παιδεία ια' επανελληνισμός και επανευαγγελισμός του γένους (β' τόμος)

Εισαγωγή 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ         

υπομονή, σωφροσύνη και αναμαρτησία 

Οι άγγελοι είναι οι μεγάλοι μας αδελφοί…     

όταν οι ορθόδοξες (καθημερινές) εορτές αποδίδουν το υπερκόσμιο Φως τους...         

Η αγάπη του πνευματικού πατέρα είναι πολύ ψηλά, πολύ ψηλά! 

Τι είναι η πνευματική ζωή - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

   ΣΤΑΥΡΟΣ, μεσοπεντηκοστή και πνευματική ζωή   

οι δύο όψεις της Πόλης του Κωνσταντίνου…    

θεμέλιον Πόλεως…      

ασθενειών συνέχεια…. 

θεραπεύοντας Ο Κύριος τον τυφλό (νου) 

Ανάληψη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού - Λόγος Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου       

Μάρθα και Μαρία - αγ.Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ (και δυο συνειρμικές σημειώσεις) 

η προσωπική σχέση του καθενός με τον Τίμιο Πρόδρομο σαν μετάνοια

Ερμηνεύει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής το όνομα ηρώδης, ως δερμάτινος. 

Είμαστε όλοι ενδεδυμένοι με δερμάτινους χιτώνες, κατά το πρότυπο των φύλλων συκής των πρωτοπλάστων. Περιβεβλημένη η ουσία μας και ‘’σκεπασμένη’’ με σάρκα, με κρυμμένο τον θησαυρό εν οστρακίνοις σκεύεσι διάγουμε κι εμείς την καθημερινότητα. 

Με το όνομα ιούδας να σημαίνει εξομολόγηση, τελικά προβαίνουμε όλοι μας σε μία από τις δύο παρακάτω μοναδικές επιλογές: ή ‘’κρεμάμε’’ (στηρίζουμε, εξαρτάμε) την ζωή μας ορθοδόξως Στον Βασιλέα των όλων (περιπαικτικά βασιλέα των ιουδαίων) Ιησού Χριστό ή σαν τον ισκαριώτη, κρεμάμε την ζωή μας στην συκή (δερμάτινους χιτώνες), αυτοκτονώντας.   

Αν κάποιος θα ήθελε να βρει τον Τίμιο Πρόδρομο και να Τον έχει ως συνοδοιπόρο στην ζωή του και συμπαραστάτη όχι θεωρητικά αλλά επί του πρακτέου, πρέπει να κινηθεί προς τα έσω, όπου η προτεινόμενη και αμήν ποθούμενη βασιλεία.    

μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού… 

Με αναλογική σημασία για τον καθένα, όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο και κρύφθηκε στην κατοικία του Ηρώδη. …  

Είναι κρυμμένος μέσα μας και πλακωμένος με πολλές λάσπες, χώματα, σκουπίδια…

επίγεια ζωή και προϋποθέσεις μετάστασης στον ουρανό

(κατά το πρότυπο μετάστασης Της Θεοτόκου) 

Αρχή της επίγειας ζωής είναι η σύλληψις. Από την σύλληψη μέχρι την γέννηση, σπουδαίο ρόλο παίζει η συμπεριφορά των γονιών και ιδίως της μάνας, όπως παρατηρεί ο άγιος Πορφύριος στο: …«η αγωγή του παιδιού αρχίζει εξ άκρας συλλήψεως». 

Με την γέννηση όμως, ξεκινά μια πιο απτή παιδεία. Αυτή καθορίζει στόχους και δίνονται τα εφόδια κατάκτησής τους. 

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο : Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… μας νουθετεί σχετικά: …Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς. 

Οι τιθέμενοι στόχοι εξαρτώνται από το φρόνημα και πνεύμα των ‘’δασκάλων’’ μας αλλά και την αποδοχή αυτών από την καρδιά μας. Ισχύει: … 5 οἱ γὰρ κατὰ σάρκα ὄντες τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦσιν, οἱ δὲ κατὰ πνεῦμα τὰ τοῦ πνεύματος. 6 τὸ γὰρ φρόνημα τῆς σαρκὸς θάνατος, τὸ δὲ φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωὴ καὶ εἰρήνη· διότι τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς Θεόν· (Ρωμ.η’) 

Από τον καθένα εξαρτάται αν θα βάλει στην ζωή του στόχους που να αντέχουν και να ξεπερνούν τον χρόνο και να μην είναι εφήμεροι σαν φωτοβολίδες. 

Λαμβάνοντας από το

ΕΝΑ

το ΕΙΝΑΙ *

η ελληνική γλώσσα μας γνωρίζει ότι μέσα στο ΕΙΝΑΙ μας, μπορούμε να βρούμε την ελευθερία. Είναι η εμφύτευση στην ψυχή και ζωή μας δύο δυναμικών. Η μία είναι η κεντρομόλος και η άλλη η φυγόκεντρος. Είναι τα δύο ‘’Ι’’. Το Ι της κεντρομόλου, Ο Ιησούς, και το Ι της φυγοκέντρου, το Ι τάγμα των δαιμόνων. Το πιο θα μας έλξει και ακολουθήσουμε, εξαρτάται απόλυτα από το μόνο δικό μας, την θέληση και καρδιά μας. 

Με την γέννησή του ο άνθρωπος, μπαίνει σε μια ελικοειδή τροχιά. Βλέπουμε αυτό το σχήμα της σπείρας από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο. Με την γέννησή μας, σαν ''σωματικοί'' επιβάτες επί γης, ακολουθούμε αυτήν την πορεία, σαν πλανήτης γη (+), γύρω από τον ήλιο. Πνευματικά όμως, από τις επιλογές μας όσο είμαστε εν βιολογική ζωή, πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από τον ήλιο. 

Στην πληθώρα των πλανητών, παρατηρούμε (και από την φυσική γνωρίζουμε) ότι για να κρατούνται ισορροπίες (+) , η κεντρομόλος είναι ανάλογη της φυγοκέντρου.  

Η αγάπη της Παναγίας προς όλους (αγ.Σιλουανός)

H Θεοτόκος δέν παρέδωσε στή Γραφή οὔτε τίς σκέψεις Tης οὔτε τήν ἀγάπη Tης γιά τόν Υἱό καί Θεό Tης οὔτε τίς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατά τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καί τότε θά μπορούσαμε νά τά συλλάβωμε. Ἡ ἀγάπη Tης γιά τό Θεό ἦταν ἰσχυρότερη καί φλογερότερη ἀπό τήν ἀγάπη τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾽ Αὐτήν.

Παρ᾽ ὅλο ὅμως πού ἡ ζωή τῆς Θεοτόκου σκεπαζόταν, θά λέγαμε, ἀπό τήν ἅγια σιγή, ὁ Κύριος ὅμως φανέρωσε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πώς ἡ Παναγία μας ἀγκαλιάζει μέ τήν ἀγάπη Tης ὅλο τόν κόσμο καί βλέπει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς καί, ὅπως καί ὁ Υἱός Tης, ἔτσι κι Ἐκείνη σπλαγχνίζεται καί ἐλεεῖ τούς πάντες.

Ὤ, καί νά γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί πόσο λυπᾶται καί στενοχωριέται γιά κείνους πού δέν μετανοοῦν! Αὐτό τό δοκίμασα μέ τήν πείρα μου.

Δέν ψεύδομαι, λέω τήν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πώς γνωρίζω πνευματικά τήν Ἄχραντη Παρθένο. Δέν Τήν εἶδα, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νά γνωρίσω

Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή (αγ.Ιωσήφ ο ησυχαστής)

Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή και αυτή θα σε φωτίζει στο δρόμο του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι,

να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα.

Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί

ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή.

Θα κουρασθείς πολύ, μέχρι να καταλάβεις

ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη

είναι χάσιμο χρόνου·

Δεν σου ζητεί περισσότερο ο Χριστός

για να σου δώσει τα άγιά Του χαρίσματα·

μόνο να αναγνωρίζεις ότι, ό,τι καλό και

αν έχεις, είναι δικό Του.

Και να συμπαθείς αυτόν που δεν έχει.

Να μην τον κρίνεις ότι δεν έχει·

ότι είναι αμαρτωλός, φαύλος, πονηρός,

φλύαρος, κλέπτης, πόρνος και ψεύτης.

Εάν αποκτήσεις αυτή την επίγνωση,

δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις κανένα,

έστω και αν τον βλέπεις να αμαρτάνει θανάσιμα γιατί αμέσως θα λες...

«Δεν έχει, Χριστέ μου, τη χάρη σου,

γι’ αυτό αμαρτάνει.

Αν φύγεις και από μένα θα πράξω χειρότερα.

Αν στέκω, στέκω, γιατί Συ με βαστάζεις.

Τόσο βλέπει ο αδελφός, τόσο κάνει.

Είναι τυφλός.

Πώς τον θέλεις να βλέπει χωρίς μάτια;

Είναι πτωχός.

Πώς γυρεύεις να είναι πλούσιος;

Δος του πλούτο να έχει.

Δος του μάτια να βλέπει».

ο πηλός τον πηλόν....

Όσιος Αλύπιος ο Εικονογράφος ο εν Σπηλαίω

Προς ἄλυπον βίωσιν εἰκονογράφε,

Μετέστης Ἀλύπιε Ὁσίων εὖχος.

Μιμητής του ιερού ευαγγελιστή και πρώτου εικονογράφου Λουκά, αναδείχθηκε ο όσιος πατέρας μας Αλύπιος ο σπηλαιώτης.

Αυτός ο μακάριος, θαυμαστά εικονογραφούσε τις μορφές των αγίων, ενώ ταυτόχρονα και την ψυχή του στόλιζε μ' όλες τις αρετές. Έτσι ο Θεός τον αξίωσε να γίνει γιατρός θαυματουργός ψυχών και σωμάτων.

Ο μακάριος Αλύπιος ήταν λαϊκός ακόμη, όταν έγινε μάρτυρας του εξαισίου θαύματος που συνέβη μέσα στην εκκλησία των Σπηλαίων, στη διάρκεια της αγιογραφήσεώς της. Βοηθούσε τότε τους Έλληνες αγιογράφους που ιστορούσαν το ναό της Θεοτόκου και είδε με τα ίδια του τα μάτια ένα περιστέρι που παράδοξα εμφανίστηκε.

Μετά από το θαυμαστό εκείνο γεγονός, ο Αλύπιος έμεινε στο μοναστήρι και έλαβε το άγιο αγγελικό σχήμα από τα χέρια του ηγουμένου οσίου Νίκωνος (βλέπε 23 Μαρτίου), ενώ συνέχισε να τελειοποιείται στην Ιερή τέχνη της εικονογραφίας. Και με τη χάρη του Θεού απέκτησε την ικανότητα ν' αποτυπώνει στις άψυχες,

Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

(Ματθ. ιδ' 22-34)

«Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅσο πιὸ βαθιὰ βιώνουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν Θ. Λειτουργία ἢ βάσει τῶν καταστάσεων ποὺ μᾶς κάνουν ν’ ἀντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τὰ κείμενα, τόσο πιὸ πλατιὰ ξεδιπλώνεται μπρός μας, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλύτερο βάθος ποὺ ἀποκτοῦν πράγματα ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά.

Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει στὴν ἀρχὴ τῶν Μακαρισμῶν τὶς λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου…»- στὴν δόξα τῆς Βασιλείας Σου… Κι αὐτὲς οἱ λέξεις ἀκούγονται τόσο φυσικὲς κι ἁπλές. Κι ἀκόμα, ἂν φαντασθοῦμε γιὰ ἕνα λεπτό, ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει ἐν δόξῃ, ἔχοντας νικήσει ἐν ὀνόματι ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ, ὑπερισχύοντας τοῦ κακοῦ, καὶ ἔχοντας κάνει αὐτὸν τὸν κόσμο σὲ Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀπόλυτης ὀμορφιᾶς, ἄς φαντασθοῦμε ὅτι κάποιος ἀπὸ μᾶς θὰ μποροῦσε νὰ λησμονηθεῖ: τί θὰ συνέβαινε σέ μᾶς; Λησμονημένοι ἀπ’ τὸν Θεό… Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἀναθυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουμε, ὅτι ζοῦμε.! Συμβαίνει

προεόρτια Κοιμήσεως Θεοτόκου και υπόμνηση κρίσης. Όταν το πυρ και το ύδωρ δοκιμάζει την γη και τον αέρα μας

Σήμερα προεόρτια 14 Αυγ και ο Απόστολος (1) μαζί με το Ευαγγέλιο (2) που ακούγονται στην εκκλησία, δίνουν στον κόσμο άλλη μία  υπόμνηση κρίσης. ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει… 

Το πυρ, θα δοκιμάσει την γη μας. Το πως δομούμε την οικία και ε-αυτό μας (εικών Αυτού), με τι ποιότητος υλικά, δλδ με σαρκικό (ξύλα, χόρτο, καλάμη…) φρόνημα ή με πνευματικό εν Χριστώ φρόνημα (χρυσό, άργυρο, τιμίους λίθους) και αρετές, ενθυμούμενοι ότι....Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων.εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν, ἐγείρεσθαι μετὰ τὸ καθῆσθαι, οἱ ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῷ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον. ἰδοὺ ἡ κληρονομία Κυρίου υἱοί, ὁ μισθὸς τοῦ καρποῦ τῆς γαστρός.. (ψαλμ.ρκς')

Αύριο εορτάζεται η μετάστασις Της Θεοτόκου στην Ζωή. Ο καθαρώτατος Ναός και πρότυπο κάθε ανθρώπου. Ο καθαρότερος οίκος (χερουβείμ) και λειτουργικότερο όχημα (σεραφείμ), οπότε και κατά την καθαρότητα και λειτουργικότητα πάνω στην οποία θα δοκιμαστούμε (κριθούμε) θάναι και η μετοχή μας στην δόξα και ΖΩΗ. … Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς. 

Προκρίνεται η ζωή μας δια Της Θεοτόκου. Γιαυτό και ο άγιος Συμεών ο νέος

προσευχή και θλίψεις...

Ἡ ζωὴ χωρὶς προσευχή, εἶναι γεμάτη ἀπό θλίψεις, ἐνῶ μὲ τὴν προσευχὴ – μάλιστα ὅταν αὐτὴ γίνεται συνήθεια – ἡ καρδιά ἀγάλλεται καὶ εἰρηνεύει· τὶ μακαρία καταστάση! Κάποιες φορὲς οἱ προσευχόμενοι προγεύονται τή μέλλουσα μακαριότητα ἤδη ἐδῶ πάνω στή γῆ."

Επιστολή προς κάποιον που είχε μελαγχολήσει

Ἀδίκως στενοχωριέσαι μὲ τή μελαγχολική σου ἐπιστολή• εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ οἱ καταστάσεις μας ἀλλάζουν. Καλὸ εἶναι πού γράφεις αὐτά πού σοῦ συμβαίνουν. Αὐτὰ δὲ μὲ στενοχωροῦν, ἀπεναντίας χαίρομαι πού μοῦ τὰ γράφεις ὅλα ἁπλᾶ καὶ χωρὶς νὰ ντρέπεσαι.

Ἡ φαντασία καὶ ἡ μνήμη ἀποτελοῦν μία ἐσωτερικὴ αἴσθηση. Μερικὲς φορὲς τὰ περασμένα ἔρχονται στὸ νοῦ τόσο ζωντανά, ὡς νὰ σὲ σφυροκοποῦν. Τότε χρειάζεται προσευχὴ μὲ συγκεντρωμένη τὴν προσοχὴ καὶ ὑπομονή. Ἡ μνήμη πρέπει νὰ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Μὲ μιά λέξη: ὁ νοῦς δέν πρέπει νὰ μένει ἀργός. Ἡ μνήμη τῶν περασμένων πραγμάτων πρέπει νὰ ἀντικαθίσταται μὲ ἄλλες σκέψεις, ὁπότε τὰ παλαιὰ σιγά-σιγὰ φεύγουν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ ἡ μελαγχολία. Στήν ἴδια καρδιά δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν δύο κύριοι.

Τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη ποτὲ δὲ χορταίνουν. Ὅσο περισσότερο τὰ τρέφεις, τόσο πιὸ

βαστάζετε βάρη αλλήλων....

Κάποτε δυὸ ἀδελφοὶ μιᾶς Σκήτης κατέβηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ διαθέσουν ἐκεῖ τὰ ἐργόχειρά τους καὶ μὲ τὰ λίγα χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ ἀγοράσουν ξηρὲς τροφές, κουκιά, φασόλια, φακές, ρεβύθια, τὰ ὁποῖα συνήθως τὰ ἔβρεχαν καὶ τὰ ἔτρωγαν, κρεμμύδια καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὅμως παρασύρθηκε ἀπὸ μιὰ γυναῖκα καὶ ἔπεσε στὴ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας. Ἀπελπισμένος λοιπὸν πῆγε στὸν ἀδελφό του καὶ τοῦ εἶπε:

– Κοίταξε νὰ δῆς, ἐγὼ δυστυχῶς ἔπεσα σὲ ἁμαρτία, δὲν γυρίζω πίσω. Πήγαινε μόνος σου.

Τοῦ εἶπε λοιπὸν τὶ τοῦ συνέβη, πῶς ἔπεσε στὴν ἁμαρτία. Καὶ πρόσθεσε στὸ τέλος:

– Τώρα ἐγὼ ἔχασα τὴν ψυχή μου, τὶ νὰ κάνω στῆν ἔρημο;

Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ποὺ ἦταν ἁγνὸς νέος, ταράχθηκε στὸ ἄκουσμα τῆς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία εἶχε πέσει ὁ ἀδελφός του. Δὲν τὸ ἔδειξε ὅμως, καθόλου δὲν ἔδειξε ὅτι

Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο

Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο.Την ζωή μας και όλα τα της ζωής μας τα διοικεί ο Δεσπότης Χριστός.

Εις τον πόνον και τας πικρίας μας έρχεται εις συνάντησιν το Άγιο Πνεύμα και εξάγει χαράν θεοδώρητον.

Δεν αντιλαμβανόμεθα πολλάκις την παρουσίαν Του, διότι είμεθα απερροφημένοι από την καθημερινότητα των μεριμνών μας. Όμως Aυτό, πνέον όπου θέλει, πνέει και εις την καρδίαν μας και την δροσίζει .

Ως βάλσαμον χύνεται επάνω μας η θεία παράκλησις.

Το έλεος του Θεού κατέρχεται από τον ουρανόν κα πλημμυρίζει την ζωήν μας. Όσον πιο πολλαί είναι αι οδύναι μας τόσο περισσότεραι αι επισκέψεις του Θεού.

Ανοίγεις τα πνευματικά βιβλία και βλέπεις να σου μιλά ο Θεός.

Νοιώθεις αμέσως το φτερούγισμα του Πνεύματος.

Νοιώθεις να απαντά ο Θεός στις απορίες σου.

Βλέπεις να διαλύη τα σκοτάδια σου, να ανοίγει τους δρόμους σου, όταν υπάρχει μπροστά σου αδιέξοδο.

Βλέπεις να μην αφήνει κανένα σημάδι σκοτεινό μέσα στο περασμά σου.

Τότε γεμάτος χαρά φωνάζεις “νυν ηρξάμην λαλήσαι προς τον Κύριο μου. Εγώ δε

Τί να κάνουμε τον καιρό πού έχουμε στεναχώριες;

Πάτερ Θαδδαίος: Συχνά στη ζωή έρχεται και μας χτυπά κύμα δύσκολων σκέψεων, κύμα στεναχώριας.

Το καλύτερο απ’ όλα είναι να σωπαίνουμε. Δεν χρειάζεται εμείς πολύ να σκεφτόμαστε. Ο Κύριος ξέρει, προνοεί πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Ποιό βά­ρος στεναχώριας μπορούμε να σηκώσουμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει αμέσως να πλησιάσουμε τον Κύριο, ο όποιος είναι για μας, σαν το ζεστό σπίτι μας τον χειμώνα. Να σιωπούμε. Καλό είναι να σιωπούμε, επειδή αμέσως δεν μπορούμε να νική­σουμε το κύμα των δύσκολων σκέψεων και της στενα­χώριας.

Συχνά μας έρχονται σκέψεις για το μέλλον μας πού είναι γεμάτο ανασφάλεια. Αναρωτιόμαστε: «Πώς θα τελειώσουμε αυτή τη δουλειά, πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;

Γι’ αυτό είναι καλό να σιωπούμε, να ηρεμούμε και να απασχολούμε με κάτι το νου μας.

Επειδή ο νους μας έχει συνηθίσει να πλανιέται παντού, γι’ αυτό πρέπει να του δίνουμε μια καλή απα­σχόληση. Ή απασχόληση αυτή είναι η προσευχή.

Έτσι σταδιακά μαθαίνουμε να προσευχόμαστε και η προσευχή γίνεται συνήθειά μας.

Όπως και κάθε άλλη δουλειά την οποία έχουμε συνηθίσει να την κάνουμε, έτσι μαθαίνουμε και να προσευχόμαστε. Και αφού η προσευχή γίνει συνήθειά μας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα προσευχόμα­στε χωρίς να σκεφτόμαστε. Όπως με κάθε απλή δου­λειά πού έχουμε συνηθίσει να κάνουμε. Τα χέρια μας εργάζονται και η δουλειά τελειώνει. Έτσι συμβαίνει και με την προσευχή. Σιγά, σιγά η προσευχή γίνεται συνήθεια.

Σιγά, σιγά γίνεται εσωτερική προσευχή.

Τό­τε και η καρδιά μας ασταμάτητα προσεύχεται.

Και όταν ο Κύριος βλέπει την προσπάθειά μας, βλέπει πώς Τον αναζητούμε με όλη την καρδιά μας και θέλουμε να είμαστε μαζί Του ένα, τότε αμέσως Αυτός μάς δίνει την ευλογία και τη Δύναμή Του.

Απο το βιβλίο ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ - ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Παναγία, η μάνα των Αγιορειτών

Ήταν ένα γεροντάκι που μόλις άκουγε τ’ όνομα της Παναγίας έκλαιγε σαν μικρό παιδί.

Ήταν ένας Καυσοκαλυβίτης που όποτε γύριζε πλευρό τη νύχτα έψελνε το «Άξιον εστί».

Ήταν ένας Γρηγοριάτης ηγούμενος πού ΄χε «φάει» την εικόνα Της από τους πολλούς ασπασμούς.

Ήταν ένας Νεοσκητιώτης που παρακαλούσε όποιον έβλεπε να μιλήσει, να γράψει, να εκδώσει, ό,τι υπήρχε για την Παναγία.

Ήταν ένας μακαρίτης Ιβηρίτης που έπασχε από αγάπη προς την Πορταΐτισσα.

Ένας Φιλοθεΐτης έλεγε: «Έχομεν βεβαίας τας ελπίδας εις την Γλυκοφιλούσαν»

Παναγία• η μάνα των Αγιορειτών.

Η Παναγία. Πάνω απ’ όλες τις Αγίες.

Μητέρα Θεού και ανθρώπων.

Η καλύτερη παραμυθία.

Η πιο σίγουρη πρέσβειρα των πιστών.

Η πιο ταπεινή, η πιο καλή, η πιο σεμνή,

η πιο υπάκουη, η πιο υπομονετική,

η σιωπηλή, η γενναία, η πρώτη, η βασίλισσα,