'’20 Ιουλίου 1054'' οριστικό σχίσμα

Πριν αρκετά χρόνια συνέγραψα άρθρο, με τον ίδιο τίτλο που σε γενικές γραμμές και νόημα, είναι το ίδιο με το παρόν. Η διαφορά του έγκειται σε δύο επιπλέον σκέψεις με αφορμή την ψευδοσύνοδο της Κρήτης και μια νεοεμφανισθείσα αγιογραφία που φέρεται ως αιρετική στην μετάφραση.

Τα απεικονιζόμενα πρόσωπα ως ήλιος έχει την αξία Του πλην όμως η διαστρέβλωση στην θεώρηση είναι το πρόβλημα  και γιαυτό οι (αμήν διορθωτικές) σκέψεις. Μου θυμίζει εκείνο το πολυκατάστημα που μπήκαν νύχτα κάτι κλέφτες κι ενώ δεν έκλεψαν προϊόντα, άλλαξαν τις τιμές και αξίες, εκ της οποίας αλλαγής η φτώχεια, κι εδώ πνευματική πτωχεία, λόγω της οικουμενιστικής θεώρησης των αγίων προσώπων, Λόγου και λόγων.  

Έτσι, ενώ το αντικείμενο είναι αυτό που είναι, η ασθενής όραση και διαστρεβλωτική, μπορεί να θέλει να περάσει την άποψή της ως κρατούσα ενώ είναι υποκειμενική και εσφαλμένη.

Κι αυτό γιατί παρεμβάλλεται μια στρεβλωτική αρχή, όπως το νερό αλλάζει τις ακτίνες οπότε και την ευθυκρισία, αλλά και το θολό όμοιο, που αλλάζει την όψη με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η σώζουσα θεωρία και πράξη, (ορθοδοξία και ορθοπραξία) αντί να καταστεί διάφανος ο κόσμος.

Αυτήν την αχλύ και αυτόν τον χνου που παρεμβάλλεται μεταξύ νου και χου, θα καταδείξω στην συνέχεια του λόγου,  και εύχομαι να είναι ωφέλιμη για την διάλυση και κατάργησή της…

Ο Κύριος όμως γνωρίζεται και βιούται ορθά ανατολικώς ως συγκείμενος στους πλέοντες, οδοιπορούντες και ασθενείς ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων σε σχέση με την προσπάθεια αντίληψης Του με δυτικό έκπτωτο τρόπο, σχολαστικιστικά, ως αντι-κείμενος, αποδεικνύοντας την απόσταση και αποκοπή που επήλθε εκ του σχίσματος.  

Το σχίσμα της Ανατολικής με την Δυτική Εκκλησία [που ήταν εκκλησία αλλά πλέον δεν είναι, αφού ως κλήμα απεκόπη αυτοβούλως από Την Άμπελο, μη φέρουσα πλέον καρπούς... (Ιωαν.ιε') και μη έχουσα έγκυρα μυστήρια... ] οριστικοποιήθηκε, την 20 Ιουλ 1054.

Φαίνεται με την καλημέρα (που λένε) του άρθρου, δογματικό, φαίνεται ότι δεν επιδέχεται συζήτηση, φαίνεται σκληρή η Αλήθεια, αλλά η Αλήθεια δεν επιδέχεται εκπτώσεις... καθώς χωρίς ορθή πίστη, αληθινή αγάπη δεν υπάρχει (αγ.Παΐσιος), η δε εγκυρότητα των μυστηρίων των μεν (καρπός) και μη των δε (ακαρπία), έχει αποδείξεις.  

Ο λόγος που μπήκαν τα εισαγωγικά στο 20 Ιουλίου 1054 κι όχι στο οριστικό σχίσμα, είναι γιατί θέλει να τονιστεί η όχι τυχαία (νομίζω) ημερομηνία, παρά το οριστικό σχίσμα, μιας και τελευταία γίνονται μάταιες ανθρώπινες από πλευράς ΠΣΕ, ένωσης, κοινωνίας σε όλα και απαλοιφής του σχίσματος, όχι ως δογματικών διαφορών πίστεως, αλλά ως ανθρώπινη παρανόηση και κακία και μίσος. Ενώ αυτοί που ‘’αγαπούν’’ πιο πολύ και πιο σωστά από τους αγίους, τα ‘’ξέρουν’’ καλύτερα. Οι μεταπατέρες, οι αγαπολόγοι χωρίς Αλήθεια, οι της βαπτισματικής ‘’θεολογίας’’, που καταργούν εκ του συμβόλου της πίστεως το ΕΝ βάπτισμα (λόγο αγίων και θεοφόρων πατέρων), και αντικαθιστούν το δόγμα με την γνώμη τους, το πολλά έως όλα τα βαπτίσματα.

