διερχόμενοι δια πυρός και ύδατος (και περί τεστ ιού και Υιού)

Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες, με το αν θα περνούσαμε το πολυδιαφημισμένο τεστ, αν θα έβγαινε αυτό θετικό ή αρνητικό για να χαρούμε ή όχι. Να φοβηθούμε, να πάρουμε μέτρα….

Πέραν όμως το άστατον της κοσμικής και χοϊκής χαράς ή λύπης που εναλλάσσονται διαρκώς, κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα ένα είναι πραγματικής αιώνιας χαράς ή λύπης, ανάλογα με το αν περάσουμε άλλο τεστ. Φυσικοπνευματικό.

Καλούμαστε να διέλθουμε δια πυρός και ύδατος.

…‘’σήμερα’’ Κυριακή 9 αυγ ακούστηκαν τα αναγνώσματα*, αποστολικό και ευαγγέλιο, που αφορούν την διέλευσή μας δια πυρός και ύδατος. Το σήμερον της εκκλησίας, ως συμπόρευση (έως της συντελείας) με Του Πατρός το απαύγασμα Φως, και Κύριο, είναι κάθε μέρα.  

Ο Θεός πυρ τυγχάνει… ναός του Θεού είμαστε και, ανάλογα με τι υλικά θα διαλέξουμε να οικοδομήσουμε το οικοδόμημά μας, το ερχόμενο πυρ θα αποδείξει αν θα περάσουμε το τεστ ή όχι.

Αν χρησιμοποιήσουμε πολύτιμα υλικά, όπως χρυσό, άργυρο, τιμίους λίθους…. θα αντέξουν στο πυρ. Αν χρησιμοποιήσουμε άχυρο, θα καεί.

Αν στην πνευματική οικοδομή χρησιμοποιήσουμε την προσευχή, την νηστεία, την ακρόαση και τήρηση (σταυρός) τα μυστήρια της εξομολογήσεως και θείας κοινωνίας, θα αντέξει. Όλα τα υλικά του κόσμου και τα διανοήματά του σαν αρχές και αξίες, σαν άχυρα θα καούν καθώς αυτά δεν αντέχουν στο πυρ της

θεότητος. 

Έρχεται το πυρ της θεότητος στην ζωή του άνθρακα*** (ανθρώπου) κι έτσι κι αλλιώς τον ‘’καίει’’. Μόνο που αν είναι κάρβουνο αυτός  κατακαίεται αν όμως είναι ΑΔΑΜας, αναδεικνύεται και λάμπει. Κι η διαφορά τους έγκειται στο που είναι στραμμένα τα 4 ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας στοιβάδας. Αν ερωτοτροπούν προς τα έξω, μαζί με την φυγόκεντρο και μετεωρισμό ζημιώνονται. Αν προσπαθούν να είναι ενωμένα (σταυροειδώς) με το κέντρο, δια της κεντρομόλου ωφελούνται. 

Είναι αυτά τα δύο Ι μέσα στο ΕΙΝΑΙ από το ΕΝΑ εκ του οποίου προήλθαμε**, που από ελεύθερη επιλογή ακολουθούντες, διερχόμαστε είτε προς σωτηρία (δια του Ι Ιησού κεντρομόλου) είτε προς απώλεια (Ι, Ι τάγματος δαιμόνων και φυγοκέντρου).    

Κι έρχεται στο ευαγγέλιο ο απ.Πέτρος και περπατά επί του ύδατος, όσο πιστεύει στον Κύριο. Με την ολιγοπιστία, βυθίζεται. Στο πρόσωπό του συμπυκνωνόμαστε όλοι οι θέλοντες πιστεύειν, αλλά η ολιγοπιστία μας, μας καταποντίζει. 

Κι Ο Κύριος με την βάπτισή Του, ευθέως ανέρχεται εκ των υδάτων για να κατέλθει το Πνεύμα το Άγιον. Κι αν δεν ανέλθει, δεν κατέρχεται. Κι αν δεν αναληφθεί δεν κατέρχεται ο άλλος παράκλητος….   

Διήνοιξε την ερυθρά ως προτύπωση του βαπτίσματος καταποντίζοντας τα άρματα του φαραώ που ναι μεν πανόπλως κυνηγούσαν τους εβραίους (περάτηδες) αλλά νικήθηκαν από τους αόπλους με τον τύπο του σταυρού… διήνοιξε δια του βαπτίσματος τα κάτω ύδατα για να μας ανεβάσει στα άνω… 

διήνοιξε δια της αναστάσεως, εξαγάγων τον ΑΔΑΜ, ανέβηκε δια της αναλήψεως στους ουρανούς, ώστε να ενώσει τελικά δια της πεντηκοστής τον Θεό μέσα στον άνθρωπο ως ένοικος εν τω ναώ….  Μετέστη Η Παναγία, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής και γίνεται ολκάς των θελόντων σωθήναι. Όλο το Σώμα, με όλους τους αγίους πρέσβεις, ως Ναυς, που πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν… με πλεύση και ομόρροπη προοπτική σωτηρίας. 

Βαρείς στην γνώμη, βαρείς λόγω ιλύος, βαρείς στην πίστη με την ολιγοπιστία μας λόγω των κλυδωνισμών που μας κατακλύζουν και θέλουν να μας καταποντίσουν, συνήθως το καταφέρνουν. 

Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι. 

Δυο λέξεις υπογραμμισμένες και τονισμένες, αρκούν να μας δώσουν χίλια ψυχωφελή νοήματα που έναν στόχο έχουν. Την αίτηση εξ ύψους χείρας ανάστασης που θα μας ανορθώσει. Πίστη βεβαία παρά τους κλυδωνισμούς που πολλαπλασιάζονται στα έσχατα. Και εδώ έγκειται το καθημερινό τεστ του Υιού σε σχέση με κάποιο τυχόν στην ζωή μας, μπορεί και όχι, τεστ ιού. Θα επιλέξουμε την ελπίδα και πίστη του συγκείμενου Υιού ή τον φόβο του αντικείμενου και των βιαίων κυμάτων που θέλουν να μας καταποντίσουν; 

Κύριε ελέησον να διέλθουμε δια πυρός και ύδατος, προς συνάντηση και μετοχής του δικού Σου πυρός και ξεδιψάσματος εκ του δικού Σου λάλου ύδατος… .     

---

* απόστολος 

Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε.
Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς. (Α’Κορ. γ’) 

Ευαγγέλιον 

Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ. (Ματθ. ιδ’) 

** εκ του μη όντος στο είναι 

*** Ανθρώπινη χημεία (πέραν της οργανικής και της ανόργανης…) 

συνειρμικά, σχετικά και προβλεφθέντα ως ισχύοντα διαχρονικά, βοηθητικά αυτογνωσίας και θεογνωσίας προς ελπίδα προσευχή και πίστη … 

ΨΑΛΜΟΣ 123^ος …Εἰ μὴ ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν, εἰπάτω δὴ ᾿Ισραήλ· εἰ μὴ ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν ἐν τῷ ἐπαναστῆναι ἀνθρώπους ἐφ᾿ ἡμᾶς, ἄρα ζῶντας ἂν κατέπιον ἡμᾶς ἐν τῷ ὀργισθῆναι τὸν θυμὸν αὐτῶν ἐφ᾿ ἡμᾶς· ἄρα τὸ ὕδωρ ἂν κατεπόντισεν ἡμᾶς, χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχὴ ἡμῶν· ἄρα διῆλθεν ἡ ψυχὴ ἡμῶν τὸ ὕδωρ τὸ ἀνυπόστατον. εὐλογητὸς Κύριος, ὃς οὐκ ἔδωκεν ἡμᾶς εἰς θήραν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν. ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὡς στρουθίον ἐρρύσθη ἐκ τῆς παγίδος τῶν θηρευόντων· ἡ παγὶς συνετρίβη, καὶ ἡμεῖς ἐρρύσθημεν. ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. Δόξα... καὶ νῦν... Ἀλληλούΐα 

...τὸ ὕδωρ ἂν κατεπόντισεν ἡμᾶς, χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχὴ ἡμῶν· ἄρα διῆλθεν ἡ ψυχὴ ἡμῶν τὸ ὕδωρ τὸ ἀνυπόστατον. εὐλογητὸς Κύριος, ὃς οὐκ ἔδωκεν ἡμᾶς εἰς θήραν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν. 

Επί του πρακτέου, η άνοδος εκ των υδάτων έχει δύο παραμέτρους. Την μετάνοια και εξομολόγηση όπως νοείται ο ιορδάνης ποταμός, που ο εξομολογούμενος στον αγ.Ιωάννη πρόδρομο κόσμος καθόταν μέσα στο ύδωρ μέχρις ότου πει όλες του τις αμαρτίες, ο δε Κύριος (αναμάρτητος) ευθέως ανέβη εκ των υδάτων για να κατέλθει το Πνεύμα το άγιον εν είδει περιστεράς… κι η δική μας άνοδος τελεσιουργείται με δύο σκέλη, το πρακτικό σαν την διακονία και φιλανθρωπία της ΜΑΡΘΑΣ (οριζόντιο τμήμα του Σταυρού) και την θεωρία (ως αληθεύοντες) σαν την ΜΑΡΙΑ (κάθετο τμήμα του Σταυρού) και φιλοθεΐα ακινησία, παρά τους πόδας Του Κυρίου. 

Γιαυτό και συντάχθηκε το: Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…    

Αντίστοιχα, για την διέλευση εκ του πυρός, πάλι μυστικά και μυστηριακά σημαίνει την μετοχή του πηλού στο ανακαινιστικό πυρ, δια της Θείας Κοινωνίας…. αποφεύγοντες το άλλο κατακαίον πυρ.  Είναι η όλη πορεία από τους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται είδωλα και κατέρχεται το θείο πυρ έως της κορυφής και θεοπτίας δια Της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου (τύπου Θεοτόκου) που φιλοξένησε το θείο πυρ και δεν καιγόταν. Δι ευχών και ενεργείας Της μας χαρίζει ανάλογα βιώματα. 

Για την διέλευση εκ του πυρός, αναφέρει ο Γέρων Ιωσήφ. …Είδε όλο το βάθος του παλαιού ανθρώπου και με πολύ κόπο και προσευχή καθάρισε τον εαυτόν του και όλη η ζωή του είναι ένα παράδειγμα μιμήσεως, για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για τη σωτηρία της ψυχής του. Παραπονείται μάλιστα, ότι δεν φροντίζουμε για το εσωτερικό της ψυχής και γράφει:

«Η σημερινή κατάστασις των πολλών περιωρίσθη εις ένα τύπον εξωτερικόν. Πέραν τούτου δεν υπάρχει φροντίδα και μέριμνα διά το εσωτερικόν της ψυχής, όπου συνίσταται το παν· όπου ενώνεται ο υλικός με τον άυλον, ο άνθρωπος με τον Θεόν, κατά το εγχωρούν εις την χωματώδη μας φύσιν. Τούτο είναι το πολύ ωραίον και το πάνυ καλόν. Άλλα πάντες το αποφεύγομεν. Πάντες τα νώτα στρέφομεν. Καθότι απαιτείται αγών».

Εις τον αγώνα αυτόν του ανθρώπου, για να υπάρξουν τα ανάλογα αποτελέσματα, πρέπει να συνεργήσει η χάρις του Θεού και η προαίρεση του ανθρώπου: «θα λυώση ως κηρός ο παλαιός άνθρωπος. Και όπως ο σίδηρος, όταν εμβαίνη εις την φωτιά, ξεκολλάει* και πέφτει η σκουριά, όπου έχει επάνω, έτσι γίνεται και εις τον άνθρωπον. Έρχεται κατ’ ολίγον η χάρις και μόλις πλη­σιάση εις τον άνθρωπον αναλύει ως κηρός. Και δεν γνωρίζει εις αυτήν την στιγμήν ο άνθρωπος τον εαυτόν του, ενώ όλος είναι πολυόμματος νους και διαυγέστατος. Όμως εις αυτήν την υπερφυή ενέργειαν δεν ημπο­ρεί να ξεχωρίση τον εαυτόν του, διότι ενούται με τον Θεόν. Και τότε πίπτει η σκουριά. Αφαιρείται η σφραγίδα. Αποθνήσκει ο παλαιός άνθρωπος. Αφαιρείται το μητρικόν αίμα. Ανακαινούται το φύραμα.

Και δεν αλλάζει κατά το σώμα ο άνθρωπος, αλλά τα φυσικά προτερήματα και χαρίσματα του ανθρώπου, αυτά φωτίζει, ενδυναμοί και ανακαινίζει η χάρις. Και ζωογονείται ο πάλαι Αδάμ, ο πλασθείς κατ’ εικόνα Θεού». 

--- 

* αμήν …κατάφλεξον πυρὶ ἀΰλῳ τὰς ἁμαρτίας μου… Ὁ δοὺς τροφήν μοι σάρκα σὴν ἑκουσίως, ὁ πῦρ ὑπάρχων καὶ φλέγων ἀναξίους, μὴ δὴ καταφλέξῃς με, μὴ Πλαστουργέ μου· μᾶλλον δίελθε πρὸς μελῶν μου συνθέσεις, εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν· φλέξον δ᾿ ἀκάνθας τῶν ὅλων μου πταισμάτων. Ψυχὴν κάθαρον, ἁγίασον τὰς φρένας· τὰς ἰγνύας στήριξον ὀστέοις ἅμα· αἰσθήσεων φώτισον ἁπλῆν πεντάδα·… 

πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας…. (βαθμ.15^η) κλίμακος…. 

…ρυόμενος ημάς σαν τους τρεις παίδας εν καμίνω…. όχι μόνο ιστορικά αλλά βιωματικά καθ’ημέραν….