ΣΤΑΥΡΟΣ … ομφαλός και γαστέρα

Με αφορμή μερικά σταυροκεντρικά σημεία από '’Το Γένος ενήστευε, το Γένος εγνώριζε...'' που μου έκαναν εντύπωση, δυο σχόλια, περί ‘’βαλβίδος κοιλίας’’… 

[Ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας είναι ο πιο βαθιά Ορθόδοξος Έλληνας που βρίσκεται μέσα στους αιώνες. Ίσως περισσότερο κι από τον Έλληνα του Βυζαντίου, πάει μπροστά σε Ορθοδοξία ο σκλαβωμένος Έλληνας επί Τουρκιάς...  

Ο έλληνας της τουρκοκρατίας πρακτικά εσταυρωμένος, ζυμωμένος με τις θλίψεις, όπου η ζωή του δεν είχε την άνεση του βατολογείν, πιο σταυρωμένος από τον θεωρητικό βυζαντινό ρωμηό, που μας εγνώρισε δι αυτών ο καλός Θεός το δόγμα, την θεολογική λάμψη και τέχνη… προχωρά στην αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου. Είναι η συνέχεια του … Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου). 

Επαναστάσεις υπήρξαν και θα υπάρχουν πολλές αλλά με άμεση συνάφεια επανάστασης – ανάστασης, υπέρ πίστεως και πατρίδος η μοναδική... για όποιον μπορεί να νοήσει την διαφορετική πηγή της δυνάμεώς του, από τις επαναστάσεις του διαφωτισμού ή τις ταξικές που κάποιοι ‘’λόγιοι’’ θάθελαν δολίως να την εντάξουν. Είναι η ευχή του Κολοκοτρώνη για να φτιαχτεί ένα κράτος με κεφαλή Τον Χριστό, πράμα που ισχύει ΜΟΝΟ στην εκκλησία, το Αναστημένο Σώμα Του,

άρα επιθυμεί να γίνουμε ένα κράτος, κράτος Του,  όπου όλα μέλη του ενός είναι συγχρόνως και μέλη Του Άλλου. 

Μέλη, που αναπτύσσοντας οργανικούς δεσμούς επιτυγχάνουν διττή ένωση, και δια πίστεως με τον αληθινό Θεό και με την αγάπη για την πατρίδα μεταξύ μας, την μόνη λύση μπροστά στο αιώνιο θερηό του γένους, που είναι η διχόνοια. 

Ο αγ.Πορφύριος, είδε όλους τους αγωνιστές του ’21 στον παράδεισο, προτείνοντάς μας κι εμάς που τους θαυμάζουμε, να έχουμε την ίδια φιλόθεη βιωτή. Βιωτή με πολίτευμα του Σταυρού. Κοινό μέτωπο δια σταυρού, ενάντια στον έναν εχθρό διάβολο, που πολεμά ψυχή και σώμα].  

επί του θέματος…. 

…κάνει τον σταυρό του γεμάτον και ολόκληρον – αρχοντικόν σταυρόν, όχι τσιγκούνικον, κι έτσι μπουζούκικον... Στο κούτελο, κάτω στη βαλβίδα της κοιλιάς, δεξιά κι αριστερά στους ώμους… 

Η τύπωση του Σταυρού επάνω μας για όλους τους αγίους έχει μεγάλη σημασία, αφού σαν χρησιμοποιούμενο όπλο, αν αυτό σε κάτι υστερεί, ο αντίπαλος όχι μόνο δεν φοβάται, αλλά και μας κοροϊδεύει…. 

Εντύπωση μου έκανε ο ευστοχότατος όρος (που για πρώτη φορά άκουσα) την βαλβίδα της κοιλίας, που είναι ο ομφαλός. 

Έχει η κοιλία βαλβίδα, έχει και η καρδία βαλβίδα. Έχουν κι οι δυό, οφθαλμό. Ευχόμαστε ο καλός Θεός να μας διανοίξει τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας και στήσει τον ηγεμονικό νου επιστάτη αυτής. 

Έχει και η κοιλία την δική της βαλβίδα, που είναι ο ομφαλός και τον δικό της οφθαλμό. Αυτός ο οφθαλμός είναι το κοίλο κάτοπτρο (αφού εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε), δια του οποίου οι εισερχόμενες ακτίνες εξοστρακίζονται και απομακρύνονται ολοέν η μία από την άλλη.  

Είναι το αντίθετο του κυρτού κατόπτρου που η κυρτότητα μεταφράζεται σαν ταπεινός τρόπος θέασης και που συγκεντρώνει τις ακτίνες στο ένα εστιακό κέντρο, την καρδιά (όπου και η Βασιλεία) και η οποία, όταν δεν μετεωρίζεται, θερμαίνεται και ανάπτει θείο πυρ από την χάρι. [6 ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν…. 8 ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν. καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοὶ καὶ ἁγνίσατε καρδίας δίψυχοι. (Ιακ.δ’)]. 

Αυτοί οι δύο αντίθετοι τρόποι θεώρησης των συμβαινόντων (ταπεινότητα - υπερηφάνεια, κυρτό - κοίλο) συμπαρασύρουν τον όλον εαυτό προς τα άνω ή κάτω, όπου πραγματική είναι ή νομίζουμε πως είναι ο θησαυρός.   

…21 ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. 22 ῾Ο λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· 23 ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; 24 Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. (Ματθ.ς’) 

Κι εμείς, συνεχίζουμε να έχουμε μάτια μόνο για τους επίγειους θησαυρούς, γιατί τέτοιο άξονα μας έδωσε η εσχάτη (ανθελληνική και αντιορθόδοξη) παιδεία μας…. παρασέρνοντας και την καρδιά εν μέσω της κοιλίας, να φλέγεται βασανιστικά…. ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος ἐν μέσῳ τῆς κοιλίας μου· (ψαλμ.κα’) 

Νομίζω αξίζει μια μικρή αναφορά για τον ομφαλό στις διάφορες προσεγγίσεις και τα της ορθοδοξίας, προκειμένου όποιος είναι φιλαλήθης, να διακρίνει τις διαφορές. 

Στις ανατολικές θρησκείες, πέριξ της κοιλίας είναι μια ζώνη, που την ονομάζουν ζώνη (5) θανάτου και με διάφορες (κατ’ ανθρώπους εμπνευσμένες) ασκήσεις (και πολεμικές τέχνες που συνδυάζονται και με τον διαλογισμό) προσπαθούν να μειώσουν, έως μηδενίσουν, αλλά αποδεδειγμένα, ανεπιτυχώς. 

Στην ινδιάνικη μυητική παράδοση, όταν κάποιος κλείσει τα μάτια, βλέπει να ‘’σκάνε’’ κάτι φωτάκια μέσα του, τα οποία λένε, πως προέρχονται από τον ήλιο. Ένα από αυτά, (όταν έλθει η ώρα του ανθρώπου) περνάει από τον ομφαλό και του αφαιρεί την ζωή. Τότε, σαν άδειο σακκί πέφτει το σαρκίον. 

Είναι αρκετά φιλοσοφημένο, αλλά δεν υφίσταται ΜΟΝΟ δεξιά και αριστερή επίγνωση. Είναι ελλειπής ως προς την άνω και κάτω επίγνωση (Αληθείας) : Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς. Όπως και ελληνικώς, δεν ισχύει μόνο η ύλη και η αντιΰλη, σαν δίδυμος της γης χθων και αντιχθών με κέντρο τον φυσικό ήλιο, δεξιάς επιγνώσεως και αριστεράς, αλλά και άνω και κάτω που διανοίγεται η πνευματική κάθετη οδός, δια του απ.Θωμά (διδύμου) και όχι μόνο… 

Ο ισλαμιστής προσεύχεται, ‘’δένοντας’’ τα χέρια του δυνατά κάτω από τον ομφαλό (ή τυπικά, στην κοιλία) και θεωρεί κακό αν του τα ανοίξουν. ‘’Ξέρει’’ ότι από εκεί περνάει ο θάνατος και αμύνεται κατά τις πνευματικές του δυνάμεις. Αρκούν όμως όταν το πνεύμα (είτε καλού είτε κακού ως πιο λεπτά) και κεκλεισμένων των θυρών εισέρχεται; θα φοβηθεί ο θάνατος ή θα του ανακόψουν την είσοδο ανθρώπινα σφιχτά σαρκικώς, χέρια; 

Κι έρχεται η ορθοδοξία να προσθέσει κάτι εξ ουρανού. Ουκ εκ του κόσμου τούτου. Την προσευχή και την νηστεία, δια των οποίων το γένος των δαιμόνων εκπορεύεται. Όχι μόνο γενικώς και αορίστως, ή εξωστρεφώς που πολλοί βλέπουν και ‘’πολεμούν’’ σκιωδώς το κακό, αλλά ουσιαστικώς στο ‘’συγκεκριμμένο σημείο’’, όπου ισχύει η ταυτοπροσωπεία δράκοντος και θανάτου. Έξω οι προβολές και σκιές. Μέσα οι αιτίες.            

 

Τυπώνοντας (αρχοντικά) τον σταυρό μας (ορθόδοξα κι όχι παπικώς ανάστροφα) εφ’ ημών στην ‘’βαλβίδα της κοιλίας’’ Τριάς Αγία (δια Του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου) Άγιος Ισχυρός πλέον κι όχι ανίσχυρος άνθρωπος, φράσσει τον διάδρομο εισόδου και αρχίζει σιγά σιγά κατά τα βιώματα (προσευχής και νηστείας) και την ετοιμότητά του, με λίγο φιλότιμο αγώνα και πολύ δωρεά, να βιώνει το ‘’θανάτω θάνατον πατήσας’’. 

Ασφαλίζοντας το κάτω πέρασμα (του ομφαλού ολοέν και πιο ερμητικά) ο σύγχρονος νηπτικός διδάσκαλος της ευχής αγ.Ιωσήφ ο σπηλαιώτης, μας ενημερώνει με τις επιστολές του (έκφρασις μοναχικής εμπειρίας ... από μνήμης), ότι όταν μετά από πολυφαγία (3) πάει κάποιος να προσευχηθεί, η πνευματική ''βαλβίδα'' της καρδιάς δεν μπορεί να κρατήσει την ενέργεια του νοός στην καρδιά, αλλά αυτή του ξεγλυστρά στην κοιλιά, με πιθανότητα ζημιάς.... αφού μέσα στον άνθρωπο, όλα κύκλος είναι, αλληλοεξαρτώμενα και αφορά ολοκληρωτικό ''πακέτο'' βιωτής κι όχι αποκομμένες αρετές, με πρώτιστη την καθαρή καρδία και τήρηση των εντολών, ψυχική αγνότητα, για να αναπαύεται η χάρις. Τότε ο φωτισμός αντί των περιστασιακών φωτοβολίδων που μπορούν να αποδώσουν τμηματικές ασκήσεις και δωρεές, θέτοντας δύο θέματα σπουδαία. Ένα την απαραίτητη εμπειρία που πρέπει νάχει ο πνευματικός οδηγός και δεύτερον να μην κάνει κανείς βήματα προς την απλανή κυκλική, χωρίς οδηγό. Και όπως με την ροή του αίματος στα φυσικά, η δυσλειτουργία των κοιλιών και βαλβίδων δημιουργούν αρρυθμίες και οι οποίες χρήζουν ιατρικής επίβλεψης και φαρμάκων για αποκατάσταση,  έτσι και για τα πνευματικά, είναι πολλαπλά απαραίτητος ο ιατρός για την επιδιόρθωση των πνευματικών αταξιών... αφού αφορούν την αιωνιότητα. 

Στα πνευματικά, λένε πως αν κάποιος φοβηθεί του κόβονται τα ήπατα. Είναι η διαδρομή από έξω (του κακού) δια του ομφαλού, αφού ‘’πατήσει’’ πάνω στην ανήστευτη κοιλία, να κινηθεί προς κατάληψη της καρδίας. Εκεί ο στόχος. Θέλει ο αντίπους, δια του μολυσμού σαρκός και πνεύματος, να γίνει η καρδία μας άντρο ληστών (λεγεών) αντί όπως πρέπει, θρόνος Του Κυρίου. Κι όπως αναφέρει ο γερ. Αρσένιος Μπόκα στο ο θρόνος και σταυρός, υπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώ­μεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα. 

** Κι αν καταληφθεί η καρδία, τότε ο πανικός βγάζει τον άνθρωπο εκτός εαυτού, με μη λογικές πλέον σκέψεις, θολώνοντας το ηγεμονικό της ψυχής νου, οπότε και οδηγεί πλέον τις κινήσεις του, πνευματικές και σωματικές, νου και χου, ως άνους, όπου θέλει ο καταληψίας… μολύνοντας τον οίκο καταστρέφοντας το όχημα…

Αυτή είναι και η αξία της νηστείας, ως ένα πλατύ απαγορευτικό φράγμα (όσο  στενεύουμε ποιοτικά και ποσοτικά τις ‘’ανάγκες’’ της γαστρός) μεταξύ εισόδου (ομφαλού) και στόχου (καρδίας). Μια διατροφή που δεν εισάγει ζωϊκά στοιχεία (και δι αυτών τα αντίστοιχα ζωώδη πάθη) δεν είναι ικανή (ας πούμε αν κάποιος είναι βίγκαν) να τον αγιάσει, αν δεν συνδυάσει την εύστοχη, σταυρική προσευχή της παραπάνω παραγράφου (που γνώριζε το γένος).   

Στα φυσικά, μια βαλβίδα, μια στρόφιγγα χρησιμοποιείται για να ασφαλίσει το εμπεριεχόμενο (αέρα, ύδωρ, πυρ, γη).

Κι ο άνθρωπος, συνδημιουργός του Θεού, επόμενος και ομότροπα με το ‘’26 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν’’ (Γεν.α’) προβαίνει στην δημιουργία (είτε το σκέφτεται, το θέλει είτε όχι) ενός τεκνίου, που δια του ομφάλιου λώρου η μητέρα του, του μεταγγίζει ζωή.

Η πρώτη εμφύσηση εις ψυχήν ζώσαν μετά από την σύλληψη και 6 ημέρες γένεση, αντικατοπτρίζεται τώρα σε μικρογραφία, με την σύλληψη και μετά από 9 μήνες κυοφορία, γέννηση, όπως η όλη χρονική διαδρομή από την γένεση (μετά την σύλληψη και δημιουργία) έως την συντέλεια, πρέπει να την ‘’τρέξουμε’’ και περατώσουμε τον όλο δρόμο τηρώντας την πίστη, στην μικρογραφία της, από γεννήσεως έως θανάτου, με προσοχή στους γονείς για την αγωγή του παιδιού που άρχεται από άκρας συλλήψεως.

Κι όταν δένεται με την γέννηση ο ομφάλιος λώρος, το παιδί εμπεριέχει αυθύπαρκτα πλέον όλα τα στοιχεία της βιολογικής ζωής (όπως, αφού φυσήξουμε μέσα σε μια φούσκα αέρα, μετά την ασφαλίζουμε). Εμπεριέχει και τον αέρα του (με τις εισόδους και εξόδους, εισπνοές και εκπνοές) και το πυρ της ζωής του και των επιθυμιών του, το ύδωρ του, τον χου του αλλά και την ψυχή, ως πεμπτουσία, σταυροειδώς στο κέντρο μεταξύ των 4 ακραίων στοιχείων, που μπορεί να συμπαρασύρει τον όλον άνθρωπο, ή προς τα άνω (καρδία όπου και η βασιλεία) πνευματικοποιώντας τον ή να τον καταβιβάσει εις κοιλίαν άδου, σαρκοποιώντας τον. 

Αν όμως κάποιος σκεφτεί τι αποπνικτική μπόχα αναπέμπει ένας χώρος, ένα δωμάτιο που δεν εξαερίζεται επαρκώς, θα αντιληφθεί την δυσωδία της ψυχής μας αν δεν ανανεώνουμε τον ενδοσυμπαντικό αέρα, αν δεν εμβάζουμε μέσα στον οίκο μας Τον άλλον υπέργειον ΑΕΡΑ (XC). 

Γιαυτό και ο αγ. Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης παρατηρεί: …«Ταύτας τας εσχάτας ημέρας, όπου τα χνώτα του Αντιχρίστου μολύνουν γην και θάλασσαν και πάσαν πνοήν ζωής, ως δρόσον χάριτος αναψύχουσαν, ως αύραν Προφήτου Ηλιού αναρριπίζει ο Θεός την ενέργειαν της νοεράς προσευχής εις τα στήθη και την καρδίαν της Εκκλησίας, ως αντίδοτον ψυχικής και σωματικής υγείας και σωτηρίας δια τας ημέρας που έρχονται και θα έλθουν» - Ταύτας τας εσχάτας ημέρας. 

Στον καθένα εναπόκειται αν δεν είναι εν επιγνώσει η άρνησις, που μάλλον ισχύει το άφες αυτοίς ουκ γαρ οίδασι τι ποιούσι…. να εισάγει στην ψυχή και σώμα του, αυτόν τον ανακαινιστικό ΑΕΡΑ (και ορθή πίστη ΑΗΡ, μαζί με την επίκληση του παντοδυνάμου ονόματος).  

Το να μείνει κάποιος στον μονοδιάστατο (οριζόντιο) βιολογικό μεταβολισμό, φάγωμεν πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκωμεν, θα τύχει αυξήσεως έως ενηλικιώσεως, θα συντηρείται στην συνέχεια αλλά μέχρις εκεί. Λένε οι παληοί, πως όταν φουσκώνει η κοιλίτσα του παιδιού, μετά το ρίχνει σε μπόι. Είναι η είσοδος ‘’αέρα’’ από την βαλβίδα από Αυτόν που τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα για να του προσδοθεί ‘’ύψος’’ βιολογικό.          

Αλλά! αυτό το ύψος, αυτός ο επίγειος αήρ με τα συμπαρασυρόμενα στοιχεία του κόσμου, δεν αρκούν, αφού … γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ. [Ματθ.δ’4 και Λουκ. δ’4, όχι τυχαία, ως τροφή του τετραδιάστατου κόσμου (δ=4) τούτου].  

Η επουράνια τροφή με τον μεταβολισμό (1) της προσδίδει πνευματικό ύψος. 

Κι αν δεν νεκρωθώμεν ταις του βίου ηδοναίς, δεν καταστείλουμε της σαρκός τις επαναστάσεις και δεν κοιμήσουμε παν γαιώδες και υλικό φρόνημα, δεν θα αναστηθούμε. Αν δεν καθαρίσει η καρδιά και δεν γίνουν τα νεφρά έδρα απαθείας, Ο (εξ)ετάζων νεφρούς και καρδίας, δεν κατέρχεται να σκηνώσει πλήρως, καθαρίζοντας φωτίζοντας και τελειώνοντας τον άνθρωπο. (ψαλμ.44 και Της Θεοτόκου, αλλά και για ίαση νεφρών και καρδίας)* 

Η έξω ζωή (με την ΕΥΑ να αποκαλείται μήτηρ ζωής γεν.γ’20) ξεκίνησε με την γένεση όταν εκ της πλευράς του πρώτου ΑΔΑΜ, αφού τον έφερε σε έκσταση και τον ύπνωσε για λίγο ο Θεός, του εξήγαγε οστούν εκ των οστών του και σάρκα εκ της σαρκός του. Τα χαρακτηριστικά της έξω έκπτωτης ζωής, όλοι τα κατανοούμε, εφόσον τα ζούμε. 

Ο σταυρικός (φυσικός (-) και πνευματικός (|) μεταβολισμός έχει ανάγκη την δική του τροφή (για ανάπτυξη και ‘’ύψος’’)….  Μεταβολισμός φυσικός και πνευματικός. 

τι συμβαίνει στον σταυροειδή μεταβολισμό μας όταν εντάσσουμε στην ζωή μας την προσευχή και την νηστεία... 

Η έσω Ζωή αρχίζει και λαμβάνει σάρκα και οστά (σάρκα εκ της σαρκός και οστά εκ των οστέων) εκ της πλευράς Του δευτέρου ΑΔΑΜ, όπου πάλι ο Θεός ύπνωσε Τον Σταυρωθέντα Λόγο επί τριήμερο (ταφή και θάνατο) για να Τον Αναστήσει και εμάς συναναστήσει δια Της πλευράς Του. Εκ της Αχράντου πλευράς των δύο κρουνών, αφέσεως και γνώσεως (όπως αναφέρει ο μέγας κανών). 

Έτσι, παρά το φαινόμενον της έσω ζωής του καθενός με τις  συναισθηματικές και διανοητικές δραστηριότητες και ‘’επιτεύγματα’’ σαν τέχνες, πραγματική έσω ζωή που να αντέχει στην αιωνιότητα, εκτός Χριστού, δεν υφίσταται, όντας αυτή, τέχνη τεχνών.      

Επανερχόμενοι στην ‘’βαλβίδα’’ , αυτή με την επιστασία του νοός, καλό θα είναι να εισάγει άλλον αέρα (XC) που διαλύει την δυσωδία του κλεισμένου αέρα, άλλην τροφή, γη (XC), άλλο πυρ (XC) που θα αποδιώξει το καυστικό πυρ του κόσμου τούτου, άλλο ύδωρ (XC) αγιασμό, τα άνω των υδάτων ύδατα, όλα στο σύνολο ως πεμπτουσία XC, (αιθήρ) που θα ελευθερώσει τον νήπιο νου που είναι αιχμάλωτος στα στοιχεία του κόσμου (Γαλ.δ’) προσφέροντάς του, καινή κτίσι. …ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Έτσι κι αλλιώς, δεν βλέπουμε στην ζωή μας να φθίνουν και μας φθείρουν τα στοιχεία της φύσης; φθορά εν χρόνω σαν κρόνος; χάνουμε ύδωρ και την σφριγηλότητα που προσδίδει αυτό όχι μόνο στην επιδερμίδα αλλά και σε όλα τα όργανα και μεγαλώνοντας, ρυτιδιάζουμε. Μήπως δεν ξεθυμάνει και το πυρ μέσα μας; πυρ πάθους για ζωή, αμήν όχι εφάμαρτο, γιατί όπως αναφέρει ο αγ.Παΐσιος, ότι όταν ο άνθρωπος γεράσει, δεν αφήνει τα πάθη του αλλά τα πάθη τον αφήνουν (αφού του απομύζησε η αμαρτία όλη την ζωτική του ενέργεια). … Μην μακρυγορώντας, αν δεν καταφέρουμε να αντικαταστήσουμε όλα τα φθοροποιά στοιχεία της φύσης με τα άφθαρτα της υπερφύσης, γενόμενοι μέτοχοί των, με το τέρμα της βιολογικής ζωής δεν θα έχουμε να επιδείξουμε εντός μας κάτι άφθαρτο. Την δια και εν Χριστώ αιωνιότητα, σάρκα εκ της σαρκός Του. Παράσχου Κύριε. Αμήν να μεριμνήσουμε για την δόμηση του Ναού (Ν) αρχής γενομένης από την παρούσα Ζωή (Ζ), χωρίς φυσικά τα Ζ και Ν που είναι κάθετα μεταξύ τους, σχηματίζοντας σταυρό, να είναι τυχαία.   

Κάθε φορά που τυπώνουμε το σημείο του Σταυρού επάνω μας, αρχοντικά (4), διανοίγεται η βαλβίδα του πνευματικού ομφαλού και η Αγία Τριάδα εισάγει φως αυτογνωσίας. Επ’αυτού, λέει ο αβ.Ισαάκ σύρος: …αυτός που βλέπει τα σφάλματά του, είναι ανώτερος από κάποιον που μπορεί να αναστήσει και νεκρό. Θεού το δώρον... Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Εισερχόμενος ο ήλιος εν ημίν, αρχίζει και φωτίζει τον οίκο της ψυχής μας, την έρημο και καταπεσούσα… με όλες της τις ατέλειες και ρύπη, ευχόμενοι… ὁ ἄνθραξ τοῦ παναγίου σου Σώματος καὶ τοῦ τιμίου σου Αἵματος εἰς ἁγιασμὸν καὶ φωτισμὸν καὶ ῥῶσιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος· εἰς κουφισμὸν τοῦ βάρους τῶν πολλῶν μου πλημμελημάτων· εἰς φυλακτήριον πάσης διαβολικῆς ἐνεργείας· εἰς ἀποτροπὴν καὶ ἐμπόδιον τῆς φαύλης μου καὶ πονηρᾶς συνηθείας· εἰς ἀπονέκρωσιν τῶν παθῶν· εἰς περιποίησιν τῶν ἐντολῶν σου· εἰς προσθήκην τῆς θείας σου χάριτος καὶ τῆς σῆς βασιλείας οἰκείωσιν. 

Εισέρχεται στην γαστέρα Της Θεοτόκου και κατά τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, και σε μας παραπλησίως… Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν. 

Μπορεί στα θυρανοίξια να ακούγεται το.... ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. (ψαλμ.κγ') αλλά δεν πρέπει να εξαντληθεί η ευχή στα έξω τυπικά. Εκείνες οι αιώνιες πύλες με τον δράκοντα αρχηγό, δεν είναι μακράν. Γιαυτό και ... Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. γιατί αν δεν εισέλθει εντός ημών ως Ελευθερωτής από εκείνην την πύλη, εκεί θα μείνει η συνείδηση και η ζωή μας. (Από τώρα και στους αιώνες η νίκη, από τώρα και στους αιώνας η ήττα... Αμήν εισέρχη Κύριε μετά φιλανθρωπίας...)

Εισέρχεται στο κέντρο της κεφαλής ως Εμμανουήλ, μεταξύ όρασης και ακρόασης, διόρασης και διακοής, στο σύνολο αίσθησης και διαίσθησης… 

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων κατεπλάγη τὸ μέγα της σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον, τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.  

Κάθε φορά που τυπώνουμε ορθοδόξως το παντοδύναμο σημείο του Τιμίου Σταυρού επάνω μας, στο ''κούτελο'' θεάται (συνολικά ως δόξα) Ο Τριαδικός Θεός, κατά την χωρητικότητά μας. Οράται και ακροάται, ως Θεός Αβραάμ και πατέρας των δύο διαθηκών. Ορά ως κεφαλή (φιλόθεος και φιλάνθρωπος - σταυροειδής) τους 3 αγγέλους στην φιλοξενία ως τύπωση της Αγίας Τριάδος και ακούει τον ευαγγελισμό της απόκτησης του υιού του Ισαάκ. Θεός Ισαάκ, ως υπάκουος υιός, υιός γεννητός (εκ κοιλίας) έως θυσίας. Και ο Θεός Ιακώβ στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, ''περνά'' οριζοντίως (όπως σημειώνουμε επάνω μας) κάθε φορά, προσθέτοντας τεκνία / χαρίσματα κατά την τάξη και ετοιμότητά μας, πρακτικά και θεωρητικά, όπως ο πατριάρχης ετεκνοποιούσε από την Λεία (πράξη) και Ραχήλ (θεωρία) τα παιδιά του... 

Με την ενέργεια του Σταυρού στο σύνολο, θεάται η δόξα και έστω και με ίχνη, συνδέονται οι δύο διαθήκες. Άνθρωποι που τις θεωρούν ότι έχουν διαφορετική πηγή, ΔΕΝ ενεργεί ο σταυρός στην κεφαλή (Αβραάμ) δεν έχει περάσει από την προηγούμενη φάση της μετονομασίας από άβραμ σε αβραάμ και από σάρα σε σάρρα, (Γεν.ιζ'5,15) ΔΕΝ έχει προστεθεί στην ψυχή και ζωή και θεώρηση το Α της Αγάπης και Αλήθειας στην κεφαλή και το Ρ της δικαιοσύνης Του στο σώμα, παρά την καύχηση ότι ''πιστεύουν'' στον Υιό και την Καινή διαθήκη ΜΟΝΟ. Έχουν μερικούς καρπούς για κάποια χρονική κατανάλωση επαναπαυτική συνείδησης, αλλά το δέντρο, δεν έχει ρίζα.        

Με ‘’σύμπτωση’’ συλλήψεως 25^η Μαρτίου αλλά και Αναστάσεως (πάλι 25^η Μαρτίου) η όλη διαδρομή είναι ευθεία, δια της ποιμαντορικής ράβδου που ανέτειλε στην Βηθλεέμ για να οδηγήσει τον ισραήλ (νου) στον Πατέρα. 

Η τύπωση ορθοδόξως ανεβάζει τον άνθρωπο από την γη στον ουρανό αφού έτσι προς τα άνω προσανατολίζεται το πρόσωπο του ΑΔΑΜ βαδίζων ποιμαντορικώς προς την δόξα Θεού, αγγέλων την δόξα συνοδοιπορών με αυτούς, ενώ αν τυπώνεται ανάστροφα (παπικώς) προσανατολίζεται προς την γη και ακολουθεί έκπτωσις συνεργασία με το πλάνο, αντίθεο πνεύμα και συμπάσχει δια Σταυρού ως δαιμόνων τραύμα. Γιαυτό και τρεις είναι οι πτώσεις του ανθρωπίνου γένους, κατά αγ.Ιουστίνο Πόποβιτς : ...του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα 

[ο οποίος γίνεται εκών άκων πρόδρομος του αντιχρίστου, οι δε ακόλουθοι του σκολιού (σατανιστικό σύμβολο του 4ου-5ου αιώνα) και του ανάποδου σταυρού του απ.Πέτρου, δυστυχώς παρά το πιθανόν καλοδιάθετο, συνεργοί του. Κρίμα. Επειδή όμως η ορθοδοξία είναι λεπτή ως κόψη ξυραφιού, όπως η ουνία χρησιμοποιεί οικεία σχήματα αλλά μας πολεμά, πρέπει να προσέξουμε όχι μόνο τους εξ ευωνύμων πειρασμούς αλλά και τους εκ δεξιών. Αυτούς, που μάλλον άθελα αλώνουν την Πόλι εκ των έσω. Οι πάντοτε αγαπητοί αλλά υπό προϋποθέσεις με γνώμονα την Αλήθεια, σεβαστοί ιεράρχες μας, παρότι φαίνεται να τυπώνουν ορθόδοξα το σημείο του σταυρού επάνω τους, από ευσεβοφάνεια την οριζόντια γραμμή (και του Αγίου Πνεύματος) δεν την ανεβάζουν στους ώμους (όπως ορίζεται), αλλά την χαράσσουν κάτω από το στήθος. Έτσι όμως, με λίγη παρατήρηση βλέπουμε ότι η απόσταση της οριζόντιας γραμμής από την κοιλία είναι μικρότερη από αυτήν από την κεφαλή.... άρα ανάποδος. Τότε, μαζί με τους αντιθέους δεν αναπέμπεται δόξα και τιμή στον Άρχοντα του Φωτός, αλλά σαν ανάποδος, του σκότους, του αγαπολόγου και αναληθούς. 

Το αποτέλεσμα των βαρέων χειρών του ποιμενάρχου, στον τύπο του Μωσέως, δεν μένει σαν μια γνώμη, κίνηση που θα τον κρίνει προσωπικά, αλλά δυστυχώς ''περνάει'' μυστικά στον αγωνιζόμενο υπό αυτόν λαό, όπως συνέβη  ιστορικά με τον Ιησού του Ναυή.  

Περνάει, με το λειτουργικό ''ειρήνη πάσι'' (εκ Θεού) αλλά.... και την αδιάκριτη από εμάς αποδοχή ''και του πνεύματός σου''. Αμήν Ο καλός Θεός να μας δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ της ''προσφερόμενης'' ειρήνης, αν πράγματι προάγει την υπέρ νουν θεία ειρήνη ή την κοσμική του αμαλήκ. Έτσι, με αυτήν την δόλια εκκοσμίκευση το κρίμα είναι μεγαλύτερο και ύπουλος ύφαλος (εντός των τειχών) που δεν φαίνεται, σε σχέση με τον σκόπελο, που μπορεί και να αποφύγει το καράβι μας. Υπάρχει λύση και την ευχόμαστε για όλους. Τότε προτυπωμένη με τον Ααρών και Ωρ να στηρίζουν τα χέρια και πάντα, μυστικά από Τον Α+Ω].

Ας μην δώσω λεπτομέρειες για τον ανκχ αιγυπτιακά και μαγικά γιατί εξ αυτής της ίδιας πύλης (ομφαλού), που εμείς φράσσουμε δια Σταυρού, αυτοί ορθάνοιχτα εισάγουν είδωλα θαυμάτων προς πλάνη των πιστών.... εκδηλούμενα αυτά οριζοντίως στον κόσμο μας, δια του ηλιακού πλέγματος (Τ). Ταυ, όχι ορθοδόξως επί του μετώπου (σαν σταυρός και φως) αλλά ανάποδα, ύπτια, ύπτια του αιγαίου (αίγ-υπτος - ZEUS - SUEZ) ως σκότος μέσα στην σπηλιά, μαγικά...  

Αμήν βιωματικά, πάλι δια Σταυρού, όλα τα είδωλα και τα φανταστικά θαύματα να διαλύονται, πέφτουν κι εμείς να εξερχόμαστε προς πάσχα καινόν.  

Κι εμείς, σαν σε μάρσιπο ‘’κυοφορούμε’’ Τον Κύριο δια Της Μητρός Του, Τον νηπιάσαντα αλλά και Αναστάντα για εμάς. Η ορθή τύπωσις του Σταυρού (Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός – με τα ίδια στοιχεία… σπαργάνων, σπηλαίου κλπ) Τον ‘’μεγαλώνει’’ εν ημίν κατά τάξη και ετοιμότητα, αφού σαν προφ.Ηλίας μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν εδαφιεί τα πάθη, μαρμαρώνει τον διάβολο (αχειροποίητο σημείο στο οπισθόφυλλο μύησης και ορθοδοξίας) καταργεί τον θάνατο, νικώντας κατακράτος τον δράκοντα που εμφωλεύει στον ομφαλό…. Αντίθετα, μη τυπώνοντας και μη βιώνοντας, θεομαχώντας ενάντια του Σταυρού εν τη γενέσει Του επί της γης (από κοιλίας) σαν άλλος Ηρώδης (δερμάτινος, φίλαρχος και φιλήδονος) αποκτείνει τα βρέφη και θέλει να αποκτείνει Κύριο και Ιωάννη πρόδρομο τα πνεύματα της μετανοίας, δια των οποίων η Βασιλεία ήγγικεν... όντας τα δύο Η ''φονείς'' εκατέρωθεν της ανατολής Του Ηλίου και οι δύο ληστές, εκατέρωθεν πάλι Του Κυρίου, συσταυρωμένοι στην δύση Του. Κι οι δυο ''τύποι'' και συμπεριφορές (συμπυκνωμένοι όλοι μας σε αυτά τα δύο μοναδικά πρόσωπα), με την δικιά του ο καθένας, προοπτική. Ιούδας (φιλάργυρος) και Ιωάννης. (Δυσμάς και Γεστάς). Ο μεν κρεμάσας την ζωή του στην συκή (σύνολο δερματίνων χιτώνων), ο δε επιπεσών επί τω στήθει Του Κυρίου για να αντλεί θεολογία. (Κι οι δυο ''κρέμασαν'' την ζωή τους κάπου, αλλά ο μαθητής της αγάπης ευστόχως, στον Ζωοποιό Σταυρό και Εσταυρωμένο). Του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας... του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας.... Αμήν μνήσθητι Κύριε...      

Κι ας κοροϊδεύουν με τον όρο ‘’ομφαλοσκόπους’’ όσους με κυρτότητα σώματος (σε κοντό σκαμνάκι) καθήμενοι ενεργούν την κυκλική κίνηση νοός, την ευχή. Ένας όρος περιπαικτικός στα χρόνια του αγ.Γρηγορίου Παλαμά που ευχόμαστε να αισθανθούμε και ζητήσουμε το φώτισόν μου το σκότος. Κι Ο Κύριος, με το αιτείτε και δοθήσετε, με την αίτηση, δίδει ΦΩΣ. Εισάγει φως και διανοίγονται τα μάτια μας δια του ''ομφαλού'' να δούμε τον άδη της καρδιάς μας.  

Να εργαστούμε πάνω στην νέκρωση μελών αμαρτίας, που μόνο δι αυτού του θανάτου, θα τύχουμε Ζωής και αφού γνωρίσουμε (αμήν βιωματικά) πάλι από τον ίδιο άγιο το ποιός εἶναι ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς; και μας συγκινήσει σε μετάνοια και διόρθωση, παιδεία και νουθεσία επανελληνισμού και επανευαγγελισμού, προς την τελεία ελευθερία και επιστροφή στην καρδία, όπου και η Βασιλεία***. Αμήν δι ευχών. 

Τότε η άλλη γαστέρα, η μόλις ανευρεθείσα εν ημίν πνευματική, η μη φαινόμενη που θάθελε να απλωθεί, διά Της Πλατυτέρας (2), δεν θάναι πλέον η αιτία της φθοράς, αλλά αιτία Ζωής με την δική της κατά τάξη, τροφή. Γάλα ή οίνο… Το Όραμα του αγίου Γρηγορίου Παλαμά - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Πάντα Χριστό. Τροφέα και Τροφή. 

Αμήν γένοιτο. 

--- 

Ἡ μοναδικότητα τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας Φώτης Κόντογλου που ενώ αφορά την ορθοδοξία και την αναστήλωση των εικόνων, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε ως καλή αφορμή, για να υψώσουμε όλες τις ανθρώπινες εικόνες (αρχής γενομένης των ομοδόξων μας ελλήνων) από το κατ’εικόνα, στο καθ’ωμοίωσιν για να έχουμε ως έθνος συνέχεια. Συνέχεια πραγματικής ευλογίας ως κληρονομία, ΑΝ θέσουμε την ελπίδα μας Στον Κύριο, μαζί με τις υπόλοιπες προϋποθέσεις… μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ, λαός, ὃν ἐξελέξατο εἰς κληρονομίαν ἑαυτῷ. ἐξ οὐρανοῦ ἐπέβλεψεν ὁ Κύριος, εἶδε πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἐξ ἑτοίμου κατοικητηρίου αὐτοῦ ἐπέβλεψεν ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν, ὁ πλάσας κατὰ μόνας τὰς καρδίας αὐτῶν, ὁ συνιεὶς πάντα τὰ ἔργα αὐτῶν. οὐ σῴζεται βασιλεὺς διὰ πολλὴν δύναμιν, καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ. ψευδὴς ἵππος εἰς σωτηρίαν, ἐν δὲ πλήθει δυνάμεως αὐτοῦ οὐ σωθήσεται. ἰδοὺ οἱ ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτὸν τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ, ρύσασθαι ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς αὐτῶν καὶ διαθρέψαι αὐτοὺς ἐν λιμῷ. ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπομενεῖ τῷ Κυρίῳ, ὅτι βοηθὸς καὶ ὑπερασπιστὴς ἡμῶν ἐστιν· ὅτι ἐν αὐτῷ εὐφρανθήσεται ἡ καρδία ἡμῶν, καὶ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἁγίῳ αὐτοῦ ἠλπίσαμεν. γένοιτο, Κύριε, τὸ ἔλεός σου ἐφ᾿ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπὶ σέ. (ψαλμ.λβ’) 

--- 

(1) Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός) 

(2) Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, Ἀγγέλων τὸ σύστημα, καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος, ἡγιασμένε ναέ, καὶ Παράδεισε λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη, καὶ παιδίον γέγονεν, ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς ἡμῶν. Τὴν γὰρ σὴν μήτραν, θρόνον ἐποίησε, καὶ τὴν σὴν γαστέρα, πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο. Ἐπὶ σοὶ χαίρει Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις, δόξα σοι. 

(3) γαστριμαργία λαιμαργία και πνευματικοί αγώνες (αγ.Πορφυρίου)

(4) ένας αδελφός, με πνευματική ευαισθησία μας έλεγε πως μερικές φορές στην προσπάθειά του να τυπώσει σωστά τον Σταυρό και ''ακουμπήσει'' στο σωστό σημείο στην κοιλία (δύο δάχτυλα κάτω από τον ομφαλό), το χέρι του δεν ευστοχούσε με την πρώτη... κάτι σαν αέρας του τόσπρωχνε και αστοχούσε. Δικαιολογούσε μάλιστα την αστοχία αυτή ότι ήταν αποτέλεσμα ότι δεν είχε ''πέτρες'' στις τσέπες του (τήρηση των εντολών) και σαν λαφρύς τον παρέσερνε ο αέρας. Και προσπαθούσε και ξαναπροσπαθούσε και στις αιτίες (ακρόαση και τήρηση) και στα αποτελέσματα (τύπωση σταυρού).   

(5) ζώνη.... δύο όψεων. Ζώνη θανάτου από κάτω και ζώνη Ζωής άνω. Της Μητέρας της Ζωής και Φωτός... κι όπως η μαγεία με το πεντάκτινό της καθέλκει τον άνθρωπο στον θάνατο, εισάγοντάς του εκ του ομφαλού την φαντασία, έτσι από την άλλη, αν ασφαλιστούμε από Αυτήν (κύκλω, όπως την βάζουν τα άτεκνα ζευγάρια, δένοντας την γύρω από την μέση τους, πέριξ του ομφαλού, αλλά και οι έχοντες πειρασμούς εμφανώς από τον αντίδικο) γίνεται Η Ολκάς των θελόντων σωθήναι... ως πηγή Ζωής, ως Ζωοδόχος Πηγή. ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε, ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα (τα πέντε άλφα και η πεντάλφα….)

με αφορμή τα ΤΡΙΑ “A” του ΟΣΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ του Τσαλίκη

* πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς…. 

** μέρος μεγαλύτερης εικόνας από την επίθεση δαιμονίου, που δείχνει την ύπαρξη στον ομφαλό ενός οφθαλμού, που με τις περιγάστριες επιθυμίες σκοτίζει τον δικό μας όσο εκτελούμε τις απάνθρωπες εντολές του, προσανατολίζοντας τον άνθρωπο να κυνηγά τους προτεινόμενους ματαίους και εφήμερους (ειδωλικούς) θησαυρούς αντί τους άνω, προκειμένου θυσιάσει τα άφθαρτα για χάριν των φθαρτών…. 

Να θυσιάσουμε ή αδιαφορήσουμε για την άνω πνευματική υγεία ‘’θεοποιώντας’’ την κάτω. Την θεολογική απλή γνώση αντί της θεοποιηθείσας (πάλι) χοϊκής έκπτωτης επιστήμης…. Κύριε ελέησον!!  Αμήν τα διανοιχθούν οι οφθαλμοί μας για τα πραγματικά συμφέροντα.    

Κι οι προσβολές με κολαστικό πυρ επιθυμιών έλκουν την πράξη (απ.Πέτρος) για να ‘’ζεσταθεί’’ έξω στην αυλή, ώστε αφού του καθέλξει την καρδία στην κοιλία να τον κάνει να αρνηθεί Τον Κύριο και τον απωλέσει….  όντας αυτό το σύνολο έργο του βροτοκτόνου και μισανθρώπου, που όμως δι ειλικρινούς μετανοίας (εξήλθε και έκλαυσε πικρά δια την άρνηση) Ο Κύριος αποκαθιστά όχι μόνο τον ιστορικό αλλά και τον καθένα μας, είπατε τοις μαθηταίς ΚΑΙ ΤΩ ΠΕΤΡΩ…. λόγω της άφατης μακροθυμίας Του και της δικής μας έμπρακτης ομολογίας Φιλώ Σε Κύριε…. 

Αμήν οδεύοντες προς Ανάσταση, να ακούσουμε την προσωπική κλήση, αποδεικνύοντας την αγάπη μας με την τήρηση των εντολών. Αμήν γένοιτο. Προσωπικά και συλλογικά σαν έθνος, επόμενοι τοις αγίοις πατράσι και των ηρώων προγόνων μας που βλέπουν την κληρονομία τους εξ α-νοησίας μας και εγωπάθειας, να χάνεται.  

*** πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία 

Κάθε φορά που τυπώνουμε το σημείο, συλλαμβάνεται στην κεφαλή, γεννάται στην κοιλία (Ο Υιός) και γεννά (ο έτερος Παράκλητος – Άγιο Πνεύμα) στις δύο πλευρές της διττής μας φύσης, χαρίσματα. Με αντίστροφη φορά, εκ των χαρισμάτων και αρετών Η Κεχαριτωμένη συλλαμβάνει για μας, εντός ημών αρχικά στην κεφαλή Τον Κύριο και γίνεται γέφυρα και Οδηγός, Αυτή μπροστά κι οι 6 ιερείς (κεκαθαρμένα αισθητήρια) να ακολουθούν από την κεφαλή στην καρδιά, Ιερουσαλήμ και Βασιλεία. 

Μια συνοδοιπορία και συσχέτιση με την Αγία Τριάδα, που σχάζει στην κεφαλή ως αποκάλυψη (όπως διαμορφώθηκαν τα βράχια στο σπήλαιο της αποκαλύψεως στην πάτμο) σχηματίζει σταυρό στο κρανίο των θεοφόρων πατέρων, εμφανίζει στην κοιλία  Τον Έναν τρισυπόστατο Ήλιο (όπως συνέβη το θαύμα με τους τρεις ήλιους στην Γέννηση) και ενδιάμεσα, μεταξύ Πατρός και Υιού (κι εδώ οριζόντια τύπωση από δεξιά έως αριστερά) το Πνεύμα το Άγιο ως σκέπη.   

Μέσον ωσεί περιστερά στην Βάπτιση μεταξύ Φωνής Πατρός και βαπτιζόμενου στον Ιορδάνη Υιό, μέσον γλώσσες ωσεί πυρός… την πεντηκοστή… Αμήν Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι. (ευχόμενοι…  Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.). 

Κι επειδή η συνοδοιπορία σημαίνει σταυροφορία προς ανάβαση, οι δύο έννοιες της σύλληψης και της γεννήσεως (που σημειώθηκαν με έντονα γράμματα στην αρχή της παραγράφου) μέσα στον χρόνο και κύκλο ενιαυτού δίνουν το στίγμα τους, ως 4 άκρα με προοπτική την ευθεία και ελικοειδή (9) ανάβαση. Με την μεγάλη σαρακοστή νάναι η συμπύκνωση της όλης πορείας ζωής προς ανάσταση, η σταυροφορία δεν εξαντλείται σε αυτήν την μικρή περίοδο 40 ημερών που ακολουθεί η μεγάλη Εβδομάδα, αλλά απλώνεται σε όλον τον κύκλο ενιαυτού, σε όλους τους κύκλους που θα μας χαρίσει ο καλός Θεός, ως χρόνους μετανοίας, μεταστροφής και δια σταυρού, επιστροφής Στην Βασιλεία. 

ο σταυρός των ηλιοστασίων (4 άκρα στον χρόνο) και η ελπίδα αναστάσεώς μας .... 

Επειδή εκάστη ενέργειά μας απαραιτήτως ή μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από τον Θεό.... η ''καθημερινότητα'' αίσθησης ότι βαδίζουμε επί κύκλων ενιαυτών, όχι μόνο κάποτε ΘΑ αποδώσει αλλά και αποδίδει από τώρα ύψος (προσεγγίσεως) ή βάθος (απομακρύνσεως), όποιος θέλει καλό είναι να εντοπίσει εν χρόνω τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν για άνοδο και τυπώσει αυτά δυνατά, στα τοιχεία των σπηλαίων του, νου και της καρδιάς....

Είναι οι δύο ‘’συλλήψεις’’ , 25 Μαρ Του Κυρίου στον ευαγγελισμό και 23 Σεπ του αγ.Ιωάννου προδρόμου (πνεύματος της μετανοίας) που μετά από μια σπείρα 9μηνης κυοφορίας ο καθένας, γεννιούνται 25 Δεκ και 24 Ιουν, για να δώσουν τα δύο απαραίτητα εφόδια 9, της μετανοίας, διανοίγοντας τον Δρόμο, για να καταθέσουμε και την δική μας θέληση επί τω αυτώ, το δικό μας 9άρι με την σταυροφορία μας, για να εγγίσουμε τελικά την κορυφή 999 (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ) σωτηρία μας και επίγνωση της Αληθείας, που είναι το θέλημά Του.    

Ο αγ.Μάξιμος ομολογητής αναφέρει: 

Όπως αναφέρουν και οι άγιοι: …Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος. 

…συνολική πορεία, με σκοπό να κάνουμε τους δερμάτινους χιτώνες μας διάφανους, με αγιασμό της ψυχής και αγνότητος σώματος, ώστε να μην κωλύεται το Πνεύμα το Άγιον να δρα δι ημών, αναπαύοντας την χάρι.  

Αμήν δι ευχών.  

--- 

η πορεία της πνευματικής πληροφορίας ... 

για τους δύο τρόπους μεταφοράς της πληροφορίας (σωματιδιακά και κυματοειδώς)

Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)

9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. (Εφεσ.δ') ... και αφού ''κατεβούμε'' ευστόχως στα κατώτερα μέρη της γης (γαστέρα) μπορούμε ανεβαίνοντας μετά την εύρεση του εχθρού στο σώμα μας, να τον δούμε και στο αμέσως επόμενο μεγαλύτερο σώμα, της Ελλάδος. Στην κρήτη, που ως πλαγιασμένος τάλως και κατά τον απ.Παύλο γαστέρα αργή.... (Τιτ.α'12) θα εντοπίσουμε τον λαβύρινθο και υπόγειο όπου κυριαρχεί ο θάνατος ζητώντας θυσίες.... αλλά και τον φιλισταίο (κρητικό φύλο) γίγαντα γολιάθ. Οι δε φιλισταίοι κατά τον αβ.Δωρόθεο ήταν αυτοί (και διαχρονικά είναι) που έθαβαν τα πηγάδια που άνοιγε ο Ιακώβ.... ερμηνευόμενο στην αναλογία του, ότι το Άγιο Πνεύμα ανοίγει πηγάδια ξεδιψαστικά (εκ της κοιλίας ρεύσουσι ύδατος ζώντος... ) τον φωτισμό της συνείδησης, κι η γαστέρα, με το φιλόσαρκο και κοσμικό φρόνημα, το αντιτιθέμενο στο πνεύμα, τα σκεπάζει με χώμα.... 

Είναι εκείνο το φράγμα Γ που σαν μεσότοιχος, σαν πυκνό νέφος ''απαγορεύει'' την θέα και κίνηση προς τα αόρατα άνω (η οριζόντια γραμμή του Γ), αλλά και προς τα αριστερά (κάθετη αριστερή γραμμούλα του Γ) και πνευματικά, πάλι αόρατα. Είναι η σχέση της Γαστρονομίας και αστρονομίας όπου το Γ της γαστέρας (με την ίδια και τα περιγάστριά της) κωλύει την κίνηση προς τον επουράνιο Πατέρα και τους αστέρας Του, αφού δεν μπορούν συγχρόνως να ισχύουν και λεπτός νους, καρδία καθαρά και πλατεία κοιλία, απαγορεύοντας αυτή η παχυλότητα Τον Άδυτο Αστέρα να εισέλθει και να αναπαυτεί. Είναι τα κωλύοντα το πνεύμα, σαρκικό φρόνημα, ως χώμα και σκουπίδια. 

[Είναι το ίδιο νέφος που σαν πάθη σκιάζουν την καρδία, το μέσον μεταξύ γης και ουρανού (κοιλίας και κεφαλής, χρόνου και άχρονης κεφαλής (νυν), σε σχέση με το ''αεί'' χρόνο, τυπούμενο στην κοιλία), αλλά και νέφος μεταξύ ορατών και αοράτων (δεξιά - αριστερά επίγνωση). Φυσικά, στην συνάφεια χρόνου και κρόνου,  στην γαστέρα κρήτη εντοπίζεται και το ιδαίον άντρον, όπου ο κρόνος τρώει τα παιδιά του. Στο ίδιο ''σημείο'', έρχεται ως ρύστης Ο Κύριος, να σώσει ψυχή, νου... εξάγει ΔΙΑνοια, εξ άδου κατωτάτου και κοιλίας του)]. 

Από την μία είναι τα πολεμούντα πάθη / νέφη τον Σταυρό και από την άλλη ο Σταυρός που τα διαλύει]. Οι μελετητές των έξω, θα ''δουν'' ότι κάτι τρέχει με τα αστερούσια όρη στην κρήτη (γαστέρα).... πριν όμως ασχοληθεί κάποιος με τα δευτερεύοντα φιλοσοφικά, καλό θα ήταν να έχει ήδη στερεωθεί στα της φιλοκαλίας και όπως αυτά αναγράφονται στην 14η βαθμίδα περί γαστριμαργίας λόγοι ψυχωφελείς, στην κλίμακα του Ιωάννη σιναΐτη.... (αφού με αυτήν ασχολούμαστε και πως θα γίνει πηγή Ζωής αντί αιτία γεέννης, όντας πυρ και οι δυο γέννες εκ της μίας γαστρός μας...). 

Αμήν όλα τα έξω, μια καλή αφορμή (δι ευθείας υγιούς κίνησης του νοός, από τα δημιουργήματα Στον Δημιουργό) για καθαρότητα, ΔΙΑΚΡΙΣΗ και μετοχή στα ανεκλάλητα αγαθά που υποσχέθηκε Ο επουράνιος Πατήρ και δωρίζει!! Με αφετηρία και θεμέλιο θείας οικοδομής στην γαστέρα, όταν πλησιαστεί και δοξασθεί με τον τρόπο ζωής Η Θεοτόκος με το ''...ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου''. Τότε ανατέλλει στην ζωή μας Ο Κύριος, από Την εμφαίνουσα Τον Άδυτο Αστέρα.... Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον, χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

 

Κύριε ελέησον....