Μετά την μεγάλη
τεσσαρακοστή, που τύπος της είναι η όλη μας ζωή και το πέρασμα από την αίγυπτο
στον πόδα (γέννηση και πρώτη ανάσταση), μετά την έρπουσα σταυροειδή πορεία και περιπλάνηση
40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση… ακολουθεί η, πάλι με σταυρό, ανύψωσις.
Σχίζει τα πέρατα ως αστραπή ο θείος λόγος και, όπως ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… εορταζόμενη αυτή η κλήση την επόμενη των Χριστουγέννων (26 Δεκ) η ίδια φωνή, μετά την έξοδο από την αίγυπτο, πάλι μας καλεί για να μας εξάγει (ως πάσχα ιερό και καινό, μετά το σκιώδες νομικό) από την νοητή αίγυπτο και κόσμο, συνανυψώνοντάς μας.
Δόθηκε η πρώτη πνοή και από σαρκικούς μας έστησε ως ψυχή ζώσα. Μετά δε την δημιουργία των 6 ημερών ακολουθεί η αναδημιουργία των 6 ημερών των Παθών για να μας μεταποιήσει σε πνευματικούς (1) και τελειώσει το έργο με την ανάσταση. Την πρώτη δημιουργία ακολούθησε η 7η ημέρα που ήταν η
(εθελούσια ακολούθηση της φυγοκέντρου Ι, ι τάγματος δαιμόνων) στάσις και επανάστασις κατά του Θεού, με την αναδημιουργία όμως, με την εθελούσια (αίροντες τον σταυρό μας) καλούμαστε εκ της κεντρομόλου Ι, Ιησού, να εγγίσουμε τον παράδεισο και ενσωματωθούμε στην βασιλεία Του.Πώλῳ καθίσας, ὁ λόγῳ τείνας πόλον,
Βροτοὺς ἐκζητεῖ λῦσαι τῆς ἀλογίας.
Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
νικητὰς ἡμᾶς τῶν παραλόγων παθῶν ποίησον, καὶ τὴν σὴν ἐναργῆ κατὰ θανάτου νίκην,
τὴν φαιδράν σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.
Το επί πώλου
όνου, ως σχήμα σημαίνει τον χριστοφόρο νου. Χωρίς δε χριστοφόρο νου ούτε εξ αιγύπτου εξερχόμαστε, σαν
έξοδος (πάσχα) από το παράλογο στο
λογικό, αλλά ούτε και εκ του κόσμου τούτου σαν λογικό στο υπέρλογο (ανάσταση) και πάσχα καινό.
‘’Δένουμε’’ τον νου μας στο ψαλτήρι (3) για να μας εξάγει (χάριτι) με τον α’
κι όλας ψαλμό στην πρώτη μακαριότητα (ΨΑΛΜΟΣ
1ος Μακάριος ἀνήρ …) και μας φτάσει ο πρώτος βηθλεεμίτης Δαβίδ επιγείως
(οριζοντίως) Στον Δεύτερο (Χριστό και γέννηση) και τύπο ανάστασης (ρνα’ ψαλμό),
όπου ο Δαβίδ ιδιοχείρως αναφέρει: … σπασάμενος τὴν παρ᾿ αὐτοῦ μάχαιραν, ἀπεκεφάλισα
αὐτὸν.
Θανάτωσε τον γίγαντα φιλισταίο (κρητικό φύλο που συστοιχείται με την γαστέρα), για κείνον δίδοντας τον τρόπο και σε εμάς (πέντε πετρούλες, την ευχή) ώστε μετά την σκιώδη θανάτωση του θανάτου, που ως δράκων εμφωλεύει εκεί, να περάσουμε από τα προτυπούμενα (αμήν στα νυν ενεργούμενα) και στο τυπούμενο ορθοδόξως στην κοιλία, θανάτω θάνατον πατήσας… ως αποδεικτικό βίωμα αναστάσεως.
Δένουμε την Κυριακή Βαΐων τον νου μας σε αυτά που συνέβησαν μεν άπαξ αλλά παρατείνονται στους αιώνες προσκαλώντας μας με το ιδού συνανυψώ υμάς ... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ, πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ, καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ, χαροποιοὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ οἴνου....
Να προσηλώσουμε τον νου και όλη την φύση στα θεία γεγονότα (μέσω των γραφών και αναγνωσμάτων), όπως η θριαμβεύουσα έτσι και η στρατευομένη επί τω αυτώ, Εσταυρωμένο και Σταυρό, ως προϋπόθεση της Αναστάσεως. Μη φανούμε συγκύπτουσες (3), αλλά δεσμεύοντας τον χριστοφόρο νου, έλικι προς ανάβαση στην Άμπελο… αμήν εκτυπώτερον!!
---
(1) Κατά τον άγιο Άνθιμο της Χίου, υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Σαρκικοί, ψυχικοί και πνευματικοί. Ο σαρκικός άνθρωπος θέλει όλα τα της σαρκός∙ ζητεί την ανάπαυση, αγαπά τους επαίνους, δεν θέλει να τον υβρίζουν, δεν δέχεται να του κόψουν το θέλημά του, υπερασπίζει τον εαυτόν του και ζητεί όλα όσα είναι προς ανάπαυσιν του σαρκίου του.
Ο ψυχικός πάλι δεν θέλει να αδικήση, αλλά ούτε και να τον αδικήσουν. Δεν κατηγορεί αλλά δεν θέλει και να τον κατηγορήσουν. Εάν του συμβή μία ύβρις ή αδικία, ή τον περιφρονήσουν δεν ομιλεί μεν, αλλά θλίβεται και λυπάται πώς να του το κάμουν. Αυτός είναι ο ψυχικός.
Ο δε πνευματικός άνθρωπος σκέπτεται όλο τα του πνεύματος∙ αν αδικηθή, χαίρει∙ αν υβρισθή, ευχαριστείται∙ αν του κόψουν το θέλημά του, ευφραίνεται και ό,τι και αν του συμβή λυπηρόν, θεωρεί τον εαυτόν του ότι του πρέπουν όλα αυτά, και θέλει όλο να τον περιφρονούν και να τον εξευτελίζουν.
[με τον πρώτο, τον σαρκικό άνθρωπο να ζει (ανεξαρτήτως χρονικής παρουσίας επί γης, προ ή μετά Χριστόν και κοσμικά μετρούμενα) στην αίγυπτο, τον δεύτερο (τον ψυχικό) στην έρημο και τον τρίτο (τον πνευματικό*) μετά την βηθλεέμ, να κινείται ευθέως και ελικοειδώς ανοδικά, προς τα άνω και ανάσταση… αφού η αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος και συγχρόνως δια του … απόπλυνον τω Αίματί Σου τω Αγίω, προσπάθεια για τελειότητα προσπάθεια για καθαρότητα και διαφάνεια… κατά το... καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. (Β'Κορ.ζ'1) την μόνη ικανή για να μας περάσει από 7 στο 1].
επειδή βέβαια τα πεδία δεν έχουν στεγανά, κάθε πρόοδος και πέρασμα είναι ευλογία του καλού Θεού κατά τάξιν και ετοιμότητα της φύσεως εκάστου. Αμήν όλα δια και εν XC, προς δόξαν Τριαδικού Θεού Του ορθοδόξως προσεγγιζομένου και μετεχομένου… αρκεί να ανευρεθεί η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση, ώστε δικαίως να χαρακτηρισθεί ως ΑΔΑΜ (τα αρχικά του ορθόδοξου προσανατολισμού προσώπου προς πρόσωπον) και εφαρμοστούν οι παράμετροι στην ζωή, όσα στο η έννοια της ευρέσεως του Τιμίου Σταυρού (6/3) σημειώθηκαν.... γιατί Ο Κύριος τον ΑΔΑΜ και την ζωή του (ΕΥΑ) ανασταίνει, όσο του προτείνουν αυτοί χείρα για να ανελκυστούν. Κι η χείρα έμπρακτα και το σημείο επαφής είναι ο σταυρός μας, κατά πόσο τον κολλάμε στον Σταυρό Του.
Πόσο απέχουμε από το πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας (μη μοι δως) που απωθεί τον Σταυρό και μας σκοτίζει σε σχέση με το πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης (χάρισε μοι τω σω δούλω) που δι αυτών των ενεργειών (και στάση ζωής) ο καλός Θεός βρίσκει πάτημα για να μας φωτίζει. Μια πορεία από τον έξω μετεωρισμό στην έσω αυτογνωσία και βασιλεία... Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου.
Να βάλουμε αρχή εγκατάστασης μεταξύ πολλών παραμέτρων (τετράκτινα) και των άλλων τεσσάρων σπουδαίων (σταυροειδώς) ενεργειών, που ελκύουν την χάρη. Προσευχή νηστεία ακρόαση και τήρηση όσο μπορούμε με φιλότιμο αγώνα, από σποραδικό (έστω και την 11η, την μεγάλη εβδομάδα για την αγάπη του Χριστού, παρά το ότι ο δικός μας αγώνας εξαντλείται την σαρακοστή, μη έχοντας ο καλός Θεός ανάγκη για την δική μας νηστεία και προσευχή, αλλά εμείς από αυτές) μέχρι της πληρότητος (όσα η Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος ορίζει) και το αδιάλειπτον, που έχει υλοποιηθεί στην Θεοτόκο. Ας μπει ο καλός σπόρος και αμήν ο καλός Θεός δι ευχών, να τον καρπίσει… να τακτοποιήσει τον άνθρωπο... 9 μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. (Γαλ.ε'9) να τον αναστήσει. Μακάρι να επιδείξουμε θέληση και μας δίνει χρόνους μετανοίας.
Η όλη ανοδική και αναστάσιμη πορεία, ''ταιριάζει'' στον καθένα μας, ως άλλο δίκαιο Λάζαρο αρκεί να αποκτήσουμε ''αδελφές'' την ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ, την πράξη και διακονία (φιλανθρωπία) και ακριβή φιλοθεΐα ως θεωρία. Την θεόσδοτη.... ευχόμενοι στο τέλος, να μην υπερισχύσουν οι δερμάτινοι χιτώνες [σαν την παιδοκτονία του ηρώδη (δερμάτινος) ή την αυτοχειρία του ιούδα]. Να μην ισχύσει η σπίλωση αυτών (από το ανεξομολόγητο και ακοινώνητο). Να μην υπερισχύσει και κλίνει η ζυγαριά μεριμνών, στο προσωπείο του φαίνεσθαι, από το ευλογημένο είναι του προσώπου μας... Αμήν δι ευχών να αποκτήσουμε την αυτογνωσία που έλκει την χάρι. Την νέκρα μας. Το ότι όζουμε, όχι απλά τεταρταίοι, αλλά σε όλη μας την ζωή, τεθανατωμένοι τη αμαρτία. Τότε και αμήν ...''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος
Αμήν να βάλουμε αρχή των προϋποθέσεων για την ανάσταση,
προσδοκώντας εγκάρδια αυτήν.
* λαμβάνοντας συνειρμικά άλλη έννοια ο όρος πνευματικός άνθρωπος από αυτόν που δίδει ο κόσμος στους καλλιτέχνες και διανοούμενους… όντας αυτή η έννοια μια καλή αφορμή αυτοκριτικής σύμφωνα με το κατά πόσο ο νους μας είναι Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.
(2) Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …
(3) Η ανάγνωση της ευχής του Μ.Βασιλείου στο μεσονυκτικό, που διαβάζεται από 22 Σεπ έως Κυριακή Βαΐων, είναι μια σπείρα του τμήματος ενιαυτού, όπου κυριαρχεί η νύχτα, η σκιά και τα ίχνη. Με αφετηρία την φυσική φθινοπωρινή ισημερία (22 σεπ), έχουμε σαν τέρμα όχι την αντίπερα (πάλι φυσική) εαρινή ισημερία, αλλά τον υπερφυσικό φωτισμό, και έναρξη ανάβασης στο Φως. Κατάσταση που συμβαίνει (και προτείνεται ως βίωμα) από Κυριακή Βαΐων, ψάλλοντας ιδού Ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος… [έρχεται ο Ήλιος και παρά την ύπαρξη αστέρων, σταματά η ισχύς τους, αφού επιτέλεσαν την αποστολή τους, που ήταν να οδοδεικτούν. Έρχεται Ο Νυμφίος, Η Οδός το Φως και η Ζωή και πριν κρίνει, την προσοχή των θυρίδων/Ιωσήφ πάγκαλος, την καρποφορία (συκιά) και κατά πόσο ξεπεράσαμε την σκιά και τους φαρισσαϊκούς τύπους του φαίνεσθαι, πολλαπλασιάζει το δοθέν τάλαντον, προτείνει ελεημοσύνη, για να συνεισέλθει μαζί μας στο Δείπνο, όπως με τις πέντε φρόνιμες παρθένες, διακονεί και αγάγει εμάς στην κατά Θεόν τελειότητα.
Τα κριτήρια (σαν βαθμίδες) τις τρεις πρώτες ημέρες, είναι κοινά για όλον τον κόσμο. Μετά όμως την Μ.Τετάρτη αλλάζει η θέση και από επίγεια, ο καλός Θεός θέλει να μας ανεβάσει στο υπερώο. Αίρεται η ζωή Αυτού (κατά τις πράξεις αποστόλων και Ησαΐα του προφήτη), σηκώνεται και η εικόνα Του Νυμφίου από τους ναούς. ''Εισέρχεται'' Ο Νυμφίος και παίρνει μαζί Του εις γάμους (το μυστήριον της βασιλείας) όσους κρίνει ικανούς για τα άγια των αγίων μυστήρια.... Ήταν η εικόνα (που ''χάθηκε'' από το οπτικό μας πεδίο) ακριβώς κάτω από Τον Παντοκράτορα (του τρούλου). Είναι εκεί που περιφέρεται (τρις, αριστερόστροφα) το ζεύγος των νεονύμφων, με το Ησαΐα ''χόρευε'' όχι για την επίγεια χαρά του δεσμού εις εν, αλλά την ελικοειδή ανάβαση Στον Κύριο. Να βρεθεί σταυροειδώς η πεμπτουσία (5) εαυτού και ζεύγους (αλλά και ουσία κάθε τρισσής περιφοράς, εικόνων, λειψάνων...), και αφού ακολουθήσει την ελικοειδή (9) οδό, φτάσει στο ποθούμενο τέρμα και Ύψιστο. Την θέα (και μετοχή) δια των πνευματικοποιημένων (όσο) μέσων όρασης ΡΑΒΔΙΑ + ΚΩΝΙΑ = 999, του ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999). [με εορτή του προφ.Ησαΐα την 9/5, όχι τυχαία φυσικά, όπως και του αγ.Χριστοφόρου, που χωρίς χριστοφόρο νου δεν θα βιώσουμε ανάβαση (και εδώ ανάσταση), με την προϋπόθεση την λεπτότητα και μη παχυλότητα, νου και χου μας. Αμήν χάριτι].
Μπορεί να συνεχίζουμε να βλέπουμε τα ιστορικά δρώμενα εντός της εκκλησίας, αλλά όλα αυτά είναι ''είδωλα'' προβαλλόμενα στο οπτικό μας πεδίο προς αναγωγή στα πρωτότυπα. Μακάρι όχι τόσο κενά, σε επίπεδο βιωματικό, ώστε να κατακριθούμε. Άπλωσε Ο Κύριος τα χέρια Του καλώντας όλα τα έθνη (προς ανύψωση και ανάσταση). Αγκαλιάζει όλους τους μετά φόβου (δούλους) πίστεως (υπηρέτες) και αγάπης (υιούς) προσερχόμενους, όλην την εκκλησία, τον καθένα με την πνευματική του κατάσταση. Τους σαρκικούς, τους ψυχικούς και τους πνευματικούς. Είναι συμφέρον μας να περνάμε όλο πιο εκτυπώτερο τις βαθμίδες κατά τάξιν και ετοιμότητα. Εκεί βρίσκεται (από την μία όψη) και το μέγα μυστήριο της αναστάσεως, όπου Ο Κύριος, όπου βρίσκει τον καθένα, (σε όποιο επίπεδο και όπου υστερεί, τον θεραπεύει) τον ανυψώνει.
Η μεγάλη λαμπροφόρος Ανάσταση συμπυκνώνει όλες τις μικροαναστάσεις καθ'όλη την διάρκεια του χρόνου και της ζωής μας αφού Ο Κύριος είναι και Ανάσταση και Ζωή με προϋπόθεση τις καθημερινές μικροσταυρώσεις μας (όσο δλδ θέλουμε να ακινητήσουμε πάθη και αμαρτίες), ώστε να βρει νομοτελειακό πάτημα, την προαίρεσή μας και λίγη φιλότιμη αγωνιστικότητα, για να μας αναστήσει εκ του θανάτου και των οψωνίων αυτού, αμαρτιών. Ανάλογα ισχύει και για την ανάληψη, ανυψώνοντάς μας ενσώματα από την γη (και κάθε αμαρτία και ρύπο και νοοτροπία) στον ουρανό.
Οπότε, εκεί έγκειται και (η άλλη όψις, η σκοτεινή) η κατάκριση αν δεν προτείνουμε το χέρι μας να μας ανελκύσει. Αν δεν θέλουμε ανάσταση. Αν δεν έχουμε προσανατολισμένο το πρόσωπό μας (σύνολο οπτικής γωνίας 120 μοιρών) προς την αγάπη Του, κυνηγώντας σοφία και δύναμη, στρέφοντας φυγοκέντρως τα νώτα Σε Αυτόν, όπως συνέβη και με το προπατορικό, θέλοντας να γίνουμε θεοί (σε γνώσεις και δυνάμεις) αλλά χωρίς Θεό. Αποκομμένοι, δαιμονιιώδεις. Δεν είναι τυχαίο η έγερσις νεκρών με την έγερση Του Κυρίου 120 προσώπων, όσα φωτίστηκαν (πάλι 120) την πεντηκοστή (πραξ.α’15). Έλξεις ομόρροπες ανάστασης, ανάληψης πεντηκοστής μαζί με όλα τα θεία γεγονότα που προηγούνται (σαν προϋποθέσεις), ενάντια στην στασιμότητα και κοσμική συνήθεια εμμονής στα φαινόμενα, υποτιμώντας και αδιαφορώντας για τα σπουδαία και ωφέλιμα που ετοίμασε απ' αιώνων Ο Θεός για το πλάσμα Του.
Ψάλλεται το Χριστός Ανέστη 99 φορές, (3 φορές το 33) υλοποιώντας αυτήν την αγκαλιά (των τριών κατηγοριών) και την έλξη αναστάσεως και των τριών, στο μέτρο της Του Χριστού ηλικίας κι εκεί η ελπίδα μας στην μακροθυμία Του, παρά τις ''αυστηρές'' αναλύσεις. ...ὁ μόσχος πολὺς μηδεὶς ἐξέλθῃ πεινῶν.
Κι επειδή δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω, Ο Κύριος έδωσε το στίγμα Του επί του Σταυρού, με το ΔΙΨΩ. Διψά για την σωτηρία μας. Αμήν κι εμείς να διψάσουμε έστω και λίγο για την σωτηρία μας, την μόνη ικανή ανυψοποιό από γης, δύναμη να μας ανεβάσει στον σταυρό. Εκεί το δικό μας ξεδίψασμα και ''γέμισμα'' του ποτηριού μας, αφού καθαρίσουμε το έσωθεν... καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.(Ματθ.κγ'26) ...αλλιώς, δικαίως θα κατακριθούμε ως τυφλοί (βλέποντες αλλά μη συνιώντες ποιο το θείο θέλημα) αναλογούντας μας, τα ουαί.... Κι όπως αναφέρει ο αγ.Αρσένιος Μπόκα: Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. Αμήν να συσταυρωθούμε, ίνα συναναστηθούμε.
Η κιβωτός του Νώε (σαν π.Χ) και το Τίμιο Ξύλο (κατά τους ιουδαίους άτιμο, επειδή δεν ταίριαζε σαν οροφή στο ναό του σολομώντα) δια Του οποίου δομήθηκε ο νέος ναός [Σώμα Του... λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν.(Ιωαν.β'19)] είναι ''φτιαγμένα'' από το τρίκλωνο δένδρο που άφησαν σαν ραβδιά οι τρεις άγγελοι στην φιλοξενία του Αβραάμ. Υπάρχει ταυτότητα εκκλησίας και σταυρού (και Εσταυρωμένου) και όπως όλοι οι λόγοι συμπυκνώνονται μέσα Στον Λόγο, εκεί εντοπίζεται το σημείο ''συνάντησης'' , όχι μόνο (οριζοντίως) του δεξιά και αριστερά ληστή αλλά και (καθέτως) νεκρών και ζωντανών, αγίων (θριαμβεύουσας εκκλησίας) και αγωνιζομένων (στρατευομένης). Ανέφερε ένας ιεροκήρυκας, πως οι κεκοιμημένοι στην θεία λειτουργία της Αναστάσεως (το βράδυ) τους δίδεται η δυνατότητα παρουσίας, και αίσθησης, μέσα στην εκκλησία, κοντά στους συγγενείς τους. Και.... αν τους βρούνε εκεί μέσα, κάθονται κοντά τους και χαίρονται ενώ αν λείπουν (έχοντας προτιμήσει το αρνίον από Το Αρνίον) θλίβονται. Μου θυμίζει ένα θαυμαστό βίωμα, όπου ένας άνδρας πέθανε νέος, αφήνοντας 2 μικρά παιδιά ορφανά. Η κόρη ''είδε'' σε όνειρο τον πατέρα της, που της είπε: ... θα βρισκόμαστε στην εκκλησία. Στην πραγματικότητα, ο πιο πνευματικός, ο πιο ''αναστημένος'' με Χριστό μέσα του, έλκει τον άλλον που είναι λίγο πιο έξω. Έτσι, αν προηγηθεί ο κεκοιμημένος έλκει τον ''ζωντανό'' (όπως φάνηκε στο κήρυγμα) ή ο ζωντανός με την είσοδο και παραμονή του στην εκκλησία και μέσω προσευχής, ''τραβάει'' και τον νεκρό μέσα στην εκκλησία, διακονώντας ο ένας τον άλλον αδελφό (όχι μόνο στην επίγεια συγγένεια αίματος, αλλά σε όλους τους αγαπώμενους), υπό την σκέπη Του πρώτου Διακόνου Χριστού που χαρίζει σε όλους, Ζωή και Φως. Είναι Ο Χριστός μέσα στον καθένα (τα πάντα εν πάσι Χριστός) που έλκει αναστάσιμα τον άνθρωπο. Ιατρός ψυχών και σωμάτων, θεραπεύει την συγκύπτουσα (νοοτροπία) μας Λουκ.ιγ’ που δεμένη από τον διάβολο (ιστορικά έτη 18, 3 6άρια), δεν μας αφήνει να δούμε ουρανό και δόξα Θεού, αλλά μόνο σκιές.
Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; Ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ χιτών με ἐλέγχει ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων. Καθάρισον, Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου καὶ σῶσόν με, ὡς φιλάνθρωπος.
Κι όπως για να εισέλθει κάποιος στο ιερό (από τον κυρίως ναό, στην κεφαλή από το σώμα) περνάει από τις θύρες με τους αρχαγγέλους, ανάλογα συμβαίνει στα πνευματικά. Και καθέτως ως νοερή ανύψωση (ευθέως Ι και ελικοειδώς, 9) προς Τον Παντοκράτορα αλλά και οριζοντίως εκτυπωμένα προς το ιερό, μόνο που τώρα, οι ίδιοι άγγελοι δεν είναι ακίνητοι σαν τις αγιογραφίες, (που πολλές φορές από συνήθεια ή αμέλεια σπρώχνουμε τις πόρτες και με αναίδεια περνάμε), αλλά ως πύρινη ρομφαία που απαγορεύει τους αμετανόητους ή επιτρέπει την διέλευση στους σταυροφόρους, δοξάζοντες τον Αγαθό Θεό!! Αμήν καλή μετάνοια, αμήν πέρασμα, αμήν διάβαση, αμήν πάσχα, αμήν ανάσταση!!
Η μυστική σχέση όλων των ανθρώπων, δεν αρκεί (ούτε φυσικά και λίγα συναισθηματικά δάκρυα για τον ''χριστούλη'', αν δεν συνάδει η όλη ζωή). Η μυστηριακή ορθόδοξη που την διαδέχεται, που είναι η σφραγίδα της υιοθεσίας, έχει προϋποθέσεις, ιδίως για αμύητους αλλά και το ότι τα μη ισχύοντα μυστήρια (λόγω μη αποστολικής διαδοχής) των αιρετικών αλλοδόξων είναι απαγορευτικά στην ανάβαση. Ανάλογα συνέβη και στην Γέννηση. Το Άγιο Πνεύμα, έδωσε σημείον μόνο στην ράβδο του μνήστορα Ιωσήφ, ο οποίος παρέλαβε υπό την προστασία Την Θεοτόκο και το Βρέφος, σε σχέση με τις άκαρπες των υπολοίπων 11. Δυστυχώς, είναι πολλές οι ποιμαντορικές ράβδοι ηγουμένων που οδηγούν ''πιστούς'', αλλά όλοι (όλες οι πίστεις) δεν οδηγούν στο αίσιο τέρμα. Μη μείνωμεν έξω Του Νυμφώνος... (στον περίγυρο της Γεννήσεως, στον περίγυρο της Αναστάσεως, με θύρες ερμητικά κεκλεισμένες, χωρίς Χριστό και το φοβερό άκουσμα, ουκ οίδα υμάς…). Αμήν να μας συνεισάγει στο ανάλογο του ιστορικού, αλλά όχι μακράν. Ούτε χρονικά ούτε τοπικά... στο εν ημίν υπερώο όπου τελεσιουργείται το πάσχα.
