Το πρόσωπο είναι κάτι το κεντρικό, σε σχέση με το προσωπείο, που το περιβάλλει. Αυστηρά στην αρχή της νηστείας, τότε με την από-κρεω… τονίζεται η ανάγκη απόρριψης. Ενός ξεφλουδίσματος, μιας λογικής στροφής προς τα έσω, μαζί με τη νηστεία και την προσευχή, στην πνευματοφυσική οδοιπορία από τη στάση στην Ανάσταση.
Κι εκεί βρίσκεται ίσως η κλείδα της πραγματικής προόδου. Στην Ορθοδοξία, δεν καταργείται η φύση, αλλά συναγιάζεται.
Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά πληρούται. Ο εαυτός δεν πολεμείται, δεν καταργείται. Πληρούται, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… αυτό που καταργείται όταν έρχεται το φως, είναι η σκιά, είναι το εγώ (το επί της γης εκτύπωμα - εικών επί γης).
Παρά το ότι το προσωπείο θεωρείται απορριπτέο (και εκεί βρίσκεται η ένσταση των λογικών ανθρώπων), προς στιγμήν είναι χρηστικό εργαλείο, άρα είναι άκρως λειτουργικό και μόνο αδιάκριτα πολεμείται.
Κι εκεί βρίσκεται ίσως η κλείδα της πραγματικής προόδου. Στην Ορθοδοξία, δεν καταργείται η φύση, αλλά συναγιάζεται.
Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά πληρούται. Ο εαυτός δεν πολεμείται, δεν καταργείται. Πληρούται, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… αυτό που καταργείται όταν έρχεται το φως, είναι η σκιά, είναι το εγώ (το επί της γης εκτύπωμα - εικών επί γης).
«Ἀπέξεσε τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας τοὺς δερματίνους χιτώνας τῆς νεκρώσεως καὶ ὕφανε ἱμάτιον σωτηρίου». (μέγας Ιλαρίων)
Αν ο θάνατος κατέπινε τον αθάνατο άνθρωπο, το πρόσωπο, θα γινόταν κι αυτός