μετεωρισμός

– Γιατί, Γέροντα, ο νούς μου είναι μονίμως σκορπισμένος και δεν μπορώ να τον μαζέψω; 

– Τον έχεις αφήσει αχαλίνωτο όλα τα χρόνια και τώρα δεν μπορείς να τον κυβερνήσης. 

Χρειάζεται προσοχή, διότι ο νούς την μια στιγμή μπορεί να σε πάη στον Παράδεισο και την άλλη, εάν δεν προσέξης, να σε πάη στην κόλαση. Όσο μπορείς, να προσπαθής να συγκεντρώνης τον νού σου σε σκέψεις καλές, άγιες, που αγιάζουν τον άνθρωπο.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.

----

Η ζημιά που προξενεί ο μετεωρισμός κατά τη διδασκαλία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστού

Η συγκέντρωση του νου την ώρα της προσευχής. Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου

----

''μοιάζει'' ο νους με μεγεθυντικό φακό, που συγκεντρώνει τις ακτίνες του ηλίου σε έναν τόπο. Αυτός πρέπει να είναι η καρδιά, μέσα στην οποία καλείται να μην μετεωρίζεται και να μένει εκεί. Όσο οι ακτίνες δεν μαζεύονται, θα υπάρχει ψυχρότητα και σκοτισμός. Όσο (συ)μαζεύονται τόσο αναπτύσσεται θερμότητα και φωτισμός, έως ότου χάριτι (εξ αρχής έως τέλους - αφού χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν...) ανάψει ''φωτιά'' κατά το μονή παρ'αυτώ ποιήσωμεν...

Αφετηρία αυτής της φωτιάς εντοπίζεται εν μέσω του εγκεφάλου όπου προτείνεται από τον άγιο Πορφύριο (στην αρχή) να μαζεύεται ο νους, αντί να ‘’κυκλοφορά’’ άστατα εκτός. Από εκείνο το ‘’σημείο’’ η καλή μας Παναγία, Η συλλαβούσα Τον Κύριο ανερμηνεύτως θα Τον κατεβάσει στην καρδιά (που είναι και ο στόχος). Ας εξαχθεί εκ της αιγύπτου, από όλα τα έξω ας μεταστραφεί δια της μετανοίας στα εντός*, νάναι εισερχόμενος Ο Κύριος δια της Θεοτόκου εν ημίν, όπως τότε που Δύναμις τοῦ Ὑψίστου, ἐπεσκίασε, πρὸς σύλληψιν τὴ Ἀπειρογάμω … την Θεοτόκον … και μετά ‘’βλέπουμε’’. 

Αυτή η αφετηρία, παρότι εντοπίστηκε ως αίγυπτος που στόχο έχει τους αγίους τόπους, ως σκιά (επί οριζοντίου εδάφους), συμπίπτει σε ανάβαση, (κάθετο σκέλος του σταυρού) από τους πρόποδες του όρους Σινά (όπου η προσκύνηση του χρυσού βοός, ως ειδωλολατρεία) δια της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου, προς τις δύο κορυφούλες του όρους. Την πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών (προφ.Μωυσής) , στην θεοβάδιστη κορυφή όπου παραδόθηκαν οι λίθινες πλάκες/εντολές του Θεού και την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (προφ.Ηλίας) όπου συστοιχείται με την κορυφή όπου βρίσκεται η αγ.Αικατερίνα, εκεί δλδ που την αναβίβασαν άγγελοι.    

Τώρα και εδώ, η εκεί ανάβαση δια Της Θεοτόκου, αντιστοιχεί στην κατάβαση εκ της διανοητικής εν μέσω σκιών και φαινομένων αντιμετωπίσεως των πραγμάτων (πρόποδες του όρους και είδωλα, και ταυτόσημα με τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα), στην καρδία όπου και οι αιτίες λόγοι και πρωταίτιον Λόγος, ΦΩΣ εκ του σκότους. Τώρα, αντί για λίθινες πλάκες θα έχουμε την εγγραφή του… ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις. (Β’ Κορ.γ’3)… ανάλογο των καταβασιών και αναβασιών (πέραν ψαλτικής) των Χριστουγέννων. Η εκπλήρωση της ‘’γέννας Του Χριστού’’ στο σπήλαιο της καρδιάς μας, μετά την άσπορο σύλληψη, που είθε να γίνει στην κεφαλή και ζωή μας.

 Συν τη ασωμάτω φωνή (ώτα) σωματούμενον Σε θεωρών (όραση) εν μέσω εξωτερικών και εσωτερικών αισθητηρίων (εξάκτινο) πριν κενό χωρίς Ουσία και μετά, με Θεό, ουσιαστική νόηση (νου XC) και ενυπόστατη Σοφία και Λόγο Θεού οδηγών ημάς στην επουράνια βασιλεία και καρδιά δι ευχών… 

αμήν να (εγκατα)σταθεί ο ΣΗΘ (ευθεία κίνηση του νου) και να αναστηθεί ο ΑΒΕΛ (κυκλική κίνηση) εκτυπώτερον ώστε να υλοποιήσουν την τυπική ευχή, αμήν σε ουσία και βίωμα (μεταστροφής του νου εκεί που είναι η Ζωή και η Ανάστασις!!)

ΚΥΡΙΑΚΗ μνήμης της Εξορίας του ΑΔΑΜ

για τη ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ (σκέψεις) και τις κινήσεις του νοός (ευθεία, κυκλική και σπειροειδή)

κι επειδή από τον φακό (κοίλο ή κυρτό) εξαρτώνται αν θα συμμαζεύονται ή θα απλώνονται/διαχέονται τα εισερχόμενα, στο Μεταβολισμός φυσικός και πνευματικός φαίνεται και σχηματικά η ωφέλιμη πρόταση ζωής...

ότι με τον εγωισμό και γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ και κοίλο φακό (και μέσω ''κοιλίας'' και περιγάστριων ψυχοφθόρων επιθυμιών, ολοέν και διαχεόμαστε και στην ουσία διαλυόμαστε και χάνουμε την Ζωή (παρότι μοιάζει ο διαχεόμενος και περί πολλών ενασχολούμενος, ότι ''ζει'' ). Στην αντίθετη περίπτωση, (ως οπτική γωνία και τρόπο ζωής) με κυρτό φακό, με ταπεινότητα, με άξονα το γενηθήτω Κύριε το θέλημά ΣΟΥ, (ορθοδόξως βιούμενο) μαζεύει το νου, (συμ)μαζεύει ακτίνες, δημιουργεί χάριτι όχι μόνο θερμότητα αλλά φλόγα και ''μαζευόμενος'' συντάσσεται με τη Ζωή. Πραγματικά ΖΕΙ σε σχέση με το προηγούμενο (ματαίως) ζει των παθιασμένων για (σαρκική) ''ζωή'' και τάχα εμπειρίες και πληρότητα, που αντί να τον γεμίζουν, δολίως τον αδειάζουν... :-( Κύριε φύλαττε τα παιδιά μας και μας...  

μόνο τότε και υπό προϋποθέσεις μυστικές και μυστηριακές μπορεί να ισχύσει το: ... ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. (και ολόκληρο) ...ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. (Ιωαν.ζ')

Έχοντας Ζωή ''κατεβαίνει'' Αυτή στην κοιλία (και χωροχρόνο) ως πηγή ύδατος Ζώντος μαζί με Τον ενσαρκούμενο Ιησού (Ι) κεντρομόλο) ενώ αντίθετα, ο εγωισμός και η αμαρτία, ''ανεβαίνει'' στον Θεό και επίκειται κεραυνός... όπως εφάνη η πτώσις εξ ουρανού το Ι (Ι τάγμα δαιμόνων), ως φυγόκεντρος.  

Με εμάς, εκ του μη όντος στο είναι… εκ του

ΕΝΑ (στο και το)

ΕΙΝΑΙ

λαβείν, νάχουμε απόλυτη ελευθερία επιλογής να ακολουθήσουμε το ένα εκ των δύο Ι….

---

* όλα τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες. Το ίδιο κι όλα τα ιστορικά φαινομενικά έξω και απόμακρα από την εποχή μας... που επεσκίασε η χάρις Του και τα οποία πρώτα μας συγ-κινούν και μετά έχουμε την υποχρέωση να τα βρούμε εντός μας, να τα ακολουθήσουμε ως απαραίτητοι κόμβοι ανάστασής μας και  φωτισμού και τελείωσης, και όσο γίνεται μεθεχτεί η χάρις (όπως στο όρος Θαβώρ)...  


[σε αυτό το άρθρο, κάπως φαίνεται επί του πρακτέου το κοίλο και κυρτό κάτοπτρο, αφού εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζομεν... Συνέχεια σκέψεων επί της θείας δια σημείων επισκέψεως, με άξονα φιλοκαλίας και φιλοσοφίας εν XC. ]...

ψυχική αγνότητα να αναπαύεται η χάρις (αγ.Παϊσίου) και όλα θα έλθουν από τον καλό Θεό ως ευλογία, κατά τάξη και ετοιμότητα... με σκοπό, την αναγέννηση δια και εν XC. Ο καλός Θεός ο χορηγός και συντηρών κάθε ζωή, από απλής υπάρξεως μέχρις τελειότητος, έχει δώσει το ίχνος ανόδου από τον μικρο-μικρόκοσμο στον μικρόκοσμό μας και κατ'αναλογίαν οι προϋποθέσεις μετάβασης της ζωής μας από τον μικρόκοσμό μας στην αιωνιότητα.

Στο λίγα τινά περί ψυχής ''φαίνεται'' η ικανή και αναγκαία συνθήκη της ανόδου/εξόδου. Αν δεν ευστοχήσει το σπέρμα εντός του ωαρίου, που αμέσως μετά κόπτεται φυσικά το μαστίγιο που το βοηθούσε στην κίνηση και ευστοχία, και δεν εισέλθουν σαν πρώτο ζυγωτό εντός της γονίμου μήτρας της γυναικός, για να πολλαπλασιαστούν και τελικά γεννηθεί το παιδί, δεν έχουμε προκοπή και ζωή στο επόμενο επίπεδο.

Ανάλογα με το αν η ψυχή δεν ευστοχήσει στο ωόν (σώμα) και δεν κυριαρχήσουν τα επινεφρίδια (έδρα ψυχής) επί των νεφρών (έδρα παθών)* και δεν εισέλθουν ομού ψυχή και σώμα στην ΜΙΑ γόνιμη Μητέρα και μήτρα (Ορθόδοξη εκκλησία) και δια των μυστηρίων όπως φλέβα - αρτηρία - νεύρο (σκιές στον τύπο της εξομολόγησης – Θ.Κοινωνίας – προσευχής) η αναγέννηση και η έξοδος δεν είναι δυνατή, ει μη δια Της Αδιοδεύτου.   

Αυτήν την ζημιά κάνει ο μετεωρισμός όσο δεν μαζευόμαστε δια της μετανοίας εντός, κι αυτό είναι το ‘’βραβείο’’ της συστολής έως μηδενισμού του μετεωρισμού. Η έξοδός μας προς την Ζωή και συγχρόνως, η είσοδος Αυτής εντός μας.

Στον δρόμο προς τα βιωματικά Χριστούγεννα εν ημίν, αμήν δι ευχών, γένοιτο γένοιτο…

Ο άγνωστός μου εαυτός

---

* Δια των αγίων Σάββα και Νικολάου, 5/6 Δεκ, η επίγνωσις της αλφαβήτας της πίστεως και αυτογνωσία