Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία).

διορθωθέν κατάτι...

Όλοι ή πολλοί μιλάνε για αγάπες και αλήθειες… Εν μέσω αυτών διακριτικά κεκαλυμμένη άλλοτε, αποκεκαλυμμένη ή προς ανακάλυψη από τους φιλάγαθους και φιλαλήθεις ανθρώπους σε κάθε εποχή, υπάρχει Η Αγάπη και Η Αλήθεια (με κεφαλαία). Εν μέσω υποκειμενικών τα αντικειμενικά.

Όπως κάθε θησαυρός προσπερνιέται ή ποθείται ανάλογα με τον προσεγγίζοντα και γνώστη της αξίας, έτσι και η αναγνώριση και η κίνηση προς κατάκτηση Της Αγάπης και Της Αλήθειας, απαιτεί παιδειά ψυχών και σωμάτων.

Από την πηγή μέχρι το τέρμα, η Οδός και οι προηγούμενοι Αυτής οδοδείκτες (και

 ίχνη) προσφέρονται στο παρόν για την διάκρισή μας.     

Η Αλήθεια, η ουκ εκ του κόσμου τούτου, αν δεν εισχωρήσει μέσα στον κόσμο, πως θα γνωριστεί;

'Έπεσε'' (λοιπόν) σαν πέτρα μέσα στον χωροχρόνο, σαν σε λίμνη και ''τάραξε'' τα λιμνάζοντα ύδατα. Εχωρήθη και ενχρονίσθη (ο Αναπεσών) Ο Υιός του Θεού και σαν Πέτρα/Χριστός, δημιούργησε ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όρια της χωροχρονικής δημιουργίας πληρώνοντας αυτήν και μη καταργώντας την... θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί η πολύμορφη εικόνα (που ακολουθεί) ως πρόσωπα οδοδείκτες - λόγοι - (και αναλογίες) στον σπερματικό Λόγο (ΠΔ) και στην μερική αλήθεια (έθνη), της Οδού προς Το Πρόσωπο του Θεού και Ζωοδότη Λόγου. Εν μέσω αταξίας και χάους, η τάξις και το φάος/ΦΩΣ. Όχι απρόσωπα και ως ιδεολόγημα, αλλά ως βιούμενο Πρόσωπο με την ταυτότητα της Αγάπης και της Αληθείας. Απάντηση στο πηγαίο ερώτημα όχι ΤΙ, αλλά ΤΙΣ.  

Η προπαιδεία και παιδεία, χρησιμοποιεί παραβολές, μύθους παιδαγωγικούς, εικόνες και ορισμούς, στο σύνολό της καλύπτοντας όλες τις πτυχές της αναζήτησης.

Από την προπαιδεία (και προ Χριστού) Νόμου, Γραπτού και Φυσικού θα αναφερθώ στους ‘’ημιθέους’’ (της ελληνικής παιδείας) Οδυσσέα, Αχιλλέα, Ηρακλή και Θησέα τους προφήτες Μωϋσή, Ιωσήφ του παγκάλου, πατριάρχη Ιακώβ και του διδύμου του Ησαύ, ως λόγους οδοδείκτες.

Θάλεγε κάποιος, μα αφού ξέρουμε Τον Δρόμο χρειάζονται οδοδείκτες; Ταμπέλες; Σημεία; Αυτός που έτσι δογματίζει του εύχομαι ποτέ μην χαθεί. Αλλά παρά την θεωρία του, Ο Κύριος θα διανοίγει οδούς, θα αναφέρει αν μη σημεία και τέρατα ίδετε, ου μη πιστεύσητε (Ιωαν.δ’48) αλλά και ιδού εγώ αποστέλλω άγγελον προ προσώπου σου, ίνα ετοιμάση την οδόν σου…

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ να αντιλαμβανόμαστε τα δικά Του και να τα διακρίνουμε από άλλα πλάνης. Δι ευχών του προφ.Μωυσή και προφ.Ηλία παραστάτες της Θείας Μεταμορφώσεως να μας διερμηνεύονται οι πνευματικοί λόγοι των Γραφών και της Φύσης.       

Κι όλη αυτή η οδοιπορία οδηγεί μέσα. Εντός ημών, όπου και η Βασιλεία.

Στο (πνευματικό) κέντρο της ζωής μας στην καρδιά σε παραλλήλιση του άλλου ‘’κέντρου’’ στον χρόνο, που διαχωρίστηκε σε προ και χωρίς Χριστό και μετά και με Χριστό. Η σκυταλοδρομία ΙΣΡΑ(ΗΛ)+(ΕΛ)ΛΑΔΑ ως περί την Ουσία δίνει την θύραθεν (νόμου και σοφίας) παιδεία. Παιδεία που στόχο έχει το Σταυρωμένο στο Κέντρο, Θείο Πρόσωπο, τον Ζωοδότη και τροφοδότη του κόσμου (Αγάπης, Σοφίας και Δύναμης) Ιησού Χριστό, που η ακολούθησή Του, μας οδηγεί από τη γη στον ουρανό και στον Τριαδικό Θεό. Από την εξωστρέφεια στη νήψη και έσω.

Αυτά τα τέσσερα (εξ Ελλάδος) μυθολογικά πρόσωπα, ηθοπλαστικοί προπαιδευτές στον ελληνικό χώρο και φιλοσοφία, επιλέγουν τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της αρετής, προσφοράς και θυσίας για το κοινωνικό καλό, από τον εύκολο και κατηφορικό δρόμο της κακίας. Έτσι γνωρίζουμε πως επέλεξε άμεσα ο Ηρακλής σε όλο τον Ελλαδικό χώρο αλλά και έμμεσα ο Θησέας δρώντας στην Κρήτη (κοιλία του σώματος της Ελλάδος, λαβύρινθο), ο Αχιλλέας στην Τροία (ΙΩΝΙΑ) και ο Οδυσσέας με την επιστροφή του στην ΙΘΑΚΗ και ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ (ΙΟΝΙΟ).

Θα μπορούσε να σχηματιστεί ως κύκλος με πυρήνα την ουσία και τον δρόμο που ενώνει την περιφέρεια και εξοστρακισμό με την πρώτη Ουσία.

Εκ της Αγάπης (Θεός Πατήρ) εξήλθε η Αλήθεια (Υιός). Εν Αγίω Πνεύματι και δι Αληθείας επιστρέφουμε στην Αγάπη. Έτσι, χωρίς Αλήθεια η όποια βιούμενη αγάπη είναι κενό γράμμα.

Η αγωνιστικότητα του ανθρώπου εξελίσσεται από άστοχη σε ευστοχότερη και έχει απόλυτη σχέση με την εμπειρία. Δυστυχώς, ο τρόπος που αντιμετωπίζει στην αρχή το κακό, δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει ο Ηρακλής με την Λερναία Ύδρα. Όσο αυτός έκοβε με το σπαθί του ένα κεφάλι, από την ίδια θέση, βγαίνανε δύο, ορίζοντας τον διαχρονικό πνευματικό νόμο, πως το κακό, καταπολεμούμενο δια του κακού, πολλαπλασιάζεται και μόνο αν αντιπαρατεθεί φωτιά, (το πυρ της αγάπης και της γνώσεως) λύνεται το πρόβλημα του κακού.

Έτσι έλυσε το πρόβλημα ο Ηρακλής στην Ελλάδα και έτσι λύνεται από Τον ίδιο Τον Κύριο στο Νόμο, δια του, αν σε ραπίσει τις από τη μία παρειά στρέψε και την άλλη, σε συνέχεια του εκδικητικού οφθαλμόν έναντι οφθαλμού… που πολλαπλασίαζε (αλλά και διαχρονικά κάνει) το κακό.

Φτάνοντας ο Ηρακλής στο όριο της αγωνιστικότητας που τους άθλους του, τους έβαζε κατά τάξη ο Ευρυσθέας (ή Ευρυσθένης = Μεγαλοδύναμος) και που όλοι, και οι 12 δλδ, δεν είναι τυχαίοι και ανούσιοι… αλλά κατά τάξη, η ερωμένη του, θέλοντας να τον κρατήσει κοντά της, του δίνει να φορέσει πουκάμισο, που τελικά, από την επιθυμία ‘’εξόδου από τον κόσμο’’ αφήνει τις σάρκες του πίσω… πεθαίνοντας.

Αυτή, η μέχρι τότε, λίαν καλή πορεία του ανθρώπου της αρετής και της υπηρεσίας για το γενικό καλό, δεν τελεσφορείται. ΔΕΝ φτάνει στο ποθούμενο τέρμα στη ζωή. Μπορεί να πέρασε (ο Ηρακλής) στην αιωνιότητα, και να εξήλθε από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο, αλλά ΔΕΝ εισήλθε στην αθανασία.

Στο Νόμο, ο Ιωσήφ ο πάγκαλος, σεβόμενος τον Θεό, δεν συγκοινωνεί με την επιθυμία της συζύγου του Πετεφρή, ώστε να συνευρεθεί μαζί της...

…Ήτο δε ο Ιωσήφ ευειδής και ώραίος την όψιν. Και μετά τα πράγματα ταύτα, η γυνή του κυρίου αυτού έρριψε τους οφθαλμούς αυτής επί τον Ιωσήφ• και είπε, Κοιμήθητι μετ' εμού. Αλλ' εκείνος δεν ήθελε, και είπε προς την γυναίκα του κυρίου αυτού, … … ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι η γυνή αυτού• και πως να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού; Αν και ελάλει προς τον Ιωσήφ καθ' εκάστην ημέραν, ούτος όμως δεν υπήκουσεν εις αυτήν να κοιμηθή μετ' αυτής, διά να συνευρεθή μετ' αυτής. Και ημέραν τινά εισήλθεν ο Ιωσήφ εις την οικίαν διά να κάμη τα έργα αυτού, και ουδείς εκ των ανθρώπων του οίκου ήτο εκεί εν τω οίκω. Και εκείνη ήρπασεν αυτόν από του ιματίου αυτού, λέγουσα, Κοιμήθητι μετ' εμού• αλλ' εκείνος αφήσας το ιμάτιον αυτού εις τας χείρας αυτής, έφυγε, και εξήλθεν έξω. (Γεν.λθ’6…).

Έτσι, πάλι έχουμε έξοδο, αλλά αυτήν την φορά, δεν συνοδεύεται από θάνατο και θεωρία ‘’αστέρων’’ στον ουρανό, όπου ο στόχος και μυστική έλξη ψυχής (για τους εξωστρεφείς). Κάθεται ο Ιωσήφ στη φυλακή και ο Θεός, του δωρίζει μέρος της θείας θεωρίας. Εξηγεί το όνειρο με τις επτά ισχνές και επτά παχηές αγελάδες (που αδυνατούν οι σοφοί της γης, οι βασιζόμενοι στο αστρικό φως και όφι… ανκχ) και κάνει ορθολογική διαχείρηση των πόρων της Αιγύπτου.

Κι ενώ η ‘’έξοδος’’ στην χωρίς τον Γραπτό Νόμο, Ελλάδα αλλά με ΦΥΣΙΚΟ ΝΟΜΟ και σοφία, με τον Ηρακλή, συνοδεύεται με θάνατο και αστρική θεωρία, στο Νόμο, με τον Ιωσήφ* η έξοδος συνοδεύεται με φυλακή (όχι θάνατο) και θεία θεωρία (ευθύ φωτισμό, αντί για αστρική, αχνή εκ δυτών αστέρων και όχι ολόλαμπρη εκ Του Αδύτου Αστέρος Χριστού).

Αν αυτά συμβαίνουν διαχρονικά στους χώρους της ανομίας και του νόμου, στην Χάρι (στον πυρήνα), Ο Κύριος χαρίζει τη θεία θεωρία στους προκρίτους μαθητές, στο όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώνεται ενώπιον των μαθητών. Στην κυριολεξία όμως, ΔΕΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ, άσχετα αν έτσι συνηθίσαμε να το λέμε. Ανοίγονται τα μάτια των μαθητών (Πέτρου, Ιωάννου και Ιακώβου) για να δουν την κρυμμένη Ουσία, πίσω από τα σχήματα. …έδειξας τοις μαθηταίς, την δόξαν Σου καθώς ηδύναντο.

Ο Κύριος επιλέγει αυτούς τους συγκεκριμένους μαθητές, για να δείξει ότι οι κινούμενοι από σταθερότητα στην εκτέλεση των εντολών (στο ίχνος του Αποστόλου Πέτρου) από φυσική και πνευματική αγνότητα (στο ίχνος του Αποστόλου Ιωάννου, του κατ’ εξοχήν αγνού και παρθένου και αγαπημένου μαθητή) και του ομολογούντος ότι δεν θα αποφύγει να πίει το ποτήριο του μαρτυρίου για την αγάπη του Χριστού, όλων των μαρτύρων (στο ίχνος του Ιακώβου), ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ, η επαφή του κτιστού με το Άκτιστο, διανοίγοντας τους οφθαλμούς, να δουν να λάμπει το Πρόσωπο Του Θεού και Λόγου, ως τον ήλιον και τα ιμάτια του, ο χιτώνας, να γίνονται λευκά, ως χιών.

Χιτώνα – ιμάτια με σάρκα αφήνει ο Ηρακλής, φεύγοντας πνευματικά. Χιτώνα – ιμάτια αφήνει ο Ιωσήφ, σταυρώνοντας τα πάθη του, φεύγοντας γυμνός από την αιγυπτία ερωμένη, αλλά σώζοντας την ψυχή του. Χιτώνα και ιμάτια Ο Κύριος λαμπρύνει στο όρος Θαβώρ, με ισοδύναμους και ισάξιους παραστάτες τον προφ. Μωυσή (Γραπτό Νόμο) και προφ. Ηλία (την πνευματική γνώση των λόγων της Φύσης), όπως αναλύει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.

Εκτιμώ να καταγράφηκε ευκρινώς εκείνη η διαδρομή από την περιφέρεια και αταξία έως το Κέντρο διττά. ΚΑΙ εν Νόμω ΚΑΙ εν σοφία, άρα πραγματικά κι όχι μόνο κατ’ευφημισμόν, ελληνορθοδόξως. Το ίδιο σκεπτικό (καταγραφής Δρόμου) θα ακολουθήσει και για τους άλλους ‘’ημιθέους’’ και προφήτες.

Ο Οδυσσέας, με τις δικές του δυνάμεις και τη βοήθεια της σοφίας (θεάς Αθηνάς) σώζεται εκ των υδάτων. Ο Μωυσής, που το όνομά του σημαίνει σωσμένος εκ των υδάτων, δεν ενεργεί με τις δικές του δυνάμεις, αλλά επεμβαίνει σωτήρια η δύναμη του Θεού. Αυτά, ως προτυπώματα της σωτηρίας εκ των υδάτων, στον χώρο της α-νομίας (γραπτής) και του νόμου (φυσικού και γραπτού). Στην Χάρι, στην Καινή Διαθήκη, Ο Κύριος βαπτίζεται στον Ιορδάνη ποταμό, ώστε να εισάγει τον κόσμο που Τον ακολουθεί, (όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε…) στο πέρασμα της νοητής ερυθράς θάλασσας. Ο Μωυσής, δια της θαυματουργής ράβδου, περνά το ισραηλιτικό γένος, ώστε διαχρονικά να ισχύει… οι άοπλοι, αλλά με τον τύπο του σταυρού ιουδαίοι (όπου Ιούδα σημαίνει εξομολόγηση) νικούν δια της μετανοίας τους κυνηγούντες πανόπλους αιγυπτίους, που θέλουν να τους κρατήσουν δεσμευμένους και υπόδουλους.

Ο Αχιλλέας από την άλλη, ο εμβαπτισθείς στον ποταμό της ζωής, από τη θεά της δικαιοσύνης Θέτιδα, έχει τρωτή φτέρνα. Η εύστοχη βολή του Πάρι… με βοηθό την Αφροδίτη (εωσφόρο, αποσπερίτη, αυγερινό) τον θανατώνουν. Στο νόμο και Παλαιά Διαθήκη, ο Ιακώβ που γεννιέται δεύτερος, εξέρχεται εκ της μήτρας μετά τον κοσμικά πρωτότοκο Ησαύ, με επειλλημένη την χείραν, επί την πτέρναν του Ησαύ. Έτσι, ο Ιακώβ, ο πρώτος συλληφθείς, αλλά δεύτερος στον κόσμο γεννηθείς, ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ. Είναι η χάρις του Αγίου Πνεύματος που καλύπτει και δεν καταργεί το νόμο (φυσικό – Ελλάδα και γραπτό – Ισραήλ). Καλύπτει το κενό Ο Κύριος με τα 12 φυσικοπνευματικά τέκνα (χαρίσματα, προτυπωμένα στην Π. Διαθήκη ως τέκνα του Ιακώβ εκ της Λείας – πράξη και Ραχήλ – θεωρίας), όπως μας εξηγεί ο άγιος Θεόδωρος Συκεώτης.

Μετά όμως από τα πρόσωπα αυτά, τις ενδεικτικές μονάδες, Ο Κύριος μεταδίδει αυτήν την χάρι, κάνοντας μετόχους στη Ζωή ως ατρώτους, με το θείο βάπτισμα… όλους όσους εις Χριστόν βαπτίζονται (νόμιμα εξ όσων ιερέων έχουν αποστολική διαδοχή), οπότε, και Χριστόν ενδύονται…. Ώστε, το σημείον επαφής… η πτέρνα, να μην είναι πλέον σημείον εισόδου του θανάτου στον κόσμο, αλλά σημείον εξόδου στη Ζωή και νίκης κατά του θανάτου.

…για την πτέρνα… λίγα ακόμη… (Γεν. γ14…) Και είπε Κύριος ο Θεός προς τον όφιν, επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού• επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου• και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής• αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.

Ο επικατάρατος έρπων όφις… είναι η αρά. και η …έχθρα θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός… είναι η διάσταση μεταξύ του παλαιού και πεπτωκότος κόσμου με την ευλογημένη και γόνιμη μήτρα (Ορθόδοξος Εκκλησία στον τύπο της γυναικός Παναγίας) που κυοφορεί το σπέρμα που αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.

Και ο γεννηθείς εκ της Παναχράντου Θεοτόκου ασπόρως, εκ Πνεύματος Αγίου (και Μαρίας της Παρθένου) Ιησούς Χριστός, συντρίβει την κεφαλή του όφεως υπό την πτέρνα. Αυτή η συντριβή… έχει συνέχεια δια της πίστεως! Συνέχεια χαράς από αρά… λόγω της ζωντανής παρουσίας του συνοδοιπορούντος Χριστού στους αναγεννημένους εκ της Ζωντανής μήτρας, του Αναστημένου Σώματος του Ιησού Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία…, (στον τύπο της Παναγίας) ώστε να ισχύει το θανάτω θάνατον πατήσας. Φυσικά, για όσους οικειοθελώς, συνθάπτονται και συσταυρώνονται, με απώτερο σκοπό να συναναστηθούν. Κι αυτή η μετοχή είναι ανάλογη και διδακτική όπως συμβαίνει και στην μικρή βιολογική μας ζωή. Τα κύτταρα - μέλη και το Όλον, ενώνονται με τους ζωηφόρους αγωγούς, φλέβας – αρτηρίας – νεύρου, σε αντιστοιχία των αληθών φυσικοπνευματικών αγωγών ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ – ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

…Κι όλα αυτά; για τη μετοχή της Ζωής, που είναι ένας ενδόμυχος πόθος, κλήση και κλίση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, κι όχι μόνο των θεϊστών. Μακάρι να διακρίνουν την Οδό και τη Φωνή του προσκαλούντος όλους μας, προς σωτηρίαν και εις επίγνωσιν της Αληθείας (καθώς είναι και το σημείο επαφής του παλαιού ΑΔΑΜ με τον νέο ΑΔΑΜ Χριστό, που έλκει την προτεινόμενη από αυτόν χείρα προς Ανάσταση! …θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν…).

Ο άλλος ήρωας, ο Θησέας νικά τον μινώταυρο στην κοιλία του σώματος της Ελλάδος και εξέρχεται νικητής από τον λαβύρινθο. Εξέρχεται του σκότους και εισέρχεται στο φως… Δεν στηρίζεται όμως στην έμπνευσή του, στην εξυπνάδα του, αλλά με τη βοήθεια της ιέρειας Αριάδνης και την ακολούθηση του ‘’σωτήριου’’ μίτου.

Παρά την σωτήρια έξοδο εκ του λαβυρίνθου, ο Θησέας ΔΕΝ θυμάται τον πατέρα του, ΔΕΝ αλλάζει τα μαύρα πανιά, με γνωστή την συνέχεια της ιστορίας του Αιγαίου. Ο Κύριος εισερχόμενος στην περιοχή της κοιλίας αναστήνεται και τυπώνοντας το σημείο του Σταυρού, ομολογούμε: Χριστός ανέστη εκ νεκρών (κεφαλή) θανάτω θάνατον πατήσας (κοιλία) και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος, από δεξιά προς αριστερά, από Δύση προς Ανατολάς, (κοινός προσανατολισμένος τόπος από Δ προς Α) από ΙΟΝΙΟ στην ΙΩΝΙΑ, κατά την ορθήν – ορθόδοξη σημείωση του τύπου του Σταυρού, επί του σώματός μας (μικρόκοσμου) και της Ελλάδος (μέρος μακρόκοσμου, επί της Μεσογείου…).

…Κι αν για κάθε λογική μας αμφιβολία (υγείας, οικονομικής φύσεως, στατικής, νομικής κλπ) απευθυνόμαστε στους επαϊοντες (ιατρούς, λογιστές, αρχιτέκτονες, νομικούς κλπ ανάλογα με το πρόβλημα) και βρίσκουμε τη λύση και την έξοδο εκ του λαβυρίνθου μας, η κάθε σχετική λύση ΔΕΝ συνοδεύεται και με την ενθύμιση του πατέρα, που οι προηγούμενοι επαϊοντες δεν είναι αρμόδιοι υπενθύμισης.

Έτσι με την λήθη, (αμνησία) διατηρούνται τα μαύρα πανιά και η οριακή λύση της προτεινόμενης εκ της λογικής Ελλάδος, σκιάζεται, καθώς σε αυτά τα μνήματα… δεν χαρίζεται Ζωή. (…και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος…).

Ο Κύριος σε όλη Του τη ζωή, ποτέ δεν αποχωρίστηκε από Τον Πατέρα και ποτέ δεν κινήθηκε με λήθη και αμνησία, επί της γης, όντας ο ίδιος η Α-λήθεια. Ειδικά ανασταινόμενος, εξερχόμενος από τον κόσμο και την κοιλία του Άδη που ετάφη, ανυψώνεται προς Τον Πατέρα και συνανυψεί κι εμάς. Έτσι, έρχεται λοιπόν ο πνευματικός, στον πόδα του Κυρίου, και ΚΑΘΕ ΛΥΣΗ που μας προτείνει… ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ Τον επουράνιο Πατέρα, οδηγώντας μας (δια του κομποσχοινίου – μίτου υπακοής) με βεβαία την ελπίδα δια της αληθινής πίστεως (λευκά πανιά) προς την πολυπόθητη συνάντησή μας, Πατέρα και Υιού. Του Υιού κατά Φύσιν Ιησού Χριστού με τον Πατέρα, δια της Αναστάσεως αλλά και εφεξής όλων των υιών κατά χάριν, των αποφευγόντων την στάση – επανάσταση κατά του θείου, με τον Ένα Τριαδικό Θεό, αμήν όλων εμάς.

ΥΓ. Εκτιμώ πως βατά και ιχνηλατίσιμα διεκπεραιώθηκε ένας δρόμος από την παραφύση και παράλογο, δια της φύσεως και λογικού στην Υπερφύση και Υπέρλογο. Δια των σκιών, στο Φως. Δια της ανορθώσεως, στην Ανάσταση. Δια του Ηρακλή και Ιωσήφ, (και των χιτώνων τους, ως ίχνη) στην κορυφή, Στον Κύριο. Δια του Οδυσσέα και Μωυσή (ως ίχνη) των σωσμένων εκ των υδάτων, στα θεία Θεοφάνεια. Πάλι, δια του Αχιλλέα και Ησαύ με τις τρωτές φτέρνες… (νόμου και σοφίας με την έπαρσή τους) στο άτρωτο της Βαπτίσεως και της αγιοπνευματικής κάλυψης. Δια του Θησέα και των πνευματικών (προ και χωρίς Χριστού οδηγών) οπότε και με λήθη, στην χωρίς λήθη… ΑΛΗΘΕΙΑ δια των ορθοδόξων πνευματικών ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ και ΠΑΤΕΡΑ! Όλα… στο σχήμα Λ, του Λόγου Χριστού, που διανοίγει οδούς στους επιθυμούντες Τον, λόγους. Από τους Ιουδαίους που ζητούσι σημεία και τους Έλληνες που αιτούσι σοφία, προτείνοντας την ‘’μωρία’’ του Σταυρού.

Είναι μωρία και σκάνδαλο το μόνο μέσον που χαρίζει Ζωή; Για τους φιλοδυνάμους χωρίς Δύναμη Θεού και φιλοσόφους χωρίς Σοφία Θεού άρα αποκομμένους από Λόγο, λόγους, δυστυχώς ναι. Για τους Ορθοδόξους όχι. Είναι αήττητον τρόπαιον.

Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου. Αναφερόμαστε σε Αυτόν ως Πρόσωπο. Συνοδοιπορεί μαζί με το κάθε πρόσωπο, φυτεύεται με την φιλοξενία, φυλλοβολεί με την μετάννοια και καρποφορεί με τη Θεία Κοινωνία.

Εκεί στο Κέντρο, δια Σταυρού, συναντάται το θείο Πρόσωπο Χριστός, που δωρίζει την τελεία λύση κάθε υπαρξιακού προβλήματος ζωής, συνείδησης, καλού, Αλήθειας, Αγάπης κλπ. Σαν σε έναν κύκλο, αλλά και επί γης (Ο + _ = Ω) αποτυπώνονται οι οδοδείκτες για μας, αγωνιστές της τέλειας αρετής και της υπέρτατης σοφίας. Οι άγιοι Πάντες.

Οι πρόλογοι (εν σοφία) και προφήτες (εν γραπτώ νόμω), σε αρμονική ισορροπία, όπως ο προφ. Ηλίας και προφ. Μωυσής στην Μεταμόρφωση Του Κυρίου (Γραπτός Νόμος και πνευματική γνώση των λόγων της Φύσης). Έλληνες και Ιουδαίοι. Φιλέλληνες (φιλόσοφοι) και φιλοϊουδαίοι (φιλοδύναμοι), με έναν και τον αυτό προσανατολισμό. Την Παναγάπη και Παναλήθεια Του, με μυστικά και μυστηριακά βιώματα κατά τάξιν μετοχής, στη Ζωή της Αγίας Τριάδος. Αμήν.

Εύχεστε να βάλουμε αρχή μετανοίας!

Εκμεταλλευόμενοι τον κοινό τόπο φιλοκαλίας και φιλοσοφίας. Όλα, προς πραγματική φυσικοπνευματική πρόοδο, που είναι η καθαρότητα του ‘’οίκου’’ μας (σώματος και ψυχής) και λειτουργικότητος του ‘’οχήματός’’ μας. Εαυτού. Της εικόνος (ε) Αυτού.

Έχουμε πρότυπο και βοηθό. Την τιμιωτέρα των χερουβείμ (οίκοι) και ενδοξοτέρανασυγκρίτως των σεραφείμ (οχήματα) Υπεραγία Θεοτόκο.   

Κι επειδή μια εικόνα χίλιες λέξεις, ας μου επιτραπεί τέλος, αυτή ως επι-στέγασμα.

σχόλιο ...σαν τον ήλιο στο κέντρο του πλανητικού μας συστήματος, γύρω από το οποίο περιστρεφόμαστε, ζωογονούμαστε από αυτόν (αναλόγως και φυσικοπνευματικά). Την μεν ημέρα φωτίζοντας άμεσα, την δε νύχτα (και νοητή) έχοντας εγκαταστήσει οδοδείκτες για τον ακριβή μας προσανατολισμό. ΑΝ θέλουμε, και ΑΝ κουραστήκαμε το σκότος, να τρέξουμε προς την φωτεινή πλευρά... από το κατέναντι (οι τοις άστροις λατρεύοντες..) στο απέναντι και από εκεί, δι ευχών των αγίων μέσα Στον Λόγο, λόγοι.

Κι ενώ χωρίς τα Μυστήρια πύρινη στρεφόμενη ρομφαία απαγόρευε την είσοδο, μετά και με Χριστό βιωμένο όχι μόνο μυστικά αλλά ιδίως μυστηριακά, κοινωνούμε.

 Το 2, το 5 και το ς, ως κατοπτρικά ως προς άξονα και ως προς σημείο, ενδεικνύοντας τις καταστάσεις του εντός του Λόγου (2), απέναντι (5) και κατέναντι (ς).

2

-

5

.

ς

αυτές τις ευθείες τρίβους ήλθε ο άγγελος να μας προτείνει... και συγχρόνως κεντρομόλου αντί φυγοκέντρου...

---

* ο πάγκαλος Ιωσήφ και το μυστήριο του Σταυρού - π.Ευάγγελος Παπανικολάου

με τον σπερματικό Λόγο στην ΠΔ και την μερική αλήθεια στα έθνη να γέμει όλον τον παρελθόντα χρόνο, με οδοδείκτες και σημεία αναγωγικά... ώστε κανείς να μην χαθεί, να σωθεί (σώος ολοκληρωμένος) ενσωματούμενος στην ΜΙΑ ορθόδοξη Εκκλησία, και όχι για απλή εξ αποστάσεως ενημέρωση, αλλά ζωντανή σχέση Λόγου με κάθε λόγο, αφού, καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράμα (Φώτης Κόντογλου).

αγ.Πορφυρίου.

Μεταμόρφωση Του Κυρίου (Γραπτός Νόμος και πνευματική γνώση των λόγων της Φύσης).

Περί μακεδονίας, μεγαλέξανδρου, το διαχρονικό τους φυσικό έργο και πρόταση πνευματική…