Εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε. Νομίζουμε ότι αν βιωθεί η Του Χριστού γέννησις εν ημίν, εμείς είμαστε οι μεγάλοι, οι ώριμοι προς βίωμα και Ο Χριστός είναι Ο Μικρός (αναπεσών). Συμβαίνει όμως το ακριβώς ανάποδο. Όταν γεννιέται εν ημίν ο Χριστός, τότε ακριβώς γεννιόμαστε (αναγεννιόμαστε) εμείς εν XC.
Από τον 2ο κι όλας ψαλμό: …. Εγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. αφού φυσικά προηγηθεί σαν προϋπόθεση η μακαρία έξοδος (1) (από τον κόσμο και αίγυπτο και είδωλα) …Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός. (ψαλμ.1ος)
Μας καθιστά βασιλείς στο όρος Σιών (στην καρδιά) εκείνη την ευλογημένη στιγμή της πνευματικής ενηλικίωσης (από νήπια σε υιό) που ακούγεται το … 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. 7 ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ' υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ … χαρίζοντάς μας τότε την πραγματική ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο άγιος Πορφύριος είπε…. Ἄρχισα νά βρίσκω τόν χῶρο τῆς καρδιᾶς, τό κέντρο τῆς
ὑπάρξεως, τόν εὐλογημένο ἐκεῖνο χῶρο πού ἀνακαλύπτεται μέ τήν ἐν Χάριτι ἄσκηση καί μέσα στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Ἴδιος ὁ Θεός....Ὅλος ὁ νοῦς ἦταν συγκεντρωμένος μέσα στό βάθος τῆς
καρδιᾶς καί ἄκουγε ἐν ἀκορέστῳ γλυκασμῷ τήν εὐχή πού λεγόταν μέσα ἐκεῖ. Ἀναπτύχθηκαν
τότε ἄλλες αἰσθήσεις, αἰσθήσεις πνευματικές, ἡ νοερά αἴσθηση, ἡ νοερά ὅραση και
ἀκοή. Τά πάθη δέν ἐνεργοῦσαν τότε...
Αὐτή ἡ ἀγάπη ἐκεῖνο τόν καιρό μέ εἶχε τρελλάνει. Ὁ Θεός βιωνόταν ὡς ἐλεήμων, ὡς γλύκα και γλυκασμός. Ἄναψε μέσα στήν καρδιά μου τό εὐλογημένο πῦρ, πού ἔκαιγε τά πάθη καί δημιουργοῦσε ἀνέκφραστη πνευματική ἡδονή. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μέ ἀξίωσε ἐμένα τό ἔκτρωμα ὅλου τοῦ κόσμου νά ἀποκτήσω μιά μικρή σταγόνα γνώσεως Θεοῦ...
Αποκαλύπτεται ο Θεός… αποκαλύπτεται και ενεργεί ο ήλιος διαμέσου ημών χωρίς να διαστρεβλώνεται και αλλοιώνεται.
Έρχεται Ο Κύριος στο σκήνωμά μας κατερχόμενος, για να ανεβάσει το σκήνωμά μας στον ήλιο. Ανόδους και καθόδους, ευλογημένες εισόδους και εξόδους, υπό προϋποθέσεις:… Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; ἢ τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ σου; πορευόμενος ἄμωμος καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ, ὃς οὐκ ἐδόλωσεν ἐν γλώσσῃ αὐτοῦ, οὐδὲ ἐποίησε τῷ πλησίον αὐτοῦ κακὸν καὶ ὀνειδισμὸν οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ τοῖς ἔγγιστα αὐτοῦ. ἐξουδένωται ἐνώπιον αὐτοῦ πονηρευόμενος, τοὺς δὲ φοβουμένους τὸν Κύριον δοξάζει· ὁ ὀμνύων τῷ πλησίον αὐτοῦ καὶ οὐκ ἀθετῶν· τὸ ἀργύριον αὐτοῦ οὐκ ἔδωκεν ἐπὶ τόκῳ καὶ δῶρα ἐπ᾿ ἀθῴοις οὐκ ἔλαβεν. ὁ ποιῶν ταῦτα, οὐ σαλευθήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. (ψαλμ. ιδ’) και τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ ... (ψαλμ.κγ')
Κι αν εμείς κάνουμε αυτό που οφείλουμε (να μετακινήσουμε τον βαρύ λίθο και τα έντονα πιο πάνω γράμματα) τότε Ο Κύριος θα μας αναστήσει σαν φίλους Του (Λαζάρους).
Κι η ανάσταση είναι εισαγωγή στο Φως. Προσδοκούμε αυτήν.
Στο άρθρο από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.''
…ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· *
στο άρθρο χθων και αντιχθών προσεγγιζόμενο αυτό σταυροειδώς, όπως και δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς, καλούμαστε τα άκρα να τα ενώσουμε με το κέντρο. Τους δύο οριζοντίους απρόσωπους διδύμους αδελφούς της γης (δεξιά και αριστερή επίγνωση) και τους δύο καθέτους διδύμους βιολογικό και αναστάσιμο (Θωμάς) εις εν, Στον Χριστό, στον νοητό ήλιο κι Αυτόν εντοπισμένο στην καρδιά. …συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε· καὶ τόκος ἐκ Παρθένου. Η συνέχεια της συνειδήσεως (δεξιάς και αριστερής επίγνωσης) επίγνωσης ορατών και αοράτων, επίγνωσης Αληθείας, θέλει την ακρόαση και τήρηση των εντολών (οριζόντιο σκέλος Σταυρού, όπως τυπώνεται εφ'ημών) που είναι ο νόμος του Θεού και που ισχύει διαμπερώς και στα δύο κράτη, που πολλές φορές οι νόμοι του κάτω κράτους που ζούμε, αντιτίθενται στο πνεύμα. Εκεί θέλει την διάκρισή μας και στερεότητα, για να γίνουμε συγγενείς Του Ηλίου και δια της προσευχής και νηστείας (κάθετη διάσταση) εκπορευόμενο το γένος των δαιμόνων να αρθεί ο μεσότοιχος και νέφη παθών ώστε να ξαναβρεθεί ο Ήλιος. Κατάσταση επιτευκτή μόνο αν Τον γεννήσει για μας Η Θεοτόκος εσωτερικά, στο εν ημίν σπήλαιον, όπως συνέβη ιστορικά εξωτερικά. Τότε αλλάζει η διάστασή μας και ο ήλιος γίνεται ίσος με την γη (κατά τον αγ.Ιωάννη Δαμασκηνό) το βιωματικό Χριστός ετέχθη και συγχρόνως το εν ημίν Θαβώρ. Τότε ισχύει το τέλειο ... ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός, με προηγούμενη απαραίτητη βάση, το ... πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα. (Καλό και κακό).
Είμαστε εν δυνάμει ήλιοι (σωματιδιακώς και ενεργειακώς) υιοί Θεού έστε… αλλά δεν δρούμε όπως Αυτός και όπως το Άγιο Πνεύμα θα όριζε τις προς τον Θεό και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία με το Πνεύμα το Άγιο να πνέει ανάμεσά μας, να μας δίνει φώτιση, κατανόηση ‘’μετάφραση’’ αυτών που λέει ο άλλος (Θεός και συνάνθρωπος, σταυρικά) για συνεννόηση, παρότι μιλάμε ξένες γλώσσες ή χρηματισμένα χέρια ρυπαρά και μη καθαρές καρδιές ως αιτίες ασυνεννοησίας, διαχωρισμού μεταξύ μας, πόλεμοι (κι ας υπάρχει ειρήνη σε μερικά κράτη), βαβέλ και αιχμαλωσία και καθόλου μακαριότητα επί γης [αφού εδαφιούν τα νήπια του ισραήλ (δλδ τον νου) επί πέτρας οι ιερείς των ειδωλολατρών… φονεύοντάς μας] αντί του δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη και ελευθερία… Ζωή με Χριστό (εφεξής των βιωματικών χριστουγέννων) και συζωή με αγγέλους στην άνω όψη προς σωτηρία κι όχι στην κάτω όψη με δαίμονες προς απώλεια και σκοτισμό (όπως αγιογραφείται η κλίμαξ του εξωφύλλου).
Θα μπορούσαμε αναλογικά να σκεφτούμε, πως έχουμε μια ‘’σόμπα’’ μέσα στην καρδιά μας. Ένα τζάκι. Μέσα στην καρδιά μας καταλήγουν όλα τα εισερχόμενα. ΑΝ όλο αυτό το εν δυνάμει καύσιμο υλικό μπει στην καρδιά (στην θέση του ήλιου) αλλά δεν υπάρχει σπινθήρας να τα ανάψει και φωτιά να τα καταβροχθίσει και δι αυτής της καύσης να φωτίζει, να χαίρεται (τον ίδιο και όσους τον πλησιάζουν) κι όσα βιώνουν οι άγιοι (όπως τα αναφέρει ο αγ.Πορφύριος) θα είναι βάρη. Από απλό φορτίο μέχρι συνθλιπτικό.
Σπινθήρας είναι το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με (το Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς) και φωτιά είναι η χάρις της προσευχής που γεννά Ο Ίδιος.
Η λίγη φωτιά και ζέση που έχει ο κάθε συνειδητοποιημένος ορθόδοξος, έχει μικρές δυνατότητες. Δλδ, ενώ μπορεί να κάψει κανένα μικρό ξυλαράκι, κανένα χαρτάκι, μόλις εισέλθει σε αυτό το τζάκι κανένα πιο βαρύ υλικό που η θερμοκρασία τήξης είναι πολύ μεγαλύτερη από τις δυνατότητές της, αρχίζει ο άνθρωπος και το αισθάνεται ως βάρος ασήκωτο που τον γονατίζει.
Τα χοϊκά αισθητήρια (σαν από θυρίδες) είναι αυτά που εισάγουν όλα τα εισερχόμενα μέσα στην καρδιά. Από δε τον ενιαίο διαχειριστή νου εξαρτάται ο σκοτισμός με τα ασήκωτα βάρη ή ο φωτισμός ένεκα των καύσεων που κάνει η προσευχή, ο εν ημίν ήλιος, σε οποιοδήποτε εισερχόμενο υλικό.
Μέσα στην υπερπληροφόρηση που μας κατακλύζει και σαν πολυβόλο μας γεμίζει με δεδομένα, έχουμε τις εξής τρεις επιλογές αντιμετώπισης.
Αν ο αντίδικος (που κάνει την δουλειά του) μας κατακλύζει με μικρόβια και δηλητήρια με σκοπό τον φυσικό και πνευματικό μας θάνατο τα αποδεχόμαστε παθητικά και χωρίς (φυσικοπνευματική) άμυνα, ως έχουν, λογικό είναι να ασθενούμε και να πεθαίνουμε.
Τα ΜΜΕ, κάνουν αυτήν την βρωμοδουλειά, φοβίζοντας, τρομοκρατώντας, αρρωσταίνοντας και πεθαίνοντας τον κόσμο.
ΑΝ αρχίσουμε και αμυνόμαστε … ονόματι Κυρίου μάστιζε εναντίους … ήτοι με κάθε αντίληψη εισόδου κακού λέμε Κύριε ελέησον, αμέσως το μικρόβιο παθητικοποιείται και το δηλητήριο ανενεργεί, ο αντίπαλος ξεδοντιάζεται. Τότε άμεσα το κακό μεταστρέφεται σε εν δυνάμει καλό, αφού το φαρμάκι γίνεται φάρμακο και το μικρόβιο ως παθητικοποιημένο, αντίσωμα (όπως λειτουργούν τα κλασσικά εμβόλια).
Μετά το Κύριε ελέησον (και άμυνα, ως αντίδραση μετά την παθητικότητα) ξεπροβάλλει στην καρδιά η δόξα του Θεού. Με το δόξαΣοι, όπως έλεγε ο παπαΤύχων περνάμε στο χιλιάρικο (γενόμενοι πλουσιότεροι) σε σχέση με το κατοστάρικο του Κύριε ελέησον. Είναι το βαρύ πυροβολικό που διαλύει τον αντίπαλο.
Μπορεί να ενεργήσει αυτός ο ήλιος μέσα μας, όσο τα πάντα τα κάνουμε προσευχή. Καλό συμβαίνει; ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!! κακό συμβαίνει; Κύριε ελέησον!! Μέσα στον δοξασμό και την γλυκύτητα Του ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ πάντων ένεκεν, (νάναι ευλογημένο ό,τι ευλογείται και ό,τι για την θεραπεία μας παραχωρείται ως πικρό φάρμακο από Τον Κύριο) … τελικά κατορθώνουμε χάριτι με αυτό το καίον στην καρδία πυρ, να μην αντέχει κανένας εχθρός. Μόνο έτσι εκμεταλλευόμαστε τα πάντα εισερχόμενα. Αρκεί να μην τρέχουμε από μόνοι μας για υπερπληροφόρηση από χοϊκές πηγές ενημέρωσης. Μην τύχει και από φιλοπεριέργεια (αργολογία, φιλαρχία…) και μετεωρισμό του τι συμβαίνει έξω, με αυτόν τον κατακλυσμό των κάτω πληροφοριών αδυνατούμε να ανέλθουμε στην άλλη όψη της κάθε πληροφορίας και στα έσω συμβαίνοντα, που θέλει πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης υπομονής και αγάπης…. Συμβαίνοντα εντός και βλέποντας τα εμά πταίσματα μυριάδες φορές συμφερότερο από το να γνωρίζουμε και να κατακρίνουμε τον αδελφό.
ΜΟΝΟ έτσι το Κύριε ελέησον δίνει την σκυτάλη στην δόξα, ώστε να αναπαυτεί μέσα μας και ενεργήσει…. Το πέρασμα από την παθητική κατάσταση και υπόγειο στο επίγειο γίνεται δυνάμει της λογικής οπότε και αρχίζει η άμυνα με το Κύριε ελέησον, αλλά βασίζεται ακόμη στην λογική αφού ο λογισμός μας κρίνει τι είναι καλό και τι είναι κακό, όχι απαραίτητα πάντα άστοχα, αλλά σε σχέση με το άνω επίπεδο, υστερεί. Κι έρχεται μετά την καλώς εννοούμενη λογική αλλά λειψή, η τελειότητα της δόξας και η ανάβαση στο υπέργειο, δια της πίστεως. Τότε αφού ο καλός Θεός μας ανεβάζει στον τρίτο όροφο, δια της πίστεως στην δόξα, κατεβαίνει η επί γης ειρήνη (όπως υμνούμε τα Χριστούγεννα). Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη. Είναι η μόνη θεόσταλτη δύναμη για να αντισταθεί στην επί γης ταραχή, οπότε και πρόταση βιώματος Χριστουγέννων, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που έχοντας αφήσει ελεύθερο τον αντίδικο να αλωνίζει και οργώνει, αγριεύουν οι καταστάσεις. Και θα χειροτερέψουν. Όχι για να φοβηθούμε αλλά για να εργαστούμε εκ της έξω πίεσης του άλλου που σαν λέων περιπατεί ωρυόμενος ποίον πρώτον καταπίει, προς τα έσω θεοφιλώς για να γεννηθεί εν ημίν ο πραγματικός λέων (σκύμνος αναπεσών…).
Αλλάζει ο άξονας κίνησης του ανθρώπου από την (κατά Θεόν) λογική (και μερική αλήθεια) στην πίστη και θέα της δόξης Της Αλήθειας (εγώ ειμί... XC). Αλλάζουν αντίληψη τα πνευματικοποιημένα πλέον αισθητήρια κι αλλιώς βλέπουν τα φαινόμενα του κόσμου. Χαρακτηριστικά ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος στον μεγάλο καταστροφικό σεισμό της Κωνπόλεως, όταν όλοι κλαίγαν την μοίρα τους βγήκε μπροστά χαρούμενος και έλεγε ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!! Στην απορία, εξήγησε ότι η χθεσινή βραδυά ήταν άγια, γιατί κανένας δεν αμάρτησε!! παρά το φαινόμενον της οργής Θεού ο σκοπός που επιτρέπει τα βάσανα, μας περνάνε στην κατανόηση του σχεδίου της άπειρης ευσπλαγχνίας Του. ΜΟΝΟ με την απόλυτη εμπιστοσύνη μπορεί ο άνθρωπος να περάσει στην ειρήνη, αλλιώς οι λογισμοί του περί καλού και κακού που μερικώς τον πληροφορούν και παρεισφρύουν άλλες υποβολές θα συνεχίσουν να ταράζουν τον άνθρωπο. Αμήν πρόσθες ημίν πίστη (εμπιστοσύνη), συμφέροντάς μας αυτό το πέρασμα. Μακάρι εμείς να κάνουμε τα πάντα προσευχή, κι ο καλός Θεός βλέποντας την προαίρεση, θα δώσει την δική Του. Να γεμίζουμε με προσευχή (την φωτιά Του) σε κάθε χώρο και κάθε χρόνο (σταυροειδή), σε κάθε κατάσταση και κάθε πληροφορία (σωματιδιακώς και κυματοειδώς, πάλι σταυρικά). Με την πληρότητα της προσευχής την καθαρότητα και τήρηση εντολών, αναπαυόμενη η χάρις, θα μας περάσει στην δόξα Του. Να βάλουμε εμείς την δική Του φωτιά με το όνομα, και θα βάλει την δική Του.
Γράφει
ο ιερός Χρυσόστομος «Ώσπερ το θυμίαμα και
καθ’ εαυτό καλόν και ευώδες, τότε δέ μάλιστα επιδείκνυται την ευωδίαν, όταν
ομιλήση τώ πυρί. Ούτω δέ και η ευχή καλή μέν καθ’ εαυτήν, καλλίων δέ και
ευωδεστέρα γίνεται όταν μετά και ζεούσης ψυχής αναφέρηται, όταν θυμιατήριον η
ψυχή γένηται και πύρ ανάπτη σφοδρόν».
Είναι η ακατάπαυστη δοξολογία των αγγέλων στον Τριαδικό Θεό, με μας όταν δοξάζουμε να συντονιζόμαστε μαζί τους. Κι όλα αυτά επί του πρακτέου όσο καθαρίζουμε τον οίκο μας, και κάνουμε λειτουργικότερο το όχημά μας (ε-αυτό, την εικόνα Αυτού) ώστε να ενοικήσει και να Τον έχουμε ως Οδηγό. Αμήν δι ευχών των αγίων και εξαιρέτως** Της Υπερευλογημένης Θεοτόκου (που αν δεν γεννηθεί εντός μας ως παρθενία δεν θα γεννήσει για μας Τον νοητό Ήλιο εν σαρκί). Αμήν γένοιτο.
---
* Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν. οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι, ὧν οὐχὶ ἀκούονται αἱ φωναὶ αὐτῶν· εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν. ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ. ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ. ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἄμωμος, ἐπιστρέφων ψυχάς· ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια. τὰ δικαιώματα Κυρίου εὐθέα, εὐφραίνοντα καρδίαν· ἡ ἐντολὴ Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς· ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό, ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον. καὶ γὰρ ὁ δοῦλός σου φυλάσσει αὐτά· ἐν τῷ φυλάσσειν αὐτὰ ἀνταπόδοσις πολλή. παραπτώματα τίς συνήσει; ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με. καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου· ἐὰν μή μου κατακυριεύσωσι, τότε ἄμωμος ἔσομαι καὶ καθαρισθήσομαι ἀπὸ ἁμαρτίας μεγάλης. καὶ ἔσονται εἰς εὐδοκίαν τὰ λόγια τοῦ στόματός μου καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου ἐνώπιόν σου διὰ παντός, Κύριε, βοηθέ μου καὶ λυτρωτά μου. (ψαλμ. ιη’)
συνέχεια Άξιον εστίν και θεραπεία (παράμετροι)
(1) αυτή η μακαρία έξοδος που καταγράφεται στο ψαλτήρι σαν σκιά, είναι μια διαδρομή του ενός βηθλεεμίτη (Δαβίδ) που οδηγεί στο τέρμα και βάση γέννησης Του Κυρίου, στον Άλλον βηθλεεμίτη Χριστό. Κι όπως όλη η επίγειος σκιώδης πορεία του ισραήλ από την αίγυπτο έως τους αγίους τόπους βαδίζεται δια σταυρού (όπως διευθέτησε ο προφ.Μωυσής τις 12 φυλές σταυρικά) πάλι σταυρικά βαδίζεται η προς τα άνω πορεία από την γέννηση μέχρι την ανάσταση. Στο δε επίγειο τέρμα, με αφορμή τον 1ο ψαλμό (μακάριος…) σαν έξοδος από τον κόσμο, ο 151ος ψαλμός υποδηλώνει την ανάσταση και το θανάτω θάνατον πατήσας αφού πατάσσει τον αλλόφυλο ειδωλολάτρη (που αντιστοιχεί σαν φιλισταίος στην κρήτη και γαστέρα) σύμβολο της άλλης νίκης και εισόδου στο Φως της αναστάσεως, αφού πατά την γαστέρα όπου εμφωλεύει ο δράκων. …ἐξῆλθον εἰς συνάντησιν τῷ ἀλλοφύλῳ, καὶ ἐπικατηράσατό με ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτοῦ· ἐγὼ δέ, σπασάμενος τὴν παρ᾿ αὐτοῦ μάχαιραν, ἀπεκεφάλισα αὐτὸν καὶ ἦρα ὄνειδος ἐξ υἱῶν ᾿Ισραήλ. (ψαλμ.ρνα’)
Στους παρακάτω δεσμούς δίνονται κάποιες συσχετίσεις…
Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός
Η σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του... στο άρθρο : Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ…. προσέγγιση της αφετηρίαςΜπορεί να μην είναι αυτονόητο, και να αντιδρούν ετερόδοξοι καλοδιάθετοι που κι αυτοί θα θέλανε να βιώσουν Χριστούγεννα, αλλά η έλευση Του Κυρίου, προϋποθέτει ορθόδοξο φρόνημα και εσταυρωμένη καρδιά. Με, κάθε πλάνη και αίρεση να ''απαγορεύει'' την εν σαρκί παρουσία, εφόσον προτού φτάσουν στον πόδα (της γεννήσεως) ήδη ακολούθησαν άλλην, μη γόνιμη, μη ευλογημένη ποιμαντορική ράβδο. Μη ακολουθούντες πνεύμα ευθές αγγέλων, (ανάλογο του άστρου των μάγων) αλλά ‘’φωτιζόμενοι’’ από φως εκ διαχύσεως και πλάνο. ‘’Φως αλλά έρπων’’, διαστρεβλωμένο.
Το εκ διαχύσεως φως είναι υπεύθυνο για τις σκιές και είδωλα. Κι η Ραχήλ, στον τύπο της θεωρίας πεθαίνει (πάνω στην γέννα του Βενιαμίν) και θάπτεται στην Βηθλεέμ. Θάπτεται η σκιά της θεωρίας εκεί που πρόκειται να γεννηθεί η θεία θεωρία Χριστός, στην Βηθλεέμ και Οίκο του Άρτου. Κι αν δεν φτάσουμε εκεί στον πόδα εσταυρωμένοι, θα παραμένουμε άσιτοι εκ του ουρανίου Άρτου, αφώτιστοι από το Φως το Αληθινό. Έμμεσα και μακράν των ιδιοτήτων Του. Γιαυτό και αναφέρει ο Δημήτριος Παναγόπουλος: «Ο Χριστός γεννάται στην καρδιά εκείνου όπου έχουν πεθάνει όλοι οι άλλοι θεοί μέσα του».
Ο ίδιος Σταυρός σε γέννηση και ανάσταση, στο ίδιο σπήλαιο (καρδιά), που πατά τον θάνατο για να γεννηθεί και λάμψει το άλλο ΦΩΣ.
Ας μην υψηλοφρονήσει κάποιος γιατί με την υψηλοφροσύνη δεν βρίσκεται ο τόπος γέννησης Του Κυρίου. Κι επειδή έχουμε όλοι την ίδια εκ λάσπης αρχή, όμοια και των ειδώλων, με γεννημένους αγίους εκ μήτρας, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού…. Όλοι πρέπει να νοήσουμε την αφετηρία την διαδρομή και το τέρμα.
Ελληνικώς είμαστε σαν αφετηρία αλυσοδεμένοι μπροστά στα τοιχεία της σπηλιάς βλέποντας είδωλα και σκιές περνώντας τα για αλήθεια. ΜΟΝΟ ακολουθώντας τον μίτο των ακτίνων μπορεί να περάσουμε από τα αποτελέσματα στις αιτίες και από εκεί στο Φως, αρκεί να Το αντιληφθούμε ‘’οι τοις αστροις λατρεύοντες… να διδαχθούμε από αστέρα (άγγελο) να φτάσουμε στην ανατολή ανατολών’’… Πρώτα να δούμε Τον Ήλιο από κατέναντι να πάμε στο απέναντι και μετά με προϋποθέσεις μέσα Του.
Ορθοδόξως, κι η Ραχήλ (στον τύπο της θεωρίας) έχει αφετηρία τον Λάβαν ιερέα ειδώλων και του οποίου τα είδωλα τα έκλεψε μυστικά και τα έθαψε στο όρος όπου είδε ο Ιακώβ ανεωγμένους τους ουρανούς και την κλίμακα. Ξεκινά από λάθος θεωρία, θεωρία ειδώλων, αλλά καταλήγει στην Βηθλεέμ και θεία θεωρία. Επ’ αυτών, πράξη και θεωρία, Λεία και Ραχήλ εργάζεται ο Ιακώβ στον τύπο του Αγίου Πνεύματος να τις τεκνοποιήσει (και δώσει ο Θεός και σε μας, καρπό πράξης και θεωρίας) όπως διαχρονικά ισχύει με την επίσκεψή Του πάνω στην γη μας (τυπώνοντας ορθόδοξα το σημείο του Σταυρού) Ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Φωτός.
Την ίδια διαδρομή δεν ακολουθεί και ο Ααρών; εκεί στους πρόποδες του όρους Σινά, όπου οι ισραηλίτες προσκυνούν τα είδωλα, είναι αυτός μπροστάρης δηλώνοντας την κοινή μας αφετηρία και στόχο την θεοπτία στην κορυφή. Αυτός σαν Α, μαζί με τον Ωρ (σαν Ω), στηρίζουν τα χέρια του Μωϋσέως στον πόλεμο κατά του αμαλήκ. Ποια η ευλογημένη κατάληξη του Ααρών; να θεωρείται πρότυπο ιερέως να πεθάνει και να θαφτεί στο όρος Ωρ. Αμήν κι εμείς από την πλάνη και τα είδωλα στην ορθοδοξία και Αλήθεια…. Θεού η χάρις με θεμέλιο την θέλησή μας για συνοδοιπορία. Πορεία ελευθερίας και φωτισμού. Καθαρή καρδιά προς ενοίκηση και πνεύμα ευθές.
Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †
η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου…
Η ευδοκία της Σιών και η ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ
τα 3 θαύματα με την Γέννηση του ΚυρίουΧριστούγεννα εξωτερικά και εσωτερικά
περί μάγων, αστέρος, σπηλαίου και φάτνης...
και… επιστρέφουμε στην πρώτη παράγραφο του άρθρου…. ότι μας έθεσε βασιλείς στο όρος Σιών δλδ επιστάτες στην καρδιά. Για νάρθει η ελάχιστη αυτογνωσία, να δούμε πως αρχή εξόδου μας και εισόδου Του, δεν βάλαμε. Δεν ακούσαμε το ‘’αββά Ο Πατήρ’’ που είναι ένδειξη υιοθεσίας, Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov … όχι ματαίως σαν κρούση της θύρας, αλλά δεν έχει έλθει ακόμη η ώρα μας… αμήν να έλθει και μας θεραπεύσει και ζωώσει...
με ένα ακόμη ενδεικτικό σημείο για αυτογνωσία κατά το, με ποιον ''ήλιο'' δουλεύουμε και ΠΟΥ βρίσκεται αυτός... όσο ο αισθητός και νοητός ήλιος είναι εκτός ημών, βλέπουμε, κρίνουμε, κατακρίνουμε και καταδικάζουμε ως ''βασιλείς'' τα έξω σφάλματα των άλλων, που υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Όταν θα αρχίσει να περνάει προς τα μέσα, αρχής γενομένης από τις πρώτες ακτίνες Του μέχρι πλήρους φωτίσεως και εγκατάστασης, φωτιζόμενοι από Αυτό το Φως, θα το καταλάβουμε από το πόσο ασχολούμαστε με τα σφάλματα ανομίες και αμαρτίες του εαυτού μας κι όχι των άλλων... (του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν…)
(για
να μην ψάχνετε στον δεσμό, που έτσι κι αλλιώς εντύπως δεν υπάρχει αυτή η ευχέρεια,
το ξαναπαραθέτω παρακάτω, ως σχετικότατο)…
Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov
Ο νούς,
αποτινάζοντας τον ζυγό των γήινων λογισμών, ντύνεται την προσευχή και
κατεβαίνει στον εσωτερικό θάλαμο της καρδιάς.
Η θύρα, όμως, του
θαλάμου είναι κλειστή. Παντού σκοτάδι, σκοτάδι απροσπέλαστο. Καί ο νούς, καθώς
βρίσκεται σε απορία, αρχίζει να χτυπά με την προσευχή τη θύρα της καρδιάς.
Στέκεται υπομονετικά μπροστά της και τη χτυπά· περιμένει· πάλι χτυπά· πάλι
περιμένει· πάλι προσεύχεται... Καμιά απάντηση, καμιά φωνή δεν ακούγεται!
Νεκρική ησυχία, ταφική σιωπή και ζοφερό σκοτάδι. Ο νούς φεύγει από τη θύρα της
καρδιάς λυπημένος, θρηνώντας πικρά και ζητώντας παρηγοριά. Δεν του επιτράπηκε
να σταθεί μπροστά στον Βασιλέα των βασιλέων μέσα στο αγιαστήριο του εσωτερικού
θαλάμου της καρδιάς.
- Γιατί; Γιατί
απορρίφθηκες:
- Επειδή έχω πάνω μου τη σφραγίδα της αμαρτίας. Η συνήθεια να σκέφτομαι τα
γήινα μου αποσπά την προσοχή. Δεν έχω μέσα μου δυνάμεις, γιατί δεν έρχεται να
με βοηθήσει το Πνεύμα, το πανάγιο και πανάγαθο Πνεύμα. Αυτό αποκαθιστά την
ενότητα του νού, της καρδιάς και του σώματος, που διασπάστηκε με τη φοβερή
πτώση του ανθρώπου. Μάταιες είναι οι προσωπικές μου προσπάθειες μόνες τους,
χωρίς την παντοδύναμη, δημιουργική βοήθεια του Πνεύματος. Εκείνο, βέβαια, είναι
απέραντα φιλάνθρωπο και πολυέλεο, αλλά η δική μου ψυχική ακαθαρσία δεν Το
αφήνει να με πλησιάσει. Θα λουστώ, λοιπόν, στα δάκρυα, θα καθαριστώ από τις
αμαρτίες μου με την Εξομολόγηση, δεν θα προσφέρω...
στο σώμα μου τροφή και ύπνο, που η πλησμονή τους γεννά στην ψυχή το σαρκικό
φρόνημα. Ντυμένος όλος με τον θρήνο της μετάνοιας θα πλησιάσω τη θύρα της
καρδιάς μου. Εκεί θα σταθώ ή θα καθήσω σαν τον τυφλό του Ευαγγελίου και,
υπομένοντας το βάρος και τη θλίψη που προξενεί το σκοτάδι, θα φωνάζω δυνατά σ’
Εκείνον που μπορεί να με βοηθήσει: «Ελέησέ με!» (1).
Κατεβαίνει,
λοιπόν, ο νούς στον εσωτερικό θάλαμο της καρδιάς, στέκεται εκεί μπροστά και αρχίζει
να φωνάζει δυνατά με δάκρυα. Μοιάζει μ’ έναν τυφλό, που δεν βλέπει το αληθινό
και ανέσπερο φως, και μ’ έναν κωφάλαλο, που δεν έχει ούτε λαλιά ούτε ακοή
πνευματική (2). Αισθάνεται ότι είναι πραγματικά τυφλός και κωφάλαλος, ότι
στέκεται μπροστά στην πύλη της Ιεριχώ —της καρδιάς, που την κατοικούν οι
αμαρτίες— και ότι περιμένει τη θεραπεία του από τον Σωτήρα, που δεν Τον βλέπει,
που δεν Τον ακούει και που εντούτοις Τον φωνάζει, καθώς βρίσκεται στην τραγική
αυτή κατάσταση. Το όνομά Του δεν το γνωρίζει- «Υιό του Δαβίδ» (3) Τον ονομάζει:
Η σάρκα και το αίμα δεν μπορούν να τιμήσουν τον Θεό ως Θεό (4).
- Δείξτε μου τον
δρόμο από τον οποίο θα περάσει ο Σωτήρας!
- Ο δρόμος αυτός
είναι η προσευχή, όπως λέει σε κάθε άνθρωπο ο Θεός, το Πνεύμα του Θεού, με το
στόμα του προφήτη: «Εμένα με δοξάζει η προσφορά υμνωδίας, και σ’ όποιον βαδίζει
αυτόν τον δρόμο θα δείξω τη σωτηρία μου» (5).
- Πέστε μου, πότε
θα περάσει ο Σωτήρας; Το πρωί, το μεσημέρι ή το βράδυ;
- «Να είστε άγρυπνοι, γιατί δεν ξέρετε ποιά μέρα θα έρθει ο Κύριος σας» (6).
Ο δρόμος είναι
γνωστός, μα η ώρα άγνωστη! Θα μείνω έξω από την Ιεριχώ, όρθιος ή καθισμένος
στην πύλη της πόλης, έχοντας στον νού μου τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Ο
Ιησούς, για να εξαγνίσει τον λαό Του με το ίδιο Του το αίμα, θανατώθηκε έξω από
την πύλη. Ας πάμε. λοιπόν, κι εμείς κοντά Του, έξω από το στρατόπεδο (δηλαδή
τον κόσμο της αμαρτίας), και ας υποστούμε τον ίδιο μ’ Αυτόν εξευτελισμό» (7).
Ο κόσμος
παρέρχεται (8), τίποτα δεν είναι μόνιμο σ’ αυτόν ούτε καν με πόλη δεν πρέπει να
τον παρομοιάζουμε, αλλά μάλλον με χωριό. Θ’ αφήσω, λοιπόν, την περιουσία μου,
στην οποία έχω προσκολληθεί και την οποία όλοι εγκαταλείπουν όταν πεθαίνουν,
συχνά και πριν πεθάνουν. Θ’ αφήσω τις τιμές και τη δόξα, που χάνονται. Θ’ αφήσω
τις ηδονές των αισθήσεων, που αφαιρούν κάθε ικανότητα για πνευματικές ασκήσεις
και ενασχολήσεις.
«Γιατί δεν έχουμε
εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική» (9), η οποία πρέπει να
αποκαλυφθεί από τώρα στην καρδιά μου με το έλεος και τη χάρη του Θεού, του
Σωτήρα μου.
Όποιος δεν ανέβει
πνευματικά στη μυστική Ιερουσαλήμ πριν από το τέλος της επίγειας ζωής του,
αυτός δεν μπορεί να έχει τη βεβαιότητα ότι θα επιτραπεί στην ψυχή του, μετά την
έξοδό της από το σώμα, να μπεί στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Το πρώτο είναι
προϋπόθεση του δευτέρου (10).
1. Λουκ. 18:38,
39.
2. Πρβλ. Μαρκ. 7:32.
3. Λουκ. 18:39.
4. Πρβλ. Α΄ Κορ. 15:50.
5. Ψαλμ. 49:23.
6. Ματθ. 24:42.
7. Εβρ. 13:12-13.
8. Α' Ιω. 2:17.
9. Εβρ. 13:14.
10. Πρβλ. Οσίου Ησυχίου του Πρεσβυτέρου. Προς Θεόδουλον λόγος ψυχωφελής και
σωτήριος περί νήψεως και αρετής κεφαλαιώδης, δ', ριζ'.
Πλήρως αφυπνιστικό!!!Να είσαι καλά Κωνσταντίνε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι εμείς να κάνουμε τα πάντα προσευχή, κι ο καλός Θεός βλέποντας την προαίρεση, θα δώσει την δική Του
ΑπάντησηΔιαγραφή