Μητέρα και μήτρα

Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος. 

Δια της αδιοδεύτου πύλης, δια Της Μητέρας Του Φωτός εισέρχεται Ο Κύριος και Φως, γνωρίζεται δι Αυτής της Πλατυτέρας ως άλλος ήλιος (άδυτος) με τις ακτίνες Του, λόγους. Κι εμείς μέσα στην κατασκότεινη μήτρα συνεχίζουμε να διαβιούμε.

Εν τω μεταξύ,

και… το ένα Ι, Ι τάγμα των δαιμόνων σαν φυγόκεντρος θα μολύνει και σκοτίζει, και το άλλο Ι, Ιησούς ως κεντρομόλος, αν θέλουμε, δια της κάθαρσης θα μας εισάγει στον κόσμο Του (εκ του μη όντος στο είναι) δια της προς τα άνω χειραγωγίας, όπως διακρίνεται στην εικόνα της εις άδην κάθοδος και Ανάσταση,

αλλά και επί του πρακτέου, δια των γενεών δεκατέσσερις, όσες και οι φάλαγγες της χειρός μας, του κατ’εικόνα πλασθέντος του Τριαδικού Θεού. Γιαυτό και αι γεννεαί 14, εκδηλώθηκαν ως 3.

Εισάγεται και στον κόσμο μας και όλο εαυτό, όπως προτυπώθηκε σκιωδώς. …5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ (Γεν.ιζ’) προσθέτοντας το Α της αγάπης και Αλήθειας στην κεφαλή και …15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς... προσθέτοντας στο σώμα το Ρ της δικαιοσύνης.

Στην κεφαλή και στο σώμα του παλαιού ΑΔΑΜ (ανθρωπότητος) αλλά και κάθε ανθρώπου εν χωροχρόνω, για να τον ενσωματώσει στο Αναστάσιμό Του Σώμα (Ορθόδοξη Εκκλησία) και ζωοποιήσει.

Λέει ο Όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος:

Δεν λυπείται ο θεάνθρωπος Ιησούς μας τόσον δια την καταφρόνησιν, την οποίαν του κάμνομεν με τα παράνομα έργα μας, με τας αμαρτίας μας, με την παράβασιν των θείων του εντολών, όσον λυπείται διότι, ενώ μας έδωκε μέσον την μετάνοιαν και εξομολόγησιν, δια των οποίων δυνάμεθα να εξαλείφωμεν τας αμαρτίας μας, ημείς μένομεν αμετανόητοι, σκληροκάρδιοι, αναίσθητοι. «Ουχί ότι επράξαμεν την αμαρτίαν αμαρτωλοί γινόμεθα, αλλ' εάν δεν μισήσωμεν αυτήν και μεταμεληθώμεν επ' αυτή», λέγει ο Άββάς Ισαάκ. Και ο θείος Χρυσόστομος: «Ου γαρ το πεσείν χαλεπόν, αλλά τον πεσόντα κείσθαι και μη ανίστασθαι, αλλ' εθελοκακούντα και βλακεύοντα τοις της απογνώσεως λογισμοίς την της προαιρέσεως αποκρύπτειν ασθένειαν. Το μεν γαρ αμαρτείν ίσως ανθρώπινον, το δε επιμείναι τοις αυτοίς, τούτο ουκ ανθρώπινον, αλλ' όλον σατανικόν». Ο δε Θεολόγος Ιωάννης λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός εστί και δίκαιος (ο Θεός), ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Ιωάνν. Καθ. Α' 1, 9).

Εισερχόμενο το φως (σε έναν χώρο και εν προκειμένω εντός μας, εντός ε-αυτού, της εικόνος Αυτού, ψυχοσωματικά), φεύγουν οι σκιές. Εισερχόμενη η δικαιοσύνη (το Ρ στην Σάρα) αφίει τας αμαρτίας ημών και μας καθαρίζει από κάθε αδικία.

Το Φως εκ Φωτός γεννήθηκε και γεννιέται, αφού παρότι τα θεία γεγονότα συνέβησαν άπαξ, αυτά (για την σωτηρία μας) παρατείνονται στους αιώνες, ώστε κατά τάξη και ετοιμότητα να τα βιώσουμε. Εισέρχεται Αυτό στην Βηθλεέμ, στον οίκο του Άρτου, όπου και θάφτηκε η Ραχήλ (στον τύπο της θεωρίας, μετά την Λεία/πράξη). Η σκιά παρέδραμε το Φως ελήλυθεν. Μακάρι η σκιά της θεωρίας (Ραχήλ εν ημίν) να ‘’θαφτεί’’ ώστε να γεννηθεί η θεία θεωρία Χριστός.     

Όλα και με προϋπόθεση αλλά και στόχο την καθαρότητα, που σαν βάση καρποφορεί κατά το θείο θέλημα την φώτιση και τελείωση.

Κι επειδή ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν , η γενικώς και αόριστη κοσμική μήτρα που είναι σκοτεινή, χωρίς την Πύλη να εισάγει το Φως, θα παραμένει σκοτεινή, αν δεν κυοφορηθούμε κι εμείς στον τύπο Της. Ορθόδοξη Εκκλησία, ως ΜΙΑ και ΜΟΝΗ γόνιμη μήτρα και Μητέρα, όπως η Θεοτόκος, αρχής γενομένης μετοχής του πυρός που φλέγει αλλά δεν κατακαίει την βάτο.

…μή ἐγγίσῃς ὧδε. λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστί. (Εξοδ.γ’4) έξοδος και άνοδος από την βάση του όρους Σινά, στις 2 κορυφούλες για τη δική μας αναγέννηση και μεταμόρφωση.

Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Ρωτήθηκε ο π.Βασίλειος Γοντικάκης τι κάνετε μέσα στην Εκκλησία και απάντησε (σύμφωνα με τους Αγίους πατέρες) ότι, ό,τι κάνει και ένα έμβρυο κυοφορούμενο που αναμένει να γεννηθεί.

Δεν μας είπε άμεσα, αλλά το εννοούσε, πως όπως υπάρχουν προϋποθέσεις ανόδου/εξόδου από τον μικρο-μικρόκοσμο στον μικρόκοσμό μας, έτσι και ανάλογες προϋποθέσεις* ισχύουν και για την αναγέννησή μας προς την Ζωή και εκείνο το επίπεδο αυτής, που νικά τον θάνατο.

Την ευστοχία της ψυχής (ως άλλο σπερματοζωάριο, που χρησιμοποιεί το μαστίγιο για να βρει τον στόχο του) στο ωάριο (ωόν ως σώμα και καρδία) με, και τα δύο μαζί (ως πρώτο ζυγωτό) εισέρχονται δια του προθαλάμου στην μήτρα, εκεί ακινητεί και ξεκινά τον πολλαπλασιασμό που δομεί τα μέλη (δια XC εν XC) ώστε με το πλήρωμα του χρόνου, να (ανα)γεννηθεί. Του νοός μέσα στην καρδιά*****, όπως κινείται ο ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) από την αίγυπτο και αιχμαλωσία, προς τους αγίους τόπους και ελευθερία.   

Μέχρι τότε, όπως ο απ.Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή, παρατηρούμε: … Δ´\ΛΕΓΩ δέ, ἐφ' ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· 4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. 7 ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ' υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ.  

Αυτό το φυσιολογικό 9μηνο εν μήτρα, διαφορετικό σε χρονική διάρκεια (κυοφορίας) για τον καθένα, κάπως σκιώδη σαν μέσα από μήτρα αισθανόμαστε και σκιρτάμε στην προσέγγιση Του Κυρίου που κυοφορείται από την Παναγία, και όσο διαπνεόμαστε από το πνεύμα του Ιωάννη (μετανοίας) ώστε να Τον αισθανθούμε, όντας μέσα στην μήτρα της Ελισάβετ**.  

Μέχρι τότε, την πληρότητα της ελευθερίας, τα μέλη μας συνεξουσιάζονται ποσοστιαία, χάριτι από τη μία ως μέλη του ίδιου σώματος , μέλη Χριστού, και υπό νόμον, στον κόσμο και τα στοιχεία αυτού. (Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία).

  

Μήπως είναι μακρά και τόση μικρή που χάνεται στην αναζήτηση;

Είναι στην γειτονιά κι όλος ο κόσμος εμπεριέχεται σε Αυτήν… όπως μας ‘’έδειξε’’ μια ‘’τυχαία’’ πτώση σταγόνας διορθωτικού***, που ΑΝ θελήσουμε να διορθωθούμε, ανευρίσκεται και δοξάζεται… 

ενσωματούμαστε, μετέχουμε και ολοκληρωνόμαστε, σωζόμαστε (σώος), αναγεννιόμαστε εκ της Μίας γόνιμης (μήτρας και Μητέρας) εν τω Φωτί. Δια XC, εν XC, με μυστικά και μυστηριακά εφόδια μοναδικά.      

Από το ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Ἀρχιμ. Σωφρονίου διαβάζουμε: ...Ὅταν προσευχώμεθα ἕν ἠσύχω καί ἐρήμω τόπω, τότε συχνάκις ὅλοι οἵ μάταιοι λογισμοί συγκεντροῦνται ἐπιμόνως πέριξ του νοός, ἀποσπῶντες τήν προσοχήν ἠμών από της καρδίας. Ἡ προσευχή φαίνεται ἄκαρπος, διότι ὁ νοῦς δέν μετέχει εἰς τήν ἐπίκλησιν τοῦ 'Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, καί μόνον τά χείλη προφέρουν μηχανικῶς τούς λόγους. Ὀταν  δέ λαμβάνη πέρας ἡ προσευχή, τότε συνήθως οἵ λογισμοί  ἀπομακρύνονται καί ἠμεῖς ἐπανευρίσκομεν τήν γαλήνην ἠμῶν. Ἐν τῷ ἀνιαρῶ τούτω φαινομένω ὑπάρχει ἕν τούτοις νόημα: 

Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θείου'Ὀνόματος θέτομεν εἰς κίνησιν παν τό κεκρυμμένον ἐντός ἠμῶν. Ἡ προσευχή ὁμοιάζει πρός δέσμην ἀκτίνων Φωτός, ἠτις πίπτει εἰς τόν σκοτεινόν τόπον τῆς ἐσωτερικῆς ἠμῶν ζωής  καί ἀποκαλύπτει ὅποια πάθη καί προσκολλήσεις ἐμφωλεύουν ἐντός ἠμῶν. Εἰς τοιαύτας περιπτώσεις ὀφείλομεν ἐντόνως νά προφέρωμεν τό Ἅγιον Ὄνομα, ὅπως τό αἴσθημα  τῆς μετανοίας αὐξηθῆ ἔν τη ψυχή.

«Κύριε 'Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ τόν ἁμαρτωλόν».

Το… αδιαλείπτως προσεύχεσθαι, μέσα στου καθενός την δυνατότητα και χάρι, εισάγει δέσμη ακτίνων στον σκοτεινό τόπο της ζωής μας. Στην καθημερινότητα στην πράξη κι όχι μόνο στον χρόνο προσευχής εν ησύχω και ταμείω. Με την Θεία Κοινωνία, εισέρχεται στην ζωή μας ολόκληρος Ο Ήλιος, συνακολουθούσες φυσικά κι οι ακτίνες. Είναι λογικό λοιπόν, με κάθε εισχώρηση Ηλίου και ακτίνων (στον κόσμο μας), να εμφανίζονται μπροστά μας περισσότεροι πειρασμοί, να εκδηλώνονται περισσότερες κακίες. Αυτή η αταξία, αυτή η κακία δεν έλειπε από τον πεπτωκότα κόσμο, αλλά μέσα στην τύφλα και σκοτισμό μας, ΔΕΝ τα βλέπαμε.

Κι όπως ένας άρρωστος όταν πηγαίνει στον γιατρό του αποκαλύπτει το νόσημα που για τους άλλους παραμένει κεκρυμμένο, έτσι ‘’στριμώχνονται’’ τα ασθενή και ελλειπή για να ‘’δείξουν’’ την ασθένεια και ατέλειά τους στον εν ημίν Θεό.

ΑΝ βλέποντας αυτά που ‘’έπεσαν καταλάθος’’ μπροστά και στην αντίληψή μας, δρούμε κατακριτέως και αφ’υψηλού και όχι σπλαγχνικά και συμπαθητικά προς το πρόσωπο που περιέπεσεν εις ληστάς, το κρίμα και κατάκριμα (Θείας Κοινωνίας και προσευχής) μεγαλώνει. Με μια τέτοια διχασμένης προσωπικότητος συμπεριφορά, η ισχύς του αντιδίκου επάνω μας, δεν μειούται.   

Η όμοια με τον ενοικούντα (αμήν) Χριστό αντιμετώπιση, κουβαλάει και το θαύμα. Ακολουθούν σημεία και τέρατα. Δεν βιώνουμε μια παθητική αγάπη αλλά μια δυναμική, που την ακολουθούν δύναμη και γνώση.

Θυμάμαι το χαριτωμένο περιστατικό του αγ.Αρσενίου, όταν κλέφτες μπήκαν στο σπίτι του αγίου. Άγγελοι τους αλυσόδεσαν παραχρήμα κι έμειναν έτσι ‘’παγωμένοι’’ ώρες αρκετές. Όταν τους είδε ο άγιος, τους έλυσε από τα αόρατα δεσμά, τους νουθέτησε και πριν φύγουν τους έδωσε και ένα κατσίκι για τον κόπο και λαχτάρα που πάθανε.

Μπήκαν και στο σώμα της Ελλάδος πολλοί κλέφτες. Αλλά η αγάπη μας δεν είναι τόσο δυνατή και χαριτωμένη για να τους αναστείλει την κακοποιό προαίρεση και δράση τους. Με την έκθεση και ψηλάφηση όλων των παραπάνω, ίσως γνωρίζουμε το γιατί.

Θυμάμαι περιστατικό**** κοινού θνητού, φίλου, για να μην λέμε πως αυτά γίνονται μόνο σε αγίους…  Διοικητής Λόχου προκαλύψεως, με άπειρα δρομολόγια επί της μεθορίου, ένας λοχαγός, έστω και όχι τόσο χωρίς μετεωρισμό, με το κομποσχοινάκι, έκανε διαρκώς την ευχούλα.

Μια μέρα, αφού πέρασαν περίπου 4 ώρες τέτοιας ενασχόλησης εξωτερικής (περίπολα) αλλά και συγχόνως εσωτερικής (με ευχή) μπαίνει στο διοικητήριο του τάγματός του. Εκεί στον διάδρομο, ‘’τρακάρει’’ τον επχία ΓΣ καταπονημένο εμφανώς και στεναχωρημένο…

Ρωτώντας τον τι έχει, ο Γ.Σ. του απαντά, πως του πονάει το δόντι. Με μια ασυναίσθητη κίνηση, προτείνοντας το δεξί χέρι (ενώ με το αριστερό ακόμη δεν είχε βάλει στο τσεπάκι το κομποσχοίνι) τον ρωτά:

- ποιο; Αυτό; (ακουμπώντας τον σε ένα δόντι ‘’τυχαία’’).

Με περίσσιο θαυμασμό αναφωνεί!!

- όχι μόνο ήταν πράγματι αυτό το δόντι που με πονούσε, αλλά ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ!!!  Πως έγινε αυτό;;;;;

Ο φίλος μας του δείχνει το κομποσχοίνι και του τοπροτείνει να το μυρίσει. Αυτό ευωδίαζε!!!

- μα πως; ξαναρώτησε… 

- ο καλός Θεός από αγάπη, δίνει και την γνώση (πληροφορώντας ποιο δόντι πονούσε) και την δύναμη ίασης. Από το περίσσευμα της ευχής, θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεχείλισε το ‘’ποτήρι’’ και ξεδίψασε (ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ) τον πάσχοντα άνθρωπο…

    

Θαυμάζουμε τον άγ.Πορφύριο, στο περιστατικό με τον 90όψαλμό… που πάλι συνακολουθούν την (ενσαρκωμένη στον άγιο) αγάπη (Θεού) η δύναμις και η γνώσις Του, φαινομενικά επιβουλεύουσα την ελευθερία δράσης του ανθρώπου, που τυχαία και ελεύθερα φάνηκε να διάλεξε έναν ψαλμό. Κι όμως. Αυτή η δυναμική της του Θεού παρουσίας σαν μαγνήτης διευθετεί την αταξία προς το συμφέρον του πλησιάζοντος με αγαθή προαίρεση. (σε μας μένει και η αγαθή προαίρεση, και η ομοία με Τον Κύριο και τους αγίους Του αντιμετώπιση του κακού που πληθαίνει…).  

 Για χάριν συγκέντρωσης, και να μην το ψάχνετε (παρά τον δεσμό), το ξανακαταθέτω…

Μοῦ λέει κάποια φορὰ ὁ Γέροντας, «ἔχω μία κασέτα ἐκεῖ. Πάρε την καὶ βάλε τη στὸ μαγνητόφωνο». Τὴν ἔβαλα καὶ ἄκουσα τὴ φωνὴ τοῦ Γέροντα ποὺ διάβαζε ἕναν ψαλμό.

«Ἦρθε ἐδῶ ἕνας νεαρὸς φοιτητὴς ἀπὸ τὴν Πάτρα», μοῦ ἐξήγησε, «ὁ ὁποῖος εἶχε ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ τὸν κράτησα μερικὲς μέρες. Τώρα εἶναι καλύτερα. Προχθὲς μοῦ λέει, “σὲ παρακαλῶ, Γέροντα, νὰ μοῦ γράψεις ἕναν ψαλμὸ στὸ μαγνητόφωνο, γιὰ νὰ βάζω νὰ τὸν ἀκούω”. Λέω, “φέρε τὸ Ψαλτήριο καὶ ἄνοιξέ το σὲ ὅποια σελίδα θὲς ἐσύ. Ἐσὺ νὰ προσέχεις στὸν Ψαλμὸ κι ἐγὼ θὰ τὸν διαβάζω γιὰ νὰ γραφτεῖ στὸ μαγνητόφωνο”. Ὁ φοιτητής, ὁ ὁποῖος καθόταν τρία μέτρα μακριά μου, ἄνοιξε τὸ βιβλίο σὲ μιὰ σελίδα κι ἐγὼ ἄρχισα νὰ λέω τὸν ψαλμὸ καὶ τὸ μαγνητόφωνο τὸν ἔγραφε. Ὅταν τελείωσα, τοῦ λέγω, “ἔχει ἄλλο; Μήπως ἔκανα κάποιο λάθος;”.

Αὐτὸς ἔκανε τὸν σταυρό του. “Γιατί κουνήθηκες;” τοῦ λέω. “Τὸν σταυρό μου ἔκανα, Γέροντα. Ἐσὺ εἶσαι στὸ κρεβάτι σου κι ἐγὼ ἔχω τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν καὶ εἶμαι τρία μέτρα μακριά σου. Καὶ εἶδες τὸν ψαλμὸ ποὺ ἄνοιξα καὶ διάβαζες ἀπὸ μέσα καὶ ἤξερες ἀκόμη καὶ σὲ ποιὰ σελίδα εἶναι;”. Τὸν χτύπησα ἔτσι λιγάκι. Δὲν ἔπρεπε νὰ κουνηθεῖ *. Κατάλαβες, Γιάννη, τί τοῦ ἔκανα; Ἦταν ὁ ἐνενηκοστὸς ψαλμός».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ“ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ“

---

από Ερμηνεία Ψαλμών κατά τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη

90. Για να εξαφανιστεί ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται σε άνθρωπο και τον τρομάζει.

ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ

----

Μιὰ ἡμέρα πῆγε στὸ Ἡσυχαστήριο, γιὰ νὰ δεῖ τὸν Γέροντα, ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Θράκης, τοῦ ὁποίου ἡ γυναίκα ἦταν παράλυτη. Ὁ Γέρων ἔλειπε ∙ ἦταν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶχε, ὅμως, τόσο μεγάλη πίστη στὸν Θεὸ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, πού, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος δὲν ἦταν ἐκεῖ, εἶπε: «Δὲν πειράζει. Ἀρκεῖ, ποὺ ἦρθα ἐδῶ, στὸ μέρος ὅπου ζεῖ κι ἀναπνέει ἕνας ἅγιος ἀνθρωπος ∙ αὐτὸ μοῦ φτάνει».

Ἐπιστρέφοντας στὸ σπίτι του, βρῆκε τὴ γυναίκα του ὄρθια, μέσα στὴν κουζίνα ∙ δὲν ἦταν πλέον παράλυτη. Ὅταν τὴ ρώτησε τί καὶ πῶς, τοῦ εἶπε ἡ γυναίκα του ὅτι τὴν τάδε ἡμέρα σηκώθηκε ὄρθια κι ἄρχισε νὰ κάμνει δουλειές. Ἦταν, ἀκριβῶς, τὴν ἡμέρα, ποὺ ὁ ἄνδρας της εἶχε πάει νὰ βρεῖ τὸν Γέροντα Πορφύριο. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ πίστη ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό, ὥστε τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ζήσει ἕνα θαύμα…

---

Δεν είναι λοιπόν θέμα εγγύτητος για να δικαιολογηθούμε για την τόση ‘’ισχύ’’ του ανίσχυρου και τόση αταξία που υπάρχει στον κόσμο… είναι θέμα ευλαβείας και εμπιστοσύνης εις Τον πλέον εγγύς ευρισκόμενο Κύριο και αγίους Του… εμείς είμαστε μακρυά, παρότι τα Χριστούγεννα εγγίζουν. Είμαστε μακρυά ιδίως από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το κακό, παρότι κοινωνούμε και προσευχόμαστε.

Κύριε ελέησον, Κύριε έρχου, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Εκτυπώτερον.     

---

* …αναγωγικές κλείδες κατανόησης του μυστηρίου της Ζωής, υπό την οπτική του ελληνορθόδοξου πολιτισμού

** προσέγγιση στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού

*** Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικόσώμα και Ουσία της Κιβωτού)

Σαν υποκεφάλαιο στο ίδιο το πόνημα, αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει τον δεσμό  a little sign (two columns gr-en) δίστηλο ελληνικά και αγγλικά θα βρεθεί μπροστά σε μία θαυμαστή, υπέρ νουν, διευθέτηση. Κι όπως περνώντας ένας μαγνήτης πάνω από άτακτα ρινίσματα σιδήρου τα τακτοποιεί δυναμικά, έτσι και ο καλός Θεός, κατά το αιτείται και δοθήσεται ή όπου βούλεται, φέρνει την τάξη από το χάος… διευθετώντας για την δική μας ωφέλεια, όσα επιδέχονται διευθέτηση και όσο κάμπτεται η δική μας εγωπαθής αντίσταση από την δική Του αγάπη, συμπάθεια και πρόνοια.

Με πυρήνα την αγάπη, την γυμνή (επί Σταυρού) Αλήθεια, που συνακολουθούν ως ιμάτια Βασιλέως η δύναμή Του και η Σοφία.

Κι εμείς, με σκάφανδρα ανόδου προς την επιφάνεια (και άμεση Θεοφάνεια) είτε είναι διαφανή και βλέπουν είτε αδιαφανή και βιώνουν, δοξάζουν τον Θεό για την οικονομία Του. Οι πρώτοι, συμπληρώνουν υμνολογικά το… κατενόησα τα έργα Σου και εδόξασά Σου την θεότητα αφού τους γνωρίζονται χάριτι, οι έμμεσοι ενδεδυμένοι με σχήματα λόγοι Του.

Εμμέσως και άμεσα, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!

  

**** αύρα λεπτή

Διακρίνοντες την διαπίδυση στην φύση, πνευματικών νόμων, χάριτος και χαράς δια Σταυρού…

***** Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά (Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov)

Μήτρα, η θεοπρομήτωρ ως προϋπόθεσις, Μητέρα… Για την σύλληψη της Παναγίας από την αγία θεοπρομήτορα Άννα