παραλαβή της ψυχής του αγ.Νεκταρίου από τον αρχ.Μιχαήλ (και δυο σχόλια)

Πριν ικανούς χρόνους ένας Ιερομόναχος από την Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη με την παρακάτω μαρτυρία του μας μετέφερε στις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ. 

Όπως μας είπε, εξομολογούσε την θυγατέρα (ηλικιωμένη κυρία) της νοσοκόμας που έκανε νυχτερινή βάρδια στο θάλαμο όπου νοσηλευόταν ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ. 

Αυτά τα συγκινητικά της μετέφερε η μητέρα της από εκείνες τις στιγμές που κανείς μέσα στον νοσοκομείο του ΑΡΕΤΑΙΕΙΟΥ δεν γνώριζε πόσο υψηλό επισκέπτη είχαν. Η ταπεινότητα και η απλότητα του ΑΓΙΟΥ δεν έδινε σημεία μιας αρχιερατικής παρουσίας. 

Στον θάλαμο επικρατούσε ησυχία , είχε ήδη τελειώσει το απογευματινό επισκεπτήριο και οι νοσοκόμες εκτελούσαν τις τελευταίες οδηγίες για κάθε ασθενή που έλαβαν από τους γιατρούς. Έτσι βρέθηκα στο δωμάτιο του ΑΓΙΟΥ φυσικά αγνοώντας ποιος ήταν.  Η γερόντισσα που τον διακονούσε είχε γείρει το κεφαλάκι της αποκαμωμένη.

Την ώρα που έβλεπα προς το παράθυρο του  βορειοανατολικού δωματίου (όπου νοσηλευόταν ο ΑΓΙΟΣ)  αν είναι καλά κλειστό, βλέπω έξω από το παράθυρο  μια γιγαντόσωμη ανθρώπινη φιγούρα με φτερούγες να το ανοίγει και να μπαίνει στο χώρο. 

Με το σπαθί που έφερε, ακούμπησε το μέτωπο του ΑΓΙΟΥ και στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε ένα δυνατό ΦΩΣ υπέρλαμπρο. Ήταν η στιγμή που παρελήφθει  η ψυχή του ΑΓΙΟΥ για να βρίσκεται σήμερα κοντά μας και να μεσιτεύει για όλους μας. 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

 

πηγή 

(σχόλια με αφορμή τον χωρισμό της ψυχής, το σπαθί του αρχαγγέλου, το άγγιγμα στο μέτωπο…, τα έντονα παραπάνω γράμματα) 

…του Τι συμβαίνει όταν ο Αρχάγγελος έρχεται να πάρει τη ψυχή! μας το περιγράφει ο γερ.Εφραίμ της σκήτης του αγ.Ανδρέα, πολλά πονήματα εν δε, εξ αυτών το το φοβερώτερο μυστήριο (ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα και οι μεταθανάτιες εμπειρίες) αναφέρει αναλυτικά στοιχεία, για όσους ενδιαφέρονται σχετικά.

Με την πρόσκαιρη επίγεια παρουσία και βιωτή μας, προδιαγράφουμε τα επόμενα αιώνια, ξεκινώντας όντως όλα, από εδώ….     

Κάθε λογισμὸς καὶ κάθε αἴσθηση ὁδηγοῦν σταδιακὰ τὴν ψυχὴ εἴτε πρὸς τὸν παράδεισο εἴτε πρὸς τὴν κόλαση.

Ἄν ὁ λογισμὸς εἶναι ἔλλογος, τότε συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, μὲ τὸν ὕψιστο Λογισμό, μὲ τὴν Παναξία, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ὁ παράδεισος.

Ἐάν πάλι εἶναι ἄλογος ὁ λογισμὸς ἤ καὶ παράλογος, τότε συνδέει ἀναπόφευκτα τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Παράλογο, τὸν Ἀνόητο, μὲ τὸν διάβολο, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ἡ κόλαση.

Ὅσα ἰσχύουν γιὰ τὸν λογισμὸ, ἰσχύουν καὶ γιὰ τις αἰσθήσεις. Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ, ἀπὸ τὴν γῆ: καὶ ὁ παράδεισος μὰ καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου. … ερανεισμένα από το [Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ ( Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς )]. 

Έχοντας, δύο μοναδικές επιλογές: Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Με το πέρας της βιολογικής ζωής, το πνεύμα ή εξοστρακίζεται (6) μακράν Του Κυρίου (στο πυρ το εξώτερον) ή εισέρχεται (9) στην χάρι Του, στο άλλο πυρ, της δια μετανοίας και εξομολογήσεως και προσευχής, θείας Κοινωνίας (των 3 αγωγών που ενώνουν το μέλος, το κύτταρο, με Τον όλο οργανισμό). Είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα της μερικής κρίσης (1) σε σχέση με του τι αγαπήσαμε, ποθήσαμε, ακολουθήσαμε μετά σώματος (ελικοειδώς ως αρετές 9 ή πάθη 6) και ευθέως ψυχικά [Ι, την κεντρομόλο Ιησού με ταπεινότητα και αγάπη (999, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ) δια Της Αληθείας ή το Ι τάγμα των δαιμόνων και φυγόκεντρο με εγωισμό, την αληθοφάνεια και είδωλα (666, ΙΑΠΕΤΟΣ)]. 

Κι ενώ βιαίως κάποιος επίγεια με σπαθί, αφαιρεί την ζωή ενός ανθρώπου, αποκεφαλίζοντάς τον, το σπαθί του αρχαγγέλου (όπως φάνηκε εδώ στον άγιο) ‘’ακουμπά’’ ελαφρά το μέτωπο και διαχωρίζεται η κεφαλή (πνεύμα) από το σώμα και σάρκα. Ο νους από τον χου και έπεται η λογική συνέχεια. Χους εις χουν και πνεύμα εις Πνεύμα απελεύσει. (Μακάρι να προηγηθεί και ο δικός μας ''χωρισμός'' , όσο πιο συνειδητά και με χάρι γίνεται, από την σάρκα, τον κόσμο, τον διάβολο, νικώντας το τριαξονικό κακό, δι ευχών...).   

Μέσα στον παράδεισο, προ πτώσεως, ο άνθρωπος (ΑΔΑΜ και ΕΥΑ) δεν έβλεπαν την γύμνια του σώματός τους. Κι εμείς, ξεγυμνωμένοι από αρετές βλέπουμε μόνο τα σαρκικά. Αντίθετα, ακολουθώντας την φύση, όσο λεπταίνουμε την ύλη από την παχυλότητα και θολούρα (εκ παθών), κάνοντάς την διάφανη, από τώρα μετέχουμε στα μελλούμενα αγαθά. 

Είναι αυτό που διαβάζουμε… Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος).

Το εξάκτινο (2) ως σύμβολο, ορίζει την κεφαλή με τις κορωνίδες των αισθήσεων. Την όραση (τρίγωνο προς τα άνω) και ακρόαση (τρίγωνο προς τα κάτω). 

Το κατά πόσο η κεφαλή μας εμπεριέχει Χριστό,  ή είμαστε ά-νοες (χωρίς νου Χριστού), κατά πόσο αναπαύεται, κατά πόσο δεν κωλύουμε την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, έμπρακτα και όχι μόνο φιλοσοφικά είναι ο Θεός μεθ’ημών (Εμμανουήλ) θα αποδειχθεί με την έξοδο (‘’θάνατο’’), όπως στον άγιο, ήταν όλο ΦΩΣ, ακολουθώντας η είσοδος στον κύκλο της Αληθείας, η οποία φρουρείται από πύρινη στρεφόμενη ρομφαία. (κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας…).

η φλογίνη ρομφαία μεταξύ φρονήσεως και αφροσύνης

Αμήν από τώρα και στους αιώνες, δι ευχών… βοηθούμενοι από τα χερουβείμ (οίκοι) και σεραφείμ (οχήματα) για την απαραίτητη καθαρότητα οίκου και λειτουργικότητα οχήματος (ε-αυτού, εικόνος Αυτού), ώστε να ενοικήσει και οδηγεί Ο Κύριος την ζωή μας στην εντός ημών βασιλεία...  

--- 

(1) άρθρα για κρίσις  

(2) άρθρα για εξάκτινο  

Άξιον εστί και θεραπεία 

για το θεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ (και η’ αιώνα)