ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ (ΜΠΡΙΑΝΤΣΙΑΝΙΝΩΦ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ (+30 Απρ)

Η ρωσική Ορθοδοξία εμπλούτισε το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας με μυριάδες αγίους. Την πρωτοπορία έχουν οι άγιοι Επίσκοποι, οι οποίοι αναδείχτηκαν, σε αγιότητα και εκκλησιαστικό φρόνημα, εφάμιλλοι των αγίων Πατέρων της αρχαίας Εκκλησίας. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, Επίσκοπος Σταυρουπόλεως, ένας ακούραστος και ζηλωτής ποιμένας.

Γεννήθηκε το 1807 στην ρωσική κωμόπολη Ποκρόφσκ στην επαρχία Βολογκντά. Οι γονείς του ανήκαν σε ευγενή οικογένεια της παλιάς αριστοκρατίας. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Δημήτριος. Οι ευσεβείς γονείς του ενστάλαξαν στην ψυχή του την ευσέβεια και την πίστη στο Θεό, ώστε από μικρό παιδί άρχισε να δείχνει σημάδια υπέρμετρης αγάπης για την Εκκλησία. Σύχναζε στο ναό της πόλεως και συχνά αποσύρονταν σε γειτονικά δάση, όπου προσευχόταν με θέρμη στο Θεό και διάβαζε, εκεί στην ησυχία τη ερημιάς, βίους αγίων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι γεννήθηκε σε έναν ευλογημένο τόπο, γεμάτο σκήτες και ερημητήρια αγίων αναχωρητών. Μάλιστα η περιοχή αυτή αποκαλούνταν ως η «Θηβαΐδα της Ρωσίας». Αυτό το πνευματικό κλίμα και το περιβάλλον επέδρασε τα μέγιστα στην ψυχή του νεαρού Δημητρίου.

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του και στη συνέχεια οι εύποροι γονείς

Παρακλητικός Κανών εις την Υπερευλογημένη Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας την Ζωοδόχον Πηγήν

Ποίημα Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου

†Εορτάζεται 5 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα

Εΰλογήσαντος τοϋ ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ Σου, εἰσάκουσον μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Σου καὶ μὴ εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν Σου, πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου. Ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς, ὡς νεκρούς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις Σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν Σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός Σοι. Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μὴ ἀποστρέψης τό πρόσωπόν Σου ἀπ’ ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. Ἀκουστὸν ποίησόν μου τό πρωΐ τό ἔλεός Σου, ὅτι ἐπὶ Σοί ἤλπισα. Γνώρισόν μοι,

Ποιός μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός Αναστήθηκε; (Άγιος Νικόλαος βελιμιροβιτς)

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ' όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.

Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων

από γερόντισσα Γαλακτία

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2010. Ένας πνευματικός αδελφός λόγω που έχουμε κοινό πνευματικό πατέρα τον π. Αντώνιο, νέος στην ηλικία, έπεσε σε ένα σοβαρό αμάρτημα. Δυσκολευόταν να το εξομολογηθεί. Ποτέ δεν φοβηθήκαμε τον Γέροντά μας αλλά σκεφτόμαστε καμιά φορά την λύπη που θα του προκαλέσουμε με τις αμαρτίες μας. Έπεσε σε τέτοιους δισταγμούς ο αδελφός, πάλευε με τους λογισμούς του και τελικά μπόρεσε να πάει μέχρι το σπίτι της Γερόντισσας. Ήταν απόγευμα. Καθόταν μόνη της, στο σημείο που πάντα καθόταν. Μόλις τον είδε, του είπε: «έλα! Πάρε μια καρέκλα και κάθισε απέναντί μου. Να ακουμπήσουν τα γόνατά σου τα δικά μου γόνατα». Έπραξε το παλληκάρι όπως του είπε. Όταν ενώθηκαν τα γόνατά τους, διοχετευόταν μια ενέργεια από πάνω της πάνω στο παλληκάρι με σημείο αναφοράς την καρδιά του! Και ενώ μέχρι τότε είχε απελπισία και φοβία θανάτου, γέμισε, φούσκωσε η καρδιά του από αυτή την ενέργεια και ζούσε χαρά, ενθουσιασμό, παράδεισο! Χωρίς να ανταλλάξουν δεύτερη λέξη, πήρε το χέρι του παλληκαριού η γιαγιά, το έβαλε πάνω στα πόδια της και το χάιδευε...ταυτόχρονα τον κοίταζε σιωπηλά στα μάτια και τα δικά της μάτια έτρεχαν βρύσες τα δάκρυα. Άρχισε το παλληκάρι να κλαίει ήρεμα και ασταμάτητα. Κράτησε αυτό κάποια ώρα. Έπειτα έπεσε ο νεαρός πάνω στην αγκαλιά της Γερόντισσας και ξέσπασε σε λυγμούς. Την ώρα που ήταν έτοιμος να φωνάξει με ασυγκράτητο ενθουσιασμό «Ζει Κύριος ο Θεός», γιατί η καρδιά του ήταν έτοιμη να εκραγεί από τη θεϊκή

Η Ζωή εν Τάφω...

Η έννοια της ζωής εν τάφω, οι 33 ‘’ώρες’’ από Μ.Παρασκευή, θ’ώρα, 15.00 και τετέλεσται έως 24.00 Μ.Σαββάτου και ανάστασης, με το σκεπτικό* του αγίου Συμεὼν του Νέου Θεολόγου, που μας πληροφορεί:   …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' λαμβάνει άλλη διάσταση. 

Στον εξωτερικό χρόνο έχουμε τα ιστορικά δεδομένα, που είναι απλωμένα στους αιώνες, αλλά εντός, είναι συμπυκνωμένα. Με την κάθοδο μάλιστα Του Κυρίου στον ΑΔΗ, εφόσον δι αυτής της καθόδου υπό γης, νικάται η φθορά και ο χρόνος, η ‘’διδασκαλία’’ Του στον άδη δεν αφορά ΜΟΝΟ τους προ Χριστού νεκρούς, αλλά όλους, τους προ και χωρίς Χριστό ανθρώπους. 

Από τον Δημήτριο Παναγόπουλο, Ιεροκήρυκα †, ακούμε: "Ο Χριστός έμεινε 33 ώρες στον άδη (από τις 3 το απόγευμα της Παρασκευής έως τις 12 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου), όσα ήταν δηλαδή τα χρόνια της επίγειας ζωής Του. Αυτή είναι η ''πρώτη'' λεγομένη Ανάσταση και έχει σχέση με την κάθοδο του Χριστού στον άδη. Εκεί ο Χριστός κήρυξε και όσοι Τον πίστεψαν και Τον δέχτηκαν τους Ανέστησε και πήγαν μαζί Του στον Παράδεισο".  Η αναφορά μόνο για παρελθόν, μπερδεύει τον

ευχή Αγίου Φωτός

Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἀρχίφωτος σο­φία τοῦ ἀνάρχου Πατρός. Ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὁ εἰπών γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς, Κύριε, ὁ τοῦ φωτός χορηγός, ὁ ἐξαγαγών ἡμᾶς ἀπό τοῦ σκότους τῆς πλάνης καί εἰσαγαγών εἰς τό θαυμαστόν φῶς τῆς σῆς ἐπιγνώσεως, ὁ τήν γῆν μέν πᾶσαν διά τῆς ἐν αὐτῇ ἐνσάρκου παρουσίας σου, τά καταχθόνια δέ διά τῆς εἰς Ἅδην καταβάσεώς σου φωτός πληρώσας καί χαρᾶς, μετά δέ ταῦτα διά τῶν ἁγίων σου ἀποστόλων φῶς καταγγείλας πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Εὐχαριστοῦμεν σοι, ὅτι διά τῆς εὐσε­βοῦς πίστεως μετήγαγες ἡμᾶς ἀπό σκότους εἰς φῶς καί γεγόναμεν υἱοί διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, θεασάμενοι τήν δόξαν σου πλήρη οὖσαν χάριτος καί ἀληθείας· ἀλλ᾿ ὦ φωτοπάροχε Κύριε· ὁ τό μέγα φῶς ὤν, ὁ εἰπών, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει. Δέσποτα Κύριε, τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον· τό μόνον φῶς τοῦ κό­σμου καί φῶς τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, οὗ ἀπό τῆς δόξης ἐπληρώθη τά σύμπαντα, ὅτι φῶς εἰς τόν κό­σμον ἐλήλυθας διά τῆς ἐνσάρκου σου οἰκονομίας, εἰ καί οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· σύ Κύριε φωτοδότα, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΔΗΝ Ἁγίου Ἐπιφανίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίας Κύπρου

...

6.-. Ἐνῶ λοιπόν αὐτά διεδραματίζοντο καί ἐλέγοντο στόν Ἅδη καί ἐσείοντο τά πάντα, ὁ δέ Κύριος ἐπλησίαζε νά φθάση στά πιό ἔσχατα βάθη, ὁ Ἀδάμ ὁ πρωτοδημιούργητος καί πρωτόπλαστος καί πρωτόθνητος πού βρισκόταν δεμένος γερά καί βαθύτερα ἀπό ὅλους, ἄκουσε τά βήματα τοῦ Κυρίου, πού ἐρχόταν στούς φυλακισμένους καί ἀμέσως ἀνεγνώρισε τήν φωνή Του, καθώς ἐπερπατοῦσε μέσα στή φυλακή. Στράφηκε τότε πρός ὅλους τούς ἐπί αἰῶνες συγκρατουμένους του καί τούς φώναξε: Ὦ φίλοι μου! Ἀκούω νά πλησιάζη σ᾿ ἐμᾶς ὁ ἦχος τῶν βημάτων Κάποιου. Ἐάν πραγματικά μᾶς ἀξίωσε νά ἔρθη ἕως ἐδῶ, τότε εἴμαστε ἐλεύθεροι! Ἐάν τόν ἰδοῦμε ἀνάμεσά μας, σωθήκαμε ἀπό τόν Ἅδη!

7.-. Καί τήν ὥρα πού ὁ Ἀδάμ ἔλεγε αὐτά πρός τούς συγκαταδίκους του, εἰσέρχεται ὁ Κύριος, κρατῶντας τό νικηφόρο ὅπλο τοῦ Σταυροῦ. Μόλις τόν ἀντίκρυσε ὁ Ἀδάμ, χτύπησε τό στῆθος ἀπό τήν χαρούμενη ἔκπληξι καί φώναξε πρός ὅλους τούς ἐπί αίῶνες κεκοιμημένους: «ὁ Κύριός μου ἄς εἶναι μαζί μέ ὅλους»! Καί ὁ Χριστός ἀπάντησε στόν Ἀδάμ: «Καί μετά τοῦ πνεύματός σου».

Ὕστερα τόν πιάνει ἀπό τό χέρι, τόν σηκώνει ἐπάνω καί τοῦ λέει: «Σήκω σύ πού

Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …

Ακούσαμε να ψάλλεται το Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…. με το Ουκέτι εις τήν επίγειον Ιερουσαλήμ διά τό παθείν, αλλά αναβαίνω εις Τον Πατέρα και συνανυψώ υμάς… 

Κι ενώ φαίνεται ότι έχουμε χρόνο πάνω στο κλιμακοστάσιο να ρίχνουμε ματιές (για μελέτες στους πλούσιους παρατιθέμενους θησαυρούς) εμπεριεχόμενο στα οροφοδιαμερίσματα που απλώνονται δεξιά – αριστερά, από κάθε σκαλοπατάκι, η αλήθεια είναι πως ο χρόνος μας πιέζει και πιέζεται. Ο ίδιος βιάζεται να καταργηθεί, να μηδενιστεί και δώσει την σκυτάλη στην ανέσπερο ημέρα της Αναστάσεως, Σε Αυτόν που εσκύλευσε τον άδη και κατήργησε τον θάνατο… 

Όντας όμως αυτό το πλατύσκαλο* στην κορυφή, τι το πιο λογικό να πάρουμε τα πράματα από την αρχή… κι αν μας δώσει ο καλός Θεός χρόνους, ας αναλωθούμε τότε με συστολή σε θεωρίες και πράξεις. Τώρα ΣΤΑΥΡΟΣ. Ο καθ’ημέραν αιρόμενος μεν, αλλά τώρα με συμπύκνωση, βάσεως ως αφετηρία και ύψος σκοπού.   

Κατά τον αγ.Εφραίμ αριζονίτη: … Όλος ο λαός εκείνος, που έκραζε «Ώσαννά τώ Υίώ Δαβίδ, ευλογημένος ό έρχόμενος έν όνόματι Κυρίου, ό βασιλεύς του Ισραήλ», μετά από λίγες μέρες έκραζε με μανία το «Σταυρωθήτω». 

Μπροστά σε αυτήν την τρεπτότητα και αλλοίωση, (εδώ κακή) έρχεται η ώρα να δούμε ότι κάθε μέρα, κάθε μεγάλη ημέρα δίνουμε εξετάσεις και, αν η

Κι ἐγώ τότε ΤΟΝ ΕΙΔΑ!... ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ

…κάποιος χριστιανός στήν Βόρειο Ἤπειρο, τήν ἐποχή τοῦ καθεστῶτος τοῦ κουμουνισμού , συνελήφθη καί γιά χρόνια πολλά εἶχε ὑποστεῖ ταλαιπωρίες καί βασανιστήρια. 

«Ἐγώ, λέγει, ὅπως καί ἄλλοι πολλοί, µαρτυρήσαµε γιατί γυρίσαµε τίς πλάτες στό ἰσλάµ. Ὅµως ἔζησα τόσες τροµερές καταστάσεις, πού παρακαλοῦσα χίλιες φορές τόν Θεόν νά εἶχα τελειώσει, νά εἶχα πεθάνει. Καταστάσεις πού δέν περιγράφονται οὔτε καί πιστεύονται, κι αὐτό γιατί; Γιατί ἔκαµα ἁπλῶς τόν σταυρό µου! 

Μέσα στήν φυλακή ἀγανάκτησα µιά µέρα, ὅταν µέ τιµώρησαν ἄδικα µέ 50 βουρδουλιές καί, χωρίς νά τό καταλάβω, φώναξα δυνατά:

Θεέ µου, Παναγία µου, βάλε τό χέρι σου!

Καί ἔκανα ἀσυναίσθητα τόν σταυρό µου. 

Ὁ ἐπικεφαλῆς ἀξιωµατικός γούρλωσε τά µάτια του σάν θηρίο, σηκώθηκε ἀπό τό γραφεῖο του, ἄρχισε νά οὐρλιάζη σάν τρελλός καί διέταξε τούς φρουρούς καί µέ πῆραν σηκωτό σ’ ἄλλη φυλακή. 

Ἐκεῖ µέ ὑπέβαλαν σ’ ἕνα φοβερό µαρτύριο. Μέ κρέµασαν ἀπό τόν λαιµό, πατῶντας πάνω σέ πλάκες πάγου. Ὅταν αὐτές θά ἄρχιζαν νά λειώνουν σιγά-σιγά, ἐγώ θά πέθαινα κρεµασµένος, µέ µαρτύριο φρικτό. Μέ ἄφησαν ἔτσι καί ἔφυγαν... 

Κι ἐγώ τότε... Κι ἐγώ τότε ΤΟΝ ΕΙΔΑ!... ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΛΑΜΥΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.

Σάν ὅραµα, σάν ὀπτασία. 

Μήν φοβᾶσαι, παιδί µου! Ἐγώ εἶµαι ἐδῶ! 

Ἀπό ἐκείνη τή στιγµή καί ὅλο τό βράδυ τά πόδια µου, παρ’ ὅλο πού ἦταν στόν

Προσπάθησε να τους κάνεις φίλους σου! - Αγ. Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ 

Η επαφή και η συνομιλία με τους άλλους επηρεάζει πολύ τον άνθρωπο. Η γνωριμία και η συνομιλία μ’ ένα σοφό άνθρωπο σου μεταφέρει γνώση, μ’ ένα ποιητή υψηλές σκέψεις και αισθήματα, μ’ ένα ταξιδιώτη μαθαίνεις πολλά πράγματα για άλλες χώρες, για τον χαρακτήρα και τις συνήθειες ξένων ανθρώπων. Και είναι φυσικό η επαφή κι η συνομιλία με τους αγίους να σου μεταδίδει αγιότητα. Όπως λέει και ο Ψαλμωδός, «μετά οσίου όσιος έση, και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση» (Ψαλμ. ιζ’ 26-27). 

Γι’ αυτό λοιπόν, στο σύντομο χρόνο αυτής της πρόσκαιρης ζωής, που η Γραφή την ονομάζει «ταξίδι» μάλλον κι όχι ζωή, ας προσπαθήσουμε να γνωριστούμε με τους αγίους. Θέλεις ν’ ανήκεις και συ στην κοινωνία τους στον ουρανό και να συμμετέχεις στη μακαριότητα τους; Αν ναι, προσπάθησε να γνωριστείς μαζί τους, να τους κάνεις φίλους σου. Κι όταν αφήσεις το σώμα σου κι αναχωρήσεις απ’ αυτή τη ζωή, τότε κι εκείνοι θα σε υποδεχτούν στην άλλη ζωή, την αληθινή, σαν γνωστό τους, σαν φίλο τους.

Δεν υπάρχει καλλίτερη γνωριμία ούτε στενότερος δεσμός από εκείνον που χαρίζει ενότητα στις σκέψεις, στα αισθήματα, στους στόχους. 

Όπου υπάρχει ενότητα στον τρόπο σκέψης θα υπάρχει σίγουρα και ψυχική

Η σημασία της ευαγγελικής περικοπής των δέκα παρθένων

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου.

Στη Μαρία Ζ. που ρωτά…Πέντε σοφές και πέντε μωρές παρθένες. Διάβασε: πέντε σοφές και πέντε μωρές ανθρώπινες ψυχές. Οι σοφές είχαν τα καντήλια καθαρά και το λάδι ενώ οι μωρές μόνον τα καντήλια.

Τα καντήλια κατ’ αρχάς συμβολίζουν το σώμα και το λάδι το έλεος. Ίσως, η ελληνική λέξη «έλαιον» να έχει κάποια σχέση με τη λέξη έλεος. Από τη λέξη έλεος παράγεται και η λέξη πολυέλεος, που σημαίνει αυτόν που έχει πολύ έλεος. Ο πολυέλεος του ναού ανάβει κατά τη διάρκεια του όρθρου όταν ψέλνονται οι ψαλμοί περί του πολύ ελέους του Θεού έναντι του εκλεκτού Του λαού με την επανάληψη «ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού αλληλούια» (Ψαλμ. 135:1). Οι σοφές παρθένες είχαν, λοιπόν, παρθένο σώμα με παρθένα ψυχή αλλά μαζί μ’ αυτό και μεγάλο έλεος. Έλεος απέναντι στους πιο αδύναμους από τις ίδιες, που ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τις αμαρτίες. Οι μωρές παρθένες κρατούσαν αυστηρά τη σωματική παρθενία αλλά ήταν ανελέητες και έβλεπαν περιφρονητικά τους πιο αδύναμους από τις ίδιες. Τους κατέκριναν με αλαζονεία και τους αποστρέφονταν με υπεροψία. «Δίκαια τις αποκαλούν μωρές»,

Διάφορα περιστατικά αγ.Αμφιλοχίου Μακρή

Μπῆκα στὸ δωμάτιό του σὲ ὥρα ἀπογευματινῆς περισυλλογῆς. Κυριολεκτικῶς ἔφευγε ἀπὸ τὴν γῆ. Μιὰ φορὰ μάλιστα δόθηκε τόσο πολὺ στὴν προσευχή, ὥστε ξέχασε πὼς ἤμουνα δίπλα του. Ἐγὼ ἄφωνη παρακολουθούσα τὴν σκηνὴ καὶ φοβισμένη εἶχα τραβηχτεῖ σὲ μία γωνιά.

—Ἐδὼ εἶσαι παιδί μου; εἶπε μετὰ ἀπὸ πολλὴ ὥρα μὲ μιὰ γλυκειὰ σβυσμένη φωνή.

—Ἐδὼ εἶμαι Γέροντα. Μὰ τώρα εἶμαι πολὺ φοβισμένη. Τώρα βλέπω καθαρὰ πὼς διακονῶ ἕναν ἅγιο καὶ δὲν εἶμαι ἄξια νὰ τὸν πλησιάζω.

—Εὐλογημένη, ἐσὺ τὸν μισθόν σου δὲν θὰ τὸν χάσεις. Ἐγὼ ὅμως δὲν εἶμαι αὐτὸ ποὺ νομίζεις· εἶπε, γιὰ νὰ μοῦ σβύσει αὐτὸ ποὺ εἶδα. Γιατὶ αὐτὸ ποὺ εἶδα δὲν περιγράφεται ὅσο καὶ ἄν προσπαθήσω. Εἶχε γύρει τὸ κεφάλι του πρὸς τὸ ἀριστερό μέρος. Τὸ πρόσωπό του εἶχε πάρει μιὰ τελείως ἄλλη μορφή. Εἶχε κλειστὰ τὰ μάτια του. Νόμιζε κανεὶς πὼς δὲν ἀνέπνεε. Μόνο ἀπὸ τὶς ἀνεπαίσθητες κινήσεις ποὺ ἔκαναν τὰ δάκτυλά του γυρίζοντας τὸ κομπόσχοινο καταλάβαινες πὼς ζοῦσε.

Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ πῆγα στὴν Πάτμο ἦταν Νοέμβριος. Ὁ Γέροντας χάλασε τὸν κόσμον νὰ κοιμηθῶ στὸ κρεββάτι του. Ἔβαλε τὶς ἀδελφὲς καὶ τοῦ ἐτοίμασαν ἕνα

ανάσταση Λαζάρου - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Γλυκύτατε Κύριε! Αφύπνισέ μας όπως τον φίλο Σου τον Λάζαρο!

«Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται, και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα» (Ιωάν. ια΄ στίχ. 25, 26)

"Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν" (Ιωάννης 11:11).

Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτή για εμάς! Ω, τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνον Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.

Όταν ο Κύριος κραύγασε: "Λάζαρε!" (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε.

Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομά μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομά μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητος! Η

Το πνεύμα του αντιχρίστου † π Αθανάσιος Μυτιληναίος

Το πνεύμα του αντιχρίστου είναι ότι με απομακρύνει από το Ευαγγέλιο του Χριστού. 

Με απομακρύνει η μόδα ;

Είναι, προσκυνώ την εικόνα του αντιχρίστου. 

Με απομακρύνει ο κόσμος ;

Προσκυνώ την εικόνα του αντιχρίστου. 

Δέχομαι τις ηδονές του κόσμου τούτου ;

Προσκυνώ την εικόνα του αντιχρίστου. 

Αμφιβάλλω την Θεανθρώπινη φύση του Χριστού ;

Προσκυνώ την εικόνα του αντιχρίστου. 

Και ταυτοχρόνως δέχομαι στο μέτωπο και στο χέρι τις σφραγίδες του αντιχρίστου. 

Καμιά φορά, μπορεί να πούμε σε κάποιον άνθρωπο, σε προχωρημένες καταστάσεις

μετάνοια – άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

...Ὅτι ὑπὲρ τὸν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα,

ὅτι ὑπὲρ τὸν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης Σου γέγονα,

ὅτι ὑπὲρ τὸν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα,

ὅτι ὑπὲρ τὸν Ληστήν ἐμαυτόν ἐθανάτωσα,

ὅτι ὑπὲρ τὴν Πόρνην ἐγώ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα,

ὅτι ὑπὲρ τοὺς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα,

ὅτι ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν «ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου καὶ ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ' ἐμέ καὶ ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους»·

ὅτι τὸ Πνεῦμα Σου τὸ ἅγιον ἐλύπησα,

ὅτι τῶν ἐντολῶν Σου παρήκουσα,

ὅτι τὸν πλοῦτόν Σου διεσκόρπισα,

ὅτι τὴν χάριν Σου ἐβεβήλωσα,

ὅτι τὸν ἀρραβῶνα, ὅν μοι δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα,

Ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με

Ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ προσ­εύχεται στὸν τέταρτο Ψαλμὸ λέγοντας:

«Ἐν τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου· ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με» (δ΄ 2). Ὅσες φορὲς Σὲ ἐπικαλέσθηκα, ἄκουσες εὐνοϊκὰ τὴν προσευχή μου, Θεέ μου, Ἐσὺ ποὺ ἀποδίδεις δικαιοσύνη καὶ προστατεύεις τὸ δίκιο μου. Ὅταν βρέθηκα μέσα σὲ θλίψη καὶ στενοχώρια, μὲ παρηγόρησες χαρίζοντας ἀνακούφιση στὴν πιεσμένη καρδιά μου.

«Τοῦτον τὸν λόγον», ἑρμηνεύει ὁ ἅ­γιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «λέγει ὁ Δαβίδ, διὰ νὰ δείξη ὅτι ἡ μὲν χαρὰ πλατύνει τὴν καρδίαν, ἡ δὲ θλίψις τὴν στενοχωρεῖ. Ἐμένα ὅμως, λέγει, εἰς τὸν καιρὸν τῆς θλίψεως καὶ λύπης ἐπλάτυνας, Κύριε· καὶ τόσον πολλὰ μεγαλόψυχον μὲ ἔκαμες, ὥστε ὁποὺ καὶ νὰ παραγγέλλω εἰς τοὺς στρατιώτας μου νὰ μὴ θανατώσουν τὸν πατραλοίαν (πατροκτόνον) υἱόν μου. ʻʻΦείσασθαι τοῦ παιδαρίου τοῦ Ἀβεσσαλώμʼʼ» (Β΄ Βασ. ιη΄ [18] 5). Στὴν πιὸ

Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε. Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε! Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους.

Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας...

Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν' αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη.

Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση.

Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το

εγώ θα ανοίξω τις πόρτες (γερ.Φιλόθεος Ζερβάκος)

...Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο και εις αυτά τα χρόνια που ευρισκόμεθα μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει εις τον κόσμο... Στην εποχή του Προφήτου Ιερεμίου ο Θεός απεφάσισε να τιμωρήσει τους Ισραηλίτες πολλές φορές και ο Ιερεμίας παρακαλούσε τον Θεό να λυπηθεί το πλάσμα του, τον λαό του και να μην τους τιμωρήσει, για τις αμαρτίες του. 

Μια φορά. όμως, λέγει του Ιερεμίου θα την καταστρέψω την Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας τότε άρχισε να παρακαλεί – Θεέ μου μη την καταστρέψεις και μη τους τιμωρήσεις..,αλλά ο Θεός του είπε – μη με παρακαλάς δεν σε ακούω, θα την παραδώσω εις τους Βαβυλωνίους, που ήδη είχαν πλησιάσει την Ιερουσαλήμ. Τότε λέει ο Ιερεμίας στον Θεό – πως είναι δυνατόν να μπούνε μέσα οι εχθροί που είναι ισχυρά τα τείχη; Εγώ θα ανοίξω τις πόρτες, απάντησε ο Κύριος, για να μπουν. Εάν δεν την παραδώσω εγώ δεν μπαίνουν, αλλά εγώ θα την παραδώσω.. Αύριο το πρωί θα καθίσεις σε ένα υψηλό μέρος και θα δεις πως θα την παραδώσω.. 

Και είδε έναν Άγγελο που πήγε και άνοιξε την Ανατολική θύρα και πήρε τα κλειδιά, κατόπιν στην Δυτική, Νότιο και Βόρειο και τα τοποθέτησε κάτω από μια πέτρα, λέγοντας: Δέξου πέτρα τα κλειδιά της πόλεως αυτής της αμαρτωλού και να τα φυλάξεις εώς ότου επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι και κατόπιν εφώναξε ο Άγγελος – Είσελθε η δύναμις των Χαλδαίων και εμπήκαν οι εχθροί μέσα, έσφαξαν και

Κύριε, πρὶν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με

Νά εἶσαι βέβαιος ὅτι πάντοτε εἶσαι δυνατώτερος ἀπό κάθε ἁμαρτία πού σέ βασανίζει, πάντοτε εἶσαι δυνατώτερος ἀπό κάθε πάθος πού σέ βασανίζει. 

Πῶς; ἐρωτᾶς. 

Μέ τήν μετάνοια! Καί τί εἶναι εὐκολώτερο ἀπό αὐτήν; Πάντοτε μπορεῖς μέσα σου, μέσα στήν ψυχή σου, νά κραυγάζῃς: «Κύριε, πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με». Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν θά σέ παραβλέψῃ. Θά ἀναστήσῃς τόν ἑαυτό σου ἀπό τούς νεκρούς καί θά ζῇς σ’ αὐτόν τόν κόσμο σάν κάποιος πού ἦρθε ἀπό ἐκεῖνον τόν κόσμο, πού ἀναστήθηκε καί ζῆ μία νέα ζωή, τήν ζωή τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, πού ὑπάρχουν μέσα του ὅλες οἱ θεῖες δυνάμεις, ἔτσι ὥστε καμμία ἁμαρτία πλέον δέν μπορεῖ νά σέ φονεύσῃ. Ἴσως νά ξαναπέφτῃς, ἀλλά πλέον γνωρίζεις, γνωρίζεις τό ὅπλο, γνωρίζεις τήν δύναμι μέ τήν ὁποία ἀνασταίνεσαι ἐκ τῶν νεκρῶν. Ἄν πενήντα φορές τήν ἡμέρα ἁμαρτήσῃς, ἄν πενήντα φορές ντροπιασθῇς, ἄν πενήντα τάφους σκάψῃς σήμερα, μόνο φώναξε: «Κύριε, δός μου μετάνοια. Πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με». Ὁ Ἀγαθός Κύριος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τήν ἀσθένεια καί

περί πίστεως

 π.Γρηγόριος (περί πίστεως, σιωπής και ελευθερίας) ηγούμενος μιας μονής στην Λακωνία 

Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας

σιωπή αγ.Νεκταρίου

περί κολάσεως ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ (και δυο σχόλια)

"...Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως η κόλαση είναι καζάνια και πυρωμένα καρφιά και τηγάνια. Έτσι μας την περιέγραφαν οι δικοί μας...Όμως δεν είναι έτσι... Είναι κατάσταση και τόπος που τη γνωρίζεις από τον Θεό (σου αποκαλύπτεται)... Είναι φωτιά θεϊκή, χειρότερη από τη φωτιά που εμείς ξέρομε... Εκεί το φως του Θεού το ΆΠΛΕΤΟΝ (έτσι το ονόμαζε πάντα), ξεσκεπάζει, καίει, βασανίζει αφόρητα, τύψεις έχουν, κακομοιριές... Βλέπουν τους άλλους στην άλλη πάντα (στον παράδεισο) και λιώνουν περισσότερο. Σου λένε, γιατί να μη ζήσομε και εμείς καλά νάμαστε σαν κι αυτούς... Μαρμαρωμένοι, μέσα στη βρώμα, την απελπισία... Κάνουμε προσευχή, ανάβουμε κερί καθαρό και βλέπεις και χοροπηδούν οι καημένοι!!! Μπαίνουνε σε κίνηση (εδώ δε καταλαβαίνω τι εννοεί. Ίσως κίνηση βελτίωσης, κίνηση εξόδου). Πόσοι δεν έρχουνται μπουλούκια να ζητούν βοήθεια!!! Κατεβαίνω και βλέπω για να βοηθήσω!!! Τους λυπάμαι!!! Τους αγαπώ!!! Η πιο σωστή περιγραφή για την κόλαση είναι που την ονομάζουμε εδώ στο τόπο μας" πίσσα ". Κατάλαβα ότι αυτό είναι σωστό. Η πίσσα καίει αφόρητα όταν βράσει αλλά δε φέγγει. Και όπου κολλήσει δε βγαίνει. Έτσι και η κόλαση. Φως αμυδρό σαν το λαμπάκι αλλά γεμάτο ΠΥΡ ,ΠΥΡ, ΠΥΡ...και σκοτεινό. ΣΚΟΤΑΔΙ!!! Απερίγραπτα είναι αυτά. Μη ζητάτε να τα καταλάβετε...Δε βρίσκω λόγια να σας τα πω. Κανείς παιδιά μου να μη βρεθεί εκεί ούτε δευτερόλεπτο. Πνίξιμο σαν αυτούς που δε παίρνουν αέρα και τελειώνουνε. Μόνο που εκεί το στρίμωγμα, το κάψιμο, το πνίξιμο είναι ατελείωτα. Να εξομολογείστε. Να μην αφήνετε στην ψυχή σας παλιές και νέες αμαρτίες. Και κανείς δε θα πάει εκεί... Αλλά να κάνετε προσευχή και για τους νεκρούς... ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ είναι... Δε ξέρετε τι μισθό έχετε... 

--- 

κλίμαξ και διακονία

…οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 26 οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 27 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. (Ματθ.κ’) 

Τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος ὡς ἡγουμένου, ἦλθαν στή Μονή περί τά 600 ἄτομα... Ὅλοι ἔβλεπαν νά ὑπηρετεῖ σέ ὅλα τά διακονήματα κάποιος σάν ἰουδαῖος, μέ κοντό μαλλί, πού ἔτρεχε πάνω κάτω καί γιά τά πάντα...

Στό τέλος τῆς ἡμέρας τόν ἀνεζήτησαν, ἀλλά δέν τόν βρῆκαν πουθενά. Καί στήν ἀπορία τους, ὅταν ἀπευθύνθηκαν στόν ἡγούμενο, τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη, εἰσέπραξαν τήν ἀπάντηση: 

Τί πιό φυσικό νά ὑπηρετεῖ τό δικό του τόπο ὁ προφήτης Μωϋσῆς; 

Διακονών ο προφήτης γίνεται μέγας. Κι η πραγματική του διακονία είναι να ερμηνεύει στις ψυχές, το πνεύμα των Γραφών, όπως ο προφ.Ηλίας προσφέρει την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (και των όντων). 

Διακονεί τους ανθρώπους που θάθελαν να φύγουν από

εισαγωγή ια'

Είναι λογικό και επόμενο, αν κάποιος βρεθεί σε αδιέξοδο στα μαθηματικά, αν θέλει να βρει την λύση, παίρνει το πρόβλημα και τα δεδομένα από την αρχή. Το ίδιο ισχύει ιδίως στα υπαρξιακά, αν του δοθεί λίγος χρόνος επανόρθωσης και λίγος φωτισμός, γιατί, ούτε ο χρόνος είναι δεδομένος αλλά κι αν δεν υπάρχει φωτισμός όσο και να προσπαθούμε να βρούμε την λύση, χωρίς αυτόν χειρότερα θα τα κάνουμε. 

Στην ευλογημένη Ελλάδα με τους πνευματικούς της αγώνες από την μία και από την άλλη την χάρη …. η ύπαρξή της, η κάτωθεν (υπό) του ΑΡΧΩ ζωή, ανέπτυξε μια άρρηκτη σχέση με Αυτόν, αφού απέδειξε ότι είναι μητέρα αγίων και ηρώων, αναδεικνύοντας νέφος αγίων, ομολογητών, διδασκάλων, μαρτύρων, εθνομαρτύρων… που μας έδειξαν τον τρόπο. Διαχρονικά. 

Από αρχαιοτάτων χρόνων η Ελλάδα, με εφόδια την μερική αλήθεια, το θεοεπίβλεπτο ‘’μαθηματικό’’ (αριθμητικό και γεωμετρικό) αλφάβητό της, έδωσε στον κόσμο έννοιες υψηλές και την υγιή φιλοσοφία ως βάση, αλλά και την ακριβή μετά και με Χριστόν θεολογία (ορθοδοξία). 

Στον αντίποδα, δούλευσαν και δουλεύουν χρόνια τώρα δολίως οι αντίπαλοι του Φωτός και της κόρης του Φωτός (ρωμηοσύνη) αλλοιώνοντας αυτούς τους δεσμούς. Αλλοίωσαν το ουράνιο πολίτευμα του Σταυρού και έβαλαν αντ’αυτού άλλα γήινα, σαρκολατρικά πολιτεύματα προς ‘’ευδαιμονία’’, που ταλανίζουν και