εισαγωγή έσω Ζωής β' τόμος

Μετά τον σταυροκεντρικό α’ τόμο, κι αφού το κάθε φωτισμένο από μια ακτινούλα πρόσωπο εκ Της τρισηλίου θεότητος, με την άπειρη αγάπη και πρόνοια Του Τριαδικού Θεού, θέλει να προχωρήσει, όλος ο δρόμος είναι μια παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Με Τον Κύριο να συμπλέει, να συνοδοιπορεί, να θεραπεύει ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων, κατά την εκάστου ιδίαν χρείαν, συνήθως μυστικώς, αφού τα μάτια μας ''κρατούνται'' ....

Επιλέχθηκε η αγιογραφία της Μεταμορφώσεως σαν εξώφυλλο για να ζητήσουμε από τους παραστάτες προφήτες της Θείας Μεταμορφώσεως να γίνουν παραστάτες και βοηθοί και στην δική μας μεταμόρφωση εις τέκνα Φωτός, με ισορροπημένα τα δύο σκέλη παιδείας. Την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και την πνευματική γνώση των λόγων των γραφών.

(αγ.Μαξίμου ομολογητού)

Να ανεβούμε από τους πρόποδες του όρους Σινά, όπου προσκυνούνται τα είδωλα, στις δύο κορυφούλες του, προς ακριβή θεοπτία, δι ευχών και ενεργεία Της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου. Να ανεβούμε εις όρος υψηλόν (Θαβώρ) από τους πρόποδες με τις γνωστές αδυναμίες των αποστόλων, γενόμενοι πρόκριτοι* ώστε να μας παραλάβει μαζί Του και δείξει την δόξαν Του καθώς χωρούμε.

* Τον απ.Πέτρο για την σταθερότητα τήρησης των εντολών, τον απ.Ιωάννη για την αγνότητα, καθαρότητα και αγάπη, και τον απ.Ιάκωβο για την

ομολογία πίστεως και πιθανότητα λήψης ποτηρίου του μαρτυρίου.  

Θεού η χάρις, με μόνη δική μας, την (αμήν αγαθή) προαίρεση. Με το … καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου… μακάρι ο καλός Θεός να βρίσκει έστω και ένα μικρό σημείο καρδίας καθαράς (η προϋπόθεση της περαιτέρω παιδείας και ενεργείας Του) και εγκαταθιστά πνεύμα υπακοής (απ.Πέτρος και πράξης), πνεύμα αγάπης και αγνότητος (απ.Ιωάννης και θεωρίας), πνεύμα θυσίας (απ.Ιάκωβος, σταυρός φιλοθεΐας + φιλανθρωπίας) για να μας αποκαλύπτει Την εαυτού ΔΟΞΑ.     

Χωρίς Ο Κύριος να φυλάξει, χωρίς Ο Κύριος να οικοδομήσει, ματαίως αγρυπνούν οι φύλακες, ματαίως κοπιάζουν οι οικοδομούντες, αφού χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν.

Χωρίς την στέρεη βάση του πολιτεύματος του σταυρού που εν-τοπίζεται όχι μόνο επάνω αλλά ιδίως μέσα μας, σημειούμενος με τα τέσσερα άκρα, άκρα ουράνιας και ευάρεστης στον Θεό πολιτείας, ώστε να μας επισκεφθεί δύναμις εξ Υψίστου, και που ορίζει ως πρότυπο, Ο χρυσπλοκώτατος πύργος και δωδεκάτειχος πόλις Κυρία Θεοτόκος (προσευχή – νηστεία – ακρόαση και τήρηση), χωρίς τα ισόρροπα βιώματα με διάκριση, σαν επάνω στην κόψη του ξυραφιού, δι ευχών και ενεργείας Της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσας, χωρίς την ζωντανή δια των (ισχυόντων στην ορθοδοξία) μυστηρίων, παρουσία Του Κυρίου, ως τροφή που είναι Ο ίδιος ο Τροφέας, ως πνοή, ως πυρ και ως λάλον ύδωρ, μόνα εφόδια ανάστασης σε τόπο όπου πατούν πόδες πραέων, ισχύει η παρατήρηση του αγ.Ιωάννου χρυσοστόμου…. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις;

Μας ενημερώνει και παραινεί για την χρησιμοποίησή τους, με το ειλητάριό του ο μέγας Ευθύμιος, ότι… τα όπλα του μοναχού είναι η μελέτη, η προσευχή και η διάκρισις. Αυτό αναφέρει και ο ψαλμωδός…. καὶ ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με εἰς τέλος, καὶ ἡ παιδεία σου αὐτή με διδάξει. (ψαλμ.ιζ’)

Αφού δεν υπάρχουν δύο ευαγγέλια, άλλο για ‘’κοσμικούς’’ και άλλο για μοναχούς, οι έννοιες της αποταγής (το φεύγε και πίσω μην κοιτάς … βαθμίς πρώτη κλίμακος αγ.Ιωάννου σιναΐτη, αλλά και η προσταγή στον Λώτ) της εξόδου, της ησυχίας, της ερήμου, της ασκήσεως, δεν είναι η στέρηση του ορατού ενδύματος του κόσμου και του ανθρώπου, αλλά η προσπάθεια να γίνει  διάφανο. 

Καθαρό από την θολούρα, θεωρητικά  χνου μεταξύ χου και νου, αλλά όχι τόσο εκ του ασφαλούς ‘’φιλοσόφηση’’, αλλά απενεργοποιώντας  το δηλητήριο του μισόκαλου και ταραχή στην καρδία μας, το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου, δια της Θείας Κοινωνίας…  

…οπότε, αυτό το φεύγε, αφορά την ‘’φυγή’’ και έξοδο εκ του κοσμικού φρονήματος που αντιστρατεύεται του πνευματικού θελήματος, θείου νόμου και χάριτος. Κι η φυγή εις αίγυπτον (26 Δεκ) ίνα πληρωθή το ρηθέν εκ των προφητών, εξ αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου, μας καλεί κι εμάς να εξέλθουμε της αιχμαλωσίας της αιγύπτου και με επί πώλου όνου Τον Κύριο, που σηματοδοτεί τον χριστοφόρο νου, να προχωρήσουμε. [Οι δύο φορές που χρησιμοποιείται αυτό το σχήμα, το επί πώλου όνου, μία για το πάσχα το νομικό έξοδος από αίγυπτο και μία την Κυριακή Βαΐων πάσχα καινό, είναι η μετάβαση από το παράλογο στο λογικό (ίχνη και λόγοι) και από το λογικό ανύψωση στο υπέρλογο (Ανάσταση)].    

Κάθε άρθρο που ακολουθεί, με ομόρροπα σ+τοιχεία, λόγων φύσης (σημεία και σχήματα, οχήματα νοητικής ενεργείας) και Γραφών, αυτό έχει σαν θέλημα. Νάναι ωφέλιμο σε αυτήν την προσωπική διαδρομή, όχι την γνώση ως ενημέρωση αλλά δι ευχών ως μετοχή. Αυτός είναι και ο λόγος που μας έπλασε Ο Θεός. Να γίνουμε κοινωνοί της δόξης Του. Μετοχή, ως προσωπική σχέση χωρίς κενά, μια συνομιλία δύο προσώπων χωρίς ασυνέχεια, αλλά καθ’ημέραν

…ώστε ιχνηλατούντες ορθοδόξως τους λόγους και ρήματα, να φτάσουμε στο θησαυροφυλάκιο Λόγο. Εκεί/εδώ (μακροθυμία Σου Κύριε) η βασιλεία κι η δύναμις κι η δόξα και η τιμή και ευχαριστία και προσκύνησις…

…. Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν. (ψαλμ.ιη’)

Παιδεία προς σωτηρία και επίγνωση της Αληθείας, (η μόνη που ελευθερώνει) ευχόμενοι …τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον… γιατί αν δεν συνδυάζεται η γνώσις του εαυτού, των όντων της φύσης και τέλος χάριτι θεογνωσία με τις παραπάνω προϋποθέσεις, τζάμπα φιλοσοφούμε και ‘’θεολογούμε’’, ενθυμούμενοι ότι στα πανεπιστήμια του βυζαντίου διδάσκονταν όλες οι επιστήμες πλην της επιστήμης των επιστημών (προσευχή) την θεολογία, που το δικαίωμα διδαχής το είχαν τα ορθόδοξα μοναστήρια, αφού ήταν και είναι θέμα βιώματος και όχι λογιδρίων και ‘’πτυχίων’’.

Περνώντας τα πάντα γραφόμενα στο παρόν, από το πατερικό κόσκινο, αμήν δι ευχών, ευλογημένη συνέχεια, μη παύοντες να κρούουμε την θύρα του ελέους Του Κυρίου για την είσοδό Του, ως σε θρόνο κι όχι επί σταυρού, στην βαθεία καρδία.

Εγγεγραμμένο (το πόνημα) όχι εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά απότι ψηλάφησα, θεωρώντας τα βοηθητικά. Όχι ως διδάσκαλος που λαμβάνει μείζον κρίμα, αλλά ως μαθητής την ώρα του διαλείματος που συζητά με τους άλλους συμμαθητές, για τα σπουδαία μαθήματα που λαμβάνουν έμμεσα από τους διάσπαρτους λόγους, σαν ψυχία που πίπτουν από την τράπεζα των κυρίων τους και σαν μικρά μαργαριτάρια και ψυχική τροφή, που καλό είναι να συλλέγονται, σε αυτήν την περίοδο πνευματικής λιμοκτονίας, από το μίσος του αντιδίκου, που έχει αφεθεί ελεύθερος για να μας παιδέψει.... αυτός θα σπάει τα πλακάκια κι ο καλός Θεός από τα κομμάτια θα κατασκευάσει μωσαϊκό. ...αυτός θα οργώνει την γη, κι Ο Κύριος θα βρίσκει έτοιμο το χώμα για να σπείρει. Αμήν η καρδιά μας να γενεί εύφορη, εκβλύσει τον καλό καρπό και τον αποδώσει Στον Κύριο.