Παραίνεση προς νέους που θα ήθελαν να παντρευτούν

… Σ΄αυτούς τους νέους, ανοίγεται ένας δρόμος, όπου η συνοδοιπορία καταλήγει στην μονάδα.

Η έννοια υπ-ανδρεμένος σημαίνει  πως και τα δυο μέλη είναι υπό Του Ανδρός.  

Αυτή η μυστηριακή ένωση ξεκινά με την ευλογία στον ορθόδοξο γάμο, όπου δίδεται η πρώτη αφετηρία το ‘’και έσονται οι δύο εις σάρκαν μία’’.

Η προετοιμαστική διαδρομή για τα στέφανα, όπως ο δρόμος του κάθε μάρτυρα (που θέλει να στεφανωθεί), είναι σπαρμένη με αγκάθια και είναι σχετικά δύσκολη, έχει όμως αγαθή κατάληξη.

Η εξ Αγαθού παραίνεση (όπως προτείνει η ορθοδοξία και οι άγιοι) που απευθύνεται στην καρδιά των μελλόντων συζύγων, είναι απλή και ακριβής ‘’εγκρατευτείτε παιδιά μου προγαμιαίως, για να ευτυχήσετε’’.  Αυτές οι πέντε λέξεις που απευθύνονται στον πυρήνα, μπορεί με ένα ‘’δεν θέλουμε’’ να διαγραφούν μονοκονδυλιά, αλλά δεν μας συμφέρει στο βαθύτερο είναι. Αντίθετα, με ένα ''θέλουμε'' γίνεται δευτερεύουσα η παραπέρα ανάγνωση. Γιαυτό και κατατίθενται στην αγάπη σας (ΑΝ κάποιος δίνει το περιθώριο συζήτησης για τώρα ή για αργότερα, αφού είναι προσωπικό θέμα ετοιμότητος).... οι επόμενες 1000 λέξεις με λογικά σχήματα περιμετρικά του

πυρήνος για να πείσουν, απευθυνόμενες σε νου και διάνοια που τάχα άρχουν (ή θάθελαν να άρχουν και να μην είναι έρμαιο) της σαρκός, η οποία απότι φαίνεται, απαιτεί δυναστικώς τα δικά της και αντιπροτείνει χίλιεςδυό προφάσεις.   

Με την εύστοχη ευχή προς Κύριον…. Παῦσον τὰς ὁρμὰς τῶν παθῶν, σβέσον τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, τὰ καθ᾿ ἡμῶν δολίως κινούμενα· τὰς τῆς σαρκὸς ἡμῶν ἐπαναστάσεις κατάστειλον, καὶ πᾶν γεῶδες καὶ ὑλικὸν ἡμῶν φρόνημα κοίμησον. Καὶ δώρησαι ἡμῖν, ὁ Θεός, γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν,… προχωράμε…

Σ’ αυτήν την έτσι κι αλλιώς δύσκολη μετάβαση από το εγώ στο εμείς, επιλέγουμε ή να έχουμε συνοδοιπόρο τον Θεό και αντικείμενο τον διάβολο την σάρκα και τον κόσμο ή να συντασσόμαστε με αυτόν (με αιτία την ηδονική σχέση) και να έχουμε απέναντί μας τον Θεό, ως εκπαιδευτή.   

Φαίνεται, πως ένας δρόμος σπέρνεται με αγκάθια, όσο τα εκατέρωθεν μέλη προς συζυγία αφήνονται στις ηδονές, όπου η κάθε ηδονή ενέχει νομοτελειακά σε σπόρο μέσα της, την οδύνη. Από τον καθένα όμως εξαρτάται ποια κατεύθυνση ηδονής – οδύνης θα διαλέξει. Ή θα στεναχωρεθεί στα υλικά για να ανυψωθεί στα πνευματικά ή θα απλωθεί στα φυσικά (για να μην πούμε παραφυσικά, που ξεσηκώνουν την οργή Θεού όπως φάνηκε με τα σόδομα και γόμμορα) και θα χάσει το πνευματικό ύψος. Με βάση την αυτογνωσία και την εις βάθος έρευνά μας, για αυτό το ύψος είμαστε φτιαγμένοι. Ύψος, όχι με άρνηση του κόσμου,

αλλά με την προσπάθεια δια της καθαρότητος να κάνει τον κόσμο του διαφανή. Ή θα ποθήσουμε τα άνω, καλούμενοι να αντέξουμε τις οριζόντιες στενα-χωρίες ή θα αφεθούμε και απλωνόμαστε στα οριζόντια (κοσμικά), οπότε η ΟΔΥΝΗ θάναι κάθετη εκπαιδευτική…  

Έχουμε δει τα αποτελέσματα των ηδονών που σε αυτές καταχρηστικά εκπίπτει και υποδουλώνεται ο άνθρωπος σαν πάθη…. Κι ενώ όλα είναι προς χρήση, αυτό που είναι εκ του πονηρού, είναι  η κατάχρηση. Επιτρέπεται για να μην πούμε επιβάλλεται η τροφή, αλλά είναι πάθος ψυχοφθόρο η γαστριμαργία και λαιμαργία. Επιβάλλεται η χρησιμοποίηση (το λέει και η λέξη) χρημάτων, αλλά η φιλαργυρία σαν πάθος, είναι καταδικαστέα. Το ίδιο ισχύει με όλες τις δραστηριότητες, οι οποίες πρέπει να διαπνέονται με το ‘’μέτρο’’, που ολοέν θα ανεβαίνει ο πήχυς προς αγιασμό (κατά το άγιοι γίνετε)... Όπως προτείνεται στην διατροφή πρώτα να κόβουμε τα λιπαρά, μετά τα ερεθιστικά, μετά τα εύγευστα για να καταλήξουμε στο ψωμί και νερό (φαινόμενα απίθανα και μακρυνά και ίσως εξωφυσικά, αλλά εκεί το μέτρο των υπερ-φύσει αγίων) ή τουλάχιστον με δική μας κατά το δυνατόν λιτότητα και αυτάρκεια.. κι αυτά γράφηκαν ως κατανόηση των εκδηλώσεων τρυφερότητας, συμπάθειας, αγάπης, πόθου, στοργής, θωπείας ... αλλά ως ανοδική κλίμακα κι όχι καθοδική προς την σάρκα, οπότε και αν είναι δυνατόν αποφυγής να ενσπείρει ο ένας στον άλλον πυρ που ως άλογο σώμα αδυνατεί να τιθασσευτεί και εγκρατευτεί, αφού θάχει ρίξει τον αναβάτη και θα δρα εκτός εαυτού.... Θέλει προσοχή. [Κι ας μην φανούν ασύνδετα μεταξύ τους οι παραπάνω αναφερθέντες παράμετροι, γιατί η πνευματική ζωή, είναι ενιαία. Επ'αυτού ο αγ.Ιωάννης της κλίμακος αναφέρει: ... κι αν κάποιος θέλει να νικήσει την πορνεία αλλά μην προσέχοντας την γαστριμαργία, είναι σαν να πετάει στην φωτιά λάδι και να περιμένει αυτή, να σβήσει... και πως συνδυάζεται η γαστέρα με τις περιγάστριες επιθυμίες; Το σώμα έχει την δύναμη του αλόγου, ο δε νους τοποθετήθηκε από τον Θεό ως αναβάτης και ‘’χειριστής’’ της πορείας του, έχοντάς το χαλιναγωγημένο. Βλέπουμε στην εικόνα του αγ.Γεωργίου και άλλων έφιππων αγίων ο δράκοντας με την ουρά του να περισφίγγει το πόδι του αλόγου, για να το τρικλοποδιάσει και ρίξει τον αναβάτη. Είναι οι πειρασμοί… οι της γαστέρας και οι περιγάστριες ισχυρές μεν επιθυμίες, αλλά ωχριούν μπροστά Στον πανίσχυρο και Την Θεοτόκο ΑΝ Της ζητήσουμε βοήθεια…

Επάνω στο σώμα μας, (πάλι οι άγιοι αναφέρουν) ότι αυτός, ο δράκων δρα στον ομφαλό. Εκεί τυπώνοντας το παντοδύναμο σημείο του σταυρού λέμε (μακάρι και να βιώνουμε) το ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’…. ].    

Η σαρκική επαφή και ολοκλήρωση σχέσεων ως φιληδονία, φορτώνει δυστυχώς τον δρόμο με πολλά αγκάθια. Αυτή θεριεύει το εγώ, που υποτίθεται στον γάμο υποστέλλεται αγαπητικά για την θέση του άλλου. Σαν να θέλουμε να πατήσουμε γκάζι, αλλά συγχρόνως πατάμε φρένα και χειρόφρενα…

Το στεφάνωμα, είναι το αποτέλεσμα του ισάξια με ‘’μαρτύριο’’ αγώνα εγκρατείας. Κι είναι σοφία να επιδεικνύουμε την θέλησή μας να εγγίσουμε Τον Σοφό ΑΝΗΡ υπό τον οποίο υπανδρευόμαστε, αντί της ασοφίας, που είναι μια αδιαφορία ή υποτίμηση των εντολών Του. Στεφανούνται οι ασκήσαντες που θέλουν την ένωση εις ένα. 

Όταν ακόμη και στα φυσικά θέλουμε να κολλήσουμε δύο αντικείμενα σε μονάδα, καθαρίζουμε τις επαφές, ώστε το κόλλημα να είναι γερό. Αν υπάρχουν ατέλειες και ρύπη, παρά το συγκολλητικό πυρ, με τα πρώτα χτυπήματα, θα διαλυθούν.

Κι έρχεται η καλή μας Παναγία, που μία ιδιότητά Της είναι, η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα. Δεν ‘’κολλάει’’ εις μονάδα ΜΟΝΟ τον ουρανό με την γη (ως μεσσίτρια) τον Θεό με τον άνθρωπο (διάσταση κάθετη) για να γεννηθεί ο θεάνθρωπος, αλλά και τα δύο αντίθετα μέλη (άνδρας και γυναίκα) η αγνότητα και η χάρις Της (ΑΝ ΤΗΣ ΤΟ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ) τα ενώνει σε μονάδα (διάσταση οριζόντια).

Είναι ‘’φυσικό’’ κι επόμενο αφού η παιδεία του άκρατου υλισμού καλά κρατεί και υπηρέτησης οποιουδήποτε πάθους ως φυσιολογικού, να φέρνει τους εφήβους μπροστά σε αυτόν τον άθλο, σαν νάχουν να ανέβουν βουνό (λογικό και επόμενο όταν η αψυχολόγητη ψυχολογία διατάσσει να γίνονται στα παιδιά όλα τα θεληματάκια τους και να μην τολμήσουμε να τα πούμε''μη''... έτσι όμως τα παιδιά καταστρέφονται και γίνονται φοβερά εγωιστικά και συγχρόνως αδύναμα πνευματικά). Δυσκατόρθωτο μεν (ανάλογα της προηγηθείσης από το σπίτι παιδείας και νουθεσίας εν Κυρίω) όχι όμως και ακατόρθωτο. Η φύση των παιδιών πυρούται και η αγάπη και ο έρωτας των δύο προσώπων, ως έλξη μεταξύ τους για να γίνουν ένα, συμπαρασύρει ως επιθυμία και την (χαμηλότερη σε ‘’απόδειξη’’ αγάπης) σεξουαλική επαφή. Οι τρεις παίδες εν καμίνω, πυρώθηκαν εξωτερικά επταπλασίως αλλά με την χάρι Του Κυρίου ήταν σαν να εδροσίζοντο. Άμεσα Ο Κύριος και έμμεσα Η Κυρία Θεοτόκος ΜΠΟΡΟΥΝ να ασφαλίσουν και σκεπάσουν και αποσοβήσουν με το ένα πυρ, το άλλο. Για να το ξαναπούμε όμως, ΑΝ ΖΗΤΗΘΕΙ. Κι αλήθεια, δεν είναι λίγοι αυτοί που διαχρονικά (ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ) το καταφέρνουν, αφού οι έλξεις εκατέρωθεν, ανελικτική προς πνεύμα (9) και καθελκτική προς σάρκα (6) είναι ίδιες και περιμένουν μια απόφαση, μια μικρή θέληση προς αυτόν τον σκοπό και στόχο, για να χειραγωγήσουν το ζεύγος ή προς πραγματική ευτυχία και όαση ή προς  την ψευδεπίγραφη και αληθοφανή ευτυχία και αντικατοπτρισμό της όασης, όπου ο άνθρωπος ούτε ξεδιψά ούτε αναπαύεται.

Γράφει ο αγ.Ιωάννης της κλίμακος: …ἁγνός ἐστιν ὁ ἔρωτι ἔρωτα διακρουσάμενος, καὶ πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας. Για να μας δώσει τον τρόπο αντιμετώπισης του (μικρότερου ή μεγαλύτερου εξαρτώμενο από την φύση του καθενός) αγώνα πύρωσης. Μπορεί η σαρκική φλόγωση να προκαλείται από τον ‘’ισχυρό’’ επιπέδου αρχαγγέλου, αλλά εμείς έχουμε να αντιτάξουμε την δύναμη και το πυρ του πανίσχυρου, που τον κατακαίει.  

Η  ανεύρεση όμως της πραγματικής κι όχι ειδωλικής μονάδος, [που είναι στην επίγεια κορυφή του όρους Σινά όπου παραδίδονται και εκτελούνται οι εντολές του Θεού, δια Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου (Παναγίας) σε σχέση με τους πρόποδες που προσκυνούνται είδωλα] είναι μια αφετηρία των δύο υπ-ανδρεμένων μελών για την εφεξής ανοδική πνευματική ΚΑΙ σωματική πορεία και βιώματα, αυτό που λένε και έσονται οι δύο εις ένα. (ΚΑΙ πνευματικά ΚΑΙ φυσικά). Ένωση, δια και εν XC.

Σχηματικά, από το ένα οριζόντιο στεφάνι σαν αφετηρία, στο κάθετο τέρμα του, μαζί το ζεύγος, ως μονάδα:

Με εκείνο το τάχα διφορούμενο αγιογραφικό… για να βρει κάποιος την ψυχή του πρέπει να την χάσει (ένεκα εμού και του ευαγγελίου), αναλογικά πρέπει να αρνηθεί την μία γνώση [(σαρκική επαφή), κατά το, ο ΑΔΑΜ έγνω την ΕΥΑΝ εκτός του παραδείσου, παρότι τους δόθηκε εντός αυτού το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε εννοώντας πολλαπλασιασμό αρετών] για να βρει την άλλη γνώση. Την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μεταθέσει την ψυχή του από την γη στον ουρανό, όπως σημειώνεται και στον μεγάλο κανόνα…  Ὁ γάμος μὲν τίμιος, ἡ κοίτη δὲ ἀμίαντος· ἀμφότερα γὰρ Χριστὸς προευλόγησε, σαρκὶ ἑστιώμενος ἐν τῆς Κανᾶ τῷ γάμῳ, τὸ ὕδωρ οἶνον ἐκτελῶν καὶ δεικνύων πρῶτον θαῦμα, ἵνα σὺ μετατεθῇς, ὦ ψυχή. Το να προτιμάμε  όμως να ‘’γνωρίσουμε’’ τον άλλον επιδερμικά κι όχι βαθειά, ούτε αγάπη είναι, ούτε ένδειξη εξυπνάδας πνευματικής, αλλά ίσως  εξαντλείται η γνώση, στην σαρκική εκμετάλλευση, ασφυκτιώντας κι οι δυο ψυχούλες από τέτοια σχέση που κουράζει, απομυζώντας ο ένας την ενέργεια του άλλου κι ας μην το παραδέχονται εύκολα. Και τέλος, άλλη βαρύτητα και προοπτική έχει αν κάποιος συμπεριφέρεται έτσι εξ αδυναμίας και αξιοπρεπώς να το αναγνωρίζει, κι άλλο από ιδεολογία και αντιπνευματικότητα. Εργαζόμενος δε την ανομία (και αμαρτία) τελικά αδικεί τον εαυτό του και μακροπρόθεσμα ζημιώνεται.  

Μπορεί κάποια παιδιά να δικαιολογηθούν πως έχουν συνηθίσει να πατάνε τα αγκάθια με τα παπούτσια τους, τις μπότες, τα άρβυλα, αλλά δυστυχώς πνευματικά, είμαστε όλοι γυμνοί και ανυπόδητοι, με επόμενο τα αγκάθια, οι πειρασμοί που διανοίγουν τα αυλάκια της σαρκικής επαφής, νάναι πονετικά, ειδικά στους ευαίσθητους και σε αυτούς που ‘’τραβάνε’’ τον πειρασμό, ως μίσος του αντιδίκου της σωτηρίας μας, διαβόλου. Καταστάσεις με κρυμμένες τις αιτίες, μέσα στην καθημερινότητα που προσθέτει ταραχή αντί χαρά και ηρεμία. Κι αυτός, ο έξω από εδώ, δεν κάθεται ήσυχα, αλλά διαρκώς εισχωρεί σαν ξ, σαν ς, οφιοειδώς, εκεί που δεν τον σπέρνουν ανάμεσα από άνθρωπο και Θεό (κάθετα), ανάμεσα στα ζευγάρια (οριζόντια), ώστε δηλητηριάζοντας την σχέση, να διαλύσει την ‘’ευλογημένη ένωση’’. Πολεμά τον σταυρό αλλά κι ο σταυρός τον πολεμά και τον διαλύει. Σταυρός…  η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων.  

Από τον καθένα εξαρτάται το πόσο θα είναι έξυπνος για να αντιληφθεί τα παραπάνω. Κι η εξυπνάδα έγκειται στο πόσο ‘’ξυπνάμε’’ εξ ύπνου αμαρτίας, που ως ηδονή, μουδιάζει και ναρκώνει τα αισθητήρια, τάχα απαραίτητες οι προγαμιαίες σχέσεις, για την γενική ‘’γνωριμία’’ μας. Μια κοσμική εντολή, αλλά απ’ότι αποδείχτηκε στην πράξη πνευματικά, αντίθετη από την αληθινή ευτυχία. Έτσι, ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ να προοδεύσουμε να την βρούμε και την βιώνουμε, από τώρα και στους αιώνες, κατάσταση που μας συμφέρει και βαθειά μέσα μας την ποθούμε, θα δράσουμε ανάλογα και υπεύθυνα ο ένας προς τον άλλον, καθώς η όποια άσκηση εγκρατείας θα είναι κοινή συναίνεση. Και θα αποδειχθεί δυστυχώς αστείο και υποκριτικό το ερωτόλογο ‘’σ’αγαπώ’’ και ‘’για πάντα’’, αν δεν έχει τις προηγούμενες προϋποθέσεις. 

Κάποτε, τα μάτια θα σταματήσουν να κοιτάζονται και θα πρέπει να παρθεί η απόφαση να κοιτάξουν συγχρόνως (πιασμένοι χέρι χέρι) μπροστά και ψηλά, προς τον ίδιο στόχο. Ο κοινός στόχος, οριζοντίως ή προς ύψος, σχηματίζει το > και το Λ. Μη παύοντας να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, ‘’πρέπει’’ να προσπελαστούν οι δερμάτινοι χιτώνες που πιθανόν να κατακρατούν και απομυζούν όλην την ενέργεια. Πρέπει να βρεθούν μεταξύ τους τα πρόσωπα και να μην μείνουν ορώμενα μεταξύ τους τα προσωπεία…. Θα πρέπει να προσπεραστούν σαν σειρήνες στον δρόμο της επιστροφής του Οδυσσέα, ΑΝ θέλει να γυρίσει στην πατρίδα και αγαπημένη του. Δεν πρέπει να μείνει ΜΟΝΟ στον ερωτισμό τον σεξουαλικό, γιατί είναι σαν να σταμάτησε το ταξίδι του στην κίρκη, μετατρεπόμενος σε χοίρο (γουρουνάκια που απλά κυλιούνται στην λάσπη). Είναι αυτό ευτυχία; Έτσι, σειρήνες και στάσεις που τελματώνουν την υγιή προοπτική της σχέσης, είναι η σάρκα με την τριβή της, η συναισθηματικότητα όμοια ή συμπληρωματική και η διάνοια. ‘’Πρέπει’’ να βρεθεί το βαθύτερο είναι και πνεύμα του ενός από τον άλλον. [----> ))) Χ ((( <----]. Είναι αλληγορικά αυτό που καταφέρνει ο Οδυσσέας με την βολή του τόξου του, που κανένας άλλος δεν μπορεί. Να ‘’περάσει’’ από δαχτυλίδια το βέλος του και να βρει στόχο. Εκεί το εκ Θεού δαχτυλίδι (αφού προσπεραστούν σαν νέφη ψυχοφθόρα τα πάθη) και ο αρραβώνας με την Βασιλεία του Θεού. Εκεί η πατρίδα, εκεί το βασίλειο εκεί η αγαπημένη του σύζυγος. Τότε ευστοχούν τα ΡΑΒΔΙΑ + ΚΩΝΙΑ (που ο λεξάριθμός τους εξάγει 999) στον ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (ομοίως 999). Είναι το κάτω ίχνος Χ (το πρώτο στεφάνι) που βρίσκεται δια του μυστηρίου του ορθοδόξου γάμου και η άνω προοπτική (στέφανος) όπως σχηματίστηκε λίγο πιο πάνω, με την ανθρώπινη φύση να είναι σύμφωνη με τις αρετές (όπως αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής). Όσο βέβαια πριν την γνωριμία έχει το κάθε μέλος αυτόν τον σκοπό και παιδεία, τόσο πιο εύκολη θα είναι μετά η κοινή πορεία, αλλιώς μετά την συμφωνία για συμπόρευση, θα έχουν να αντιμετωπίσουν από κοινού, τα βάρη του παρελθόντος που όμως ελαχιστοποιούνται με την εξομολόγηση (και άρση βαρών από Τον Κύριο).  

Και ολόκληρο… 

92. έτσι, όπως η ψυχή κινούμενη με την μεσολάβηση του σώματος αντίθετα στην φύση προς τα εξωτερικά πράγματα, παίρνει γήινη εικόνα, όμοια και το σώμα, κινούμενο μ’ενδιάμεσο την ψυχή σύμφωνα με την φύση, προς τον Θεό, γίνεται δεκτικό του Θεού. Με την ηδονή, που πραγματοποιείται μέσω του σώματος, εκτυπώνεται στην ψυχή το γήινο. Με την αρετή, που εκδηλώνεται στο σώμα μέσω της ψυχής εντυπώνεται στο σώμα η ωραιότητα των θείων πνευματικών χαρακτηριστικών. Η αρετή, ανοίγοντας την ψυχή στον Θεό, κάνει την αγαθότητα και ωραιότητα του Θεού ν’απλωθή επάνω στο σώμα. Η αρετή επιτελεί το άνοιγμα αυτό, επειδή μ’αυτήν η ψυχή τείνει προς το επέκεινα, προς τον υπερβατικό Θεό, κάνοντας τα σύνορα του κόσμου διάφανα. Ταυτόχρονα, οι αρετές ελευθερώνουν τον άνθρωπο από την εγωιστική φυλακή του θέτοντάς τον σε κοινωνία με τους άλλους. Οι αρετές, απαιτώντας προσπάθειες έντονες, πραγματοποιούν περισσότερο από ότι οι ηδονές την κινητικήν ιδιότητα του είναι μας. Κι επειδή το ανθρώπινο είναι έχει στην φύση του την τάση να υπερβαίνη τα επίπεδα που επιτυγχάνει και τον ίδιο τον εαυτό του, η κίνηση των αρετών είναι η κίνηση η σύμφωνη με την ανθρώπινη φύση, ενώ η ηδονή αντιπροσωπεύει μια κίνηση που διατηρείται σε κατώτερο επίπεδο, πιο παθητικό, κι επομένως αντίθετο στην ανθρώπινη φύση.       

ώστε... από μας και την βιωτή μας, μετά από επιλογή να ''καταφέρνουμε'' ή την σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας...

[μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος).].
         
Κι αν πάλι δεν μπορεί να εγκρατευτεί το υπό παντρειά ζεύγος, δεν χάθηκε ο κόσμος. Απλά, ο δρόμος θα είναι πιο δύσκολος και δυστυχώς θάχει απέναντί του τον Θεό, γιατί, όπως λέμε και στο βάπτισμα συντάσσομαι Τον μεν, και αποτάσσομαι τον δε, έτσι ισχύει και σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας, αποκομίζοντες ευλογία ή απομακρυνόμενοι από την όντως χαρά. Με την εγκράτεια, αμέσως μετά την ευλογία του θρησκευτικού (ορθόδοξου) γάμου, που δεν αντικαθίσταται με κανένα σύμφωνο ή άλλο ‘’γάμο’’, αρχίζει η ανύψωση, ενώ αν δεν εγκρατευτεί το ζευγάρι (ακόμη και ικανό χρόνο προ γάμου, μετά από κοινή απόφαση έως ότου ‘’καθαρίσουν’’ οι επαφές και γίνει αμόλυντος η κοίτη) … θα περάσει πολύς καιρός και με πολύ κόπο για να φτάσουν οι δυο στην αφετηρία (βάση μονάδος) προς άνοδο. (όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ο καλός Θεός να μας δώσει χρόνους μετανοίας προς διόρθωση βίου, που όμως, δεν είναι δεδομένο, γιαυτό, ό,τι προλάβουμε να κάνουμε).  

Περισσότερη προσευχή και νηστεία δια των οποίων ΜΟΝΟ μέσων απέρχεται τούτο το γένος (των δαιμόνων) και περισσή ευλογία και νουθεσίες από τον κοινό πνευματικό του ζευγαριού, με έντονη μυστική και μυστηριακή ζωή (όποτε συνειδητοποιήσει το ζευγάρι τι ακριβώς θέλει).     

Κι αυτό, γιατί ο φυσικός (οριζόντιος) έρωτας μεταφέρει διαρκώς βάρη από τον έναν στον άλλον, σαν να προσθέτουμε σακούλια άμμου στο αερόστατό μας. Όσο και υψηλά ιδανικά κι αν έχει το ζευγάρι, όσο και να διαπνέεται από ευγενή αέρια και να γεμίζει με αυτά το μπαλόνι (και πνεύμα τους), το καλάθι που ακολουθεί (το σώμα) θάναι βαρύ και δεν θα μπορεί να πάρει ύψος. Γιαυτό χρειάζεται η εξομολόγηση δια της οποίας μεταφέρονται τα βάρη (κάθετα) από τον άνθρωπο στον Θεό, κατά δεύτε προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς… .  πετώντας τα έξω από το καλάθι, κατά το ‘’αφέονται σοι’’….  

Το πνεύμα αγιασμού και το αντίθετο πνεύμα ισχύουν αιώνες τώρα… από εμάς εξαρτάται το πόσο επιθυμούμε τα άνω, τι δικαιώματα δίνουμε στο καθένα πνεύμα να μας καθέλκει (6) ή ανέλκει (9), τι θέληση έχουμε, πραγματική ή εξαντλούμενη μόνο στα εξωτερικά λογάκια… κι αν το ζητήσουμε, θα λάβουμε θεία βοήθεια προς επίτευξη των όρκων που δίνει ο ένας στον άλλον, για να περάσουμε από μια συμβατική σχέση, σε μια πραγματικά ευλογημένη.

Αυτό το ‘’ανέλθει και κατέλθει’’ μπορεί να μπερδεύει τους ανθρώπους που δεν είναι οικείοι στην πνευματική ορολογία, μιας κι ολημερίς επί γης κινούμαστε και με δικαιολογία του πραγματιστή, είναι καχύποπτοι με αυτό που δεν φαίνεται και σκεπτικιστές ή αρνητές στο ότι επηρρεάζει κάθετι, βαφτίζοντάς το ''τυχαίο'' ή με αποδεκτή ΜΟΝΟ την επιστημονική εξήγηση.  Μοιάζει ο διττός άνθρωπος, ο αόρατος και ορατός συγχρόνως, με το νέφος (που φαίνεται) έχοντας όμως ενσωματωμένο και τον αέρα (που δεν φαίνεται) κι όμως είναι αυτός που με το θέλημά του (εμπνέων αήρ), το κινεί πέρα δώθε. Μπορεί να φαίνεται μόνο το νέφος, αλλά χωρίς τον αέρα δεν κινείται. Λένε για το πνεύμα του Θεού, όπου θέλει πνει, οπότε το θέμα είναι κατά πόσο έχουμε ή θέλουμε να συντονίσουμε την θεία πνοή με την δική μας. Το θείο θέλημα με το δικό μας, ώστε όπου επί γης και να κινούμαστε, νάχουμε πρόοδο. Γιαυτό και ευχόμαστε με την Θεία Κοινωνία… Ἀεὶ σκέπε, φρούρει τε καὶ φύλαττέ με ἐκ παντὸς ἔργου καὶ λόγου ψυχοφθόρου. Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με· κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με· δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου, καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας· ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας, ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος. Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ἡγιασμένους, τὰς ταξιαρχίας τε τῶν Ἀσωμάτων, τὸν Πρόδρομόν σου, τοὺς σοφοὺς Ἀποστόλους, πρὸς τοῖς δε σὴν ἄχραντον ἁγνὴν Μητέρα· ὧν τὰς λιτάς, εὔσπλαγχνε, δέξαι, Χριστέ μου, καὶ φωτὸς παῖδα τὸν σὸν ἔργασαι λάτριν.

Μακάρι ο καλός Θεός να σας φωτίζει (με προηγούμενη απαραίτητη προϋπόθεση το στάδιο κάθαρσης) και να σας δίνει δύναμη στα πραγματικά συμφέροντα και ωραία, που δεν φθίνουν, ούτε χάνονται. 

Κι επειδή η έλξις και κίνηση προς το κέντρο της ύπαρξης του ζεύγους (ως νέα αυτογνωσία - οριζόντια) και η επόμενη έλξις προς τα άνω (πάλι μαζί ως νέα μονάδα με το μυστήριο – κάθετο σκέλος) είναι κεντρομόλος και χάρις Ιησού (Ι) ένεκα ειλικρινούς μετανοίας/ μεταστροφής, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να αποδεσμεύσει το ζεύγος από το άλλο Ι (Ι τάγμα δαιμόνων) που ενεργεί την φυγόκεντρο. Και τα δυο Ι στο ΕΙΝΑΙ μας, από το ΕΝΑ που προήλθαμε, είναι φαινομενικά ισοδύναμα και ελεύθερα προς ακολούθηση. Ο καλός Θεός περιμένει την δική μας προαίρεση για να δυναμικοποιήσει την αυτογνωσία και θεογνωσία δλδ την εύρεση της νέας μονάδος και την εύρεση του Θεού, όχι τόσο ψηλά όσο φαντάζει σαν απόσταση, αλλά μέσα στην καρδιά. Μια καρδιά, ένας νους ένα σώμα και όλος ο εαυτός, που αν δεν δοθεί ελεύθερα στον Θεό για να του χαριστεί πραγματική ελευθερία, είναι δυστυχώς παραδομένος και αιχμάλωτος στον άλλον. 

Κι η καλή διάθεση αρχίζει από μία έντιμη αποδοχή, παρά χίλιες δικαιολογίες. Κατά τον γέρ. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, άλλο να αμαρτάνεις από αδυναμία και άλλο από ιδεολογία! Ώστε αυτός ο σπόρος πρώτης αυτογνωσίας και καλής διάθεσης, τελικά να καρπίσει καρπούς ουράνιας χαράς εν μέσω γήινων οδυνών και ψεύτικης χαράς.

Κι αν κάποιος που κάνει σχέσεις απλά για σχέσεις, αν έφτασε το διάβασμα μέχρι εδώ, ας αρχίσει να περπατά πραγματικά, αντί του σημειωτόν σε κινούμενη άμμο (που βιώνει τώρα παρά την φαινομενική πρόοδο), προς ανεύρεση του/της ενός και μοναδικού (άλλου ημισφαίριου) , προς ολοκλήρωση δια του μυστηρίου του γάμου. Κι αν άκουσε τον κόσμο να του λέει πρώτα να τον/την γνωρίσει και μετά να τον αγαπήσει, υπάρχει κάτι ποιο ενεργητικό που επισπεύδει την ένωση. Να τον/την αγαπήσουμε για να τον/την γνωρίσουμε. Κι αυτή η ‘’αγάπη’’ συνοδεύεται με πίστη, με εγκράτεια…

Αμήν η παντοδυναμία, πανσοφία και παναγαθότητα Του Θεού να σας μεταγγίζει παιδιά μου, δύναμη σοφία και αγάπη, που αποτέλεσμα έχουν την νίκη του πνεύματος και των αιωνίων και αφθάρτων σε σχέση με τα πρόσκαιρα.

  

---

Περί ασώτου και σωτηρίας

αγάπη και έρωτας

γκρίνια στην οικογένεια θυμός και αμαρτία - γερ.Αρσενίου Μπόκα