Ας αφήσουμε όμως πίσω τα ασθενή ανθρώπινα κι ας δούμε την καλή μας Παναγία που χαιρετάτε… Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα.

Στα χέρια Της κρατά την ανατολή και την δύση , τιτλοφορούμενη η εικόνα με Του Κυρίου, το ‘’ίνα ώσι εν’’.

Μήπως κι Ο Κύριος ως Μεσσίας δεν είναι η γέφυρα και η Οδός από τον θάνατο στην Ζωή, κρατώντας στα χέρια Του και ευλογών Τον όλο δρόμο; Δρόμος σταυρού που οι άγιοι μεσιτεύουν και για το δικό μας πέρασμα.  

Τόπε και ο νεοφανής μέγας άγιος Πορφύριος το ίνα ώσιν εν (το ακούτε ηχητικά στον δεσμό) και παρεξηγήθηκε και το εκμεταλλεύονται οι οικουμενιστές. Ο άγιος και όλοι οι άγιοι και η καλή μας Παναγία, προτείνουν την ενσωμάτωση στην Μία Αγία Εκκλησία. (Η Εκκλησία είναι Μία, οι αιρέσεις πολλές – αγ.Ιουστίνος Πόποβιτς).

Η Θεοτόκος διασαφήνισε και διαχώρισε το πνεύμα της ασεβείας ως εχθροί Εμού και του Υιού μου από το  πνεύμα Αγάπης ΚΑΙ Αληθείας (ορθόδοξο) που αναπαύεται μεν, και από την άλλη πεπαιδευτικά επιτρέπει το κακό*, φαινόμενο ως τιμωρία, όντας στην κυριολεξία, απόλυτη προσωπική επιλογή.

Η ορθή πίστη σώζει και αυτή επαινείται, κι όχι κάθε πίστη. Η Αλήθεια κι όχι η αληθοφάνεια. Η όαση κι όχι ο ‘’ομοιάζων’’ αλλά ειδωλικώς, αντικατοπτρισμός της.

Η γνώση επαινείται, μόνο αν βοηθήσει στην εδραίωση της πίστης και αυτή στην προβλεπόμενη θέση (απαγορευμένης της θεοποίησής της) δλδ ως μέσο και όχι ως σκοπός. Γιαυτό το λόγο παρατίθεται η παρούσα σημειολογική γνώση. Για να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο υλικό πίστης και εμπιστοσύνης.

20 Ιουλίου γιορτάζει ο προφήτης Ηλίας και ο οποίος είναι, ο της δευτέρας παρουσίας Του Κυρίου, πρόδρομος. (Ματθ.ια’14).

Κανείς δεν έχει αμφιβολία, ούτε και να έχει, πως η εποχή που

ζούμε, ολοέν πλησιάζει στη Δευτέρα Παρουσία. Οι αγιορείτες μιλούν για την παράταση που ζούμε, από την αγάπη και τη μεσιτεία της Παναγίας μας.

Όποιος άνθρωπος, τολμά και προσθέτει γραφίδα (υπογεγραμμένη), ένα απλό γιώτα στην Αγία Γραφή, (όπως συνέβη με το ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ (σωστό) και ΟΜΟΙΟΥΣΙΟΝ (λάθος), την Αποκάλυψη, την ορθή πίστη (Γραπτό και Φυσικό Νόμους), του προστίθεται βάσανος. Όποιος αφαιρεί γραφίδα, του αφαιρείται Ζωή.

Μιλώντας όμως για πρόσθεση και αφαίρεση ζωής, δεν εννοούμε βιολογικής, αλλά για έναν πολλαπλασιασμό Ζωής και αρμονίας, σε όποιον τηρεί το πνεύμα απαραχάρακτο, και αντίθετα, για έναν πολλαπλασιασμό φθοράς, κατά την επιθυμία της καρδίας του, σε όποιον αλλοιώνει και φθείρει την παράδοση, αιρετικά και κατά το δοκούν, υπογράφει ή συνυπογράφει οικουμενιστικά αντίθετα δόγματα που θέσπισαν και όρισαν οι θεοφόροι Πατέρες… (τους οποίους εμπιστευόμαστε, γιατί τα δικά μας μέτρα και αισθητήρια, είναι μικρά για αυτά τα σπουδαία έργα και νοητικές συλλήψεις – αντιλήψεις του θείου).

Οι επιλογές μας λοιπόν πρέπει να είναι ξεκάθαρες, καθώς τα αποτελέσματα που θα αποκομίσουμε – αποκομίζουμε (ενεστώτα διαρκείας), αναλύθηκαν και αυτά με ευκρίνεια. Ή προσαρμοζόμαστε στην Εκκλησία, ενσωματούμενοι στο Ένα Σώμα μη βάζοντας δικές μας προϋποθέσεις αγαπολογικές, δεν αλλοιώνουμε τα μηνύματα  και βιώματά της και σωζόμαστε, ή προσαρμόζουμε την εκκλησία στα μέτρα και τα σταθμά των μικροϋπολογισμών και εγωιστικών (συνήθως φίλαρχων) διαθέσεών μας, οπότε χανόμαστε.

Κι ο δρόμος ανοιχτός…. ‘’ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ’’ ως πόδας που δίνει 999 και ΙΑΠΕΤΟΣ, αληθοφανής ποιητής ουρανού και γης, που δίνει τον αντίποδα, 666. Μέσον και Μεσσίας, ο ΙΗΣΟΥΣ (888). Λαμβάνοντας  το ΕΙΝΑΙ μας από το ΕΝΑ, παρατηρούμε ότι η διαφορά τους είναι τα δύο ‘’εμφυτευμένα Ι’’. Το Ι της κεντρομόλου (Ιησούς) και το Ι της φυγοκέντρου (Ι τάγμα των δαιμόνων), με εμάς να αυτοδιαθέτουμε το είναι μας προς το ένα ή το άλλο άκρο. Γη ή ουρανό με παράλληλη ή σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας μετέχοντες στα ισχύοντα μυστήρια κοινωνίας Της σαρκός κατά το ο τρώγων μου το σώμα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ…     

Με το σχίσμα, ο προφήτης Ηλίας ως πρόδρομος, της δευτέρας του Χριστού παρουσίας, εξουσιοδοτείται διαχρονικά (στον αιώνα αυτό, προ του Η’) να κατεβάζει ‘’πυρ εξ ουρανού’’ στους ανόμους και ‘’ευλογία βροχής’’ στους εννόμους. Κάτω από αυτόν τον φυσικό ήλιο που ζούμε, ο, ως εν ουρανώ αναληφθείς Ηλίας, στον έναν πολλαπλασιάζει το 9 και στον άλλον το 6, (6 Χ 9 = 54).

Οι καταστάσεις που ζούμε, υπέχουν το ρόλο της αφυπνιστικής πρόγευσης των μελλόντων, ώστε ο καθένας να διαλέξει τον δρόμο του, γνωρίζοντας από πιο μπροστά, το κόστος των επιλογών του. Να αποφύγει το σχίσμα, γιατί το προκαλούμενο εξ αυτού, πυρ εξ ουρανού, δεν το αξίζει κανένας άνθρωπος.

Ο τρόπος που ο καθένας μπορεί να αποφύγει την δίκαιη οργή του Θεού, οπότε και να αποκομίζει στον αιώνα ευλογία, είναι το διαχρονικό της πρώτης του Χριστού παρουσίας, ‘’μετανοείτε, ήγγικεν η Βασιλεία…’’, η οποία προσθέτει Φως ευθές. Φαντάζουν αμετανόητοι, λόγω εγωισμού, μόνο ο διάβολος και οι υπηρέτες του, που κύριο έργο τους είναι η αμετανοησία, η πρόσθεση φανταστικής ορθότητος Αληθείας και Αγάπης, αντικαθιστώμενα τα αληθινά ψυχικά και πνευματικά, με τα αληθοφανή αποτυπώματά τους, συναισθηματικά και διανοητικά, με επόμενο την απομάκρυνση των ανθρώπων από την Αγάπη, την Αλήθεια, το Φως του Τριαδικού, ορθόδοξα προσκυνούμενου και προσεγγιζόμενου Θεού, που από τη Δύση και δύση του, καλείται να προσανατολιστεί προς Ανατολάς και ανατολή του, βαδίζοντας βιωματικά τον δρόμο από ΙΟΝΙΟ προς ΙΩΝΙΑ… 

Από το κατ’ εικόνα προς το καθ’ ωμοίωσιν (Ο --------> Ω) και από τον  σπόρο Αγάπης και Αληθείας που έχει ο καθένας μας ανενέργητο και εν δυνάμει, να εκδηλωθεί και να λάμψει σε πλήρη δόξα, κατά το θέλημα του Θεού, δλδ εν ενεργεία και περαιώσει τον δρόμο, τηρώντας την πίστη (κατά το, τον δρόμον τετέλεκα την πίστιν τετήρηκα και μόνο τότε βιούται το ‘’ιδού εναπόκειταί σοι ο της δικαιοσύνης στέφανος’’ εκ Του Κυρίου. (Ο ------>Α). Θέλοντας τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, ο δρόμος της επιστροφής είναι βατός δια Της Θεοτόκου, που τα εναντία εις ταυτό αγάγει.

Με τα παραπάνω δεδομένα, των πολλαπλασιασμών (6Χ9), δεν φαίνεται να ήταν σύμπτωση ότι το σχίσμα οριστικοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου εορτή προφήτη Ηλία, 1054 και όχι άλλοτε.

Υπάρχει γέφυρα μεταξύ του παράλογου απρόσωπου και του Υπέρλογου Προσώπου. Το λογικό σημείο και σχήμα.

Γιαυτό και ομολογούμε καθημερινά βαδίζοντες νοερώς, (εν προσευχητική στάση σώματος) αυτόν τον δρόμο, προσανατολιζόμενοι οι παλαιοί και πεπτωκότες, προς τον νέο ΑΔΑΜ, Γεννηθέντα και Αναστάντα Σωτήρα μας, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ:

[η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν)].

…Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει• τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή• είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει• είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν• όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην• ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον• τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην. Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη. (Α’ Κορινθ.ιγ)… 

…του έως και τρίτου ουρανού αναβάντος πρωτοκορυφαίου αποστόλου Παύλου… από τον παρεξηγημένο πόδα του άλλου πρωτοκορυφαίου αποστόλου Πέτρου, που μπορεί να μοιάζει και να παρερμηνεύεται λάθος ως ‘’ισάξιες’’ (οι ''εκκλησίες'') αλλά είναι η καταγραφή του όλου δρόμου, με Μεσσίτρια την Θεοτόκο, στο ίδιο πνεύμα και ενέργεια με Τον Μεσσία ως γέφυρα από τον θάνατο στην Ζωή, ευχόμενοι αυτόν τον δρόμο να τον βαδίσουν οι πραγματικώς φιλαλήθεις και επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Τότε και με αυτές τις προϋποθέσεις η ένωσις. όχι σαν μέγγενη παγκοσμιοποιήσεως αλλά Παγκοσμιότητα.

…δι ευχών πάντων των αγίων και εξαιρέτως της Θεοτόκου, καλά, ψυχωφελή, πνευματικά, γεμάτα ‘’ειρήνη’’ Χριστούγεννα! Ειρήνη με ελευθερία κι όχι ειρήνη του κόσμου και αμαλήκ…

---

* οι αφορισμένοι και άλιωτοι μοναχοί του αγίου όρους (Μ.Λαύρα)

προσέγγιση του Μεσσία και του μεσσιανισμού φιλοσοφικοθεολογικοτεχνοκρατικά…

Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα...

για την αποφυγή εθνικιστικής παρερμηνείας, λαός, δεν είναι ένα κράτος ή ένα έθνος από τα πολλά επίγεια, αλλά κάθε πρόσωπο και σύνολο, που γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος κατά το: ...ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β'Κορ.ς'16) 

Μια αδελφή εν XC με γλυκύτητα, διαπνεόμενη από ορθόδοξο πνεύμα και λιτότητα και ακρίβεια, με ρώτησε γιατί δεν την αφαιρώ από το προφίλ μου, αφού η αγιογραφία είναι αιρετική. Ο ποιήσας την Παναγία την πατριώτισσα, παρότι τα αγιογραφηθέντα πρόσωπα είναι καθ’όλα ορθόδοξα, ‘’σπέρνει’’ και υποθάλπει  δογματικά λάθη. Εξηγείται το αιρετίζον της (εικόνας) ως δολιότητα από το γραφείο αιρέσεων της Μητρ.Πειραιώς, καθώς αναλύει και όσοι εκ των λόγων του Αγίου Θεού και αγίων Του (γερ.Πορφύριος), παρερμηνεύτηκαν.

Φαίνεται λοιπόν στην εικόνα οι ‘’ισάξιες’’ δύο ‘’εκκλησίες’’ και η κατά κόσμον και οικουμενιστές, προσπάθεια ‘’ένωσης’’, ότι είναι τάχα ευλογημένη. 

Και τα λάθη είναι, ότι ούτε είναι ισάξια η κίβδηλη λίρα σε σχέση με την χρυσή, παρότι μοιάζουν, ούτε οι παπικοί είναι (από 20 Ιουλ 1054) εκκλησία.

Αφού λοιπόν χρησιμοποιήθηκε ορθόδοξη αγιογραφία με άλλα, ξένα ως προς την Ορθοδοξία μηνύματα, δεν απέχει των μεθόδων της ουνίας. Είναι ο εχθρός εντός των πυλών και χρειάζεται διάκριση που μόνο ο καλός Θεός δίνει.

Μπροστά σε αυτό το δηλητήριο που εγχύει ύπουλα η παναίρεση του οικουμενισμού στον μη πληροφορημένο λαό του Θεού, έχουμε δύο επιλογές: ή την απόκρυψη ή την καταπολέμηση αυτής της ασθένειας.

Με το παρόν, (και ακρίβεια θεωρίας, αλλά και σημειολογικά) ''στρέφω'' την εικόνα κατά 90 μοίρες... ώστε να φαίνεται ως έχει πνευματικά, κι όχι όπως θα ήθελε να προβληθεί σαρκικά και συναισθηματικά, οικουμενιστικά, τοποθετώντας κάτω στην γη την Ρώμη (ως αντίποδας με τον παρόντα νομιζόμενο ''επίσκοπο'' αυτής αλλά στην πραγματικότητα χηρεύουσα από το 1054) και πάνω την ανατολή (ουρανό), και Ορθοδοξία. Όχι την παρούσα οικουμενιστική της διάθεση ''ένωσης'' και αποδοχής της ως ''αδελφή ''εκκλησία'' απροϋπόθετα, αφού η όλη στάση προωθεί και επιθυμεί μια  αρρωστημένη ''ένωση''.  Ένωση, που κατά Θεόν είναι βδελυκτή, αφού αυτοί κερδίζουν, χωρίς να διορθώνονται και ζημιούται η Ορθοδοξία (όπως παρατηρεί ο αγ.Πορφύριος).

Όχι δεξιά - αριστερά (η ρώμη και η πόλις) με ισότητα και γνώμονα το κοσμικό πνεύμα, αλλά πάνω και κάτω ως Αλήθεια - στέρηση και πολέμια Αυτής, σχηματίζοντας έναν σταυρό που ως ζυγός δικαιοσύνης θα κρίνει, όπως προτυπώθηκε ... Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι. 

Κι αυτή η ‘’στροφή’’ δεν απέχει από το Μ της ΓΝΩ(Μ)ΗΣ που γίνεται Σ της ΓΝΩ(Σ)ΗΣ, απενεργοποιούμενο πλέον το δηλητήριο ή όπως ισχύει και με τα εμβόλια, παθητικοποιώντας τα μικρόβια γίνονται αντισώματα βοηθητικά σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση που ήθελαν να πεθάνουν τον οργανισμό (και το σώμα). Είναι η θεία δικαιοσύνη [ΘΕ(Μ)ΙΣ] που δι αυτής αλλάζει η ΘΕ(Σ)ΙΣ,κάθε εχέφρονος και καλοδιάθετου ανθρώπου, αποφεύγων ή θεραπευόμενος από την ύπουλη ασθένεια που έχει προσβάλλει αρκετούς σε κλήρο και λαό, ως επιδημία αγαπολογίας χωρίς Αλήθεια, άσχετα με τις εξαγγελίες ότι έχουν γνώση οι φύλακες….

Για αυτό και δεν αφαίρεσα την εικόνα που κρύβει αίρεση αλλά δι ευχών των απεικονιζομένων στην αγιογραφία προφ.Προδρόμου και προφ.Ηλία,  να μεσιτεύσουν για την μετάνοια και  επιστροφή.

Πάλι, επειδή μόνο νοερώς κι όχι φυσικώς έγινε η στροφή για να στρέψει την γνώμη μας σε γνώση, παραμένουν τα άγια εικονιζόμενα πρόσωπα ως έχουν. Αυτά που αλλάζουν είναι οι αξίες που από νομίσματα κοσμικά, φιλτράρονται πνευματικά και αποδίδουν την τάξη. Ως έχει λοιπόν με Τον Κύριο ευλογούντα και επιβλέποντα Τον δικό Του όλο δρόμο, από το 0 στο 1, κι όχι ανάποδα δλδ οι κατέχοντες τον καρπό να τον χάσουν κι οι ενωμένοι με Την Άμπελο για χάριν ‘’αγάπης’’ αδιάκριτα να αποκοπούν. Προτείνεται η ένωση στην μονάδα (τριαδική) δι Αληθείας εν πνεύματι αγίω, κι όχι ενότητα στην κενότητα, που αποκρύπτει και πολεμά την Αλήθεια με πνεύμα πονηρό και δυσώδες. Από το κατ’εικόνα (Ο) στο καθ’ωμοίωση (Ω) όπως και διαγράφηκε στον ευλογημένο χώρο της Ελλάδος (από ΙΟΝΙΟ σε ΙΩΝΙΑ) ΜΕ ΔΕ Την Θεοτόκο, όντως τα εναντία εις ταυτό να αγάγει.

Μέσα στην αιρετική απεικόνιση υπάρχει και μια φυτεμένη ελιά (μάλλον) στην κρήτη, που είναι ένδειξη της ‘’καλής θελήσεως’’ ενώσεως. Μόνο, που η  κρήτη είναι κατά τον απ.Παύλο, γαστέρα αργή Τιτ.α’12). Έτσι, ο φυτεμένος από ανθρώπους σπόρος και ‘’καρπός’’ είναι αποκύημα της γαστρός, στον δε σύνολο τάλω (άνθρωπο οριζόντιο κρήτη) , καρπός διανοητικός. Η διάνοια όμως, είναι δούλη και όπως κάθε δούλος δεν κληρονομεί σε σχέση με την κυρία τον νου. Αμήν η καλή μας Παναγία η τους συληθέντας τον νου νουθετήσας, να ανάγει τους ‘’φιλενωτικούς’’ από τα διανοούμενα και σαρκικά στα εν Θεώ και με Θεό νοούμενα πνευματικά και ορθόδοξα περί ενώσεως, που έχει μία και μόνη προϋπόθεση. Την μετάνοια και επιστροφή.

Μήπως κι ο εικονιζόμενος αγ.Κοσμάς αιτωλός που διαμηνύει το ‘’τον πάπα να καταράσθε’’ δεν είναι κεραυνοί διορθωτικοί; Μακάρι διακρίνοντες χάριτι τα ζωντανά ''σημεία'' ευλογίας και τιμωρίας (πολλαπλασιασμός πυρός και ύδατος) να βοηθηθούν όλοι όσοι είναι πραγματικά φιλαλήθεις... (εντός και εκτός) γιατί κανένας δεν αξίζει να καταλήξει ποιμαινόμενος από τον σκολιό, στον αντίποδα...

Σώμα Χριστού άρραφος χιτών και ιμάτια 

οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος)