προσέγγιση στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού

(προς το τέλος, με καφέ γράμματα το συμπέρασμα... για όσους βιάζονται να διαβάσουν το ''δια ταύτα'')

Πολλές φορές υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας και του καταλογίζουμε χαρίσματα, με την δικαιολογία, πως όλα αυτά βρίσκονται μέσα μας και εμείς τα ανακαλύπτουμε. Ο αόρατος κόσμος δρα τις περισσότερες φορές τόσο ήσυχα και διακριτικά, σεβόμενος τις επιλογές μας. Ακόμη και την απόδοση της ευχαριστίας για κάθε βοήθεια, που μακάρι να μην την αργούμε, ερεθίζοντας την γενναιοδωρία του φιλεύσπλαγχνου Θεού, καθώς κατά τον Άγιο Ιωάννη Σιναϊτη, η ευχαριστία του λαμβάνοντος, ερεθίζει την γενναιοδωρία του δίδοντος.   

Στην πορεία της ζωής μας, συνοδοιπορούμε αοράτως με τον καλό Θεό και βοηθούμαστε από τους εργάτες Του. Κατανοούμε αυτή την παρουσία, σε τέτοιο βαθμό, ανάλογα με την πνευματική ηλικία που είμαστε. Πριν την γέννηση Του Ο Κύριος, εκυοφορείτο μέσα στην ευλογημένη κοιλία της Θεοτόκου. Στο πλησίασμα Της εγκυμονούσης Παναγίας στην Ελισάβετ, που κυοφορούσε τον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, (όπως ακούμε στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού), σκιρτά εν αγαλλιάσει… και τα λοιπά γνωστά ''ιστορικά''.

Μόνο που η Αγία Γραφή καλό θα ήταν, να σταματήσει να θεωρείται ένα ιστορικό – θρησκευτικό βιβλίο με παραβολές και στοιχεία που περιορίζονται σε
 χρονικές εκδηλώσεις, αλλά να καταλάβει στην ψυχή και στη ζωή του καθενός, την διαχρονικότητα και προσαρμογή που της πρέπει, σαν Βιβλίο Ζωής, ικανό να οδηγήσει τη ζωή μας στη Ζωή, αρκεί να οικειωθεί η μία με την άλλη. Ο λόγος του ανθρώπου με Τον Λόγο και Άνθρωπο.

…Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατοτην Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία Αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου…(Λουκ. α’ 39).

Ασπαζόμαστε την εικόνα Της, ακούμε τον παρακλητικό, και παρακαλούμε την καλή μας Παναγία να έλθει κοντά μας να Την κατανοήσουμε, να οικειωθούμε μαζί Της και να δοξάσουμε Την Αγία Τριάδα, την Μητέρα του Θεού και τους Αγίους Πάντες.

Σε αυτήν προσπάθεια έχουμε βοηθούς….     

Ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος. *

Ερχόμενοι στο διαχρονικό έργο της Αγίας Γραφής, στον μικρό παρακλητικό, η Ελισάβετ κυοφορεί τον ’γιο Ιωάννη και με το πλησίασμα της Παναγίας που κυοφορεί Τον Κύριο, σκιρτά εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής…

Αυτό σηματοδοτεί, πως μόνο με την αύξηση του πνεύματος του Ιωάννη μέσα μας (δλδ της μετανοίας) μπορούμε να διακρίνουμε τον Κύριο.

Αποφεύγοντας την αδιακρισία του να αποδίδουμε τα χαρίσματα στον ‘’βαθύτερό μας εαυτό’’ (θεοποιώντας τον) αλλά και την αχαριστία, ας δούμε τα εμπλεκόμενα Θεία πρόσωπα και εκεί κοντά να παρουσιαστούμε κι εμείς ακροατές του ιερού Ευαγγελίου, ποθώντες την θετική μας αλλοίωση. Μια προσέγγιση** προσεκτική, με ταπεινότητα και θάρρος (όχι θράσος) λαμβάνοντάς το από την μητρική μεσιτεία της Θεοτόκου.

Ο ’γιος Ιωάννης Πρόδρομος κυοφορούμενος στην Ελισάβετ, σκιρτά εν αγαλλιάσει στο πλησίασμα της Θεοτόκου που κυοφορεί Τον Κύριο. 

Αξιοπρόσεκτο είναι πως ο προφήτης Ζαχαρίας, έχει χάσει την μιλιά του, και του επανέρχεται, (ακούγεται δλδ ο λόγος του) μόνο με την γέννηση του Ιωάννη.

Η Παναγία μένει ωσεί μήνας τρεις και αφού γεννηθεί ο Ιωάννης, επιστρέφει εις τον οίκον αυτής. 

Με το μυστήριο του ορθόδοξου γάμου, οι δύο γίνονται ένα και έσονται οι δύο εις σάρκα μία…. (Εφεσ. ε’ 31, Ματθ. ια’ 28). Ο άνδραςσυστοιχείται με την κεφαλή και η γυναίκα με το σώμα. (Κατά τον Απόστολο Παύλο, το μυστήριον τούτο μέγα εστι…).

Έτσι, ο Ζαχαρίας είναι η κεφαλή και η Ελισάβετ το σώμα (κάθε κεφαλή ανθρώπου με το σώμα του, στους αιώνες). Η Ελισάβετ κυοφορεί τον ’γιο Ιωάννη Πρόδρομο, το Πρόσωπο της Μετανοίας. Διαχρονικά το πρόσωπο της Ελισάβετ, σηματοδοτεί κάθε σώμα που έχει μέσα του την μετάνοια, δηλαδή την διάθεση μεταστροφής του νου στο Θεό.  Ο Ζαχαρίας δεν μιλά, έως την εκδήλωση/γέννηση του Αγίου Ιωάννου στον κόσμο, το οποίο σημαίνει και την απουσία του λόγου της κάθε κεφαλής, όσο, παρότι κυοφορούμε στην ψυχή μας την μετάνοια, την καλή διάθεση για τα θεία νοήματα, αυτή δεν έχει εκδηλωθεί στον κόσμο μας για να μας λύσει την ‘’δεμένη’’ γλώσσα, δηλαδή την απουσία της Εξομολογήσεως από τη ζωή του πιστού.

Γιαυτό η Παναγία μεταβαίνει μετά σπουδής εις την ορεινήν πόλιν Ιούδα. Ιούδα, σημαίνει εξομολόγηση. Έτσι, η καλή μας Παναγία με το πλησίασμά Της σε κάθε άνθρωπο, που κυοφορεί μεν την μετάνοια, την μεταστροφή του νου του στον Θεό, αλλά η κεφαλή του ακόμη δεν μιλά, δηλαδή δεν εξομολογείται, (γιαυτό η πόλις είναι ορεινή δλδ άγονη) τον βοηθά μυστικά, αόρατα, ήσυχα, προετοιμάζοντάς τον, με τα παραπάνω μυστικά βιώματα, για την κοινωνία του κόσμου του Θεού, δια των θείων Μυστηρίων.

Η παραμονή της Θεοτόκου στον οίκο Ζαχαρίου, 3 μήνες, σηματοδοτεί την συνοδοιπορία με τον 6 μηνών κυοφορημένο Ιωάννη (μέσα στην ψυχή μας) έως τους 9 μήνες, φέρνοντάς τον πεσμένο (6=δυσαρμονικό) σε ορθότητα (9=αρμονία).

Όπως η Ελισάβετ γεννά τον ’γιο που ως άγγελος προετοιμάζει τον δρόμον του Κυρίου, έτσι και η  κεφαλή, όταν μιλά = εξομολογείται (ο Ζαχαρίας) προετοιμάζει την έλευσι Του Κυρίου στη ζωή μας. Όπως τότε γράφοντας το όνομα Ιωάννης, σε πινακίδα έτσι γράφεται το θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ επάνω στο πήλινο σώμα μας, ως απτή ένδειξη της ευλογημένης θείας πορείας που ξεκινά με συνοδοιπόρο εφεξής τον ’γιο Ιωάννη Πρόδρομο. Έναν δρόμο τελείωσης, όπου Ο Κύριος, ανασταίνει και αποκαθιστά τους μετανοημένους σε ορθότητα. Αν θυμάστε είχε εξηγηθεί το θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ σε προηγούμενο κείμενο (πανεκλαμπρώτατον Ι, προμηνυκότατον … ΑΝάσταση Νεκρών στον Η’ αιώνα…)  και σίγουρα δεν είναι σύμπτωση ότι το Σ είναι το όρθιο του Μ.

Είναι λοιπόν ο λόγος σκληρός και η αυτοκριτική επιβαλλόμενη, για να δούμε ο καθένας, σε ποιο πνευματικό ''μίλι'' βρίσκεται. Γεννιόμαστε στον 20ό αιώνα και νομίζουμε πως υπερέχουμε. Η συνείδησή μας όμως έχει άλλη αφετηρία κι όχι την ημερομηνία (μετά και με Χριστόν) γεννήσεώς μας. ’νθρωποι/λόγοι στον 20ό και 21ο αιώνα, που ΔΕΝ εξομολογούνται βρίσκονται σε εκείνο το ''σημείο'' όπου η κεφαλή (Ζαχαρίας) δεν μιλά. Προ και χωρίς Χριστό Ενσαρκωμένο, πολύ περισσότερο Εσταυρωμένο και Αναστημένο και έχοντα δομήσει την Εκκλησία.

Ακόμη αυστηρότερα λοιπόν;;; άλλα λέμε και άλλα καταλαβαίνουμε; δεν απέχουμε της εποχής του πύργου της Βαβέλ, έχοντας πολύ δρόμο για να βιώσουμε την μετά και με Χριστό ''εποχή μας''. Έχοντας το πνευματικό οικοδόμημα, μια λογική πνευματική αλληλουχία. Λόγους εκπορευόμενους από Τον Λόγο χωρίς ίχνος ασυνέχειας.***  (άλλωστε, πως θα υπήρχε ο τέταρτος ή πέμπτος όροφος ενός οικοδομήματος, αν δεν στηριζόταν πραγματικά στους προηγούμενους, και όλα αυτά, στα θεμέλια που είναι η μετάνοια;

Κι αν δεν υφίστανται η Ιερά Εξομολόγησις ως ορθόδοξο Μυστήριο και ΔΕΝ ομιλεί η κεφαλή, δλδ ακόμη δεν γεννήθηκε ο Ιωάννης, με ποια τόλμη μιλάνε οι ''πιστοί'' άλλων (φαινομένων) εκκλησιών για Τον Χριστό;;;; (και τάχα γλωσσολαλούν ή θεολογούν;;; )

Ο καλός Θεός να τους δώσει διάκριση, να συναισθανθούν, ότι το οικοδόμημα που προτείνουν και κάνουν έκκληση συμμετοχής, είναι φανταστικό, αναληθές και απέχει της πραγματικότητος...    

Όλα είναι οδοδείκτες, όλη η ζωή προς δόξαν Θεού! Μετά την τόση υπομονή που δείξατε και συγγνώμη για την μακρυγορία μου, ας ευχηθούμε ο καλός Θεός να οικονομεί για τον καθένα, μυστικά βιώματα, δείχνοντάς μας τον ορθό, ευάρεστο δρόμο της ουράνιας πορείας μας, για να τηρούμε την φωτιά του Πνεύματος άσβεστη…, προσανατολισμένοι και στην δική μας ανατολή και γέννηση εν Ιησού Χριστώ,

Παράσχου Κύριε πυρ ανακαινίζον, καταφλέγον τη σαθρότητα, τις αμαρτίες, αλλά μη κατακαίον τον εαυτό… (όπως καθαρίζει το πυρ τον χρυσό εν χωνευτηρίω, λαμπρύνοντάς τον αφαιρώντας τα ρύπη) στείλε Κύριε την Μητέρα Σου καθώς ως προσετάχθημεν, ποιούμεν …Ιδού, γαρ από του νυν, Την μακαρίζουμε αξιοπρέπως, πάσαι αι γενεαί…

Υπεραγία Θεοτόκε, Παναγία Παρθένε, χειραγώγησέ μας στη Ζωή, οι προσκυνούντες την μετάστασίν Σου στην Ζωή.

---

Στην κυριολεξία, με πνευματικό μέτρο, όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ότι τα κάνει όλα σωστά και ωραία, με καθόλου ίχνος αυτογνωσίας και μετανοίας, η απόστασή του από Την Παναγία, είναι η μεγίστη δυνατή, αφού την ‘’απωθεί’’ με την στάση ζωής του. Από τότε όμως που σαν ‘’σπόρος’’ αρχίζει και αυτοκρινούμενος, μετανοιώνει, τότε ‘’πλησιάζει’’ τον άνθρωπο όπως τότε που προσέγγισε την Ελισάβετ η οποία κυοφορούσε την μετάνοια (αγ.Ιωάννη Πρόδρομο).

Το (χρονικό) διάστημα που η Παναγία είναι στην ορεινή πόλη Ιούδα (όπου Ιούδα σημαίνει εξομολόγηση) και ως ορεινή μη φέρουσα καρπούς, ο Ζαχαρίας είναι άφωνος. Ο κάθε Ζαχαρίας, η κάθε κεφαλή του κάθε σώματος που κυοφορεί την μετάνοια.

Έτσι, όταν ο άνθρωπος εξομολογηθεί, ‘’μιλήσει’’ η κεφαλή (ο Ζαχαρίας) ήδη η καλή μας Παναγία έχει μείνει ωσεί μήνας τρεις (πνευματικό μέτρο χρόνου) και ‘’φεύγει εις τα ίδια… παρά το ότι τα εξωτερικά χρόνια (που πέρασαν ανεξομολόγητα) μπορεί να είναι πολύ περισσότερα...    

---

Μικρός Παρακλητικός Κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο (Μ. Αγία ’ννα - ’γιο Όρος)

 http://www.ecclesia.gr/Multimedia/AudioIndex/mparaklitikos/mparaklitikos.html

Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!

-------

* από τα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αγίου Μαξίμου Ομολογητού

** εμπεριεχόμενη η προσέγγιση στο βιβλίο ''Μύηση και Ορθοδοξία''

http://www.lemoni.gr/shop/details.asp?ProductID=106091 

*** αγίου Μαξίμου Ομολογητού - φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα

---

και σύνολο συγγραφικού έργου

---

Ο βράχος του Κύνωπα στην Πάτμο (σχόλια συνειρμικά με την πνευματική περίοδο του 15αύγουστου και τα 2 αναγινωσκόμενα ευαγγέλια μικρού και μεγάλου παρακλητικού)

---

Η εσωτερική και εξωτερική ‘’πραγματικότητα’’ 

Το κατά τάξιν και ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής

----

Αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής πως και η αιμορροούσα και η συγκύπτουσα κι η κόρη του Ιαείρου και η αγ.Φωτεινή η σαμαρείτιδα κι η γυναίκα των σαδουκαίωνδηλώνουν και την ανθρώπινη φύση στο σύνολο της και την ψυχή του κάθε επί μέρους ανθρώπου.

Συνηθισμένοι να τα βλέπουμε εξωστρεφώς εξαντλούμε την ‘’γνώση’’ της Αγίας Γραφής στο ιστορικό της σκέλος με ίχνος συναισθηματισμού. Απότι όμως φαίνεται να είναι ουσιωδέστερο, και φυσικά ωφελιμότερο αλλά και αντικειμενικότερο πνευματικά, είναι η ανεύρεση της ζωντανής αναλογίας Λόγου και λόγου (ανθρώπου).

Οι κληρονόμοι της Βασιλείας δεν είναι μια εξ αποστάσεως σχέση με Τον Κύριο λόγω μη χρονικής συμπτώσεως της παρουσίας μας, τω καιρώ εκείνω, αλλά αφού είναι εντός ημών, ‘’πρέπει’’ να ανευρεθούν όλα τα εξωτερικά απλωμένα στοιχεία από γενέσεως έως συντελείας, στην ζωή μας και μαζεμένα εντός.  

Το ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού δίνει ένα πρώτο ερέθισμα. ‘’Τρέχει’’ η καλή μας Παναγία αμέσως μετά τον ευαγγελισμό στην ορεινή πόλη Ιούδα και μένει ωσεί μήνας τρεις. Ασπάζεται την Ελισάβετ και ξαναβρίσκει την φωνή του ο Ζαχαρίας.

Ζαχαρίας και Ελισάβετ νοούνται κάθε κεφαλή και κάθε σώμα που κυοφορεί την μετάνοια (Ιωάννη Πρόδρομο) κι η ορεινή πόλη Ιούδα είναι εκείνη η άγονη σε πνευματικούς καρπούς δια της εξομολογήσεως ως μυστήριο, αφού Ιούδα σημαίνει εξομολόγηση, αλλά και Ζαχαρίας μεθερμηνεύεται αυτός που θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται.

Αν δεν έλθει ως μυστική επίσκεψη η καλή μας Παναγία για να στήσει στα πόδια του, νοώντας να γεννηθεί ο άγιος Ιωάννης Πρόδρομος, δεν λύεται η αφωνία της κεφαλής.

Συγχρόνως, η όποια κεφαλή νομίζει πως θυμάται τον Θεό κι ο Θεός τον θυμάται, χωρίς εξομολόγηση, το ισχύον μυστήριο εκ της αποστολικής διαδοχής στην Ορθοδοξία, αυτό το ‘’νόμισμα’’ είναι κίβδηλο κι όχι αληθινό, ως το μόνο που μας πλουτίζει πνευματικά και δια του οποίου ο άνθρωπος προοδεύει από την φαντασία της αιρέσεως στην αλήθεια της ορθοδοξίας και ορθοπραξίας.

Δεν χρήζει ανάγκη επί του παρόντος η ανάλυση περί άβραμ που μετονομάζεται από τον ίδιο Τον Τριαδικό Θεό πλέον σε αβραάμ και από σάρα σε σάρρα, αλλά ισχύει η ίδια αναλογία παρουσίας της Αλήθειας και Αγάπης στην κεφαλή κάθε ανθρώπου (κι όχδι μόνο στα ιστορικά πρόσωπα) και δικαιοσύνης (ρ) στο κάθε σώμα με την επίσκεψη του Τριαδικού Θεού στην ζωή και ψυχή και καρδιά μας, αμήν γενόμενοι δι ευχών άξιοι φιλοξενίας.

Για το θεόσδοτο όνομα Ιωάννης

Η εσωτερική και εξωτερική ‘’πραγματικότητα’’

Το κατά τάξιν και ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής