Όντας η φύση μεταξύ παραφύσης (παραλόγου) και υπερφύσης (υπέρλογου) πρέπει να βρεθούν εκείνα τα φυσικά στοιχεία που ενώνουν με το άνω και συγχρόνως απαγορεύουν την ένωση με τα κάτω και διολίσθηση της φύσης στην παραφυσική ‘’ενότητα’’.
Κι όπως προϋπόθεση της χάριτος είναι ο νόμος, στο Ματθ.ς’ που προαναφέραμε για την χάρι (24) προηγείται ο νόμος (22, όσα και τα γράμματα της εβραϊκής αλφαβήτου). Να μπορεί να διακρίνει, που μπαίνουν τα διαζευκτικά και που η δυνατότητα της ευλογημένης σύνθεσης εις εν. Αφορά την απλότητα και καθαρότητα του νοός και οφθαλμού. … 22 ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον;
Ένας βεβλαμμένος οφθαλμός θα δογματίζει ή Θεός ή άνθρωπος και θα προβαίνει στην δική του (βολική) κοσμοθεωρία σε σχέση με τον απλού οφθαλμό που δέχεται το ΚΑΙ Θεός ΚΑΙ Άνθρωπος, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, όπως
τον διδάσκει και η φύση του φωτονίου. ΦΩΣ κι Αυτός.Το βάθος και ύψος της φύσης που ‘’ακουμπά’’ τα υπερφύσιν και παραφύσιν, χωρίς να είναι ανακούμπητα, μετά την προετοιμασία* σε καθαρότητα και εγνωσμένη θεογνωσία, αποδίδεται Στην Θεοτόκο, το τελειότερο*** ‘’φυσικό’’ πλάσμα επί γης, ικανό ως οίκος (χερουβείμ) με την καθαρότητά Της να γίνει κατοικητήριο Του Τριαδικού Θεού (φέρων εν σαρκί Τον Κύριο) και λόγω της λειτουργικότητος του οχήματός (σεραφείμ) Της, να γίνει Ο Κύριος Οδηγός.
Όσον αφορά λοιπόν την γνώση, χαιρετάτε … Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς, χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
και… όπως η φύσις είναι στο μέσον (μεταξύ υπογείου και υπεργείου), Η Θεοτόκος ως μεσσίτρια είναι η μόνη ικανή να ενώσει τα διϊστάμενα εις εν. Παρθενία και λοχεία, γη και ουρανό…. όντας Η μόνη κλίμαξ επουράνιος δι ης κατέβη ο Θεός και συγχρόνως η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν. Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα, ομόπνοα ΜΠΟΡΕΙ και ΘΕΛΕΙ.
για Τον εαυτό Της και καθέναν που Της το ζητά, ως φιλόστοργος Μητέρα.
Το να κατεβαίνει κάποιος εις βάθος και ανεβαίνει εις ύψος, δικό Της το χάρισμα… 9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. (Εφεσ.δ’)
Για δε την ‘’αναγκαιότητα’’
εύρεσης πρωτίστως Της Θεοτόκου εν ημίν για να επιτευχθούν ΟΛΑ τα σπουδαία, ο άγιος
Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού
εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται
εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού
χρηματίζουσιν.
Ξεκινώντας από την παρατήρηση στην εισαγωγή, ότι μόνο το πυρ μπορεί να ενώσει τα διϊστάμενα εις εν, στην φύση βλέπουμε ότι επί της γης (οριζόντια) η ''ένωση'' σε ατομικιστικό και κρατικό επίπεδο, μοιάζει με ουτοπία και αυτό γιατί το καθένα κοιτάει το συμφέρον του εις βάρος του αδυνάμου άλλου. Παρόλα αυτά, πρέπει να εντοπιστούν μερικές οάσεις αληθούς ένωσης ανθρώπων εις εν, με βάση την κατά Θεόν αγάπη, (εκκλησία και φυσικοπνευματικές ομηγύρεις με άξονα ορθοδοξία και ορθοπραξία) που φυσικά και δεν λείπουν οι προσπάθειες διαβολής και διάλυσής τους…
Μας λέει ο αγ.Ιωσήφ ο ησυχαστής, ότι άγιος άγγελος του μάθαινε πώς να πολεμά σταυρικώς και να νικά….
Μπροστά σε κάθε αντιμετωπιζόμενο ‘’πρόβλημα’’ τυπώνοντας το σημείο του σταυρού ανευρίσκεται η λύσις. Στο οριζόντιο ‘’αδιέξοδο’’ της επί γης ειρήνης και ενότητος, χαράζουμε το κάθετο σκέλος, που μας οδηγεί από την μία εις βάθος γης (όπου ο πυρήνας της και μια προτύπωση ένωσης των πάντων υλικών εις εν, λόγω πυρός) και άνω εις ύψος στον ουρανό, όπου ο ήλιος πάλι δια πυρός ενώνει τα διαλυμένα.
Κι η καλή μας Παναγία δι ευχών και ενεργείας Της κατεβάζει Τον Κύριο εν ημίν…. Ο εν ημίν ήλιος και συγχρόνως γίνεται γέφυρα για να ανεβεί το σκήνωμά μας στον ήλιο (ψαλμ.ιη’)…. (ιη’, δια Ιησού, στον Ήλιο, έλξις στον Εαυτό Του) με την προϋπόθεση ‘’φυσικά’’ της εισόδου Του στην ζωή μας (Η είσοδος της Ζωής στην ζωή μας... , αισθανόμενοι προκαταρκτικά το σκίρτημα Ζωής μέσα στην αμορφία μας…. για να προοδεύσουμε στο ‘’έως ου μορφωθεί Ο Κύριος εν ημίν’’…) συγχρόνως, με την ύπαρξη λαβών προς τα άνω χειραγωγίας από Την Θεοτόκο, αφού κι η γλυκυτάτη Θεοτόκος και Κεχαριτωμένη, τιμάται ως ολκάς των θελόντων σωθήναι. Κι αν το καλοσκεφτεί κάποιος, υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο χωρίς να του έχει δοθεί έστω και ένα μικρό τάλαντο; κάποιο χάρισμα; ε! από αυτό μπορεί η Κεχαριτωμένη να τον ανελκύσει, ΑΝ ο ίδιος το ΘΕΛΗΣΕΙ αφήνοντας κατά μέρος τις άλλες σαρκικές καθέλξεις... Αμήν Παναγία βοήθει!!
Κατεβαίνει** Ο Κύριος και το χαρμόσυνο μήνυμα με το «Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ως ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.»
Κατεβάζουμε κι εμείς τον νου μας στην καρδιά…. (αφού προηγείται η χάρις της επιστροφής των εν αιχμαλωσία λογισμών μας από Την Θεοτόκο που μας νουθετεί – τους συληθέντας τον νου – από την αιχμαλωσία στην βαβυλώνα, από τον ψυχοβλαβή μετεωρισμό)
…Προσφέρουν οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον μέσα στον κόσμο μας κι εμείς συνυμνούμε.
Προσφέρουν οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα διακρίνοντες κι εμείς στον ουρανό την θεία τάξι. Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, διηγούμαστε κι εμείς δια λόγων.
Προσφέρουν οἱ Μάγοι τὰ δῶρα. Προσφέρουμε κι εμείς τα ίδια δώρα ευστόχως Στον Κύριο, κι όχι αλλού. Ομολογούμε Βασιλέα Τον Κύριο (δίδοντας χρυσό) ομολογούμε Αρχιερέα Τον Κύριο (δίδοντας λιβάνι) πάσαν την ζωήν ημών, XC τω Θεώ, παραθώμεθα (σμύρνα)…
Προσφέρουν οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα προφέρουμε κι εμείς την ομολογία του θαύματος.
Προσφέρει ἡ γῆ τὸ σπήλαιον προσφέρουμε κι εμείς εκ του πήλινου σώματος την καρδιά μας, που μόνη η προσφορά της, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ, γιατί απαιτείται και η φάτνη.
Προσφέρει ἡ ἔρημος τὴν φάτνην προσφέρει η έξοδός μας από την πολύβουη κοσμικότητα την έρημο, την φυγή, την άσκηση, με τέλος την καθαρότητα οίκου και λειτουργικότητα οχήματος ίνα ενοικήση και οδηγεί πλέον την ζωήν μας. Νου και χου. Εδώ το τέλος της καταβάσεως. …ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον• ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς για να αρχίσει να μας ανεβάζει. Αμήν γένοιτο.
Ομόκεντροι κύκλοι, που χωρίς την ευστοχία στο κέντρο (Θεοτόκος), άνοδος και ενσωμάτωση και ζωή και ανάσταση δεν θα βιώσουμε.
Έτσι, όποιος αποφασίσει να κατέλθει στην γη του για να βρει στον πυρήνα του το πρώτο Φως (Χριστούγεννα σαν γέννηση του νοητού ηλίου, εν σαρκί, στο σπήλαιο της καρδιάς), Η Κυρία Θεοτόκος θέλει και μπορεί κι είναι Η μόνη που θα τον βοηθήσει, ως κλίμαξ. Πάλι, όποιος θάθελε να βρει τον πυρήνα και Φως στον ουρανό, σαν μετάσταση στον ήλιο και ανάσταση, Η γλυκυτάτη Θεοτόκος γίνεται η μόνη γέφυρα...
πίστις – αγνεία – ελπίς – αγάπη – πραότης – χάρις – δόξα … κλιμακωτά (εμβάθυνση και ανύψωση) προς δόξαν, με αγωνιστικότητα όπως ο πατριάρχης Ιακώβ προείδε την Θεοτόκο.
Εν αυτώ ζώμεν και
κινούμεθα και εσμέν… όπως φιλοσοφούν οι αρχαίοι έλληνες.
Έτσι, ξεκινώντας από τα μακράν, όχι σαν τόπος, αλλά τρόπος (αφού.... συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε·) και σαν ''ξεφλουδίζοντας'' (απορρίπτοντας) ομόκεντρους κύκλους, ολοέν πιο εύστοχοι προς το κέντρο και πυρήνα αν δεν κωλυσιεργήσουμε κάπου, θα φτάσουμε σε Αυτό.
[Αυτό δε που κωλύει την εύρεση και μετοχή μας στον πυρήνα, είναι η αδιαφάνεια των χιτώνων, η σπίλωσις, η μη καθαρότητα, αφού χωρίς αυτήν την αγνότητα, η χάρις δεν αναπαύεται.
Αυτό που αποπλένει ρύπους και στίγματα, είναι η εξομολόγηση (μετάνοια) και η Θεία Κοινωνία (κατά το απόπλυνον τω αίματί Σου τω Αγίω) που σαν ισχύοντα μυστήρια από τους κατέχοντες την αποστολική διαδοχή, είναι ‘’περιορισμένα’’ δώρα ΜΟΝΟ στην ορθοδοξία, οπότε και δεν διατίθενται πουθενά αλλού στον κόσμο, σαν θεραπεία, παρά μόνο στην Μία Εκκλησία].
Κι όπως η φύση ως άριστος διδάσκαλος (ισότιμος με τον γραπτό νόμο) προτείνει στο σπερματοζωάριο να ευστοχήσει στο ωάριο και ομού ως πρώτο ζυγωτό να εισέλθουν στην μήτρα, όπου δια πολλαπλασιασμού τους ο άνθρωπος γεννάται (μετά την 9μηνη κυοροφία) έτσι και όλα τα παραπάνω ως οδοδείκτες, προτείνουν την ψυχή (στον τύπο του σπερματοζωαρίου) να ευστοχήσει εντός του σώματος (ωού) και ομού ως πρώτο ζυγωτό (ψυχή τε και σώματι) να εισέλθουμε στην Μήτρα (Μητέρα Εκκλησία) ακινητώντας νοερώς εντός Της (αφού μας κόβεται το μαστίγιο για ‘’άλλες εκτός Αυτής, αναζητήσεις’’) ώστε να πολλαπλασιαστούν οι αρετές (το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, όπως δόθηκε η εντολή στον ΑΔΑΜ και ΕΥΑ εντός του παραδείσου, και όχι βιολογικά, αφού ο αδάμ έγνω την εύα εκτός παραδείσου) για να αναγεννηθούμε τελικά, δια XC εν XC και απόκτηση του Αγίου Πνεύματος που είναι ο σκοπός του ανθρώπου.
Εκεί δείχνει η ενωμένη φύσις με την υπερφύση και εκεί και έτσι η των πάντων ένωση, το ακριβώς αντίθετο από την φύση που αδιάκριτα ενώθηκε με την παραφύση και το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι ταραχή και διάλυση, παρά την προφασιζόμενη ‘’ειρήνη’’ και ‘’ενότητα’’. Η δε ''αγάπη'' της ντπ, η αγαπολογία των θρησκευτικών που εργάζονται για τον οικουμενισμό, (αγάπη χωρίς αλήθεια) τι άλλο είναι από δηλητήριο; αφού όταν ο αλιτήριος θέλει να πλανήσει, από αγάπης άρχεται.... κρίμα.
Έτσι ήταν πάντα ο κόσμος επιφανειακά και έτσι συνεχίζει. Ένας αγωνιστικός χώρος, ένας πόλεμος, όπου ο περαστικός άνθρωπος μπορεί, αν ξεπεράσει την επιδερμική αντιμετώπιση, (που τα πάντα αποστασιοποιούνται και σαν big bang φυγοκεντρούν) να καταφέρει την επιστροφή και ένωση σε προσωπικό επίπεδο και να την εξάγει και εκτός εαυτού.
Πόλεμος πνευματικός, ενάντια σε αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου… γιατί, ποιο το όφελος να αποκτήσει κάποιος ‘’ειρήνη’’ κοσμική, υποταγμένος στον κοσμοκράτορα, ‘’χαίρων’’ την ειρήνη**** του αμαλήκ, όπου οι χείρες του Μωσέως είναι κατεβασμένες και βαρηές, σαν το σύμβολο της χίπικης νεοεποχίτικης ειρήνης, αλλά χωρίς ελευθερία; χωρίς Τον Α+Ω που την εγκαθιστά στην βαθεία καρδία στους ποιούντες ειρήνη;
ΌΧΙ, δεν ευλογήθηκε μια τέτοια ειρήνη, αλλά μας δόθηκε ευλογία να προετοιμαζόμαστε και διεξάγουμε άλλον πόλεμο. Και… ξέρουμε και τον τρόπο και Τον νικητή (αμήν δι ευχών μαζί Του), αποδίδοντας Σε Αυτόν τα νικητήρια.
15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’)
Πόλεμος νικηφόρος (κατά της σάρκας, του κόσμου, του διαβόλου) δια Σταυρού και πάλι και πάντα δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Και, Σταυρός επί γης ''εφάνη'' (και θα εμφανίζεται) με την Γέννηση... Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός, ώστε να εγκαταστήσει την ειρήνη στην καρδιά, αφού ψάλλουμε και βιώνουν οι άγιοι συνυμνώντας με τους αγγέλους, το δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία....
Έτσι, στην προσπάθεια ο άνθρωπος να κατέβει στον πυρήνα της γης (και γης του, καρδιά, που είναι το κέντρο όλων των υπερφύση - φυσικών και παραφύση κινήσεων) θα βρει αντιμέτωπους τους υπό την γην κρυπτόμενους καταχθόνιους / υποχθόνιους και πρέπει να τους πολεμήσει δια Σταυρού και νικήσει, με σκάψιμο, να τους πετάξει έξω από την καρδιά, να πετάξει πολύ λάσπη και σκουπίδια για να αναδείξει τον έσω κρυπτόμενο σταυρό. Πάλι, στην προσπάθεια να ανέβει θα βρει αντιμέτωπους άλλους που να τον δυσκολεύουν την ανάβαση και εξύψωση, τα τελώνεια του αέρα, που με σταυρική βιωτή θα νικήσει. Αμήν χάριτι Της Θεοτόκου να διέλθουμε.
Κι ενώ από την γη της καρδιάς μας θα φυτρώνουν ζιζάνια, ο λόγος του Θεού και Ο Λόγος ως πυρ, θα τα κατακαίει*****. Αμήν βιωματικά.
---
* ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (νηπτική και ησυχαστική άσκηση ως προϋπόθεση Χριστουγέννων)
** Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής)
*** Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
...καλό θα ήταν κι εμείς στο μέτρο του δυνατού να προσπαθήσουμε να φέρουμε βιωματικά στον κόσμο μας Την Θεοτόκο και Κεχαριτωμένη, για να έλξει την χάρι και τις θείες δωρεές.
Κι ενώ στα προ Χριστού, τα πρόσωπα που ενσάρκωναν την πράξη και την θεωρία, ήταν διαφορετικά (όπως Λεία και Ραχήλ, Μάρθα και Μαρία...) αρχής γενομένης της διαφοροποίησης των δούλων από τις κυρίες (όπως στον Λωτ που πρέπει να φύγουμε όχι μόνο του φλεγόμενου κόσμου λόγω αμαρτιών, αλλά και της μέθης και ερωτοτροπίας με την σάρκα (δούλη ως δερμάτινοι χιτώνες σε σχέση με το θεόσδοτον σώμα) και διάνοια σε σχέση με την κυρία νου (ηγεμονικό της ψυχής) στο πρόσωπο Της Παναγίας ενώνονται εις εν. Τα δύο κάτω άκρα, εις εν άνω (Λ). Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα. Η Μητέρα Του (Λ)όγου και Μητέρα Του Φωτός. Ιδού η δούλη (Κυρίου) γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου... και Κυρία των αγγέλων. Παρουσία στον κόσμο σταυρική, ακόμη και προτυπωθείσα στην σκιά του νόμου (και έξοδό μας εκ της αιγύπτου) ως πύρινος στύλος (καθέτως) φωτίζων τους εν σκότει και σκέπη του κόσμου (οριζοντίως) πλατυτέρα νεφέλης... Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!!
Ακινητούμε στους πόδας Κυρίου σαν το Ι της ΜΑΡΙΑΣ (με ακρίβεια πίστης και φιλοθεΐας) και διακονούμε φιλανθρώπως σαν (-) το Θ της ΜΑΡΘΑΣ. Σύνολο ΣΤΑΥΡΟΣ, δι ου θα κριθούμε. Δικαία κρίσις κατά την πίστη και ακινησία μέσα στα φυσικά όρια της εκκλησίας, σαν ακρίβεια φιλοθεΐας και εκτός αυτών σαν διακονία (ο καθ’ύλην αγωνιστικός χώρος) φιλανθρωπίας, ως ‘’απόδειξης’’ του άλλου σκέλους, δια των έργων.
όντας ...Μάρθα: Δέσποινα πικραθείσα και Μαρία: πικραθείσα, αλλά υψωθείσα και δοξασθείσα... η προσευχή και νηστεία, (κάθετο σκέλος, από κεφαλή έως κοιλία, δια των οποίων εκπορεύονται τα αόρατα δαιμόνια) και ακρόαση και τήρηση (οριζόντιο) δια των οποίων γίνεται φανερή η χάρις, συνθέτει προσωποποιημένα τον χρυσοπλοκώτατο πύργο και δωδεκάτειχο πόλι, την πρώτη εσταυρωμένη τέλεια ύπαρξη, καθαρότατος οίκος και λειτουργικότατο όχημα, τέλεια φύση δι Ης γεννάται υπερφυσικά Ο Κύριος για εμάς για να γίνει Οδηγός στο όχημά μας. Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της. [όντας αυτή η ένωση εις εν, προϋπόθεση καθόδου της υπερφύσης στην φύση (τίτλος)].
**** περί ειρήνης
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν» (Μητροπ. Anthony Bloom)
Η αληθινή ειρήνη βρίσκεται εντός της ψυχής μας Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία
***** Η ανάγνωση του Ψαλτηρίου δαμάζει τα πάθη και η ανάγνωση του Ευαγγελίου κατακαίει τα ζιζάνια των αμαρτιών μας, γιατί ο λόγος του Θεού είναι "πυρ καταναλίσκον". Κάποτε επί 40 μέρες διάβαζα το Ευαγγέλιο, χάρη της σωτηρίας κάποιας ψυχής, που με είχε κάποτε ευεργετήσει. Και τι βλέπω στον ύπνο μου!... Σε ένα χωράφι γεμάτο ζιζάνια, πέφτει φωτιά από τον ουρανό και τα κατακαίει, ώστε το χωράφι να παρουσιαστεί καθαρό. Δεν μπορούσα να καταλάβω την σημασία του οράματος, οπότε ακούω την φωνή: "Τα ζιζάνια που σκέπαζαν το χωράφι είναι οι αμαρτίες της ψυχής, για την οποία παρακαλούσες και η φωτιά που τα έκαψε, είναι ο λόγος του Θεού, που για χάρη της μελετούσες". - Στάρετς Παρθένιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου