Κι όσο αυτά τα σκαλοπάτια με τα χαρακτηριστικά τους, σαν αρετές μας ανεβάζουν, τόσο η απουσία τους (και δεν είναι τόλμη να τα αναφέρουμε ως πάθη), μας κρατάνε στην βάση κι ακόμη χειρότερα, μας κατεβάζουν και κάτω της φύσεως, στο δυσώδες υπόγειο (και παραφύση)…
Μπορεί τα φυσικά μας μάτια να μην βλέπουν άμεσα όσα και όπως τα είδε ο άγιος, αλλά έτσι είναι. Η ‘’γυμνή’’ αλήθεια, που τώρα είναι ντυμένη με τους δερμάτινους χιτώνες, απλώνεται από την γη στον ουρανό. Όπως και στα φυσικά οικοδομήματα κάθε όροφος ενώνεται με τον προηγούμενο και επόμενο και όλους μαζί με το κλιμακοστάσιο. Συμβατικά θα μπορούσαμε να νοήσουμε το όλον, ότι η κάθετος (ή ελικοειδής) κλίμαξ ενόσω ζούμε, από κάθε σκαλοπατάκι απλώνεται (-) ένα οροφοδιαμέρισμα.
Αν υπάρχει πόθος ανόδου, και βίωσης της αλήθειας που εκ της γης ανατέλλει, οι δερμάτινοι χιτώνες που μας περιβάλλουν, χρήζουν διαφάνειας για να μην διαστρεβλώνεται Αυτή. Το ότι πίσω από τα φαινόμενα ‘’κρύβονται’’ τα αληθή καλό και κακό (ως άγγελοι και ως δαίμονες) που ενεργούν και εφ’ημών (από έξω προς τα μέσα σαν είσοδοι) και δι ημών στον κόσμο (από έσω προς τα έξω σαν έξοδοι), αυτό είναι σίγουρο. Από εκεί και πέρα, η ελεύθερη επιλογή μας στο σε ποιους θα γίνουμε αγωγοί και σε ποιους μονωτές, θα είναι υπεύθυνη (η θέληση) αφενός σε ποια από τις δύο όψεις, σαν συμ-περι-φορά θα ‘’επενδύσουμε και οίκο θα δομήσουμε’’ (φωτεινή ή σκοτεινή) και που νομοτελειακά (και δίκαια), θα καταλήξουμε…
περί αγωγιμότητος και μόνωσης
…είναι εμπράγματα η ἐλάττωσις τοῦ κακοῦ με την ἀποχὴ του, μέσω μόνωσης αυτού εκδήλωσής του στην ζωή μας και κόσμο, σε σχέση με την αδιαφορία και
