Ο δρόμος της επιστροφής του ασώτου δεν είναι λεωφόρος, αλλά μπορεί να γίνει…

Στενὴ η πύλη και τεθλιμμένη η οδός* η απάγουσα εἰς τὴν ζωήν…  με την ίδια την ζωή, στην κοιλάδα του κλαυθμώνος.

‘’Σήμερα’’ του επιστραφέντος ασώτου υιού και ενσωμάτωσις αυτού στον οίκο Του ευσπλάγχνου Πατρός, επετελέσθη ένα θαύμα, που ο πρεσβύτερος αδελφός που δεν έφυγε, δεν κατενόησε.

‘’Σήμερον’’ συνέφαγε ο υιός με τον Πατέρα και εγένετο χαρά μεγάλη, την στιγμή που και πολλοί άλλοι ομολογούν ότι συνέφαγον**, μη κοινωνούντες την ίδια χαρά. Και ακούν στην κρίση το φοβερό: ουκ οίδα υμάς, απόστητε απ’εμού…

Κλαυθμός και οδυρμός και στένωση και σύσφιξη ψυχής και σώματος προς πνευματική ασφυξία, από τα εναέρια διαβούλια και άρχοντες του κόσμου τούτου εκεί κάτω στον ομφαλό από τον δράκοντα…

Αλλά εκεί τυπούται το ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’ , όπου ο όρθιος επί ράβδου κρεμασθείς όφις συντρίβει την κεφαλή του έρποντος…

15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς (Πλατυτέρας) καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’)

Η μνήμη της οικίας του Πατρός, η συναίσθηση της αστοχίας και σπατάλης της ουσίας (κι όχι απλά περιουσίας) που λάβαμε με το χρίσμα στο ορθόδοξο βάπτισμα, η προαίρεση και μετάνοια, είναι οι αιτίες που μπορούν να καταπατήσουν τα όποια εμπόδια και αγκάθια του δρόμου επιστροφής.

Κατάσταση, που μόνο, ελθών εις εαυτόν, μπορεί να νοηθεί και βαδιστεί βιωματικά.

Αν συντρώγουμε σε ‘’ορθόδοξες’’ εκκλησίες, και διδάσκουμε στις πλατείες ρήματα ξένα προς την Ορθοδοξία και λόγους αγίων, με πνεύμα πλάνο, αλλοτριωμένο από την παναίρεση του οικουμενισμού, (παγκοσμιοποίηση αλλά όχι υγιή κατά Θεόν, παγκοσμιότητα και οικουμενικότητα) βρισκόμαστε εκτός εαυτού. Εκεί ο κλαυθμός και οδυρμός, ακόμη και σε αυτήν την νομιζόμενη ‘’εντός’’ της εκκλησίας των σχημάτων και τύπων, αλλά χωρίς τόπο και Ουσία Χριστού.   

Σήμερον πιο επιτακτικά από άλλες φορές, ζητείτε… καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου...

Με το ευθές πνεύμα και φως (ορθοδοξία), ο άνθρωπος από τον αντίποδα στον οποίο εξεπέσαμε, δούλοι δολίων και φίλοι χειρόνων… βοσκοί χοίρων (παθών) χορταίνοντας με ξυλοκέρατα (της σημερινής παραβολής) και ς’ , οδηγείται στην όαση. Αντίθετα, με το πλάνο και εκ διαχύσεως φως (και έρπων και ακάθαρτο και δυσώδες***) ‘’πνεύμα’’ , όχι απλά οδηγείται στον αντικατοπτρισμό της όασης και φαντασία, αλλά εφόσον ακόμη δεν ήλθαμε εις εαυτόν για να μετανοήσουμε, παραμένουμε στην παρούσα κοιλάδα του άδη και κοσμοκράτορα αντιδίκου.

Με την τύπωση (και βίωση) του σημείου  του σταυρού, εφ’ημών, ορθοδόξως, ως εφαλτήριο, εξαγόμαστε ενώ με την τύπωση δυτικοτρόπως, σκολιώς και αντιθέτως (ουσιαστικά και όχι μόνο σχηματικά, δλδ κι ας μην κάνει τον σταυρό του παπικά, προσκυνούντες την παντούφλα του πάπα), 

ή καθόλου, παραμένει σε τόπο δύσμοιρο, μακρυά της πατρίδος, παρότι φαντάζει χρησιμοποιούσα τα ίδια σχήματα (σαν ουνία όμως) εντός της Οικίας του Πατρός, καταντώντες αυτήν και ισοπεδώνοντας Την, με το χοιροστάσιο.

Με τέτοιο πνεύμα, η έξοδος δυσχεραίνεται έως απαγορεύεται από παραμέτρους ορατούς και αοράτους δυνάστες.  

Για τους αόρατους αντιδίκους μας, δεν θα είχαμε καμμιά αμφιβολία, ότι αυτή είναι η απάνθρωπη θέλησή τους.

Δυστυχώς όμως, υπάρχουν εν γνώσει ή αγνοία υπηρέτες ορατοί, του ίδιου δολίου σχεδίου και οι οποίοι θα κατακριθούν ως ένοχοι αίματος.

Το αναφέρει η Αγία Γραφή, οι άγιοι ιεράρχες και φυσικά μας επιστήουν την προσοχή, όλοι οι εμπνεόμενοι από το Αυτό Πνεύμα, άγιοι.

50 ἵνα ἐκζητηθῇ τὸ αἷμα πάντων τῶν προφητῶν τὸ ἐκχυνόμενον ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης, 51 ἀπὸ τοῦ αἵματος ῎Αβελ ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· ναί, λέγω ὑμῖν, ἐκζητηθήσεται ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης. 52 οὐαὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως· αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθετε, καὶ τοὺς εἰσερχομένους ἐκωλύσατε. (Λουκ.ια') ...

Όχι μόνο δεν εισέρχεστε, αλλά κωλύετε και την έξοδο από το χοιροστάσιο και ανευλάβεια προς είσοδο στην Οικία του Πατρός, όσων επιθυμούν, μετατρέποντας την νοητή λεωφόρο σε ατραπό δύσβατη.

…«Σὺ δὲ λάλει ἃ πρέπει τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ. Ὅτι ὁ πιστευθεὶς τὸν λόγον τῆς τοῦ Κυρίου διδασκαλίας, ἐὰν σιωπήσῃ τι τῶν ἀναγκαίων εἰς τὴν πρὸς Θεὸν εὐαρέστησιν,ἔνοχός ἐστι τοῦ αἵματος τῶν  κινδυνευόντων, ἤτοι ὑπὸ τῆς ἐργασίας τῶν ἀπηγορευμένων, ἢ καὶ ὑπὲρ τῆς ἐλλείψεως τῶν κατορθωθῆναι ὀφειλόντων». (Από … Μ. Βασιλείου, Πίναξ τῶν Ἠθικών Κανόνων, Ὅρος Ο΄)

Γράφει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: ‘’Ψευδαποστόλους δέ, καί ψευδοπροφήτας, καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς. Ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσίν’’.

‘’Ὥσπερ οὖν ὁ τούς ἀληθεῖς ἀποστόλους, καί προφήτας, καί διδασκάλους δεχόμενος, Θεόν δέχεται, οὕτως καί ὁ τούς ψευδαποστόλους, καί ψευδοπροφήτας, καί ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τόν διάβολον δέχεται’’.

Το ένα (δι ευθέως σταυρού και Φωτός) οδηγεί στην όαση και το άλλο (ο σκολιός) στον αντικατοπτρισμό. Το ένα στον Πατέρα (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ-999) το άλλο στον αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης, ομοιάζοντα και αντικατοπτρισμό (ΙΑΠΕΤΟΣ-666).

Σπαταλούμε την ΟΥΣΙΑ κι όχι απλά την περιουσία, που παραλάβαμε ως αρραβώνα με το χρίσμα (και ουράνια χαρίσματα, το δοθέν τάλαντο, που φιλοπόνως πρέπει να εργαζόμαστε…) και βάπτισμα, τον όντως εκ Θεού θησαυρό.

Τον σκεπάζουμε με λάσπη. Ο Ιακώβ**** άνοιγε πηγάδια (όπως αναφέρει ο αββάς Δωρόθεος) και του τα παράχωναν οι φιλισταίοι. Τα πηγάδια σαν συνείδηση επιστροφής και φωνής Θεού εν ημίν, που το χώμα των φιλισταίων ως κρητικό φύλο, είναι η ίδια η λάσπη και χοϊκότητα, χαρακτηριστικό της γαστρός (κρήτη – γαστέρες αργαί).

Φυσικά και δεν θα χρειαζόταν το παρόν ως απλές σκέψεις, αν μέσα στην Ορθοδοξία δεν παρείσφρυε δολίως, ο ‘’αγαπολόγος’’ αλλά πολεμών Την Αλήθεια, οικουμενισμός. Εκεί, σκέπει Η Πλατυτέρα και όντως ο δρόμος επιστροφής χάριτι, γίνεται λεωφόρος, ακούγεται η συνείδηση και φωνή Θεού καθαρά, και η μνήμη ως πυρ, μας ωθεί στην έξοδο, πατώντας επί όφεων και σκορπίων, πατώντας επί τριβόλους και ακάνθας….

Ο ωρυόμενος λέων, ο εκτός της νοητής εκκλησίας και εντός του κόσμου, εισήλθε στην φυσική λόγω εκκοσμίκευσης, από κερκόπορτα ‘’φυλασσόντων’’ άγια και ιερά. Μυρμηγκολέων καλείται, ανάλογα με τα δικαιώματα που του δίνουμε.      

Αμήν δια Της Μεσσιτρίας, χάριτι και πρότυπο ταπεινότητος και αγνότητος, να επιστρέψουμε κι εμείς και εορτάσουμε πνευματικώς την εορτή του ευσπλάγχνου Πατρός.   

---

* …Εἰσέλθετε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾿ αὐτῆς. 14 τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! … (Ματθ.ζ’)

** …ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. 25 ἀφ᾿ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ. 26 τότε ἄρξεσθε λέγειν· ἐφάγομεν ἐνώπιόν σου καὶ ἐπίομεν, καὶ ἐν ταῖς πλατείαις ἡμῶν ἐδίδαξας· 27 καὶ ἐρεῖ· λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ· ἀπόστητε ἀπ᾿ ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. 28 ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, ὅταν ὄψησθε ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ καὶ πάντας τοὺς προφήτας ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, ὑμᾶς δὲ ἐκβαλλομένους ἔξω, 29 καὶ ἥξουσιν ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότου, καὶ ἀνακλιθήσονται ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. (Λουκ.ιγ’24)

*** προσευχήθηκα καί ρώτησα τόν Χριστό νά μέ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρα τήν ἀπάντησή του, ἡ ὁποία εἶναι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα». Καί τόν ρώτησα, πῶς ἀκριβῶς πιστοποιήθηκε αὐτό. Μοῦ ἀπάντησε, πώς «μετά τήν προσευχή γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στήν ψυχή, δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω πνευματικά». Τόν ρώτησα, ἄν αὐτό ἦταν ἕνα ἔκτακτο γεγονός γι’ αὐτόν ἤ ἄν ἔτσι τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, καί μέ βεβαίωσε, ὅτι «σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, πού εἶναι μπλεγμένες μέ μάγια, μέ ἀκάθαρτα πνεύματα, αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση, στήν ὁποία μέ εἰσάγει. Μερικές φορές ὑπάρχει καί λεκτική ἀπάντηση, ἀλλά στήν προκειμένη περίπτωση, αὐτή ἦταν ἡ ἀπάντηση καί ἔχω ἀπόλυτη τή βε­βαιότητα, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀλλά τό πνεῦμα τό ἀκάθαρτο»… από: Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης. Ο Οικουμενισμός κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα

Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας...

Σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15)

**** Επί του πρακτέου, το ότι η συνείδηση είναι τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ, όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, και τα παράχωναν οι Φιλισταίοι

---

Περί ασώτου και σωτηρίας

Πόσο δύσκολες είναι οι ισορροπίες* μέσα στην Ορθοδοξία; … κι ενώ δια σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω, η στένωση και προσήλωση επί σταυρού μοιάζει νάναι μεγαλύτερης ισχύος από την χαρά που προσφέρει. Από εμάς όμως εξαρτάται που θα στοχεύσουμε θεωρώντας τα ιεραρχικά ανώτερα και σπουδαία. ...το πόσο θα ''λεπτύνουμε'' για να μας φαίνεται πιο ''φαρδύς'' ο δρόμος, ο ζυγός χρηστός και το φορτίο ελαφρό…

Μακάρι να γίνουμε αρχοντόπουλα που περισσότερο να δοξάζουμε και ευχαριστούμε, παρά αιτούμαστε και γογγύζουμε.

Η καλή μας Παναγία, ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και δωδεκάτειχος πόλις (που ευελπιστούμε και αμήν να εργαστούμε επ’αυτού, για να ενσωματωθούμε/καταγραφούμε ως ουρανοπολίτες), καθορίζει τα παραπάνω όρια του βιούμενου σταυρού: …Κορωνίδα η προσευχή που ‘’στενεύει’’ τον ψυχοβλαβή μετεωρισμό και καλά τον κάνει. Νηστεία ως βάση που ‘’στενεύει’’ την κοιλία και καλά την κάνει, γιατί όσο αυτή απλώνεται, τόσο ο άνθρωπος δεν υψώνεται. …κεφαλή – κοιλία και δεξιά – αριστερά (σύνολο σταυρός), την ακρόαση και τήρηση των εντολών, για να αναπαυθεί η χάρις που μας εξάγει από την πίκρα και μικρότητα του χοϊκού οστρακίνου σκεύους στην υπέρ νουν χαρά και απειρότητα του θείου.      

* Συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…)

Όλη η (χρονική) διαδρομή που ξεκινήσαμε με την έναρξη του τριωδίου (την περασμένη εβδομάδα με τελώνη και φαρισσαίο και σήμερα ασώτου…) μέχρι την ανάσταση, φυσικά επεκτείνεται στην όλη ζωή, στην καθημερινότητα, με λίγο εκτυπώτερον τα προς βίωση στοιχεία και ‘’κόμβους’’ οικοδομής μας, από καθαρά Δευτέρα.

Όλη η διαδρομή εξόδου σκέπεται και εμπνέεται από την ουράνια νεφέλη (προτύπωση Θεοτόκου που βίωσε τον σταυρό χωρίς να ‘’σταυρωθεί’’ και) που προστατεύει την ημέρα και φωτίζει την νύχτα τον ισραήλ (νου ορώμενο τω Θεώ) και τον ‘’ενδιάμεσο’’ γης και ουρανού, υψωθέντα σταυρό. Γιαυτό χαιρετάμε καθόλη την διάρκεια της μεγάλης σαρακοστής την Παναγία με τους χαιρετισμούς, γιαυτό και μπήκε η σταυροπροσκύνηση στο κέντρο αυτής. Ναι μεν χρονικά οριζόντια, ιχνηλατίσιμα…  αλλά στην ουσία, ανυψωτικά (κάθετα) από γη προς ουρανό… και εφ’ημών σαν συμπύκνωση, από το ‘’αεί’’ και κοιλία στο ‘’νυν’’ και κεφαλή. Την ίδια πορεία που ακολούθησε ο άσωτος υιός επιστρέφοντας.

Αμήν να βάλουμε κι εμείς αρχή μετανοίας και επιστροφής…

Σταυρός και σταυροπροσκύνηση, μια ουράνια πολιτεία στην ‘’καθημερινότητα’’

---

Ήδη από τον τίτλο και την πρώτη παράγραφο, φαίνεται μια ασυμφωνία με την Αγία Γραφή, αφού ποτέ δεν ακούστηκε ευρύχωρος δρόμος, και εδώ, αλλιώς φαίνονται να λέγονται.

Από την άλλη, ποιος με κοσμική λογική μπορεί να δογματίσει ότι το ‘’φορτίο’’ ΔΕΝ είναι βαρύ, αλλά ελαφρόν; Όπως λοιπόν απαιτείται άλλη λογική, υπέρλογη, που να συμπληρώνει χωρίς να καταργεί την φύση, για να νοηθεί το παραπάνω αγιογραφικό χωρίο (όπως και όλη η Αγία Γραφή) έτσι και για την παρούσα προσέγγιση ότι δυνητικά και υπό προϋποθέσεις, μπορεί ο δρόμος επιστροφής του ασώτου (δλδ ημών) να γίνει ‘’λεωφόρος’’.

Κλειστή η θύρα, στενή η πύλη, έκλεισε η θύρα εις γάμους…. Αλλά και κάποτε, ανοίγει. Ανοίγει διάπλατα για να χωρέσει Ο Αχώρητος δια Της αδιοδεύτου. Ανοίγουν οι ουρανοί και κατεβαίνει το Πνεύμα ωσεί περιστερά, αφού αναβαίνει* ο Ιησούς ευθέως από του ύδατος…   

  

6 καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· 17 καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα. (Ματθ.γ’)

Ο δρόμος, έχει ταυτότητα. Είναι ο Ίδιος Ο Κύριος (εγώ ειμί) ενσαρκωμένος δια της κλίμακος της επουρανίου δι ης κατέβη ο Θεός και συγχρόνως η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν… την οποία προείδε ο Ιακώβ**: … κλίμαξ ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ, ἧς ἡ κεφαλὴ ἀφικνεῖτο εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ᾿ αὐτῆς. 13 ὁ δὲ Κύριος ἐπεστήρικτο ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ εἶπεν· ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς… (Γεν.κη’)

…ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ. 18 καὶ ἀνέστη ᾿Ιακὼβ τὸ πρωΐ καὶ ἔλαβε τὸν λίθον, ὃν ὑπέθηκεν ἐκεῖ πρὸς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ ἔστησεν αὐτὸν στήλην καὶ ἐπέχεεν ἔλαιον ἐπὶ τὸ ἄκρον αὐτῆς. 19 καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Οἶκος Θεοῦ·

ΜΟΝΟ στον και από τον Οίκο του Θεού*** γίνεται η διάβασις και της ερυθράς δια του ΕΝΟΣ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ εις άφεσιν… και προς ουρανόν ουσιαστικά, όπου η πρώην απαγορεύουσα ή στενή πύλη και θύρα, ανοίγει και ‘’πλαταίνει’’.

Λένε οι άγιοι, πως την νύχτα ανοίγουν οι ουρανοί. Ανοίγουν για την εργασία της φιλόθεης προσευχής και θεωρίας (στον τύπο της Μαρίας). Αλλά και την ημέρα ανοίγουν οι ουρανοί, ευαρεστούμενος ο Τριαδικός Θεός και αποδεχόμενος την κατά τον τύπο της Μάρθας όποιας φιλάνθρωπης πράξεως. Ελεούντες ίνα ελεηθούμε. Συγχωρούντες εν αγάπη και αληθεία (χωρίς έκπτωση ορθοδόξου πίστεως), ίνα συγχωρεθούμε…    

Αυτή νομίζω είναι και η τελική ετυμηγορία. Πράξη και θεωρία (Λεία και Ραχήλ, Μάρθα και Μαρία) μέσα και διά του Οίκου Θεού, Της Πλατυτέρας, εργαζόμενοι φιλοθέως και φιλανθρώπως, σταυρικώς, καθ’ημέραν…. Αλλιώς, και εντός των φυσικών ορίων, μεταξύ γηίνων κολώνων χωρίς σύμφωνο πνεύμα, οι πόρτες ολοέν στενεύουν έως καθίστανται ερμητικά κλειστές, για να περάσει η αφεντιά με την χονδρότητά της. Ο δε θείος ζήλος, η παρουσία της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου εν ημίν ως προϋπόθεση ανόδου στο όρος Σινά, μια ακόμη παράμετρος ισχυροποίησης της θέλησης εξόδου/ανόδου, που υπερσκελίζει κάθε επιχειρούμενη τρικλοποδιά εκ των δυσκολιών που βάζει ο αντίδικος, είτε με αιρέσεις και ανομίες, είτε με αμαρτίες, όλα πολύ αδύναμα μπροστά στον Δυνατό  και Εύσπλαγχνο Θεό, και όσο καταθέτουμε σαν προαίρεση την μετάνοιά μας, ως άσωτοι… μαζί με την βεβαία ελπίδα των ανεκλάλητων προετοιμασμένων αγαθών, που δεν ισοδυναμούν με τα ελάχιστα εδώ παθήματα (όπως μας εγνώρισε και η αγ.Ευφημία που παρουσιάστηκε στον αγ.Παΐσιο). Καλές υπομονές, στα λίγα και περαστικά για τα αιώνια και μένοντα…

Αμήν δι ευχών Της Μεσσητρίας. 

* Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…

** Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’

με, Μάρθα να σημαίνει: Δέσποινα πικρανθείσα, και Μαρία, την Δέσποινα πικρανθείσα, αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα…

*** Εκτός και χωρίς την Θεοτόκο, εκτός Ορθοδοξίας (Μητέρας και μήτρας), η πύλη είναι κλειστή, οι ουρανοί κλειστοί, η δε κλίμαξ απούσα. Δια της Θεοτόκου, είναι στενή ή ευχερέστερη, ανάλογα τα βιώματα, την κατά τάξιν και ετοιμότητα εσωτερική ζωή, δλδ την πνευματική και φυσική μετοχή, την χάρι, την προαίρεση… την αγνότητα και ταπεινότητα, την μυστική και μυστηριακή σχέση.

Μια προσέγγιση στον Ύμνο Άξιον Εστίν

[βιώματα για τη μετοχή στη δόξα της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας ασυγκρίτως των Σεραφείμ (οίκοι και οχήματα)]

τα Χερουβείμ και τα Cεραφίμ

Εξάκτινο και σταυρός… (με ή χωρίς Χριστό)

[Ανοίγει και ξανακλείνει ταχύτατα ΚΑΙ η φύση (για να περάσουμε/ανεβούμε από το παράλογο και υπόγειο στο λογικό) ΚΑΙ οι ουρανοί (υπερφύση, για να ανεβούμε / διέλθουμε από το λογικό στο υπέρλογο) σαν συμπληγάδες πέτρες… προτείνοντας το γρήγορο νου, σώφρωνα λογισμό, καρδία νήφουσα… (χριστοφόρο επί πώλο όνου νου… ), να πνευματικοποιηθούμε, να λεπτύνουμε και έχουμε άξονα (σαν αναδιπλωτική αρχή) το πνεύμα αντί της βαρηάς χοϊκότητος… να γίνουμε ‘’αργοναύτες’’ όπου, αργός στα αρχαία, είναι ο γρήγορος … , αλλιώς, η όποια ανετοιμότητα και θρασύτητα προσπάθειας διέλευσης θα συνοδευτεί με θλίψη ψυχής και σύνθλιψη σώματος…]