ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (αγ.Λουκά αρχιεπισκόπου)

Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ' όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό. Μας το αποκαλύπτουν επίσης το απολυτίκιο και το κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι που ψάλλονται σ' αυτή τη γιορτή.

Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο. Ο πρώτος μόνο θάνατος, ο οποίος είναι αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, περιμένει τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.

Στο Ευαγγέλιο του ίδιου μεγάλου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του

Η Αγία Ολυμπιάδα η διακόνισσα (+25 Ιουλίου) και η απενοχοποίηση των καταθλιπτικών.

Του π. Ανανία Κουστένη

Κατάθλιψη είναι η αξόδευτη αγάπη.

Η Αγία Ολυμπιάδα που η μνήμη της τιμάται στις 25 Ιουλίου, έπασχε από κατάθλιψη.

Μα θα απορήσει κανείς, καταθλιπτική και Αγία γίνεται; Και όμως!

Το ότι έπασχε από κατάθλιψη το φανερώνουν οι Επιστολές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που της έστελνε για να την στηρίζει όταν εκείνος είχε εξοριστεί. Το αναφέρει στα γραπτά του και ο μακαριστός Γέροντας Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος, στα οποία εξηγούσε την χρησιμότητα της Ψυχιατρικής, ως Ιατρικής Επιστήμης και τις διαφορές της από την ψυχοθεραπεία/ψυχολογία. Η κατάθλιψη έχει απτά αποτελέσματα στην βιοχημεία του εγκεφάλου, όπως μπορούμε να δούμε και από σχετική εικόνα, που δείχνει εγκέφαλο καταθλιπτικού και υγιούς:

Πέρα από την ενδεχόμενη ευαισθησία που είχε στην νευροχημεία του εγκεφάλου της, (νευροδιαβιβαστές που ρυθμίζουν την διάθεση σεροτονίνη, νοραδρεναλίνη κ.α.), πιθανόν να ήταν τρία τα σημαντικά γεγονότα που οδήγησαν στην κατάθλιψη:

α) Εξόρισαν τον Αγ. Ιωάννη Χρυσόστομο, Πνευματικό της Πατέρα.

β) Έμεινε χήρα δυο χρόνια μετά το γάμο της.

γ) Έμεινε ορφανή, πολύ μικρή.

Ο άνθρωπος πέρα από το πνευματικό κομμάτι έχει και βιολογικό του μέρος, το

ο πηλός τον πηλόν....

Πάντες γαρ άνθρωποι είμεθα εκ του χοός γεγενημένοι και πάντες ημάρτομεν.

Πηλός είμεθα, άγνοιαν έχομεν.

-Ο πηλός τον πηλόν κλέπτει.

-Ο πηλός τον πηλόν υβρίζει.

-Ο πηλός τον πηλόν συκοφαντεί.

-Ο πηλός του πηλού επαίρεται.

-Ο πηλός τον πηλόν πλουτεί.

-Ο πηλός του πηλού άρχει.

-Ο πηλός τον πηλόν δέρει.

-Ο πηλός τον πηλόν φυλακίζει.

Και εν γένει ο πηλός του πηλού θεωρείται σοφότερος, δυνατότερος, πλουσιότερος, ευγενέστερος, τιμιότερος πλουτών ανοησίαν και άγνοιαν της ιδίας υπάρξεως του πόθεν και πού ευρέθη, πώς εγεννήθη, τις ο προορισμός του, πού

Η Θεία Κοινωνία

Η Θεία Κοινωνία, είναι μία πολύ σημαντική πράξη για την πίστη μας. Είναι η μεταλαβή του Ιερού και Πανάγιου Σώματος του Κυρίου μας και μας ενδυναμώνει ψυχικά και σωματικά.

Ο΄Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έλεγε: όταν καλώς και αξίως μεταλαμβάνουν το ιερό και πανάγιο Σώμα του Κυρίου μας, αυτό γίνεται όπλο για όσους πολεμούνται και επαναστροφή για όσους έχουν απομακρυνθεί από τον Θεό. Ενδυναμώνει τους ασθενείς, ευφραίνει τους υγιείς, θεραπεύει τις ασθένειες, διαφυλάσσει την υγεία. Με τη Θεία Μετάληψη διορθωνόμαστε ευκολότερα και γινόμαστε περισσότερο μακρόθυμοι και υπομονετικοί στους πόνους και στις θλίψεις. Μας καθιστά περισσότερο θερμούς στην αγάπη, λεπτούς στη γνώση, πρόθυμους στην υπακοή, οξείς και γρήγορους στην ενέργεια των χαρισμάτων. Σε όσους δε δεν μεταλαμβάνουν συχνά συμβαίνουν τα αντίθετα, αφού δεν είναι σφραγισμένοι με το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας. Σφάζεται τότε το Πρόβατο και με το Τίμιο Αίμα Του σφραγίζονται η πράξη και η θεωρία, δηλαδή η έξη και η ενέργεια, οι παραστάδες των δικών μου θυρών, των κινήσεων του νοός. Αυτά ανοίγονται καλώς στη θεωρία και κλείνονται πάλι σαν θύρες από τη θεωρία των υψηλότερων και ακατάληπτων νοημάτων.

Ο θείος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει ότι με τη θεία Μετάληψη οι νοητοί κλέφτες,

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ (Βασιλείου Σελευκείας)

Τὸν μακάριον, λοιπόν, ἐκεῖνον καὶ μεγάλον Ἠλίαν, τὸν προφήτην, αὐτόν, ποὺ εἶναι πιὸ ἐπάνω ἀπὸ τὰ νέφη, ἡ χήρα ἐκείνη, ἡ ὁποία ὑμνήθηκε καὶ ἐπαινέθηκε πολύ, φιλότιμα τὸν ὑποδέχθηκε κάποτε, ἔχοντας μόνον μίαν μικρὴν φούχταν ἀλεῦρι, νικώντας μὲ τὸν πόθον τῆς φιλοξενίας τὸ βάθος τῆς φτώχειας της. Ἐγὼ δὲ τώρα, αὐτὸ τὸ ποίμνιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ πού, ἐνῷ οἱ δυνάμεις μου δὲν τὸ ἐπιτρέπουν, ἀναγκάζομαι νὰ φιλοξενήσω, μὲ μίαν γλῶσσαν, ἡ ὁποία εἶναι πιὸ φτωχὴ ἀπὸ τὴν φούχτα τὸ ἀλεύρι, πῶς θὰ παραθέσω τράπεζαν; καὶ ποιὸν καμψάκη (δοχεῖον λαδιοῦ καὶ ἄλλων ὑγρῶν) θὰ εὕρω, νὰ πηγάζῃ, γιὰ νὰ ὑποδεχθῶ αὐτὴν τὴν ὥραν τὴν νύμφην τοῦ Χριστοῦ; Χρησιμοποίησε ἐσὺ γιὰ ἐμᾶς, ὦ μακαρία χήρα, λίγο ἀλεύρι τῆς πίστεως.

Μᾶλλον δὲ ἐσὺ ὁ ἴδιος, ὦ μακάριε Ἠλία, ἐσὺ ποὺ ἔθρεψες ἐκείνην τὴν χήραν, ποὺ σὲ ἔθρεψε, εἶπε καὶ σὲ ἐμᾶς ἕνα λόγον φιλανθρωπίας ἀνεξάντλητον. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Μωϋσῆν ὕμνησεν ἐπάνω στὸ ὄρος τὴν

Φως ιλαρόν και ευθεία κίνηση νοός…

Φως ιλαρόν και ευθεία κίνηση νοός…

Δυο νοήματα, επ’ευκαιρία ενός τετραημέρου εορτών, από αγ.Αθηνογένους έως προφήτη Ηλιού. Από 16/7 έως 20/7 κατά τον επαναλαμβανόμενο κύκλον ενιαυτού. 

Λέγει ο κυρ Φ.Κόντογλου, στο βασίλεμα του ήλιου…  Πρός το βράδυ, ένα χρυσαφένιο γλυκό φως μπαίνει μέσα στον αγιασμένο πύργο της εκκλησιάς (στον τρούλλο), σαν να τον γεμίζει με θυμίαμα. Τούτη την ιερή ώρα βουΐζει ο τελευταίος φτερωτός προσκυνητής, ένας αθώος καντηλοσβήστης... Από κάτω, την ίδια ώρα, λέγει ο καλόγερας με φωνή ήσυχη το «Φως ιλαρόν», ενώ ο ήλιος βασιλεύει, και τελειώνει η μέρα: «Φώς ιλαρόν αγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς. Διό ο κόσμος Σε δοξάζει».

Δάκρυα έρχουνται στα μάτια του ανθρώπου, ακούγοντας αυτά τ' αρχαία λόγια, που είναι απλά και αιώνια σαν το βασίλεμα του ήλιου. Το βιβλίο που' ναι ακουμπισμένο απάνω στ' αναλόγι, γράφει πως είναι «ποίημα Αθηνογένους του Μάρτυρος». Παμπάλαιος ύμνος, που τον λένε κάθε βράδυ, σαν τελειώνει η μέρα, από δυό χιλιάδες χρόνια ίσαμε σήμερα, απλοί άνθρωποι που βαστάνε από τους αρχαίους Έλληνες, σαν και τούτον τον Αγιονορίτη καλόγερα, που είναι και στο

φως και σκότος... π.Λίβυος

Ποιός μπορεί να εμποδίσει το φως να φωτίσει και να σκορπίσει το σκοτάδι; Η απάντηση είναι κανείς. Το σκοτάδι άλλωστε δεν υπάρχει παρά μονάχα εκεί που υποχωρεί το φως. Άρα εάν υπάρχει σκοτάδι στην ζωή μας, στην κοινωνία μας, στον κόσμο έχουμε και εμείς ευθύνη που δεν γινόμαστε οι ίδιοι φως. Δεν ωφελεί ξέρετε να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα να έρθει το φως.

Ακριβώς αυτό ζητάει ο Χριστός από εμάς, στο αυριανό ευαγγέλιο, να γίνει ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο πηγή φωτός και χαράς. Η ζωή και ο τρόπος μας να αποτελεί μαρτυρία του Χριστού. Να σε βλέπει ο άλλος έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε, που σε βρήκε στην ζωή του, που είσαι μέρος και μέλλος της παρέας και συντροφιάς του.

Να μην σε βλέπουν οι άνθρωποι και στρίβουν στην άλλη γωνία. Να φεύγουν και να λένε «ωχ ήρθε πάλι αυτός;» Και πότε συμβαίνει αυτό; Όταν είσαι άνθρωπος σκοτεινός, μίζερος και γκρινιάρης. Που δε βλέπεις κανένα καλό και τίποτε

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ π. ΚΛΕΟΠΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

»Μια νύχτα, μετά τα μεσάνυχτα, ήμουν στη σπηλιά μου κι είχα τελειώσει την ακολουθία του μεσονυκτικού. Έφθασα στο τέλος του όρθρου, όταν ξαφνικά άκουσα: “Μπουφ! Μπουφ! Μπουφ!”. Νόμιζα ότι έτρεμε όλη η γη. Βγήκα έξω να δω τι είναι αυτό που ακούγεται, αλλά όταν άνοιξα την πόρτα της σπηλιάς μου είδα έξω ένα δυνατό φως και μέσα σ’ αυτό ένα χάλκινο τανκς με πολλούς τροχούς.«

»Μέσα απ’ αυτό κατέβηκε ένας ψηλός άνθρωπος με μεγάλα μάτια, με μαύρο κι αγριωπό πρόσωπο, που με ρώτησε ορθά–κοφτά: “Τι ζητάς εδώ;”. Τότε θυμήθηκα τι λένε οι άγιοι Πατέρες μας· ότι, αν έχεις τ’ Άγια Μυστήρια, έχεις τον Χριστό ολοζώντανο! Μέσα στη σπηλιά μου, στην κουφάλα ενός ελάτου, είχα μαζί μου

Ένδειξη εσωτερικής Ζωής, αρχή και πρόοδος

Αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος πως ο Θεός είναι τόσο κοντά, και μάλιστα πιο κοντά από όσο αισθάνεται κάποιος την καρδιά του. Τα πολλά και άγνωστα συμβαίνοντα στον χώρο των αιτιών, στην βαθεία καρδία, στην εντός ημών βασιλεία, φαίνεται να τελεσιουργούνται σε μεγάλη απόσταση από μας και ‘’φυσικά’’ μας διαφεύγουν. Τα συμπυκνωμένα μέσα στον εαυτό που περικλείει το σύμπαν, εκδηλώνονται σε μεγάλες επί γης αποστάσεις. Παρομοιάστηκε η απόσταση κεφαλής – καρδιάς όσο οι άγιοι τόποι από την αίγυπτο. Ο φιλόθεος νους (ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ) διαχρονικά εξάγεται από τον καλό Θεό (δια Του Λόγου Του και όπως μεριμνά Ο Κύριος κατά το… εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου) σαν από αιχμαλωσία εκ της αιγύπτου, διαμέσου της ερήμου προς τα ιεροσόλυμα. Προτυπωμένα ως σκιές στην ΠΔ και ενεργούμενα στην Καινή, προς καινή κτίση και μεταμόρφωσή μας (δύο κορυφούλες του όρους Σινά, συστοιχούμενες με τους παραστάτες προφήτες στο όρος Θαβώρ).    

Συγχρόνως, πάλι ο άγ.Βασίλειος αναφέρει πως ο νους μας είναι γρήγορος για να εντοπίζει τα σφάλματα των άλλων και να τα κατακρίνει, ενώ είναι πολύ βραδύς να αναγνωρίζει τα δικά του σφάλματα και αμαρτίες.

Κι αυτό μάλλον, γιατί φαίνεται, πως επειδή είναι στραμμένος προς τα έξω, αντί για μέσα, είναι βραδύς, σαρκικός και χοϊκός αντί (αμήν δι ευχών) γρήγορου (πνευματικού) νοός, με σώφρονα λογισμό και καρδία νήφουσα…. (το γνωστό του  νασρεντίν χότζα που έψαχνε στην αυλή του τα κλειδιά που τάχασε μέσα στο σπίτι, με δικαιολογία ότι έξω στην αυλή είχε περισσότερο φως)... Κι η