οι τρεις ουρανοί που άπτονται και εφάπτονται της εικόνας μας, …

εικόνα, προσωπείο που συμπαρασέρνει (1) την εσωκλειόμενη ουσία και πρόσωπο …ως νοηματική συνέχεια του πρόσφατου δυστυχήματος (στα Τέμπη) που συντάραξε το πανελλήνιο, τις εικόνες και την Κυριακή της Ορθοδοξίας… 

Μπορεί η Αγία Γραφή, να αναφέρει …30 ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί. (Ματθ.ι’30) αλλά πόσοι και πόσο επί του πρακτέου το πιστεύουμε; 

Οι εφαπτόμενοι την ζωή μας κύκλοι, φάνηκαν κάπως στο νταβός* κι είναι τρεις, όσοι και οι ουρανοί (κατά τον απ.Παύλο). Βιώνονται στην καρδιά και, ή καθέλκουν αυτήν (και την ζωή μας) ως 666 δίνοντας δικαιώματα στην φυγόκεντρο, κρατώντας μας στο κατ’εικόνα (είδωλο) ή τα 999, ως ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ πάλι εφαπτόμενα, που ανέλκει την εικόνα μας στο καθ’ωμοίωσιν, ανασταίνοντας αυτήν, αναστηλώνοντάς την ως Ορθοδοξία (θεραπεία) και δρώντας ως ζωογονητικός ΑΗΡ και μόνη κεντρομόλος.      

Είναι τα τρία επίπεδα του πνευματικού γίγνεσθαι (ανάλογα των φυσικών σχημάτων) και όλου οικοδομήματος… υπόγειο (εν σκότει) επίγειο (με φυσικό φως ηλίου) και υπερώο (με φως υπερφυσικό), μαζί με τους ουρανούς τους. Στον ανώτερο, είναι οι λόγοι μέσα στον Λόγο, ως προπτωτική και αγία κατάσταση, η απέναντι του Λόγου και η κατέναντι σκιώδης, όλα βιούμενα από

τώρα με έμμεσο τρόπο. 

Για να ‘’ισχύσει’’ η θέα του έναστρου ουρανού υπάρχει η προϋπόθεση απουσίας του φωτός του φυσικού ήλιου, που όταν αυτός ανατείλει [εμφανιστεί ως πίστη σε θεωρία και πράξη) στην ψυχή και συνείδησή μας, παρότι αυτά (τα άστρα) συνεχίζουν να υπάρχουν] δεν φαίνονται πλέον. Ο πρώτος άλογος ουρανός, που όλους μας σκεπάζει δίνει την σκυτάλη του στον άλλον έλλογο ουρανό με αστέρες (πάλι) οδοδείκτες για όποιον θάθελε να τους ακολουθήσει, την Εκκλησία που έχει ‘’καρφιτσωμένους’’  τους αγίους Του στα τοιχεία και θόλο της εκκλησίας με κορυφή Τον Παντοκράτορα, ορωμένου δια Της Πλατυτέρας που Τον εμφάνισε στον κόσμο. 

Με το … 17 Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.  (Ματθ.ε’17) μη κατάλυση ούτε του Γραπτού, αλλά ούτε και του φυσικού νόμου (όπως το παράδειγμα με τα φωτεινά άστρα σε φυσικό και πνευματικό ανάλογο, ουρανό). Νόμοι ισορροπημένα προς την μεταμόρφωσή μας σε τέκνα Φωτός, με παραστάτες τους προφήτες Ηλία και Μωυσή. Αμήν δι ευχών. 

Κι έρχεται να ‘’ακουστεί’’ το ευαγγέλιο (2) της Κυριακής Ορθοδοξίας, όπου ο απ.Φίλιππος καλεί με το έρχου και ίδε τον απ.Ναθαναήλ. Κι Ο ερχόμενος στην γαλιλαία των εθνών ‘’βλέπει’’ έναν γνήσιο και άδολο ισραηλίτη (νου ορώμενο τω Θεώ) και στο πρόσωπό του τον καθένα μας, ως νου που ‘’κάθεται’’ υπό την σκιά, κάτω από την συκιά (και σαν σε σπόρο, κρυμμένο μέσα στους δερμάτινους χιτώνες). 

Συναντά το Φως (και πυρ), με το στόμα λαμπάδος (Φίλιππο) τον Ναθαναήλ που σημαίνει Ο Θεός έχει δώσει και μάλλον ταυτόσημο με τον απ.Βαρθολομαίο (11 Ιουνίου) που μεθερμηνεύεται, υιό κρεμάσαντα ύδατα.   

Εν σπόρω, μέσα στους δερμάτινους χιτώνες, ο καθένας μας κρύβει την εικόνα του και θεόσδοτο πρόσωπο, να τον ‘’δει’’ Ο Κύριος και μας καλέσει προκειμένου του διανοίξει οφθαλμούς και ουρανούς, αφού οι προς Εμμαούς κινούμενοι (όλοι μας), ουρανοί και οφθαλμοί, κρατούνται εκ φυσικής αδυναμίας και νεκρότητός μας (ακινησίας).  

Κατέρχεται, μας θεραπεύει, μας ζωογονεί, αναστηλώνει τις εικόνες μας στον χώρο των καθ’ωμοίωση (εντός Του Εαυτού Του), μας ανασταίνει και ελευθερώνει. 

Ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί:   …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' από το από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος

Εισέρχεται Ο Κύριος στο σκοτεινό υπόγειο της ζωής μας και άλογο ουρανό, των εξ αμαρτιών (λέπρας) μολυνθέντα και τεθανατωθέντα για να μας ανυψώσει έως τρίτου ουρανού, αφού μας εισαγάγει στο πναδοχείο (εκκλησία) γενόμενος ναός Του το σώμα μας…. όπως σημειώνει ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος στην γ’ ευχή μεταλήψεως : …Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα, ὅτι οὔκ εἰμι ἄξιος οὐδὲ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς, διότι ὅλη ἔρημος καὶ καταπεσοῦσὰ ἐστι, καὶ οὐκ ἔχεις παρ᾿ ἐμοὶ τόπον ἄξιον τοῦ κλῖναι τὴν κεφαλήν. Ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ὕψους δι᾿ ἡμᾶς ἐταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον καὶ νῦν τῇ ταπεινώσει μου. Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν. Καὶ ὡς οὐκ ἀπηξίωσας εἰσελθεῖν καὶ συνδειπνῆσαι ἁμαρτωλοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, οὕτω κατάδεξαι εἰσελθεῖν καὶ εἰς τὸν οἶκον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, τοῦ λεπροῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ.… 

‘’Μοιάζει’’ με τους ουρανούς, σε χώρο και χρόνο που ζουν (υποκάτω) αυτών οι του μικρο-μικροκόσμου ως σπερματοζωάριο που μόνο δια της ευστοχίας του στο ωάριο και κυοφορίας στην φυσική μήτρα πολλαπλασιάζεται και γεννάται στον μικρόκοσμο. Είναι η ανάλογη σε πνευματική διάσταση του σπόρου Θεού (ανθρώπου) που ζει περιορισμένος εδώ στο κατέναντι, έχοντας ψυχή κινούμενη με το μαστίγιό της, για να βρει τον στόχο του. Μεταξύ πολλών ψευδεπίγραφων  στόχων και ο πραγματικός. Να έλθει μετανοητικά εις εαυτόν, και ομού σώμα (ωόν – ωάριο) και ψυχή (στον τύπο του σπερματοζωαρίου) και κυοφορίας στην μόνη πνευματική μήτρα (που μπορεί να το καταφέρει, ορθόδοξη εκκλησία, μητέρα και μήτρα) πολλαπλασιάζεται και αναγεννάται στον μακρόκοσμο (ως μακάριος / μήκος). 

Είναι του πρωτοκορυφαίου απ.Παύλου η αναφορά: … 2 οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. 3 καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· 4 ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.  

Ας υποθέσουμε ότι ‘’ανεβάζουμε’’ ένα σπέρμα από τον περιορισμένο χωροχρονικά και σκοτεινό μικρομικρόκοσμό του, στον ανθρώπινο, του απείρου ‘’φωτεινού’’ κόσμου, δεν θάταν ασύλληπτο για την ‘’συνείδησή’’ του; Άντε τώρα να ‘’ανεβάσουμε’’ τον άνθρωπο σε εκείνον τον χώρο, όπου ετάχθη να ζει και από α-νοησία και νηπιότητα** τον έχασε. Όντως άρρητα ρήματα. Και το ‘’κλειδί’’ των αναβάσεων είναι οι δύο μήτρες. Η μία φυσική προς γέννηση και η άλλη η πνευματική προς αναγέννηση, με ανάλογες προϋποθέσεις ευστοχίας… 

Όχι κατά μόνας, αφού η αναγέννηση ‘’περνάει’’ μέσα από την φιλοθεΐα και φιλανθρωπία (σύνολο σταυρός), οπότε, όσο ενεργεί μέσα μας η αναστήλωση των εικόνων των άλλων σαν προαίρεση, τόσο ενεργεί Ο Κύριος σαν χάρι στην εικόνα μας. Από ακίνητη και παράλυτη πνευματικά, στο καθ’ωμοίωσιν. 

Μη μείνουμε στην (τυπική) εξωτερική ανύψωση εικόνων, σαν συνήθεια, αλλά στην ουσιαστική ανύψωση του Χριστού μέσα στον άνθρωπο και αναστήλωση της εικόνος Του, στον εν ημίν ναό. 

Γιαυτό και ο άγιος στο Η σημασία των αγίων εικόνων στα σπίτια μας (Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου) σημειώνει: … Όταν ασπάζεται ο άνθρωπος με ευλάβεια και θερμή αγάπη τις άγιες εικόνες, παίρνει τα χρώματα από αυτές και ζωγραφίζονται οι Άγιοι μέσα του. Οι Άγιοι χαίρονται όταν ξεσηκώνονται από τα χαρτιά ή από τα σανίδια και τυπώνονται στις καρδιές των ανθρώπων. Όταν ασπάζεται ο Χριστιανός με ευλάβεια τις άγιες εικόνες και ζητάει βοήθεια από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, με τον ασπασμό που κάνει με την καρδιά του, ρουφάει μέσα στην καρδιά του όχι μόνον τη χάρη του Χριστού, της Παναγίας ή των Αγίων, αλλά και τον Χριστό ολόκληρο ή την Παναγία ή τον Άγιο, και τοποθετούνται πιά στο τέμπλο του Ναού του. «Ναός του Αγίου Πνεύματος είναι ο άνθρωπος» (Α΄ Κορ. γ’16 και ς’19) 

Τότε και έτσι, διανοίγεται ο εσωτερικός τρίτος ευλογημένος ουρανός σαν ουσία, μετά από την τυπική είσοδό μας στον εξωτερικό ναό, που ‘’βλέπουμε’’ μεν αγιογραφίες, αλλά παραμένουν ακίνητες και ανενεργές. 

Αυτό εκτιμώ ότι είναι το Επί του πρακτέου η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήτοι, περί αναστήλωσης των εικόνων … χάρισμα που κατόρθωσε ιδιαιτέρως Ο άγιος Ευφρόσυνος ο μάγειρος αλλά και όλοι οι άγιοι, ώστε να αναφερόμαστε για πεπατημένη και παράδοση σωστική. 

Τότε εκ της εικόνος... ρέει αίμα, αλλού μύρο, αλλού δάκρυα, αλλού εξάγεται σαν από πύλη άρτος [Ο Άγιος Ονούφριος (και ο άρτος)], αλλού εξέρχεται ο εικονιζόμενος άγιος και θαυματουργεί, αλλού αλλάζει μορφή και μένει σε αυτήν…. Παναγία Παραμυθία, ελκύει σφαίρες σαν μαγνήτης και σώζει ανθρώπους: H Παναγία που δέχθηκε 55 σφαίρες από τις ριπές των αυτομάτων όπλων ! φωτίζει, σώζει εαυτόν, αλλήλους, όλην την ανθρωπότητα που επιδέχεται και θέλει Θεό αληθινό ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ και όχι το αυτοείδωλό του μέσα στον άλλον.   

κι οι παράμετροι κατάργησης του ειδώλου, εύρεσης του Τιμίου Σταυρού (6/3) αλλά και ύψωσης Χριστού και Σταυρού (14/9) μέσα μας, μαζί με την όλη πορεία από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωση, από την γη στον ουρανό και από τον θάνατο στην Ζωή, (ζητούμενα) είναι ίδιοι… Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου 

Ο ένας προσθέτει μπάζα και ρύπους σκεπάζοντας την εικόνα και αδρανοποιώντας την κι Ο Άλλος την αναδεικνύει. Αναστηλώνει, ανασταίνει. Μαζί δε με όλη την ανθρωπότητα κι ο καθένας μας, επιλέγοντας σκοπό και δρόμο για τον σκοπό, ώστε αν είναι άγια, θάναι άγια και τα δυο. … "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"… - άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου) 

Ευχαριστώντες και τιμώντες τους γονείς που με το ζειν, μας πέρασαν από τον πρώτο ουρανό στον δεύτερο, συνεργούντες με Τον Δημιουργό στην τύπωση εν ημίν της εικόνος Του [αφού άνθρωπος σημαίνει ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος)] για να μας δοθεί μια μοναδική ευκαιρία δια των ορθοδόξων πνευματικών (με τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια, του Αναστημένου Σώματος που μόνο δι Αυτού ως ενσωμάτωση στην Κιβωτό) να ανεβούμε κι εμείς έως τρίτου ουρανού στο αεί και μακαρίως ζειν, κατακτώντας χάριτι, τα προετοιμασμένα από αιώνων, ανεκλάλητα αγαθά….

19 τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν! (Γαλ.δ’)

Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπλαγχνίᾳ, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.

Αμήν γένοιτο!!

Κύριε ελέησον, δι ευχών και ενεργείας Της Θεοτόκου και πάντων των αγίων!!

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκὶ ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν Κόσμον. 

--- 

(1) Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος). 

από το προσωπείο, στο πρόσωπο... και τους δερμάτινους χιτώνες, που χρήζουν διαφάνειας... «Ἀπέξεσε τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας τοὺς δερματίνους χιτώνας τῆς νεκρώσεως καὶ ὕφανε ἱμάτιον σωτηρίου». (μέγας Ιλαρίων)

(2) Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως ᾿Ανδρέου καὶ Πέτρου. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε. εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς ᾿Ισραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ. ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου. (Ιωαν.α'44-52) 

* νταβός 2023 .... (η άλλη όψις)  

πόσο μας αφορά και μας επηρρεάζει το νταβός 

ουρανοί 3 ή 9, όπως ομόπνοα αναφέρει ο αγ.Γαβριήλ δια XC σαλός, με τον τελευταίο ορώμενο, νάναι αυτός που έπεσαν οι έκπτωτοι δαίμονες και ενεργούν ενάντιά μας….    

** …είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους  πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη. 

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος. (άγιος Μάξιμος Ομολογητής - φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα) 

--- 

εστίαση και εστίαση…., προσέχοντας και ιεραρχώντας … την μόρφωση με στόχο την μόρφωση…. την συμ-περι-φορά* μας… προς Άνθρωπο και άνθρωπο**, 6 ή 9, σαρκικώς ή πνευματικώς, αφού … 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’8) 

* συμ-περι-φορά …. εκπέμπουμε ευχές ή κατάρες (για Θεό και ανθρώπους τις εικόνες Του, διαολοσταλσίματα για συνανθρώπους, όσο και ‘’δίκαια’’ και μισητοί είναι ως υπόλογοι εγκλημάτων … κατάρες (6) που σκεπάζουν με γη τον έσω άνθρωπο και τον ταλαιπωρούν*** ή ευχές (9) που τον ανορθώνουν και  αναδεικνύουν και εξάγουν (Χριστού η εργασία δι ημών) τον καθήμενο κάτω της συκής και σκιάς ; (μας συμφέρει κατά τον αγ.Μάξιμο κι εκεί η κρίσις. Αν παντού γύρω μας βλέπουμε αγγέλους και αγίους, εκεί κοντά είμαστε. Πάλι, αν παντού βλέπουμε δαίμονες και κακούς, εκεί κοντά είναι η εικόνα και η συνείδησή μας... και πρέπει να το δουλέψουμε. Μας συμφέρει με το η αγάπη ου λογίζεται το κακό, να βλέπουμε έστω και το 1% καλού του πλησίον, παρά το ''οφθαλμοφανές'' 99% κακό του...) για να δίνουμε λαβή προς ανέλιξη στην ολκάδα των θελόντων σωθήναι Θεοτόκο.... Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα (τα πέντε άλφα και η πεντάλφα….) παρά δικαιώματα στον άλλον, όχι απλά να μας ''ακουμπά'' αλλά ιδίως να μας καθέλκει προς απώλεια.    

προσέχουμε τους λογισμούς μας που ενεργούν μυστικά ή δυστυχώς όχι; Τι πρέπει να προσέχετε στους λογισμούς σας αγ.Πορφυρίου 

**αρχή εικονομαχίας... από λέοντα ίσαυρο γ' (κόνωνα)

*** μικροβίωμα αδελφού, σχετικό, που συνέβη στους α’ χαιρετισμούς. Λόγω πληθώρας οχημάτων έξω από την εκκλησία, κατά κάποιο τρόπο ‘’στρίμωξε’’ ελαφριά τη καρδία ένα άλλο όχημα, παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο. Εισήλθε στην εκκλησία και ‘’χάθηκε’’ στα ψαλλόμενα. Σε κάποια στιγμή, ένιωσε μια παράξενη ενόχληση στον λαιμό και μικροέβηχε, τόσο που ‘’αναγκάστηκε’’ να αφήσει την θέση του και να ζητήσει λίγο νεράκι, πράγμα που έγινε. Όταν τελείωσε η εκκλησία, και κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο, είδε ότι αυτόν που έκλεισε είχε βγει… συνδύασε ο αδελφός την χρονική στιγμή που ‘’διψούσε’’ από την μικροαδικία που έκανε στον άνθρωπο εκτός εκκλησίας. Δίκαια θα τον γλωσσόφαγε κι η γλώσσα του ζητούσε λίγο νερό να καταψύξη το πυρ και οδύνη… Του θύμισε τον πλούσιο της παραβολής Λουκ.ις’24, που ζητούσε από τον δίκαιο Αβραάμ, να στείλει τον φτωχό Λάζαρο… Σκεφτείτε αν για αυτό το ‘’μικροπταίσμα’’ έπαθε ό,τι έπαθε, τι θα συμβεί ως δικαιοσύνη και αιώνια δίψα εκ του αιωνίου πυρός για τους μεγαλοεγκληματίες που όλοι πιάνουν στο στόμα τους;;; (με την κοσμική έννοια της δικαιοσύνης, γιατί πολύ πόνο προξενούν οι ‘’μεγάλοι’’ της γης)….   

Λέγει σχετικά ο αγ.Λουκάς συμφερουπόλεως… Θάρρος, θάρρος , το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.

Μη θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…

Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυστα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου … από Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου…

όσο δίκαιο κι αν έχουμε, όσο κι αν μας τρελαίνει ο πόνος. Με ταπεινό λογισμό να ζητάμε χάρι αντί μονοδιάστατης δικαιοσύνης κι Ο καλός Θεός θα αποδώσει αυτήν όχι σχετικά, αλλά απόλυτα... Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη

κι έρχεται ταχέως ... από το Ο Ων, στο έρχομαι ταχύ αποδούναι εκάστω…

ξεδίψασμα, νερό από το ιερό, όπου η όλη εκκλησία είναι το συμπυκνωμένο και προβολικό ‘’σημείο’’ όλων των σκέψεων και πράξεων ενάντια στους ανθρώπους, άσχετα αν αυτοί είναι εντός Αυτής ή όχι… Και εκεί έμπροσθεν του Σώματός Του παντες θα παρασταθούμε ως κρινούμενοι από Τον Δικαιοκρίτη Θεό… επί του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην εκκλησία και η σχέση τους με την κρίση

… περί ψυχής και ο ρόλος του οφθαλμού αυτής στην επίγνωση της Αληθείας 

σωματική και πνευματική όραση - Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ 

πότε αρχίζει επί του πρακτέου η ανάληψις…. και πως τελειούται 

από την ανάσταση στην ανάληψη και διάνοιξη ‘’ουρανών’’ ουρανών και οφθαλμών. 

Συγγνώμη για το ογκώδες της προσεγγίσεως, άλλωστε το θέμα είναι τόσο πλατύ, και έχων τόσο ύψος, που ακουμπά την όλη διαδρομή από γη έως ουρανού και όχι μόνο ενός…. ευχόμενος ωφέλεια. 

Αμήν να βρεθούν όλα, εντός… Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) αμήν γεμάτα ΦΩΣ, πληρωμένα από XC.   

Κατά τον Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ: ... ''Η θεία Χάρις σκηνώνει πρῶτα στὶς ψυχὲς τῶν Ἁγίων καὶ ἀπὸ τὶς ψυχὲς μεταδίδεται καὶ στὰ σώματά τους· καὶ ὅταν κοιμηθοῦν, μένει στὰ λείψανά τους καὶ στοὺς τάφους τους καὶ στὶς εἰκόνες τους καὶ στοὺς ναοὺς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι σ᾿ αὐτούς. Εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνοικεῖ στὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων καὶ ἐν συνεχείᾳ μένει καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συνδέονται μὲ τοὺς Ἁγίους.'' ... με το μυστικό από το για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου να είναι ο μηδενισμός του χρόνου, κρόνου και φθοράς, η μετά σώματος, ψυχής και πνεύματος αυτοσυγκέντρωση* στον Τριαδικό Θεό.... αμήν ελθέ και σκήνωσον... 

* Ο κατά σάρκα πατέρας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος επί της επιθανατίου κλίνης έγινε μοναχός με το όνομα Κωνσταντίνος, παρότι ήταν μέσα στα ανάκτορα και καταγινόταν καθημερινά με τις αυτοκρατορικές υποθέσεις, χώρια που είχε και τις υποθέσεις του σπιτιού του, γιατί ήταν πολύ πλούσιος και είχε πολλά κτήματα και υπηρέτες και παιδιά και γυναίκα, ήταν τόσο αχώριστος από το Θεό και τόσο δοσμένος στη νοερά και ακατάπαυστη προσευχή, που τις περισσότερες φορές λησμονούσε εκείνα που συζητούσαν μαζί του ο αυτοκράτορας και οι άρχοντες του παλατιού κι ερωτούσε για αυτά και μία και δύο φορές. Συχνά μάλιστα οι άλλοι άρχοντες, μην ξέροντας την αιτία, συγχύζονταν και τον ονείδιζαν, που λησμονεί έτσι γρήγορα και ενοχλεί με τις δεύτερες ερωτήσεις του τον αυτοκράτορα. Αλλά ο αυτοκράτορας, που γνώριζε την πραγματική αιτία του φαινομένου, τον υπερασπιζόταν, λέγοντας: 

- Ο Κωνσταντίνος έχει δικές του έγνοιες κι εκείνες δεν τον αφήνουν να προσέχει στα λόγια τα δικά μας, που είναι για υποθέσεις προσωρινές και μάταιες. Γιατί ο νους του ευλογημένου αυτού ανθρώπου είναι προσηλωμένος στα αληθινά και στα ουράνια. Λησμονεί δε τα φθαρτά και τα επίγεια, επειδή όλη του η προσοχή είναι στην προσευχή και στο Θεό...". (Φιλοθέου Κοκκίνου, Εἰς τὸ βίον τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ).