Έδειξας
τοις μαθηταίς την δόξαν Σου καθώς ηδύναντο, καθώς εχώρουν…
Κι
εμείς συνεχίζουμε να αιτούμαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς…
Το
καλό στον κόσμο, που όμως από αδιακρισία μπορεί να γίνει κακό, είναι ότι όλοι
οι μαθητές, (καλοί και κακοί) όλων των (πνευματικών) τάξεων, είναι ανακατεμένοι
μέσα στον κόσμο και δεν έχουν καμμιά εμφανή ταμπέλα στο κούτελο να δείχνει σε
ποια τάξη φοιτούν, αν έμειναν μετεξεταστέοι, ‘’ριζωμένοι’’ στο νηπιαγωγείο ή
ακόμη και αρνούμενοι να φοιτήσουν μαθητές.
Αφού
όμως, όπως λέει ο γερ.Σοφρώνιος του Έσσεξ:
ας
δεχτούμε ότι όλοι είμαστε επί αυτής της κλίμακος με όρια, πάνω (XC) και κάτω ΑΔΗ και σε όλην την συνοδοιπορία προς τα
άνω, έχουμε βοηθό Τον Κύριο, τους αγίους Του και τους αγγέλους.
Τα
όρια συστοιχούνται και με εξωτερικό (κάτω και έξω) και εσωτερικό (πάνω και εν
ημίν Βασιλεία).
Γελάμε
για τον ανόητο, που ενώ του δείχνουμε το φεγγάρι, αυτός κοιτάει το δάχτυλο,
αλλά! η δυνατότητα διείσδυσης και ευστοχίας, είναι και θέμα ‘’πνευματικής τάξης’’
που φοιτά.
Όλος
ο δρόμος από το δεικνύον δάχτυλο μέχρι τον στόχο βαδίζεται κατά τάξη και
ετοιμότητα. Ποιος λοιπόν μεγάλος που ‘’έπιασε’’ στόχο θα σφαλιαρίζει τον μικρό
μαθητή που ακόμη κοιτάει το δάχτυλο;
Ας
αποδείξει την μεγαλοσύνη του με την υπηρεσία του μικρού. Ο πρώτος θέλων είναι,
έσται πάντων διάκονος. …και είπεν Κύριος αύτη δυο έθνη
εν τη γαστρί σου εισίν και δυο λαοί εκ της κοιλίας σου διασταλήσονται και
λαός λαού υπερέξει και ο μείζων δουλεύσει τω ελάσσονι και
ανεπληρώθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και τήδε ην δίδυμα εν τη κοιλία αυτής
εξήλθεν δε ο υιός ο πρωτότοκος πυρράκης όλος ωσεί δορά δασύς επωνόμασεν δε το
όνομα αυτού Ησαύ και μετά τούτο εξήλθεν ο αδελφός αυτού και η χειρ αυτού
επειλημμένη της πτέρνης Ησαύ και εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιακώβ (Γεν. κε’ 23).
Ας
προσπαθήσουμε κι εμείς εδώ, να καλύψουμε την τρωτή φτέρνα των εξωστρεφών, που
μέχρι εκεί φτάνουν. Να εγγίσουμε το σημείο επαφής, να καταδείξουμε την έλλειψη
και να φτάσουμε στο τέρμα και τέλειο.
Ο
Κύριος ανέρχεται (ευθέως) εκ των
υδάτων και το Πνεύμα το Άγιο (εν είδη περιστεράς) κατέρχεται σχίζοντας τους ουρανούς και ‘’ενώνοντας’’ τα άνω ύδατα
με τα κάτω… Η καθ’ύλην άνοδος και κεντρομόλος είναι το Ι Του Ιησού και το όμοιο
Ι της Μαρίας, της παρακαθήσασας παρά των ποδών Του Κυρίου* , το ενωτικόν
πνεύμα, το δε διαβάλλων πάλι ως Ι (Ι τάγμα των δαιμόνων) και φυγόκεντρος,
διαβάλλει, χωρίζει, υποτιμά, αναιρεί την ένωση των δύο κόσμων, του μέσα και έξω,
απαγορεύοντας το έξω να γίνει οδοδείκτης προς το μέσα.
Τότε
πως θα ισχύει το ελθόντες επί την ηλίου δύσιν ιδόντες φως εσπερινό, πως θα
αναχθεί ο νους (και θα συναρπάσει και τον χου) σε Φως ανέσπερο; Πως θα
λειτουργήσει η ευθεία κίνησις του νοός που διαπερνά την παχυλότητα της ύλης και
από το κτίσμα και δημιούργημα ανάγεται Στον Δημιουργό;
Με
όση ‘’διατρητική’’ δύναμη έχει ο καθένας, ας ακούσει το φαινόμενον ‘’Αγάπη
είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα...'' - Βίκτωρ Ουγκώ, κι ας εντρυφήσει
στην Ουσία που δεν φαίνεται, κι ας μην την έχει ακουμπήσει ο ποιητής και
συγγραφεύς, που φυσικά και δεν του καταχωρούμε αγιασμό και τελειότητα.
Αλλά
έτσι είναι όλοι οι μη άγιοι. Σαν μικρότερης τάξεως μαθητές, επιδέχονται
βελτίωση, όντας όλοι μας μαθητές και συνδούλοι (αμήν Κυρίου).
Ο
άγιος Εφραίμ ο Σύρος, αναφέρει κάτι ‘’παράξενο’’ : ο ήλιος κι η σελήνη κι οι
αστέρες, δοξάζουν το Θεό για τους ταπεινούς ανθρώπους. Από δε τον αγ.Ιωάννη
Δαμασκηνό μαθαίνουμε πως για την κίνηση αστέρων και πλανητών την έχουν
επιφορτιστεί άγγελοι διατεταγμένοι εκ Θεού... γιαυτό και στην ΠΔ διατάχθηκε ο
ήλιος να σταματήσει και παρατείνει την ηλιοφάνεια, όπως και όταν γύρισε πίσω.
Άγγελοι
με την δοτή από Θεό ενέργεια και δύναμη ‘’ακουμπούν’’ από πάνω προς τα κάτω,
αστέρια και πλανήτες. Κι αυτή η εγγύτητα αφορμή έχει την Αγάπη του Θεού για το
πλάσμα Του.
Κινούμαστε
κι εμείς να φτάσουμε σε αυτά τα όρια, να υποδεχτούμε τον ασπασμό, αλλά εδώ, σε
αυτόν τον ‘’ασπασμό’’ υπεισέρχεται η διαβολή οπότε και η αστοχία. ..Ου φίλημα
σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας.
Η
αστοχία του ‘’φιλήματος’’ του Ιούδα, ήταν πως εξάντλησε την διεισδυτικότητά του
μέχρι το προσωπείο και δερμάτινους χιτώνες, αδυνατώντας να εγγίσει και φιλήσει
το Πρόσωπο (εν φιλήματι αγίω). Γιαυτό και κρέμασε
την ζωή του στην συκή.
Αλλιώς
πλησιάζουν και κατανοούν την έννοια της Αγάπης (της ίδιας φύσεως του Τριαδικού
Θεού) οι αγαπολόγοι κι αλλιώς οι άγιοι. Αλλιώς ασπάζεται (φιλά) ο Ιούδας που
φτάνει μέχρι το προσωπείο με πίσω από αυτό, σκοτάδι κι αλλιώς ο κάθε άνθρωπος (που
θα ήθελε να προσπεράσει τα φαινόμενα) και αναφέροντας φιλώ (και ασπάζομαι)
προσπερνά την παχυλότητα (και ειδωλολατρεία) και μεταβαίνει στον χώρο του πνεύματος
(αφού θάχουν καθαρθεί τα αισθητήριά του) και θα βρίσκουν Πρόσωπο και ΦΩΣ.
ΔΕΝ
έφτασε ο ουγκώ και κάθε ποιητής στον αγιασμό, αλλά δείχνοντας το ‘’φεγγάρι’’ (από
όποιο σκαλοπάτι κι αν έφτασε, Κύριος οίδε) εμείς δεν τον μεμφόμαστε για το (λερωμένο
πιθανόν) δάχτυλό του.
‘’Ανέβηκαν’’
οι αρχαίοι αιγύπτιοι και σοφοί Έλληνες** πάνω στα άστρα, αλλά επέστρεψαν κενοί.
Γιαυτό και αποτύπωσαν την ματαία τους εξωτερική αναζήτηση θείου στα άστρα, στο
ταμείο γνωσεώς τους. Την μεγάλη πυραμίδα της γκίζας, όντας κι αυτή, μία κλίμ(α)ξ.
Ενέγραψαν στον διάδρομο κατάβασης, με τον προσανατολισμό του, την οφειλόμενη
για τους αναζητητές της όντως Αληθείας. Τον δρόμο που οδηγεί στην Βηθλεέμ.
Άστρο
οδηγούσε τους τότε ‘’μάγους’’ για προσκύνηση του θείου Βρέφους. Πάλι ‘’άστρο’’ (και
άγγελος) μας οδηγεί*** στον ουρανό (δια της αυτογνωσίας και θεογνωσίας) διαχρονικά,
και μόνο όσους θα ήθελαν να εγγίσουν, βιώσουν, ασπαστούν και προσκυνήσουν εν
πνεύματι αληθείας την Παναγάπη του Θεού, που κατήλθε εν Λόγω και κατέρχεται δια
λόγων.
Αμήν
δι ευχών, να ανέλθουμε, μη μείνουμε μετεξεταστέοι στην ‘’παραφυσική’’ αδυναμία ένωσης
της φύσης με την Υπερφύση, που η Ίδια, (ήδη) πλήρωσε.
Πως
θα γίνουμε άγιοι, αν δεν συναγιαστεί ολάκερη η κτίσις; Ήδη οι ουρανοί
διηγούνται δόξαν Θεού, ήδη άγγελοι δοξάζουν ακατάπαυστα Τον Κύριο. Ουρανοί,
δόξα, άγγελοι έχουν έναν κοινό ‘’τόπο’’ και ‘’τρόπο’’ (Εκκλησία και ορθόδοξο
μυστήριο και βίωμα). Μη μείνουμε έξω αυτών. Μην αφήσουμε την ύλη διψασμένη από
πνεύμα. Αυτό όμως το ξεδίψασμα υλοποιείται, όσο αναβλύζει εκ του περισσεύματος η
(δική Του) αγάπη από μέσα μας. Από την καρδιά. Αμήν σε αυτήν να φτάσουμε, αμήν
αυτή να πληρωθεί, αμήν αυτή να ξεχυλίσει.
---
***
άγγελοι
μας οδηγούν στον ουρανό
---
Περί
ευθείας κίνησης του νοός και την αδυναμία ευστοχίας εκ των ορωμένων στην Ουσία,
πρέπει να μας προβληματίσει, να αναζητηθεί η λύση και ο καλός Θεός να ευλογήσει
να μας άρει την βαρύτητα και το ‘’αδιαπέραστο’’ της παχυλότητάς της.
Όλοι
πχ βλέπουμε έναν άνθρωπο. Άλλος μένει στα ρούχα και εξωτερική εμφάνιση (σαρξ),
άλλοι διεισδύουν στο συναίσθημα, άλλοι πιο εμβαθυντικοί στη διάνοια, στην ψυχή,
στο πνεύμα. Προτείνεται απλά από τον Θεό, να βλέπουμε Αυτόν στο πρόσωπο των
ελαχίστων. Κι αν αυτό επιτευχθεί, με μιάς δρασκελίσαμε το κενό. Αν όχι, πέσαμε
εντός αυτού.
Όλοι
πάλι, βλέπουμε τα άστρα. Άλλος όμως επιστημονικά, άλλος ‘’συμβουλευτικά’’ (αποκομμένα), άλλος ‘’ακούγοντας’’
την διήγηση που βοούν, άλλος (μη ακούγοντας αλλά) δοξάζοντας τον Θεό κι άλλος αισθάνεται
(κι όχι βλέπει) τους αγγέλους που από την πάνω μεριά τα ‘’κινούν’’ και τέλος ο
ταπεινός και καθαρός τη καρδία, Τον Θεό που έδωσε εξουσιοδότηση και δύναμη και
εντολή στους αγγέλους.
Αμήν
να λειτουργεί και η ευθεία και κυρίως η κυκλική ώστε σπειροειδώς να
ανερχόμαστε, αφού και σπειροειδώς φαίνεται το σύμπαν να εγγράφεται από την
Παντοδυναμία και Πανσοφία του Τριαδικού Δομήτορος με Λόγο εν Αγίω Πνεύματι,
Θεού.
Μια
εξωτερική εγγραφή με προοπτική ανόδου μας και εισόδου στα έσω (αμήν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου