Επί του πρακτέου η Πεντηκοστή και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος ως Παράκλητος μεθ’ημών…

Σχολαστικιστικά και με ακρίβεια κοσμική μετρούμενες οι γενεές δεκατέσσερις (τρις) κατά την είσοδο Του Κυρίου στον κόσμο, αφήνουν ένα κενό και μια παράξενη ‘’γεύση’’ στην διάσταση του αναφερόμενου 14+14+14, ενώ είναι 14+14+12, οπότε γεννάται το θέμα, ποια είναι η ‘’πραγματικότητα’’.

ΑΝ ίσχυε το ‘’λογικό’’ (τελευταίο) 14=14 τότε δεν θα άφηνε ‘’χώρο’’ δράσης για το υπέρλογο, όπως ‘’ακούγεται’’ και ορθοδόξως το 1=3. ΑΝ ίσχυε θα εξαντλιόταν η σωτήρια πρόνοια στην σωματική παρουσία Του Χριστού κι εμείς τώρα, δεν θάχαμε στον ήλιο μοίρα**…  

2 ἀναβλέψας δέ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ εἶπε· κύριε, … (Γεν.ιη’) εισάγων την ταυτότητα Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι*.

Το 13^ο και 14^ο πρόσωπο που συνεχίζει έως συντελείας το σωτήριο έργο είναι η παρουσία των δύο παρακλήτων. Κυρίου Ιησού και Αγίου Πνεύματος…. 26 ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα… Ιωαν.ιδ’ 

Προσεγγίζοντας προς οικείωση και μετοχή από φιλοθεΐα και φιλανθρωπία (σταυρικώς) την Αγία Τριάδα, πρέπει να διέλθουμε και προσπεράσουμε τα σχήματα/οχήματα που ενδεικνύουν μεν, αλλά απέχουν της Ουσίας.

… ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· 12 καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος. (Γ’Βασιλ.ιθ’)

Είναι αυτό το πνεύμα που θεραπεύει τον ασθενή άνθρωπο και αφού καθαρθεί, φωτίζεται και τελειούται.

Είναι δοσμένο και στον γραπτό (ασφαλή) νόμο (που πρέπει να φιλτράρονται και ελέγχεται η ακρίβεια, όλων των υπολοίπων) αλλά και στον φυσικό ισότιμο και ταυτοδιδάσκαλο.

Παραστάτες ισάξιοι προφ.Ηλίας και προφ.Μωυσής, στην Θεία Μεταμόρφωση και δική μας. (κατά αγ.Μάξιμο ομολογητή)

Είναι η τελευταία εξάδα γραμμάτων (ελληνικώς) μετά το Σ (18^ο) και φωτιά του κόσμου που αν δεν εξέλθουμε ως Τ, ανάταση και ανάσταση και χωρίς προσευχητική στάση (Υ) [13 καὶ ὅτε εἰσῆλθον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῷον …  14 οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει… (πραξ.α’)] ΔΕΝ θα (Φ)ωτιστούμε, ΔΕΝ θα καταφέρουμε να γίνουμε χριστοκίνητοι (Χ) ώστε (Ψ)ημένη η λάσπη και το σαρκικό μας φρόνημα από την πύρινη γλώσσα της Πεντηκοστής, ερχόμενη η θεία πνοή και Πνεύμα, να γίνουμε από το κατ’εικόνα άνθρωποι στο καθ’ωμοίωση και τέλειοι (Ω)*****, όπως υποσχέθηκε και πρότεινε Ο Κύριος Α+Ω.    

Κι όλα τα παραπάνω λιτά, για να μην υποτιμηθεί το άλλο σκέλος και μείνουμε στο γράμμα του νόμου.

Στο μυστήριο του ορθοδόξου γάμου, ακούγεται: … τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν.  (Εφεσ.ε’32)

Κι είναι λογικό, γιατί εκκλησία είναι μία (οι αιρέσεις είναι πολλές π.Ιουστίνος Πόποβιτς).

Για την βίωση του μυστηρίου απαιτούνται μυστικά εφόδια κι αυτά θεοχαρίτωτα. Συμπυκνωμένα ισχύει στο ζεύγος με Τον Χριστό (Χ) ενδιάμεσα των δύο μελών αλλά συγχρόνως και κορυφή (Λ) που ελκύει και τα δύο σκέλη παντρεμένων, υπ-ανδρεμένων (υπό Του Ανδρός) για να τα μυήσει και ‘’δείξει’’ την νέα δομηθείσα μονάδα.   

Ο σύζυγος υπέχει την θέση της κεφαλής (Χριστός) και η σύζυγος την θέση του σώματος (Νύμφη Εκκλησία). Το ζεύγος έχον ΚΑΙ κεφαλή ΚΑΙ σώμα έκαστος, θεραπεύεται από άμεσες ενέργειες Του ενδιάμεσου (Μεσσία) Κυρίου ή έμμεσα από το πνευματικότερο μέλος του ζεύγους κατά περίπτωση. ΔΕΝ είναι πάντα ο ένας από τους δύο πνευματικότερος του άλλου, για να μην εδραιωθεί η ψυχοβλαβής έπαρση, ‘’παιδεύοντας’’ Ο Κύριος το ζεύγος προς τον θείο, εντός Αυτού, σκοπό.

Επειδή πολλές φορές ‘’περνάνε’’ πράξεις και θεώρηση μέσω του ετέρου για διόρθωσή μας και θεραπεία, μας συμφέρει να βλέπουμε τον άλλον, όπως ο απ.Παύλος ορίζει. Εξιδανικευμένα. Αυτή η συμπύκνωση στο ζεύγος ισχύει και κάπως χαλαρά (ίσως λίγο πιο δυσδιάκριτα) σε όλον τον κόσμο (ως ‘’σύζυγο’’ και άζυγος νάναι κάποιος) οπότε πρέπει να λογίζεται και ο κόσμος ως εκπαιδευτής και θεραπευτής όσο έμμεσα ενεργεί Κύριος***.

Άλλωστε, ισχύει το μέσον, ως πρόσωπο και Μεσσίας ΚΑΙ μεταξύ ενός εκάστου και Θεού ΚΑΙ μεταξύ των συζύγων.

Όσο πνευματικοποιείται**** ο άνθρωπος εγγίζει, ομοιάζει και γίνεται αγώγιμος1 της θείας ενέργειας του πρώτου και δευτέρου παρακλήτου, όλης της Αγίας Τριάδος, πλησιάζοντας τον άλλον, γενόμενος όπως ορίζει η τελειότης, διάφανος.

Όσο όμως σαρκοποιείται εξοστρακίζεται προς τα άκρα, γενόμενος ολοέν και σκληρότερος ‘’απαγορεύοντας’’ σαν κατεβασμένα παντζούρια να διέλθει με άνεση το Φως…

Η ολοέν και ποιοτικότερη και πλουσιότερη ‘’αποκάλυψη’’ του Τριαδικού Θεού στην κεφαλή (και βαθεία καρδία) του ανθρώπου, δια πίστεως, (η πίστις σου σέσωκε σε…) από το επίπεδο του δούλου, στον υπηρέτη και στην κορωνίδα σαν υιό, ‘’φάνηκε’’ στον συνδυασμό της προσφερόμενης από εμάς πίστεως και της ανταπόκρισης του Θεού σε αυτήν. Π+ΑΤΜΟΣ…

  

Πιστεύω στην πρόνοιά Του; τόσο θα μου αποκαλυφθεί σαν προνοητής γενικώς και αορόστως… πιστεύω στην προστασία Του; τόσο, αλλά προσωπικότερον. Πιστεύω στον Παράκλητο από αγάπη κι όχι μισθαποδοσία υπηρέτη ή εκ φόβου δούλου, με ΣΥΜΦΩΝΗ ΤΗΝ ΖΩΗ μου στην ‘’θεωρία’’ μου; Βαθύτερα και αποκαλυπτικότερα η αποκάλυψής Του στην προσωπική Πάτμο…

  

Εδώ έγκειται το κλειδί της παρουσίας και ενεργείας του παρακλήτου. Η καθαρότητα καρδίας και βίου, ψυχική αγνότητα για να αναπαύεται η χάρις, ώστε να γινόμαστε αγωγοί του όντως καλού προς ωφέλεια του συνανθρώπου και μονωτές του όντως κακού, ώστε να μην μας διαπερνά (ούτε σε πράξη, ούτε σε θεωρία) ούτε από το εσωτερικό άπειρο προς τα έξω ούτε αντίθετα από έξω προς τα μέσα…

Αυτή η παρουσία και ενέργεια ενδιάμεσα μεταξύ ανθρώπων φαίνεται στην αναφορά του αγ.Πορφυρίου:     

«Ἐνῷ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμιλοῦσε τή δική του γλῶσσα, ἡ γλῶσσα του μετεποιεῖτο ἐκείνη τήν ὥρα στό νοῦ τῶν ἀκροατῶν. Μέ τρόπο μυστικό τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς ἔκανε νά καταλαβαίνουν τά λόγια του στή γλῶσσα τους, μυστικά, χωρίς νά φαίνεται. Αὐτά τά θαυμαστά γίνονται μέ τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Π.χ. ἡ λέξη <σπίτι> σ’ αὐτόν πού ἤξερε γαλλικά θ’ἀκουγόταν <la maison>. Ἦταν ἕνα εἶδος διοράσεως∙ ἄκουγαν τήν ἴδια τους τή γλώσσα. Ὁ ἦχος χτυποῦσε στό αὐτί, ἀλλά ἐσωτερικά, μέ τή φώτιση τοῦ Θεοῦ, τά λόγια ἀκούγονταν στή γλώσσα τους». «Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας αὐτή τήν ἑρμηνεία τῆς Πεντηκοστῆς δέν τήν ἀποκαλύπτουν πολύ φανερά, φοβοῦνται τή διαστρέβλωση»

(Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς Χανιά 2004, σ. 208).

Κι η διαστρέβλωση θα ερχόταν όσο μετατίθετο η πίστις στον παράκλητο και Αγία Τριάδα, στην εαυτού διόραση (ή δαιμονική ξενολαλιά των αιρετικών), και επομένως η ασφάλεια, όσο με ταπεινότητα πνευματικοποιούμαστε εν και δια Χριστού, ορθοδόξως, αμήν δι ευχών, τόσο μυστικά και εμφανέστερα ενεργεί σαν αύρα λεπτή το Πανάγιον Πνεύμα χαρίζοντας όχι μόνο το ζειν (φυσικώς, εξάγοντάς μας από το παραφύσιν) αλλά ιδίως δωρίζοντας το ευ κατά XC, (υπερφυσικώς από τώρα και στους αιώνες) ζειν. Αμήν γένοιτο δι ευχών.

Πόσο ‘’μακρυά’’ είναι αφενός εκάστου Ο Κύριος; απαντάται και σαν σοφία στις πράξεις αποστόλων και σαν φιλοσοφία στον κόσμο… 27 ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὕροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα. 28 ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν, ὡς καί τινες τῶν καθ᾿ ὑμᾶς ποιητῶν εἰρήκασι· τοῦ γὰρ καὶ γένος ἐσμέν.

Πόσο μακρυά είναι και ενεργεί το Άγιο και αγιοποιούν Πνεύμα; Είναι θέμα τρόπου και όχι τόπου.

Η σκληροκαρδία και πώρωση και άρνηση νοερώς σαν απιστία (ω δίκοπο μαχαίρι ελευθερίας, να μας επιτρέπεται να αρνούμαστε και να σταυρώνουμε Τον Δημιουργό μας… ) και μη τήρηση των εντολών στην πράξη, που μας συμφέρουν, για να ξαναγίνουμε ναός και λαός Του (γένος Του) δίνει δυστυχώς δικαιώματα να ενεργεί δι ημών και στα μέλη μας το άλλο πνεύμα (με θεραπευτικό μέσον την Θεία Κοινωνία …εἰς ἀποτροπὴν πάσης φαντασίας καὶ πονηρᾶς πράξεως καὶ ἐνεργείας διαβολικῆς, κατὰ διάνοιαν τῆς ἐν τοῖς μέλεσί μου ἐνεργουμένης). Αντί του ενωτικού που χαρίζει το πυρ της πεντηκοστής, τον διαχωρισμό που επιβάλλει το πυρ το εξώτερον.    

Καταστάσεις που ισχύουν κατ’άτομο διαχρονικά, κατά τάξιν και ετοιμότητα και προαίρεση και χάρι (σε περίπτωση συμφωνίας με το Άγιο Πνεύμα)… όπως αναφέρεται στο κοντάκιο:

Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα. 

Επανερχόμενος σε αυτό που εντόπισε ο αγ.Πορφύριος περί μιας κάποιας διόρασης (αναφέροντας το υγιές), δεν είναι λίγες οι φορές που διακρίνουμε το ασθενές, όταν, άλλα λέμε στους συνανθρώπους μας και παρεμβαλλόμενο το πλάνο πνεύμα και άλλο φως και έρπων όφις, άλλα καταλαβαίνουν. 

Όπως δλδ συνέβαινε στην δόμηση του πύργου της βαβέλ πρόταση διαχρονική του αντιδίκου, να γίνουμε θεοί χωρίς Θεό που ισχύει σαν αντίποδας (δυστυχώς πρόταση δύσης), ή τώρα θεοί ΜΕ Θεό, πρόταση (της καθ'ημάς ανατολής4) της Πεντηκοστής, στην δόμηση της Εκκλησίας πρόταση Κυρίου και άλλη όψη. Την Φωτεινή.

Δεν είναι λίγες οι φορές που στα εσωτερικά αλλά και εξωτερικά αισθητήρια (απλήν πεντάδα και ενοποιημένη εσωτερική, λόγω ασθενείας) παρεμβαίνει πνεύμα διαβολικό και αλλοιώνει την αντικειμενικότητα…. Όπως σε μοναστήρι που εφθόνησε ο διάβολος έκανε τους μισούς να βλέπουν κάτι πουλιά άσπρα και τους άλλους μισούς να τα βλέπουν μαύρα, με αποτέλεσμα να τους διαλύσει…     

Για την ευθυγράμμιση του κόσμου και ευθύτητα νοός και καρδίας, από τον λοξό άξονα του κόσμου τούτου (σαν σαρκικό ακόμη και ‘’λογικό’’ αλλά αποκομμένο Του Λόγου, φρόνημα) για την καλυτέρευση αλλά και σκοπό, τον αγιασμό μας, απαιτείται η μέριμνα συμφωνίας της όλης ζωής μας με το Πανάγιο Πνεύμα, ως τρόπος, ώστε να γίνει αισθητός και βατός ο τόπος παρουσίας και ενεργείας Του, εν ημίν. Η ακολούθηση των 6 ιερέων (αισθητηρίων) την Παναγία που ανεβαίνει εις Ιεροσόλυμα2…

Μετά τα αρνητικά αρκετά συμβαίνοντα, υπάρχει ευτυχώς και δεν πρέπει να υποτιμηθεί, η θετική και θεϊκή πλευρά του Καλού, που ως θησαυρός πανταχού παρών, το Άγιο Πνεύμα έρχεται και μας επισκέπτεται και χαρίζει τεκνία3 πρακτικά και θεωρητικά, κατά τάξη και ετοιμότητα, σαν τον Ιακώβ που είναι σκιά στην ΠΔ, στις επίσης σκιές πράξης και θεωρίας, Λεία και Ραχήλ αντίστοιχα. Είναι στο σύνολο όλες οι καλές φιλόθεες και φιλάνθρωπες πράξεις και σκέψεις που εκδηλώνονται (ως τεκνία/χαρίσματα) από δούλες, δλδ τα πρόβατα που ουκ εστίν εκ της αυλής ταύτης, που κακείνα …θα ακούσουν την φωνή Του Κυρίου αφού έχουν καλή διάθεση και τις κυρίες.    

Συμπυκνωμένα εντός εαυτού, αρετές από σάρκα (δούλη) και σώμα (κυρία) σαν πράξεις και διάνοια (δούλη) και νους (κυρία), ερεθίζοντας για γενναία αυτοκριτική δράσης, προτρέποντάς μας στα υψηλότερα, αφού κληρονόμοι δεν γίνονται οι δούλοι, όσο και καλοί να είναι, αλλά οι υιοί. Να εκδηλώνεται η αγάπη και η αλήθεια εν πνεύματι αγίω όπως αρμόζει σε κληρονόμους, ΟΡΘΟΔΟΞΑ εν σώματι και νοΐ κι όχι δουλικά, προτεσταντικά, σαρκολατρικά, συναισθηματικουλίστικα και διανοουμενίστικα (χολυγουντιανά με προσωπάκια, λουλουδάκια και πουλάκια…) αλλά ευθέως και σε σχήματα άγια, που αντέχουν το θείο πυρ…. (είναι αυτό που ξαναγράφηκε… το ε-γώ σαν εικών επί γης/σκιά δεν μπορεί να βρεθεί εν Θεώ, ο ε-αυτός όμως, η εικών Αυτού, ναι, αν πληρωθεί…)    

ΤΡΙΑΣ ΑΓΙΑ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!! αμήν, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν... 

---

* ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες...

  

** Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα.....

*** Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου… (Ο οποίος δρα σταυροειδώς, μέσω ανθρώπων, όχι τυχαία προσεγγιζόντων μας)

**** Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας...

***** εντύπως κυκλοφορούντα πονήματα για δε το ομόρροπον της ελληνικής με την ορθόδοξη αλφαβήτα στο Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και ουσία της κιβωτού)

1 … αγωγοί, να γινόμαστε διαπερατοί της χάριτος δια της μονολόγιστης ευχής, παρακλητικών κανόνων … αφήνοντας ‘’χώρο’’ ενεργείας… παραχωρώντας τον εαυτό, νου και χου και πάσαν την ζωήν ημών XC τω Θεώ, παραθώμεθα ώστε να ισχύει το ευλογημένο … ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός…  

2 2 σχόλια πάνω στο άρθρο ... ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΦΩΣ!

3 ο Σταυρός του Αγίου Φωτός

4 ανατολή και δύση αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς και … σκέψεις με αφορμή το ‘’Ἀνατολή καί Δύση’’