το θέλειν και το δύνασθαι στην Θεοτόκο...

Η καλή μας Παναγία έχει σύνδρομο το θέλειν και το δύνασθαι. …και τόχει αποδείξει, ότι ΑΝ θελήσει, μπορεί.

(διαχρονικός λόγος προς κάθε άνθρωπο αλλά και στα παρόντα, προς  έλληνα και ελλάδα) 

Σε μας έγκειται να βρούμε τον τρόπο πώς να κάνουμε την καλή μας Παναγία να θελήσει την σωτηρία μας. Ψυχής τε και σώματος… 

Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας μοναχός.

Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να βοηθήσουν στην Επανάσταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά πού άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε:

«Παναγία μου, τι θα γίνει μ' αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία,* βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα - ήταν η Παναγία - πού έλαμπε και το πρόσωπο της ακτινοβολούσε. Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει: «Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω». Και άρχισε να σκουπίζει. Ύστερα εξαφανίσθηκε μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία*….

Στην Ουράνια Λειτουργία (Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς) αναφέρεται…

Τη δυστυχία τους έκλαιγαν οι Σέρβοι,

αλλ’ ο ζωντανός Θεός δεν τους θυμήθηκε-

γιατί εκείνοι δε θυμήθηκαν το Θεό,

ούτε τις αμαρτίες τους.

Εν τω μεταξύ, Ζαχαρίας μεθερμηνεύεται ... αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται... [με την αφωνία του Ζαχαρία (ως κεφαλή)  έως ότου γεννηθεί ο αγ.Ιωάννης Πρόδρομος ΣΗΜΑΙΝΕΙ την ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ... έτσι, ΑΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος, να ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εισακουστεί... και αντίστοιχα Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΕΙ από το πέρασμα αυτού του κομβικού ‘’σημείου’’ .

Ατομικά και συλλογικά οι πολίτες της πατρίδας μας, κλαίνε την δυστυχία τους κι ο Θεός κάνει πως δεν τους ακούει. Η καλή μας Παναγία μοιάζει να μην θέλει να σώσει, ενώ μπορεί.

Τι είναι αυτό που ενώνει το ναό με το ιερό, το σώμα με την κεφαλή, ώστε να μην είμαστε αναιμικοί, επέλθει η επικοινωνία (και κοινωνία), καλυφθεί το ''κενό'' και αρθούν τα κωλύματα (ώστε αφού ξέρουμε ότι η καλή μας Παναγία θέλει, να της δίνουμε το δικαίωμα να ''δύναται'') ; το αίμα του Ζαχαρία που εκύλησε εις το θυσιαστήριο. Έτσι, θα δρα Η Κυρία ως Υπερμάχος κι εμείς ως στρατιώτες Της. Αυτό ήταν το κλειδί της τόσο εμφανούς παρουσίας Της το '40... **** 

Στο: Ο βράχος του Κύνωπα στην Πάτμο γράφηκαν δυο σχόλια συνειρμικά με την πνευματική περίοδο της νηστείας του 15αύγουστου και τα 2 αναγινωσκόμενα ευαγγέλια μικρού και μεγάλου παρακλητικού.

Αυτό θέλει ο Θεός, το ίδιο κι η Παναγία μας.

Δια του μικρού παρακλητικού** , εξομολόγηση και δια του μεγάλου παρακλητικού, κίνηση και ακινησία (ΜΑΡΘΑ+ΜΑΡΙΑ) ακρόαση και τήρηση των εντολών, προς φιλόθεη + φιλάνθρωπη βιωτή. ΣΤΑΥΡΟΣ (με κάθετο σκέλος την φιλοθεΐα και οριζόντιο την φιλανθρωπία), σταυρός που υπόσχεται και απεργάζεται την ποθούμενη ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Μιας φιλανθρωπίας (ουμανισμού) και διακονίας που από μόνη της, χωρίς XC και ορθοδόξως φιλοθεΐα, όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά και τελικώς θα κατακρίνει. Σχηματικά, εξωστρεφώς εκτυπώνεται κάπως η άνοδος δια Της ολκάδος των θελόντων σωθήναι, αλλά η Βασιλεία είναι εντός. Μετέστη προς την Ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής… Εκεί, εντός ευχόμαστε και μακάρι να ‘’εργαζόμαστε’’ ως συνεργάτες του θείου σχεδίου που το σώμα εσωκλείει την ουσία σαν θησαυρό.

Και η μετοχή, έχει προϋποθέσεις….

Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

Δια Της Θεοτόκου… να εγκατασταθεί ως χρυσοπλοκώτατος πύργος και να ανορθωθεί ως δωδεκάτειχος πόλις. Να αναπαυθεί Ο Κύριος, σαν σε ηλιοστάλακτο θρόνο (τα σα εκ των σων και χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν…), να γίνει η καρδιά και η ζωή μας καθέδρα του Βασιλέως να ζούμε το ακατανόητο θαύμα να γαλουχείτε ο Δεσπότης από Την Θεοτόκο, εν ημίν.

Αυτά δε τα 12 τείχη επί του σώματός μας είναι η επίσκεψις του Τριαδικού Θεού εν πράγμασι και βιωματικά ως σταυρός. Κεφαλή (ως κορωνίδα, προσευχή) κοιλία (ως βάση, νηστεία) δεξιά και αριστερά πλευρά, ως ακρόαση και τήρηση.

Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άγιος και σεσωσμένος χωρίς αυτές τις θείες παραμέτρους και εκτός Αυτού του Σώματος. Της Μητέρας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας και Θεοτόκου.

Αμήν δι ευχών, να βάλουμε αρχή μετανοίας και θείας εργασίας.  

---

* Ο Θεός θα δώσει τη λύση (αγ.Παϊσίου)

** για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου...

ισορροπίες και άκρα κατά την Ορθοδοξία 

*** Συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…)

Για τη Μάρθα και τη Μαρία Οσίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ

Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής)

Χρυσοπλοκώτατε πύργε,

και δωδεκάτειχε πόλις,
ηλιοστάλακτε θρόνε,
καθέδρα του Βασιλέως,
ακατανόητον θαύμα,
πως γαλουχείς τον Δεσπότην.

**** Μαρτυρία του νεαρού τότε στρατιωτικού, Γεώργιου Παυλίδη(μετέπειτα Μητροπολίτη Νικαίας):

Όταν οικείος του Ιερέας (πιθανόν και πνευματικός του Πατέρας) έφτασε στο μέτωπο, όπου βρισκόταν ο λόχος του, έμεινε έκθαμβος από την απάντηση που άκουσε από τα χείλη όλων ανεξαιρέτως των στρατιωτών στην ερώτηση που τους απηύθυνε:

- Ποιος από εσάς παλικάρια θέλει να εξομολογηθεί;
- Όλοι, πάτερ!

Και έτσι έγινε αυτό που οι πάντες πανθομολογούσαν, όπου υπήρχε Ελληνικός Στρατός...

Το ίδιο γινόταν σχεδόν παντού.
Ακοίμητοι Ήρωες οι Ιερείς-πνευματικοί του΄40!

Εξομολογούσαν ατελείωτα ακόμα και τα βράδια...
Για να προλάβουν όλους τους στρατιώτες!
Και να τους μεταλάβουν στην επόμενη Θεία Λειτουργία!

Με αυτόν τον "απλό" τρόπο, οι στρατιώτες μας ομολογούσαν πιστά και ενσυνείδητα τον Θεό-Λόγο...

Και έτσι παρέμεναν παντού οχυρωμένοι, έστω κι αν πολεμούσαν με πρωτόγονα μέσα μπροστά στον εξοπλισμό των εισβολέων, στην καλύτερη περίπτωση 1 προς 3...

Και η Παναγιά Μάνα Του δεν γινόταν να κάνει αλλιώς...
Τους πρόσφερε απλόχερα την Προστασία Της, και μάλιστα με την επιτόπου παρουσία Της...

Οι Ιταλοί αιχμάλωτοι ομολογούσαν πως σε κάθε πρώτη γραμμή έβλεπαν μια γυναίκα ψηλή, αδύνατη, μελαχροινή, μαυροφορεμένη και με μαντήλι γύρω από τα μαλλιά της να προηγείται των Ελλήνων Στρατιωτών, να τους ενισχύει & να τους χαμογελά...

...και με τα λίγο πιο πάνω έντονα γράμματα, κατανοεί ο έχων καλή διάθεση και ευθυκρισία, ότι η ικανή και αναγκαία συνθήκη να θυμόμαστε και να μας θυμάται ο Θεός, είναι η εξομολόγηση... 


τότε ισχύει το αγιογραφικό: .... ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.  (Β'Κορ.ς'16)