Κι όλα αυτά, εάν έχει εγκατασταθεί η βάσις (βαΐων) που είναι και η σώζουσα πίστις. Ισχύει σε μας η εμπιστοσύνη του πολύπαθου Ιώβ; ...ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας. (Ιωβ α'21) ; ισχύει το αγιογραφικό ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου που διαβάζεται τετράκις για να δείξει ότι τπτ δεν είναι τυχαίο αλλά έρχεται κατά παραχώρηση και ευλογία Θεού συμβάντα και άνθρωποι ερχόμενοι από τις μοναδικές τέσσερις πνευματικές διευθύνσεις κι όχι άτακτα, για την συσταύρωση και ανάστασή μας; Αμήν πρόσθες ημίν πίστη!!].
Η ευχή του μ.Βασιλείου συνοδοιπορεί μαζί μας την (πνευματική μας) νύχτα (μεσονυκτικό) διαγράφοντας ένα ''δωδεκάωρο'' (του όλου κύκλου ημερονυκτίου και 24ώρου), σκοπός δε της προετοιμασίας είναι, αφού επιτευχθεί χάριτι (και κατά την προαίρεσή μας) η ''σύλληψη'' της μετανοίας (23 σεπ) και αφού επιδείξει η ψυχή μετά σώματος πράξεις μετανοίας, να φτάσουμε στην ανατολή της πνευματικής ημέρας, (που από Κυριακή Βαΐων) ξεκινά η μετοχή στην δόξα Θεού και φωτισμό εκ του ανεσπέρου Φωτός της Αναστάσεως.
Στο ίδιο πνεύμα, όπως δίδεται σκυτάλη από τις σκιές στο Φως, έτσι παραδίδεται η σκυτάλη από την ΠΔ και πάσχα νομικό στο πάσχα το καινό. Το αυτό ισχύει και για την καρδιά της ΠΔ, το ψαλτήρι, που συμπυκνώνει εν σκιά την όλη πορεία του ισραήλ (νοός) εξ αιγύπτου (αποταγή από το σαρκικό και κοσμικό φρόνημα, μακαρία έξοδος, α' ψαλμ.) δια σταυρού (διευθέτηση φυλών από Μωυσή αλλά και από εμάς δι ασκήσεως, προσευχής και νηστείας) στον τύπο αναστάσεως (ρνα' ψαλμός, φιλισταίου, γαστέρας...) και θανάτωση του θανάτου (από τον πρώτο βηθλεεμίτη Δαβίδ).
Έτσι, για αυτούς που καθημερινά, καθ’ όλη την διάρκεια του έτους, έχουν σαν προσωπικό υποβοηθητικό κανόνα την ανάγνωση καθισμάτων του ψαλτηρίου, αν δεν συντρέχει επιβολή από πνευματικό, τα αναγνώσματα της εκκλησίας είναι τόσο πλήρη και μεστά Φωτός, που από Κυριακή Βαΐων μέχρι της ψηλαφήσεως του Θωμά, δεν προσδίδει πνευματικά κάτι παραπάνω η αδιάλειπτη ανάγνωση καθισμάτων (πλην της υπακοής και την ασφάλεια, μην χαθεί η καλή όντως συνήθεια, έξις), αφού είναι περίοδος ‘’απογείωσης’’ εκ σκιών, ως Λ, αναβαίνοντας εις Ιεροσόλυμα. Ούτε πάλι η ανάγνωση υστερεί ή τροχοπεδεί τα σταυροαναστάσιμα βιώματα, αφού εξαρτώνται από την καθαρότητα του πνεύματος και υποδοχής αλλά και κατά πόσο η καθαρότητα του σώματος υποστηρίζει πραγματικά κι όχι φανταστικά (4) τον ενιαίο άνθρωπο σε αυτήν την πορεία. Σε ποια ηλικία (και έλικα) από τις 7 ηλικίες κατά τον αγ.Αναστάσιο σιναΐτη, βρίσκεται η φύσις του καθενός.
Κατά πόσο εργάστηκε φιλόθεα και φιλάνθρωπα καθ'όλη την διάρκεια του κύκλου του ενιαυτού, ημέρα καθ'ημέρα και νύχτα και όρθρο και εσπερινό... (με βοηθούς αγγέλους, Τίμιο Πρόδρομο, αγίους αποστόλους, Θεοτόκο, Σταυρό, ιεράρχες άγιους πάντες...) για να βρει μπροστά του συμπυκνωμένα το έργο κάθε ημέρας την αντίστοιχη ημέρα της Μ.Εβδομάδος, αφού η κάθε ''μικρή'' ημέρα'' συνδέεται μυστικά και αλληλοεξαρτάται από την αντίστοιχη μεγάλη, με μια υποσημείωση αρκετά σοβαρή. ΑΝ ''θυμόμαστε'' την μεγάλη εβδομάδα αλλά μας διαφεύγουν οι μικρογραφίες τους (52 μικρές εβδομάδες) και δεν είναι ομόρροπα και ομόπνοα τακτοποιημένες η αποκομμένη ενθύμηση έχει το στίγμα του αποκομμένου, που είναι η έννοια του δαιμονικού, και καθόλου ωφέλεια δεν προσφέρει, παρά το φαινόμενον της ''θρησκευτικότητος'' και ''ευαισθησίας''... Είναι σαν να ζητάει κάποιος μεμιάς να ανέβει τα 52 σκαλοπατάκια, (να ζήσει και πετύχει ''ανάσταση'' η ζωή του) κι όχι λογικά, να τα ανεβαίνει ένα προς ένα... με τις μικρές αναστάσεις (Σάββατο προς Κυριακή), αποστασιοποιούμενος από τον κόσμο, προδοσία και σταύρωση (μέσω των διατεταγμένων νηστειών Τετ και Παρ)... (επί του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην εκκλησία και η σχέση τους με την κρίση) και πάλι από αυτήν την συμπύκνωση και βιώματα που θα χαριστούν από τον Αγαθοδότη Θεό, γίνεται μια καλή αφ-ορμή πνευματικής προόδου για την ερχόμενη ανοδική σπείρα. Κι αν δεν εργάζεται ο άνθρωπος έτσι, σταυρούμενος και υψούμενος, μοιραία θα συμμετέχει στην άλλη σπείρα των σταυρωτών Του Κυρίου, καταποντιζόμενος.
Και... αφού ούτε υστερεί ούτε προσδίδει όφελος γιατί γράφηκε η παρούσα υποσημείωση; για ένα παραπάνω Κύριε ελέησον, γνωρίζοντας αμυδρώς την κατάστασή μας, να προσηλωθεί ο νους Στον σαρκωθέντα και σταυρωθέντα δι ημάς Κύριο, για μείωση του ψυχοβλαβούς μετεωρισμού, ευχόμενοι το παράσχου μετάνοια, διάκριση, αυτογνωσία, θεογνωσία, μετοχή κατά τάξιν και ετοιμότητα!!
Όντας Ο Κύριος και Αλήθεια και Μυσταγωγός, έχει δεξιά και αριστερά Του την θεωρία (απ.Ιωάννης) και πράξη (απ.Πέτρος). Μεταξύ δε Πέτρου και Χριστού, παρεμβάλλεται ο Ιούδας, ο κρεμάσας την ζωή του στην συκή και δερμάτινους χιτώνες. Για να εγγίσει η πράξη μας τα ''γνωστά'' θεωρητικά (υπό την ορθόδοξη οπτική), για να βιώσουμε το κατά δύναμιν (και χάρι) αυτά, επιβάλλεται η άρση του χνου που παρεμβάλλεται μεταξύ νου και χου. Η καθαρότητα και η διαφάνεια των δερματίνων χιτώνων και της θολούρας που προξενεί κάθε μολυσμός. Κι η κατάργηση της συκιάς και σκιάς έχουν αμφίδρομη σχέση. Όσο στηρίζουμε την ζωή μας στην συκή τόσο σκιαζόμαστε και όσο η σκιά ισχύει, τόσο θέλει προσευχητική (Υ) επικοινωνία και κοινωνία με Τον Κύριο για να καθαρίσει η σ(υ)κιά και ως διάφανη δεν θα αντιστέκεται πλέον, ούτε θα στρεβλώνει την θεία χάρι.
[Δεν θυμάμαι αν το ξανάγραψα, αλλά επιτρέψτε μου να επαναλάβω ένα θαυμαστό βίωμα περί της καθημερινής ανάγνωσης του ψαλτηρίου από ομάδες των 20 (ένα κάθισμα ο καθένας) ώστε καθημερινά να διαβάζεται όλο το ψαλτήρι. Η δύναμη της ενωμένης προσευχής ''μοιάζει'' με ένα μεγάλο φορτηγό με 20 ρόδες. Έτσι το είδε ένας πνευματικός αδελφός μας. Στην αρχή της πορείας, άλλο λάστιχο δεν ακουμπούσε καλά στο έδαφος, άλλο είχε περισσότερο αέρα από όσο έπρεπε, άλλο λιγότερο κλπ.... στο διάβα όμως, μυστικά ρυθμιζόντουσαν σε ομόπνοα (ορθοδοξίας και ορθοπραξίας). Κατά το όστις θέλει, όσοι αποφάσισαν να διαβάζουν καθημερινά ανελλιπώς καλά κάνουν, βαστάζοντες το βάρος της ημέρας.... προσέχοντας όμως μην γογγύζουν και υποτιμούν τους μη διαβάζοντες, της άλλης επιλογής. Το ''φορτηγό'' θα τρέχει (έστω και με λιγότερες ρόδες) και ως κοπανιστήρι δαιμόνων θα χτυπά αλύπητα από την κάτω πλευρά, όπως και η ανάσταση (από πάνω) τους δαίμονες και θάνατο. Αμήν βιωματικά!! ].
Αμήν ευλογημένη ούτως ή άλλως, ΑΝΑΣΤΑΣΗ!! αφού.... από τον κατηχητικό λόγο στην λαμπροφόρο Ανάσταση ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος σημειώνει: ... Καὶ τὰ ἔργα δέχεται, καὶ τὴν γνώμην ἀσπάζεται. Καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ, καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ· αμήν να συνεισέλθουμε άπαντες (κι οι πρώτοι κι οι δεύτεροι) στην χαρά Του Κυρίου. Αμήν εκτυπώτερον.
(4) λένε οι άγιοι, πως μία διαλανθάνουσα αιτία της (αυτο) καταστροφής των σοδόμων και γομόρων, πλην των βδελυκτών αμαρτιών, ήταν ο δικαιωματισμός. Αυτόν που κατά φαντασίαν είχαν οι ανομούντες ότι έχουν δικαίωμα και το ζητούσαν με αναίδεια και θρασύτητα να μολύνουν τους αγγέλους. Μόνο που αυτός ο δικαιωματισμός (που ως πνεύμα) ισχύει διαχρονικά, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της αντίπερας όχθης των ‘’κακών’’, αλλά και των ημετέρων ‘’καλών’’.
Η οργή Θεού (με την έννοια της απομάκρυνσης και άρσης, χάριτος και προστασίας) σίγουρα ενοχλεί τους αγαπολόγους, αλλά σίγουρα δεν είναι μέσα στην πανάγαθη φύση του Θεού. Έχουν ''δίκαιο'' οι αγαπολόγοι, αλλά υποτιμούν την Αλήθεια. Εκεί το πρόβλημα και όχι απλά αίρεση, αλλά παναίρεση. Από την αρχή κι όλας της τεσσαρακοστής, δόθηκε το μάθημα, ότι αυτοί που ένοιωθαν, ότι είχαν δικαιώματα έναντι των άλλων, των ‘’κακών’’ απήλθαν κενοί (χάριτος). Ο φαρισσαίος που ‘’δίκαια’’ (και με αυτοδικαίωση) επειδή τηρούσε τις εντολές (νηστείας, προσευχής, ελεημοσύνης…) νόμιζε ότι είχε περισσότερα δικαιώματα έναντι του Θεού, όπως και ο πρεσβύτερος αδελφός του ασώτου, που δεν ήθελε να παρακαθήσει στο Δείπνο με τον μικρότερο.
Στην φυσική, εκεί που δρα μεγάλη δύναμις φυγοκέντρου, εκεί εντοπίζεται και η μεγαλύτερη δύναμη της κεντρομόλου. Ο Θεός, ου προσωποληπτεί αλλά έχει ‘’αδυναμία’’ και δίνει προτεραιότητα στον αδύναμο, στον σκοτισμένο, στον απρόσεκτο…. (που εμείς κατά φαντασία, δεν είμαστε). Αφήνει τα 99 που είναι μέσα και τρέχει για το ένα το απολωλός να το σώσει. Και θα βρεθούμε στην δύσκολη θέση, εκείνος ο ένας να σωθεί (αν εκμεταλλευτεί τις αφορμές μετανοίας) κιο άλλος, να μην πούμε πολλοί, φανταζόμενοι ότι έχουν (ή καλύτερα έχουμε, αυτό το ενδονοσοκομειακό ισχυρό και συνήθως ανίατο μικρόβιο) δικαιώματα, λόγω πρότερου ‘’έντιμου’’ βίου, να χαθούμε. Όχι απλά να κριθούμε και κατακριθούμε κλίμακα κλίμακα την Μεγάλη Εβδομάδα (της ανάβασης) αλλά ευρεθέντες μετεξεταστέοι (αμήν όχι στάσιμοι) πριν καν αρχίσει η νηστεία της σαρακοστής…. και με τέτοια μολυσμένη (νηστεία και προσευχή) με το θανατηφόρο ύπουλο μικρόβιο του εγωισμού και δικαιωματισμού, να μην είναι ευάρεστη στον Θεό. Για ποια ανάσταση λοιπόν παινευόμαστε, ότι πάμε να ζήσουμε, όταν δεν βάλαμε ακόμη αρχή μη οικείωσης των δικών Του χαρισμάτων (γνώσεων και δυνάμεων) που έτυχε να μας προικίσει και από ανοησία θα αρθούν και αυτά; γη (το εγώ) και σποδός. Χους ακατέργαστος, όπως στην πρώτη δημιουργία, αμήν επιζητούντες την αναδημιουργία και ανάσταση. Κύριε ελέησον!! Δώρησέ μας καρδίαν καθαράν και πνεύμα ευθές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου