όταν η χειρ του Βασιλέως και Θεού, ενεργεί ευθέως διά του επιγείου (θεοστέπτου) βασιλέως….

Από το απόκρισις περί αναξίων αρχόντων του εν αγίοις πατρός ημών Αναστασίου Σιναΐτου επισκόπου Αντιοχείας, δυο λόγια σχετικά….  

Ερώτησις: Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες τού κόσμου έχουν ταχθή από τον Θεό2. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε άρχοντας η βασιλεύς ή Επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό;

Απόκρισις: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας»3. Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρησιν η και βούλησιν τού Θεού σε ανάξιο λαό εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητός των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.

Όταν είχε γίνει βασιλεύς ο Φωκάς ο τύραννος4 και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο5 τον δήμιο, υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολι, άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή παρρησία προς τον Θεό, σαν να δικαζόταν με τον Θεό και έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, τού ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο»….

Πάνω στο σκεπτικό ότι οι εξουσιάζοντες άρχοντες (πολιτικοί, θρησκευτικοί κλπ) εξαρτώνται από την καρδιά μας, την πολλές φορές άγνωστη λόγω έλλειψης

ελληνορθόδοξη παιδεία στην ανατέλλουσα βυζαντινή δημοκρατία

Εισαγωγή

Πέρασαν πάνω από 500 χρόνια από την αποφράδα ημέρα (29 Μαϊ 1453) όταν έδυσε (λογικά και αναμενόμενα, νομοτελειακά για κάθε γεννητόν) μια λαμπρή ημέρα, όπου το φως της βυζαντινής αυτοκρατορίας διακτίνιζε ως νοητός και φυσικός ήλιος αρχές και αξίες σ’όλον τον γνωστό τότε κόσμο.   

Θρήνησαν ωσάν κόρες αιώνιες η ελλάδα και η ορθοδοξία για τον τελευταίο βασιλέα που ΔΕΝ παρέδωσε την Πόλι, δίνοντας σε μας το ηθικό δικαίωμα να την θεωρούμε απωλεσθείσα, αποκοπείσα* σπάθει, και καταληφθείσα, ακόμη ακόμη και πρωτεύουσα της ρωμιοσύνης μας. …Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν**.

Η ιστορία κατά τους αγίους, δεν είναι κύκλος, αλλά σπείρα. Υπό την θεία οπτική και προς Αυτόν προοπτική, …ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καὶ φυλακὴ ἐν νυκτί (Ψαλμ.89).

Μετά την (πνευματική) νύκτα αιώνων, γλυκοχαράζει μια νέα (πνευματική)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Ἐκ δεξιᾶς κάθισας πατρικῆς Λόγε, Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

«Βλέπετε αυτή τη κοινή για μας εορτή και ευφροσύνη, την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εχάρισε με την ανάσταση και ανάληψή του στους πιστούς; Επήγασε από θλίψη.

Βλέπετε αυτή τη ζωή, μάλλον δε την αθανασία; Επιφάνηκε σε μας από θάνατο.

Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι' αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι' αυτό κι' ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).

Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε τη προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν

σχόλια πάνω σε αφαιρεθέν κείμενο περί ελλήνων από την Αγία Γραφή.

Κυκλοφορά ότι σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανού, χειρόγραφο του ΕΥΣΕΒΙΟΥ του ΠΑΜΦΙΛΟΥ, επισκόπου Καισαρείας, 265 μ.Χ., περιέχει την συνέχεια της ως άνω φράσεως (Ιωαν.ιβ’23)….  ως εξής: “Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου. 

Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και Βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην.”

Διότι μόνη η Ελλάς γεννά ανθρώπους φυτόν εκ του ουρανού και του Θεού Βλάστημα εξακριβωμένον απογεννώσα λογικήν σκέψιν, ιδιοποιουμένη την επιστήμην.

Αναφέρει ο αγ.Ιουστίνος πόποβιτς: …Σέρβος εγεννήθηκα, Έλληνας θε να πεθάνω. Και άλλοι άγιοι που θέλουν τους ορθοδόξους να καταφέρνουν την τελειότητα, αφού πρώτα γίνουν ‘’έλληνες’’ (όχι σαν έννοια ειδωλολατρείας, αλλά της κατάκτησης της κιβωτού που εμπεριέχει και ερμηνεύει εν ακριβεία τον Θησαυρό, θησαυρός κι αυτή (η κιβωτός). Άνθρωπος όμως, μη αναγεννημένος εν πνεύματι Αγίω, εύκολα θα το παρεξηγούσε και θα καυχόταν σε λάθος άξονα. Αντί σταυροκεντρικού* και τελείου άξονα αναφοράς, του μόνου με προοπτική

πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία

Είναι ο Σταυρός μέσον και στην μέση μεταξύ ουρανού και γης, οι δε θεόστεπτοι άγιοι, στέκουν δεξιά και αριστερά Αυτού, λειτουργούντες μυστικά για όλους τους σταυροφόρους και όχι μόνο  τους φέροντας τα άγια ονόματά τους.

Απλώνεται η χάρις τους επί γης (οριζοντίως) για να μας ανυψώσουν (καθέτως). Προς ύψος ουρανού παράλληλο του βάθους καρδίας με την κοινή πύλη ουρανού και καρδιάς.

Μεταξύ γης και ουρανού, ζωής και (βιολογικού) θανάτου του καθενός μας, όπως εκτυπώθηκαν ημερολογιακά στην ιστορία του κόσμου τα γενέθλια της βασιλίδος των πόλεων (11 Μαϊ) και το βιολογικό πέρας (29 Μαϊ) και τους αγίους εορτάζοντες στο μέσον (21 Μαϊ). Αναπτυγμένα* στον κόσμο και συγχρόνως συμπυκνωμένα στην ζωή του καθενός.

Ρωτούσαν τον αγ.Παΐσιο… γέροντα! χειμώνιασε! πότε θα πάρουμε την Πόλι; κι ο άγιος απαντούσε:

- άστε πότε θα πάρουμε την Πόλι. Εσείς πήρατε Χριστό;

Μην τύχει και πάρουμε ναι μεν την Πόλι, αλλά χωρίς Χριστό ματαίως θα καυχηθούμε.

…33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ

«η αγωγή του παιδιού αρχίζει εξ άκρας συλλήψεως»

(αγ. Πορφύριος) …. Και τόνιζε ότι «η αγωγή του παιδιού αρχίζει εξ άκρας συλλήψεως». Σε ζευγάρι που τον επισκέφτηκε, ο γέροντας είπε: «Επειδή εσείς οι δύο δεν αγαπιέστε, το παιδί σας, που θα γεννηθεί, θα έχει προβλήματα».

Κι έτσι επαληθεύτηκε ως, απλή απόδειξη της παιδαγωγικής γνώσης, ότι η αγωγή του παιδιού αρχίζει “εξ άκρας συλλήψεως”». (Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο)

«Η αγωγή του παιδιού αρχίζει από την ώρα της συλλήψεώς του. Το έμβρυο ακούει και αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας.

Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει και αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει και αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λπ., τα ζει κι αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του,

Η ΘΛΙΨΗ ΝΑ ΕΞΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

Η θλίψη είναι το αποτέλεσμα μιας συμπιέσεως, μιας συγκρούσεως. Θλίβω σημαίνει πιέζω. Τι πιέζεται; το εγώ με κάτι άλλο. Συγκρούονται δύο πράγματα και το αποτέλεσμα αυτής της συγκρούσεως είναι η θλίψη μου, το ώχ! που θα πεί η ψυχή μου... Είναι ο κατώτερος άνθρωπος μέσα μου, τα ορμέμφυτά μου, το είναι μου, που θέλει να επιβιώσει, και το οποίο κάποιος ή κάτι άλλο το βασανίζει. Επιβάλλεται, λόγου χάρη, να κοιμηθώ, αλλά εγώ θέλω να συζητήσω. Αμέσως νοιώθω θλίψη μέσα μου. Τα δύο αντίθετα με τρικυμίζουν.΄

...Άν έχεις μία θλίψη, πρέπει να την πεις στον Γέροντά σου. Γιατί; Διότι, πρώτα απ' όλα, την θλίψη την συναντάμε διαρκώς στην ζωή μας. Όπου και αν πάει κανείς, βρίσκει θλιβομένους ανθρώπους, καταπιεσμένους, πονεμένους, ανθρώπους που υποφέρουν. Η θλίψη είναι αμαρτία, διότι, ως απουσία ειρήνης και χαράς, μαρτυρεί την παρουσία του πονηρού δαίμονος. Οι πνευματικοί εξετάζουν πάντοτε τις θλίψεις, τους πόνους, τις αποτυχίες ενός ανθρώπου, διότι αυτές ἐχουν μεγαλύτερη σημασία και από τις αμαρτίες. Ενεργούν πιο πολύ από όσο θα μπορούσε να ενεργήσει μία αμαρτία στην ζωή μας. Η θλίψη έχει μεγάλη σημασία επειδή είναι η μεγαλύτερη παρουσία του εγώ και ένα από τα σπουδαιότερα διαβρωτικά στοιχεία της επικοινωνίας μας με τους ανθρώπους. Όταν προχωρήσει, μας χωρίζει από κάθε άνθρωπο και τελικώς και από τον Θεό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Από Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ένας απλωμένος μυστικός μίτος αναλογίας ψαλμών, Κυρίου και ημών, εμπράγματα, ‘’σήμερον’’

Με αφορμή τα διαδραματιζόμενα αυτήν την εποχή γεγονότα, τον 36^ο ψαλμό και το ευαγγέλιο της μεσοπεντηκοστής δυο συνειρμικές σκέψεις που από μια άποψη, τα συνδέουν.

Αναφέρεται στον 36^ο ψαλμό : ...κατανοεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ ζητεῖ τοῦ θανατῶσαι αὐτόν, ὁ δὲ Κύριος οὐ μὴ ἐγκαταλίπῃ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ, οὐδὲ μὴ καταδικάσηται αὐτόν, ὅταν κρίνηται αὐτῷ. ὑπόμεινον τὸν Κύριον καὶ φύλαξον τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ ὑψώσει σε τοῦ κατακληρονομῆσαι γῆν· ἐν τῷ ἐξολοθρεύεσθαι ἁμαρτωλοὺς ὄψει. εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου· καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν, καὶ ἐζήτησα αὐτόν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ. φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἐστὶν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ· οἱ δὲ παράνομοι ἐξολοθρευθήσονται ἐπὶ τὸ αὐτό, τὰ ἐγκαταλείμματα τῶν ἀσεβῶν ἐξολοθρευθήσονται. σωτηρία δὲ τῶν δικαίων παρὰ Κυρίου, καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν ἐν καιρῷ θλίψεως, καὶ βοηθήσει αὐτοῖς Κύριος καὶ ῥύσεται αὐτοὺς καὶ ἐξελεῖται αὐτοὺς ἐξ ἁμαρτωλῶν καὶ σώσει αὐτούς, ὅτι ἤλπισαν ἐπ᾿ αὐτόν.

Ευαγγέλιο μεσοπεντηκοστής

῎Ηδη δὲ τῆς ἑορτῆς μεσούσης ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν καὶ ἐδίδασκε.
καὶ ἐθαύμαζον οἱ ᾿Ιουδαῖοι λέγοντες· πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;

θεωρία και πράξη (ορθοδόξως νοούμενες)

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη από την κατά Θεόν θεωρία και πράξη, εν μέσω πολλών θεωριών και πράξεων του κόσμου τούτου. Κι είναι η απάντηση σε όντως σοβαρά προβλήματα. Τι κάνουμε τώρα; πώς να το αντιμετωπίσουμε για να αλλάξει προς το καλύτερο η κάπως ζοφερή επιβληθείσα κατάσταση; ερωτήσεις προς τον Θεό και συνανθρώπους πνευματικούς, γιατί η αυθαίρετη και κατά το δοκούν αντιμετώπιση αποδείχτηκε πως την κατάσταση ή παραμένει ίδια ή την χειροτερεύουμε με τις θυμώδεις ή ασύνετες επιλογές μας.   

Παρότι αναφέρθηκαν στο προηγούμενο (και πολλά άλλα άρθρα) οι αγαπημένοι οδοδείκτες Λεία και Ραχήλ, Μάρθα και Μαρία, που σαν ομόκεντροι κύκλοι μας έχουν δώσουν ψυχωφελή προς ακολούθηση ίχνη, έννοιες και κινήσεις νοός, το όριο και πυρήνας είναι φυσικά Ο Κύριος.

Οι περισσότεροί μας που προβαίνουν σε πράξεις στηρίζονται σε κάποια θεωρία και αντίστοιχα πολλοί είναι αυτοί που για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους εφευρίσκουν θεωρίες βολικές ακόμη και χρησιμοποιώντας σχήματα οικεία θρησκευτικά, που μπερδεύουν τον κόσμο και πλανούν.  

Η τελευταία συμπλήρωση του αγ.Συμεών αναφέρεται στους πλάνους και ψευτοδιδασκάλους. … : Νὰ ἱκετεύεις τὸ Θεὸ μὲ προσευχὲς καὶ δάκρυα νὰ σοὺ

από την 11η Μαϊ έως την 29 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη…

Κάθε τι γεννητόν, υποκείμενο στη νομοτέλεια του κόσμου αυτού, πεθαίνει. 

Αναφέρεται πως άγγελος Θεού οδηγούσε με γοργό βήμα τον Άγιο Κωνσταντίνο (που μόνο αυτός τον έβλεπε) και τους αρχιτέκτονες στην κτίση της Κωνσταντινουπόλεως, της οποίας τα εγκαίνια, γιορτάζουμε κατ’ έτος στις 11 Μαΐου.

Επίσης κάθε χρόνο, θρηνούμε στις 29 Μαΐου την άλωση της Πόλης και τον (κατά παραχώρηση όρο) ‘’βιολογικό’’ θάνατο της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όσο ζούσε η Πόλις, σαν άνθρακας πυρωμένος από Πνεύμα, στην Ανατολή, φώτιζε τον κόσμο. Την αποφράδα ημέρα, θάνατος επέπεσε επί αυτής, συντελούμενη η αποκοπή αυτού του μέλους από το Σώμα της Ρωμηοσύνης. Άνοιξε η κερκόπορτα και αλώθηκε. Αριθμός όμως του θανάτου, είναι τα 3 6άρια. Ο πολλαπλασιασμός του, (3Χ6) δίνει το 18, όση και η διαφορά των αριθμών μεταξύ των γενεθλίων της Πόλης (11/05) και της άλωσης (29/05).

Όταν από την κερκόπορτα διεισδύει ο θάνατος και σηματοδοτεί την αρχή της

Εξομολόγηση Γέροντος Φιλοθέoυ Ζερβάκου τo 1908

(Βρέθηκε στο αρχείο του μετά την κοίμησή του)

1. Δεν αγαπώ το Θεό με όλη μου την ψυχή, την καρδιά και τη διάνοια. Δεν έχω υπακοή στις εντολές του Κυρίου και δεν φυλάγω τις υποσχέσεις πού έδωσα στο Βάπτισμα και στην κουρά μου ενώπιον του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων και των ανθρώπων.

2. Δεν προσεύχομαι και δε μελετώ με προσοχή.
Στις ιερές Ακολουθίες και αγρυπνίες, ακόμη και στην ώρα της Θείας Λειτουργίας, παρίσταμαι στο Ναό χωρίς φόβο, προσοχή και ευλάβεια. Πολλές φορές έχω απρεπείς, αισχρούς, ακάθαρτους και βλάσφημους λογισμούς.

3. Δεν έχω μετάνοια αληθινή, ούτε πένθος, ούτε δάκρυα. Δεν εξομολογούμαι καθαρά και με συντριβή καρδιάς· ούτε έχω συναίσθηση ότι η εξομολόγησή μου γίνεται ενώπιον του Παντογνώστη Θεού, που είναι πανταχού παρών και γνωρίζει τα πάντα, και τους λογισμούς και τα βάθη της καρδιάς μου.

4. Στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας προσέρχομαι αναξίως, χωρίς την πρέπουσα ετοιμασία, χωρίς φόβο Θεού, πίστη και αγάπη.

5. Δεν αγαπώ τον πλησίον όπως τον εαυτό μου.

6. Δεν έχω αγάπη ούτε τον πρέποντα σεβασμό στον πνευματικό μου πατέρα και

μυστική μεθοδολογία προσέγγισης του θησαυρού των Γραφών…

Αρκετοί διαβάζουν, λιγότεροι ερευνούν  τας Γραφάς κατά παραίνεση Του Κυρίου (Ιωαν.ε’39), αλλά η απόκτηση του θησαυρού αργεί, γιατί ίσως δεν γινόμαστε αγαθοί τυμβωρύχοι, δεν ανευρήκαμε ακόμη τον τόπο και τρόπο προσέγγισης και κατοχής αυτού, που δίδεται δωρεάν. Χρησιμοποιώντας το σωστό σκαπτικό εργαλείο η εμβάθυνση είναι ανάλογη της χωρητικότητος και πάει παράλληλα της βιωτής μας, του καθαρού νοός και του πακέτου αγιασμού.

Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον. … με όλην την διαδρομή από την εξωτερική ερμηνεία κατά γράμμα έως την χάριτι κατά πνεύμα.  

Από τα ίχνη και οδοδείκτες της ΠΔ και φύσης (λόγοι) όλα εν σχήματι, στην εμπεριεχόμενη ουσία τους διδόμενη από Τον Λόγο.  

και λέγει Ο Κύριος… 47 εἰ δὲ τοῖς ἐκείνου γράμμασιν οὐ πιστεύετε, πῶς τοῖς ἐμοῖς ρήμασι πιστεύσετε; (Ιωαν.ε’47) για να διορθώσει όσους απορρίπτουν την ΠΔ,

από την ανάσταση στην ανάληψη και διάνοιξη ‘’ουρανών’’

ουρανών και οφθαλμών.

…τα μάτια των αποστόλων που συνοδοιπορούσαν με Τον Κύριο προς Εμμαούς εκράτηντο. Φαίνεται ότι συνοδοιπορών επιγείως (οριζοντίως) μετά την ανάστασή Του, τους εξηγούσε τις Γραφές. Στην κυριολεξία όμως τους ανεβίβαζε τον νου καθέτως από α-νοησία και βραδύτητα καρδίας σε νουν και καρδίαν XC (25 καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! 26 οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; 27 καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. (Λουκ.κδ’)

Κι Ο Κύριος ο νικητής του θανάτου (που μόλις πριν λίγο ομολογήσαμε) θέλει να συνανυψώσει όλους όσους Τον πιστεύουν και Τον ακολουθούν, προς την αιωνιότητα (η’ αιώνα).

Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος. *

Κι Ο Κύριος, συμπλέει, συνοδοιπορεί και θεραπεύει ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων, έως της συντελείας, που πλησιάζει.

Όχι τυχαία, αυτή η τρισσή ανοδική έλικα (9) έως τρίτου ουρανού και συγχρόνως