‘’έρωτες’’

…όπως δεν φταίει ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος ούτε ο ίδιος ο αγ.Νικόλαος για την εμφανιζόμενη έκφυλη μορφή συνεπεία του πλάνου κοσμικού πνεύματος, του σαρκολατρικού, έτσι δεν φταίει και ο άγιος (άγιοι) Ουαλεντίνος για την σαρκολατρικοκεντρική εκφύλιση του έρωτος, που εξαντλείται στην επιδερμική σεξολογία...

Μιας έννοιας με διττή έως άκρων σημασία.

Όμοια εις ύψος και πλάτος (σταυροειδή) έννοια με το ΦΩΣ – ΟΦΙΣ (όψις και έρως) από Ανατολών έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας, του όλου ΑΔΑΜ (αρχικά). Παλαιού ή ανακαινισθέντος.  

Εκ των ακολουθούμενων (ορθίου κρεμασθέντος επί της ράβδου του Μωσέως ή του έρποντος δηλητηριώδους) ενός εκάστου, κατά την ελεύθερη επιλογή του, εμπνέεται και ‘’καλύπτεται’’ το πρόσωπο με προσωπείο, φωτεινό ή σκοτεινό, ούσα η ΟΨΙΣ μας... και εμπεριεχόμενη ουσία.

…και λέει ο απόστολος* το σπέρμα (του μη αμαρτάνοντος) μένει εις αυτόν... και το ευαγγέλιο* μας θυμίζει τον Ιούδα, που κρεμά (διαχρονικά) την ζωή του στην συκή... (και δερμάτινους χιτώνες) αντί του Ζωοποιού Σταυρού, προς ανάστασιν...

Προτάσεις, μη εις κατάχρησιν για την ασθένεια της φύσης μας ο σαρκικός έρως που φθείρει και πλαταίνει και κρατά στην αμαρτία την ψυχή (με την έκχυση σπέρματος), και μη χάσουμε τον θείο και ευθύ προς τα άνω ανακαινίζοντά μας (θείο έρωτα)... για την επιδερμίδα και τους ισχυρούς μαγνήτες που δρουν επάνω της, ως ηδονή**.

Γέλασα με μια μπουμπού που δίκαιο έχει στην απορία της…

Τρομοκρατούν τα ανύποπτα αγνά παιδάκια και για τον φυσικό (επιτρεπτό) έρωτα, τον οποίον δυστυχώς τον παραμορφώνουν, μολύνοντας το σώμα, αλλά πάλι τα τρομοκρατούν με μπούλινγκ, αν κάποιο τολμήσει να στοχεύσει τον (ευλογημένο) θείο. 

ΤΡΟΜΟΣ = ΟΦΙΣ***…  με τις δύο κατευθύνσεις του, όπως το ΦΩΣ (και ο ΟΦΙΣ κι η Σ+ΟΦΙΑ…)

Στην ευρύτερη έννοια κι όχι μόνο σεξουαλική, οι έρωτες έχουν εγκατασπαρθεί στον κόσμο, από τον καλό Θεό, όχι για να κολάσουν τον άνθρωπο, (αλλιώς θα τον ‘’ρύθμιζε’’ όπως τα άλλα ζώα ενστικτωδώς προς διαιώνιση και μόνο) αλλά δια της ελεύθερης (μακάρι σοφής) διαχείρισης όσο αναβαθμίζει την έννοια και βίωμα και εμ-πνέοντα έρωτα από γήινο σε θείο, να αλλοιώνεται θεάρεστα έως του πρώτου κάλλους.

Ο ΑΔΑΜ έγνω την Εύα, έξω του παραδείσου και τεκνοποίησε Άβελ και Κάιν. Άβελ είναι η κυκλική κίνηση του νοός. Εκείνο το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε εντός του παραδείσου δεν ήταν για φυσική τεκνογονία όπως την ξέρουμε, αλλά για αρετές που κατακυριεύουν τον κόσμο. Μετά, εις αντικατάστασιν του δολοφονηθέντος αδίκως Άβελ, έδωσε τον ΣΗΘ. Την ευθεία κίνηση του νοός.

Αυτά τα τεκνία να ‘’γεννήσει’’ η ψυχή μας επί γης, (εκτός παραδείσου) και να ενεργεί θεαρέστως ο νους, (κυκλική, ευθεία, σπειροειδή προς τα άνω****) ανελκώντας τον χου, χάριτι, ώστε να μας επανεισαγάγει. Αυτόν τον έρωτα να βιώσουμε. Να τρέμουμε μην παρασυρθούμε μονοδιάστατα στον έναν, (ειδικά εκτός γάμου, αλλά και εντός καταχρηστικά) γεμίζοντας ο όλος εαυτός με γη, να τρέμουμε μην χάσουμε τον άλλον. Την αγνότητα.   

---

* Ἀπόστολος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΩΑΝΝΟΥ Α' Γ´ 9 - 22

9 Πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Θεοῦ ἁμαρτίαν οὐ ποιεῖ, ὅτι σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ μένει· καὶ οὐ δύναται ἁμαρτάνειν, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται. 10 ἐν τούτῳ φανερά ἐστι τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ τέκνα τοῦ διαβόλου. πᾶς ὁ μὴ ποιῶν δικαιοσύνην οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ. 11 ὅτι αὕτη ἐστὶν ἡ ἀγγελία ἣν ἠκούσατε ἀπ’ ἀρχῆς, ἵνα ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, 12 οὐ καθὼς Κάϊν ἐκ τοῦ πονηροῦ ἦν καὶ ἔσφαξε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· καὶ χάριν τίνος ἔσφαξεν αὐτόν; ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρὰ ἦν, τὰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ δίκαια. 13 Μὴ θαυμάζετε, ἀδελφοί, εἰ μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. 14 ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς· ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ. 15 πᾶς ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί, καὶ οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωὴν αἰώνιον ἐν αὐτῷ μένουσαν. 16 ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι. 17 ὃς δ’ ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ’ αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ; 18 Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ’ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ. 19 καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐκ τῆς ἀληθείας ἐσμέν, καὶ ἔμπροσθεν αὐτοῦ πείσομεν τὰς καρδίας ἡμῶν, 20 ὅτι ἐὰν καταγινώσκῃ ἡμῶν ἡ καρδία, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ Θεὸς τῆς καρδίας ἡμῶν καὶ γινώσκει πάντα. 21 ἀγαπητοί, ἐὰν ἡ καρδία ἡμῶν μὴ καταγινώσκῃ ἡμῶν, παρρησίαν ἔχομεν πρὸς τὸν Θεόν, 22 καὶ ὃ ἐὰν αἰτῶμεν λαμβάνομεν παρ’ αὐτοῦ, ὅτι τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηροῦμεν καὶ τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιον αὐτοῦ ποιοῦμεν.

Εὐαγγέλιον
ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΙΔ´ 10 - 42

10 Καὶ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριὼτης, εἷς τῶν δώδεκα, ἀπῆλθε πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς ἵνα παραδῷ αὐτὸν αὐτοῖς. 11 οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐχάρησαν, καὶ ἐπηγγείλαντο αὐτῷ ἀργύρια δοῦναι· καὶ ἐζήτει πῶς εὐκαίρως αὐτὸν παραδῷ. ...

** ΗΔΟΝΗ - ΟΔΥΝΗ και ΑΔΑΜ

προσανατολισμός του ΑΔΑΜ και ''μαγνήτες''...

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15) Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

*** Περί τρόμου … (και τρομοκρατίας)

**** Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…

---

Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας

Περί θείου έρωτος (αγ.Νεκτάριος)

Περί θείου έρωτος (αγ.Πορφύριος)

Αγάπη και έρωτας

Ανθρώπινη χημεία (πέραν της οργανικής και της ανόργανης…) Όντας μονάδες άνθρακος, οι δύο οριακές καταστάσεις, να μας νουθετούν εκ του αποτελέσματος, να μην καταντήσουμε κάρβουνα, ερωτοτροπώντας με τη γη, αλλά ΑΔΑΜαντες… στρέφοντας τα 4 ελεύθερα ηλεκτρόνια της εξωτερικής στοιβάδος σταυροειδώς στο κέντρο (και καρδία ΜΕ XC). 

---

Δυο σκέψεις ακόμη, αφού το τόσο μεγάλο κεφάλαιο, συνυφασμένο με την ζωή, φυσικά και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε πέντε αράδες. Πηγή έμπνευσης πολλών, κέντρο άξονα περισσότερων με ορθό ή λάθος προσανατολισμό και χρήση. Αλλά… πίσω από όλα αυτά τα φαινόμενα, υπάρχουν πιο βαθειά αφορώντα τον ή τους έρωτες.

Ως πυρ, ανάλογη πρέπει να είναι και η αντιμετώπιση. Άλλες φορές επιβεβλημένο για να ‘’κολλήσει’’ τα δύο μέρη σε ένα (ΚΑΙ στο μυστήριο του γάμου ΚΑΙ στην μυστική σχέση Θεού – ανθρώπου) άλλοτε επιτρεπόμενο και όχι υποχρεωτικό και άλλοτε αποφευκτέο, γιατί ως πυρ, καίει.

Ο απ.Παύλος αναλύει (Α'Κορινθ.ζ')*** τις παραπάνω τρεις περιπτώσεις και ο πνευματικός βοηθά στην διάκριση.

Ως αήρ, βλέπουμε την ποσοστιαία αναλογία περιεχομένων. Ένα ποσοστό το οξυγόνο, που είναι οι καθ’ύλην καύσεις και φως… ο θείος έρως. Έρως σαρκικός χωρίς εμπεπλεγμένο θείο έρωτα προσώπων, κατεβάζει στην ανυπαρξία τους ενούμενους. Κατάσταση που χάνονται τα πρόσωπα. Ένα μεγάλο ποσοστό (στον εισπνεόμενο αέρα) είναι το άζωτο. Ικανό και ‘’αναγκαίο’’ για την διάλυση της καυστικότητος του οξυγόνου. Αυτά στην ζωή, είναι τα μη εφάμαρτα ενδιαφέροντα. Άζωτο (υποξείδιο) είναι το ιλαρυντικό αέριο, υπέχοντας τον ‘’απαραίτητο’’ ρόλο της όασης στην ερημιά και πικρίδες της κοιλάδας του κλαυθμώνος. Όχι περισσότερο από όσο πρέπει, όχι λιγότερο. Προσωπικά, ανεπανάληπτα κι όχι ως εγχειρίδιο ‘’σχέσης’’ υγιούς. Πάλι το άζωτο ‘’εμφανίζεται’’ απαραίτητο στην στυτική λειτουργία, ορίζων όμως ‘’κινητικότητα’’ επί γης. Έρπουσα.

Ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, αναφέρει για τον σταυρό: Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή· 

Κι οι έρποντες δηλητηριώδεις εξαντλούν την περιτομή στο ανδρικό όργανο, η δε Καινή, προτείνει δια σταυρού περιτομή των παθών και ανύψωση στην άνω κεφαλή και ‘’νυν’’ από το ‘’αεί’’. Με κάθε επαφή, κατέρχεται το πρόσωπο από τα πνευματικά στα φυσικά. Αν δε τελείται και παραφύσιν έρως, κατέρχεται ακόμη πιο κάτω και καλείται ο άνθρωπος (ζεύγος) να ανταπεξέλθει στους πειρασμούς και δικαιώματα που δίδει, για να ξανανεβεί. Αγώνας ζωής για άνοδο, με αντιστάσεις και τροχοπέδες τα νέφη των παθών...  

Γιαυτό αναφέρεται διαρκώς σε αυτήν την προσέγγιση των ερώτων ο προσανατολισμός και η κίνηση καθέτως μεταξύ τους.

Ή αχαλίνωτο πάθος (τάχα έρως και αυτός, τάχα ελευθερία) ή πραγματική ελευθερία δια της περιτομής των παθών.

Στους οικείους με τα τσάκρας (και ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου) στην βάση της σπονδυλικής στήλης βρίσκεται η κουνταλίνι. Δύναμη, που έχει δύο δυνατότητες εκδήλωσης. Ή προς τα άνω οφιοειδώς μέσω της σπονδυλικής στήλης με στόχο την κεφαλή, ομοιάζουσα μέσω άλλων προσεγγίσεων, ευθύς και ακριβής μέσω Ορθοδοξίας και βιούμενου θείου έρωτα μυστικά και μυστηριακά.

Η οριζόντια έρπουσα, είναι η γνωστή σεξουαλική επαφή που ‘’χάνει’’ ενέργεια δι αυτής της οδού.

Προς τα άνω μαζεύεται, προς τα έρποντα, σπαταλάται.

Ο αγαπημένος αγνός και επιστήθιος μαθητής Του Κυρίου, ‘’ανήλθε’’ έως τα όρια αυτού του ‘’βράχου’’ της αποκαλύψεως, που σηματοδοτεί και την τριαδική παρουσία του Θεού (με το σχίσιμο στα τρία του εσωτερικού βράχου).

Αντίποδας της ευλογίας και χαράς, η αρά και ο βράχος του κύνωπος.

Έτσι, ο της καθημερινής έννοιας έρωτας, είναι χαρά υπό προϋποθέσεις.

Επί αυτών των αξόνων, εντοπίζεται και η κίνηση της συνείδησης*. Προς φωτισμό ή σκοτισμό. Προς ΚΑΛΟ ή ΚΑΚΟ**, όπως δείχνουν το Κ ( | < ) προς αδιέξοδο και το Λ προς τα άνω, την μόνη διέξοδο και ατελεύτητη τελειότητα δια και εν XC.

Ο έρως ως ύδωρ, αναφέρεται και στην ΠΔ, όταν προτείνεται από μόνην αυτήν πηγήν ξεδιψάτω…  και γη , παράδεισος ή κόλασις, με εμάς να διαλέγουμε. Δια της επιτρεπτής χρήσεως και τέλος ευλογημένης εγκρατείας, αγνείας ή εξαγνισμού παρότι μη οικείο ή κατανοητό ή επιθυμητό από όλους, η κατάληξις του ‘’αιθέρος’’ μας και πεμπτουσίας.     

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, όπου πατούν πόδες πραέων, συνανυψώντας τον κόσμο, αφού όταν κοιτάζονται στα μάτια δύο ερωτευμένοι, είτε με λόγια είτε σιωπώντας, νοιώθουν (καλώς) ότι όλος ο κόσμος μου, είσαι εσύ. Με την διαφορά, παραδείσου ή κολάσεως, χαράς ή αράς, ένας κόσμος ΜΕ ή χωρίς XC, εν μέσω των αγαπώμενων προσώπων. 

Δι ευχών, Της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα. Η κλίμαξ Θεοτόκος. Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε. 

---

* συνείδηση και επιγνώσεις

** Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

*** Ζ´\ΠΕΡΙ δὲ ὧν ἐγράψατέ μοι, καλὸν ἀνθρώπῳ γυναικὸς μὴ ἅπτεσθαι· 2 διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω. 3 τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί. 4 ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή. 5 μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μή τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρόν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε, ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς διὰ τὴν ἀκρασίαν ὑμῶν. 6 τοῦτο δὲ λέγω κατὰ συγγνώμην, οὐ κατ᾿ ἐπιταγήν. 7 θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτόν· ἀλλ᾿ ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως.
8 Λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ. 9 εἰ δὲ οὐκ ἐγκρατεύονται, γαμησάτωσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστι γαμῆσαι ἢ πυροῦσθαι.

---

Επλήσθη η όλη δημιουργία με τα συνθετικά της με έρωτες… και σε μας μένει η διάκρισις, το φιλτράρισμα, η αναβάθμιση, η σταδιακή μείωση και αποχή του εκπτώτου με μετοχή του (καθαρίζοντος παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος) επανεισάγοντος, κατά μόνας ή κατά ζεύγη (προς αζύγους και συζύγους, νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, κεφαλές και σώματα…).

Πάλι ως κεντρικός αιθήρ που συνανυψεί ή κατακρημνίζει την όλη υλική δημιουργία, ως πυρ και γη και ξεδιψαστικό ύδωρ αντί δηλητηριασμένου και αήρ ευώδης αντί δυσώδους καταγωγίων, αφού διακρίνονται ενέργειες υπογαστρίων και ακορέστου τέλεσης έρωτος που απομυζούν την καλή ενέργεια του ανθρώπου, αλλά (όσο) και (μακάρι να εντοπισθεί) ως προαίρεση και σχετική αγωνιστικότητα, μια διάθεση μεταμορφώσεως / ανόδου της κλίμακος, δυο σχετικές παραινέσεις/παρατηρήσεις από αγ.Ιωάννη της κλίμακος:

Από ιδ’ βαθμίδα περί γαστριμαργίας:

… κόρος βρωμάτων, πορνείας πατήρ· 6. θλίψις δὲ κοιλίας, ἁγνείας πρόξενος

8. Ἐνόμισε ὁ θεήλατος Εὐάγριος ὅτι ἔγινε σοφώτερος τῶν σοφῶν καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν λόγων του. Ἀπατήθηκε ὅμως ὁ ταλαίπωρος καὶ φάνηκε ἀνοητότερος τῶν ἀνοήτων καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ζητήματα καὶ σ᾿ αὐτό. Ἐδίδαξε: «Ὁσάκις ἡ ψυχὴ ἐπιθυμεῖ ποικίλα φαγητά, ἂς θλίβεται μὲ ἄρτον μόνο καὶ ὕδωρ». Εἶναι δὲ ἡ προσταγή του αὐτὴ σὰν νὰ προτρέπης ἕνα παιδὶ ν᾿ ἀνεβῆ μὲ ἕνα βῆμα ὅλη τὴν σκάλα.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.

(ανάλογα ισχύει για τα ερωτικά)

17. Ἐκεῖνος ποὺ περιποιεῖται τὴν κοιλία του καὶ ἀγωνίζεται νὰ νικήση τὸ πνεῦμα τῆς πορνείας, ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ προσπαθεῖ νὰ σβήση μεγάλη φωτιὰ μὲ λάδι. Ὅταν θλίβεται ἡ κοιλία ταπεινοῦται ἡ καρδία. Ὅταν ὅμως δέχεται περιποιήσεις, θεριεύουν καὶ ἀλαζονεύονται οἱ λογισμοί.

…και από ιε’ βαθμίδα περί αγνείας:

2. (880.) Ἁγνεία ἐστὶν ἀσωμάτου φύσεως οἰκείωσις. Ἁγνεία ἐστὶν φύσεως ὑπὲρ φύσιν ὑπερφυὴς ἄρνησις· καὶ ἀσωμάτων σώματος θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ παράδοξος ὄντως ἅμιλλα· ἁγνός ἐστιν ὁ ἔρωτι ἔρωτα διακρουσάμενος, καὶ πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας.

κλίμαξ αγ.Ιωάννου σιναΐτη. (αμήν δι ευχών)

…και ‘’φαίνεται’’ από τον Μεγάλο Κανόνα… Ἐδὼμ ὁ Ἡσαῦ ἐκλήθη, δι' ἄκραν θηλυμανίας ἐπιμιξίαν· ἀκρασίᾳ γὰρ ἀεὶ πυρούμενος, καὶ ταῖς ἡδοναῖς κατασπιλούμενος. Ἐδὼμ ὠνομάσθη, ὃ λέγεται θερμασία, ψυχῆς φιλαμαρτήμονος. …ότι αν δεν έλθει ο Παράκλητος όπως ο Ιακώβ με επειλημμένην την πτέρναν τότε στην γέννηση και τώρα σε μας σαν αναγέννηση, επιβάλλων και εμ-βολιάζοντάς μας, με το θείο πυρ, η άλλη πύρωσις των ηδονών, του γηίνου και έρποντος έρωτος, θα ‘’φαντάζει’’ φυσική επιλογή, κλίση λοξή και κλήση, ικανή όμως να ‘’απαγορεύει’’ την επανείσοδο του ΑΔΑΜ στον παράδεισο. Σαν πύρινη ρομφαία στρεφομένη.

Αμήν, έρχου.

---

Προ 30ετίας και πλέον, σε ένα πόνημα (ΦΩΣ – 1986), που δεν εξέδωσα, είχα κάνει σε σχήμα (‘’ίσως’’ διευκρινιστικό), και στο κεφάλαιο ‘’έρωτας, η πύρινη συγκολλητική δύναμη’’ δύο ημικύκλια το καθένα με τα βάρη του, το καθένα με το ‘’πλέγμα’’ διακρίσεώς του και άμυνας έναντι στο κακό, να ενώνονται σε μία σφαίρα (ως μονάδα).

Αυτή η οριζόντια επαφή (συζύγων ή τελούντων την πράξη), που μεταφέρει διαρκώς ο ένας στον άλλον τα βάρη με τον έναν να ανακουφίζεται (προσκαίρως) και τον διακριτικότερο να εξέρχεται κουρασμένος αφού παίρνει (κατά την εναλλαγή βαρών) τα βάρη του πιο αδιάκριτου, ολοέν και βαραίνει, ολοέν και σκοτίζεται το ηγεμονικό της ψυχής και εκ μολυσμού, σαρκός και πνεύματος, όλη η ζωή.

Στην κάθετη ‘’ερωτική’’ (ελκτική) σχέση (Θεού-ανθρώπου ορθοδόξως), και προτρεπτική προς ‘’ένωση’’ , με το έλθετε προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς, και το ισχύον μυστήριο της εξομολογήσεως, η ‘’ανακούφιση’’ δεν είναι πρόσκαιρη, αλλά παραγράφονται τα αμαρτήματα, μονοκονδυλιά, στους αιώνες. Καταστάσεις που προσδίδουν στο ζεύγος ή στον μονήρη βίο, προοπτική κάθαρσης, φωτισμού, τελείωσης (κατά τάξη και ετοιμότητα κατά την μετάνοια).

Ακούμε από τον πρωτοκορυφαίο απ.Παύλο: …ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’)

Ο καλός Θεός να μας συγχωρεί και να οικονομεί / εμπνέει το  πραγματικό συμφέρον.

  
---

Έρωτας είναι έλξις, ακόμη και έκκλησις προς ένωση. (φυσική κατά τον Πλάτωνα έλξις, από αυτά που είμασταν ενωμένοι και χωρίσαμε). Στο περί ασώτου και σωτηρίας και εδώ, αξίζει να επαναληφθεί όσα λέει ο άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… κι αυτό, γιατί είναι το τελικό κριτήριο που πρέπει να έχουμε σαν φίλτρο των έλξεών μας, μην τύχει και πλανηθούμε από τις διάφορες (και πολλαπλασιαζόμενες στα έσχατα) ‘’σειρήνες’’.

…Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία, τό κράτος, ὁ πολιτισμός, ὅλα αὐτά δέν εἶναι στόχος. Ὅλα αὐτά εἶναι κίνητρο καί περισσότερο ἤ λιγότερο μέσον τοῦκυρίου στόχου, τοῦ μόνου στόχου, τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

Έρωτας εύστοχος και άστοχοι, που εκ της έλξεως και ακινησίας σε όποιον ιεροποιήσουμε, εξ αυτών των ποθούμενων, εξαρτάται αν θα χάσουμε την ουσία ή κερδίσουμε και Ουσία (ψυχή) μας. 

(από προσευχητάριον)

(αγ.Μαξίμου ομολογητού υποσημείωσις)