φυλακή αισθήσεων (διδακτική ιστορία)

Ζούσε στους πρώτους αιώνας ένας μοναχός, ό οποίος όσες φορές τον ερωτούσε ό Ηγούμενος του «Πώς πηγαίνει; στην υγεία σου, αδελφέ;».

Αυτός πάντοτε παραπονιόταν ότι ήταν κατάκοπος από την πολλή εργασία.

Ακούγοντας καθημερινώς ό Ηγούμενος το ίδιο παράπονο ερώτησε κάποια ημέρα τον Μοναχό: «Τι είδους εργασία κάμνεις και κοπιάζεις τόσον πολύ, αδελφέ;»

Και ό Μοναχός απάντησε: Άγιε Ηγούμενε έχω τόσες εργασίες κάθε ημέρα και νύκτα, ώστε οί δυνάμεις μου δεν θα έφθαναν γι’ αυτές, εάν ό Θεός δεν με βοηθούσε:

Πρώτον, έχω δύο γεράκια, τα οποία προσπαθώ να κρατώ δέσμια και να τα εξημερώνω.
Δεύτερον, έχω δύο λαγούς, τους οποίους φυλάγω για να μη φύγουν.
Τρίτον, έχω δύο βόδια, τα οποία επιβλέπω για να εργάζονται.
Τέταρτον, έχω ένα λύκο τον οποίον προσέχω δια να μη βλάψει κανένα.
Πέμπτον, έχω ένα λιοντάρι, το οποίο προσπαθώ να κατανικήσω, και
Έκτον, έχω ένα ασθενή, τον οποίον πρέπει πάντοτε να τον περιποιούμαι.

Ό Ηγούμενος αφού άκουσε αυτά γέλασε λίγο και είπε στον Μοναχό: Αυτά. παιδί μου, δεν 

Ευλογημένη τεσσαρακοστή

(Στὰς πρὸ τῆς Δεσποτικῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ)

Δέσποτα Παντοκράτορ, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, ὁ διὰ τὴν ἄφατόν σου πρόνοιαν καὶ πολλὴν ἀγαθότητα, ἀγαγὼν ἡμᾶς εἰς τὰς πανσέπτους ἡμέρας ταύτας, πρὸς καθαρισμὸν ψυχῶν καὶ σωμάτων, πρὸς ἐγκράτειαν παθῶν, πρὸς ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὁ διὰ τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τὰ θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καὶ ἡμῖν, Ἀγαθέ, τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τὰς κεφαλὰς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι, καὶ ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καὶ τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν. Ὅτι ηὐλόγηται καὶ δεδόξασται τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. (εκ της προηγιασμένης ακολουθίας).

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 
 

εκ της Ι. Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
 

    Ή μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής. Η αναγνώρισης της αμαρτωλότητος μας, ο πόνος επειδή πικράναμε τον θεό, η απόφασης για μια αλλαγή και ή καταφυγή στην εξομολόγηση αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.

    Ό Τ. Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος άρχισαν την διδασκαλία τους καλώντας σε μετάνοια. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει. Ενώ μόνο με την μετάνοια ένας μεγάλος ληστής λήστεψε ακόμη και τον παράδεισο.

Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη να παραμελούν οι χριστιανοί την μετάνοια και την εξομολόγηση. Βέβαια δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση των πωρωμένων πού Ισχυρίζονται ότι δεν έκαναν τίποτε το αμαρτωλό, ή εκείνων πού αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως, επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του Πνευματικού, όπως ή θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξις ορίζει. Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών χριστιανών, πού αρκούνται σε άλλα θρησκευτικά καθήκοντα ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό έργο ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με πνευματικούς Γέροντες, χωρίς καμμιά διάθεση να «φυλάξουν οδούς σκληρός». Έτσι πιστεύουν δη κατακτούν κορυφές, ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.

«Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι…» ( Αγίου Λουκά Κριμαίας )

» … θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε. Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό. Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις το Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με την προσευχή και την άσκηση. Τήρησε τον κανόνα που σου έχει δώσει ο πνευματικός σου και προσπάθησε να αισθανθείς τον Θεό.

Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει: “ Εκκλησίαν ποίησόν σου την οικίαν”. Η οικογένεια ως κατ’ οίκον Εκκλησία λειτουργεί σαν τόπος πνευματικής θεραπείας των παθών, όπως ακριβώς λειτουργεί μέσα στην Ορθοδοξία ένα αληθινό κοινόβιο μοναστήρι. 

Η συμβίωση, η συγκατοίκηση, η συζυγία και η εν γένει κοινωνία της κατ’ οίκον Εκκλησίας λυαίνει τις προεξοχές του χαρακτήρα, πλαταίνει το στενό της καρδίας και διδάσκει ότι χωρίς την εν Χριστώ αγάπη και προκοπή η οικογενειακή ζωή βασίζεται σε σαθρά και αίολα θεμέλια και εύκολα κινδυνεύει να χαθεί από στιγμή σε στιγμή. 

Παλαίστρα και γυμναστήριο και στάδιο υπό του ιδίου αγίου πατρός χαρακτηρίζεται η οικογένεια, γιατί πράγματι είναι πολύς και μακρύς ο δρόμος και τα εμπόδια, οι πειρασμοί και οι θλίψεις δυσβάστακτες στην πορεία της οικογένειας και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να στηρίζεται επί την ασάλευτον πέτρα του Χριστού και της Εκκλησίας του, ώστε να μην την καταποντίσουν τα κύματα αυτού του κόσμου. 

Το μυστήριο τούτο της οικογένειας και του γάμου «μέγα εστί εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν».

απολυτίκια και θεοτοκία όλης της εβδομάδος

Κυριακή εσπέρας και Δευτέρα πρωί 

Δευτέρα εσπέρας και Τρίτη πρωί 

ευχή καθημερινή αγ.Παϊσίου

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
Μην εγκαταλείπεις τούς δούλους Σου πού ζουν μακριά από την Εκκλησία, ή αγάπη Σου να ενεργήσει και να τούς φέρει όλους κοντά Σου.
– Μνήσθητι, Κύριε, των δούλων Σου πού υποφέρουν από τον καρκίνο.
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από μικρά ή μεγάλα νοσήματα. 
– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από σωματικές αναπηρίες.

– Των δούλων Σου πού υποφέρουν από ψυχικές αναπηρίες.
– Μνήσθητι των αρχόντων και βοήθησον αυτούς να κυβερνούν χριστιανικά.

– Μνήσθητι, Κύριε, των παιδιών πού προέρχονται από προβληματικές οικογένειες.
– Των προβληματικών οικογενειών και των διαζευγμένων.

Ψυχοσάββατο και Κυριακή της κρίσεως

Με αφορμή αυτό το βίντεο,

‘’σήμερα’’ ψυχοσάββατο και αύριο της Κρίσεως, μεταξύ ‘’μύθου’’ και πραγματικότητος, δυο σκέψεις. 

Αφορά, φυσικά τον πραγματικό αγώνα για κάθε ΨΥΧΗ,  ενδεδυμένες προς το παρόν (ζωντανοί) με δερμάτινους χιτώνες που θα απεκδυθούν αυτούς (‘’νεκροί’’).

Ζωντανοί και νεκροί, με πολύ ‘’νερό’’ στο κρασί μας όσον αφορά την έννοια των όρων, αφού η βαθύτερη έννοια της ζωής είναι διαφορετική από αυτήν που εννοούν κάποιοι, πιο επιδερμικά κρίνοντες και εξαντλώντας την ζωή στα βιολογικά και χοϊκά, χωρίς να συνυπολογίζουν την ΑΘΑΝΑΤΗ ψυχή. Με εμάς, εκτός των τειχών*** της Ζωής, να Την πολιορκούμε και εισέλθουμε ‘’νεκροί’’ και τεθανατωμένοι τη αμαρτία όντες, παρά το αντίθετο επειδή κατοπτρικά έτσι νομίζουμε (εξ εσόπτρου και εν αινίγματι).   

από αγιοτόκο καππαδοκία (κάποιες αναρτήσεις)

Διαβάστε σήμερα στην Ιστοσελίδα μας Ἔρωτας καί γάμος: μυστήριο ἀγάπης Κληρονομείται το προπατορικό αμάρτημα; Γιατί να πληρώνω εγώ τα λάθη των Πρωτοπλάστων; Καρκίνος του Παγκρέατος (από τους πιό θανατηφόρους). Ποια τα 10 συμπτώματα; Νεότερες θεραπείες (Βίντεο) Πράσα για την καρδιά, αναιμία, αρτηριακή πίεση, χοληστερινη, αποτοξίνωση. Τι πρέπει να προσέχετε, πώς βγήκε η γνωστή φράση; Συνταγές Ο Ιπποκράτης έχει τη θεραπεία του καρκίνου!

Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

Σε συνέχεια των ερώτων…

Λέει ο αγ.Πορφύριος, ότι τα παιδιά είναι θησαυρός και ερμηνεύοντας πάλι οι άγιοι, αναφέρονται ότι το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε εντός του παραδείσου, αφορούσε αρετές, αφού ο Αδάμ ''έγνω'' την Εύα ΕΚΤΟΣ παραδείσου...

Στα έσχατα και στην κόλαση, το σκοτάδι θα είναι τόσο πυκνό, που θα πιάνεται…

Θησαυρός και αρετές με αντίποδα σκοτάδι, όλα ψαυστά, εξαρτωμένου από το που θα είμαστε.

‘’Γεννά’’ και ο πατριάρχης Ιακώβ τεκνία από πράξη και θεωρία, (Λεία και Ραχήλ) και δούλες αυτών. Εκ σώματος (κυράς) και σάρκας (δούλης), νοός (κυρίας) και διανοίας (δούλης) τα τεκνία σύνολο δώδεκα, όσες και οι φυλές του Ισραήλ, (νους ορώμενος τω Θεώ) ώστε σε πνευματική τελειότητα (1000) νάναι οι αναφερόμενες 144.000 (12Χ12 σε χιλιάδες) με την σφραγίδα του Αρνίου κατά την αποκάλυψη, σεσωσμένοι*.

‘’έρωτες’’

…όπως δεν φταίει ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος ούτε ο ίδιος ο αγ.Νικόλαος για την εμφανιζόμενη έκφυλη μορφή συνεπεία του πλάνου κοσμικού πνεύματος, του σαρκολατρικού, έτσι δεν φταίει και ο άγιος (άγιοι) Ουαλεντίνος για την σαρκολατρικοκεντρική εκφύλιση του έρωτος, που εξαντλείται στην επιδερμική σεξολογία...

Μιας έννοιας με διττή έως άκρων σημασία.

Όμοια εις ύψος και πλάτος (σταυροειδή) έννοια με το ΦΩΣ – ΟΦΙΣ (όψις και έρως) από Ανατολών έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας, του όλου ΑΔΑΜ (αρχικά). Παλαιού ή ανακαινισθέντος.  

Εκ των ακολουθούμενων (ορθίου κρεμασθέντος επί της ράβδου του Μωσέως ή του έρποντος δηλητηριώδους) ενός εκάστου, κατά την ελεύθερη επιλογή του, εμπνέεται και ‘’καλύπτεται’’ το πρόσωπο με προσωπείο, φωτεινό ή σκοτεινό, ούσα η ΟΨΙΣ μας... και εμπεριεχόμενη ουσία.

Περί τοῦ Θείου ῎Ερωτος / Γέροντος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτου

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν΄ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Περί ασώτου και σωτηρίας

Αναφέρεται ότι κι αν όλη η Αγία Γραφή χανόταν και έμενε μόνο το ευαγγέλιο του ασώτου* θα δινόταν το νόημα και ο δρόμος και ο σκοπός του ανθρώπου.

Στης ίδιας ημέρας τον Απόστολο* και μόνο ο τίτλος ορίζει την βάση και το θεμέλιο: πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει**.

Ναι, είμαστε ελεύθεροι, αλλά δεν μας συμφέρει να εξουσιαζόμαστε. Να κολλήσουμε ως εις πόρνη και να γίνουν τα μέλη του σώματός μας, μέλη πόρνης (κοιλίας και βρωμάτων) αντί μέλη Χριστού, ελεύθερα εν Κυρίω.

Λέει ο άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης…

Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης…

Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία, τό κράτος, ὁ πολιτισμός, ὅλα αὐτά δέν εἶναι στόχος. Ὅλα αὐτά εἶναι κίνητρο καί περισσότερο ἤ λιγότερο μέσον τοῦ κυρίου στόχου, τοῦ μόνου στόχου, τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

Ὅλα ἐκεῖνα πού ὁ χρόνος χτίζει καί γκρεμίζει, δέν εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία σου, ἀλλά μόνο θλιβερή ἤ χαρούμενη ὑπενθύμιση αὐτῶν. Ἡ μητέρα ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζει τήν ἀνείπωτη μητρική στοργή, πού θά συναντήσει τήν ψυχή σου στόν ἄλλον κόσμο.

Ἡ γυναίκα ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζει τήν γλυκειά ἑνότητα τῆς ψυχῆς σου μέ τόν Θεό. Τά παιδιά ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζουν τούς καρπούς πού φέρει ἡ ἑνότητα τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεό. Οἱ φίλοι ἀχνά μόνο σοῦ θυμίζουν τήν παρέα τῶν ἐξαίσιων οὐράνιων Ἀγγέλων.

Τι γίνεται εδώ μέσα;!

Με αφορμή την ερώτηση ή θαυμασμό και έκπληξη ή και τα δυό, δυο σκέψεις.

Εδώ μέσα; Που μέσα; Μέσα στο νετ; Μέσα στο σπίτι; Μέσα στον κόσμο, μέσα στον νου, μέσα στην καρδιά;

Για να δούμε όμως, χρειάζεται και φως και όραση.

Μπορεί γραφικά, η ιλαρή και χαλαρή απάντηση να είναι, της Σαπφούς Νοταρά ‘’σόδομα και γόμορα’’, έχοντας μάλιστα δίκηο εν μέρει από τα όσα τα χοϊκά αισθητήρια μας πληροφορούν, αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια.

Και δεν πρέπει να δώσουμε απόλυτη εξουσιοδότηση πληροφόρησης ΜΟΝΟ στα έξω αισθητήρια, που εκ παθών σκοτίζουν το ηγεμονικό της ψυχής νου, αλλά να ενεργοποιήσουμε χάριτι και τα εσωτερικά* αντίστοιχα.

Όντως ενδοκοσμικά, πληθαίνει το σκότος. Εκεί όμως που επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις. Και πάλι ακόμη και με φυσικό τρόπο ιχνηλατούμενα τα πνευματικά, αφού ισχύει το: …όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές (από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος)… έχουμε ‘’υποχρέωση’’ να αποκτήσουμε την ευλογημένη διασκοπία (όραση με δύο μάτια) που προσδίδει την απαραίτητη αντίληψη του βάθους, και να οπλιστούμε γιαυτήν την κατάκτηση δύναμη, ευστροφία και ευστοχία** ΚΑΙ του πολυμήχανου (και εύστροφου αλλά και ταπεινού – κανένας) Οδυσσέα, ενάντια στον γίγαντα πολύφημο αλλά ΚΑΙ του Δαβίδ ενάντια στον γιγαντόσωμο Γολιάθ, που κι οι δυο χτυπιούνται καίρια στο ‘’δόξα πατρί’’ (μονόφθαλμοι – τρίτο μάτι που λένε…) και ακινητούν.

Στολές παράσημα και σάκκες γεμάτες με παραμόρφωση

Με αφορμή ένα εύστοχο σχόλιο και προβληματισμό συμμαθητού…

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΛΟΙΟΥ!

Εδώ και αρκετά χρόνια με απασχολούν μεταξύ των άλλων και δυο θέματα που νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια.

Το πρώτο είναι οι στολές των αξιωματικών, που μόνο τη γιαγιά μας δεν έχουμε κρεμάσει επάνω, πόσο απέχει το γελοίο από την τιμή ;

Το δεύτερο είναι οι σχολικές τσάντες που υποχρεώνονται να κουβαλάνε οι μαθητές, ιδικά του δημοτικού, που ζυγίζουν ίσα με το βάρος τους, αυτοί οι εκπαιδευτικοί δεν το βλέπουν αυτό να εισηγηθούν αναλόγως ή δεν τους αφορά;

Αλήθεια δεν είναι καιρός να γίνουμε λιτοί, απλοί, απέριττοι και ουσιαστικοί;

…Σίγουρα, την όχι και τόσο δυνατή και εύσπλαστη σπονδυλική στήλη των 

γα το βιαστικό σβήσιμο των κεριών

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.

Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς.

Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε:
«Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κολάσει την ψυχή του».

Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει.

Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού