγιασμός Του), μπολιάζοντας σε αυτό το υδάτινο εν πολλοίς οστράκινο σκεύος, την άνω χάρι και χαρά.

Αμήν γένοιτο. Δόξα Σοι.