Και ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται εις το Θεό, απορροφά, τρόπον τινά, τις ιδιότητες του Θεού. Ο Θεός, να πούμε, είναι αγαθός, δεν οργίζεται, μακροθυμεί. Και ‘συ μετά την προσευχή, σου ‘ρχεται ένα τέτοιο πράγμα, μακρόθυμος, ό,τι να σου κάνει ο άλφα, ο βήτα, δεν πειράζει, ε, δεν πειράζει αυτό. Επειδή η χάρις σε χαρίτωσε.
Θα σε κάνει κατόπιν, πως να πούμε, πάντα προσευχόμενον. Ναι. Επήρες αυτή την ιδιότητα, προσευχόμενος εις το Θεό, την πήρες αυτή την ιδιότητα του Θεού.
Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης* αυτό το κατά Χριστόν ‘’δεν πειράζει’’ σαν μακροθυμία, είναι ένα είδος ‘’απάθειας’’ (με την χριστολογική έννοια, χάριν της προσευχής, της ομοίωσης με Τον Κύριο, της ένωσης μαζί Του κι όχι του ζεν της αδιαφορίας, αναισθησίας και αποκομμένης πνευματικότητος…), απάθειας που συνοδοιπορεί με την όντως νίκη κατά των παθών, αφού αυτά προξενούν ταραχή [μας πειράζουν... μας πειράζει το ένα, μας ενοχλεί το άλλο, πως μας είδε, τι σκέφτηκε, τι έκανε... σχεδόν όλα, με αρχή και τέλος τον φαύλο εγωισμό και την επί γης εικόνα μας] οπότε, νομοτελειακά, αντί της θείας χαράς και ευχαριστίας και διόρθωσης επιμένει η αρά και ταραχή (και τρόμος) που αφαιρούν την κατά Θεόν χαρά και ειρήνη... παραμένοντας εν σκότει (κατέναντι) και υστερούμενοι κατανόησης, συγχωρετικότητας, μακροθυμίας, αοργησίας... παροχής ελευθερίας στον άλλον... (ιδιοτήτων Θεού, ενώ απαιτούμε με θρασύτητα την ελευθερία από τον Θεό και τους άλλους)... αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει υπομονές και διάκριση της ψυχωφελούς παιδείας Του, να παίρνουμε τα ''μαθήματά'' μας με γρήγορο νου, σώφρονα λογισμό, καρδία νήφουσα για να προοδεύουμε στον δρόμο προς το καθ'ωμοίωσιν.... (μεγ.Βασιλείου). Μπροστά σε όλες αυτές τις αιτίες ταραχών (από τον άλλον, έμμεσα ή άμεσα), ο Αγ. Ισαάκ ο Σύρος, προτείνει: ''Διατηρήστε την εσωτερική ειρήνη με κάθε κόστος και μην την ανταλλάξετε με τίποτα σ' αυτό τον κόσμο...''
Λένε, πως σε ένα πηγάδι αν συνεχώς ρίχνεις πέτρες τα ταραγμένα ύδατα, θα αδυνατούν να αντανακλάσουν το πρόσωπο του ανθρώπου. (και ακόμη... ότι όπως είναι αδύνατον να δει κανείς το πρόσωπό του καθρεπτισμένο σε θολό νερό, έτσι και η ψυχή αδυνατεί να προσευχηθεί εάν δεν καθαρισθεί από τα αμαρτωλά στοιχεία).
Αντανάκλαση και του προσώπου του ανθρώπου (σαν αυτογνωσία) αλλά και Του Ανθρώπου (σαν ακριβή θεογνωσία). Μας συμφέρει αυτού του είδους το ‘’δεν πειράζει’’ , γιατί μόνο έτσι χάριτι ακινητούμε την ταραχή των ‘’υδάτων''. Με αυτήν την ακινησία (1) (παθών και ταραχής) από κάτω προς τα επάνω, σαν σε επτά επίπεδα, η αταραξία ‘’διανοίγει’’ συγχρόνως τους πνευματικούς οφθαλμούς, αφού όσο αυτοί ταράσσονται** [σωματικά, συναισθηματικά, διανοητικά, ''χωρισμένος'' (για λόγους ανάλυσης) ο ενιαίος άνθρωπος στα 3] τόσο δεν μπορούμε να ανέβουμε σε θεωρία, σε άλλο επίπεδο όρασης (οπότε και αντιμετώπισης).
Σε άρθρο που αφορά την όραση, παρομοιάστηκαν τα δώματα το ένα πάνω στο άλλο, πολυόροφο κτίριο [σαν τα 7 μάτια Του Αρνίου (αποκ.ε'6)], ανάλογα των δωματίων των ανακριτικών γραφείων, που από την μία το ενδιάμεσο τζάμι επιτρέπει την όραση των εξεταστών και από την άλλη απαγορεύει την όραση στους ανακρινόμενους (εξεταζόμενους)… με το οριζόντιο σχήμα (των δύο χώρων) να είναι ενδεικτικό των καθέτων (7).
Κι όλα ξεκινούν από την διάθεση αποφυγής εξωστρέφειας και μετεωρισμού, προς εσωτερίκευση και μετάνοια.
Όρο, που χρησιμοποιεί ο αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς(+5 Μαρτίου) : Μετάνοια είναι η ξαφνική διαπίστωση της λέπρας του ανθρώπου, μια κραυγή στον Θεραπευτή για θεραπεία… Πώς θα μπορούσε να δει τη λέπρα της ψυχής του αν δεν είχε κοιταχτεί σ’ έναν καθρέφτη; Καθρέφτης είναι ο Χριστός. Σ’ Αυτόν βλέπει ο καθένας μας καθαρά πως είναι. Ο μοναδικός αυτός καθρέφτης δόθηκε στους ανθρώπους για να βλέπουν μέσα του και να διαπιστώνουν την πνευματική τους κατάσταση.
Μπροστά στο Χριστό βλέπει κάθε άνθρωπος, σαν σε πεντακάθαρο καθρέφτη, τον εαυτό του άρρωστο και άσχημο. Βλέπει όμως και την πρωταρχική εικόνα του – πώς ήταν κάποτε και πώς πρέπει να ξαναγίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου