(παληό άρθρο στο pathfinder που έχει καταργηθεί)
Ο σοφός Πλάτων *
«Ο παλιών νέος και νέος ο αρχαίος, ο πατήρ εν τω γόνω και ο γόνος εν τω πατρί.
Το εν διαιρείται εις τρία και τα τρία εις εν»
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φιλοσοφεί. Η φιλοσοφία είναι κινητήρια δύναμη σκέψεων και πράξεων και τελικά ισχύει στον καθένα η αμφίδρομη ταυτότητα, τρόπος ζωής = φιλοσοφία και η μία, ενδεικνύει και αποδεικνύει την άλλη. Εφόσον λοιπόν η φιλοσοφία είναι ‘’ωστική’’ δύναμη, κάπου στοχεύει, κάπου οδηγεί τον άνθρωπο και συμπαρασύρει και την φύση, μέσα στην οποία ζούμε. Φυσικά τα όρια των τάσεων, είναι η Ζωή και ο θάνατος.
Κάποιοι θα φαντάζονται την διάταξη, ως δύο αντιδιαμετρικά σημεία ενός κύκλου, ενώ στην πραγματικότητα, η Ζωή είναι το κέντρο και ο θάνατος η περιφέρεια. Σε κάθε σημείο του κύκλου, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, δύο κύριες δυνάμεις δρουν επί του ανθρώπου. Η φυγόκεντρος και η κεντρομόλος.
Αν οι άνθρωποι έχουν στόχο την Σοφία, την Ζωή, το κέντρο, το Φως, θα έμοιαζε η Σοφία με το κέντρο ενός κύκλου, όπου οι άνθρωποι, με σκέψεις και πράξεις, θα την πολιορκούσαν, έχοντες ως αφετηρία, διάφορα σημεία της περιφέρειας.
Φως, Ζωή, Σοφία, ποθητές έννοιες, που όλοι συμφωνούμε, πως χωρίς την αρετή, δεν επιτυγχάνονται. Αν η φιλοσοφία, δεν συνοδεύεται με την φιλοκαλία, τα πάντα μένουν σε απλό θεωρητικό επίπεδο. Η επίτευξη του στόχου, δηλαδή του Καλού και Αγαθού, πραγματώνεται, ιεραρχικά πρώτα με την φιλοκαλία και έπεται η φιλοσοφία, δηλαδή, όσο είμαστε εραστές του Καλού, όσο βιώνουμε την αγάπη, τόση σοφία κατέχουμε.
Επειδή στον κύκλο της ζωής, εμπεριέχονται τα πάντα, δεν υπάρχουν πολλά κέντρα, αλλά ένα. Όπως στο πλανητικό μας σύστημα, ένας ο ήλιος που μας φωτίζει, με πολλές ακτίνες. Ένας ο ήλιος, πολλοί οι αντικατοπτρισμοί του στον κόσμο, σε όσα επιδέχονται την αντανάκλασή του. (ειδικά όσα δεν σκεπάζονται από λάσπη, δηλαδή όλα τα πνεύματα. Έτσι όλοι οι δαίμονες, συμπεριφερόντουσαν σαν θεοί. Δαίμων = θεός). Ένας Θεός, πολλά είδωλά Του.
Έτσι, ο δρόμος μεταξύ των ειδώλων – προβολών (επί της περιφέρειας) μέχρι του ενός Αληθινού (κέντρου), είναι ο ίδιος δρόμος της Ζωής από την χαμηλότερή της εκδήλωση, (χρονικά περιορισμένη, σκιαζόμενη από τον θάνατο) μέχρι την ανώτερη (χρονικά απεριόριστη, αθάνατη).
O σοφός Απόλλων *
"Εγώ καταγγέλω εν τρισίν ένα μόνον υψιμέδοντα θεόν, ου λόγος άφθιτος εν αδαεί κόρη έγκυος έσεται»
Μεταξύ των δύο ακραίων καταστάσεων, (θανάτου και αθανασίας) παρεμβάλλεται η αιωνιότητα, όπως μεταξύ του παραλόγου και του Υπερλόγου, παρεμβάλλεται το λογικό. Αφού είναι το μέσο, επιβάλλεται η χρησιμοποίηση του φυσικού, σαν σκάλα ανόδου μας από το παραφυσικό στην Υπερφύση. Αυτή η τριαδολογική σύνθεση των ακραίων, δια του μέσου έγινε νωρίς αντιληπτό από τους αρχαίους σοφούς μας. Εντοπίστηκε συγχρόνως και το τρισυπόστατο της Αληθούς Θεότητος, αλλά και η αναγκαιότητα της παρουσίας και των τριών προσώπων στον κόσμο, για την ολοκλήρωσή του. Όταν ολοκληρωμένος είναι ο σώος, η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνο με τον ορθό του προσανατολισμό στον Τριαδικό Θεό και την συμμετοχή σε εκείνο το Σώμα αγάπης, που από την παρουσία Του στον κόσμο, γίνεται η σκάλα, ο αναβαθμός της ζωής του ανθρώπου που υπόκειται σε φθορά, στο όριο της Ζωής, την ατελεύτητη και αθάνατη.
Η φιλοσοφία, που αλλιώς λέγεται και βατολογία, αν δεν μπολιαστεί με εκείνο το πυρ της Θεότητος που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό, σταματά να λέγεται φιλοσοφία, καταντώντας τους φιλοσοφούντες, αλλά χωρίς το πυρ της Θεότητος, ασόφους. Στο "Βατοπαίδι", φιλοσοφούμε, με κέντρο άξονα όχι ένα εγωκεντρικό κοσμικό σύστημα, ή άλλα φώτα, (έμμεσα εκ διαχύσεως, τεχνητά…) αλλά το αληθές, άμεσο, ευθές θεοκεντρικό. Η φλεγόμενη, αλλά μη καιγόμενη βάτος, είναι το μέσο. Είναι το πρόσωπο της απόλυτης αρετής, που ως κλίμαξ χρησιμοποιήθηκε για να κατέβει (ενσαρκωθεί ο Υιός του Θεού) και συγχρόνως, η μόνη γέφυρα που ανεβάζει τους εκ γης, προς ουρανόν.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε με λιτό, αλλά ουσιαστικό τρόπο τα προ Χριστού, τα προ Χριστού ελληνικά δεδομένα, που ενδεικνύουν (για όσους έχουν καλή διάθεση και αφετηρία τον ελληνισμό) και αποδεικνύουν (για όσους έχουν διαφορετική αφετηρία) ότι η ένωση του ελληνικού φωτός και του ορθοδόξου, γεννά το ελληνορθόδοξο μοναδικό φως στην οικουμένη. Της πίστης και της κατανόησης. Της πίστης ως κάθετη συνιστώσα και της κατανόησης, ως οριζόντια, που συνθέτουν τον ισοσκελή σταυρό, το σύμβολο της αρμονίας.
Ο σοφός Θούλης *
«Ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ, άσαρκος σαρκικός γέγονε, θεός υπάρχων»
Η αρμονία, συμβολιζόταν με τον αριθμό 9, η δε τελεία, τρισυπόστατος αρμονία, με το 999. Με την σχέση γραμμάτων – αριθμών, α=1, β=2, γ=3,… ι=10, κ=20,… ρ=100, …αν αριθμηθεί το, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999. Εφόσον αυτό είναι το άνω όριο, το κάτω, ο αντίποδας, σχηματικά, είναι το 666.
Αν Ο Θεός παρέμενε απόμακρος, εκεί επάνω, ως 999 και δεν ερχόταν στο κράτος του κοσμοκράτορα (666) η μετάβαση από την παρούσα ζωή (την σκιασμένη υπό τον θάνατο), στην άλλη, την ατελεύτητη, η σωτηρία (ολοκλήρωσις) του ανθρώπου, η ελευθερία, θα ήταν ουτοπία. Γι αυτό και ο Αισχύλος στην τραγωδία του Προμηθέας Δεσμώτης, αναφέρει σχετικά: ο λυτρωτής του Προμηθέα θα είναι Υιός Θεού και Υιός Παρθένου, ο οποίος μάλιστα «παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους» (στίχ. 908 εξ., 920 εξ.). Επισημαίνεται ακόμη σε αποκαλυπτική συζήτηση στην τραγωδία ότι ο Μεσσίας θα έλθει μετά από 13 γενεές. Αν θεωρήσουμε πώς η τραγωδία διδάχθηκε περίπου το 430 π.Χ., και ότι μια γενιά υπολογίζεται περίπου σε 30-35 χρόνια, τότε ή προφητεία εκπληρώνεται πράγματι στα χρόνια του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Στην ίδια πάντα τραγωδία, ο Ερμής προλέγει στον Προμηθέα ότι δεν θα πάρουν τέλος τα βάσανα του, παρά μόνο όταν φανεί κάποιος θεός ο οποίος με τη θέληση του θα κατέβει στα σκοτεινά βάθη του Άδη για να γίνει ιλαστήριο θύμα και να λυτρώσει τον άνθρωπο (στίχ. 1026 κ.ε.).
Η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προεφήτευσε:
Η σοφή Σίβυλλα *
«Ήξει ουρανόθεν βασιλεύς αιώνων, μέλλων κρίναι πάσαν σάρκα, και κόσμο άπαντα»
«Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888» (προέβλεψε δηλαδή το όνομα ΙΗΣΟΥΣ). ΙΗΣΟΥΣ = 888. (Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, στο σύνολό τους = 888).
Έχει ιδιαίτερη και αλληγορική σημασία ο μύθος του σπηλαίου, όπου οι άνθρωποι, στην αρχή είναι δέσμιοι μέσα σε ένα σπήλαιο και προσανατολισμένοι στους τοίχους, βλέποντας τις σκιές των αντικειμένων. Σκοπός του φιλοσόφου είναι η λύτρωση από τα δεσμά και η κίνηση προς την είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το Φως.
Ας κινηθούμε να ιχνηλατήσουμε, το φως και τη ζωή.
Πρώτα το φως. Έχουμε τον Προμηθέα Δεσμώτη στον Καύκασο. Τα κινέζικα γράφονται από πάνω προς τα κάτω. Τα αραβικά από δεξιά προς τα αριστερά… και φτάνουμε στην Αίγυπτο, όπου τα ιερογλυφικά γράφονται από όλες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι ταμείο γνώσεων και προσφέρεται ως στόχος των φιλοσοφούντων. Εκεί είναι κατασκευασμένη η πυραμίδα, η οποία στην ταυτότητά της, μας δίδει την έννοια: πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Το ύψος της, πολλαπλασιαζόμενο επί 1000, δίνει την απόσταση γης – ηλίου. Όλη η φιλοσοφική παιδεία συμπυκνώνεται στην προσπάθεια να ανέλθουμε την κλίμακα που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό. Η κλίμακα, έχει σα σκοπό, να ανεβάσει την ζωή μας στην Ζωή του Θεού και σε αυτήν να συμμετέχουμε, όχι περιστασιακά, ως εκλάμψεις, αλλά μόνιμα. Σκοπός του ανθρώπου, είναι από το φως που φωτίζεται εδώ, μέσα στο σπήλαιο (βλέποντας σκιές) δηλαδή από τον φωτισμό από αντικατοπτρισμό (εξ ειδώλων) να μεταβεί στον ευθύ φωτισμό, των αιτιών. Όταν έλθει το ανώτερο φως, κατά την ετοιμότητα του ανθρώπου, ενώ δεν καταργείται αυτό καθεαυτό το κατώτερο, αδυνατεί να συγκριθεί το δεύτερο με το πρώτο, σε λαμπρότητα και αξία, όπως όταν έλθει το φως του ήλιου την ημέρα, ενώ δεν καταργούνται τα άστρα που φώτιζαν τη νύχτα, αδυνατούν τα ‘’φώτα’’ να συγκριθούν.
Γι αυτό και όχι συμπτωματικά, ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας (σε 26ο 33’), όταν αποτυπωθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, για να οδηγήσει τον πραγματικά φιλόθεο νου, στο σπήλαιο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, όπου η είσοδος από την οποία εισέρχεται το ΦΩΣ. Ο ΑΔΥΤΟΣ ΑΣΤΗΡ, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ο τέλειος στο πνεύμα (1000) σε αντιπαράθεση, ή καλύτερα σε συμπλήρωση του πρώτου εωσφόρου, του γιου του Αστερίωνα και της Εκάτης. (Οι λέξεις έχουν βαθύτερο νόημα…, οδηγώντας τους έχοντες καλή διάθεση σε ψυχωφελείς συνειρμούς).
Ο σοφός Αριστοτέλης *
«ακάματος φύσει Θεού γέννησις εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος»
Αν ακολουθήσουμε τη νοητή γραμμή, που συνδέει τον Προμηθέα και το φως που έφερε στον κόσμο (ως εωσφόρος) με την προτεινόμενη κλίμακα προς άνοδο, βλέπουμε την έρπουσα κίνησή του. Είναι ο όφις ο έρπων. Έρχεται ο σοφός (άνδρας) όρθιος και λυτρώνει τον άνθρωπο. Τον ανορθώνει, τον ανασταίνει. Τον ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ζωής, όπου ουκ εστίν πόνος ή θλίψη (θάνατος), αλλά ζωή ατελεύτητος.
Πριν όμως έλθει, άφησε προς ιχνηλασία μας, σημάδια. Σκιές. Σαν επουράνιος Βασιλεύς, προηγήθηκαν οι αγγελιαφόροι Του. Άγγελος σημαίνει και σημάδι.
Και αφού ακολουθήσαμε το νοητό φως (θεωρία) ας κινηθούμε ιχνηλατώντας τη ζωή, την πράξη.
Η ζωή άρχεται από τον μικρο-μικρόκοσμο, ως σπερματοζωάριο. Μπορεί να ανέβει στην επόμενη διάσταση ζωής, ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. Την ευστοχία στο ωάριο, την κυοφορία στην μήτρα, την ζωή του επί ικανού χρόνου ως εμβρύου και την τελική του γέννησι ως ανθρώπου, στην διάσταση του μικρόκοσμου, που πάλι όμως και αυτή σκιάζεται από τον θάνατο.
Γι αυτό και η ευστοχία σε ανάλογη ζωντανή μήτρα, είναι η ΜΟΝΗ ΙΚΑΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για την κυοφορία, την εμβρυακή ζωή για ικανό χρόνο (ωρίμανσης) με τελική την γέννησι του ανθρώπου στο επίπεδο του ποθητού θείου.
Μπορεί πολύς λόγος να γίνεται για ελευθερία, αλλά όσο κυοφορούμαστε μέσα σε αυτήν την ζωντανή μήτρα, (και δεν εννοώ απλά την παρουσία μας στον κόσμο) μπορεί τα δεσμά να μην φαίνονται, ούτε ο ομφάλιος λώρος, οπότε η αίσθηση της ελευθερίας, είναι φαινόμενο και για τους πνευματικά διακριτικούς, υπό κρίση, ειδικά αν σκεφτούμε το 9μηνο κυοφορίας του εμβρύου. Πόσο άραγε χρόνο χρειαζόμαστε να ωριμάσουμε ώστε αποδεσμευόμενοι από τον ‘’αόρατο’’ ομφάλιο λώρο να μην αισθανόμαστε δούλοι εντός του σπηλαίου; Επιπλέον, τι να σκεφτούμε για όποιους την αμφισβητούν, (υποσχόμενοι ελευθερία, ειρήνη… χωρίς όμως δυστυχώς, βάσιμη ελπίδα);
Βλέπουμε από λίγο πιο ψηλά τη γη. Όσο απομακρυνόμαστε, πριν γίνει κουκίδα αμελητέα, έχει να αποδώσει ένα μήνυμα. Όλη η γη είναι σαν φύση, ένας όροφος ζωής, που προσφέρει μια σκαλωσιά, αλλά η άνοδος του ανθρώπου, επαφίεται στην θέλησή του, στον πόθο του για την Αλήθεια, για την Ζωή, για το Φως. Το σινικό τείχος και η πυραμίδα, (τα μόνα ‘’θαύματα’’ του κόσμου, που φαίνονται από την σελήνη) μοιάζουν ως σπερματοζωάριο και ωάριο, καθώς αυτή είναι η συμβολική αποτύπωση της κλίμακος. Διακρίνουμε το πρώην σώμα σε δουλεία (σαν μέσα σε μήτρα (υπό τα δεσμά του ομφάλιου λώρου)), τον πρώην δεσμευμένο άνθρωπο, κατά Πλάτωνα στο μύθο του σπηλαίου, να εξέρχεται από την Αίγυπτο, σαν σκιά, έρπουσα προς τα Ιεροσόλυμα.
Σχηματικά,
Προηγείται της εξόδου (νομικό Πάσχα) η κεφαλή (Μωϋσής) και έπεται το σώμα (των Ισραηλιτών). Ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ. Ο νους που βρίσκεται μέσα στην νοητή Αίγυπτο, στην σπηλιά (σαν τη μήτρα) μπορεί να φιλοσοφεί, αλλά δεν φαίνεται. Πρέπει να εξέλθει… Στην έρημο, δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους Ισραηλίτες και τους θανάτωναν. Ο Μωυσής κατ’ εντολήν του Θεού, στήνει σε ψηλό λόφο της περιοχής, πάνω στο ραβδί του, έναν χάλκινο όφι, ώστε με την θέα του, να λυτρώνεται από το δηλητήριο, όποιος δαγκωνόταν.
Ο χάλκινος όρθιος όφις, ο κρεμασθείς επί του ξύλου, ήταν η σκιώδης προτύπωση του κρεμασθέντος επί του ζωηφόρου Ξύλου, ορθίου ανδρός (σοφού) Ιησού Χριστού. Ερχόμενος ο δεύτερος εωσφόρος, ο Υιός του Θεού, λυτρώνει τον Προμηθέα Δεσμώτη, (κατά Αισχύλο) φωτίζει τον από το σπήλαιο εξελθόντα φιλόθεο και φιλόσοφο άνθρωπο, (κατά Πλάτωνα) κόβει τα δεσμά, τον ομφάλιο λώρο αναγεννώντας τον άνθρωπο στην διάσταση του Θεού, περνώντας την ζωή υπό τον θάνατο, στην Ζωή της αθανασίας.
Όταν τους μικρούς πελεκάνους, τους τσιμπήσει φίδι, τότε ο πατέρας πελεκάνος, από ευσπλαγχνία, αυτοτραυματίζεται, χύνει το αίμα του και τα μικρά του που κοινωνούν από αυτό το αίμα, σώζονται από τον θάνατο.
Βλέπουμε έξω από το προαύλιο της Ι.Μ. Φιλοθέου (στο Άγιο Όρος) τον φυσικό νόμο, με την παρακάτω επιγραφή: ‘’…ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…’’ και η ερώτηση είναι, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και Λόγος, ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή σαν Δημιουργός ετύπωσε τον πνευματικό νόμο στα φυσικά; Σίγουρα ο Δημιουργός έστησε πάνω στη φύση ‘’σημάδια’’, ώστε ο άνθρωπος που ιχνηλατεί το φως, τη ζωή και ποθεί τη νίκη κατά του δηλητηρίου και του θανάτου, να έρχεται εις κοινωνία του θείου Σώματος και Αίματός Του! Ναι! Όσο τα δημιουργήματα δηλητηριάζονται από το νοητό όφι, ΜΟΝΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, σώζει, ολοκληρώνει, ανασταίνει… Το σωτήρια επαναλαμβανόμενο Μυστήριο. 666 (κοσμοκράτορας)+6 (κοινωνία Χριστού) = 24 = 8+8+8.
Και, όπως το κύτταρο για να ζήσει μέσα στο σώμα, θέλει την φλέβα – αρτηρία – νεύρο, έτσι και για την διάστασή μας, εμείς ως κύτταρα για να ζήσουμε ζωήν αιώνιον αρκεί να ενωθούμε με την φλέβα (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ) – αρτηρία (ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ) – νεύρο (ΠΡΟΣΕΥΧΗ) με το Σώμα Χριστού, που νίκησε τον θάνατο (την Ορθόδοξη Εκκλησία). Ώστε ο προσεγγιζόμενος και βιούμενος Θεός από τον Ηράκλειτο: ‘’καθ’ ό,τι κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα’’, να μην μείνει αλήθεια στην ελληνική θεωρία, αλλά στον ορθόδοξο τρόπο ζωής, πράξη και όχι φαντασία.
Το Αναστάσιμο Σώμα, είναι παρόν. Προτυπώθηκε στο παρελθόν σαν σκιά, και ευελπιστεί κάθε άνθρωπος που επιθυμεί την ολοκλήρωσί του και την γνώσι της Αλήθειας, να συμμετέχει σε αυτήν την ανοδική πορεία. Ο Ήν, Ο Ών και Ο Ερχόμενος Λόγος, ο αείζωος και ζωοπάροχος στους μετέχοντες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με ατράνταχτη απόδειξη της Αλήθειας, με την ανάβλυση του Αγίου Φωτός, από τον Πανάγιο Τάφο, ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ.
Από τον Πανάγιο Τάφο, σαν πέτρα μέσα σε λίμνη, το θεϊκό, ανέσπερο Φως δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους, πιο έντονους στην αρχή, πιο άτονους και έμμεσους μακρύτερα. Στον πρώτο ομόκεντρο, παρατηρούμε και θαυμάζουμε την φλεγόμενη και μη καιγόμενη βάτο, στους πρόποδες του όρους Σινά. Θα μπορούσαμε άραγε να περάσουμε από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα, υπερσκελίζοντας το θεοβάδιστο όρος Σινά; Χωρίς γόνιμη μήτρα θα μπορούσαμε να περάσουμε από τον μικρο-μικρόκοσμο στον παρόντα κόσμο; Όσο ικανή και αναγκαία συνθήκη μετάβασης από το ένα επίπεδο στο άλλο, είναι η κλίμακα, έτσι, χωρίς την κλίμακα, δι ής κατέβη ο Θεός, Παναγία, χωρίς Αυτήν, δεν θα μπορέσουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα.
Γιαυτό Την χαιρετούμε: χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα… Γιαυτό Την παρακαλούμε να είναι σκέπη μας και ουράνια νεφέλη, γιαυτό Της προσφωνούμε το χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας το νου, ώστε να μην βατολογούμε α-νοήτως, αλλά ορθώς να εκτείνουμε τας χείρας προσευχόμενοι το Κύριε ως οίδας και ως θέλεις, φώτισόν μας το σκότος… συναρίθμησέ μας στην χορεία των αγαπημένων σου… πρεσβείαις πάντων των αγίων και εξαιρέτως της τεκούσης Σε, Αειπαρθένου και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου…
Αυτό είναι το ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΩΣ.
Πρόσκληση για βίωμα Αληθείας, Ζωής, Φωτός, Ανάστασης.
Έκκληση μετανοίας και αγιασμού.
* Οι εικόνες είναι από τοιχογραφίες της Μονής Βατοπαιδίου
----
αγ.Νεκτάριος Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδεία των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό
Ο σοφός Πλάτων *
«Ο παλιών νέος και νέος ο αρχαίος, ο πατήρ εν τω γόνω και ο γόνος εν τω πατρί.
Το εν διαιρείται εις τρία και τα τρία εις εν»
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φιλοσοφεί. Η φιλοσοφία είναι κινητήρια δύναμη σκέψεων και πράξεων και τελικά ισχύει στον καθένα η αμφίδρομη ταυτότητα, τρόπος ζωής = φιλοσοφία και η μία, ενδεικνύει και αποδεικνύει την άλλη. Εφόσον λοιπόν η φιλοσοφία είναι ‘’ωστική’’ δύναμη, κάπου στοχεύει, κάπου οδηγεί τον άνθρωπο και συμπαρασύρει και την φύση, μέσα στην οποία ζούμε. Φυσικά τα όρια των τάσεων, είναι η Ζωή και ο θάνατος.
Κάποιοι θα φαντάζονται την διάταξη, ως δύο αντιδιαμετρικά σημεία ενός κύκλου, ενώ στην πραγματικότητα, η Ζωή είναι το κέντρο και ο θάνατος η περιφέρεια. Σε κάθε σημείο του κύκλου, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, δύο κύριες δυνάμεις δρουν επί του ανθρώπου. Η φυγόκεντρος και η κεντρομόλος.
Αν οι άνθρωποι έχουν στόχο την Σοφία, την Ζωή, το κέντρο, το Φως, θα έμοιαζε η Σοφία με το κέντρο ενός κύκλου, όπου οι άνθρωποι, με σκέψεις και πράξεις, θα την πολιορκούσαν, έχοντες ως αφετηρία, διάφορα σημεία της περιφέρειας.
Φως, Ζωή, Σοφία, ποθητές έννοιες, που όλοι συμφωνούμε, πως χωρίς την αρετή, δεν επιτυγχάνονται. Αν η φιλοσοφία, δεν συνοδεύεται με την φιλοκαλία, τα πάντα μένουν σε απλό θεωρητικό επίπεδο. Η επίτευξη του στόχου, δηλαδή του Καλού και Αγαθού, πραγματώνεται, ιεραρχικά πρώτα με την φιλοκαλία και έπεται η φιλοσοφία, δηλαδή, όσο είμαστε εραστές του Καλού, όσο βιώνουμε την αγάπη, τόση σοφία κατέχουμε.
Επειδή στον κύκλο της ζωής, εμπεριέχονται τα πάντα, δεν υπάρχουν πολλά κέντρα, αλλά ένα. Όπως στο πλανητικό μας σύστημα, ένας ο ήλιος που μας φωτίζει, με πολλές ακτίνες. Ένας ο ήλιος, πολλοί οι αντικατοπτρισμοί του στον κόσμο, σε όσα επιδέχονται την αντανάκλασή του. (ειδικά όσα δεν σκεπάζονται από λάσπη, δηλαδή όλα τα πνεύματα. Έτσι όλοι οι δαίμονες, συμπεριφερόντουσαν σαν θεοί. Δαίμων = θεός). Ένας Θεός, πολλά είδωλά Του.
Έτσι, ο δρόμος μεταξύ των ειδώλων – προβολών (επί της περιφέρειας) μέχρι του ενός Αληθινού (κέντρου), είναι ο ίδιος δρόμος της Ζωής από την χαμηλότερή της εκδήλωση, (χρονικά περιορισμένη, σκιαζόμενη από τον θάνατο) μέχρι την ανώτερη (χρονικά απεριόριστη, αθάνατη).
O σοφός Απόλλων *"Εγώ καταγγέλω εν τρισίν ένα μόνον υψιμέδοντα θεόν, ου λόγος άφθιτος εν αδαεί κόρη έγκυος έσεται»
Μεταξύ των δύο ακραίων καταστάσεων, (θανάτου και αθανασίας) παρεμβάλλεται η αιωνιότητα, όπως μεταξύ του παραλόγου και του Υπερλόγου, παρεμβάλλεται το λογικό. Αφού είναι το μέσο, επιβάλλεται η χρησιμοποίηση του φυσικού, σαν σκάλα ανόδου μας από το παραφυσικό στην Υπερφύση. Αυτή η τριαδολογική σύνθεση των ακραίων, δια του μέσου έγινε νωρίς αντιληπτό από τους αρχαίους σοφούς μας. Εντοπίστηκε συγχρόνως και το τρισυπόστατο της Αληθούς Θεότητος, αλλά και η αναγκαιότητα της παρουσίας και των τριών προσώπων στον κόσμο, για την ολοκλήρωσή του. Όταν ολοκληρωμένος είναι ο σώος, η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνο με τον ορθό του προσανατολισμό στον Τριαδικό Θεό και την συμμετοχή σε εκείνο το Σώμα αγάπης, που από την παρουσία Του στον κόσμο, γίνεται η σκάλα, ο αναβαθμός της ζωής του ανθρώπου που υπόκειται σε φθορά, στο όριο της Ζωής, την ατελεύτητη και αθάνατη.
Η φιλοσοφία, που αλλιώς λέγεται και βατολογία, αν δεν μπολιαστεί με εκείνο το πυρ της Θεότητος που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό, σταματά να λέγεται φιλοσοφία, καταντώντας τους φιλοσοφούντες, αλλά χωρίς το πυρ της Θεότητος, ασόφους. Στο "Βατοπαίδι", φιλοσοφούμε, με κέντρο άξονα όχι ένα εγωκεντρικό κοσμικό σύστημα, ή άλλα φώτα, (έμμεσα εκ διαχύσεως, τεχνητά…) αλλά το αληθές, άμεσο, ευθές θεοκεντρικό. Η φλεγόμενη, αλλά μη καιγόμενη βάτος, είναι το μέσο. Είναι το πρόσωπο της απόλυτης αρετής, που ως κλίμαξ χρησιμοποιήθηκε για να κατέβει (ενσαρκωθεί ο Υιός του Θεού) και συγχρόνως, η μόνη γέφυρα που ανεβάζει τους εκ γης, προς ουρανόν.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε με λιτό, αλλά ουσιαστικό τρόπο τα προ Χριστού, τα προ Χριστού ελληνικά δεδομένα, που ενδεικνύουν (για όσους έχουν καλή διάθεση και αφετηρία τον ελληνισμό) και αποδεικνύουν (για όσους έχουν διαφορετική αφετηρία) ότι η ένωση του ελληνικού φωτός και του ορθοδόξου, γεννά το ελληνορθόδοξο μοναδικό φως στην οικουμένη. Της πίστης και της κατανόησης. Της πίστης ως κάθετη συνιστώσα και της κατανόησης, ως οριζόντια, που συνθέτουν τον ισοσκελή σταυρό, το σύμβολο της αρμονίας.
Ο σοφός Θούλης *
«Ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ, άσαρκος σαρκικός γέγονε, θεός υπάρχων»
Η αρμονία, συμβολιζόταν με τον αριθμό 9, η δε τελεία, τρισυπόστατος αρμονία, με το 999. Με την σχέση γραμμάτων – αριθμών, α=1, β=2, γ=3,… ι=10, κ=20,… ρ=100, …αν αριθμηθεί το, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999. Εφόσον αυτό είναι το άνω όριο, το κάτω, ο αντίποδας, σχηματικά, είναι το 666.
Αν Ο Θεός παρέμενε απόμακρος, εκεί επάνω, ως 999 και δεν ερχόταν στο κράτος του κοσμοκράτορα (666) η μετάβαση από την παρούσα ζωή (την σκιασμένη υπό τον θάνατο), στην άλλη, την ατελεύτητη, η σωτηρία (ολοκλήρωσις) του ανθρώπου, η ελευθερία, θα ήταν ουτοπία. Γι αυτό και ο Αισχύλος στην τραγωδία του Προμηθέας Δεσμώτης, αναφέρει σχετικά: ο λυτρωτής του Προμηθέα θα είναι Υιός Θεού και Υιός Παρθένου, ο οποίος μάλιστα «παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους» (στίχ. 908 εξ., 920 εξ.). Επισημαίνεται ακόμη σε αποκαλυπτική συζήτηση στην τραγωδία ότι ο Μεσσίας θα έλθει μετά από 13 γενεές. Αν θεωρήσουμε πώς η τραγωδία διδάχθηκε περίπου το 430 π.Χ., και ότι μια γενιά υπολογίζεται περίπου σε 30-35 χρόνια, τότε ή προφητεία εκπληρώνεται πράγματι στα χρόνια του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Στην ίδια πάντα τραγωδία, ο Ερμής προλέγει στον Προμηθέα ότι δεν θα πάρουν τέλος τα βάσανα του, παρά μόνο όταν φανεί κάποιος θεός ο οποίος με τη θέληση του θα κατέβει στα σκοτεινά βάθη του Άδη για να γίνει ιλαστήριο θύμα και να λυτρώσει τον άνθρωπο (στίχ. 1026 κ.ε.).
Η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προεφήτευσε:
Η σοφή Σίβυλλα *«Ήξει ουρανόθεν βασιλεύς αιώνων, μέλλων κρίναι πάσαν σάρκα, και κόσμο άπαντα»
«Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888» (προέβλεψε δηλαδή το όνομα ΙΗΣΟΥΣ). ΙΗΣΟΥΣ = 888. (Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, στο σύνολό τους = 888).
Έχει ιδιαίτερη και αλληγορική σημασία ο μύθος του σπηλαίου, όπου οι άνθρωποι, στην αρχή είναι δέσμιοι μέσα σε ένα σπήλαιο και προσανατολισμένοι στους τοίχους, βλέποντας τις σκιές των αντικειμένων. Σκοπός του φιλοσόφου είναι η λύτρωση από τα δεσμά και η κίνηση προς την είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το Φως.
Ας κινηθούμε να ιχνηλατήσουμε, το φως και τη ζωή.
Πρώτα το φως. Έχουμε τον Προμηθέα Δεσμώτη στον Καύκασο. Τα κινέζικα γράφονται από πάνω προς τα κάτω. Τα αραβικά από δεξιά προς τα αριστερά… και φτάνουμε στην Αίγυπτο, όπου τα ιερογλυφικά γράφονται από όλες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι ταμείο γνώσεων και προσφέρεται ως στόχος των φιλοσοφούντων. Εκεί είναι κατασκευασμένη η πυραμίδα, η οποία στην ταυτότητά της, μας δίδει την έννοια: πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Το ύψος της, πολλαπλασιαζόμενο επί 1000, δίνει την απόσταση γης – ηλίου. Όλη η φιλοσοφική παιδεία συμπυκνώνεται στην προσπάθεια να ανέλθουμε την κλίμακα που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό. Η κλίμακα, έχει σα σκοπό, να ανεβάσει την ζωή μας στην Ζωή του Θεού και σε αυτήν να συμμετέχουμε, όχι περιστασιακά, ως εκλάμψεις, αλλά μόνιμα. Σκοπός του ανθρώπου, είναι από το φως που φωτίζεται εδώ, μέσα στο σπήλαιο (βλέποντας σκιές) δηλαδή από τον φωτισμό από αντικατοπτρισμό (εξ ειδώλων) να μεταβεί στον ευθύ φωτισμό, των αιτιών. Όταν έλθει το ανώτερο φως, κατά την ετοιμότητα του ανθρώπου, ενώ δεν καταργείται αυτό καθεαυτό το κατώτερο, αδυνατεί να συγκριθεί το δεύτερο με το πρώτο, σε λαμπρότητα και αξία, όπως όταν έλθει το φως του ήλιου την ημέρα, ενώ δεν καταργούνται τα άστρα που φώτιζαν τη νύχτα, αδυνατούν τα ‘’φώτα’’ να συγκριθούν.
Γι αυτό και όχι συμπτωματικά, ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας (σε 26ο 33’), όταν αποτυπωθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, για να οδηγήσει τον πραγματικά φιλόθεο νου, στο σπήλαιο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, όπου η είσοδος από την οποία εισέρχεται το ΦΩΣ. Ο ΑΔΥΤΟΣ ΑΣΤΗΡ, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ο τέλειος στο πνεύμα (1000) σε αντιπαράθεση, ή καλύτερα σε συμπλήρωση του πρώτου εωσφόρου, του γιου του Αστερίωνα και της Εκάτης. (Οι λέξεις έχουν βαθύτερο νόημα…, οδηγώντας τους έχοντες καλή διάθεση σε ψυχωφελείς συνειρμούς).
Ο σοφός Αριστοτέλης *«ακάματος φύσει Θεού γέννησις εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος»
Αν ακολουθήσουμε τη νοητή γραμμή, που συνδέει τον Προμηθέα και το φως που έφερε στον κόσμο (ως εωσφόρος) με την προτεινόμενη κλίμακα προς άνοδο, βλέπουμε την έρπουσα κίνησή του. Είναι ο όφις ο έρπων. Έρχεται ο σοφός (άνδρας) όρθιος και λυτρώνει τον άνθρωπο. Τον ανορθώνει, τον ανασταίνει. Τον ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ζωής, όπου ουκ εστίν πόνος ή θλίψη (θάνατος), αλλά ζωή ατελεύτητος.
Πριν όμως έλθει, άφησε προς ιχνηλασία μας, σημάδια. Σκιές. Σαν επουράνιος Βασιλεύς, προηγήθηκαν οι αγγελιαφόροι Του. Άγγελος σημαίνει και σημάδι.
Και αφού ακολουθήσαμε το νοητό φως (θεωρία) ας κινηθούμε ιχνηλατώντας τη ζωή, την πράξη.
Η ζωή άρχεται από τον μικρο-μικρόκοσμο, ως σπερματοζωάριο. Μπορεί να ανέβει στην επόμενη διάσταση ζωής, ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. Την ευστοχία στο ωάριο, την κυοφορία στην μήτρα, την ζωή του επί ικανού χρόνου ως εμβρύου και την τελική του γέννησι ως ανθρώπου, στην διάσταση του μικρόκοσμου, που πάλι όμως και αυτή σκιάζεται από τον θάνατο.
Γι αυτό και η ευστοχία σε ανάλογη ζωντανή μήτρα, είναι η ΜΟΝΗ ΙΚΑΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για την κυοφορία, την εμβρυακή ζωή για ικανό χρόνο (ωρίμανσης) με τελική την γέννησι του ανθρώπου στο επίπεδο του ποθητού θείου.
Μπορεί πολύς λόγος να γίνεται για ελευθερία, αλλά όσο κυοφορούμαστε μέσα σε αυτήν την ζωντανή μήτρα, (και δεν εννοώ απλά την παρουσία μας στον κόσμο) μπορεί τα δεσμά να μην φαίνονται, ούτε ο ομφάλιος λώρος, οπότε η αίσθηση της ελευθερίας, είναι φαινόμενο και για τους πνευματικά διακριτικούς, υπό κρίση, ειδικά αν σκεφτούμε το 9μηνο κυοφορίας του εμβρύου. Πόσο άραγε χρόνο χρειαζόμαστε να ωριμάσουμε ώστε αποδεσμευόμενοι από τον ‘’αόρατο’’ ομφάλιο λώρο να μην αισθανόμαστε δούλοι εντός του σπηλαίου; Επιπλέον, τι να σκεφτούμε για όποιους την αμφισβητούν, (υποσχόμενοι ελευθερία, ειρήνη… χωρίς όμως δυστυχώς, βάσιμη ελπίδα);
Βλέπουμε από λίγο πιο ψηλά τη γη. Όσο απομακρυνόμαστε, πριν γίνει κουκίδα αμελητέα, έχει να αποδώσει ένα μήνυμα. Όλη η γη είναι σαν φύση, ένας όροφος ζωής, που προσφέρει μια σκαλωσιά, αλλά η άνοδος του ανθρώπου, επαφίεται στην θέλησή του, στον πόθο του για την Αλήθεια, για την Ζωή, για το Φως. Το σινικό τείχος και η πυραμίδα, (τα μόνα ‘’θαύματα’’ του κόσμου, που φαίνονται από την σελήνη) μοιάζουν ως σπερματοζωάριο και ωάριο, καθώς αυτή είναι η συμβολική αποτύπωση της κλίμακος. Διακρίνουμε το πρώην σώμα σε δουλεία (σαν μέσα σε μήτρα (υπό τα δεσμά του ομφάλιου λώρου)), τον πρώην δεσμευμένο άνθρωπο, κατά Πλάτωνα στο μύθο του σπηλαίου, να εξέρχεται από την Αίγυπτο, σαν σκιά, έρπουσα προς τα Ιεροσόλυμα.
Σχηματικά,
Προηγείται της εξόδου (νομικό Πάσχα) η κεφαλή (Μωϋσής) και έπεται το σώμα (των Ισραηλιτών). Ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ. Ο νους που βρίσκεται μέσα στην νοητή Αίγυπτο, στην σπηλιά (σαν τη μήτρα) μπορεί να φιλοσοφεί, αλλά δεν φαίνεται. Πρέπει να εξέλθει… Στην έρημο, δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους Ισραηλίτες και τους θανάτωναν. Ο Μωυσής κατ’ εντολήν του Θεού, στήνει σε ψηλό λόφο της περιοχής, πάνω στο ραβδί του, έναν χάλκινο όφι, ώστε με την θέα του, να λυτρώνεται από το δηλητήριο, όποιος δαγκωνόταν.
Ο χάλκινος όρθιος όφις, ο κρεμασθείς επί του ξύλου, ήταν η σκιώδης προτύπωση του κρεμασθέντος επί του ζωηφόρου Ξύλου, ορθίου ανδρός (σοφού) Ιησού Χριστού. Ερχόμενος ο δεύτερος εωσφόρος, ο Υιός του Θεού, λυτρώνει τον Προμηθέα Δεσμώτη, (κατά Αισχύλο) φωτίζει τον από το σπήλαιο εξελθόντα φιλόθεο και φιλόσοφο άνθρωπο, (κατά Πλάτωνα) κόβει τα δεσμά, τον ομφάλιο λώρο αναγεννώντας τον άνθρωπο στην διάσταση του Θεού, περνώντας την ζωή υπό τον θάνατο, στην Ζωή της αθανασίας.
Όταν τους μικρούς πελεκάνους, τους τσιμπήσει φίδι, τότε ο πατέρας πελεκάνος, από ευσπλαγχνία, αυτοτραυματίζεται, χύνει το αίμα του και τα μικρά του που κοινωνούν από αυτό το αίμα, σώζονται από τον θάνατο.
Βλέπουμε έξω από το προαύλιο της Ι.Μ. Φιλοθέου (στο Άγιο Όρος) τον φυσικό νόμο, με την παρακάτω επιγραφή: ‘’…ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…’’ και η ερώτηση είναι, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και Λόγος, ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή σαν Δημιουργός ετύπωσε τον πνευματικό νόμο στα φυσικά; Σίγουρα ο Δημιουργός έστησε πάνω στη φύση ‘’σημάδια’’, ώστε ο άνθρωπος που ιχνηλατεί το φως, τη ζωή και ποθεί τη νίκη κατά του δηλητηρίου και του θανάτου, να έρχεται εις κοινωνία του θείου Σώματος και Αίματός Του! Ναι! Όσο τα δημιουργήματα δηλητηριάζονται από το νοητό όφι, ΜΟΝΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, σώζει, ολοκληρώνει, ανασταίνει… Το σωτήρια επαναλαμβανόμενο Μυστήριο. 666 (κοσμοκράτορας)+6 (κοινωνία Χριστού) = 24 = 8+8+8.
Και, όπως το κύτταρο για να ζήσει μέσα στο σώμα, θέλει την φλέβα – αρτηρία – νεύρο, έτσι και για την διάστασή μας, εμείς ως κύτταρα για να ζήσουμε ζωήν αιώνιον αρκεί να ενωθούμε με την φλέβα (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ) – αρτηρία (ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ) – νεύρο (ΠΡΟΣΕΥΧΗ) με το Σώμα Χριστού, που νίκησε τον θάνατο (την Ορθόδοξη Εκκλησία). Ώστε ο προσεγγιζόμενος και βιούμενος Θεός από τον Ηράκλειτο: ‘’καθ’ ό,τι κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα’’, να μην μείνει αλήθεια στην ελληνική θεωρία, αλλά στον ορθόδοξο τρόπο ζωής, πράξη και όχι φαντασία.
Το Αναστάσιμο Σώμα, είναι παρόν. Προτυπώθηκε στο παρελθόν σαν σκιά, και ευελπιστεί κάθε άνθρωπος που επιθυμεί την ολοκλήρωσί του και την γνώσι της Αλήθειας, να συμμετέχει σε αυτήν την ανοδική πορεία. Ο Ήν, Ο Ών και Ο Ερχόμενος Λόγος, ο αείζωος και ζωοπάροχος στους μετέχοντες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με ατράνταχτη απόδειξη της Αλήθειας, με την ανάβλυση του Αγίου Φωτός, από τον Πανάγιο Τάφο, ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ.
Από τον Πανάγιο Τάφο, σαν πέτρα μέσα σε λίμνη, το θεϊκό, ανέσπερο Φως δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους, πιο έντονους στην αρχή, πιο άτονους και έμμεσους μακρύτερα. Στον πρώτο ομόκεντρο, παρατηρούμε και θαυμάζουμε την φλεγόμενη και μη καιγόμενη βάτο, στους πρόποδες του όρους Σινά. Θα μπορούσαμε άραγε να περάσουμε από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα, υπερσκελίζοντας το θεοβάδιστο όρος Σινά; Χωρίς γόνιμη μήτρα θα μπορούσαμε να περάσουμε από τον μικρο-μικρόκοσμο στον παρόντα κόσμο; Όσο ικανή και αναγκαία συνθήκη μετάβασης από το ένα επίπεδο στο άλλο, είναι η κλίμακα, έτσι, χωρίς την κλίμακα, δι ής κατέβη ο Θεός, Παναγία, χωρίς Αυτήν, δεν θα μπορέσουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα.
Γιαυτό Την χαιρετούμε: χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα… Γιαυτό Την παρακαλούμε να είναι σκέπη μας και ουράνια νεφέλη, γιαυτό Της προσφωνούμε το χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας το νου, ώστε να μην βατολογούμε α-νοήτως, αλλά ορθώς να εκτείνουμε τας χείρας προσευχόμενοι το Κύριε ως οίδας και ως θέλεις, φώτισόν μας το σκότος… συναρίθμησέ μας στην χορεία των αγαπημένων σου… πρεσβείαις πάντων των αγίων και εξαιρέτως της τεκούσης Σε, Αειπαρθένου και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου…
Αυτό είναι το ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΩΣ. Πρόσκληση για βίωμα Αληθείας, Ζωής, Φωτός, Ανάστασης.
Έκκληση μετανοίας και αγιασμού.
* Οι εικόνες είναι από τοιχογραφίες της Μονής Βατοπαιδίου
----
αγ.Νεκτάριος Περί της Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδεία των Ελλήνων προς τον Χριστιανισμό
Περί μακεδονίας, μεγαλέξανδρου, το διαχρονικό τους φυσικό έργο και πρόταση πνευματική… (οδοδείκτης εν σοφία ομόρροπη νόμου)
ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά…
Απόλλων, Αφροδίτη, Αχιλλέας, φώτα και ΦΩΣ
Περί Φωτός και φώτων
ΦΩΣ - ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ....
σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...
ελληνορθόδοξη οπτική στο άρθρο : Ο Ναός που περιστρέφεται και ο Ναός που δονείται...
Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία)
Απόλλων, Αφροδίτη, Αχιλλέας, φώτα και ΦΩΣ
Περί Φωτός και φώτων
ΦΩΣ - ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ....
σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...
ελληνορθόδοξη οπτική στο άρθρο : Ο Ναός που περιστρέφεται και ο Ναός που δονείται...
Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου