Ιχνηλατώντας (στον χρόνο) την Οδό Του Κυρίου

(με αφορμή τα ηλιοστάσια και ισημερίες.... αλλά ιδίως την συστάδα εορταζόντων αγίων αυτές τις ημέρες.... και το εκχεόμενο άλλο ΦΩΣ)

Ένας ενιαυτός, μοιάζει να είναι ένας επί γης, κύκλος. Έτσι το παριστάνουμε δισδιάστατα. Αυτό θα ίσχυε, μόνο ΑΝ είμασταν ακίνητοι. Τότε όντως θα ήταν κύκλος**. Επειδή όμως κινούμαστε περί τον μη ακίνητο ήλιο, είναι σπείρα. 

Παρά την ‘’πρόοδο’’ και διέλευση των ετών, λογίζεται πνευματική στασιμότητα (και στην κυριολεξία βραδύτητα ακολούθησης του φωτός, λόγω παχυλότητος σαρκός και φρονήματος), εάν κάθε χρόνο οι ετήσιες ορθόδοξες εορτές εορτάζονται ομοιοτρόπως κοσμικώς και σαρκικά δλδ  δεν απέδιδαν ένα πνευματικό ύψος, μια πνευματική ευαισθησία, μια οικείωση μια εναργέστερη μετοχή. Αυτό είναι που αιτούμαστε κάθε ανάσταση. Να βιώνεται ολοέν και εκτυπώτερον, λεπτυνόμενη η σαρξ έως ότου γίνει διαφανής.

Είτε πολιτικώς (1 Ιαν) είτε ως αρχή της ινδίκτου (εκκλησιαστικώς, 1 Σεπ) ζητάμε από Τον Κύριο, στην ευχή αρχής ενιαυτού, αγαθάς δόσεις: …Άναρχε Τρισήλιε Βασιλεύ, ο καιρών και χρόνων, τας ελίξεις περισκοπών, ευλόγησον τον κύκλον, της νέας περιόδου, τας αγαθάς Σου δόσεις, πάσι δωρούμενος.

Αρχή και τέλος της ‘’επαφής’’ του κοσμικού κύκλου με το θείο, είναι ο Σταυρός, η μετάνοια που ορίζουν Την εντός και ανοδική προς την καρδία, Οδό.

Κοινός τόπος, και προτροπή, Προδρόμου και Δρόμου, όπως φαίνεται από τα ευαγγελικά αποσπάσματα, κι Οι δυό, αρχίζουν με το μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν*.

Τα 4 άκρα του σταυρού, ‘’ακουμπούν’’ τον επαναλαμβανόμενο κύκλο του έτους, στις ημερομηνίες κόμβους για τον κόσμο επωνομαζόμενες ισημερίες ή

Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς

Κι ενώ στην μυστική (και μυστικιστική) ινδιάνικη παράδοση έχουμε την δεξιά και αριστερή επίγνωση, αλλά περιορισμένα οριζοντίως επί γης μετάβαση από το ορατό στο αόρατο και αντίθετα, (Κ = | < ) δια της μυστικής και μυστηριακής ορθοδοξίας έχουμε την μετάβαση από την γη στον ουρανό δια της κλίμακος*, στο απεριόριστο και ατελεύτητο [Λ και Λόγο και όντως ΚΑ(Λ)Ο**] ολόσωμα και ολοπνευματικά (ορατό και αόρατο σκέλος της ύπαρξής μας) με ζωντανό παράδειγμα τον αγ.Ευφρόσυνο τον μάγειρο. Πρόταση έγγισης και μετοχής στην απ’αιώνων προετοιμασθείσα θέση, όντες όλοι δίδυμοι***, με τον έναν ‘’αδελφό’’ βιολογικά περιορισμένο και τον άλλον ελεύθερο δια και εν XC.

Αμήν δι ευχών

...και, ποιος είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας που βρίσκεται στην μέση; τι είναι αυτό που παρεμβάλλεται και θολώνει την όραση και δυσχεραίνει την κίνηση από την κοιλία (αεί) στην  κεφαλή (και νυν) ...και συγχρόνως από το χοϊκό σκέλος δεξί ορατό να περάσουμε με λεπτότητα στο αριστερό πνευματικό (και από την απλή ακρόαση στην τήρηση των εντολών; ) . Είναι η κατάσταση της καρδίας, κέντρο των υπερφύση, καταφύση και παραφύση κινήσεων. Αυτό δε, που θολώνει τον νου και τον κάνει ακόμη και να δυσπιστήσει για την ύπαρξη αοράτων (προς αριστερά) και Θεού (προς τα άνω) είναι το νέφος των παθών, που σκοτίζει το ηγεμονικό. 

Είναι το ανεπαίσθητο, έως ασήκωτο ψυχικό ''βάρος'' (ανάλογα της ευαισθησίας) που πλακώνει το στήθος μας. Και στην ακρίβεια, την καρδιά μας. Το σύννεφο μεταξύ κεφαλής και κοιλίας, αριστεράς και δεξιάς πλευράς (επίγνωσης της Αληθείας επίγνωσης του Σταυρού, εφ'ημών και εντός ημών), μια κατάσταση που ''θέλει'' μυστικά και μυστηριακά εφόδια για να αρθεί, όπου, με καρδία καθαράν και πνεύμα ευθές θεάται και μετέχεται ο Θεός, χαρίζοντας όλην την συμφέρουσα γνώση, με την προϋπόθεση βέβαια ότι στον θρόνο της καρδιάς, αρχής γενομένης από τα Χριστούγεννα, βρίσκεται Ο XC κι όχι εμείς, τα πάθη κ τα είδωλά μας. 

Θεραπεία (και ελευθερία) που δίνεται ΜΟΝΟ δια Ορθοδοξίας .... νέφος, που διαλύεται (ως παρεμβαλλόμενος μεσότοιχος χνους μεταξύ νου και χου), πάλι και ΜΟΝΟ σταυροειδώς, με προσευχή (κεφαλή και κορωνίδα) νηστεία (βάσις και κοιλία) ακρόαση και τήρηση εντολών κατά το πρότυπο και βοήθεια Της δωδεκάτειχης Πόλης και χρυσοπλοκότατου πύργου... Τότε διανοίγεται δια Της αδιοδεύτου, η Θύρα, ευλογούνται (τα περάσματα) οι είσοδοι και οι έξοδοι και νομήν βρίσκουμε. 

* Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν.

** Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

*** Θωμάς, μεθερμηνευόμενος δίδυμος

Σκέψεις με αφορμή φυσικούς λόγους (συνέχεια περί ευθείας κίνησης νοός)

με αφορμή τα αποτελέσματα της εθνικής.... @ προς το έθνος

Ενδιαφέροντα συμβάντα

Βραζιλία – Ελλάδα 79 - 78

ΗΠΑ – Ελλάδα 69 – 53

Ελλάδα – Τσεχία 84 – 77

νικήσαμε, αλλά δεν περάσαμε στην 8άδα… γιατί θέλαμε νίκη με 12 πόντους.

Εν τω μεταξύ, ‘’ενορχηστρωτής’’ ήταν ο Αθανάσιος και κεντρικό πρόσωπο ο Γιάννης…  

θα μπορούσαν όλα τα παραπάνω γεγονότα να εξαντλήσουν αισθήματα, σκέψεις, συζητήσεις (ακόμη και ατέρμονες) με αρχή και τέλος τα του κόσμου και περί μπάσκετ, όπως συμβαίνει και με άλλα κοσμικά γεγονότα, συνήθως στεγανοποιημένα (το καθένα στον χώρο του) χωρίς πνεύμα. Αλλά, δεν είναι έτσι τα πράματα.

Η φύση του πνεύματος με την λεπτότητά του, διαπερνά τα υλικά και τα δίνει

Πώς να αντιμετωπίσουμε τη λαιμαργία;

Πώς να αντιμετωπίσουμε τη λαιμαργία; Υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε το πάθος του φαγητού; Ακόμα και στις περιόδους νηστείας έχουμε αυτό το πάθος. Μια συμβουλή με τη λέξη «εγκράτεια» αρκετές φορές δεν πείθει.

Είναι οξύμωρο το ότι η αίσθηση της γεύσης που είναι ένα από τα πολλά δώρα του Θεού προς τον άνθρωπο γίνεται συχνά αφορμή αμαρτίας. Ο πανάγαθος Θεός θέλοντας να ευχαριστήσει το αγαπημένο Του πλάσμα όρισε έτσι, ώστε καθώς τρέφεται να ευχαριστιέται παράλληλα την αίσθηση της τροφής που αυτή του αφήνει.

Πότε όμως η ανάγκη αυτή του ανθρώπου για τη συντήρησή του στη ζωή γίνεται πάθος; «Μαργαίνω» σημαίνει χάνω την αυτοκυριαρχία μου και τη λογική μου δηλαδή, γίνομαι μανιακός σε κάποιο πάθος. Και «μάργος» λέγεται αυτός που έχει

για τον θεόπτη προφ.Μωυσή

Μισείται (ως σημείον αντιλεγόμενον) από τον κόσμο Ο Κύριος (που νικά τον κόσμο και κοσμικό φρόνημα), μισείται κι η σκιά και τύπος Του. Βλέπουμε το μίσος στον σωτήριο Σταυρό αλλά και από τους ειδωλολάτρες και εθνικούς/αρχαιοελληνιστές, στο πόσο μισούν και υποτιμούν το πρόσωπο και το έργο του προφ.Μωυσή (που ενδεικνύει την πορεία όλων όσων ποθούν την θεογνωσία και θεοπτία…).

Αναφέρει ο αγ.Γρηγόριος Νύσσης στο έργο: ”Εις τον του Μωυσέως Βίον”:

Ο Μωυσής είναι τύπος του Χριστού, και όπως ο Μωυσής οδήγησε τον Ισραηλιτικό λαό εκ της Αιγυπτιακής δουλείας στη γη της επαγγελίας, έτσι και ο Χριστός οδήγησε εμάς εκ της δουλείας της αμαρτίας στην Άνω Ιερουσαλήμ, τη Βασιλεία των Ουρανών. Η ράβδος του Μωυσέως είναι ο σταυρός του Χριστού. Μετά τη διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης ο Μωυσής έδωσε στο λαό το θαυματουργικό μάννα και το νερό. “Έτσι και ο Χριστός. Μετά το βάπτισμα μας δίδει το ουράνιο μάννα που είναι το Σώμα του και το τίμιο Αίμα του. και όπως το μάννα ενίσχυσε τους