Περνάει αντικειμενικά η όλη εκκλησία από τους καπεταναίους Της, όχι μόνο κλήρο αλλά και λαό σαν σύνολο, περιόδους σχετικής ειρήνης και σχετικής ταραχής, αλλά από το πώς υποκειμενικά ο καθένας αντιμετωπίζει τα πράματα, εξαρτάται τελικά η εσωτερική του ειρήνη και χαρά, ή η ταραχή του και αρά, την οποία και μεταδίδει ως αγωγός.
Ο άνθρωπος με την κοσμοθεωρία του, την γνώμη και την σχέση του με την εκκλησία καταντά επί του πρακτέου ή ταραχοποιός ή χαροποιών και ειρηνεύων θεϊκώς, όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά υπερβατικά και όλα τα υπόλοιπα μέλη του Σώματος, φανερά μεν μόνο με αυτούς που συνομιλεί αλλά μυστικά επηρρεάζοντας όλους. Και, όχι μόνο τον πυρήνα των ορθοδόξων, αλλά και στην περιφέρεια, την όλη ανθρωπότητα και ΑΔΑΜ (ενεργών πάνω και στους δύο κύκλους).
Αναλόγως της επιδερμικής φαρισσαϊκής εξωστρέφειας και συμπεριφοράς ή
εσωστρεφούς βαθύτερης ταπεινότητος. Μήνυμα διαχρονικό προς βίωση, ως βάση πραγματικής εν Θεώ συν Θεώ, προόδου.Φαρισαίου φύγωμεν
ὑψηγορίαν, καὶ Τελώνου μάθωμεν, τὸ ταπεινὸν ἐν στεναγμοῖς, πρὸς τὸν Σωτῆρα
κραυγάζοντες· Ἵλαθι μόνε ἡμῖν εὐδιάλλακτε.
Ὑψηγορίαν φύγωμεν, Φαρισαίου κακίστην, ταπείνωσιν δὲ μάθωμεν, τοῦ Τελώνου ἀρίστην, ἵν' ὑψωθῶμεν βοῶντες, τῷ Θεῷ σὺν ἐκείνῳ· Ἱλάσθητι τοῖς δούλοις σου, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου, Χριστὲ Σωτήρ, ἑκουσίως, καὶ Σταυρὸν ὑπομείνας, συνήγειρας τὸν κόσμον σου θεϊκῇ δυναστείᾳ.
Δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω… Δι ευχών και ενεργείας Της … Γεννησάσης Τον Χ που σαν καλόν (και μόνο) εμ-βόλιον μπορεί να μεταποιήσει την αγριέλαιον σε καλλιέλαιον και τον ασθενή σε υγιή. (χ+αρά)… Χαῖρε, δι' ἦς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει, χαῖρε, δι' ἦς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Περάσαμε σε μια περίοδο μετά την φουρτούνα… αλλά οι δαιμονιώδεις άνεμοι (που ποτέ δεν έπαψαν να θέλουν να συντρίψουν το καράβι και βυθίσουν ως βύθιος δράκων όσους περισσότερους μέσα και έξω Αυτής μπορεί…) συνεχίζουν να κραδαίνουν το Σώμα. Να το διχάζουν σε υπεύθυνους και ανεύθυνους (κοσμικά) και όχι μόνο, αλλά με οποιαδήποτε μη καλοπροαίρετη γνώμη, που δεν έχει διάθεση να ''σταυρωθεί'' στο μέσον και ισορροπήσει, να βρίσκει και τον αντίπαλό της ΜΕΣΑ στον κόσμο και ''εκκλησία''... τανύζοντας και δυναστικά προσπαθώντας να επιβληθούν στους άλλους...
Βρήκαμε τάχα την εξωτερική αιτία στο ΔΙΣ, ΔΥΣ και λύση…. αποδώσαμε τις ‘’πρέπουσες’’ ευθύνες, πολλές εκτός μας και ελάχιστες εντός, αλλά δεν εντοπίζουμε με ευκολία τις ‘’όμοιες’’ εντός ημών αιτίες.
Υπάρχει αντιστοίχιση των έξω συμβαινόντων με τα έσω. Κατηγορήσαμε προς τα έξω την δολιότητα των εργατών του κόσμου τούτου αλλά ξεχάσαμε την δική μας. Την υποκρισία τους, αλλά όχι την δική μας. Το σκανδαλοποιόν του φρονήματος, αλλά όχι τις δικές μας πράξεις (ακόμη και θεωρίες) που ταλαιπωρούν τους συνεπιβάτες, αφού η επόμενη ημέρα της Αναστάσεως (περί θεωρίας και πράξεως) δεν είναι και τόσο ιδανικά τέλεια και λαμπρή, όπως θα άρμοζε.
Στην φυσική, ‘’φαίνεται’’ με τις συγκλίνουσες και αποκλίνουσες ακτίνες που δια των φακών οι πρώην παράλληλες ‘’μαζεύονται’’ (στην καρδιά, ικανές να θερμάνουν και να ανάψει θείο πυρ) ή σκορπίζονται (σαν μετεωρισμός και λόγω απομάκρυνσης από τον Ήλιο, ολοέν η καρδιά γίνεται ψυχρότερη και σαν εκτός εαυτού, ούτε αυτογνωσία θα έχει, ούτε θεογνωσία, αλλά απώλεια).
Κατά
τον απ.Ιάκωβο… 26 Εἴ τις δοκεῖ θρῆσκος εἶναι
ἐν ὑμῖν μὴ χαλιναγωγῶν γλῶσσαν αὐτοῦ, ἀλλ' ἀπατῶν καρδίαν αὐτοῦ, τούτου μάταιος
ἡ θρησκεία. και… 22 Γίνεσθε δὲ ποιηταὶ
λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς…
Παραλογιζόμενοι και εκτός εαυτού, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε να βρεθούμε πρόσωπον προς πρόσωπον (στην καρδία όπου και η Βασιλεία) γνωρίζοντες εκ μέρους τα πράματα.
Θα ρωτούσε κάποιος που έγκειται η δική μας υποκρισία και σκανδαλισμός των άλλων; νομίζω σε απλές διατυπώσεις και κινήσεις μας εντός του χώρου με τα φυσικά όρια της εκκλησίας σε σχέση με την ασυμφωνία μας στην ‘’έξωθεν’’ ζωή, όπου και ο αγωνιστικός χώρος.
Επαναλαμβάνω με καμάρι ας πούμε, τάχα κατανοώντας την έννοια … Ὅτι σὸν τὸ κράτος καί σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρὸς καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. (κι η ευχαριστία κι η προσκύνησις…) άριστα σε θεωρία, αλλά στην πράξη, μάλλον στον μικρόκοσμό μου ‘’κλέβω’’ ως δόλιος ληστής την δύναμη και την δόξα Του Τριαδικού Θεού, οικειοποιώντας τες και υποχρεώνοντας τους συνδούλους να με ευχαριστούν, προσκυνούν και δοξάζουν* (ειδικά αν έχω και κάποια θεσούλα κοσμικής ‘’ισχύος’’).
Ας μην αναφερθούμε στην μη χαλιναγώγηση της γλώσσας (Ιακ.). Ας δούμε την εξωτερική προσκύνηση και ασπασμό αγίων εικόνων και την στάση μας στην ζωή. Προσκυνούμε την καλή μας Παναγία, το πνεύμα της ταπεινότητος και αγνότητος, αλλά άλλα πνεύματα αντίθετα μας εμπνέουν στην καθημερινότητα. Προσκυνούμε τον αγ.Ιωάννη Πρόδρομο, το πνεύμα της μετανοίας, αλλά αμετανόητοι παραμένουμε. Προσκυνούμε τους εορτάζοντες αγίους, αλλά αντί για μιμητές τους, τα αντίθετα κάνουμε. Κι αν αυτά δεν είναι υποκρισία και σκάνδαλο πρακτικό, τι είναι; κι εμείς θα συνεχίζουμε αντί να κοιτάμε το τσουβάλι στην καμπούρα μας, να βλέπουμε και να περιεργαζόμαστε την σπυρίδα μπροστά στον αδελφό (αββάς Πίωρ), αναμένοντες ‘’προκοπή’’. Κατά τα άλλα, χιλιάδες φορές συμψάλλαμε εξωτερικά το… Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Νομίζω έχουμε πολύ δουλειά στον οίκο της ψυχής μας για να βιωθεί η γ’ ευχή του αγ.Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου για την θεία μετάληψη…
Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα, ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος οὐδὲ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς, διότι ὅλη ἔρημος καὶ καταπεσοῦσὰ ἐστι, καὶ οὐκ ἔχεις παρ᾿ ἐμοὶ τόπον ἄξιον τοῦ κλῖναι τὴν κεφαλήν. Ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ὕψους δι᾿ ἡμᾶς ἐταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον καὶ νῦν τῇ ταπεινώσει μου. Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν. Καὶ ὡς οὐκ ἀπηξίωσας εἰσελθεῖν καὶ συνδειπνῆσαι ἁμαρτωλοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, οὕτω κατάδεξαι εἰσελθεῖν καὶ εἰς τὸν οἶκον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, τοῦ λεπροῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ. Καὶ ὡς οὐκ ἀπώσω τὴν ὁμοίαν μοι πόρνην καὶ ἁμαρτωλόν, προσερχομένην καὶ ἁπτομένην σου, οὕτω σπλαγχνίσθητι καὶ ἐπ᾿ ἐμοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ, προσερχομένῳ σοι καὶ ἁπτομένῳ σου. Καὶ ὡς οὐκ ἐβδελύξω τὸ ῥυπαρὸν ἐκείνης στόμα καὶ ἐναγὲς καταφιλοῦν σε, μηδὲ ἐμοῦ βδελύξῃ τὸ ῥυπαρώτερον ἐκείνης στόμα καὶ ἐναγέστερον, μηδὲ τὰ ἔμμυσα καὶ ἀκάθαρτά μου χείλη καὶ βέβηλα, καὶ τὴν ἀκαθαρτοτέραν μου γλῶσσαν. Ἀλλὰ γενέσθω μοι ὁ ἄνθραξ τοῦ παναγίου σου Σώματος καὶ τοῦ τιμίου σου Αἵματος εἰς ἁγιασμὸν καὶ φωτισμὸν καὶ ῥῶσιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος· εἰς κουφισμὸν τοῦ βάρους τῶν πολλῶν μου πλημμελημάτων· εἰς φυλακτήριον πάσης διαβολικῆς ἐνεργείας· εἰς ἀποτροπὴν καὶ ἐμπόδιον τῆς φαύλης μου καὶ πονηρᾶς συνηθείας· εἰς ἀπονέκρωσιν τῶν παθῶν· εἰς περιποίησιν τῶν ἐντολῶν σου· εἰς προσθήκην τῆς θείας σου χάριτος καὶ τῆς σῆς βασιλείας οἰκείωσιν. Οὐ γὰρ ὡς καταφρονῶν προσέρχομαί σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ὡς θαῤῥῶν τῇ ἀφάτῳ σου ἀγαθότητι, καὶ ἵνα μή, ἐπὶ πολὺ ἀφιστάμενος τῆς κοινωνίας σου, θηριάλωτος ὑπὸ τοῦ νοητοῦ λύκου γένωμαι. Διὸ δέομαί σου, ὡς μόνος ὢν ἅγιος, Δέσποτα, ἁγίασὸν μου τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν, τοὺς νεφροὺς καὶ τὰ σπλάγχνα, καὶ ὅλον με ἀνακαίνισον καὶ ῥίζωσον τὸν φόβον σου ἐν τοῖς μέλεσί μου, καὶ τὸν ἁγιασμόν σου ἀνεξάλειπτον ἀπ᾿ ἐμοῦ ποίησον. Καὶ γενοῦ μοι βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ, κυβερνῶν ἐν εἰρήνῃ τὴν ζωήν μου, καταξιῶν με καὶ τῆς ἐκ τῶν δεξιῶν σου παραστάσεως μετὰ τῶν ἁγίων σου· εὐχαῖς καὶ πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, τῶν ἀΰλων σου λειτουργῶν καὶ ἀχράντων Δυνάμεων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ᾿ αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων. Ἀμήν.
Ευκτέα ειρήνη (2), για τον κοπασμό κλυδωνισμών αλλά με προϋποθέσεις, οι οποίες εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους**, αφήνοντας τους άλλους νάναι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους μπροστά στον Κριτή, κι όποιος θέλει να θυμώσει, ας θυμώσει εύστοχα. Κι όπως θέλει να διορθώσει το Σώμα, ας αποκτήσει νου Χριστού που προτείνει να διορθωθεί σαν μέλος και τότε, βρίσκοντας την υπέρ νουν ειρήνην χάριτι, την μεταδίδει μυστικά και φανερά σε όλους τους τριγύρω του, αλλιώς, α-νοήτως και ασχημόνως θα πολεμά σκιές …. Θέλει κάποιος να ελέγξει ''πόσο'' φωτισμένος είναι, ώστε νάχει δικαίωμα εκ Θεού να είναι ισχυρογνώμων; ας βάλει στην ζυγαριά την γνώμη των αγίων την ''αίσθηση και βιωτή'' του. (εμφανίζεται πχ ο αγ.Κοσμάς αιτωλός και αναφέρει ότι στο τιμόνι της Ελλάδος, είναι η Παναγία!! Αλήθεια, εμείς μέσα στην καθημερινότητα με τόσες πολιτικές και οικονομικές πιέσεις που υφιστάμεθα, την βία όλων αυτών των αρνητικών και την φοβία, πιστεύουμε αυτό που πιστεύουν και ''βλέπουν'' οι άγιοι ή οι άρχοντες του κόσμου τούτου;;; ... Μάλλον απέχουμε της αληθείας της άλλης όψης, αλλά ελπίζουμε στην ελευθερία μας δι ευχών δι Αυτής που έχει σύνδρομο το θέλειν και το δύνασθαι. ΔΥΝΑΤΑΙ, μακάρι να Την κάνουμε να το θελήσει, εξαρτώμενο από την μετάνοια και την παιδεία).... Αμήν ολοέν και εγγύτερον, και εσώτερον και αμήν εκτυπώτερον σου μετασχείν… «Δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου»
---
* από την δόξα των ανθρώπων στην δόξα Θεού όπου φαίνεται ότι μπορεί ‘’ανάσταση’’ να κάναμε, αλλά μείναμε μετεξεταστέοι (αμήν όχι στάσιμοι) στην βαθμίδα της αναλήψεως, προ πεντηκοστής, προ φωτισμού και δόμησης ναού, έρποντες επί γης με αντί ναού, χαλάσματα και απλούς τοίχους.
** Η αμαρτία μας αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου - Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης (''Ἡ
ἁμαρτία διαπράττεται προπαντὸς στὸ μυστικὸ βάθος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἀλλὰ
τὸ ἀντίτιμο αὐτῆς πλήττει τὸν ὅλον ἄνθρωπον.
Ὅταν αὐτὴ συντελεσθῆ,
ἀντανακλᾶται στὴ ψυχικὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση,
στὰ πεπρωμένα τοῦ ἁμαρτήσαντος, ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς
του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, καὶ συνεπῶς
ἀντανακλᾶται καὶ στὰ πεπρωμένα τοῦ σύμπαντος κόσμου.'').
Διαπραττόμενη στο βάθος της καρδίας σαν σπήλαιο, που ακόμη ‘’κυριαρχεί’’ ο γυιός του ποσειδώνα (αιτία θαλασσοταραχών), γίγαντας και μονόφθαλμος πολύφημος, το ‘’εγώ μας’’ που σκανδαλωδώς τυπώνει τον σταυρό του επάνω του, αλλά μέσα του ισχύει , όχι το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, όπως ο σταυρός δηλώνει, αλλά το γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ. Αυτό κι αν είναι υποκρισία, ώστε να συνεχίζει (η θεωρητική τύπωση χωρίς πρακτική αντιστοιχία) να είναι μωρία για τους έλληνες και σκάνδαλο για ιουδαίους, που θα συνεχίσουν να ζητούν σημάδια και σοφία, μέχρις ότου να ‘’αποδείξουμε’’ εν ημίν την γέννησή Του στο σπήλαιο και φάτνη μας, την σταύρωσή Του και την ανάβασή Του, όπως αρμόζει, στον θρόνο.
Μην μείνουμε στάσιμοι (3) και ανεπίδεκτοι μαθήσεως και νουθεσίας…. αφού Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. (από θρόνος και σταυρός – π.ΑρσένιοΜπόκα)
(1) …δυνατὸς εἶ, Κύριε, καὶ ἡ ἀλήθειά σου κύκλῳ σου. σὺ δεσπόζεις τοῦ κράτους τῆς θαλάσσης, τὸν δὲ σάλον τῶν κυμάτων αὐτῆς σὺ καταπραΰνεις. σὺ ἐταπείνωσας ὡς τραυματίαν ὑπερήφανον, ἐν τῷ βραχίονι τῆς δυνάμεώς σου διεσκόρπισας τοὺς ἐχθρούς σου. σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί, καὶ σή ἐστιν ἡ γῆ· (ψαλμ.88)
(2) “Εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ..... Πρβλ. Ἰακ. 3, 18: «Καρπὸς δὲ δικαιοσύνης ἐν εἰρήνῃ σπείρεται τοῖς ποιοῦσιν εἰρήνη». Να κάνουμε εμείς αυτό που μπορούμε, δλδ την ειρήνη Θεού κι όχι αμαλήκ (που, δια του αμαλήκ η ειρήνη χωρίς ελευθερία, χειροτερεύει την κατάσταση, αφού εθελουσίως υποδουλωνόμαστε ως νήπια από τα στοιχεία του κόσμου, αντί να τα άρχουμε όπως κληθήκαμε δι ορθοδοξίας...) και ο καλός Θεός Θεός να δώσει την δική Του. Να αποκυλήσουμε εμείς τον βαρύ λίθο που μπορούμε και μας αναλογεί, κι ο καλός Θεός να μας αναστήσει σαν τον φίλο Του (Λάζαρο, αναλογικά τον καθένα μας)....
(3)
όταν ήδη βιωματικά δεν έχουμε βάλει αρχή να περάσουμε τις τρεις πρώτες ημέρες
της Μ.Εβδομάδος ως ανάπλαση και μη εκμεταλλευόμενοι… τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια της Μεγάλης Τετάρτης που προετοιμάζουν την Ανάσταση. Για ποιαν ανάσταση, για ποιαν
ανάληψη για ποιαν πεντηκοστή, ποιον φωτισμό ποιαν εν ημίν δόμηση του ναού
μιλάμε…. Κύριε ελέησον. Παράσχου ημίν αφορμάς μετανοίας, πρόσθες ημίν πίστιν.
Αμήν δι ευχών.
---
Δύο είναι οι διαστάσεις της έννοιας της εκκλησίας και ανάλογα με την λεπτότητα (πνευματικότητα) ή παχυλότητα (σαρκικό πνεύμα) αποδεκτοί και συγ-χωρεμένοι όλοι οι βαπτισμένοι, είτε είναι δούλοι ή υπηρέτες ή υιοί, μέσα στην αγκαλιά Της και πανδοχείο, και πάνω στην κλίμακα από το κατ' εικόνα στο καθ'ωμοίωση, όπου (τρεπτά) στην πράξη ευρίσκεται ο καθένας, μαζί με το θεωρητικό του υπόβαθρο, την αντιλαμβάνεται.
Είναι συγχρόνως η επί γης επουράνιος Ναυς και λιμάνι, αλλά συγχρόνως πλέει μεσοπέλαγα.... μέσα στον ωκεανό. Πλέει επί των κάτω υδάτων, που πολύ θα ήθελε ο αντίδικος και αντίποδας μέσω αυτών των εξωτερικών ταραχών να προξενήσει αδιόρθωτες εσωτερικές, με σκοπό να καταβυθίσουν τους επιβαίνοντες και επιπλέοντες.... και δυστυχώς το καταφέρνουν. [Άλλωστε, δεν καταποντίζουν και βυθίζουν ένα πλοίο τα έξωθεν αυτού ύδατα, αλλά αυτά που μπαίνουν από τις χαραμάδες μέσα... (κατά το ψαλμικό... Σῶσόν με, ὁ Θεός, ὅτι εἰσήλθοσαν ὕδατα ἕως ψυχῆς μου. ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὑπόστασις· ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με... ψαλμ.68 (μια διαρκής με ημερομηνία λήξεως αντιπαράθεση, ανυπόστατων υδάτων (6) vs Του λάλον Ύδατος (8) της ιλύος vs της άλλης γης...]. Ενόσω βέβαια ζούμε, έχουμε χρόνο να κινηθούμε στο ...πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτήν, όσο ο Κύριος και σε προσωπική σχέση, συντρίβει τα δεσμά του ΑΔΗ και όσο καλύπτουμε κενά και διαφυλλάττουμε τις θυρίδες.... Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση και δύναμη. Πραότητα και τελειότητα. Τουλάχιστον να βάλουμε αρχή.
Ως Σώμα Λόγου, Λ, έχει στέρεη και ακλόνητη κορυφή στον ουρανό, άχρονη, ως Άκτιστη (κατά τον αγ.Πορφύριο) και ακλόνητη (Ορθόδοξη ΜΙΑ Εκκλησία) και δύο κάτω σκέλη ψαυστά και χρονικά, σαν Α (από πεντηκοστή) και Ω, ως κατάληξη στην συντέλεια, και ως Αναστημένο Σώμα Χριστού, Νικητής του θανάτου.
Πάνω σε αυτό, αμήν να εργαζόμαστε φιλότιμα και ειρηνικά για να είμαστε διαρκώς ενσωματωμένοι, με οργανικούς δεσμούς.
Μέσα στον χρόνο, και ανάλογα της πνευματικότητάς του ο κάθε άνθρωπος, παρότι μπορεί να βρίσκεται μέσα στο λιμάνι, συνεχίζει να κλυδωνίζεται, ακόμη και να γκρεμοτσακίζεται στα βράχια. Είναι ο σκοπός του εναντίου και η φθορά που προξενεί στον κόσμο εντός του λιμενοβραχίονα, που παρότι είναι υπό την επιστασία του Ισχυρού βραχίονος (1) Του Κυρίου, και παρότι δεν έχει ξανοιχτεί στα βαθειά, χάνεται.
Έτσι,
η έννοια της εισόδου μας στην αχειροποίητη (κατά τον πρωτομάρτυρα Στέφανο)
Εκκλησία, κείται μακράν και πρέπει να ξαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με Τον
Λόγο, μην μείνουμε έξω Του Νυμφώνος.... προσκαλούμενοι να διερχόμαστε δια πυρός και ύδατος (καυστικών βελών πυρός
αντιδίκου και υδάτων του…. ) σε τόπο αναψυχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου